Kinderen
alle pijlers
Begin twintig en bewust moeder
vrijdag 26 juni 2009 om 20:44
Ik ben 21 jaar, net klaar met mijn HBO opleiding, begonnen met mijn fulltime baan..
Tegelijkertijd ben ik al bijna 7 jaar samen met mijn vriend, wonen we drie jaar samen én willen we heel graag een kindje.
Ik ben dan ook gestopt met de pil. En het lijkt wel alsof ik daarmee een uitzondering ben!! Niemand uit mijn omgeving, van mijn leeftijd kiest bewust voor een kindje.
Als 'vreemde eend' toch maar een bericht geplaatst, ik kan mij namelijk bijna niet voorstellen dat er niet meer zijn zoals ik!
Ik heb er express 'bewust' moeder bij gezet omdat de jonge moeders in mijn omgeving hier meestal niet bewust voor gekozen hebben.
Ik ben een enorme denker, een twijfelkont. Ik ben nu twee maanden gestopt met de pil na ruim een jaar twijfelen. Ik was echt obsessief bezig met kinderen en nadenken over het zelf krijgen van een kind. Maar nu dan toch echt de knoop is doorgehakt en ik ben gestopt met de pil heb ik last van koudwatervrees:
Kan ik het wel, wil ik het wel écht, waarom wil ik het NU al (21 jaar), hoe wordt dit ontvangen door mijn omgeving? Ik heb altijd al een beetje opgebotst tegen de norm (jong een vriendje, een vaste relatie, op mijn 18e gaan samenwonen, heel jong HBO gaan doen, niet de typische student geweest). En nu dus een heel sterke kinderwens. Terwijl ik nét klaar ben met mijn HBO opleiding en aan het werk ga..
Ik weet dat ik dit heel graag wil, ik weet ook dat wij een kindje heel veel kunnen bieden en echt niet onder doe voor 'oudere' moeders. Maar waarom twijfel ik dan toch? Is dit typisch iets voor mijn leeftijd of heeft iedereen dit zogenaamde koudwatervrees?
Daarnaast, ik wil heeeel graag horen van andere moeders/zwangeren/kinderwensers van begin twintig hoe ZIJ het ervaren, tegen welke problemen/voordelen/vooroordelen zij oplopen!
Kortom: hoe is het om bewust jong moeder te zijn?
Tegelijkertijd ben ik al bijna 7 jaar samen met mijn vriend, wonen we drie jaar samen én willen we heel graag een kindje.
Ik ben dan ook gestopt met de pil. En het lijkt wel alsof ik daarmee een uitzondering ben!! Niemand uit mijn omgeving, van mijn leeftijd kiest bewust voor een kindje.
Als 'vreemde eend' toch maar een bericht geplaatst, ik kan mij namelijk bijna niet voorstellen dat er niet meer zijn zoals ik!
Ik heb er express 'bewust' moeder bij gezet omdat de jonge moeders in mijn omgeving hier meestal niet bewust voor gekozen hebben.
Ik ben een enorme denker, een twijfelkont. Ik ben nu twee maanden gestopt met de pil na ruim een jaar twijfelen. Ik was echt obsessief bezig met kinderen en nadenken over het zelf krijgen van een kind. Maar nu dan toch echt de knoop is doorgehakt en ik ben gestopt met de pil heb ik last van koudwatervrees:
Kan ik het wel, wil ik het wel écht, waarom wil ik het NU al (21 jaar), hoe wordt dit ontvangen door mijn omgeving? Ik heb altijd al een beetje opgebotst tegen de norm (jong een vriendje, een vaste relatie, op mijn 18e gaan samenwonen, heel jong HBO gaan doen, niet de typische student geweest). En nu dus een heel sterke kinderwens. Terwijl ik nét klaar ben met mijn HBO opleiding en aan het werk ga..
Ik weet dat ik dit heel graag wil, ik weet ook dat wij een kindje heel veel kunnen bieden en echt niet onder doe voor 'oudere' moeders. Maar waarom twijfel ik dan toch? Is dit typisch iets voor mijn leeftijd of heeft iedereen dit zogenaamde koudwatervrees?
Daarnaast, ik wil heeeel graag horen van andere moeders/zwangeren/kinderwensers van begin twintig hoe ZIJ het ervaren, tegen welke problemen/voordelen/vooroordelen zij oplopen!
Kortom: hoe is het om bewust jong moeder te zijn?
maandag 29 juni 2009 om 12:34
Maxem, ik bedoelde meer dat ik de post van Miekie nogal onzinnig vond vanwege het stuk dat jonge ouders veel onbevangener zouden zijn dan oudere ouders.
En verder wou ik nog zeggen dat het wel lijkt alsof je aangemoedigd wordt om levensbepalende keuzes pas op het laatste moment te maken. Maar wat nou als je op je 21e wél zeker weet dat je ooit moeder wilt worden en nog níet zeker weet wat je vérder wilt. Moet je dan maar wachten in plaats van dat te doen waarvan je in ieder geval zeker weet wat je wilt?
Juist doordat ik kinderen heb gekregen ben ik veel meer gedwongen om te bedenken wat ik belangrijk vind in het leven en wat ik met mijn leven wil doen.
Ja, als je denkt dat je leven ophoudt zodra je baart, dan zou ik ook willen wachten tot ik écht wel moest omdat het anders niet meer zou lukken, maar ik zie het meer als aanvulling, iets wat ik sowieso wil doen.
Het komt altijd een beetje over alsof je eerst álles moet doen wat er te beleven valt 'want nu kan het nog' en vervolgens je leven aan de kant gooit en kinderen gaat grootbrengen. Ik blijf gewoon leren, ontwikkelen, groeien, ook nu ik kinderen heb.
Tegen de tijd dat mijn kinderen 18 en 20 zijn ben ik 42. Dat is nog hartstikke jong. Natuurlijk sta je dan anders in het leven dan wanneer je 18 bent en zit wild stappen en dergelijke er niet meer in. Maar tegen die tijd heb ik een berg levens- en werkervaring, nog alle tijd om me op carriere en dergelijke te richten, de hele wereld af te reizen mocht ik daar toch opeens behoefte aan hebben, enzovoorts.
En verder wou ik nog zeggen dat het wel lijkt alsof je aangemoedigd wordt om levensbepalende keuzes pas op het laatste moment te maken. Maar wat nou als je op je 21e wél zeker weet dat je ooit moeder wilt worden en nog níet zeker weet wat je vérder wilt. Moet je dan maar wachten in plaats van dat te doen waarvan je in ieder geval zeker weet wat je wilt?
Juist doordat ik kinderen heb gekregen ben ik veel meer gedwongen om te bedenken wat ik belangrijk vind in het leven en wat ik met mijn leven wil doen.
Ja, als je denkt dat je leven ophoudt zodra je baart, dan zou ik ook willen wachten tot ik écht wel moest omdat het anders niet meer zou lukken, maar ik zie het meer als aanvulling, iets wat ik sowieso wil doen.
Het komt altijd een beetje over alsof je eerst álles moet doen wat er te beleven valt 'want nu kan het nog' en vervolgens je leven aan de kant gooit en kinderen gaat grootbrengen. Ik blijf gewoon leren, ontwikkelen, groeien, ook nu ik kinderen heb.
Tegen de tijd dat mijn kinderen 18 en 20 zijn ben ik 42. Dat is nog hartstikke jong. Natuurlijk sta je dan anders in het leven dan wanneer je 18 bent en zit wild stappen en dergelijke er niet meer in. Maar tegen die tijd heb ik een berg levens- en werkervaring, nog alle tijd om me op carriere en dergelijke te richten, de hele wereld af te reizen mocht ik daar toch opeens behoefte aan hebben, enzovoorts.
maandag 29 juni 2009 om 12:39
Oh, en ik ben het níet met je eens dat een goede moeder op haar 21e een nóg betere moeder zou zijn op haar 36e, Meds. Dat is gewoon volkomen uit de lucht gegrepen. Want hoewel je op sommige fronten misschien een betere ouder wordt zul je op andere fronten juist een minder goede ouder worden.
Een goede moeder is een goede moeder, of ze nu 21 is of 38. En een slechte moeder wordt niet opeens een goede moeder doordat er 10 jaar vestreken zijn.
Een goede moeder is een goede moeder, of ze nu 21 is of 38. En een slechte moeder wordt niet opeens een goede moeder doordat er 10 jaar vestreken zijn.
dinsdag 30 juni 2009 om 01:05
Nee nu haal je weer mijn woorden uit het verband. Ik zeg niet dat je opeens een goede moeder bent als er 10 jaar verstreken zijn. Maar ik begrijp dat je niet echt geneigd bent om te kijken naar mijn kant van het verhaal. Jij bent immers 21 en moeder, en ik ben een oudere moeder met ongeveer 20 jaar meer levenservaring. En dat zijn dingen die je pas op hun waarde kan schatten als je zelf op leeftijd bent geraakt.
dinsdag 30 juni 2009 om 09:38
Nonargument Meds. Jij bent ouder, dus meer levenervaring, dus heb je gelijk. Kan ik niets meer tegen inbrengen, dus dat doe ik dan ook maar niet. Tegen krom redeneren valt weinig te doen.
Nogmaals, op sommige vlakken zul je op je 36e een betere moeder zijn dan op je 21e, maar op andere vlakken zul je op je 21e een betere moeder zijn dan op je 36e. Overall is een goede moeder gewoon een goede moeder, of ze nu 21 of 36 is. Levenservaring is niet per se een vereiste om een kind goed op te voeden, het kan helpen, maar juist ook enorm tegenwerken.
Nogmaals, op sommige vlakken zul je op je 36e een betere moeder zijn dan op je 21e, maar op andere vlakken zul je op je 21e een betere moeder zijn dan op je 36e. Overall is een goede moeder gewoon een goede moeder, of ze nu 21 of 36 is. Levenservaring is niet per se een vereiste om een kind goed op te voeden, het kan helpen, maar juist ook enorm tegenwerken.
dinsdag 30 juni 2009 om 10:09
Ik ben 23 (in november 24) en wij gaan voor ons eerste kindje. Vriendlief is 32 en daarom willen we geen jaren meer wachten. We hebben een grote kinderwens. Het lijkt ons echt helemaal fantastisch! En ja, we zijn ons ervan bewust dat kinderen niet alleen maar leuk zijn.
We hebben ons eigen huis, beiden een baan en we onze relatie is stabiel. Samen kunnen we de wereld aan!
Ik denk dat als je situatie stabiel is en je zeker weet dat je graag een kindje wil, dan zou ik er gewoon voor gaan. Zelf ben ik vorig jaar afgestudeerd (HBO opleiding) en nu denk ik dat we zeker wel toe zijn om deze grote stap te nemen.
Persoonlijk verwacht ik weinig vervelende reactie van de buitenwereld. Vriendinnen waarin ik het verteld heb, waren zeker niet verbaasd. We zijn ook al 4 jaar samen, waarvan 3 jaar samenwonend.
Als je je moet laten leiden door omstanders, dan kan je het nooit goed doen. Trek je eigen plan en zorg dat je daar beide 100% achter staat
We hebben ons eigen huis, beiden een baan en we onze relatie is stabiel. Samen kunnen we de wereld aan!
Ik denk dat als je situatie stabiel is en je zeker weet dat je graag een kindje wil, dan zou ik er gewoon voor gaan. Zelf ben ik vorig jaar afgestudeerd (HBO opleiding) en nu denk ik dat we zeker wel toe zijn om deze grote stap te nemen.
Persoonlijk verwacht ik weinig vervelende reactie van de buitenwereld. Vriendinnen waarin ik het verteld heb, waren zeker niet verbaasd. We zijn ook al 4 jaar samen, waarvan 3 jaar samenwonend.
Als je je moet laten leiden door omstanders, dan kan je het nooit goed doen. Trek je eigen plan en zorg dat je daar beide 100% achter staat
dinsdag 30 juni 2009 om 10:26
quote:miekepieke schreef op 27 juni 2009 @ 22:59:
Hallo,
De vrouwen van boven de 30 hadden het iedere week over hun lichamelijke ongemakken (rugpijn, vermoeidheid, bekkeninstabiliteit enz)
en de vrouw van 24 en ik hadden echt een topzwangerschap. Veel energie en verder weinig lichamelijke ongemakken en verschenen wekelijks echt topfit op de cursus.
Misschien was het toeval hoor...
In mijn kraamtijd kregen we (mijn vriend en ik) nog een groot compliment van de kraamverzorgster. Zij zat al 40 jaar in het vak.
Dat we zo natuurlijk en vanzelfsprekend met onze dochter omgaan.
Zij zag het wel vaker bij jonge stellen. Die stonden volgens haar iets onbevangender in het leven. Dat vond ik iets minder leuk om te horen maar zij dacht dat dit juist goed was. Bij veel ouders van boven de 30 zag ze dat ze zenuwachtiger en onzekerder met hun kind omgingen. Het was haar vaker opgevallen dat de iets jongere ouders lekker ''relaxed" die eerste dagen doorbrachten en dat dit een positieve invloed had op het kindje
Ik weet dus niet wat beter is. Iedereen is verschillend. De een is er klaar voor op har 20ste en de ander op haar 35ste.
succes ermee
Ik moet hier toch een beetje om glimlachen.
1. Het is toeval dat de oudere moeders in jouw groep zo'n last hadden. Rugpijn en bekkeninstabiliteit zijn nou net zaken die niet leeftijdsafhankelijk zijn. In mijn groepje hadden nou net de jongsten daar last van.
2. Als jij tegen de 40 gelopen had, had de kraamverzorgster precies hetzelfde gezegd. Of het compliment in een wat ander vat gegoten. En het grappige is dat je dat weet als je ouder bent door je levenservaring en dat je je minder vaak iets aantrekt van de mening van een ander.
Als je omstandigheden stabiel zijn, je het kind echt wat kunt bieden en er mentaal ook helemaal klaar voor bent, lijkt het mij overigens heel leuk om jong moeder te zijn. Het leven is anders, zonder meer, maar als oudere moeders net in de kleine kindjes zitten, heb jij je handen weer vrij. Voor beide 'kampen' is wat te zeggen.
Overigens, ik was 37 jaar toen ik moeder werd en ook ik heb de onbeschofte vraag (van een winkelier n.b.) gekregen of het een ongelukje was.
Hallo,
De vrouwen van boven de 30 hadden het iedere week over hun lichamelijke ongemakken (rugpijn, vermoeidheid, bekkeninstabiliteit enz)
en de vrouw van 24 en ik hadden echt een topzwangerschap. Veel energie en verder weinig lichamelijke ongemakken en verschenen wekelijks echt topfit op de cursus.
Misschien was het toeval hoor...
In mijn kraamtijd kregen we (mijn vriend en ik) nog een groot compliment van de kraamverzorgster. Zij zat al 40 jaar in het vak.
Dat we zo natuurlijk en vanzelfsprekend met onze dochter omgaan.
Zij zag het wel vaker bij jonge stellen. Die stonden volgens haar iets onbevangender in het leven. Dat vond ik iets minder leuk om te horen maar zij dacht dat dit juist goed was. Bij veel ouders van boven de 30 zag ze dat ze zenuwachtiger en onzekerder met hun kind omgingen. Het was haar vaker opgevallen dat de iets jongere ouders lekker ''relaxed" die eerste dagen doorbrachten en dat dit een positieve invloed had op het kindje
Ik weet dus niet wat beter is. Iedereen is verschillend. De een is er klaar voor op har 20ste en de ander op haar 35ste.
succes ermee
Ik moet hier toch een beetje om glimlachen.
1. Het is toeval dat de oudere moeders in jouw groep zo'n last hadden. Rugpijn en bekkeninstabiliteit zijn nou net zaken die niet leeftijdsafhankelijk zijn. In mijn groepje hadden nou net de jongsten daar last van.
2. Als jij tegen de 40 gelopen had, had de kraamverzorgster precies hetzelfde gezegd. Of het compliment in een wat ander vat gegoten. En het grappige is dat je dat weet als je ouder bent door je levenservaring en dat je je minder vaak iets aantrekt van de mening van een ander.
Als je omstandigheden stabiel zijn, je het kind echt wat kunt bieden en er mentaal ook helemaal klaar voor bent, lijkt het mij overigens heel leuk om jong moeder te zijn. Het leven is anders, zonder meer, maar als oudere moeders net in de kleine kindjes zitten, heb jij je handen weer vrij. Voor beide 'kampen' is wat te zeggen.
Overigens, ik was 37 jaar toen ik moeder werd en ook ik heb de onbeschofte vraag (van een winkelier n.b.) gekregen of het een ongelukje was.
dinsdag 30 juni 2009 om 10:28
Ik denk dat het er meer om gaat hoe jij er zelf tegenover staat. Jij moet voor je kind zorgen. Kan je het kind voldoende liefde geven? Kan je negatieve reacties van je af laten glijden?
Ik was 21 toen ik onze eerste zoon kreeg. Veel negatieve reacties gehad, enkele positieve. Toch heb ik geen seconde spijt gehad. Inmiddels ben ik 26 en 3 kids rijker. We zijn getrouwd, hebben een koophuisje en studie is afgerond. Mensen zien nu hoe ik met onze kinderen omga, negatieve reacties heb ik niet meer gehad. En ik durf zelfs wel te zeggen dat ik absoluut geen slechtere moeder ben dan een moeder van welke andere leeftijd dan ook.
Een goede moeder zijn zit niet in je leeftijd. Het zit in je hart.
Ik was 21 toen ik onze eerste zoon kreeg. Veel negatieve reacties gehad, enkele positieve. Toch heb ik geen seconde spijt gehad. Inmiddels ben ik 26 en 3 kids rijker. We zijn getrouwd, hebben een koophuisje en studie is afgerond. Mensen zien nu hoe ik met onze kinderen omga, negatieve reacties heb ik niet meer gehad. En ik durf zelfs wel te zeggen dat ik absoluut geen slechtere moeder ben dan een moeder van welke andere leeftijd dan ook.
Een goede moeder zijn zit niet in je leeftijd. Het zit in je hart.
dinsdag 30 juni 2009 om 10:36
woensdag 1 juli 2009 om 09:56
quote:Bloemetje79 schreef op 27 juni 2009 @ 10:34:
[...]
Oke hier moest ik dus echt even op reageren. Ik ken mensen in de 20 die hebben kwa levens ervaringen veel meer voor het kiezen gehad dan mensen die in de 30 zitten. Ik ken mensen in de 30 die gewoon een dood normale baantje hebben maar die nooit echt een relatie hebben gehad en die zelfs nog bij hun ouders wonen. Ik wordt altijd heel erg allergisch van dit soort berichten. Levenservaringen zijn niet leeftijd gebonden. En ik hoor mensen over het algemeen toch echt altijd roepen dat een ''oudere moeder'' meer ervaring heeft. Ervaring met wat? Iedereen wordt uiteindelijk voor het eerst zwanger, iedereen maakt slapeloze nachten en etc voor het eerst mee. En ik ben het wel met je eens dat een vrouw onafhankelijk moet worden. Maar ik ken mensen rond de 21 die verstand en gedachtengang hebben van een persoon van rond de 40. Zo volwassen als dat ze zijn. Geloof het of niet thats up to you . Mijn mening is ; levenservaringen/kinderen wat bij brengen in de opvoeding dat is niet leeftijd gebonden. Iemand van 20 kan 10x meer volwassen zijn dan iemand van 35 bij wijze van.
Goed gezegd!! Ik heb vrienden van 19 die volwassener zijn dan vrienden die ik heb van 40.
Ik ben zelf bewust jong (23) moeder geworden (alleen was ik op het moment dat ik er bewust voor koos al 7 maanden zwanger maar okee) en ik heb er nooit spijt van gehad. Ik heb ze gehad hoor die negatieve reacties. dat ik zelf nog een kind was, dat ik eerst moest gaan genieten van het leven voordat ik me door een kind aan banden moest leggen, mensen vroegen zich af of ik wel volwassen genoeg was om een kind op te voeden, en mensen vonden dat ik eerst financieel onafhankelijk moest worden van mijn partner. (dat was ik niet ondanks mijn werk, en idd het is fout gelopen maar ik ben prima in staat om mijn dochter alles te geven wat ze nodig heeft ook al was ik financieel niet onafhankelijk) Gelukkig kreeg ik over het algemeen juist heel positieve reacties: mensen die 'jaloers' waren omdat zij niet jong kinderen hebben gekregen, mensen die vinden dat het leeftijdsverschil tussen mij en mijn kind niet zo groot is waardoor ik het makkelijker terug kan halen hoe het is om bijvoorbeeld voor het eerst naar school te gaan etc. Ook heb ik er 5 heel fijne vriendinnen bij gekregen die allemaal jong moeder zijn geworden.
Ik zou zeggen als dit is wat je wil, en je bent er echt klaar voor om een kind op te voeden dan moet je het gewoon doen, Volgens mij maakt het niets uit hoe oud je bent want of je nou 20, 30 of 40 bent we maken allemaal hetzelfde mee.
[...]
Oke hier moest ik dus echt even op reageren. Ik ken mensen in de 20 die hebben kwa levens ervaringen veel meer voor het kiezen gehad dan mensen die in de 30 zitten. Ik ken mensen in de 30 die gewoon een dood normale baantje hebben maar die nooit echt een relatie hebben gehad en die zelfs nog bij hun ouders wonen. Ik wordt altijd heel erg allergisch van dit soort berichten. Levenservaringen zijn niet leeftijd gebonden. En ik hoor mensen over het algemeen toch echt altijd roepen dat een ''oudere moeder'' meer ervaring heeft. Ervaring met wat? Iedereen wordt uiteindelijk voor het eerst zwanger, iedereen maakt slapeloze nachten en etc voor het eerst mee. En ik ben het wel met je eens dat een vrouw onafhankelijk moet worden. Maar ik ken mensen rond de 21 die verstand en gedachtengang hebben van een persoon van rond de 40. Zo volwassen als dat ze zijn. Geloof het of niet thats up to you . Mijn mening is ; levenservaringen/kinderen wat bij brengen in de opvoeding dat is niet leeftijd gebonden. Iemand van 20 kan 10x meer volwassen zijn dan iemand van 35 bij wijze van.
Goed gezegd!! Ik heb vrienden van 19 die volwassener zijn dan vrienden die ik heb van 40.
Ik ben zelf bewust jong (23) moeder geworden (alleen was ik op het moment dat ik er bewust voor koos al 7 maanden zwanger maar okee) en ik heb er nooit spijt van gehad. Ik heb ze gehad hoor die negatieve reacties. dat ik zelf nog een kind was, dat ik eerst moest gaan genieten van het leven voordat ik me door een kind aan banden moest leggen, mensen vroegen zich af of ik wel volwassen genoeg was om een kind op te voeden, en mensen vonden dat ik eerst financieel onafhankelijk moest worden van mijn partner. (dat was ik niet ondanks mijn werk, en idd het is fout gelopen maar ik ben prima in staat om mijn dochter alles te geven wat ze nodig heeft ook al was ik financieel niet onafhankelijk) Gelukkig kreeg ik over het algemeen juist heel positieve reacties: mensen die 'jaloers' waren omdat zij niet jong kinderen hebben gekregen, mensen die vinden dat het leeftijdsverschil tussen mij en mijn kind niet zo groot is waardoor ik het makkelijker terug kan halen hoe het is om bijvoorbeeld voor het eerst naar school te gaan etc. Ook heb ik er 5 heel fijne vriendinnen bij gekregen die allemaal jong moeder zijn geworden.
Ik zou zeggen als dit is wat je wil, en je bent er echt klaar voor om een kind op te voeden dan moet je het gewoon doen, Volgens mij maakt het niets uit hoe oud je bent want of je nou 20, 30 of 40 bent we maken allemaal hetzelfde mee.
Erger u niet, verwonder u slechts!
vrijdag 3 juli 2009 om 11:42
Meds, ik ben het wel met je eens.
Uit hersenonderzoek blijkt dat de hersenen pas rond het 25e jaar helemaal ontwikkeld zijn. Vooral toekomstgerichte taken, zoals plannen en consequenties overzien zijn nog niet helemaal gerijpt. Een reden bv. dat veel jongeren een verkeerde studiekeuze maken.
Relaties stranden ook vaker op jongere leeftijd.
Uit hersenonderzoek blijkt dat de hersenen pas rond het 25e jaar helemaal ontwikkeld zijn. Vooral toekomstgerichte taken, zoals plannen en consequenties overzien zijn nog niet helemaal gerijpt. Een reden bv. dat veel jongeren een verkeerde studiekeuze maken.
Relaties stranden ook vaker op jongere leeftijd.
vrijdag 3 juli 2009 om 11:57
Joy denk je niet dat elke vrouw die graag kinderen wilt onrealistisch is en in roze wolken denkt? Je weet toch helemaal niet waar je aan begint! Volgens mij heb jij er heel goed over nagedacht!
Geloof ook zeker dat je heel anders denkt als je 30 + bent, maar goed dat doe je waarschijnlijk ook weer als je 40 + bent.
Geloof ook zeker dat je heel anders denkt als je 30 + bent, maar goed dat doe je waarschijnlijk ook weer als je 40 + bent.
vrijdag 3 juli 2009 om 19:50
quote:meds schreef op 28 juni 2009 @ 02:24:
Ik heb het woord naief absoluut niet genoemd. Ik heb wel gezegd dat je net uit de puberfase komt. Natuurlijk zijn alle 21 jarigen niet over 1 kam te scheren. Maar "jong volwassen" en al "vroeg zelfstandig" zijn holle begrippen. Het gaat mij veel meer om in hoeverre jij je eigen jeugd en de pijn die je oploopt in je opvoeding kan reflecteren. Doorzie je gedragspatronen, of ga je straks blindelings je ouders kopieeren in de opvoeding van je kind. Het heeft te maken met kwetsbaarheid. een 21 jarige zit nog te dicht op de losmakingsfase en de 31 jarige kan beter van een afstandje naar zijn eigen jeugd kijken. Patronen als misbruik, verwaarlozing, mishandeling maar ook veel "onschuldiger" gedrag wordt vaak ondoordacht doorgegeven.
Dat is niet leeftijds gerelateerd. Emoties zijn mi tijdsreizigers; hier kun je in dezelfde mate last van hebben als je ouder moeder wordt.
Ik vind het leuk dat TO zegt dat ze er onbevangen in wil staan. Maar je moet je goed realiseren dat het ouderschap je onbevangenheid in klap wegvaagt. Ineens ben je op je allerkwetsbaarst. Ineens heb je alles te verliezen, en ineens heb je de allergrootste verantwoordelijkheid die je ooit zult dragen in je leven.
Dit hebben oudere moeders toch ook? Dat is toch coherent aan ouderschap? Alsof je daar als 'oudere moeder geen last van zou hebben, die gedachte..
Bovendien bestaat de roze wolk niet. Leuk als je daar op wilt zitten maar de realiteit is anders. Veel moeders voelen zich uitgeput, het eerste jaar is gewoon zwaar dat is een normale gang van zaken. Ben je daar tegen opgewassen? en ben je ook opgewassen als het anders gaat dan je dacht?
Als je kind ziek is, ander gedrag vertoont, of als het er ineens twee zijn of gehandicapt of erger? Dat klinkt mi alsof het minder erg is als dit gebeurt indien je een oudere moeder bent.... Dat zij de risico's die iedere ouder neemt. In die zin zou je kunnen zeggen dat oudere moeders nog een groter risico nemen: als je begin 20 bent is de kans 2 op 1000 dat je kindje een mongooltje is. Ben je daarintegen 35, dan is die kans al toegenomen naar 7 op 1000....
Ben het wel met anderen eens die zeggen dat elke leeftijd zijn voor en nadelen heeft. Er is niet een leeftijd die het meest geschikt is.
Ook vraag ik mij af of je bij een 'oudere' moeder ook zou hameren op de risico's en consequenties die er verbonden zijn aan ouder moeder worden....
Ik heb het woord naief absoluut niet genoemd. Ik heb wel gezegd dat je net uit de puberfase komt. Natuurlijk zijn alle 21 jarigen niet over 1 kam te scheren. Maar "jong volwassen" en al "vroeg zelfstandig" zijn holle begrippen. Het gaat mij veel meer om in hoeverre jij je eigen jeugd en de pijn die je oploopt in je opvoeding kan reflecteren. Doorzie je gedragspatronen, of ga je straks blindelings je ouders kopieeren in de opvoeding van je kind. Het heeft te maken met kwetsbaarheid. een 21 jarige zit nog te dicht op de losmakingsfase en de 31 jarige kan beter van een afstandje naar zijn eigen jeugd kijken. Patronen als misbruik, verwaarlozing, mishandeling maar ook veel "onschuldiger" gedrag wordt vaak ondoordacht doorgegeven.
Dat is niet leeftijds gerelateerd. Emoties zijn mi tijdsreizigers; hier kun je in dezelfde mate last van hebben als je ouder moeder wordt.
Ik vind het leuk dat TO zegt dat ze er onbevangen in wil staan. Maar je moet je goed realiseren dat het ouderschap je onbevangenheid in klap wegvaagt. Ineens ben je op je allerkwetsbaarst. Ineens heb je alles te verliezen, en ineens heb je de allergrootste verantwoordelijkheid die je ooit zult dragen in je leven.
Dit hebben oudere moeders toch ook? Dat is toch coherent aan ouderschap? Alsof je daar als 'oudere moeder geen last van zou hebben, die gedachte..
Bovendien bestaat de roze wolk niet. Leuk als je daar op wilt zitten maar de realiteit is anders. Veel moeders voelen zich uitgeput, het eerste jaar is gewoon zwaar dat is een normale gang van zaken. Ben je daar tegen opgewassen? en ben je ook opgewassen als het anders gaat dan je dacht?
Als je kind ziek is, ander gedrag vertoont, of als het er ineens twee zijn of gehandicapt of erger? Dat klinkt mi alsof het minder erg is als dit gebeurt indien je een oudere moeder bent.... Dat zij de risico's die iedere ouder neemt. In die zin zou je kunnen zeggen dat oudere moeders nog een groter risico nemen: als je begin 20 bent is de kans 2 op 1000 dat je kindje een mongooltje is. Ben je daarintegen 35, dan is die kans al toegenomen naar 7 op 1000....
Ben het wel met anderen eens die zeggen dat elke leeftijd zijn voor en nadelen heeft. Er is niet een leeftijd die het meest geschikt is.
Ook vraag ik mij af of je bij een 'oudere' moeder ook zou hameren op de risico's en consequenties die er verbonden zijn aan ouder moeder worden....
anoniem_3220 wijzigde dit bericht op 03-07-2009 20:46
Reden: onjuiste gegevens
Reden: onjuiste gegevens
% gewijzigd
vrijdag 3 juli 2009 om 19:56
vrijdag 3 juli 2009 om 20:01
quote:mamaelle schreef op 30 juni 2009 @ 10:31:
Bagheera
Zo heeft iedereen wel reacties gehad denk ik. Ik was 20 jaar en 32 weken zwanger (klein buikje) en in de stad kwam een vrouw me informeren dat ik tot 20 weken het kind nog weg kon laten halen. Ik was met stomheid geslagen...Afschuwelijk zeg.
Waar bemoeit ze zich mee?
Bagheera
Zo heeft iedereen wel reacties gehad denk ik. Ik was 20 jaar en 32 weken zwanger (klein buikje) en in de stad kwam een vrouw me informeren dat ik tot 20 weken het kind nog weg kon laten halen. Ik was met stomheid geslagen...Afschuwelijk zeg.
Waar bemoeit ze zich mee?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 3 juli 2009 om 20:07
@ Mamaelle: Ik zat laatst in de trein (ik ben 25, 37 weken zwanger), toen er een vrouw een half uur ontzettend boos naar me bleef kijken. Ik vroeg haar uiteindelijk: "Kan ik u ergens mee helpen?", toen brak de hel los....
Waarom ik in godsnaam geen abortus had gepleegd, of ik wel helemaal goed bij m'n hoofd was, waar dacht ik wel niet mee bezig te zijn en de duivel zou me 's nachts in mijn slaap weleens mijn kind af komen pakken want dat had ik meer dan verdiend.
Ik ben normaal best opvliegerig, maar dit kwam zo onverwachts dat ik er echt geen woorden voor had. Ze liep gewoon weg alsof er niets gebeurd was, zat ik daar....
Waarom ik in godsnaam geen abortus had gepleegd, of ik wel helemaal goed bij m'n hoofd was, waar dacht ik wel niet mee bezig te zijn en de duivel zou me 's nachts in mijn slaap weleens mijn kind af komen pakken want dat had ik meer dan verdiend.
Ik ben normaal best opvliegerig, maar dit kwam zo onverwachts dat ik er echt geen woorden voor had. Ze liep gewoon weg alsof er niets gebeurd was, zat ik daar....
vrijdag 3 juli 2009 om 20:35
quote:Tsara schreef op 03 juli 2009 @ 20:07:
@ Mamaelle: Ik zat laatst in de trein (ik ben 25, 37 weken zwanger), toen er een vrouw een half uur ontzettend boos naar me bleef kijken. Ik vroeg haar uiteindelijk: "Kan ik u ergens mee helpen?", toen brak de hel los....
Waarom ik in godsnaam geen abortus had gepleegd, of ik wel helemaal goed bij m'n hoofd was, waar dacht ik wel niet mee bezig te zijn en de duivel zou me 's nachts in mijn slaap weleens mijn kind af komen pakken want dat had ik meer dan verdiend.
Ik ben normaal best opvliegerig, maar dit kwam zo onverwachts dat ik er echt geen woorden voor had. Ze liep gewoon weg alsof er niets gebeurd was, zat ik daar.... Ziekelijke Jaloezie? Frustratie? Ik kan me voorstellen dat je even niet wist hoe je moest reageren....
@ Mamaelle: Ik zat laatst in de trein (ik ben 25, 37 weken zwanger), toen er een vrouw een half uur ontzettend boos naar me bleef kijken. Ik vroeg haar uiteindelijk: "Kan ik u ergens mee helpen?", toen brak de hel los....
Waarom ik in godsnaam geen abortus had gepleegd, of ik wel helemaal goed bij m'n hoofd was, waar dacht ik wel niet mee bezig te zijn en de duivel zou me 's nachts in mijn slaap weleens mijn kind af komen pakken want dat had ik meer dan verdiend.
Ik ben normaal best opvliegerig, maar dit kwam zo onverwachts dat ik er echt geen woorden voor had. Ze liep gewoon weg alsof er niets gebeurd was, zat ik daar.... Ziekelijke Jaloezie? Frustratie? Ik kan me voorstellen dat je even niet wist hoe je moest reageren....
vrijdag 3 juli 2009 om 20:44
quote:meds schreef op 28 juni 2009 @ 02:24:
Ik vind het leuk dat TO zegt dat ze er onbevangen in wil staan. Maar je moet je goed realiseren dat het ouderschap je onbevangenheid in klap wegvaagt. Ineens ben je op je allerkwetsbaarst. Ineens heb je alles te verliezen, en ineens heb je de allergrootste verantwoordelijkheid die je ooit zult dragen in je leven.
dit klopt wel ja...
Je eerste kindje verandert alles. Ineens heb je alles te verliezen...heel mooi gezegd.
tijdens mijn zwangerschap (24 was ik toen) hebben mensen mij dit ook vaker gezegd. echter, je beseft je pas wat deze woorden betekenen wanneer je zelf je kindje hebt. maar wat hier beschreven wordt is volgens mij juist een onderdeel van een universeel soort moedergevoel. leeftijd heeft daar volgens mij niets mee te maken. Maar dat schreef je eigenlijk zelf ook.
Verder is het echt aan te raden om je goed te verdiepen in het leven ná de zwangerschap voordat je er aan begint. Maar als ik jou zo lees en alles wat je schrijft denk ik: volgens mij ga je het hartstikke goed doen.
en dan nog vind ik de algehele tendens die in dit topic heerst niet oké. Er wordt gesuggereerd dat wanneer je alles in orde hebt, contract, lange relatie, huisje, boompje, beestje dat de enige juiste uitgangspositie is voor het krijgen van een kindje. Volgens mij is het belangrijker dat je in een situatie leeft waarin jij gelukkig bent. dan zal je kindje, dat de eerste jaren vooral met jou mee leeft dat ook zijn. als jij voor jezelf kunt vinden wat je belangrijk vind in dit leven, wat dat ook is, dan kun je dat ook aan je kindje doorgeven. ik kreeg trouwens toen ik 3 maanden zwanger was mijn vaste contract.
een vriendin van mij was op haar 21ste zwanger. ik vroeg toen ook aan haar : "gaat dat wel goed allemaal?" haar antwoord was toen: het enige dat een kind nodig heeft is, een bedje, een badje en een zoveel mogelijk liefde. Ik sluit me daar bij aan, al zou ik willen toevoegen: het liefst een papa en een mama die blij met elkaar zijn. Maarja, hoe dat loopt kan je helaas nooit weten...
Ik vind het leuk dat TO zegt dat ze er onbevangen in wil staan. Maar je moet je goed realiseren dat het ouderschap je onbevangenheid in klap wegvaagt. Ineens ben je op je allerkwetsbaarst. Ineens heb je alles te verliezen, en ineens heb je de allergrootste verantwoordelijkheid die je ooit zult dragen in je leven.
dit klopt wel ja...
Je eerste kindje verandert alles. Ineens heb je alles te verliezen...heel mooi gezegd.
tijdens mijn zwangerschap (24 was ik toen) hebben mensen mij dit ook vaker gezegd. echter, je beseft je pas wat deze woorden betekenen wanneer je zelf je kindje hebt. maar wat hier beschreven wordt is volgens mij juist een onderdeel van een universeel soort moedergevoel. leeftijd heeft daar volgens mij niets mee te maken. Maar dat schreef je eigenlijk zelf ook.
Verder is het echt aan te raden om je goed te verdiepen in het leven ná de zwangerschap voordat je er aan begint. Maar als ik jou zo lees en alles wat je schrijft denk ik: volgens mij ga je het hartstikke goed doen.
en dan nog vind ik de algehele tendens die in dit topic heerst niet oké. Er wordt gesuggereerd dat wanneer je alles in orde hebt, contract, lange relatie, huisje, boompje, beestje dat de enige juiste uitgangspositie is voor het krijgen van een kindje. Volgens mij is het belangrijker dat je in een situatie leeft waarin jij gelukkig bent. dan zal je kindje, dat de eerste jaren vooral met jou mee leeft dat ook zijn. als jij voor jezelf kunt vinden wat je belangrijk vind in dit leven, wat dat ook is, dan kun je dat ook aan je kindje doorgeven. ik kreeg trouwens toen ik 3 maanden zwanger was mijn vaste contract.
een vriendin van mij was op haar 21ste zwanger. ik vroeg toen ook aan haar : "gaat dat wel goed allemaal?" haar antwoord was toen: het enige dat een kind nodig heeft is, een bedje, een badje en een zoveel mogelijk liefde. Ik sluit me daar bij aan, al zou ik willen toevoegen: het liefst een papa en een mama die blij met elkaar zijn. Maarja, hoe dat loopt kan je helaas nooit weten...
vrijdag 3 juli 2009 om 20:46
Ja...achteraf bedacht ik me natuurlijk ineens honderd dingen die ik had moeten zeggen, maar inderdaad wist ik het echt niet. Het stomme is ook nog dat ik mezelf helemaal niet zo heel erg jong vind, dus begrijp ik het tot op de dag van vandaag nog steeds niet.
Anyway, iedereen heeft zijn/haar eigen mening over jonge moeders.
Anyway, iedereen heeft zijn/haar eigen mening over jonge moeders.
vrijdag 3 juli 2009 om 20:56
