relatie na 9 jaar verbroken, kindje van 12 maanden

Hallo allemaal,



Ik ben een echte meelezer, vind dat altijd erg leuk om zo te zien wat er bij anderen leeft. Mijn leven is echter sinds 3 maanden rigoreus veranderd. Mijn relatie van 9 jaar is ten einde gekomen. Hoewel ik het inhoudelijk wel begrijp, baal ik ervan dat ik mijn dochtertje van 12 maanden geen gezinsleven kan aanbieden. Gelukkig zijn haar vader en ik dol op haar en staan wij op vriendschappelijke voet met elkaar. Hoewel ik de breuk kan beredeneren: ondanks wel aanwezig liefde voor elkaar toch te verschillende op een aantal belangrijke punten, is het toch best wel als een schok voor mij gekomen. Dit blijkt ook wel uit het feit dat ik, en ook mijn vriend, zeer bewust voor een kind samen hebben gekozen, deze breuk voorzag ik toentertijd echt niet. Ik wou er nog graag voor vechten maar na maanden trekken aan een dood paard (om het zo maar eens uit te drukken) kwam mijn onderbuikgevoel uit en bleek hij er geen vertrouwen meer in te hebben. Ik heb toen uiteindelijk de knoop doorgehakt en ben met ons dochtertje naar mijn moeder gegaan. Ik snap eigenlijk niet hoe ik het de afgelopen maanden allemaal gered heb. Ik heb nl een zware baan (4 dagen) met een enorme reistijd, een dochtertje die elke nacht wel 2x wakker werd waardoor ik op een bepaald moment misselijk van vermoeidheid was en zo ongeveer naar mijn werk strompelde. Op dit moment gaat het al beter, begin te wennen in mijn nieuwe woning en mijn dochertje begint weer ritme te krijgen gelukkig. Nu begin ik pas ter realiseren wat het allemaal inhoud en komt het verdriet en de teleurstelling. 9 jaar samen door dik en dun, langzaam uit elkaar gegroeid, bepaalde problemen die blijkbaar toch onoplosbaar bleken. Ik heb een tijdje gedacht dat er iemand anders was omdat ik mij niet kon voorstellen dat hij ons tweeen zo makkelijk kon laten gaan. Ik heb me er bij neergelegd en heb mij voorgenomen er voor te zorgen dat het contact tussen mij en mij ex zo goed mogelijk en zo vriendschappelijk mogelijk zal verlopen zodat mijn dochtertje er zo min mogelijk last van zal hebben. Ik heb echt het gevoel gefaald te hebben, ik zie zelf mijn vader niet meer sinds jongs af aan en trek het me erg aan dat zij ook geen deel uit zal maken van een gezin. Ik mis ook ontzettend het samen genieten van ons dochtertje. Ook vind ik het erg pijnlijk dat opeens mijn allerbeste vriend niet meer mijn allerbeste vriend is. De reden voor deze post is gewoon even mijn hart luchten, ik heb nog niet echt hierover gerouwd gewoon simpelweg doordat ik door al het volhouden en regelen en zorgen er geen ruimte voor had (en waarschijnlijk ook weggeduwd), maar ik voel dat dat wel gaat komen en ik zie er echt tegenop. Groetjes Simpie (ik weet trouwens niet of dit bij relaties of bij kinderen hoort, excuus als ik verkeer zit)

Bedankt Mavis voor je lieve reactie. Ik ben inderdaad erg blij dat mijn ex en ik op een "goede" manier uit elkaar zijn gegaan, dat is niet alleen prettig voor ons maar met name voor onze dochter. Ik heb zelf zeer nare ervaringen met een totaal niet betrokken eigen vader in het verleden, gelukkig is dat hier niet het geval voor mijn dochter. Ik ben ervan overtuigd dat het met mij op termijn weer goed komt. Ik stel mijn prioriteit bij mijn kind en geniet in mijn eentje (maar gelukkig wel met mijn familie en vrienden) van het moederschap. Als ik het goed begrijp heb jij een zelfde soort ervaring gehad in het verleden, maar dan met een zeer vervelende breuk? Je hoeft hier trouwens niet op in te gaan hoor alsje het te persoonlijk vindt hoor. ik ben alleen erg benieuwd naar soortgelijke ervaringen bij anderen, misschien kan ik hiervan leren of wat extra kracht uithalen, want ik vind het soms best wel zwaar.

Nee hoor niets makkelijk hoor, Mavis verwoordt het erg goed. Ik ben blij dat je reageert. Ik moet echt wennen aan het alleen zijn. Ik was in de relatie best wel iemand met mijn eigen contacten en kon ook goed dingen in mijn eentje doen, alleen echt alleen zijn is wel even iets anders dan met een vriend op de achtergrond. Soms vind ik al die verantwoordelijkheid voor mijn dochtertje beangstigend, ik doe het allemaal wel maar toch, best wel eng. Dus bedankt voor je reactie!

quote:widajo schreef op 13 juli 2009 @ 22:26:

hoi simpie,



ik probeer het kort te houden en je tegelijkertijd goede raad mee te geven.



ik heb zo'n zelfde situatie meegemaakt. mijn ex en ik gingen na ruim 10 jaar uit elkaar en mijn zoontje was toen net 13 maanden. bij ons ging het niet zo "vriendschappelijk". voor mij kwam het echt als een enorme verassing. tuurlijk waren er wel eens wat dingen, maar waar niet? het heeft heel lang geduurd voordat ik inzag dat het beter was.

bovendien had mijn ex wel een ander, dat maakt wel verschil denk ik.

ik vond het vreselijk dat mijn zoontje als enig kind op zou groeien bij een alleenstaande moeder. wilde altijd erg graag kinderen, maar zou daar in mijn eentje nooit voor gekozen hebben.



wat veel mensen (vrouwen) doen, is meer gaan werken om financieel niet teveel er op achteruit te gaan. mijn tip: NIET DOEN! ik lees dat je al een drukke baan hebt, ik zou je aanraden om minder te gaan werken of misschien zelfs je ziek te melden.

stel je voor; je dochtertje wordt uit haar vertrouwde wereldje gehaald en de belangrijkste persoon (1 van de 2) ziet ze ineens niet meer, of veel minder. en je zegt zelf al dat je voelt dat het rouwproces nog niet begonnen is. reden te meer om er voor je dochter zoveel mogelijk te zijn. (bij mij begon het rouwproces na een paar jaar pas. altijd weggeduwd...)



ik heb toendertijd heel veel aandacht aan mijn zoontje proberen te geven en steeds gezegd: mama komt altijd weer terug. voor mijn gevoel had hij die bevestiging echt nodig. zijn andere ouder was tenslotte al weggegaan. ik ben ervan overtuigd dat dat goed voor hem is geweest.



heel veel sterkte voor jullie,



widajo



ps

ben nu getrouwd met geweldige man en heb zoon van 12 en dochtertje van 2. eind goed al goed



Beste widajo,



Bedankt voor je reactie. Wat naar de manier waarop jullie toentertijd uit elkaar zijn gegaan! Dat maakt het allemaal veel moeilijker om mee om te gaan lijkt me. Ik vind alle praktische veranderingen al ontzettend zwaar, laat staan als je ook nog behalve het verdriet van de breuk je ook nog eens bezig moet houden met boosheid en gevoelens van verraad vanwege een andere vrouw! Ik moet wel zeggen dat juist het hebben van mijn baan mij in staat stelt om snel een woning te vinden en op orde te komen, wel merk ik dat ik baal dat ik minder tijd voor haar heb. Ik probeer ondanks vermoeiheid en drukke werkbestaan, geduldig en veel aandacht voor haar te houden. Ik moet wel zeggen dat ik erg veel steun van mijn moeder krijg die dicht in de buurt woont, dus dat scheelt aanmerkelijk. Ook is haar vader erg betrokken. Maar wel fijn om te horen dat jij op termijn weer gelukkig bent geworden met een ander, natuurlijk ook erg fijn voor je kindje!

quote:blijfgewoonbianca schreef op 13 juli 2009 @ 22:31:

Ik kan niet áchter je stukje tekst kijken , maar mag ik vragen of je voorgesteld hebt om iets van relatietherapie te gaan doen ? Zó zonde als jullie toch van elkaar houden om het bijltje er bij neer te gooien .

Waren het zúlke cruciale zaken waarover jullie anders dachten ?



De eerste jaren als je kinderen hebt zijn tropenjaren ; de meeste aandacht gaat uit naar je kind , dan naar dingen die moeten ( werk , huishouden ) en vaak komt je relatie op een plaatsje waar die eigenlijk niet zou moeten staan . Vaders voelen zich vaak " miskend " , moeders voelen zich maar al te vaak te weinig geholpen .

Ik zeg niet dat dat bij jullie zo was , maar áls het zo was ....eeuwig zonde .Beste blijfgewoonbianca, ik heb inderdaad relatietherapie voorgesteld. Mijn ex is absoluut geen kwade vent maar hij zou het puur uit plichtsgevoel doen. Mijn probleem met hem is dat hij juist niet over zijn gevoelens praat, of teveel afweegt of het wel handig is om een probleem aan te snijden. De problemen die speelden, speelden de hele relatie door. Dit had echter te maken met karaktereigenschappen, niet met naar gedrag van een van ons beiden. Er was altijd veel liefde en waardering voor andere zaken. Probleem is echter wel dat het blijkbaar een aanslag is geweest voor de intimiteit tussen ons tweeen. Ik heb ook een zware zwangerschap gehad, vervolgens een zware bevalling met een zeer moeizaam herstel. Dit heeft natuurlijk ook de nodige wissel getrokken op onze relatie. Ik had alleen niet door (ik ben iemand die snel iets bespreekbaar maak) dat het zo slecht ging. Ik heb wel aangegeven dat ik alles op alles wou stellen om het goed te krijgen, maar het vertrouwen was weg, dit is nooit eerder tussen ons geweest en het was echt duidelijk dat het ophielt, geloof me ik zou er niet zomaar uitstappen als ik dacht dat er nog ruimte zou zijn. Ik ben niet te trots of te boos of iets anders, het lukt gewoon niet meer en dat is zeer pijnlijk als je toch nog om iemand geeft.