Relaties
alle pijlers
Is het jaloezie?
donderdag 2 juli 2009 om 09:44
Hier dan mijn verhaal waar ik best veel over pieker...
Ik heb een goede band met mijn ouders en mijn vriend ook. Wij zijn al iets meer dan 6 jaar bij elkaar.
We wonen ongeveer 3 jaar samen nu. Daarvoor was de relatie met mijn ouders iets minder.
Ik heb ook nog een broertje. Hij heeft sinds een paar maanden een vriendin. Ik was erg 'gelukkig' met zijn vorige vriendin, en dacht toch ook wel weer een klik te krijgen met zijn nieuwe vriendin. In eerste instantie had ik dat ook..
Ik heb mij altijd al geergerd aan mijn broertjes respectloosheid en luiheid naar mijn ouders toe. Hij woont nog thuis, maar brengt (voor zover ik weet..) maar weinig in. Kortom ik, en mijn vriend ook, heb eerder het idee dat hij hun gebruikt als hotel.
Daardoor zijn er ook best weleens ruzies ouders en hem geweest. Maar nooit kwam er veel verandering.
Eerder kwamen wij geregeld langs bij mijn ouders. Wij wonen er vrij ver vandaan, maar toch waren we er vaker dan 1 x in de week en bleven dan ook weleens mee eten. Sinds mijn broertje zijn vriendin introduceerde is dat alleen heel anders geworden.
Mijn ouders trekken voor mijn gevoel enorm naar hun kant. Wij worden veel minder uitgenodigd.
Het lijkt wel of wij ineens niet meer interessant zijn, terwijl wij toch altijd wel (ook al zeg ik het zelf) de positiviteit komen brengen.
Daartegenover staat dat mijn broertje soms gewoon dingen verziekt.
Ik heb deze gevoelens weleens geuit naar mijn moeder, maar zij zegt dat ze meer rekening houden met mijn broertje, omdat hij gewoon nog thuis woont. Terwijl mij opvalt dat voordat hij dit vriendinnetje kreeg, mijn ouders meer houding aan namen om zijn slechte gedrag te negeren en dus minder rekening hielden met hem, want hij deed/doet het immers ook niet met hun.
Hierdoor voel ik me een beetje achtergesteld. Mijn moeder zegt dat ik jaloers ben, terwijl ik van binnen niet echt precies voel dat het jaloezie is??
Hierdoor ontstaat er een heel naar gevoel naar mijn broertje en zijn vriendin. Mijn broertje is zowiezo iemand die maar weinig hoogte geeft, dus die nare gevoelens waren ook al wel een beetje aanwezig. Het ene moment vind hij je lief, het volgende moment behandeld hij je letterlijk als stront. Dit bevestigt iedereen (vriendinnen, familie, zijn vrienden) al mijn hele leven tegen mij.
Sinds ik dat zo zat ben, probeer ik een muur naar hem op te bouwen. Maar ook naar zijn vriendin.
En in mijn gedrag naar hun toe bouw ik daadwerkelijk een muur, maar in mijn hoofd kan ik het op een of andere manier niet los laten.
Daarbij komt dat mijn moeder altijd zo overdreven vrolijk doet als hun of als zijn vriendin er is/zijn. Ze doet zich dan leuker voor, dan dat ze in werkelijkheid is (niet zeggende dat ze helemaal niet leuk is hoor). Wat mij nog meer mateloos irriteert is dat ze soms, wanneer ik haar roep in gezelschap, ze gewoon net doet alsof ze me niet hoort Ik heb dit pas eens getest, omdat ik 100% zeker wist dat ze me wel hoort. Ik riep haar een paar keer, maar kreeg geen reactie terwijl mijn geroep verstaanbaar was, want ik zat tegen over haar. Toen ik geen reactie kreeg, maakte ik een vieze opmerking waarvan ze wel opmoest kijken!En ja hoor, ik kreeg reactie! Dus ik zei; Oh ja nu hoor je me wel?
Waarop ik weer geen reactie kreeg. Terwijl ze wel alle aandacht vestigt naar hun?? Ik heb nog nooit gezien dat ze mijn broertje of zijn vriendin 'niet hoorde'....
Kortom, sinds de komst van mijn broertjes nieuwe vriendin is er zo veel veranderd. In negatieve zin voor mij.
En zelf bedenk ik me maar, bij mijn broertjes vorige vriendin vond ik het heerlijk als zij er was. Dan ging alle aandacht naar haar toe maar daar heb ik nooit een probleem mee gehad. Waarom zou het dan nu wel jaloezie zijn?
Ik ben ook wat dingen te weten gekomen over dit nieuwe vriendinnetje die bij mij niet door de beugel kunnen. Ik ben daardoor ook anders naar haar gaan kijken. Sinsdien heb ik dus voor mijn gevoel die klik niet echt meer.
Maar toch houdt het me elke keer weer bezig als we daarvandaan komen of ik niet lullig ben overgekomen met bepaalde woorden.. (Ben zelf ook best onzeker hoor, goh? )
Ik wil zo graag dat ik het kan loslaten.. Dat ik écht een muur om me heen kan bouwen waar dit soort gevoelens geen kans meer hebben om doorheen te komen.
Misschien vinden jullie me wel een enorme aansteller, maar ik wil graag weten of mijn gevoelens gegrond zijn. Is het daadwerkelijk jaloezie? Wat kan ik hier nu tegen doen?
Ik snap alleen gewoon niet waarom je zelf zo moet verloochenen alleen maar omdat mijn broertje nu deze vriendin heeft...
Hoe zouden jullie dit vinden als jullie in mijn plaats zouden staan..??
Ik hoop dat het een samenhangend en duidelijk verhaal is, zo niet; vraag maar raak!!
Ik heb een goede band met mijn ouders en mijn vriend ook. Wij zijn al iets meer dan 6 jaar bij elkaar.
We wonen ongeveer 3 jaar samen nu. Daarvoor was de relatie met mijn ouders iets minder.
Ik heb ook nog een broertje. Hij heeft sinds een paar maanden een vriendin. Ik was erg 'gelukkig' met zijn vorige vriendin, en dacht toch ook wel weer een klik te krijgen met zijn nieuwe vriendin. In eerste instantie had ik dat ook..
Ik heb mij altijd al geergerd aan mijn broertjes respectloosheid en luiheid naar mijn ouders toe. Hij woont nog thuis, maar brengt (voor zover ik weet..) maar weinig in. Kortom ik, en mijn vriend ook, heb eerder het idee dat hij hun gebruikt als hotel.
Daardoor zijn er ook best weleens ruzies ouders en hem geweest. Maar nooit kwam er veel verandering.
Eerder kwamen wij geregeld langs bij mijn ouders. Wij wonen er vrij ver vandaan, maar toch waren we er vaker dan 1 x in de week en bleven dan ook weleens mee eten. Sinds mijn broertje zijn vriendin introduceerde is dat alleen heel anders geworden.
Mijn ouders trekken voor mijn gevoel enorm naar hun kant. Wij worden veel minder uitgenodigd.
Het lijkt wel of wij ineens niet meer interessant zijn, terwijl wij toch altijd wel (ook al zeg ik het zelf) de positiviteit komen brengen.
Daartegenover staat dat mijn broertje soms gewoon dingen verziekt.
Ik heb deze gevoelens weleens geuit naar mijn moeder, maar zij zegt dat ze meer rekening houden met mijn broertje, omdat hij gewoon nog thuis woont. Terwijl mij opvalt dat voordat hij dit vriendinnetje kreeg, mijn ouders meer houding aan namen om zijn slechte gedrag te negeren en dus minder rekening hielden met hem, want hij deed/doet het immers ook niet met hun.
Hierdoor voel ik me een beetje achtergesteld. Mijn moeder zegt dat ik jaloers ben, terwijl ik van binnen niet echt precies voel dat het jaloezie is??
Hierdoor ontstaat er een heel naar gevoel naar mijn broertje en zijn vriendin. Mijn broertje is zowiezo iemand die maar weinig hoogte geeft, dus die nare gevoelens waren ook al wel een beetje aanwezig. Het ene moment vind hij je lief, het volgende moment behandeld hij je letterlijk als stront. Dit bevestigt iedereen (vriendinnen, familie, zijn vrienden) al mijn hele leven tegen mij.
Sinds ik dat zo zat ben, probeer ik een muur naar hem op te bouwen. Maar ook naar zijn vriendin.
En in mijn gedrag naar hun toe bouw ik daadwerkelijk een muur, maar in mijn hoofd kan ik het op een of andere manier niet los laten.
Daarbij komt dat mijn moeder altijd zo overdreven vrolijk doet als hun of als zijn vriendin er is/zijn. Ze doet zich dan leuker voor, dan dat ze in werkelijkheid is (niet zeggende dat ze helemaal niet leuk is hoor). Wat mij nog meer mateloos irriteert is dat ze soms, wanneer ik haar roep in gezelschap, ze gewoon net doet alsof ze me niet hoort Ik heb dit pas eens getest, omdat ik 100% zeker wist dat ze me wel hoort. Ik riep haar een paar keer, maar kreeg geen reactie terwijl mijn geroep verstaanbaar was, want ik zat tegen over haar. Toen ik geen reactie kreeg, maakte ik een vieze opmerking waarvan ze wel opmoest kijken!En ja hoor, ik kreeg reactie! Dus ik zei; Oh ja nu hoor je me wel?
Waarop ik weer geen reactie kreeg. Terwijl ze wel alle aandacht vestigt naar hun?? Ik heb nog nooit gezien dat ze mijn broertje of zijn vriendin 'niet hoorde'....
Kortom, sinds de komst van mijn broertjes nieuwe vriendin is er zo veel veranderd. In negatieve zin voor mij.
En zelf bedenk ik me maar, bij mijn broertjes vorige vriendin vond ik het heerlijk als zij er was. Dan ging alle aandacht naar haar toe maar daar heb ik nooit een probleem mee gehad. Waarom zou het dan nu wel jaloezie zijn?
Ik ben ook wat dingen te weten gekomen over dit nieuwe vriendinnetje die bij mij niet door de beugel kunnen. Ik ben daardoor ook anders naar haar gaan kijken. Sinsdien heb ik dus voor mijn gevoel die klik niet echt meer.
Maar toch houdt het me elke keer weer bezig als we daarvandaan komen of ik niet lullig ben overgekomen met bepaalde woorden.. (Ben zelf ook best onzeker hoor, goh? )
Ik wil zo graag dat ik het kan loslaten.. Dat ik écht een muur om me heen kan bouwen waar dit soort gevoelens geen kans meer hebben om doorheen te komen.
Misschien vinden jullie me wel een enorme aansteller, maar ik wil graag weten of mijn gevoelens gegrond zijn. Is het daadwerkelijk jaloezie? Wat kan ik hier nu tegen doen?
Ik snap alleen gewoon niet waarom je zelf zo moet verloochenen alleen maar omdat mijn broertje nu deze vriendin heeft...
Hoe zouden jullie dit vinden als jullie in mijn plaats zouden staan..??
Ik hoop dat het een samenhangend en duidelijk verhaal is, zo niet; vraag maar raak!!
donderdag 2 juli 2009 om 11:00
quote:Susan schreef op 02 juli 2009 @ 10:57:
Ik krijg altijd een beetje de kriebels van volwassen kinderen die vinden dat hun jongere, nog thuiswonende broertje of zusje teveel verwend wordt en daar dan vervolgens over gaan klagen bij de ouders. Misschien heb je best een punt als je zegt dat hij te weinig inbrengt in huis, alleen ben jij geen mede-opvoeder, maar gewoon hun andere kind. Ik snap best dat het kan steken, maar je moet daarin wel je plek weten en niet denken dat je je ouders kunt corrigeren als het om de opvoeding van je broertje gaat. Ik kan me voorstellen dat je ouders zich daar flink aan ergeren.
Verder krijg ik het idee dat je jezelf en je vriend wel erg ziet als de ideale kinderen en je broertje en zijn vriendin als de zwarte schapen. Jullie brengen positiviteit in, jullie knappen hun karweitjes op, je ouders moeten vooral in hun handen wrijven dat jullie daar zo vaak langs willen komen. Misschien zien je ouders dat wel anders en hechten zij net zoveel waarde aan de aanwezigheid van je broertje?
Oh nee het laatste wat ik wil is mezelf op een voetstuk proberen te plaatsen! Ik geef zelf ook al aan dat ik zelf ook geen heilige ben. Bovendien bespreek ik dit nooit, 1 keertje toen mijn moeder het gesprek startte, toen hebben we daar een eerlijke discussie over gehad.
Dan begrijp je me toch niet helemaal :S
Ik krijg altijd een beetje de kriebels van volwassen kinderen die vinden dat hun jongere, nog thuiswonende broertje of zusje teveel verwend wordt en daar dan vervolgens over gaan klagen bij de ouders. Misschien heb je best een punt als je zegt dat hij te weinig inbrengt in huis, alleen ben jij geen mede-opvoeder, maar gewoon hun andere kind. Ik snap best dat het kan steken, maar je moet daarin wel je plek weten en niet denken dat je je ouders kunt corrigeren als het om de opvoeding van je broertje gaat. Ik kan me voorstellen dat je ouders zich daar flink aan ergeren.
Verder krijg ik het idee dat je jezelf en je vriend wel erg ziet als de ideale kinderen en je broertje en zijn vriendin als de zwarte schapen. Jullie brengen positiviteit in, jullie knappen hun karweitjes op, je ouders moeten vooral in hun handen wrijven dat jullie daar zo vaak langs willen komen. Misschien zien je ouders dat wel anders en hechten zij net zoveel waarde aan de aanwezigheid van je broertje?
Oh nee het laatste wat ik wil is mezelf op een voetstuk proberen te plaatsen! Ik geef zelf ook al aan dat ik zelf ook geen heilige ben. Bovendien bespreek ik dit nooit, 1 keertje toen mijn moeder het gesprek startte, toen hebben we daar een eerlijke discussie over gehad.
Dan begrijp je me toch niet helemaal :S
donderdag 2 juli 2009 om 11:04
Rider, wat ben je wijs
Birgit; ik ben 28 maar gelukkig heb ik een hele andere relatie met mijn moeder. De tip om afstand te nemen is een hele goede.
Ik herken je situatie wel, maar dan andersom....jij "dringt" je op aan je moeder, mijn moeder deed dat bij mij. Minimaal 2 en vaak ook 3 keer per week was ze bij mij thuis, en overal mee bemoeien. "Moeten je planten niet eens water hebben?" "moet je zoon geen nieuwe broek?" "kijk, ik heb wat leuks meegenomen voor je dochter" "je moet eens wat vaker afstoffen hoor" GEK werd ik er van, ondanks dat ze veel dingen echt wel goed bedoelde. Ben inmiddels verhuisd naar Duitsland en dus ook op verdere afstand van mijn moeder. Ze komt nu eens per week, of wij gaan naar haar. We zien elkaar dus maximaal 1 keer in de week en dat vind ik echt méér dan zat. Zij heeft háár leven, ik de mijne.
Birgit; ik ben 28 maar gelukkig heb ik een hele andere relatie met mijn moeder. De tip om afstand te nemen is een hele goede.
Ik herken je situatie wel, maar dan andersom....jij "dringt" je op aan je moeder, mijn moeder deed dat bij mij. Minimaal 2 en vaak ook 3 keer per week was ze bij mij thuis, en overal mee bemoeien. "Moeten je planten niet eens water hebben?" "moet je zoon geen nieuwe broek?" "kijk, ik heb wat leuks meegenomen voor je dochter" "je moet eens wat vaker afstoffen hoor" GEK werd ik er van, ondanks dat ze veel dingen echt wel goed bedoelde. Ben inmiddels verhuisd naar Duitsland en dus ook op verdere afstand van mijn moeder. Ze komt nu eens per week, of wij gaan naar haar. We zien elkaar dus maximaal 1 keer in de week en dat vind ik echt méér dan zat. Zij heeft háár leven, ik de mijne.
donderdag 2 juli 2009 om 11:06
quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 11:00:
[...]
Oh nee het laatste wat ik wil is mezelf op een voetstuk proberen te plaatsen!
Mag ik nog even dor gaan met dingen zeggen die je misschien liever niet hoort?
Weet je wat erger is dan iemand die zichzelf als "het goede kind ziet"? iemand die zichzelf als "het goede kind ziet" en benadrukt hoe bescheiden ze daar bij is.
Ik kan natuurlijk niets meer zien dan wat je hier schrijft, maar bij mij wekt het de indruk van een facade die je voor jezelf en je omgeving hebt opgebouwd. Wat jij braafheid en respect noemt, positiviteit etc., klinkt mij vooral als enorme onzekerheid, angst om op eigen benen te staan en onvermogen om te krijgen wat je nodig hebt door er gewoon om te vragen.
[...]
Oh nee het laatste wat ik wil is mezelf op een voetstuk proberen te plaatsen!
Mag ik nog even dor gaan met dingen zeggen die je misschien liever niet hoort?
Weet je wat erger is dan iemand die zichzelf als "het goede kind ziet"? iemand die zichzelf als "het goede kind ziet" en benadrukt hoe bescheiden ze daar bij is.
Ik kan natuurlijk niets meer zien dan wat je hier schrijft, maar bij mij wekt het de indruk van een facade die je voor jezelf en je omgeving hebt opgebouwd. Wat jij braafheid en respect noemt, positiviteit etc., klinkt mij vooral als enorme onzekerheid, angst om op eigen benen te staan en onvermogen om te krijgen wat je nodig hebt door er gewoon om te vragen.
donderdag 2 juli 2009 om 11:07
quote:rider schreef op 02 juli 2009 @ 10:59:
Niks mis met het helpen van je ouders als ze hulpbehoevend zijn natuurlijk, en ook uit aardigheid helpen is niks mis mee. Maar een vrouw van 29 die haar ouders helpt met als uitleg:
[...]
Het wordt misschien toch echt eens tijd om volwassen te worden.Helemaal waar! Datzelfde heb ik tegen mijn moeder gezegd (vorig jaar ergens in november ofzo) Mam; ik ben al 7 jaar uit huis, ik kan mijn eigen huishouden prima draaiende houden. Ik vind het heel lief dat je zoveel wilt doen, maar als ik hulp nódig heb, trek ik wel aan de bel. En dat was geloof ik wel erg duidelijk
Niks mis met het helpen van je ouders als ze hulpbehoevend zijn natuurlijk, en ook uit aardigheid helpen is niks mis mee. Maar een vrouw van 29 die haar ouders helpt met als uitleg:
[...]
Het wordt misschien toch echt eens tijd om volwassen te worden.Helemaal waar! Datzelfde heb ik tegen mijn moeder gezegd (vorig jaar ergens in november ofzo) Mam; ik ben al 7 jaar uit huis, ik kan mijn eigen huishouden prima draaiende houden. Ik vind het heel lief dat je zoveel wilt doen, maar als ik hulp nódig heb, trek ik wel aan de bel. En dat was geloof ik wel erg duidelijk
donderdag 2 juli 2009 om 11:13
quote:rider schreef op 02 juli 2009 @ 11:00:
Kleine correctie: Jij bent het goede kind in je eigen ogen.
Natuurlijk .
Het is veel, veel prettiger om jezelf te kunnen zijn ipv een rol te spelen. Je hoeft niet perfect te zijn om geen stoorzender te zijn. Dat wordt veel makkelijker met meer afstand, zoals door de anderen ook al gezegd.
Kleine correctie: Jij bent het goede kind in je eigen ogen.
Natuurlijk .
Het is veel, veel prettiger om jezelf te kunnen zijn ipv een rol te spelen. Je hoeft niet perfect te zijn om geen stoorzender te zijn. Dat wordt veel makkelijker met meer afstand, zoals door de anderen ook al gezegd.
donderdag 2 juli 2009 om 11:18
Ik denk dat Rider wel een punt heeft, al heeft TO nergens gezegd dat ze zichzelf als 'het goede kind' zag, dat waren woorden van Feliciaatje.
Al krijg ik ook wel een beetje de indruk dat je dat zo voelt, dat jij het 'goede kind' bent, met alle bijbehorende verplichtingen die daarbij horen. Je ouders helpen, altijd klaarstaan, langskomen, nooit nee zeggen, altijd vrolijk zijn, spanningen inslikken.
Al die verplichtingen die je jezelf oplegt zijn ongezond en dargen zéker niet bij aan een fijne situatie, want je houdt daarmee alle cirkels zelf in stand.
Daarbij is het ook goed om je te realiseren dat je broertje ook gewoon een volwassen vent is, dat jij dingen door een gekleurde bril ziet doordat hij dingen doet die jij nóóit zou doen. Maar in wezen pakt hij vast ook heel veel dingen véél beter aan dan jij.
Als ik kijk naar míjn broertje, die zegt gewoon 'nee, ik kom niet langs, ik heb vandaag zin om de hele dag niets te doen' waar ik zou denken 'ik heb ook geen zin, maar ik ga maar, want mijn broertje gaat ook niet en anders komt er niemand langs' en dat terwijl ik helemaal niet zeker wist dat mijn ouders op mij zaten te wachten Inmiddels ben ik wat jaren verder en is dat wat anders geworden, maar zo ging het wel.
Ik was zeg maar de dochter die om 12 uur thuiskwam omdat mijn ouders dat gezegd hadden. En anders werd ik opgehaald als ik te laat was. En mijn broertje die vroeg gewoon geen tijd, ging weg, en kwam thuis wanneer hij zin had. Ik vond dat respectloos, maar aan de andere kant denk ik nu dat ik dat gewoon zelf graag zo gedurfd had.
Al krijg ik ook wel een beetje de indruk dat je dat zo voelt, dat jij het 'goede kind' bent, met alle bijbehorende verplichtingen die daarbij horen. Je ouders helpen, altijd klaarstaan, langskomen, nooit nee zeggen, altijd vrolijk zijn, spanningen inslikken.
Al die verplichtingen die je jezelf oplegt zijn ongezond en dargen zéker niet bij aan een fijne situatie, want je houdt daarmee alle cirkels zelf in stand.
Daarbij is het ook goed om je te realiseren dat je broertje ook gewoon een volwassen vent is, dat jij dingen door een gekleurde bril ziet doordat hij dingen doet die jij nóóit zou doen. Maar in wezen pakt hij vast ook heel veel dingen véél beter aan dan jij.
Als ik kijk naar míjn broertje, die zegt gewoon 'nee, ik kom niet langs, ik heb vandaag zin om de hele dag niets te doen' waar ik zou denken 'ik heb ook geen zin, maar ik ga maar, want mijn broertje gaat ook niet en anders komt er niemand langs' en dat terwijl ik helemaal niet zeker wist dat mijn ouders op mij zaten te wachten Inmiddels ben ik wat jaren verder en is dat wat anders geworden, maar zo ging het wel.
Ik was zeg maar de dochter die om 12 uur thuiskwam omdat mijn ouders dat gezegd hadden. En anders werd ik opgehaald als ik te laat was. En mijn broertje die vroeg gewoon geen tijd, ging weg, en kwam thuis wanneer hij zin had. Ik vond dat respectloos, maar aan de andere kant denk ik nu dat ik dat gewoon zelf graag zo gedurfd had.
donderdag 2 juli 2009 om 11:29
quote:Thyra schreef op 02 juli 2009 @ 11:18:
Ik denk dat Rider wel een punt heeft, al heeft TO nergens gezegd dat ze zichzelf als 'het goede kind' zag, dat waren woorden van Feliciaatje.
En zoals vaker vat Feliciaatje heel scherp samen wat tussen de regels door gezegd is:
quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 09:44:
Hier dan mijn verhaal waar ik best veel over pieker...
Ik heb een goede band met mijn ouders en mijn vriend ook. Wij zijn al iets meer dan 6 jaar bij elkaar.
Wij wonen er vrij ver vandaan, maar toch waren we er vaker dan 1 x in de week [...] terwijl wij toch altijd wel (ook al zeg ik het zelf) de positiviteit komen brengen.
[...] Het ene moment vind hij je lief, het volgende moment behandeld hij je letterlijk als stront. Dit bevestigt iedereen (vriendinnen, familie, zijn vrienden) al mijn hele leven tegen mij.
quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:42:
Het is vaak zo dat wij de dingen doen voor mijn ouders of opknappen die mijn broertje weigert te doen. Alleen maar om mijn ouders te helpen. [...] Ik wil haar er niet mee belasten, gewoon omdat zij er niks mee kan.
Daarentegen doe ik wel altijd mijn best om van mijn kant geen spanningen te laten merken.
quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:54:
Ik ben dan echt een zacht gekookt eitje en doe ze dan voor mijn ouders. quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:56:
[...]
Verantwoordelijkheid heb ik altijd gevoeld ja! Maar ik ben dan ook altijd het brave meisje geweest die keurig ja zei terwijl ze nee wilde. Het komt niet in mijn hoofd op om respectloos te gedragen.
Maar het allerbelangrijkste blijkt uit wat ze NIET zegt. Volgens mij is TO héél boos op mama die haar lieve dochter niet waardeert terwijl ze zo haar best doet lief te zijn, terwijl het boze zoontje zomaar gratis en voor niets alle liefde krijgt van mama.
TO vertelt vooral over broertje en diens vriendin, maar de boosheid zit volgens mijn koude-grond-analyse vooral richting moeder. Maar die boosheid mag niet geuit worden, want TO is als de dood, onbewust, om de liefde van moeder te verliezen. Ze snapt niet dat die liefde niet verdiend kan worden, en snapt daardoor de hele gezinsdynamiek niet. DAT maakt haar radeloos boos, en die boosheid gaat er uit richting broertje.
Zo, of ik sla nu de spijker op zijn kop, of ik zit enorm onzin te lullen
Ik denk dat Rider wel een punt heeft, al heeft TO nergens gezegd dat ze zichzelf als 'het goede kind' zag, dat waren woorden van Feliciaatje.
En zoals vaker vat Feliciaatje heel scherp samen wat tussen de regels door gezegd is:
quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 09:44:
Hier dan mijn verhaal waar ik best veel over pieker...
Ik heb een goede band met mijn ouders en mijn vriend ook. Wij zijn al iets meer dan 6 jaar bij elkaar.
Wij wonen er vrij ver vandaan, maar toch waren we er vaker dan 1 x in de week [...] terwijl wij toch altijd wel (ook al zeg ik het zelf) de positiviteit komen brengen.
[...] Het ene moment vind hij je lief, het volgende moment behandeld hij je letterlijk als stront. Dit bevestigt iedereen (vriendinnen, familie, zijn vrienden) al mijn hele leven tegen mij.
quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:42:
Het is vaak zo dat wij de dingen doen voor mijn ouders of opknappen die mijn broertje weigert te doen. Alleen maar om mijn ouders te helpen. [...] Ik wil haar er niet mee belasten, gewoon omdat zij er niks mee kan.
Daarentegen doe ik wel altijd mijn best om van mijn kant geen spanningen te laten merken.
quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:54:
Ik ben dan echt een zacht gekookt eitje en doe ze dan voor mijn ouders. quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:56:
[...]
Verantwoordelijkheid heb ik altijd gevoeld ja! Maar ik ben dan ook altijd het brave meisje geweest die keurig ja zei terwijl ze nee wilde. Het komt niet in mijn hoofd op om respectloos te gedragen.
Maar het allerbelangrijkste blijkt uit wat ze NIET zegt. Volgens mij is TO héél boos op mama die haar lieve dochter niet waardeert terwijl ze zo haar best doet lief te zijn, terwijl het boze zoontje zomaar gratis en voor niets alle liefde krijgt van mama.
TO vertelt vooral over broertje en diens vriendin, maar de boosheid zit volgens mijn koude-grond-analyse vooral richting moeder. Maar die boosheid mag niet geuit worden, want TO is als de dood, onbewust, om de liefde van moeder te verliezen. Ze snapt niet dat die liefde niet verdiend kan worden, en snapt daardoor de hele gezinsdynamiek niet. DAT maakt haar radeloos boos, en die boosheid gaat er uit richting broertje.
Zo, of ik sla nu de spijker op zijn kop, of ik zit enorm onzin te lullen
donderdag 2 juli 2009 om 11:37
Je zit er niet ver naast denk ik, als je even verder had gelezen in mijn quote had je gezien dat ik al ongeveer tot dezelfde conclusie gekomen was, wat het 'goede kind' verhaal betreft
Had je een hoop gequote gescheelt. Maar wel treffend samengevat, dat wel.
Ik denk inderdaad ook dat TO ergens het oneerlijk vindt, onbewust, dat er van haar broertje net zoveel gehouden wordt als van haar, terwijl zij voor haar gevoel zoveel meer haar best doen
Had je een hoop gequote gescheelt. Maar wel treffend samengevat, dat wel.
Ik denk inderdaad ook dat TO ergens het oneerlijk vindt, onbewust, dat er van haar broertje net zoveel gehouden wordt als van haar, terwijl zij voor haar gevoel zoveel meer haar best doen
donderdag 2 juli 2009 om 11:40
Ik zit er zelf nog middenin. Ik woon zelf nog thuis samen met mijn broertje. Ik help zelf gewoon zo veel mogelijk mee in huis. Maar als mijn broertje om de haverklap onbeschoft een teringrotzooi overal van maakt laat ik het soms ook gerust liggen. Omdat ik vind dat het een taak van mijn ouders is om hem daarop te wijzen.
Maar bij mij is het dan ook een heel ander verhaal omdat het hier om een broertje met wietverslaving gaat (waar hij inmiddels van aan het afkicken is). Grote stap vooruit waar ik super blij mee ben. Maar hij neemt jammergenoeg nog steeds niet zijn eigen verantwoording voor opruimen en eigen rekeningen betalen.
Ik ben daar heeeeeeeeel lang boos om geweest. En dat heb ik geuit ook... maar ik heb het inmiddels los gelaten. Ikzelf probeer daarentegen zo af en toe een gesprek (leuk gesprek over ditjes en datjes) met hem aan te knopen en dat gaat wel goed de afgelopen tijd. Het houdt de sfeer ook een beetje goed in huis.
Aan mijn ouders vraag ik soms wel hoe het nou inmiddels gaat. Dit vraag ik als ik zeker weet dat mijn broertje niet in de buurt is. En op die manier zeg ik soms ook wel eens wat ergens van, dat ik dat niet door de beugel vind kunnen. Daar word hij vervolgens dan ook soms op aangesproken.
Nou een heel ander verhaal, maar wie weet heb je er wat aan.
Liefs,
Giz
Maar bij mij is het dan ook een heel ander verhaal omdat het hier om een broertje met wietverslaving gaat (waar hij inmiddels van aan het afkicken is). Grote stap vooruit waar ik super blij mee ben. Maar hij neemt jammergenoeg nog steeds niet zijn eigen verantwoording voor opruimen en eigen rekeningen betalen.
Ik ben daar heeeeeeeeel lang boos om geweest. En dat heb ik geuit ook... maar ik heb het inmiddels los gelaten. Ikzelf probeer daarentegen zo af en toe een gesprek (leuk gesprek over ditjes en datjes) met hem aan te knopen en dat gaat wel goed de afgelopen tijd. Het houdt de sfeer ook een beetje goed in huis.
Aan mijn ouders vraag ik soms wel hoe het nou inmiddels gaat. Dit vraag ik als ik zeker weet dat mijn broertje niet in de buurt is. En op die manier zeg ik soms ook wel eens wat ergens van, dat ik dat niet door de beugel vind kunnen. Daar word hij vervolgens dan ook soms op aangesproken.
Nou een heel ander verhaal, maar wie weet heb je er wat aan.
Liefs,
Giz
donderdag 2 juli 2009 om 11:44
Ik sluit mij aan bij Rider en Thyra .
Het lastige van die onderhuidse verontwaardiging is ook, dat hij bij jou zit. Je kunt er niet zoveel mee, je kunt niet afdwingen dat je "krijgt wat je toekomt".
Wat voor jezelf wel fijn werkt is leven zoals jij wil leven. En dat zal misschien soms egocentrischer en hartelozer voelen dan wat je nu doet, maar het is veel gezonder.
Dan krijg je wat je nodig hebt zonder veel strijd. En soms krijg je je zin gewoon niet, zoals iedereen . Maar dan besta je niet langer bij de gratie van de wel of niet werkende wisselwerkingen maar bij de gratie van jezelf en dat je ervaart dat je een leuk leven leidt. Veel makkelijker en scheelt je een hoop onrust en je druk maken om dingen waar je weinig tot geen invloed op hebt.
Het lastige van die onderhuidse verontwaardiging is ook, dat hij bij jou zit. Je kunt er niet zoveel mee, je kunt niet afdwingen dat je "krijgt wat je toekomt".
Wat voor jezelf wel fijn werkt is leven zoals jij wil leven. En dat zal misschien soms egocentrischer en hartelozer voelen dan wat je nu doet, maar het is veel gezonder.
Dan krijg je wat je nodig hebt zonder veel strijd. En soms krijg je je zin gewoon niet, zoals iedereen . Maar dan besta je niet langer bij de gratie van de wel of niet werkende wisselwerkingen maar bij de gratie van jezelf en dat je ervaart dat je een leuk leven leidt. Veel makkelijker en scheelt je een hoop onrust en je druk maken om dingen waar je weinig tot geen invloed op hebt.
donderdag 2 juli 2009 om 11:51
donderdag 2 juli 2009 om 11:53
Hey,
Even over het ''goede'' kind. Dat kan heel raar opgevat worden maar ik weet wel wat ze bedoelt. Mijn zusjes hebben alle twee een stoornis (borderline + hechtingstoornis) en ik dus niet (ben de oudste) en ik merk ook de mentaliteit van hun kant: Oh livetti redt zich wel die heeft geen moeilijkheden maar zusje 1 van livetti dit en dat. Ze zijn dus heel erg veel met hen bezig en dat snap ik wel maar aan de andere kant voelt het als ontkenning dat ik het ook wel eens moeilijk heb en ook nare dingen hebben meegemaakt wel es waar heel andere dingen dan mijn zusjes maar niet erger/of minder erg. Dat kan een eenzaam gevoel geven alsof je wordt buitengesloten op de een of andere manier. Het gaat altijd maar om hun, maar ik ben er ook nog! Nu kan ik dat wat meer van mij afzetten omdat ik ouder wordt (20) maar vroeger steekte dit echt.
Dus ik denk niet Rider, dat ik het pretentieus vind ik snap het wel.
Even over het ''goede'' kind. Dat kan heel raar opgevat worden maar ik weet wel wat ze bedoelt. Mijn zusjes hebben alle twee een stoornis (borderline + hechtingstoornis) en ik dus niet (ben de oudste) en ik merk ook de mentaliteit van hun kant: Oh livetti redt zich wel die heeft geen moeilijkheden maar zusje 1 van livetti dit en dat. Ze zijn dus heel erg veel met hen bezig en dat snap ik wel maar aan de andere kant voelt het als ontkenning dat ik het ook wel eens moeilijk heb en ook nare dingen hebben meegemaakt wel es waar heel andere dingen dan mijn zusjes maar niet erger/of minder erg. Dat kan een eenzaam gevoel geven alsof je wordt buitengesloten op de een of andere manier. Het gaat altijd maar om hun, maar ik ben er ook nog! Nu kan ik dat wat meer van mij afzetten omdat ik ouder wordt (20) maar vroeger steekte dit echt.
Dus ik denk niet Rider, dat ik het pretentieus vind ik snap het wel.
donderdag 2 juli 2009 om 11:55
Livetti, dat je het 'goede kind' bent komt vaak ook van twee kanten hoor. Veel kinderen die altijd op hun verantwoordelijkheid werden aangesproken omdat ze de oudste/slimste enzovoorts waren voelen de verplichting om het goede kind te blijven. Máár, ze worden ook zo gezien, want ze vragen geen aandacht, ze schoppen geen herrie, alles loopt op rolletjes, ze zijn zelfstandig, enzovoorts. En dan krijgen 'goede kinderen' weleens te weinig bevestiging, juist omdat het zo vanzelfsprekend is dat alles wel goed gaat.
Het is een wisselwerking, maar het heeft wel een enorme invloed op hoe je in je gezin staat.
Het is een wisselwerking, maar het heeft wel een enorme invloed op hoe je in je gezin staat.
donderdag 2 juli 2009 om 12:03
quote:livetti schreef op 02 juli 2009 @ 11:53:
Het gaat altijd maar om hun, maar ik ben er ook nog!
Ik vermoed dat het feit dat je de oudste bent en/of dat je vrouw bent ook een rol speelt.
Ik ben zelf de jongste, en heb de meeste vormen van gezeik meegemaakt die ik bedenken kan, in ons gezin. Borderliner-zus was daar slechts een onderdeeltje van. Het gezin is uiteindelijk uit elkaar gevallen, en nu de kinderen volwassen zijn is er vrijwel niets van over.
Ik was degene waar nooit iets bijzonders mee was, in de ogen van mijn ouders dan toch. Als je het te druk hebt met bezoek aan psychiaters, vreemd gaan, scheiding, ontsporende dochters, zo nu en dan een zelfmoordpoging, drugsgebruik, etc., etc., etc., dan is een zoontje dat zich zelf wel lijkt te redden niet degene waar meteen de meeste aandacht naar toe gaat.
Maar ik herken NIETS van het soort emoties dat in dit topic beschreven wordt. Ja, het ging altijd om hun, om de rest van het gezin, en ik was er grotendeels niet ook nog. Later kon mijn moeder zich dáár dan weer fijn schuldig over voelen, toen ze bedacht dat ze me toch wel enorm tekort gedaan had. Maar helaas, ik kan er geen traan om laten. Ik ben niets tekort gekomen in mijn jeugd, ik heb nooit de neiging gehad de liefde van mijn ouders te verdienen, en ik heb er geen trauma van.
Het gaat altijd maar om hun, maar ik ben er ook nog!
Ik vermoed dat het feit dat je de oudste bent en/of dat je vrouw bent ook een rol speelt.
Ik ben zelf de jongste, en heb de meeste vormen van gezeik meegemaakt die ik bedenken kan, in ons gezin. Borderliner-zus was daar slechts een onderdeeltje van. Het gezin is uiteindelijk uit elkaar gevallen, en nu de kinderen volwassen zijn is er vrijwel niets van over.
Ik was degene waar nooit iets bijzonders mee was, in de ogen van mijn ouders dan toch. Als je het te druk hebt met bezoek aan psychiaters, vreemd gaan, scheiding, ontsporende dochters, zo nu en dan een zelfmoordpoging, drugsgebruik, etc., etc., etc., dan is een zoontje dat zich zelf wel lijkt te redden niet degene waar meteen de meeste aandacht naar toe gaat.
Maar ik herken NIETS van het soort emoties dat in dit topic beschreven wordt. Ja, het ging altijd om hun, om de rest van het gezin, en ik was er grotendeels niet ook nog. Later kon mijn moeder zich dáár dan weer fijn schuldig over voelen, toen ze bedacht dat ze me toch wel enorm tekort gedaan had. Maar helaas, ik kan er geen traan om laten. Ik ben niets tekort gekomen in mijn jeugd, ik heb nooit de neiging gehad de liefde van mijn ouders te verdienen, en ik heb er geen trauma van.
donderdag 2 juli 2009 om 12:08
Ik bedoelde het iig niet pretentieus, het is meer een positie waarin je vanzelf verzandt als je een beetje empathie hebt en ziet dat je ouders zich zorgen maken om hun andere kind(eren). Dan ga je dat compenseren.
De gevolgen kunnen wel pretentieus van aard worden (daarin begrijp ik Riders opmerking heel goed), je hebt als kind ergens de aanname gedaan dat jij van grote invloed bent op het geluk van een ander. En dat kan je achtervolgen (en de mensen om je heen ). Het is verdrietig als je leert dat je waarde bepaald wordt door wat je aan "goeds" te bieden hebt ipv simpelweg omdat jij jij bent en dus vanzelfsprekend, hoe strontvervelend je ook kunt zijn, liefgehad wordt.
De gevolgen kunnen wel pretentieus van aard worden (daarin begrijp ik Riders opmerking heel goed), je hebt als kind ergens de aanname gedaan dat jij van grote invloed bent op het geluk van een ander. En dat kan je achtervolgen (en de mensen om je heen ). Het is verdrietig als je leert dat je waarde bepaald wordt door wat je aan "goeds" te bieden hebt ipv simpelweg omdat jij jij bent en dus vanzelfsprekend, hoe strontvervelend je ook kunt zijn, liefgehad wordt.
