Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
dinsdag 3 juni 2025 om 19:03
dinsdag 3 juni 2025 om 19:14
Ik snap dat je denkt dat je het verkloot hebt.
Maar ten eerste: niemand heeftver last van behalve jij.
Ten tweede: je hebt het niet verkloot. Echt niet. Het was teveel. Alles bij elkaar was het teveel.
Kun je troost halen uit de tuin? Is er iets wat je helpt behalve straf? En als alkeen straf helpt: mag het dan ook straf zijn die niet schaadt? Voor straf de badkamer schoonmaken? De vloer dweilen? De keuken van binnen en buiten schoonmaken? Of 5 km hardlopen? Zoiets?
Maar ten eerste: niemand heeftver last van behalve jij.
Ten tweede: je hebt het niet verkloot. Echt niet. Het was teveel. Alles bij elkaar was het teveel.
Kun je troost halen uit de tuin? Is er iets wat je helpt behalve straf? En als alkeen straf helpt: mag het dan ook straf zijn die niet schaadt? Voor straf de badkamer schoonmaken? De vloer dweilen? De keuken van binnen en buiten schoonmaken? Of 5 km hardlopen? Zoiets?
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 3 juni 2025 om 19:14
Je hebt het niet verkloot avo.
Je hebt een zwaar weekend achter de rug en toen een heftige sessie met heel nare triggers. Natuurlijk schiet je dan in zelfbeschermingsmechanismen. Bij boos ben je tenminste in controle, dat is veiliger. Dat is dan voor nu toch oke? Het houdt je overeind, helemaal niet gek om dat graag te willen.
Mag ik een deken over het meisje heen slaan? En als jij even je oren dicht doet fluister ik tegen haar: het is niet jouw schuld. Jij bent niet vies. Jij hebt niets fout gedaan.
Je hebt een zwaar weekend achter de rug en toen een heftige sessie met heel nare triggers. Natuurlijk schiet je dan in zelfbeschermingsmechanismen. Bij boos ben je tenminste in controle, dat is veiliger. Dat is dan voor nu toch oke? Het houdt je overeind, helemaal niet gek om dat graag te willen.
Mag ik een deken over het meisje heen slaan? En als jij even je oren dicht doet fluister ik tegen haar: het is niet jouw schuld. Jij bent niet vies. Jij hebt niets fout gedaan.
This is an unacceptable timeline
dinsdag 3 juni 2025 om 19:16
Ik vind het naar dat je het gevoel hebt dat je het verkloot hebt en dat je zoveel last hebt van jezelf. Ik vind je niet stom of sneu en het meisje ook niet. En ook niet vies of walgelijk.
Als het mag doe ik toch een deken om het meisje heen en vertel ik haar dat ze mag schuilen in een hoekje, even onzichtbaar mag zijn en mag leunen. De camera zet ik in een andere ruimte en ik zorg dat er niemand naar binnen kan die haar pijn wil doen. Voor jou misschien ook wel fijn, want dan mag jij er ook even niet bij en hoef je het verdriet en de pijn niet te zien. Ik geef je dus toestemming om even te dissociëren. Soms is dat nodig, dan is het teveel. Dat is geen falen, geen verkloten. Er zijn steunkousen genoeg hier die even op jouw meisje willen passen tot jij daar zelf weer ruimte voor hebt.
Zorg jij dan in de tussentijd een beetje voor grote Avo? Door te blijven ademen?
Als het mag doe ik toch een deken om het meisje heen en vertel ik haar dat ze mag schuilen in een hoekje, even onzichtbaar mag zijn en mag leunen. De camera zet ik in een andere ruimte en ik zorg dat er niemand naar binnen kan die haar pijn wil doen. Voor jou misschien ook wel fijn, want dan mag jij er ook even niet bij en hoef je het verdriet en de pijn niet te zien. Ik geef je dus toestemming om even te dissociëren. Soms is dat nodig, dan is het teveel. Dat is geen falen, geen verkloten. Er zijn steunkousen genoeg hier die even op jouw meisje willen passen tot jij daar zelf weer ruimte voor hebt.
Zorg jij dan in de tussentijd een beetje voor grote Avo? Door te blijven ademen?
dinsdag 3 juni 2025 om 19:29
dinsdag 3 juni 2025 om 19:29
Tyche, ik heb huiswerk gekregen. Huiswerk wat ik al eerder ook gekregen heb bij psych.
Ten eerste verwijt ik het mijzelf dat het nu weer nodig is ofzo. Dit heb ik al gedaan. Ken ik al. Maar: ik merk ook iets anders.
Ik moet mijn gedachten op papier zetten als ik merk dat ik me onveilig voel, het idee heb dat ik iets verkeerd heb gedaan.
Ten eerste moet ik er moeite voor doen: ik heb geleerd mijn gedachten niet zo serieus te nemen dus heel veel gedachten hoor ik niet meer bewust, terwijl ze er wel zijn. En die gedachten zijn niet aardig, maar er staan wel al gedachten tegenover.
Maar wat ik bij psych nooit heb gehad: er komt nu gevoel bij. Ik zie, hoor waar bepaalde stemmen vandaan komen. En voor het eerst ben ik zo verdrietig over vroeger. Over hoe ik me altijd voelde. En misschien stelde ik me aan. Was het allemaal niet zo bedoeld. Maar ik heb zo vaak de boodschap gehad dat ik irritant was, te klein, te dom, te jong, te meisje, te aanwezig, te aandacht vragend. Dat het voor iedereen makkelijker was zonder mij.
En dat gevoel is zo overweldigend. Ik wil het niet voelen. Terwijl ik weet dat de enige weg er doorheen is.
En tegeljjkertijd kan ik er toch niet bezig mee blijven? Ik moet leren loslaten. Het is ook een keer klaar. Maar ik heb geen idee hoe ik los moet laten...
Ten eerste verwijt ik het mijzelf dat het nu weer nodig is ofzo. Dit heb ik al gedaan. Ken ik al. Maar: ik merk ook iets anders.
Ik moet mijn gedachten op papier zetten als ik merk dat ik me onveilig voel, het idee heb dat ik iets verkeerd heb gedaan.
Ten eerste moet ik er moeite voor doen: ik heb geleerd mijn gedachten niet zo serieus te nemen dus heel veel gedachten hoor ik niet meer bewust, terwijl ze er wel zijn. En die gedachten zijn niet aardig, maar er staan wel al gedachten tegenover.
Maar wat ik bij psych nooit heb gehad: er komt nu gevoel bij. Ik zie, hoor waar bepaalde stemmen vandaan komen. En voor het eerst ben ik zo verdrietig over vroeger. Over hoe ik me altijd voelde. En misschien stelde ik me aan. Was het allemaal niet zo bedoeld. Maar ik heb zo vaak de boodschap gehad dat ik irritant was, te klein, te dom, te jong, te meisje, te aanwezig, te aandacht vragend. Dat het voor iedereen makkelijker was zonder mij.
En dat gevoel is zo overweldigend. Ik wil het niet voelen. Terwijl ik weet dat de enige weg er doorheen is.
En tegeljjkertijd kan ik er toch niet bezig mee blijven? Ik moet leren loslaten. Het is ook een keer klaar. Maar ik heb geen idee hoe ik los moet laten...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 3 juni 2025 om 19:31
dinsdag 3 juni 2025 om 19:39
Ik denk niet dat je er mee bezig blijft Lucy, niemand voelt zich voor z’n lol kut toch? Je bent bezig met een ander laagje van de ui, een laag die verrot veel zeer doet. Je wilt het niet voor niets niet voelen.
Hopelijk kan je nieuwe therapeut je hier in kleine stapjes doorheen helpen, zodat het behapbaar blijft. Ik snap dat het voelt als wegzakken, als een stap terug. Maar volgens mij is het dat niet.
Hopelijk kan je nieuwe therapeut je hier in kleine stapjes doorheen helpen, zodat het behapbaar blijft. Ik snap dat het voelt als wegzakken, als een stap terug. Maar volgens mij is het dat niet.
dinsdag 3 juni 2025 om 19:51
Ik weet het oprecht niet bloemenvaasje. Ik heb zoveel emdr gehad op mijn jeugd: op een gegeven moment is het toch ook een keer klaar? Ik kan het verleden niet veranderen, gebeurd is gebeurd. Hoe lang kun je vroeger de schuld blijven geven tot het "er in blijven hangen" wordt?
En het is winst, dat ik nu ga voelen. Misschien is dat wel het ontbrekende stukje van het helen: er moet nog wat doorvoeld worden. Wie weet.
Ergens moet ik mijn grondovertuiging veranderen. En ik weet niet hoe. En dat voelt hopeloos. Steeds meer, eigenlijk...
En het is winst, dat ik nu ga voelen. Misschien is dat wel het ontbrekende stukje van het helen: er moet nog wat doorvoeld worden. Wie weet.
Ergens moet ik mijn grondovertuiging veranderen. En ik weet niet hoe. En dat voelt hopeloos. Steeds meer, eigenlijk...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 3 juni 2025 om 20:00
Ik zag vanochtend trouwens deze korte video en herkende het van een gesprek dat een tijdje terug in dit topic werd gevoerd. Over het gevoel dat je andere mensen manipuleert om jou aardig te vinden. Ik moest erom lachen en gedeelde smart is... relativeerbare smart?
https://youtube.com/shorts/XaoI4s0_3iE? ... jog0VPL7Hw
https://youtube.com/shorts/XaoI4s0_3iE? ... jog0VPL7Hw
This is an unacceptable timeline
dinsdag 3 juni 2025 om 20:15
Dan vind je deze misschien ook wel wat Lucy
Ik lees in je bericht frustratie en angst over dat je misschien 'onverbeterlijk' bent (stem van wie?), maar óók dat er iets is veranderd t.o.v. de eerdere ervaring met de oefening.
Ik zou denken: eerst maar eens dat gevoel aangaan, dat is al lastig genoeg. Loslaten van iets wat nog met weerhaken vastzit is ten eerste wel erg veel gevraagd en ten tweede trek je jezelf kapot als je dat te hard doet.
Ik lees in je bericht frustratie en angst over dat je misschien 'onverbeterlijk' bent (stem van wie?), maar óók dat er iets is veranderd t.o.v. de eerdere ervaring met de oefening.
Ik zou denken: eerst maar eens dat gevoel aangaan, dat is al lastig genoeg. Loslaten van iets wat nog met weerhaken vastzit is ten eerste wel erg veel gevraagd en ten tweede trek je jezelf kapot als je dat te hard doet.
This is an unacceptable timeline
dinsdag 3 juni 2025 om 20:17
Ik weet het niet Lucy, ik heb ook echt al zeker 70 EMDR sessies gehad en die hebben (redelijk) goed geholpen tegen de herbelevingen, nachtmerries en flashbacks, maar bijvoorbeeld nauwelijks iets veranderd aan hoe ik naar mezelf kijk, hoe veilig ik me voel in de wereld, hoe ik me verhoud tot mijn lichaam en wat ik kan voelen of hoe ik met emoties omga. Die kernovertuigingen, mijn lichaamsbeleving en emotieregulatie dat vraagt een andere invalshoek. En ik herken je neiging dat te zien als ‘ergens in blijven hangen’ en ook de hopeloosheid, maar ik probeer mijn therapeuten te geloven als ze zeggen dat dit niet zo is.
Ik heb ook de wijsheid niet in pacht, dus misschien is dit ook gewoon een verkapte poging om mezelf moed in te praten…. Negeer het dan vooral.
Ik heb ook de wijsheid niet in pacht, dus misschien is dit ook gewoon een verkapte poging om mezelf moed in te praten…. Negeer het dan vooral.
dinsdag 3 juni 2025 om 20:24
Dat is eigenlijk wel fijn om te horen. Dat emdr bij jou ook veel heeft geholpen, maar niet hoe je naar jezelf kijkt. Ook al vind ik dat niet fijn voor jou.
Ik weet waar de stem vandaan komt. De rest hier ook denk ik
. Nog iets dat ik niet los kan laten...
Ik laat het even bezinken. Misschien wil ik te snel. Het zou kunnen.
Ik weet waar de stem vandaan komt. De rest hier ook denk ik
. Nog iets dat ik niet los kan laten...Ik laat het even bezinken. Misschien wil ik te snel. Het zou kunnen.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 3 juni 2025 om 20:25
Lucy, het is denk ik echt een misvatting dat er bij iedereen maar 1 therapie/behandeling/behandelperiode nodig is (of die nou 10 sessies duurt of 3 jaar), en dat je daarna wel uitgeleerd bent en alles opgelost is. Helaas misschien wel.
Maar heel vaak, zeker als de problematiek ingewikkeld is, erg samenhangt met je persoonlijkheid of vroeg in je jeugd is begonnen, heb je hier lang, en meerdere periodes voor nodig. Dat is ook helemaal niet gek.
Als we het hebben over een overlijden, dan vindt niemand het raar dat iemand het daar de eerste periode het erg moeilijk mee heeft, en dan de feestdagen, verjaardagen, als er een jaar voorbij is, enz. Dat mensen het dan langzaam een plaats kunnen geven, er (redelijk) mee kunnen omgaan, maar dat de pijn, het verdriet en het missen wel weer naar boven komt bij belangrijke gebeurtenissen in het leven. Dat als je trouwt, een kind krijgt, de leeftijd krijgt dat de ander overleed, enz er weer opnieuw pijn en verdriet naar voren komt..
Dat is hetzelfde met psychische problematiek. Er komt een moment in je leven dat je hulp nodig hebt. Dan ga je, met meer of minder hulp, aan de slag, word je wat stabieler en loop je weer de deur uit. De een heeft geen onderhouds-psych meer nodig, de ander wel. En dan gebeurd er iets in je leven dat je uit balans brengt, en dan blijkt dat er toch nog wat onopgeloste dingen zijn, een terugval of een nieuw laagje dat onthult wordt. Niet fijn, maar volkomen normaal om dan opnieuw te kijken wat er speelt en hoe je daar mee om kan gaan.
Ik ben het eens met Bloem. Ik denk dat dit zeker geen afglijden is, al snap ik dat het gaan voelen heel moeilijk is en veel energie kost. Ik denk dat voelen zo maar eens zou kunnen bijdragen aan de volgende stap in het proces.
Welke grond overtuiging moet je veranderen?
Maar heel vaak, zeker als de problematiek ingewikkeld is, erg samenhangt met je persoonlijkheid of vroeg in je jeugd is begonnen, heb je hier lang, en meerdere periodes voor nodig. Dat is ook helemaal niet gek.
Als we het hebben over een overlijden, dan vindt niemand het raar dat iemand het daar de eerste periode het erg moeilijk mee heeft, en dan de feestdagen, verjaardagen, als er een jaar voorbij is, enz. Dat mensen het dan langzaam een plaats kunnen geven, er (redelijk) mee kunnen omgaan, maar dat de pijn, het verdriet en het missen wel weer naar boven komt bij belangrijke gebeurtenissen in het leven. Dat als je trouwt, een kind krijgt, de leeftijd krijgt dat de ander overleed, enz er weer opnieuw pijn en verdriet naar voren komt..
Dat is hetzelfde met psychische problematiek. Er komt een moment in je leven dat je hulp nodig hebt. Dan ga je, met meer of minder hulp, aan de slag, word je wat stabieler en loop je weer de deur uit. De een heeft geen onderhouds-psych meer nodig, de ander wel. En dan gebeurd er iets in je leven dat je uit balans brengt, en dan blijkt dat er toch nog wat onopgeloste dingen zijn, een terugval of een nieuw laagje dat onthult wordt. Niet fijn, maar volkomen normaal om dan opnieuw te kijken wat er speelt en hoe je daar mee om kan gaan.
Ik ben het eens met Bloem. Ik denk dat dit zeker geen afglijden is, al snap ik dat het gaan voelen heel moeilijk is en veel energie kost. Ik denk dat voelen zo maar eens zou kunnen bijdragen aan de volgende stap in het proces.
Welke grond overtuiging moet je veranderen?
dinsdag 3 juni 2025 om 20:33
Lieve Avo, jij mag hier zijn, je verhaal vertellen, ook als je er even niet voor de anderen kan zijn.
En als jij hier even niet wil zijn, dan willen we allemaal met liefde op het meisje passen als dat mag. Ik heb een bloemetje voor haar geplukt. Zo'n lekker ruikende.
En als voor de Avo van nu de zachtheid niet kan zijn, doe dan maar uitputting.
En als jij hier even niet wil zijn, dan willen we allemaal met liefde op het meisje passen als dat mag. Ik heb een bloemetje voor haar geplukt. Zo'n lekker ruikende.
En als voor de Avo van nu de zachtheid niet kan zijn, doe dan maar uitputting.
dinsdag 3 juni 2025 om 20:33
Dat ik geen bestaansrecht hebt. Anderen altijd teleurstel. En een last ben.
En dat kon ik redelijk compenseren, door hard te werken, voor anderen klaar te staan, het huishouden bijna volledig alleen te doen, attent te zijn.
En toen werd ik ziek. En kan ik nauwelijks meer iets compenseren. En klinkt het steeds vaker en harder in mijn hoofd dat ik onverdiend plek inneem.
Die overtuiging moet anders. Maar ik weet niet hoe.
En dat kon ik redelijk compenseren, door hard te werken, voor anderen klaar te staan, het huishouden bijna volledig alleen te doen, attent te zijn.
En toen werd ik ziek. En kan ik nauwelijks meer iets compenseren. En klinkt het steeds vaker en harder in mijn hoofd dat ik onverdiend plek inneem.
Die overtuiging moet anders. Maar ik weet niet hoe.
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
dinsdag 3 juni 2025 om 20:40
Ja, ik snap dat je die wil veranderen. Dat gun ik je ook heel erg.
Maar misschien wil je (voor nu) inderdaad te snel. En dat klinkt stom na drie jaar therapie. Maar je bent net gestart bij de nieuwe psych. Geef het tijd om te kijken waar je samen nog kan komen.
En het is niet zo dat er in die drie jaar niets veranderd is hè? Ten eerste is dit een marathon, geen sprint. En daarnaast is niet alles wat je tot nu toe gedaan hebt waardeloos, ben jij niet mislukt, omdat je je einddoel nog niet gehaald hebt. Je bent onderweg. En helaas is die weg een stuk langer dan je zou willen.
Maar misschien wil je (voor nu) inderdaad te snel. En dat klinkt stom na drie jaar therapie. Maar je bent net gestart bij de nieuwe psych. Geef het tijd om te kijken waar je samen nog kan komen.
En het is niet zo dat er in die drie jaar niets veranderd is hè? Ten eerste is dit een marathon, geen sprint. En daarnaast is niet alles wat je tot nu toe gedaan hebt waardeloos, ben jij niet mislukt, omdat je je einddoel nog niet gehaald hebt. Je bent onderweg. En helaas is die weg een stuk langer dan je zou willen.
dinsdag 3 juni 2025 om 21:11
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
