Begin twintig en bewust moeder

quote:domnaiefmutsje schreef op 05 juli 2009 @ 12:33:

[...]





Ik denk het wel. Ik denk dat ze de gehele periode van de opvoeding vele malen stabieler zullen zijn dan een jong meisje van 21 die net aan volwassen is en de wereld nog amper kent als volwassene. En het is nu eenmaal zo dat jonge mensen bij lange na nog niet volwassen zijn zo jong. Maar dat zie je pas achteraf.Maar doe jij dan een pleidooi voor ouder moederschap?

quote:Mirjam762 schreef op 05 juli 2009 @ 12:37:

[...]





Maar doe jij dan een pleidooi voor ouder moederschap?Ja, niet veel ouder maar wel wat ouder. Leeftijd noemen is een beetje tricky, want dan gaat wel spelen wat voor soort persoon je bent. Ongeveer rond je 27-28ste vind ik ideaal. Ik zeg niet dat jonge moeders slechte moeders zullen zijn. Ik denk wel dat de kinderen van deze kinderen meer kans maken op zware hobbels op de weg dan de wat oudere moeders.

quote:domnaiefmutsje schreef op 05 juli 2009 @ 12:39:

[...]



Ik denk wel dat de kinderen van deze kinderen meer kans maken op zware hobbels op de weg dan de wat oudere moeders.De kinderen van deze kinderen, lekker aardig. En heb je hier wetenschappelijke bronnen voor?

Maar Domnaiefmutsje, die moeders van 27/28 zijn toch ook laaaaang niet zo goed als de moeders van 40 of ouder? Inderdaad tricky om een leeftijd te noemen. Als je het doortrekt, zijn de vrouwen van boven de 50 die zich laten bezwangeren in Italië d.m.v. IVF, de allerbeste moeders?

Het gaat er niet om dat ze perse zo oud mogelijk moeten zijn. En daarmee doe ik je opmerking over die IVF moeders een klein beetje af als belachelijk. Het gaat erom dat je als persoon ook jezelf kans te geven volwassen te worden voor je aan kinderen begint en niet dat proces tegelijkertijd laat lopen. Ja, wijsheid komt met de jaren. Daarmee hoef je niet te wachten tot het eigenlijk niet meer kan. Het is dat je kansen minder groot worden om zwanger te raken, anders zou ik wel zeggen vanaf een jaar of 30.



Het is slechts mijn mening, wat iemand doet moet ie zelf weten.

Ow even ter aanvulling. Als iemand in mijn omgeving zo jong is en zwanger raakt, zal ik oprecht blij voor diegene zijn. Ik gun het namelijk iedereen. Ik gun iedereen ook een stuk zorgeloosheid, vandaar dat ik pleit voor iets ouder zijn.

Persoonlijk zou ik er niet voor kiezen om op latere leeftijd moeder te worden. Ik zie er simpelweg meer nadelen dan voordelen in. (Ik ben dan ook 26 jaar met 3 bewust voor gekozen kids.) Voor mij is dit een goede keuze geweest. Ik ben gelukkig getrouwd en ik kan optimaal genieten van de kids. Heerlijk. Zou het zo weer over doen.

Ik kan nu geen kinderen meer krijgen (of het wordt in ieder geval heeeeel moeilijk) en ik ben nog elke dag dankbaar dat ik bewust jong voor kinderen heb gekozen.



Om me heen zie ik meiden die ook jong moeder zijn geworden. En inderdaad, het gaat niet bij iedereen goed. Een aantal gaan nog steeds op 3x per week op stap en dumpen kids het hele weekend bij opa en oma. (in dit geval is voogdij zelfs afgenomen) Maar ik ken ook een moeder van ... Weet niet.. Een oudere moeder in ieder geval. Zij kijkt totaal niet naar de kinderen om. Veel te druk met zichzelf. De kinderen spelen hier tot half 10 ´s avonds op straat op woensdag. (en dan heb ik het over een 5 jarige) Leeftijd zegt zo weinig... Iedereen moet lekker zelf weten wanneer ze klaar denken te zijn voor een gezin.



Maar ik vraag me het toch af.. Wat vinden jullie een ´goede leeftijd´ om je eerste kind te krijgen?

DNM, ik denk dat een goede moeder, een moeder is, die zich realiseert dat voortaan haar eigen leven een beetje op een zijspoor gaat, en dat haar belangen niet meer de belangrijkste zijn. Die haar eigen ego opzij durft te zetten, zonder er spijt van te krijgen. Die er volledig kan zijn voor haar kind (ik bedoel hiermee niet; fulltime thuisblijven). Hier hangt volgens mij niet echt een leeftijdskaartje aan. Een sterk gezond, en jong lichaam zal wel helpen, evenals leefomstandigheden die stabiel zijn.



En nogmaals; waarom denk je dat kinderen van jongere moeders (die jij voor het gemak ook maar "kinderen" noemt), meer problemen tegenkomen in hun leven? Kun je dit uitleggen/toelichten/voorzien van bronvermelding?

Oh.. Mosterd.. Sorry

quote:pluimke2010 schreef op 03 juli 2009 @ 22:07:



Zelf heb ik een moeder die een stuk ouder is, mijn moeder was 36 jaar en vader 40 jaar.

Mij lijkt het gewoon heerlijk voor mijn kinderen later dat ze iets aan hun ouders hebben.

Ik merk dat ik dat een stuk minder heb.







Ik lees in dit topic veel ervaringen van mensen die ze dan generaliseren en linken aan leeftijd terwijl het volgens mij veel meer met karakter te maken heeft.

Voorop gesteld lijkt het mij heerlijk om jong moeder te worden, ik ben 24, nog geen concrete plannen in die richting, maar wat mij betreft mocht het morgen gebeuren. Praktisch gezien is dat echter niet zo handig en wacht ik liever tot een aantal zaken op orde is (nog afgezien van het feit dat mijn vriend het nu écht níet wil).



Toch wil ik even zeggen dat ik ook wat oudere ouders had, mijn moeder werd 32 toen ik net geboren was en mijn vader 36. Nu lijkt het misschien niet oud maar toen ik klein was had ik altijd de alleroudste ouders van de klas en vroegen mensen ook vaak of ik soms een nakomertje was. Ik ben de oudste! Bij mijn jongste broertje was mijn moeder al 35.



Ik herken helemaal niets van wat jij schrijft. Mijn ouders staan heel dicht bij mijn belevingswereld heb ik het idee en begrijpen heel goed wat in mij omgaat en wat belangrijk voor mij is, en dat is altijd al zo geweest. Mijn ouders zijn heel actief, ondernemen vanalles, en we gaan bv. dit jaar op reis met zijn allen naar een tropische bestemming waar we een auto huren en de rest op de bonnefooi doen. Mijn ouders maken zelf ook reizen, naar noord Afrika, naar sub-Sahara Afrika, naar centraal Amerika, city trips in Europa, enzovoort.



Op de middelbare school had ik een vriendin met ouders die véél ouder waren. Qua gedrag dan, want ik denk dat ze in leeftijd wel een jaar of tien jonger waren dan mijn ouders, maar het waren echt oude mensen, om te zien, om mee te praten.

Toch weet ik zeker dat zij ook het gevoel heeft gehad 'iets aan haar ouders te hebben'.



Volgens mij heeft dat alles met karakter te maken en niets met leeftijd.

quote:Mirjam762 schreef op 05 juli 2009 @ 12:59:

DNM, ik denk dat een goede moeder, een moeder is, die zich realiseert dat voortaan haar eigen leven een beetje op een zijspoor gaat, en dat haar belangen niet meer de belangrijkste zijn. Die haar eigen ego opzij durft te zetten, zonder er spijt van te krijgen. Die er volledig kan zijn voor haar kind (ik bedoel hiermee niet; fulltime thuisblijven). Hier hangt volgens mij niet echt een leeftijdskaartje aan. Een sterk gezond, en jong lichaam zal wel helpen, evenals leefomstandigheden die stabiel zijn.



En nogmaals; waarom denk je dat kinderen van jongere moeders (die jij voor het gemak ook maar "kinderen" noemt), meer problemen tegenkomen in hun leven? Kun je dit uitleggen/toelichten/voorzien van bronvermelding?



Kan een jonge moeder die beslissingen overzien Mirjam? Eigen ego opzij zetten, voortaan eigen leven op zijspoor enz. Zou je niet denken dat iemand die al geruime tijd aan het volwassen leeftijd heeft geproefd dit veel beter kan overzien?



Mijn visie erop heb ik al beschreven. Bronnen heb ik niet, net zo min als jij. Ik ben benieuwd. Ik schrijf gelukkig niet voor een wetenschappelijk blad, maar verkondig hier mijn mening wat duidelijk beschreven staat als zijnde mijn mening. Als jij bron vermeldingen hebt lees ik ze graag



Maar goed, klopt wat je schrijft wat je nodig hebt, hoewel ik ook geloof in financiële onafhankelijkheid (mijn huwelijk is gestrand na jong trouwen en kinderen na 12 jaar wat ik nooit had voorzien, het was ogenschijnlijk stabiel) Maar ik geloof dus dat wat jij schrijft, een jong persoon niet kan overzien. Simpelweg omdat ze dat nog niet ervaren heeft

.

quote:meds schreef op 05 juli 2009 @ 01:06:

Ik zeg helemaal niet dat moeder van twintig slechte moeders zijn. Ik zeg alleen dat diezelfde moeders op hun 40e nog beter zullen zijn.







Tja, maar als je kinderen wilt, zal je toch een keer moeten kiezen er voor te gaan.



Ik vind het een beetje een 'gemeen' argument want wij twintigers kunnen het nooit winnen, we zullen immers pas weten hoe onnozel we waren als we jouw leeftijd bereikt hebben, en dan weet jij vast ook weer te vertellen hoe onnozel veertigers zijn vergeleken met zestigers.



Ik geloof het trouwens meteen, ik was op mijn zestiende heel anders dan op mijn twintigste en nu ben ik vierentwintig en heb ik het gevoel alsof ik weer heel veel 'gegroeid' ben als mens (ja dit klinkt kwijlerig ).

Als ik voor kinderen zou gaan dan zou voor mij niet meespelen wanneer ik een optimaal wijs mens ben, maar wel of ik op het moment dat ik het kind wil, er klaar voor ben en het kind wat te bieden heb, dus of ik een goede moeder kan zijn.



Als je er voor kiest op je vijfendertigste moeder te worden, zal je, denk ik, op je vijftigste ook wel dingen hebben die je nu héél anders aan zou pakken. Dat hou je als het goed is toch, want het leven is nou eenmaal één grote leerschool en steeds word je wijzer.

Dáár zou ik persoonlijk dus nooit mijn keus van af laten hangen.

DNM, tegen de tijd dat je alles ervaren hebt, alles kan overzien, en precies kan voorspellen hoe alles loopt ben je volgens mij al een jaartje of veertig onvruchtbaar. Wat jij?

quote:Margaretha2 schreef op 05 juli 2009 @ 13:14:

[...]





Tja, maar als je kinderen wilt, zal je toch een keer moeten kiezen er voor te gaan.



Ik vind het een beetje een 'gemeen' argument want wij twintigers kunnen het nooit winnen, we zullen immers pas weten hoe onnozel we waren als we jouw leeftijd bereikt hebben, en dan weet jij vast ook weer te vertellen hoe onnozel veertigers zijn vergeleken met zestigers.



Ik geloof het trouwens meteen, ik was op mijn zestiende heel anders dan op mijn twintigste en nu ben ik vierentwintig en heb ik het gevoel alsof ik weer heel veel 'gegroeid' ben als mens (ja dit klinkt kwijlerig ).

Als ik voor kinderen zou gaan dan zou voor mij niet meespelen wanneer ik een optimaal wijs mens ben, maar wel of ik op het moment dat ik het kind wil, er klaar voor ben en het kind wat te bieden heb, dus of ik een goede moeder kan zijn.



Als je er voor kiest op je vijfendertigste moeder te worden, zal je, denk ik, op je vijftigste ook wel dingen hebben die je nu héél anders aan zou pakken. Dat hou je als het goed is toch, want het leven is nou eenmaal één grote leerschool en steeds word je wijzer.

Dáár zou ik persoonlijk dus nooit mijn keus van af laten hangen.Ben het gedeeltelijk met je eens. Ik ben echter van mening dat je beter achterin de twintig kunt zijn zodat je wat levenservaring opdoet als volwassene. Al is het maar een aantal jaar.

quote:Margaretha2 schreef op 05 juli 2009 @ 13:15:

DNM, tegen de tijd dat je alles ervaren hebt, alles kan overzien, en precies kan voorspellen hoe alles loopt ben je volgens mij al een jaartje of veertig onvruchtbaar. Wat jij?



Daar heb ik net wat over geschreven. Ik pleit voor eind twintig, zie een paar stukjes terug. Omdat je dan wel meer kunt overzien, hoewel je niet kunt wachten op de wijsheid die met je jaren kunt.



Ik had mijn ass reeds gecovered

quote:domnaiefmutsje schreef op 05 juli 2009 @ 13:13:

[...]





Kan een jonge moeder die beslissingen overzien Mirjam? Eigen ego opzij zetten, voortaan eigen leven op zijspoor enz. Zou je niet denken dat iemand die al geruime tijd aan het volwassen leeftijd heeft geproefd dit veel beter kan overzien?







Ik weet het niet. Ik kon/kan het best prima eigenlijk. Maar goed, ieder zijn mening. Het moederschap blijft een sprong in het diepe, ook voor iemand van 40. De randvoorwaarden waar we het over eens zijn, zullen ook best mogelijk zijn voor een jonger iemand.



Ik haakte alleen maar in op jouw veronderstelling dat kinderen van jongere moeders meer problemen zullen hebben. Goed, je hebt geen wetenschappelijk bewijs, maar ik dacht; je zult het toch wel ergens vandaan hebben en op baseren?

Jawel, eigen ervaring, ervaring mensen om me heen, ervaringen werk. Maar zoals de meesten opgedaan niet direct met bewijs.

Net als jij



Ik ga even verder met mijn zoon die ik op mijn 23ste kreeg, mijn dochter die ik op mijn 28ste kreeg en mijn zoon die ik op mijn 34ste kreeg .

DNM, ik merk dat ik elk jaar volwassener word (ben nu 24) en ik verwacht dat dat nog wel even zo door gaat. Ik hoop kinderen te mogen krijgen in de tweede helft van mijn twintiger jaren, maar ik denk niet dat ik een slechte moeder was geweest als ik op mijn 21ste bv. zwanger zou zijn geworden. Ik doorzie nu dingen wel beter, maar als ik bv. zwanger zou zijn geraakt op mijn twintigste had ik het niet weggehaald. Daarnaast, maar dit klopt misschien niet, heb ik het idee dat die eerste paar jaar toch vooral hechten en dit mag niet dat mag wel is, dus als je bv. op je 25ste moeder wordt, dan ben je al dertig, en hoegenaamd veel verstandiger tegen de tijd dat je dat soort heel doordachte keuzes voor je kind moet gaan maken.

quote:Margaretha2 schreef op 05 juli 2009 @ 13:25:

DNM, ik merk dat ik elk jaar volwassener word (ben nu 24) en ik verwacht dat dat nog wel even zo door gaat. Ik hoop kinderen te mogen krijgen in de tweede helft van mijn twintiger jaren, maar ik denk niet dat ik een slechte moeder was geweest als ik op mijn 21ste bv. zwanger zou zijn geworden. Ik doorzie nu dingen wel beter, maar als ik bv. zwanger zou zijn geraakt op mijn twintigste had ik het niet weggehaald. Daarnaast, maar dit klopt misschien niet, heb ik het idee dat die eerste paar jaar toch vooral hechten en dit mag niet dat mag wel is, dus als je bv. op je 25ste moeder wordt, dan ben je al dertig, en hoegenaamd veel verstandiger tegen de tijd dat je dat soort heel doordachte keuzes voor je kind moet gaan maken.



Als ik even kijk naar mezelf, dus heel jong moeder. Misschien verduidelijkt dat iets.. Ik heb het heel aardig gedaan vind ik zelf. Mijn kinderen hebben stabiliteit, veiligheid, een hoop liefde en ben grotendeels verantwoord met ze omgegaan. Zowel tijdens mijn huwelijk als na de scheiding.



Maar ik zelf heb de nodige wegen moeten bewandelen die mijn leven met kinderen niet makkelijker hebben gemaakt. Dingen waar ik eigenlijk eerst zelf uit had moeten komen. Het volwassen worden eigenlijk. Mijn kinderen hebben dit wel meegekregen en ja, daar hebben ze ook schade van opgelopen. Das deels het leven, deels iets wat niet had gehoeven. Dat heeft ook met persoonlijkheid te maken, maar ik denk zelfs dat het veel voorkomt bij mensen die teveel verantwoording hebben gehad en weer vroeg nemen. Dus dit wel kunnen, maar in de knoop komen omdat ze iets gemist hebben (ontwikkeling, ik bedoel niet 'ik moet nog uitgaan en breezers dringen:

Mijn hand werd van de laptop afgerukt door baby

30: de ideale leeftijd voor eerste kind

Nederlandse artsen ontraden zwangerschap vóór 23ste verjaardag



Je zwangerschap rond je dertigste plannen is een verstandige keuze. Een vrouw is niet toe aan moederschap vóór de leeftijd van 23. Die twee aanbevelingen kregen vrouwen in Nederland gisteren mee. 'Wie te jong zwanger wordt, gooit zichzelf in de marginaliteit', bevestigt de Vlaamse gynaecoloog Hendrik Cammu.

Steeds meer Nederlandse vrouwen krijgen hun eerste kind tussen hun 25 en 35. Een goede evolutie, zo stelt het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde , dat de ideale leeftijd voor een eerste zwangerschap op 30 legt. Nederland scoort goed, want moeders die er hun eerste kind krijgen, zijn gemiddeld 29,4 jaar oud, zo werd becijferd.



De Nederlandse artsen die het artikel schreven, betrokken ook een demograaf bij hun studie en komen zo uit bij een opmerkelijke aanbeveling: het krijgen van kinderen vóór het 23ste levensjaar mag niet worden aangemoedigd en het aantal jonge zwangerschappen moet absoluut worden teruggedrongen.



Als reden daarvoor worden het verhoogde risico op sociale achterstand en op problematische zwangerschappen aangehaald. Jonge moeders breken hun opleidingen af, hebben lagere inkomens en hebben een hogere kans op echtscheiding. Problemen die, zo stelt het artikel scherp, vermoedelijk een groter effect hebben op de levensverwachting dan borstkanker.



Het zijn opmerkingen waar Vlaming Hendrik Cammu zich in kan vinden. Hij is gynaecoloog en directeur van het Studiecentrum Perinatale Epidemiologie. Hij raakte bij het grote publiek bekend via zijn verschijningen in De Laatste Show .



'De gemiddelde leeftijd voor een eerste kind ligt in Vlaanderen iets lager dan in Nederland', weet hij. 'Hier is het 28. Zijn de tienerzwangerschappen in Nederland gedaald, dan zijn ze in Vlaanderen vorig jaar lichtjes gestegen. Net zoals zwangerschappen bij vrouwen ouder dan 35.'



Cammu onderstreept het grote verschil tussen de sociale klassen. 'Een vrouw uit de hoogste sociale klassen krijgt haar eerste kind gemiddeld op 30 jaar. In de laagste sociale klasse is dat rond de 24.'



Hij beaamt dat zwanger raken op jonge leeftijd zoveel betekent als om problemen vragen. 'Het verschil in leven is helemaal anders tussen een vrouw van 22 met twee kinderen en géén diploma, en een vrouw van 30 met twee kinderen een goede job. Er zijn veel meer alleenstaande moeders in de lagere sociale klassen dan in de hoogste klasse.'



'Iemand als Stephanie Planckaert geeft absoluut het verkeerde voorbeeld', vindt Cammu. 'Ook een jammerlijk fenomeen zijn de clubjes via internet waarbij meisjes van een jaar of achttien elkaar oproepen om samen zwanger te worden. Dat valt ten zeerste af te raden. Die meisjes gooien zichzelf in de marginaliteit. En met alle respect, mochten de Planckaerts geen tv-programma hebben, dan zouden ze daar zitten: in de marginaliteit.'



Toch ziet Cammu voor jongeren weinig heil in het lanceren van aanbevelingen, zoals in Nederland. 'Voor te jonge mensen die zwanger zijn, is het vaak: het is nu eenmaal zo . Alsof ze niet weten wat ze anders moeten doen. Tegen die mensen kan je niet zeggen: je zou beter wat wachten . De enige oplossing voor die lagere sociale klassen, is investeren in onderwijs. Zo kan je die klasse optrekken. Bijna automatisch zal je zien dat ze hun zwangerschappen uitstellen.'



We zijn wat dat betreft op de goede weg, vindt Camu. 'Vlaanderen is een zeer ontwikkelde regio. De helft van de zwangere vrouwen in Vlaanderen heeft minstens een A1-diploma. Dat is immens veel.'



Aanbevelingen hebben wel nog zin voor de oudere vrouwen. 'Het kan nog steeds geen kwaad om hen erop te wijzen dat ze de grens van 35 best niet overschrijden. Want heb je een diploma en een job, dan is er altijd wel een reden om die zwangerschap uit te stellen. Voor hen blijft de boodschap: doe dat niet. Tussen 25 en 35 kinderen krijgen, is echt het verstandigst.'

http://www.nieuwsblad.be/ ... .aspx?articleID=gum1tvjcl

Ik wordt in augustus/september op mijn 32ste moeder. (Veel) eerder was voor mij geen mogelijkheid, doordat ik op mijn 28ste mijn vriend pas ontmoette. Voor mij is dit een hele goede leeftijd. Ik heb tussen mijn 24ste en 30ste behoorlijk carriere gemaakt. Hierin heb ik mezelf goed leren kennen in verschillende rollen, om leren gaan met onzekerheden en het is me duidelijk geworden wat ik belangrijk vindt in mijn werk en leven.



Dit heeft er in geresulteerd dat ik op mijn 30ste geemigreerd ben, een bedrijfje heb opgezet en een promotiebaan aan de universiteit heb weten te bemachtigen, waar ik meteen naar mijn 'zwangerschapsverlof' kan beginnen. Ik begin straks dus eigenlijk aan mijn tweede carriere.



Mijn vriendinnen die rond hun 25ste kinderen kregen zijn stuk voor stuk goede moeders. Ik hoop van harte dat ik het net zo goed mag doen als sommigen van hen en probeer regelmatig 'de kunst af te kijken'. Ik denk dat het belangrijkste verschil tussen ons is dat ik meer hecht aan mijn eigen ontplooiing en ontwikkeling. Zij hebben allemaal een stapje teruggedaan toen hun carriere net begonnen was. De meeste van hen hebben maar heel kort fulltime gewerkt. Ze zijn werk minder belangrijk gaan vinden met de geboorte van de kinderen. Als het een poosje minder leuk is op het werk zijn ze eerder geneigd om minder te gaan werken en meer bij de kinderen te zijn. Als ze in een carrierestap worden tegengewerkt, leggen ze zich er bij neer, terwijl ik geneigd ben de strijd aan te gaan.



Ik vind dat ze qua 'persoonlijke groei' of 'volwassenheid' niet anders zijn dan ik. Van moeder worden groei je persoonlijk ook heel snel, net als van carriere maken en al het andere dat bij volwassenheid hoort. Mijn vriendinnen zijn gewoon mèt hun kinderen gegroeid. Ze zijn - net als ik - heel anders dan 7 jaar geleden. Toen hun kinderen babies waren sloten hun vaardigheden prima aan bij de behoeftes van hun kinderen en nu hun kinderen een jaartje of 7/8 zijn is dit nog zo.



Ik ben echter een stuk zelfbewuster/egoistischer als het op mijn werk/carriere aankomt. Ik verwacht van mijn man dat hij net zo veel minder gaat werken (wat hij overigens graag doet) als ik en voel me niet bezwaard om als ik straks aan de universiteit ga beginnen (baby is dan 7 maanden) kinderopvang in te huren. Mijn vriendinnen schikken veel meer.



Volgens sommige mensen (niet de betreffende vriendinnen overigens), ben ik nu al een minder goede moeder doordat ik mijn eigen ontwikkeling nog steeds zo voorop stel. Ik heb naast felicitaties ivm mijn promotiebaan ook een paar negatieve reacties gehad. Misschien hebben crititici deels wel gelijk en was ik minder 'egoistisch' geworden. Waarschijnlijk had ik mijn kinderen meer voorop gesteld als ik eerder moeder was geworden en had ik simpelweg genoegen genomen met 'minder carriere'. Nu zal mijn kind zich meer moeten schikken in het leven dat ik (en mijn man) al heb opgebouwd (voor zover mogelijk natuurlijk).



Ik ben er overigens wel van overtuigd dat ik een goede moeder zal zijn hoor... Maar ik wil maar zeggen dat het tegenovergestelde ook gemakkelijk te betogen is. Ik denk dat het per persoon heel verschillend is en het ook sterk afhankelijk is van je eigen behoeftes en wensen.

Ik ken een paar jonge meiden die (al dan niet bewust) op jonge leeftijd moeder zijn geworden. En op de één of andere manier vind hun leukere en relaxtere moeders dan een aantal vrouwen die ik ken die rond hun 30e of ouder moeder zijn geworden.

Zullen we het er maar op houden dat het per vrouw verschilt? En dat als de TO graag jong moeder wil worden ze dat lekker zelf moet weten?

Wie is Stephanie Plankaert?

quote:Visotsky schreef op 05 juli 2009 @ 14:27:

Ik wordt in augustus/september op mijn 32ste moeder. (Veel) eerder was voor mij geen mogelijkheid, doordat ik op mijn 28ste mijn vriend pas ontmoette. Voor mij is dit een hele goede leeftijd. Ik heb tussen mijn 24ste en 30ste behoorlijk carriere gemaakt. Hierin heb ik mezelf goed leren kennen in verschillende rollen, om leren gaan met onzekerheden en het is me duidelijk geworden wat ik belangrijk vindt in mijn werk en leven.



Dit heeft er in geresulteerd dat ik op mijn 30ste geemigreerd ben, een bedrijfje heb opgezet en een promotiebaan aan de universiteit heb weten te bemachtigen, waar ik meteen naar mijn 'zwangerschapsverlof' kan beginnen. Ik begin straks dus eigenlijk aan mijn tweede carriere.



Mijn vriendinnen die rond hun 25ste kinderen kregen zijn stuk voor stuk goede moeders. Ik hoop van harte dat ik het net zo goed mag doen als sommigen van hen en probeer regelmatig 'de kunst af te kijken'. Ik denk dat het belangrijkste verschil tussen ons is dat ik meer hecht aan mijn eigen ontplooiing en ontwikkeling. Zij hebben allemaal een stapje teruggedaan toen hun carriere net begonnen was. De meeste van hen hebben maar heel kort fulltime gewerkt. Ze zijn werk minder belangrijk gaan vinden met de geboorte van de kinderen. Als het een poosje minder leuk is op het werk zijn ze eerder geneigd om minder te gaan werken en meer bij de kinderen te zijn. Als ze in een carrierestap worden tegengewerkt, leggen ze zich er bij neer, terwijl ik geneigd ben de strijd aan te gaan.



Ik vind dat ze qua 'persoonlijke groei' of 'volwassenheid' niet anders zijn dan ik. Van moeder worden groei je persoonlijk ook heel snel, net als van carriere maken en al het andere dat bij volwassenheid hoort. Mijn vriendinnen zijn gewoon mèt hun kinderen gegroeid. Ze zijn - net als ik - heel anders dan 7 jaar geleden. Toen hun kinderen babies waren sloten hun vaardigheden prima aan bij de behoeftes van hun kinderen en nu hun kinderen een jaartje of 7/8 zijn is dit nog zo.



Ik ben echter een stuk zelfbewuster/egoistischer als het op mijn werk/carriere aankomt. Ik verwacht van mijn man dat hij net zo veel minder gaat werken (wat hij overigens graag doet) als ik en voel me niet bezwaard om als ik straks aan de universiteit ga beginnen (baby is dan 7 maanden) kinderopvang in te huren. Mijn vriendinnen schikken veel meer.



Volgens sommige mensen (niet de betreffende vriendinnen overigens), ben ik nu al een minder goede moeder doordat ik mijn eigen ontwikkeling nog steeds zo voorop stel. Ik heb naast felicitaties ivm mijn promotiebaan ook een paar negatieve reacties gehad. Misschien hebben crititici deels wel gelijk en was ik minder 'egoistisch' geworden. Waarschijnlijk had ik mijn kinderen meer voorop gesteld als ik eerder moeder was geworden en had ik simpelweg genoegen genomen met 'minder carriere'. Nu zal mijn kind zich meer moeten schikken in het leven dat ik (en mijn man) al heb opgebouwd (voor zover mogelijk natuurlijk).



Ik ben er overigens wel van overtuigd dat ik een goede moeder zal zijn hoor... Maar ik wil maar zeggen dat het tegenovergestelde ook gemakkelijk te betogen is. Ik denk dat het per persoon heel verschillend is en het ook sterk afhankelijk is van je eigen behoeftes en wensen.Ik denk dat het helemaal niet verkeerd is als een kind een deel moet schikken naar het leven van de ouders. Niets mis mee. Belangrijkste is liefde, geborgenheid en veiligheid. Dat kan je verschillende wijze invullen. Als de ontwikkeling in veilige en liefdevolle omgeving geborgd is, dan is de invulling niet zo van belang denk ik. Kind hoeft de boodschap imo niet te krijgen dat het leven om hem of haar draait. Wel dat ze mee draaien in de wereld en ze ruimte krijgen lekker kind te zijn.