Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
donderdag 5 juni 2025 om 22:22
Jahallo, wat een ingewikkelde situatie. Wat Lucy schrijft deel ik ook. Denk nooit dat je geen goede moeder bent, want je was bereid om je eigen trots, pijn en gekwetstheid opzij te zetten om aan de vraag van je dochter tegemoet te komen. Helaas heeft het niet goed gewerkt. Maar dat lag niet aan jou. Dat lag aan hem, die ieder moment aangrijpt om te kijken of hij de controle over je weer terug kan krijgen.
Helaas heb je nu opnieuw op een pijnlijke manier ervaren dat hij het belang van dochter (of jou) niet voorop heeft staan. Dus de volgende keer doe je dit niet nog een keer. En dat is niet zwak, en dat is ook niet een verkeerd beeld voor dochter. Door een grens te stellen, jouzelf en dochter veilig te houden in jullie huis en niet mee te gaan in zijn grillen leef je je dochter voor hoe het ook kan. Dat een vrouw mag luisteren naar haar eigen gevoel, dat ze nee mag zeggen, en dat dat gerespecteerd moet worden. Dat is óok wat een goede moeder doet. Wat er ook gebeurd, je bent een goede moeder.
Avo, nee, de weerstand om onschuldig te zijn is niet gek. Voor veel mensen is onschuld een soort verlossing. Voor jou opent het een nieuw mijnenveld waarbij alles wat bekend is (niet dat het per se fijn was) op zijn kop komt te staan. Dus je mag onschuld ingewikkeld vinden.
Ik vind het wel heel knap dat het meisje vanbinnen gehoord werd en dat er iets over haar geschreven mocht worden. Mag het misschien beide naast elkaar bestaan? Het meisje maakte en klein dansje, en grote Avo vindt het erg ingewikkeld. Dat is prima. Het hoeft niet meteen waar en goed te voelen.
En jij hebt er geen teringbende van gemaakt. Jij hebt je zo goed en zo kwaad als het ging staande gehouden terwijl het leven je overspoelde en je steeds opnieuw bijna verdrinkt. Dat je dan niet helemaal ongeschonden uit de strijd komt is niet heel raar. Ik vind het super knap dat je de verwijzing überhaupt hebt gevraagd.
Helaas heb je nu opnieuw op een pijnlijke manier ervaren dat hij het belang van dochter (of jou) niet voorop heeft staan. Dus de volgende keer doe je dit niet nog een keer. En dat is niet zwak, en dat is ook niet een verkeerd beeld voor dochter. Door een grens te stellen, jouzelf en dochter veilig te houden in jullie huis en niet mee te gaan in zijn grillen leef je je dochter voor hoe het ook kan. Dat een vrouw mag luisteren naar haar eigen gevoel, dat ze nee mag zeggen, en dat dat gerespecteerd moet worden. Dat is óok wat een goede moeder doet. Wat er ook gebeurd, je bent een goede moeder.
Avo, nee, de weerstand om onschuldig te zijn is niet gek. Voor veel mensen is onschuld een soort verlossing. Voor jou opent het een nieuw mijnenveld waarbij alles wat bekend is (niet dat het per se fijn was) op zijn kop komt te staan. Dus je mag onschuld ingewikkeld vinden.
Ik vind het wel heel knap dat het meisje vanbinnen gehoord werd en dat er iets over haar geschreven mocht worden. Mag het misschien beide naast elkaar bestaan? Het meisje maakte en klein dansje, en grote Avo vindt het erg ingewikkeld. Dat is prima. Het hoeft niet meteen waar en goed te voelen.
En jij hebt er geen teringbende van gemaakt. Jij hebt je zo goed en zo kwaad als het ging staande gehouden terwijl het leven je overspoelde en je steeds opnieuw bijna verdrinkt. Dat je dan niet helemaal ongeschonden uit de strijd komt is niet heel raar. Ik vind het super knap dat je de verwijzing überhaupt hebt gevraagd.
donderdag 5 juni 2025 om 23:02
Griebus / Lucy: ik denk dat jullie gelijk hebben over het beschermende deel dat zo afwijzend is, maar ik snap het niet goed. Op welke manier bescherm je jezelf door jezelf af te wijzen? Tegen andermans opmerkingen? Ik wijs mezelf harder af dan dat anderen dat kunnen? Ik weet ook niet of het bij mij zo werkt. Ik heb voor mijn gevoel gewoon de mening van anderen overgenomen en ben die gaan geloven. 'Jij bent stom, saai, oninteressant en laten we daarom links liggen.' Is dat een beschermend deel??
Jahallo: wat ontzettend onbaatzuchtig, maar tegelijk wat vreselijk dat die bijeenkomst uiteindelijk op die plek moest plaatsvinden. Heeft jouw kind er wel van genoten dat jullie er allebei waren?
Tyche: sterkte met het slechte nieuws!
Jahallo: wat ontzettend onbaatzuchtig, maar tegelijk wat vreselijk dat die bijeenkomst uiteindelijk op die plek moest plaatsvinden. Heeft jouw kind er wel van genoten dat jullie er allebei waren?
Tyche: sterkte met het slechte nieuws!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 5 juni 2025 om 23:27
Wiens stem hoor je Diva? Want als je de mening van anderen over hebt genomen, dan is het niet je eigen stem.
Daarbij heb je geen controle over je gedachten en zoekt je brein patronen die het al kent want dat is veilig. Dus als je veel negatieve gedachten hebt, dan is dat een veilig patroon voor je brein. Dus in principe hoef je gedachten niet zo serieus te nemen.
Edit: zoveel beter verwoord door Maisnon.
Daarbij heb je geen controle over je gedachten en zoekt je brein patronen die het al kent want dat is veilig. Dus als je veel negatieve gedachten hebt, dan is dat een veilig patroon voor je brein. Dus in principe hoef je gedachten niet zo serieus te nemen.
Edit: zoveel beter verwoord door Maisnon.
lucy wijzigde dit bericht op 06-06-2025 16:55
65.76% gewijzigd
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
vrijdag 6 juni 2025 om 14:41
Het is inderdaad niet mijn eigen stem, maar die van de pesters van de middelbare school. Ik heb ze lang niet geloofd en gedacht dat het niet aan mij lag en dat ik oké was, maar dat zij dat gewoon niet zagen. Maar uiteindelijk werd hun mening ook mijn mening. Nu ben ik huiverig voor contact met nieuwe mensen. Denk meteen dat ik saai/stom/niet de moeite waard ben en blijf heel erg op de achtergrond (net als in de pestperiode, toen ik eigenlijk onzichtbaar wilde zijn.)
Behalve op mijn werk dan, daar zijn constant nieuwe mensen en daar ga ik het contact wel mee aan en ben ik veel meer mezelf. Ik wil er met hapto proberen achter te komen hoe dit werkt.
Die mening voelt voor mij niet echt als een beschermend deel, meer als overlevingsstrategie. Ze vinden me vast xyz dus ik trek me maar terug en ga het contact niet aan, behalve als iemand écht moeite doet. Of is dat toch een stukje bescherming?
Verder met je eens dat ik er ook dóórheen moet om me beter te voelen, maar hoe? Voer voor de hapto.
Behalve op mijn werk dan, daar zijn constant nieuwe mensen en daar ga ik het contact wel mee aan en ben ik veel meer mezelf. Ik wil er met hapto proberen achter te komen hoe dit werkt.
Die mening voelt voor mij niet echt als een beschermend deel, meer als overlevingsstrategie. Ze vinden me vast xyz dus ik trek me maar terug en ga het contact niet aan, behalve als iemand écht moeite doet. Of is dat toch een stukje bescherming?
Verder met je eens dat ik er ook dóórheen moet om me beter te voelen, maar hoe? Voer voor de hapto.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 6 juni 2025 om 15:16
Maar Diva, een overlevingsstrategie is toch pure zelfbescherming?
Bescherming om staande te blijven, niet op te geven, niet helemaal onderuit gehaald te worden.
Het is soms veiliger om je te gedragen alsof je al afgewezen (stom/saai/niet de moeite waard) bent, dan te hopen en dan de afwijzing opnieuw te voelen. Die pijn bespaar je jezelf, door hem vooraf alvast in te vullen.
Dat doe je niet bewust, maar is vaak wel hoe het gaat. Het is vaak een bescherming tegen weer opnieuw die pijn voelen van vroeger. Weliswaar door die nu te voelen terwijl je eigen innerlijke stem het zegt. Maar dat is meestal net iets minder erg/voorspelbaarder en dus misschien veiliger dan dat je het iedere keer weer vol verwachting aangaat en je je opnieuw afgewezen voelt.
Bescherming om staande te blijven, niet op te geven, niet helemaal onderuit gehaald te worden.
Het is soms veiliger om je te gedragen alsof je al afgewezen (stom/saai/niet de moeite waard) bent, dan te hopen en dan de afwijzing opnieuw te voelen. Die pijn bespaar je jezelf, door hem vooraf alvast in te vullen.
Dat doe je niet bewust, maar is vaak wel hoe het gaat. Het is vaak een bescherming tegen weer opnieuw die pijn voelen van vroeger. Weliswaar door die nu te voelen terwijl je eigen innerlijke stem het zegt. Maar dat is meestal net iets minder erg/voorspelbaarder en dus misschien veiliger dan dat je het iedere keer weer vol verwachting aangaat en je je opnieuw afgewezen voelt.
vrijdag 6 juni 2025 om 16:07
Ben je toch wijs Maisnon. Mooi hoe je dat verwoord aan Diva!
En dankjewel voor wat je mij schreef... Het maakt dat ik me minder stom voel, en misschien zelfs een beetje 'oke'. Dat ik het niet allemaal zelf verpest door dingen niet te willen. Dat is fijn.
Ik zou denk ik wel willen dat ik aardige dingen soms wat meer kan geloven of binnenlaten, nu kaats ik heel veel al af, overweeg het niet als waarheid of optie.
Terwijl ik merk dat het soms wel heel warm kan voelen als ik het even overweeg.
het mag niet. Maar ik merk dat er stiekem behoefte komt aan steun, erkenning, bevestiging....
Oh, zo fout, en ik vind het zo erg.
ook bij hapto, dat het meisje gewoon getroost en geknuffeld wil worden...
Schaammm
En dankjewel voor wat je mij schreef... Het maakt dat ik me minder stom voel, en misschien zelfs een beetje 'oke'. Dat ik het niet allemaal zelf verpest door dingen niet te willen. Dat is fijn.
Ik zou denk ik wel willen dat ik aardige dingen soms wat meer kan geloven of binnenlaten, nu kaats ik heel veel al af, overweeg het niet als waarheid of optie.
Terwijl ik merk dat het soms wel heel warm kan voelen als ik het even overweeg.
het mag niet. Maar ik merk dat er stiekem behoefte komt aan steun, erkenning, bevestiging....
Oh, zo fout, en ik vind het zo erg.
ook bij hapto, dat het meisje gewoon getroost en geknuffeld wil worden...
Schaammm
vrijdag 6 juni 2025 om 16:26
Diva, ik onderschrijf de uitleg van Maisnon.
Om het nog iets persoonlijker te maken: ik ben vroeger zoals zoveel kinderen veel gepest. Sommig kinderen trekken zich dan terug. Ik niet, ik heb het soort persoonlijkheid dat best veel aandacht nodig heeft. Dus ik nam de andere veelbelopen route: ik werd de clown. De clown die zichzelf zo lelijk mogelijk schminkt en kleren aantrekt die haar niet staan, die bewust struikelt over haar eigen veel te grote schoenen, die zichzelf een taart in het gezicht smijt, zich maar vast zelf uit de trapeze laat vallen en dan het eerst en het hardst lacht om alle gebroken botten.
Ik deed werkelijk alles om maar niet te hoeven voelen dat anderen me minachtten of afwezen. Als ik al op de grond lag, kon niemand me meer omver duwen. Als ik mezelf uitschold en pijn deed, was ik de anderen te snel af. Als ik mezelf haatte, kon niemand daar meer overheen.
Het was pijnlijk, haast onverdraaglijk pijnlijk, maar wel veilig. En hoe langer ik het deed, hoe natuurlijker het aanvoelde. Hoe meer ik begon te geloven dat ik ook werkelijk niet beter verdiende. Hoe minder functioneel het werd.
Ik begon te schreeuwen tegen het kwetsbare kind dat ik had willen beschermen. Ik bekogelde haar veilige fort waar ze zich had verschanst met rotte eieren. Ik haatte dat weke wurm dat daar zo walgelijk eenzaam en kwetsbaar zat te wezen.
Dat beeld dat ik in therapie heb ontrafeld, was een van de moeilijkste inzichten over mezelf die ik ooit heb gehad. Maar nu heb ik op sommige dagen best een beetje hoop dat het me gaat helpen.
Om het nog iets persoonlijker te maken: ik ben vroeger zoals zoveel kinderen veel gepest. Sommig kinderen trekken zich dan terug. Ik niet, ik heb het soort persoonlijkheid dat best veel aandacht nodig heeft. Dus ik nam de andere veelbelopen route: ik werd de clown. De clown die zichzelf zo lelijk mogelijk schminkt en kleren aantrekt die haar niet staan, die bewust struikelt over haar eigen veel te grote schoenen, die zichzelf een taart in het gezicht smijt, zich maar vast zelf uit de trapeze laat vallen en dan het eerst en het hardst lacht om alle gebroken botten.
Ik deed werkelijk alles om maar niet te hoeven voelen dat anderen me minachtten of afwezen. Als ik al op de grond lag, kon niemand me meer omver duwen. Als ik mezelf uitschold en pijn deed, was ik de anderen te snel af. Als ik mezelf haatte, kon niemand daar meer overheen.
Het was pijnlijk, haast onverdraaglijk pijnlijk, maar wel veilig. En hoe langer ik het deed, hoe natuurlijker het aanvoelde. Hoe meer ik begon te geloven dat ik ook werkelijk niet beter verdiende. Hoe minder functioneel het werd.
Ik begon te schreeuwen tegen het kwetsbare kind dat ik had willen beschermen. Ik bekogelde haar veilige fort waar ze zich had verschanst met rotte eieren. Ik haatte dat weke wurm dat daar zo walgelijk eenzaam en kwetsbaar zat te wezen.
Dat beeld dat ik in therapie heb ontrafeld, was een van de moeilijkste inzichten over mezelf die ik ooit heb gehad. Maar nu heb ik op sommige dagen best een beetje hoop dat het me gaat helpen.
vrijdag 6 juni 2025 om 17:02
Gelezen Griebus, bedankt voor het delen!
Bij jou snap ik hoe jouw gedrag naar jezelf toe je heeft beschermd, bij Lucy snap ik het ook.
Ik snap ook wat Maisnon zegt.
Het me terugtrekken uit of contact liever helemaal niet aan willen gaan is gebaseerd op of komt voort uit angst. Angst dat 'ze' me weer niet moeten / negeren / mij uit de weg gaan. Oké, dus dat is het beschermende deel of op z'n minst 'beschermend gedrag' om de pijn van het opnieuw afgewezen worden niet te hoeven voelen. Ik denk dat ik hem heb.
Ik ben inmiddels ook al een stapje verder dat ik inzie dat dit gedrag mij eigenlijk nooit echt geholpen heeft en dat het mij nu al helemaal niet meer helpt. Want ik bleef daardoor altijd alleen, zonder vrienden en ook daardoor extra angstig, terwijl ik juist snakte naar iemand die me zag. Het werd echt een vicieuze cirkel en die is het nog steeds eigenlijk. Het is echt zo'n automatisch gedrag geworden dat ik niet weet hoe ik eruit moet komen. Het is maar zelden dat ik er geen last van heb en mensen meteen 'veilig' voelen. Behalve op het werk dan, ook zoiets raars, maar daar vertoon ik wel het nodige pleasegedrag, wil ik geen fouten maken en ben ik mega perfectionistisch. Maar ik ben in contact niet zo bevroren zoals privé vaak het geval is.
Bij jou snap ik hoe jouw gedrag naar jezelf toe je heeft beschermd, bij Lucy snap ik het ook.
Ik snap ook wat Maisnon zegt.
Het me terugtrekken uit of contact liever helemaal niet aan willen gaan is gebaseerd op of komt voort uit angst. Angst dat 'ze' me weer niet moeten / negeren / mij uit de weg gaan. Oké, dus dat is het beschermende deel of op z'n minst 'beschermend gedrag' om de pijn van het opnieuw afgewezen worden niet te hoeven voelen. Ik denk dat ik hem heb.
Ik ben inmiddels ook al een stapje verder dat ik inzie dat dit gedrag mij eigenlijk nooit echt geholpen heeft en dat het mij nu al helemaal niet meer helpt. Want ik bleef daardoor altijd alleen, zonder vrienden en ook daardoor extra angstig, terwijl ik juist snakte naar iemand die me zag. Het werd echt een vicieuze cirkel en die is het nog steeds eigenlijk. Het is echt zo'n automatisch gedrag geworden dat ik niet weet hoe ik eruit moet komen. Het is maar zelden dat ik er geen last van heb en mensen meteen 'veilig' voelen. Behalve op het werk dan, ook zoiets raars, maar daar vertoon ik wel het nodige pleasegedrag, wil ik geen fouten maken en ben ik mega perfectionistisch. Maar ik ben in contact niet zo bevroren zoals privé vaak het geval is.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 6 juni 2025 om 22:01
Griebus, wat een pijnlijk duidelijke en persoonlijke uitleg van wat ik bedoelde.
Als je hem wil, een knuffel voor jou, en voor het meisje dat zich zo graag geliefd en beschermd wilde voelen.
Wat ontzettend knap dat je zover bent gekomen dat je dit beeld kan zien, kan zien wat het voor jou gedaan heeft (hoe het je geholpen heeft), maar ook hoe het je belemmerd. Wat dapper dat je het hier op durft te schrijven.
Diva, ik denk dat dit gedrag uiteindelijk, op de lange termijn, niemand helpt. In eerste instantie wel, omdat het je beschermd tegen die afwijzing. Maar het gedrag zelf zorgt soms voor nog meer afwijzing, het wordt een self fulfilling prophicy. En wat Griebus heel mooi omschrijft is dat het eerst een houding is, maar dat het uiteindelijk geïnternaliseerd wordt en je het ook echt zo gaat voelen. Dt is eigenlijk nooit helpend. Maar dan zit je er wel aan vast.
Nieuw gevoel inslijten gebeurd vaak door eerst nieuw gedrag in te slijten. Het 10x per dag tegen jezelf zeggen dat je goed genoeg bent is raar, onecht, belachelijk en misschien krijg je het je mond niet uit omdat het zo ontzettend onwaar voelt. Maar dat is wel hoe het begint. Eerst zeg je het, en voelt alles eraan fout. Daarna zeg je het en weet je ergens dat het waar is maar voelt het nog zo anders. Uiteindelijk, na jaren, gaat het als meer eigen voelen. Net als dat de negatieve labels over jezelf na jaren uiteindelijk als eigen zijn gaan voelen. Op zo'n zelfde manier kan je dit ook weer (deels) omdraaien, maar dat kost wel heel veel tijd en therapie en pijnlijke confrontaties met jezelf en je eigen verleden.
Als je hem wil, een knuffel voor jou, en voor het meisje dat zich zo graag geliefd en beschermd wilde voelen.
Wat ontzettend knap dat je zover bent gekomen dat je dit beeld kan zien, kan zien wat het voor jou gedaan heeft (hoe het je geholpen heeft), maar ook hoe het je belemmerd. Wat dapper dat je het hier op durft te schrijven.
Diva, ik denk dat dit gedrag uiteindelijk, op de lange termijn, niemand helpt. In eerste instantie wel, omdat het je beschermd tegen die afwijzing. Maar het gedrag zelf zorgt soms voor nog meer afwijzing, het wordt een self fulfilling prophicy. En wat Griebus heel mooi omschrijft is dat het eerst een houding is, maar dat het uiteindelijk geïnternaliseerd wordt en je het ook echt zo gaat voelen. Dt is eigenlijk nooit helpend. Maar dan zit je er wel aan vast.
Nieuw gevoel inslijten gebeurd vaak door eerst nieuw gedrag in te slijten. Het 10x per dag tegen jezelf zeggen dat je goed genoeg bent is raar, onecht, belachelijk en misschien krijg je het je mond niet uit omdat het zo ontzettend onwaar voelt. Maar dat is wel hoe het begint. Eerst zeg je het, en voelt alles eraan fout. Daarna zeg je het en weet je ergens dat het waar is maar voelt het nog zo anders. Uiteindelijk, na jaren, gaat het als meer eigen voelen. Net als dat de negatieve labels over jezelf na jaren uiteindelijk als eigen zijn gaan voelen. Op zo'n zelfde manier kan je dit ook weer (deels) omdraaien, maar dat kost wel heel veel tijd en therapie en pijnlijke confrontaties met jezelf en je eigen verleden.
zaterdag 7 juni 2025 om 00:52
Ik vond Griebus opbeurender hoor. 
Lekker weer Maisnon, veel tijd, therapie en pijnlijke confrontaties.
Geef mijn portie maar aan fikkie.
Griebus, wat mooi en herkenbaar beschreven.
Ik denk dat dat ook een reden is dat ik zelf maar om het hardst brul hoe stom,lui en walgelijk ik ben, en dat alles mijn schuld is.
Dan weten mensen het maar vast, en heb ik het ze verteld. Dan kunnen ze me daar niet meer mee raken ofzo.
Hoewel ik geloof ik pas als puber ging twijfelen of alles echt altijd mijn schuld was thuis. Of het soms ook oneerlijk was.
Maar dat heb ik heel simpel opgelost: ik ging het zelf uitlokken.
Toen klopte alles weer.
Lekker weer Maisnon, veel tijd, therapie en pijnlijke confrontaties.
Geef mijn portie maar aan fikkie.
Griebus, wat mooi en herkenbaar beschreven.
Ik denk dat dat ook een reden is dat ik zelf maar om het hardst brul hoe stom,lui en walgelijk ik ben, en dat alles mijn schuld is.
Dan weten mensen het maar vast, en heb ik het ze verteld. Dan kunnen ze me daar niet meer mee raken ofzo.
Hoewel ik geloof ik pas als puber ging twijfelen of alles echt altijd mijn schuld was thuis. Of het soms ook oneerlijk was.
Maar dat heb ik heel simpel opgelost: ik ging het zelf uitlokken.
Toen klopte alles weer.
zaterdag 7 juni 2025 om 01:00
Overigens mailde hapto vanmiddag terug.
Heel kort. Dankjewel voor het delen, en dat boos of irritatie niet bij haar opkomen als ik mail, eerder moedig.
En dat zou me gerust moeten stellen, maar dat doet het dus absoluut niet.
Ik vind het professioneel. Onrust, gedachten dat ze dat alleen zegt om professioneel te zijn, maar dat ze t walgelijk vindt en mij vreselijk. eigen schuld begrijpelijk.
En dat vind ik dan weer ondankbaar en onaardig en naar van mezelf.
Ze kan het ook niet goed doen, arm mens.
Ik weet dat er een goede kans is dat ze gewoon meent wat ze zegt. Maar toch is er in mn lijf van alles gaande. Geen idee wat ik voel. Maar het is niet prettig.
Heel kort. Dankjewel voor het delen, en dat boos of irritatie niet bij haar opkomen als ik mail, eerder moedig.
En dat zou me gerust moeten stellen, maar dat doet het dus absoluut niet.
Ik vind het professioneel. Onrust, gedachten dat ze dat alleen zegt om professioneel te zijn, maar dat ze t walgelijk vindt en mij vreselijk. eigen schuld begrijpelijk.
En dat vind ik dan weer ondankbaar en onaardig en naar van mezelf.
Ze kan het ook niet goed doen, arm mens.
Ik weet dat er een goede kans is dat ze gewoon meent wat ze zegt. Maar toch is er in mn lijf van alles gaande. Geen idee wat ik voel. Maar het is niet prettig.
zaterdag 7 juni 2025 om 19:25
Zo herkenbaar...
moderatorviva wijzigde dit bericht op 07-06-2025 22:49
Reden: Quote verwijderd, in dit topic is quoten NIET toegestaan
Reden: Quote verwijderd, in dit topic is quoten NIET toegestaan
88.10% gewijzigd
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
zaterdag 7 juni 2025 om 20:41
zaterdag 7 juni 2025 om 21:01
Ja joh. Zo heb je tien jaar geen bruiloften (op 12,5 jaar en 25 haar huwelijksfeesten na), en zo 2 in 2 weken! En dat was ook nog een eerste huwelijk. En heel relaxed. Ze zijn vorige week in het klein getrouwd en vandaag voor iedereen die ze lief is in hun eigen tuin een soort festival met fijne muziek, veel banken buiten onder doeken, drank, eten. Heel relaxed en fijn.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 7 juni 2025 om 21:59
Buiten is beter dan binnen omdat het geluid wat meer vervliegt. Dus ja, dat denk ik wel.
Vriendin die ging trouwen werkt voor een werkgever waar ik 20 jaar geleden heb gewerkt. Kwam nog oud collega's tegen, was ook eeg gezellig. Oude verhalen opgehaald.
Vriendin die ging trouwen werkt voor een werkgever waar ik 20 jaar geleden heb gewerkt. Kwam nog oud collega's tegen, was ook eeg gezellig. Oude verhalen opgehaald.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 7 juni 2025 om 22:35
Sorrie, ik ben nietszeggend he?
Vandaag weggeweest en veel mensen gezien.
Voelde me vooral smerig en bedrieger, als je snapt wat ik bedoel.
Ik denk dat zij een drukke en happy avo zagen hoor.
Maar ik voelde me er vooral buiten vallen. Lag niet aan hun. Ik hoorde er gewoon niet.
Oude boodschap, ik weet het.
En coach heeft in verwijzing niets gezegd naar welke behandeling ze verwijst, puur dat ze wil verwijzen naar die instelling.
Ik kan me zo goed indenken dat ze twijfelen of ik er hoor. En anders hooguit de 6 daagse niet klinische.
En ik zit nog met hapto en schuld en schaamte.
En dan komende week dat event.
Doe mij maar een jaar of 6 coma.
Vandaag weggeweest en veel mensen gezien.
Voelde me vooral smerig en bedrieger, als je snapt wat ik bedoel.
Ik denk dat zij een drukke en happy avo zagen hoor.
Maar ik voelde me er vooral buiten vallen. Lag niet aan hun. Ik hoorde er gewoon niet.
Oude boodschap, ik weet het.
En coach heeft in verwijzing niets gezegd naar welke behandeling ze verwijst, puur dat ze wil verwijzen naar die instelling.
Ik kan me zo goed indenken dat ze twijfelen of ik er hoor. En anders hooguit de 6 daagse niet klinische.
En ik zit nog met hapto en schuld en schaamte.
En dan komende week dat event.
Doe mij maar een jaar of 6 coma.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
