Ik stel me niet genoeg open volgens mijn vriend/date

Ik ben eigenlijk altijd wel een vrij gesloten persoon geweest van mijzelf, echter zodra ik iemand goed ken dan durf ik mij echt wel bloot te stellen. Echter heb ik wel een voorkeur aan personen waaraan ik mijn blootstel, zo zal ik me niet snel blootstellen aan mijn moeder maar wel weer aan mijn tweelingzus.

Ik heb ook de laatste jaren gewoon veel meegemaakt, het sterven van mijn vader die ik letterlijk heb zien neervallen. Zelfmoord van de schoonmoeder van mijn broer, waar ik bij was toen de politie voor de deur stond en ze het nieuws kwamen brengen. Het geschreeuw van mijn schoonzus die toen door merg en been ging.

Ik merkte dat ik met name op de schoonheidsopleiding me volledig in mijn schulp kroop, omdat ik me er niet 'thuis voelde'. Specifieke dames waren gewoon ontzettend gemeen en vernederde me waar ik bij stond. Dat veranderde wel in het laatste jaar, toen ik verplicht op stage moest gaan met een van de dames die dat deed. Die kreeg toen ook een andere kijk op me, toen ze me goed leerde kennen.

Daarna ging ik met een andere opleiding verder en helaas stierf toen mijn vader plotseling in het eerste jaar. Dat is nu 12 jaar geleden, sinds die tijd ben ik eigenlijk altijd aan huis gekluisterd geweest voor mijn moeder. Ik heb van mijn 21e tot aan mijn 30e eigenlijk na mijn gevoel niet echt geleefd....Ik maakte mijn opleiding af (na een horror stage, waar ze me ook vernederde) en ging werken.

Relaties...nee daar dacht ik niet aan...ik woog 110kg zowat met een lengte van 1.54m...ik voelde me absoluut niet aantrekkelijk voor mannen. Wie wilde mij nu zo??? Dat heb ik altijd gedacht. Ik leerde iemand kennen via een datingsite en ik weet nog exact de datum dat mijn knop omging om af te vallen..13 juni 2020. Ik viel eerst 15kg af voordat ik durfde af te spreken met hem.

Hij heeft me ook ontmaagd...letterlijk op mijn 30e, ik schaamde me er ontzettend voor. Achteraf gezien vonden mannen waarmee ik sprak dat altijd wel heel bijzonder mooi, dat ik nog maagd was op die leeftijd. Met hem is het overigens helemaal niks geworden en dat vond ik ook prima.

Nu een dikke 4 jaar later en na 45kg afgevallen te zijn + borstverkleining en een buikwandcorrectie, heb ik iemand ontmoet waar ik oprecht gek op ben. Deze man is 37 jaar (ik ben 34 jaar), hij werkt in de geestelijke gezondheid zorg en heeft zelf ook wel een rugzakje. Ik vind dat absoluut niet erg, hij is lief, grappig, zorgt ook echt, geef mij rust en hij is doortastend. Wij hebben dezelfde idealen en dromen (samen naar het buitenland en een B&B starten + trouwlocatie).

Ik woon nog thuis....door de woningmarkt is het voor mij ondanks mijn goede baan iets te vinden. Huren is ook soms onmogelijk, omdat ik een hond heb en die wordt bijna overal geweerd. Ik sta niet lang genoeg ingeschreven om via die weg iets te krijgen, wat ontzettend frustrerend is. Dit betekend dat ik hem ook vrij weinig zie, hij wilt niet bij mij blijven slapen en dat snap ik. Echter wij wonen niet om de hoek van elkaar (40 min rijden enkele reis) en ik begin om 08:00 uur met werken. Ik zou dan door de weeks kei vroeg op moeten staan, hond naar huis brengen en dan gaan werken, als ik bij hem wil blijven slapen. Daarnaast werk hij gewoon kei veel, 50 a 60 uur hij doet naast zijn werk ook nog in de horeca meehelpen. Super en ik steun hem daar ook in, maar zeker het is soms wel vervelend omdat we elkaar al zo weinig zien.

Dus we zien elkaar meestal 1 a 2x per week, dat heeft ook zijn charme maar ook wel zijn frustratie. Eigenlijk zou ik hem vaker willen zien en hij mij ook, maar we werken nu toe aan onze vakantie. 10 dagen lang lekker met zijn tweeën, hier kijk ik ook echt naar uit. Afgelopen weekend zijn weg samen een nacht weg geweest en toen hadden we ook weer gesprekken.

Hier in kwam dus naar voren dat hij vind dat ik me niet genoeg open stel en waarom dat is. Ik kan alleen bedenken en dat zei ik hem ook, dat ik 'bang ben' om mijn emoties te tonen, maar ook bang ben voor de reactie. Ik wil niet overkomen als een zeikerd, iemand die altijd iets heeft ect. ect. Ik wil hem daar niet mee belasten, terwijl hij juist wilt dat ik het hem zeg.

Ik heb ook altijd een bepaalde minderwaardigheid gevoeld, nu ook wel weer. 'Waarom valt hij op mij? Ik ben toch helemaal niet zo leuk??', 'Vind hij mij naar de vakantie ook nog leuk'?, ik denk continue in een bepaalde negatieve zijn maar ook wel weer 'Nee, waarom zou hij dan op vakantie met mij gaan als hij me niet leuk zou vinden'. Ik zoek eigenlijk een bevestiging, maar andersom wilt hij dat ook. Hij gaf aan dat hij moeilijk om kan gaan met complimenten en ook de bevestiging nodig heeft dat iemand hem leuk vindt.

Hij heeft een vervelende relatie achter de rug (toxisch) en ik wil dat absooooluut niet zijn, zo zie ik mij ook niet als persoon om toxisch ze zijn. Ik wil hem op handen dragen, dat meen ik oprecht en me open stellen.

Ik weet alleen soms niet hoe ik dat moet doen...ook met gesprekken met de whatsapp merk ik dat ik bellen maar ook hem zien veel makkelijk communiceer, dan die vervelend whatsapp. Dat weet hij overigens...maar ook als ik iets vervelends meemaak of er is iets, ik wil hem dat liever in het echt vertellen dan via een app.

Hoe stel je je nu echt open? zijn daar tips voor...of herkend iemand dit?

MissNuada schreef: ↑

23-04-2025 17:05

Dit heb ik al eens gelezen toch?
Die man die in GGZ heeft gewerkt en een TO niet niet 'open' genoeg voor hem was?


Ik vind ook nu weer niet zo fris klinken eerlijk gezegd. Je bent zijn patient niet.
Daarnaast zou ik zelf niet iemand project willen zijn en gewoon mezelf willen zonder dat iemand, die datestatus heeft, mij niet gaat zitten pushen me te gedragen op een manier die niet bij me past.

Next.

Vanuit mij niet, ik zit net pas hier op dit forum? Dus géén idee, vanuit wie dan.

MissNuada schreef: ↑

23-04-2025 17:07

Het is ook een hele leuke, liever en oprechte man waar ik echt goed mee kan praten en die ook heel goed mijn onzekerheden ziet en voelt. Het is alleen ontzettend confronterend dat hij dat ook meteen zegt en dat doorziet. Ik heb dat met niemand nog meegemaakt en hij vraagt me ook hoe ik dat vind

Het voelt alsof hij idd weet wat je onzekerheden zijn. Ik zal maar niet tikken wat ik daar over denk..je wil dat niet horen als ik je topic lees.


Maar de vraag die ik wel wil stellen: is hij je date/lover/geliefde of hij is je therapeut?

Hij is zeker weten niet mijn therapeut, ik heb hem ook gezegd dat ik met iemand ga praten die volledig van mij afstaat. Hij vond dat alleen maar goed, want hij wilt niet in die positie staan. Zeker wij hebben gesprekken over hoe en wat, ik neem aan dat je dat sowieso doet in een (beginnende) relatie om zo elkaars onzekerheden te ontdekken. Echter heeft hij dus absoluut géén blad voor de mond en dat heeft hij meteen ook aangegeven, hij zegt gewoon wat hij denkt, waar hij mee zit en voelt. Hij wilt dat ik gewoon aangeef wat IK wil en niet wat andere of hij wilt. Hij weet dat ik een people pleaser ben, dat is vaak in zorgberoepen (ik heb ook een zorgberoep). Ik ben alleen in mijn eigen optiek een TE grote pleaser en vind alles maar 'goed', terwijl ik het eigenlijk niet goed vindt.

Dat ik dat confronterend vind maar ook weer ontzettend fijn, is dat ik met mijn Exen dit soort gesprekken helemaal niet had. Die bleef maar een beet lalala op de oppervlakte. Dat is ontzettend frustrerend, want in die relaties was ik de gene die de leiding nam. Zeker met mijn laatste ex, was ik meer een zorgende moeder dan een vriendin/geliefde. Met deze man zie ik voor het eerst ook echt wel een toekomst.

NomenNesci0 schreef: ↑

23-04-2025 17:30

Maar goed, maakt op zich niet uit hoe je levenspad verder was, want je dealt met je leven vandaag en niet met je leven 10 jaar geleden. Ik denk nog steeds dat je -los van je relatie- best wel baat kunt hebben bij coaching of gesprekken. Er zitten mogelijk nog een hoop demonen in je hoofd die je vertellen dat je niet deugt en dat neem je mee in je denken en handelen. Het zou erg zonde zijn voor jezelf dat je het niet leven daardoor niet zou durven omarmen, nu je het lef hebt gevonden uit je schulp te kruipen. En aangezien een serieuze relatie nieuw is voor je, kun je ook je twijfels en onzekerheden daar een beetje proberen te spiegelen.
Verder wens ik je veel plezier op jullie eerste vakantie samen!

Ik snap jouw reacties helemaal hoor, ik leg ook niks in principe bij hem neer. Ik ben ook gesloten (ik snap dus ook waarom hij dat zegt), ik weet dat goed van mijzelf. Ik speel 100x dingen in mijn hoofd af 'hoe zal ik dit eens zeggen' of 'hoe ga ik dit aanpakken'. Soms moet ik gewoon doen en dan pas denken.

En zeker die demonen zitten in mijn hoofd en ik denk dat ik de rust ook meer ga krijgen met de gesprekken van een coach + ook als ik z.s.m. het huis uit ben. Mijn moeder is ook niet de makkelijkste en claimt mij. Ze weet precies mij te raken met bijv. niet reageren/negeren als ik een leuk weekend achter de rug heb gehad bij hem. En ik geef mijn moeder ook weer niet de schuld, ik heb dat ook gevoed met zo lang thuis te zijn.

Ik reageer even weer algemeen op de aspecten die jullie aankaarten.

Begrijp met niet verkeerd, nogmaals ik leg bij hem echt niks neer. Je hebt bepaalde gesprekken op een gegeven moment die dieper gaan en hij gaf aan dat hij het fijn zou vinden als ik mij meer open stelde. Ik doe dat gelukkig al meer en ik ken mijzelf hier ook in. Ik ben gesloten, laat vaak over mij heen walsen. Ik heb een ex gehad...kan het niet eens een ex noemen, die na 1week daten meteen ons als een stel wereldkundig maakte. Hij was 8 stations verder, terwijl ik nog op het 1e station stond.

Ik heb toen na 4 weken, niet zo netjes maar wij woonde anderhalf uur rijden van elkaar, er een einde aangemaakt via de telefoon. Ook aangegeven dat ik zeker mijn mond had moeten open trekken, maar deze man had nul komma nul door wat dit met mij deed, die leefde echt in zijn eigen bubbel.

Dat ik nu iemand heb gevonden, die dat wel doorziet, kenbaar maakt maar mij hier ook ruimte in geeft is in mijn ogen en als gevoel goed. Ik heb namelijk het idee dat jullie denken dat hij mij hier géén ruimte in geeft, dat doet hij zeker wel. Hij heeft daarnaast gewoon meer levenservaring op relaties dan ik.

Overigens is hij ook een people pleaser, want hij pleased mij op elke manier die hij kan. Voorbeeld: was 2 weken terug bij hem blijven slapen, hij moest even de woonkamer opruimen/stofzuigen en de keuken. Ik wilde hem erbij helpen 'Nee jij lekker wat voor je zelf doen, ga douche, hang op de bank, kruip terug het bed in, doe wat je wilt' Zei hij. Maar ook op intiem gebied is hij een enorme pleaser en jeetje wat moet ik daar aan wennen maar zo ontzettend fijn. Ook nu wij de vakantie aan het plannen zijn vraagt hij ook 'Wat wil jij?'. Hij geeft zijn mening er over maar ik merk dat ik dat ook steeds meer doe.

Voor de rest durf ik me ook meer te uitte, hij appte me laatst nog toen we samen geweest 'Zo fijn dat je je steeds meer lekker je zelf bent bij me'.

Ik merk wel dat ik vaak terug gefloten wordt in mijzelf en ook door de situatie thuis. Ik heb een lieve moeder, maar mijn moeder is natuurlijk gewend dat ik thuis ben. Mijn moeder en daar heb ik het met mijn zus afgelopen dinsdag nog over gehad heeft weinig sociale contacten en legt heel veel op mij neer. Claimt mij daarin ook, als ik ergens bent geweest kan mijn moeder ontzettend nukkig reageren als ik thuis kom, alsof ze gepikeerd is dat ik een leuke avond/dagje weg heb gehad. Laatst hebben wij er woorden over gehad, ik was toen vrijdag op zaterdag bij mijn vriend geweest en zondag had ik een lunch gepland staan met een goede vriend.

Dat wist ze ruim van te voren, ik kwam die zaterdag middag thuis en ze was al nukkig. Echter in de avond ontdooide dat iets, totdat ze zondag vroeg hoe laat ik met mijn goede vriend had afgesproken om te lunchen. Ze reageerde 'ZO LAAT!!'. Ja hoezo? Omdat ze me kende en ik dan niks meer at 's avonds blablabla. Ja dan maak je toch wat voor jezelf?? Nou ik ging en we kwamen om half 5 terug en ik zag aan haar doen en laten dat ze de pest erin had.

Ik sprak haar nu eens aan (zou ik nooooit hebben gedaan eerst) met wat er nu was. Nou toen kwam er toch een bak shit over me heen wat helemaal niet terecht was. Ik heb haar toen ook gezegd dat ze eens moet ophouden met mij zooo vast te houden, claimen en controleren. Ik ben 34 jaar, ik hoef me niet meer te verantwoorden naar haar of iemand. Ze dimde wel in, maar ik merk en zeker ik heb dat dus ook gevoed jaren lang dat ze het lastig vind dat ik nu ook mijn vleugels uitspreid. Want ja...als ik weg ben is ze dus echt ook alleen, terwijl ze nota bene nog 3 anderen kinderen heeft. Ze vind het bijv. ook vreselijk dat ik nu met mijn vriend op vakantie ga en niet met haar, ook gezegd dat ik nu eens wat anders wil en dat ik in september gerust met haar kan gaan.

Door dat claim gedrag en dat gaf ze ook toe dat ze me misschien wel wat claimde, ik reageerde daar meteen op 'Wel wat??? Nogal veel'. Merk ik ook wel dat ik me vaak schik naar haar, daarom zei ik ook dat als ik uit huis ben ook meer rust zal krijgen in mijzelf. Ik loop sinds 2 jaar echt op eieren bij mijn moeder thuis en ik heb dat ook bij haar aangekaart maar telkens wuif zij dat weg. Haar reactie was letterlijk laatst 'dan had je eerder moeten beginnen met alles'. Mijn moeder is als het om haar eigen fouten gaat helemaal niet tot reden vatbaar. Daarom wil en moet ik gewoon het huis uit.

+ Mijn zus zegt ook 'Mam heeft gewoon kei veel invloed op je en ze merkt dat ze dat steeds meer aan het verliezen is en dat moet je door zetten, je moet kiezen voor je eigen'.

Rooss4.0 schreef: ↑

24-04-2025 11:09

En als jij zegt: "ik WIL jou helpen en niet douchen of bankhangen, is dat dan oké? Mag je dan helpen?

Ikzelf ga heel slecht op deze vorm van betutteling maar ik snap ook dat iedereen anders is.

Ik snap hem ook wel, ik sta altijd erg aan. Hij gunt mij de rust, ik zei ook tegen hem 'Als ik bij jouw thuis ben, heb ik totale rust. Niks moet namelijk'. Thuis heb ik die rust absoluut niet, als ik zo meteen om 12 uur pauze heb dan rij ik naar huis, laat de honden uit, eet iets snel, stofzuig en dweil de woonkamer en doe even mijn eigen slaapkamer poetsen. Dat allemaal in 1 uur tijd....puur om mijn moeder te ontlasten. Mijn moeder zeg dan 'O laat toch liggen, je hoef dat niet te doen'. Echter vindt ze het ook reuze fijn en lekker, dat ik het doe. Ik ben hier zelf ook super fout in, want ik doet het wel met het idee 'Als ik het niet doe, dan krijg ik straks weer gezeur'.


Mijn moeder is van de huishoudschool generatie (sorry als ik nu iemand tegen het hoofd stoot), dus die heeft van die vaste dagen/tijden dat ze opruimt, poetst, boodschappen doet ect. ect. De keuken wordt elke week van boven tot onder gepoetst....die keuken wordt zelfs elke avond even af gedaan...die is echt niet vies dus. Wordt dat niet gedaan of we wijken af met de boodschappen tijd....kan me moeder niet zo goed hebben. Ik kan ook niet spontaan straks zeggen 'Ik ga bij die of die eten', die is dan meteen op der tenen getrapt want dat moet liefst weken van te voren aangekondigd worden.


Hij schept ook mijn eten op of smeert als we lunchen zijn en we hebben soep of een salade het stokbrood voor mij. Super lief, maar dat heb ik wel afgeleerd, ik doe dat wel zelf. Ik ben géén kind van 3 jaar dan.