Onderbuikgevoel in relatie wat niet weggaat

Hallo,

Ruim anderhalf jaar heb ik een relatie met een lieve man (ik 45, hij 55 jaar). En ja hij is echt wel lief voor me. We hebben het gezellig samen en hebben ook lol met elkaar. Toch zijn er dingen die een beetje aan me knagen. Zoals ik al zei, hij is zeker goed voor me, geeft me veel complimenten en we zeggen elke dag, in real life of per app, dat we van elkaar houden. Ik ben ook erg lief voor hem.

Maar waarom heb ik dan zo'n vreemd onderbuikgevoel wat maar niet weg wil gaan. In het begin van de relatie complimenteerde hij vaak actrices in films of series als we samen keken. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik dit niet steeds hoefde te horen, toen werd het zeker wel minder. Nog steeds draait z'n hoofd wel om naar vrouwen en maakt hij weleens opmerkingen over bijvoorbeeld hun borsten, maar dan meer in de trant van zo dat zal wel zwaar wegen, of als een vrouw haar topje goed doet zegt hij van "hijs ze maar op hoor". Nu doen denk ik veel mannen dat wel. Wat ik wel vreemd vind is dat hij over zijn nichtje van zestien tegen mij zei toen we daar geweest waren van ... is een flinke meid geworden hoor, stevige billen ook. En diezelfde avond begon hij over haar zus van 22 dat zij een doorschijnende jurk aanhad, of ik dat ook had gezien. Ik vond dat vreemd?

Wat ik soms moeilijk vind is dat als ik aangeef dat ik ergens behoefte aan heb in de relatie, bijvoorbeeld wat meer een avond echt tijd maken voor elkaar en fijn praten hij dan gelijk in de verdediging schiet. Ruzie is er eigenlijk niet want ik ben erg zacht van karakter maar ik durf niet goed meer aan te geven als ik iets wil of nodig heb want hij reageert dan erg overtrokken en dan lijkt het net alsof de relatie gelijk in gevaar komt. Want dan zegt hij gelijk van ik kan je dit niet bieden en dan zegt hij dat hij tijdens het piekeren dacht van dat ik maar iemand anders moet zoeken die mij wel kan bieden wat hij niet kan. (Ik vroeg niks bijzonders alleen eens wat meer tijd voor elkaar en fijn praten over alles).

Het is moeilijk uit te leggen. Ik voel me niet veilig om eens te zeggen wat ik nodig heb want dan wordt het een drama en lijkt het te voelen alsof hij het uit wil maken. Dus zeg ik vaak maar niks meer. Hij vat alles op als kritiek terwijl ik hem juist heel veel liefs zeg en complimenten geef, echt heel vaak.
Maar zelf heeft hij best vaak kritiek op mij, wel vaak verpakt in grapjes maar soms ook niet. Hij irriteert zich bijvoorbeeld als ik een paar keer achter elkaar iets zeg (gewoon uit enthousiasme doe ik dat bijvoorbeeld of om iets uit te leggen).
Hij lijkt zich steeds vaker aan me te irriteren.
Alsof hij mij wil veranderen ofzo. Gewoon van die opmerkingen die beleefd klinken maar toch laten doorschemeren dat hij mijn gedrag afkeurt. Hij vindt het niks dat ik veel liedjes ken van de radio en dan kijkt hij zo afkeurend en vraagt zich hardop af hoe het toch komt dat ik zoveel liedjes ken en wat ik toen toch allemaal deed in mijn leven.

Ook lijkt het alsof hij weinig empathie heeft. Een paar weken geleden had ik ontzettende migraine en was ik duizelig en misselijk dus ik ging op de vloer liggen, zeker wel een kwartier. Dat werkt het beste voor mij en ook tegen flauwvallen. Hij bleef gewoon tv kijken en vroeg een keer gaat het? Verder niets, hij kwam niet eens bij me kijken.
Of hij zegt dat ik extreem reageer als ik moet huilen om een doodgereden dier bijvoorbeeld. Soms ben ik wat emotioneel daar kan ik niks aan doen.

Hij wil altijd zijn gelijk hebben in een discussie of gesprek. Zowel met familie als met mij.


Sorry voor het lange bericht maar ik ga erg aan mezelf twijfelen of ik nou dingen verkeerd zie ja of nee. Ik zeg ook heel vaak sorry en hij nooit. Die blik van afkeuring ga ik vaker bij hem zien.
Soms voelt het alsof ik een kind ben als hij me toespreekt. Dan wil ik iets voorstellen om met zijn moeder te gaan doen en is hij het er niet mee eens "en heeft hij dat al een keer gezegd " terwijl ik iets anders bedoel. Dan snauwt hij gelijk van nou moet je eens ophouden met je we gaan dit of dat doen. Terwijl ik leuke dingen voorstel en mijn best ervoor doe.

Sorry voor dit lange bericht. Ik ben ook een beetje in de war. Hij geeft veel complimenten en is vaak lief maar soms lijken mindere dingen vanaf zijn kant in de relatie heel subtiel te gaan. Hij toont ook nooit zelfreflectie. Alles moet op zijn manier gaan lijkt het. Alsof hij twee kanten heeft want het is zeker niet altijd zo. Herkent iemand dit?

Ja alleen er zijn ook heel veel leuke en mooie dingen. Dat maakt het zo moeilijk. En ik ben soms wat overgevoelig denk ik en ik doe altijd eerst de fout bij mezelf zoeken zeg maar.

Dit is mijn eerste topic hier hoor. Ik lees wel al heel lang mee.

Aan de ene kant knap ik er wel een beetje op af ja. Maar omdat er ook veel leuke dingen zijn vind ik het zo moeilijk. Maar het onderbuikgevoel gaat niet weg, wel mede door dit soort dingen.
Het lijkt soms of hij expres "dwars" doet. Als we dan op de bank zitten en ik dan enthousiast doe over dat we elkaar over twee dagen weer zien en ik daar zin in heb. Dan geeft hij weinig reactie. Als reden geeft hij dan van "ik hoef toch niet overal in mee te gaan?". Hij bedoelt dan in mijn enthousiasme meegaan. Dat soort dingen.

Dit topic heb ik niet eerder geplaatst hoor, echt niet. Ik ga van kinds af aan al met migraine aanvallen op de grond liggen.

En ja ik ben best onderdanig maar ik ben heus niet tuttig en kan best voor mezelf opkomen. Alleen in deze relatie gaat me dat wat minder goed af momenteel. Vandaar dit topic. En nee het is geen troll topic, ik zou echt graag advies willen of iemand die dit herkent.

Dus neem me alsjeblieft serieus.

Dat van die nichtjes vond ik ook raar maar hij is echt een lieve familie man en zal nooit aan iemand zitten. Echt nooit. Hij is ook geliefd door zijn nichtjes en neefjes.

Maar inderdaad, die opmerkingen vond ik wel vreemd. Dat zijn dus de kleine dingen die mij een onderbuikgevoel geven. Ik ga dan excuses voor hem bedenken. Dat nichtje in die doorschijnende jurk loopt er normaal gesproken heel bedekt bij, misschien dat het hem daarom opviel denk ik dan.

Vandaar dit topic ook, ik zou graag andermans mening hierover horen.

De ene keer noemt hij me de ware. Een week later hebben we het over kennisen waarbij het wat minder gaat omdat de sleur er volgens hen is ingekomen dan zegt hij van dat zou zelfs bij ons ook zomaar kunnen gebeuren.

Soms lijkt het alsof hij twee gezichten heeft. Maar zie ik dit nou verkeerd of niet vraag ik me af.