Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

@verbinder
Nee, het is geen eenmalig aanbod, ik kan zo vaak een nieuw aanbod vragen als ik wil.
Ik mag de rest van mijn leven blijven huren dus geen noodzaak om ooit weg te gaan. Ik ben ingeschreven bij verschillende woningstichtingen, maar het liefst zou ik uiteindelijk wel willen kopen. Vooral vanwege het spaargeld dat op mijn rekening staat en waar ik niks mee doe. Geen behoefte aan reizen, waarom zou ik dat doen als ik er toch niet van geniet. Geen behoefte aan (dure) spullen. Dus dat geld gaat vooral richting de belasting uiteindelijk. Misschien wil ik wel kopen omdat ik denk dat het zo hoort? Geen idee eigenlijk.

Eigen plek, ik weet niet hoe dat voelt. Thuis komen. Het klinkt stom maar ik ken dat gevoel niet, geen idee of ik dat vroeger wel had.
Dichtbij VO van kind is inderdaad wel een heel groot voordeel! Als ik ergens anders heen zou verhuizen, dan altijd in deze buurt.

Wat betreft de ketel is het vooral dat als hij dan kapot gaat, wat dan? Dagen zonder warm water, niet kunnen douchen. Dat lijkt me niet prettig en daar zit vooral mijn angst. Voor mezelf is dat minder erg, maar wat als het gebeurd als kind hier is. Dan heeft ex weer iets te schermen wat slecht gaat bij mij. Gevoelsmatig, want dat kan bij hem natuurlijk ook gebeuren, alleen heeft hij een netwerk en zou kind er minder last van hebben.
De monteur heeft over de ketel gezegd dat als er iets kapot gaat het niet meer te vervangen is omdat de onderdelen niet meer verkrijgbaar zijn, dus reparaties zijn niet mogelijk.

@tyche
Geen concreet lijstje meer gemaakt, maar nadelen zijn
- Geen eigen parkeerplek (wel een grote parkeerplaats in de buurt, maar als iemand op "mijn" plek staat dan brengt dat al onrust met zich mee. Stom vind ik dat, maar het gebeurd wel.
- Buren die veel in de tuin zitten, geen overlast maar ik vind het wel lastig om dan zelf buiten te zijn. De schutting is niet dicht dus we kijken elkaars tuin en woonkamer makkelijk binnen.
- Ketel die aan vervanging toe is.
- Afwerking van het huis is redelijk.
- De tuin is aan de kleine kant, ik zou liever een grotere tuin willen (sarcasme:die ik vervolgens niet kan bijhouden qua onderhoud )
- Geen kelder, wel zolder maar geen idee of ik daar mag uitbreiden zodat ik er beter gebruik van kan maken.

Ik ben simpelweg niet tevreden, maar dat zal ik nergens zijn vermoed ik. Overal is wel wat op aan te merken.

Groot voordeel is dat ik spaar op uitgaven: de hypotheek zal ongeveer 300 tot 400 euro goedkoper zijn dan huren. Dat gaan dan uiteraard in een potje voor onderhoud, maar het scheelt dus wel behoorlijk.

Vereniging Eigen Huis wel van gehoord, maar nooit lid van geweest. Is dat wel handig?

Mee eens dat een koopwoning ook verkocht kan worden en dat het geld dat ik daar insteek ook weer "terugkrijg". Dat is bij huur niet zo, dat voelt toch wel als geld weggooien ondanks dat ik beredeneer dat ik betaal voor een dak boven mijn hoofd en ik niet om hoef te kijken naar het onderhoud en daar betaal je dan uiteraard ook voor. Het risico ligt dan bij verhuurder en niet bij mij.

En ik denk dat een knoop doorhakken ook weer tijdelijk rust kan geven en één van de terugkerende piekerpunten over wonen kan helpen parkeren.
Mee eens, maar.... ik ben dus bang dat er een ander piekerpunt voor terug gaat komen. Dat ik me meer ga ergeren aan buren en parkeerplek bijvoorbeeld, want dan is het definitief ipv tijdelijk. Helaas geen garanties in het leven.

Kind vertelde me dat vader regelmatig zegt dat hij kind liever altijd bij zich heeft. Ik vind daar wat vind, vooral mbt eventuele last/druk die hij kind daarmee meegeeft. Natuurlijk probeer ik het ook goed te praten dat vader zulke uitspraken doet.

Wat is jullie mening hierover?

@verbinder
Hopelijk doen de paar dagen weg je goed!

Sorry, ik zie dat mijn tekst anders gelezen wordt dan ik bedoeld heb. Ik bedoelde dat ik in mezelf zijn uitspraken goed aan het praten ben. Dat hij mag zeggen dat hij kind het liefste altijd bij zich heeft. Ondanks dat ik vind dat zulke uitspraken belastend zijn voor kind. Zo vond ik de uitspraak bij het wisselmoment "ik ga je missen" ook een gemene. Ik snap het wel en ik begrijp dat gevoel, maar belast je kind er niet mee. Dat bedoel ik eigenlijk vooral.

Ik heb naar kind gereageerd dat kind vast het liefste had dat hij beide ouders altijd bij zich had. Dat beaamde kind. Achteraf gezien had ik een eerdere uitspraak van mij achterwege moeten laten en op de vraag van kind moeten antwoorden dat ik die details niet met kind wilde delen, maar dat voelt ergens ook niet oke. Juist omdat vader de houding aanneemt die hij aanneemt.

@tyche
Ik weet niet hoe vader het gezegd heeft, maar kind gaf wel aan dat vader regelmatig zegt dat hij kind het liefste altijd bij zich heeft. Invulling van mijn kant, maar het klinkt als stemmingmakerij vanuit vader. Misschien is het puur mijn angst. Daarom dat ik voor mezelf het goed probeer te praten dat vader die dingen zegt.

@framboise-t
je bent altijd mijn kind en je bent altijd welkom klinkt gevoelsmatig heel anders dan "ik wil je het liefst altijd bij me hebben". Ik weet het niet, kan het lastig omschrijven, gevoelsmatig is het voor mij in ieder geval echt anders.
Ik vertel kind ook dat het altijd welkom is en dat ik altijd van kind houd. Maar termen als missen en zo, dat zeg ik juist niet om kind geen druk op te leggen. Kind kan er niks aan doen dat ik dat gemis voel en kan zich daar wel schuldig over voelen.

Dat goedpraten is dus meer in mij dan naar kind. Naar kind heb ik er weinig over gezegd behalve dat ik vermoed dat kind liever beide ouders altijd bij zich had. Dat beaamde kind trouwens. Ik heb er van mijn kant niks aan toegevoegd dat ik dat ook zou willen, maar wellicht komt dat omdat ik op dat moment niks beters wist te verzinnen en nogal flabbergasted was van de uitspraken van ex. Het legde druk op mij en mijn cirkeltje van onmacht, schuld en "ik doe het toch nooit goed" waren weer volop aan het werk.

Frizz schreef: ↑

26-04-2025 21:17

Wat heb je goed gereageerd zeg.

Sarcasme of gemeend?
Ik heb in ieder geval constant het gevoel dat ik niet goed reageer, dat ik kind of teveel info geen of te weinig en daarnaast geen idee of ik te suggestief ben en mijn boosheid of somberheid overbreng. Ik wil zo graag dat kind geen zorgen heeft over mij, geen schuldgevoelens ontwikkeld op dat gebied. Onbezorgd kan ik haar niet meer bieden, dat heb ik al verpest, maar ik wilde zo graag dat de schade beperkt zou blijven.

Frizz schreef: ↑

26-04-2025 23:16

Gemeend natuurlijk.

Stom hoe dat dan in mijn hoofd niet zo over is gekomen.
Sorry.

@framboise-t
Ik probeer het zorgvuldig te doen, maar ik betrap me er toch vaak op dat mijn boosheid richting ex of mijn pijn wel doorschemert in mijn reacties. Ik probeer er zoveel over na te denken en het zo voorzichtig mogelijk aan te pakken omdat kind gevoelig is en omdat ik weet hoe de andere kant van de medaille eruit ziet.
Uiteindelijk weet ik toch niet wat er blijft hangen bij kind en wat niet. Kind is geen prater en houd veel bij zichzelf. Voorbeeld doet leven.

Ik blijf het daarom lastig vinden om de juiste balans te vinden. Wat kan ik wel vertellen als kind ernaar vraagt en wat niet. Wat is mijn kant van het verhaal en hoort alleen bij mij en wat zijn de feiten?

@ambra
Bedankt voor het inbreken. Zo te lezen heb jij goede ervaringen met VEH. Ik zal me deze week eens goed verdiepen in de organisatie. Een telefoonnummer die je kunt bellen voor tips mbt wat dan ook aan het huis klinkt in ieder geval heel erg prettig!

Veel gebeurtenissen weer achter de rug, maar nog genoeg pittige gebeurtenissen staan op de planning komende week. Ik merk heel erg dat ik alles opkrop en "vergeet". Helaas weet ik inmiddels dat het blijft sluimeren op de achtergrond en ik er vooral onrust door krijg. De mail naar de haptonoom om mijn hart te luchten zit nog in de fase "misschien moet ik een mailtje schrijven". Het wegduw mechanisme werkt in ieder geval weer goed momenteel. Het is destructief, maar ook helpend op momenten. Geen idee hoe ik het anders moet gaan aanpakken.

Sommige boosheid richt zich nu naar vriend en dat is ook niet juist en niet hoe ik het wel. Afstand creëren, niemand dichtbij laten. Het helpt niet, maar het werkt wel.

Sorry dat ik niet meer gereageerd heb. Het is een groot circus momenteel en ik voel me gesloopt. Moe, onrustig. Morgen weer aan de slag, gelukkig een paar dagen alleen zodat ik kan proberen een beetje tot rust te komen. Geen idee hoe lang ik dit circus nog ga volhouden. Minder werken blijft geen optie. AD lijkt me ook geen oplossing. Ik ben vooral moe en futloos. Qua somberheid valt het wel mee eigenlijk. Of is dat inbeelding vanwege het wegdrukken?

Komende week moet ik een beslissing gaan nemen omtrent de woning. Enerzijds klinkt het heel logisch om te kopen, anderzijds blijf ik twijfelen. Financieel adviseur en "eigen" makelaar hebben in ieder geval groen licht gegeven. Het is nu aan mij om te weten (hoe dan?) of ik hier graag woon. Ik erger me steeds meer aan de buurvrouw. Ze lijkt (zeker weten doe ik het natuurlijk niet) alles op orde te hebben, zet haar vriend aan het werk in de tuin en zit erbij en kijkt ernaar. Totaal niet mijn type qua mens en toch ben ik jaloers, want mijn vriend heeft me al vaker aangeboden om te helpen. Dat hij genoeg eigen sores heeft is voor mij reden genoeg om hem niet hier te vragen, daarnaast doe ik het liever allemaal zelf. Gewoon omdat het kan (maar niet lukt).

@verbinder: het lijkt me heel naar om wakker te worden en niet te weten waar je bent. Jij omschrijft het als een prettig gevoel. Kun je uitleggen wat je er prettig aan vond? Was dat juist het stukje geen controle hebben op dat moment? Dat je dat geen energie kostte om die controle koste wat kost te behouden?

Verbinder schreef: ↑

06-05-2025 00:26

Klopt, het was op dat moment even geen controle ervaren op het moment dat ik wakker werd. Normaal ben ik me direkt bewust van mijn omgeving, waar ik ben. En dat komt ook best hard binnen. Dat heb ik al jaren lang.
Nu ik wakker werd, na de paar dagen erop uit, wist ik wel dat ik in een goede veilige ruimte was maar had de grip verloren in welke plaats ik was.
Dat was prettig, eigenlijk pure opluchting.

Ik kan me er weinig bij voorstellen, dus ik kan niet zeggen dat ik het begrijp. Sorry. Enige dat ik denk te begrijpen aan de opluchting is dat je wist dat je in een goede en veilige ruimte was. Dat lijkt me wel prettig. Geen notie hoeven nemen van je omgeving, want je bent veilig, het is goed.

Verbinder schreef: ↑

06-05-2025 00:26

Slapen gaat me meestal wel goed af. Het is altijd een vlucht geweest. Ben jij een goede slaper? Droom je weleens?
Je schreef dat minder werken geen optie blijft. Is dat omdat je je nu teveel tijd thuis met jezelf zit? Of is het financieel?

Ik was een goede slaper, inmiddels wissel ik goede nachten af met onrustige nachten met wakker worden en in slaap vallen, gekke dromen die levensecht lijken en waar ex nogal eens een rol in speelt waardoor ik er overdag over blijf piekeren.
Minder werken is financieel niet handig, want ik zal er op achteruit gaan. Geen idee hoeveel dus daar zit wel een angst mbt kopen van de woning, wat als ik de hypotheek straks niet kan betalen omdat ik minder ga werken / meer ziekgemeld sta?
Toch staat vooral het veel thuis zijn, geen structuur hebben, geen houvast hebben het meeste tegen. Mijn werk op zich is wel leuk en geeft afleiding (of focus, hoe je het wilt bekijken), het zijn vooral de randzaken die het moeilijk maken. De administratie, de dingen die niet direct moeten, maar wel moeten gebeuren uiteindelijk. Het blijft een wankele balans.

Verbinder schreef: ↑

06-05-2025 00:26

Lastig is dat getrigger he, wat je ervaart naar je buren. Ik herken er wel wat van. En heb het vooral met hun kinderen. Het gevoel dat ze kinderen hebben en ouders zijn. Elke keer als ik de kinderen zie. Toch weet ik dat ik het niet kon, om een ouder te zijn.
Misschien dat bij jouw buurtjes er iets gaande is waardoor buuv zelf niet aan het tuinieren is. Kan lichamelijk maar ook psychisch.
Je kunt het niet weten.

Sla deze vraag gerust over als die te dichtbij komt! Heb jij bewust geen kinderen omdat je wist en weet dat je het niet aan kunt?
Het kan zijn dat er iets aan de hand is met mijn buurvrouw waarom ze haar vriend die dingen laat doen. Ik weet het niet en toch oordeel ik en dat veroordeel ik daarna bij mezelf, want inderdaad ik weet niet waarom ze bepaalde keuzes maakt, waarom ze de dingen doet zoals ze ze doet. Toch krijg ik het niet van me afgezet. Dat ze afgelopen weekend buiten bezig waren, was voor mij weer een moment om me af te vragen of ik hier echt wil wonen. Die irritatie richting de buren gaat niet als sneeuw voor de zon weg natuurlijk. Ik zal daar dus een stukje acceptatie in moeten vinden of het kunnen negeren. Lastig.

Ik heb ook vaak het idee dat ik bekeken wordt door buren, dat is natuurlijk helemaal niet zo, maar zo voelt het. Alsof er constant iemand vanuit een raam aan het kijken is of het al opschiet als ik iets aan het doen ben in de tuin en of het wel netjes gebeurd. Als ik het zo schrijf dan vraag ik me af of meer mensen dat hebben of alleen ik.

Verbinder schreef: ↑

06-05-2025 00:26

Fijn dat je komende dagen alleen bent, voor wat rust en overdenking.

Inderdaad. Mijn dagen alleen zijn inmiddels kostbaar en heb ik ook echt nodig om bij te komen van de zorg voor dochter en alle andere dingen die op mijn pad komen.


@frizz
ik las dat je op vakantie was in je topic, dus ik wilde je even een fijne vakantie wensen! Hopelijk doet het je goed!

Dat lijkt me een hele vreemde gewaarwording Verbinder. Heb je wel het idee dat je inmiddels een bepaalde plek / rol hebt ingenomen in deze wereld?

Verbinder schreef: ↑

07-05-2025 04:48

Ik begrijp wel dat irritatie richting een buur niet zomaar weg is, of dat je het weg kan denken. En ik herken het ook.
Wat ik nu ervaar is dat ik in een rustige omgeving woon. De buren maken niet veel lawaai. Dat vind ik wel een grote pre. Voorheen heb ik wel eens luidruchtige buren gehad ( denk aan harde muziek, onrust). Niet fijn.

Gelukkig valt het qua harde muziek wel mee, ik mag eigenlijk niet klagen. Ze zijn redelijk rustig. Het zijn simpelweg leefgeluiden waar ik “last” van heb. Het voelt vooral alsof ik me niet moet aanstellen en het moet negeren ipv alles proberen mee te krijgen. Dat gebeurd automatisch. Als ik wat zie bewegen door de schutting dan kijk ik direct wat er gebeurd. Stukje nieuwsgierigheid misschien? Ik vind het dan in ieder geval lastig om er niet mee bezig te zijn. Je weet toch dat het er is.

Vandaag ben ik erachter gekomen dat een collega mij vergeten is te vragen voor een bepaalde gemeenschappelijke taak. Ik baal daarvan. Niet gevraagd worden. Vergeten of met voorbedachte rade? Ik ga er niet naar vragen, maar ik merk dat misschien nog wel het meest bevestigd word dat ik door mijn langere afwezigheid niet meer bij het team hoor. Ik ben er wel, maar ik hoor er niet bij. Eigen schuld want ik neem afstand, toch steekt het wel.