Relaties
alle pijlers
Ik raak haar kwijt...
zondag 5 juli 2009 om 21:00
Dag dames,
Ik ben een jonge man van 25 jaar en heb dringend jullie vrouwelijk advies nodig. Mijn vriendin heeft na bijna 6 jaar onze relatie beëindigd, en ik ben er helemaal kapot van.
We hadden elkaar ontmoet via internet. Ik woon in Groningen en zij in Tilburg. Een langeafstandsrelatie dus. We hadden er allbei geen problemen mee, en het ging mijns insziens ook erg goed. We hadden nooit ruzie en konden erg om en met elkaar lachen.
Eind 2008 kreeg ze de kans om voor stage naar het buitenland te gaan, en wel helemaal op Bonaire. Dat wilde ze graag en liet haar ook gaan. 4 maanden was ze bij mij weg, maar we hadden regelmatig contact via de telefoon en via MSN.
28 mei kwam ze terug, en heb haar toen opgehaald van het vliegveld. We gingen naar haar thuis, want ze was moe van de reis. Het hele weekend hebben we samen leuk doorgebracht, niks aan de hand. op bezoek geweest bij familie van haar en vrienden en allerlei leuke afspraken gemaakt. Prima dus!
Het was dat weekend Pinksteren, dus ik had een extra dag vrij van m'n werk. Maar 2e pinksterdag moest ik toch echt naar huis, want moest de volgende dag werken. Ze gaf me een intense afscheidszoen zoals altijd en zwaaide me lief uit. Niks aan de hand. Later op de dag nog even gebeld, nog steeds niets aan de hand.
Twee dagen later, op 3 juni, belde ze me op. Ik reageerde enthousiast als altijd. Maar als snel zei ze dat ze me iets moest vertellen wat ik waarschijnlijk niet zo leuk zou vinden. Ze zei dat ze me niet meer met mij verder wilde, omdat we teveel van elkaar verschillen. Ik was met stomheid geslagen en wist niet wat ik hoorde, en al helemaal niet wat ik moest zeggen. Het gesprek was dan ook kort.
Ik heb haar de volgende dag huilend gebeld want ik wilde niet dat het over was. Ik wilde dat ze me vertelde waarom we zo verschilden, en dat heeft ze me deels ook wel verteld. Dus ik zei tegen haar: waarom heb je dat niet eerder gezegd, dan had ik er iets aan kunnen doen. Waarop zei antwoordde dat ik dat uit mezelf had moeten doen. Maar waarom zou je jezelf veranderen als je denkt dat alles goed gaat? Dus ik beloofde haar dat ik zou veranderen en smeekte haar om mij een nieuwe kans zou geven. Waarop zij ijskoud antwoordde: nee, ik geloof er niet meer in. Het gevoel is weg.
Sinds die keer heb ik haar nog een paar keer gebeld met de vraag of ze me alsjeblieft terug wilde nemen, waarop ze steeds killer en kouder reageerde.
Ik voel me dan ook ronduit in de steek gelaten. Zij is er blijkbaar klaar mee, en ik mag uit gaan zoeken. Terwijl ik altijd voor haar klaar heb gestaan en er altijd voor haar ben geweest. Ik vind het oneerlijk.
Het is nu inmiddels een maand geleden, maar ik vreet me nog steeds op van binnen. Ik heb er veel over nagedacht en na een verhaal te hebben gelezen op hyves, kan ik maar tot 1 conclusie komen. Ze houdt nog wel van mij, maar de angst dat ze in de toekomst ongelukkig met mij wordt is groter.
Mijn vraag aan jullie is dit: hoe kan ik haar overtuigen dat ik de dingen die haar dwars zitten wil veranderen? Ik krijg namelijk haar vertrouwen niet en dat doet heel erg veel pijn. Of is dit gewoon een gedane zaak?
Alvast bedankt voor jullie reacties
Ik ben een jonge man van 25 jaar en heb dringend jullie vrouwelijk advies nodig. Mijn vriendin heeft na bijna 6 jaar onze relatie beëindigd, en ik ben er helemaal kapot van.
We hadden elkaar ontmoet via internet. Ik woon in Groningen en zij in Tilburg. Een langeafstandsrelatie dus. We hadden er allbei geen problemen mee, en het ging mijns insziens ook erg goed. We hadden nooit ruzie en konden erg om en met elkaar lachen.
Eind 2008 kreeg ze de kans om voor stage naar het buitenland te gaan, en wel helemaal op Bonaire. Dat wilde ze graag en liet haar ook gaan. 4 maanden was ze bij mij weg, maar we hadden regelmatig contact via de telefoon en via MSN.
28 mei kwam ze terug, en heb haar toen opgehaald van het vliegveld. We gingen naar haar thuis, want ze was moe van de reis. Het hele weekend hebben we samen leuk doorgebracht, niks aan de hand. op bezoek geweest bij familie van haar en vrienden en allerlei leuke afspraken gemaakt. Prima dus!
Het was dat weekend Pinksteren, dus ik had een extra dag vrij van m'n werk. Maar 2e pinksterdag moest ik toch echt naar huis, want moest de volgende dag werken. Ze gaf me een intense afscheidszoen zoals altijd en zwaaide me lief uit. Niks aan de hand. Later op de dag nog even gebeld, nog steeds niets aan de hand.
Twee dagen later, op 3 juni, belde ze me op. Ik reageerde enthousiast als altijd. Maar als snel zei ze dat ze me iets moest vertellen wat ik waarschijnlijk niet zo leuk zou vinden. Ze zei dat ze me niet meer met mij verder wilde, omdat we teveel van elkaar verschillen. Ik was met stomheid geslagen en wist niet wat ik hoorde, en al helemaal niet wat ik moest zeggen. Het gesprek was dan ook kort.
Ik heb haar de volgende dag huilend gebeld want ik wilde niet dat het over was. Ik wilde dat ze me vertelde waarom we zo verschilden, en dat heeft ze me deels ook wel verteld. Dus ik zei tegen haar: waarom heb je dat niet eerder gezegd, dan had ik er iets aan kunnen doen. Waarop zei antwoordde dat ik dat uit mezelf had moeten doen. Maar waarom zou je jezelf veranderen als je denkt dat alles goed gaat? Dus ik beloofde haar dat ik zou veranderen en smeekte haar om mij een nieuwe kans zou geven. Waarop zij ijskoud antwoordde: nee, ik geloof er niet meer in. Het gevoel is weg.
Sinds die keer heb ik haar nog een paar keer gebeld met de vraag of ze me alsjeblieft terug wilde nemen, waarop ze steeds killer en kouder reageerde.
Ik voel me dan ook ronduit in de steek gelaten. Zij is er blijkbaar klaar mee, en ik mag uit gaan zoeken. Terwijl ik altijd voor haar klaar heb gestaan en er altijd voor haar ben geweest. Ik vind het oneerlijk.
Het is nu inmiddels een maand geleden, maar ik vreet me nog steeds op van binnen. Ik heb er veel over nagedacht en na een verhaal te hebben gelezen op hyves, kan ik maar tot 1 conclusie komen. Ze houdt nog wel van mij, maar de angst dat ze in de toekomst ongelukkig met mij wordt is groter.
Mijn vraag aan jullie is dit: hoe kan ik haar overtuigen dat ik de dingen die haar dwars zitten wil veranderen? Ik krijg namelijk haar vertrouwen niet en dat doet heel erg veel pijn. Of is dit gewoon een gedane zaak?
Alvast bedankt voor jullie reacties
maandag 6 juli 2009 om 19:15
quote:EvyBlissy schreef op 06 juli 2009 @ 19:03:
Maar... zijn vraag aan ons was: hoe kan TO zijn ex ervan overtuigen dat hij gaat veranderen of is het een gedane zaak. En mijn antwoord zou zijn: het is een gedane zaak.Ja ok, dat wel... ik denk niet dat zij nog van gedachten zal veranderen. Ergens krijg ik ook bij dit verhaal het gevoel dat ze iemand anders is tegengekomen, dat zou voor mij wel die plotselinge omslag verklaren...
Maar... zijn vraag aan ons was: hoe kan TO zijn ex ervan overtuigen dat hij gaat veranderen of is het een gedane zaak. En mijn antwoord zou zijn: het is een gedane zaak.Ja ok, dat wel... ik denk niet dat zij nog van gedachten zal veranderen. Ergens krijg ik ook bij dit verhaal het gevoel dat ze iemand anders is tegengekomen, dat zou voor mij wel die plotselinge omslag verklaren...
maandag 6 juli 2009 om 20:07
quote:Pear schreef op 06 juli 2009 @ 19:15:
[...]
Ja ok, dat wel... ik denk niet dat zij nog van gedachten zal veranderen. Ergens krijg ik ook bij dit verhaal het gevoel dat ze iemand anders is tegengekomen, dat zou voor mij wel die plotselinge omslag verklaren...
Dat vind ik wel een gevaarlijke uitspraak hoor.
Ik denk dat we daar niet eens over moeten speculeren.
Maar je hebt gelijk, een gesprek was netter geweest.
[...]
Ja ok, dat wel... ik denk niet dat zij nog van gedachten zal veranderen. Ergens krijg ik ook bij dit verhaal het gevoel dat ze iemand anders is tegengekomen, dat zou voor mij wel die plotselinge omslag verklaren...
Dat vind ik wel een gevaarlijke uitspraak hoor.
Ik denk dat we daar niet eens over moeten speculeren.
Maar je hebt gelijk, een gesprek was netter geweest.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 7 juli 2009 om 17:40
Hoi allemaal,
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Het waren dan weliswaar niet de reacties die ik wilde horen (hoopte te krijgen), maar ik realiseer me maar al te goed dat jullie gelijk hebben, en dat het een hopeloze zaak is.
Sorry dat het zo lang geduurd heeft voordat ik dit antwoord schrijf, maar werd erg emotioneel van de reacties. Heb nu even weer een rustig moment.
Wat me vooral tegen de borst stuit is de manier waarop ze dit allemaal doet. Zonder erover te praten besluit ze me telefonisch even te mede te delen dat ze de relatie niet meer zitten. Hoe kan iemand waar je bijna zes jaar lang 100% voor gegaan bent zoiets harteloos doen? Ik was overtuigd dat ze van me hield, dat voelde ik. Ik voelde me veilig en geborgen bij haar. En nu doet ze dit! Een vriendin van haar belde me nog wat er gebeurd was en dat ze er helemaal niets van snapte. Ik kon haar niet veel wijzer maken omdat ik zelf ook geen idee heb waarom deze relatie nu in één keer over boord gegooid moet worden.
Het antwoord daarop zal ik helaas nooit krijgen. Ik ben uit haar leven. En daar is ze blijkbaar blij om. Erg pijnlijk om te typen, maar het is zo.
Ik heb door dat ik verder met mijn leven moet. Maar weet op het moment niet wat ik met mezelf aan moet. Alles wat ik doe roept herinneringen op en kan nergens meer van genieten. Ik hoop dat ik haar snel los kan laten zodat ik verder kan.
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Het waren dan weliswaar niet de reacties die ik wilde horen (hoopte te krijgen), maar ik realiseer me maar al te goed dat jullie gelijk hebben, en dat het een hopeloze zaak is.
Sorry dat het zo lang geduurd heeft voordat ik dit antwoord schrijf, maar werd erg emotioneel van de reacties. Heb nu even weer een rustig moment.
Wat me vooral tegen de borst stuit is de manier waarop ze dit allemaal doet. Zonder erover te praten besluit ze me telefonisch even te mede te delen dat ze de relatie niet meer zitten. Hoe kan iemand waar je bijna zes jaar lang 100% voor gegaan bent zoiets harteloos doen? Ik was overtuigd dat ze van me hield, dat voelde ik. Ik voelde me veilig en geborgen bij haar. En nu doet ze dit! Een vriendin van haar belde me nog wat er gebeurd was en dat ze er helemaal niets van snapte. Ik kon haar niet veel wijzer maken omdat ik zelf ook geen idee heb waarom deze relatie nu in één keer over boord gegooid moet worden.
Het antwoord daarop zal ik helaas nooit krijgen. Ik ben uit haar leven. En daar is ze blijkbaar blij om. Erg pijnlijk om te typen, maar het is zo.
Ik heb door dat ik verder met mijn leven moet. Maar weet op het moment niet wat ik met mezelf aan moet. Alles wat ik doe roept herinneringen op en kan nergens meer van genieten. Ik hoop dat ik haar snel los kan laten zodat ik verder kan.
