Sinterklaas met familie

Minik zondag 22 september 2024 om 19:47

Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik

Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.

Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.

Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.

Renske vrijdag 4 juli 2025 om 18:18

Wombat schreef: ↑
04-07-2025 16:28
Onwil is ook een vorm van onvermogen. Het is onvermogen om geraakt te worden en te willen helpen. Zo scherp is de lijn niet tussen onwil en onvermogen.

En jouw goed recht om in elke situatie, onvermogen of onwil, te zeggen: mijn grens is bereikt. Zo wil ik het niet langer.

Zeker, helemaal mee eens.

(En het klopt dat die lijn zo scherp niet is, onwil is ook vaak het gevolg van onvermogen).

canis-felis vrijdag 4 juli 2025 om 18:45

Minik schreef: ↑
04-07-2025 08:34
Dat klopt. Maar als huwelijkspartner voel ik het dat als hij het echt niet kan, ik de plicht heb om te kijken hoe ik daarin ook er voor hem kan zijn, hoe ik er een werkbare situatie van kan maken. Ik ben met hem getrouwd in hoe hij is en hem afwijzen als hij echt niet in staat is ondanks hard werken, zou ik daarin niet passend vinden.

Als hij daarentegen het prima zou kunnen, maar hij weigert om zich in te zetten en is gewoon enorm egoïstisch, dan zou dat voor mij de stap naar uiteindelijk scheiden rechtvaardigen. Dan komt hij zijn belofte om voor mij te zorgen net zo goed niet na, dan is het van beide kanten beter om uit elkaar te gaan.

Tja. Ik ben ervan overtuigd dat het bij mijn vader ook meer onkunde dan onwil is geweest, maar alsnog was het voor mijn jeugd fijner geweest als ze gescheiden waren (wat ze pas deden toen ik al op mezelf woonde, daar was ik eerlijk gezegd wel boos over). Maar goed, bij mij thuis ging het net even wat verder dan nalatigheid en heeft mijn moeder geen veiligheid kunnen creëren. Als jij wel ruimte ziet om het op te vangen, hoeft het wellicht niet problematisch te zijn. Ik ken ook diverse gezinnen in mijn omgeving waar soortgelijke dingen spelen. Maar zoals iemand al vroeg: waar ligt je grens? Je bent al burn-out. Om voor anderen - lees: je kinderen - te kunnen zorgen moet je ook voor jezelf zorgen.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

canis-felis vrijdag 4 juli 2025 om 19:03

Wat betreft de omgeving: dat is volgens mij ook een bekend fenomeen. En dan vooral zíjn omgeving - waarschijnlijk deels ook oorzaak van deze dynamiek - en buitenstaanders. Hoe zit het met jouw omgeving? Een goede vriendin van mij zit in een situatie die hier aardig op lijkt. Deelt er ook wel over. Ik sla er vanuit mijn jeugd nogal op aan en kan dus behoorlijk kritisch reageren. Ik merk dan dat dat voor haar moeilijk is; haar patroon is om hem dan goed te praten, zijn slachtoffergedrag bevestigt. Ik kan me dat wel indenken, er gaat veel (zelf)twijfel achter schuil. En ook sterk de vraag of hij niet wíl of niet kán. Maar uiteindelijk maakt dat niet uit. De situatie verandert er niet door, ze loopt er niet minder risico op een nieuwe burn-,out door. Ik vind het alleen wel lastig het achterste van mijn tong te laten zien, voel me soms een kwaaie pier als ik zijn gedrag veroordeel. Laat staan haar faciliterend gedrag. Ik denk dat ik haar best goed zie en hoor, maar dat ze zelf nog niet zover is om zich te realiseren dat ze van hem geen wezenlijke veranderingen hoeft te verwachten. Als ze hem aanspreekt, reageert hij als een boze kleuter.

Dus ik weeg mijn woorden. En ironisch genoeg zou dat kunnen overkomen alsof ik de situatie niet zie.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

Pianissimo vrijdag 4 juli 2025 om 19:14

S-Groot schreef: ↑
04-07-2025 18:13
Dat maakt het allemaal erg ingewikkeld. Toch vind ik dat je dan alsnog zelf de keuze hebt gemaakt om het op te lossen zoals je deed en dan vind ik wrok koesteren over wat de ander je dan aangedaan heeft (als we het hebben over ongelukkig zijn in de relatie) terwijl je toch wel een andere keuze had (maar die je, na alles gedegen af te wegen, niet wilde kiezen) alsnog ongezond.

Ja dat is ook zo. Ik ben vooral boos op mezelf. Dat ik verkeerde keuzes heb gemaakt. Tijd heb verspild. En ik ben aan het nadenken over hoe ik dit ga veranderen voor mezelf.

Youk79 vrijdag 4 juli 2025 om 19:50

Ik vind niet dat je verplicht bent bij hem te blijven als hij er niets aan kan doen. Misschien juist andersom: als hij er niets aan kan doen is de kans op verbetering ook nul en kun je beter weggaan.

Wat mij vaak wel helpt is om te bedenken dat je een echte keuze hebt. Je mag elk van de opties kiezen. Aan elke zitten voordelen en nadelen, maar je mag echt kiezen en bent niets verplicht

Het is zoals het is

Kipzonderkop vrijdag 4 juli 2025 om 19:52

Pianissimo schreef: ↑
04-07-2025 14:21
Daarnaast mocht ik me van hem niet inschrijven voor een huurwoning want dat zou betekenen dat ik geen vertrouwen in de toekomst van onze relatie had. En ik weet niet waarom ik het gewoon niet stiekem wel heb gedaan eigenlijk. Er zijn wel momenten geweest dat ik weg wilde gaan maar dat het niet kon.

Waarom doe je het nu niet stiekem? Voor als je over tien jaar er eens echt klaar mee bent? Ik sta nog steeds ingeschreven in mijn oude woonplaats terwijl ik nooit terugwil, een goed huwelijk heb en veel te veel verdien voor een huurwoning. Maar ik weet niet hoe de situatie over 20 jaar is.

framboise-t vrijdag 4 juli 2025 om 19:57

Ik zou me ook inschrijven bij de wbv, of eigenlijk, bij meerdere wachtlijsten, Pianissimo.

Ik sta nog steeds ingeschreven op de wachtlijst voor mijn lievelingsstad, ook al woon en werk ik er allang niet meer. Je weet nooit wat het leven voor je in petto heeft.

S-Groot vrijdag 4 juli 2025 om 20:59

Pianissimo schreef: ↑
04-07-2025 19:14
Ja dat is ook zo. Ik ben vooral boos op mezelf. Dat ik verkeerde keuzes heb gemaakt. Tijd heb verspild. En ik ben aan het nadenken over hoe ik dit ga veranderen voor mezelf.

Als die boosheid jou helpt om in actie te (durven) komen kan het handig zijn, maar persoonlijk zou ik eerder gaan voor mededogen voor jezelf. Je hebt destijds je afwegingen gemaakt, met de kennis van toen en met wie je toen was. En je hebt jezelf daar wellicht geen recht mee gedaan, dat is spijtig natuurlijk, maar daar mag je ook mededogen voor hebben. Zolang dat mededogen niet omslaat in medelijden en daarmee in lamgeslagen zijn is dat wellicht een stuk prettiger.

Heb je hulp in je omgeving, mensen waar je je fijn en veilig bij voelt, waar je mee kunt sparren en die je kunnen steunen? Het klinkt eenzaam nu voor je.

Itsnojoke vrijdag 4 juli 2025 om 21:50

Youk79 schreef: ↑
04-07-2025 19:50
Ik vind niet dat je verplicht bent bij hem te blijven als hij er niets aan kan doen. Misschien juist andersom: als hij er niets aan kan doen is de kans op verbetering ook nul en kun je beter weggaan.

Helemaal mee eens.

NomenNescio vrijdag 4 juli 2025 om 23:33

S-Groot schreef: ↑
04-07-2025 20:59
Heb je hulp in je omgeving, mensen waar je je fijn en veilig bij voelt, waar je mee kunt sparren en die je kunnen steunen? Het klinkt eenzaam nu voor je.

Dit. Het klinkt eenzaam. Net als het verhaal van to. Heel alleen en eenzaam.

alouette zaterdag 5 juli 2025 om 08:19

S-Groot schreef: ↑
04-07-2025 18:05
Uiteraard is het veel makkelijker als het niet de kinderen raakt, maar je zit nu eenmaal hier in deze situatie omdat je het nooit eerder een streep getrokken hebt. Je had het ook kunnen doen, voordat er kinderen waren, maar dat kun je niet meer terugdraaien. Je kunt wel in het hier en nu gezonde keuzes maken.

En tja, wat is veel en wat is erg? Er zijn hier echt wel een paar heel vervelende situaties geweest waarbij het heel spannend was of het nog wel goed zou gaan, of dat iets gewoon niet goed ging en dat is gewoon kut. MAAR: mijn man was daar wél aanspreekbaar op. Ik bemoeide er niet mee tijdens het misgaan (ik liet het hem, als het me ook maar enigszins lukte, van a tot z zelf oplossen - voor een controlfreak die ook nog eens leed bij de rest van het gezin wilde voorkomen ontzettend moeilijk kan ik je melden), maar ik ging er naderhand wel over in gesprek met hem. Wat hij nou zelf van vond vond zo'n hele situatie, waarom het nou mis was gegaan, maar bij een enkel geval ook dat ik dit echt niet meer mee wilde maken, dat hij daar écht voor moest zorgen omdat ik dat gewoon echt niet acceptabel vond (dan hebben we het over een echt serieus iets, niet over gedoetjes die alleen maar geld kostten bijv). En daar was hij het dan zelf ook mee eens en hij had het zelf ook heel vervelend gevonden en er echt last van gehad. Hij wist niet altijd precies hoe het anders te doen (want hij had toch zus en zo, en tja, hij kon er ook niet zoveel aan doen dat... Hij dacht gewoon echt dat ie het goed geregeld had, het ging immers altijd goed. Totdat het dat niet ging omdat het gewoon geen handige manier was) en daar hebben we dan samen naar gekeken en dat heeft hij toen echt aangepast. Niet altijd meteen op de meest efficiente manier, vaak dat het hem veel extra tijd kostte, maar het ging dan niet meer mis. En gaandeweg ging het ook wel steeds makkelijker, het was voor hem ook een leerproces, daar moest ik niet teveel in gaan zitten wroeten met mijn alwetende tips (als hij mopperde over hoe moeizaam iets ging gaf ik soms wel aan dat het op manier y een hoop tijd en gedoe zou schelen voor hem).

Was mijn man bij de paar heel serieuze dingen niet aanspreekbaar geweest op de steken die hij had laten vallen dan had ik mijn conclusies moeten trekken. Ik wil en wilde helemaal niet bij hem weg, maar iemand die gewoon echt niet aanspreekbaar is op het nemen en dragen van verantwoordelijkheid, daar kan ik niet mee leven. Ik wil op alle manieren kijken naar het delen van die verantwoordelijkheid, meedenken over allerlei mogelijke oplossingen, maar het echt puur op mij afschuiven (omdat ik nou eenmaal altijd en overal de eindverantwoordelijkheid voor draag als puntje bij paaltje komt) als ik heel duidelijk heb aangegeven dat dat echt géén optie meer is: NEE.

Dus als je zeker weet dat je er niet (meer) mee kunt leven, tja dan sta je een keer op schiphol zonder paspoort en laat je het je verzakende man van a tot z zelf oplossen. Maar dan wel alleen als je héél duidelijk hebt afgesproken dat dat paspoort geheel en al zíjn pakkie an is. Dus niet dat je het halfslachtig in het midden hebt gelaten, nee, gewoon echt een heel duidelijk gesprek waarin je aangeeft: ik ga de kar niet meer alleen trekken, ik ben niet meer overal de eindverantwoordelijke voor en ik laat vanaf nu de zaken die jij zult regelen bij jou en helemaal bij jou, van a tot z, óók als het misgaat.

Daar hangen consequenties aan ja. Heel kut. Maar dan voelt hij ze ook eens echt zelf en dan kun je daar ook over in gesprek, hopelijk echt constructief. Of niet en dan weet jij ook meer dan genoeg en zul je moeten kiezen: zonder wrok samen door waarbij jij voor werkelijk alles de eindverantwoordelijke bent, of scheiden.

Alternatief is alles maar blijven redderen en ondertussen hopen, trekken, mopperen en vol wrok blijven zitten over hoe erg het toch wel niet is dat het allemaal maar op jouw bordje komt. Dat is veel schadelijker dan die ene keer op schiphol gestrand zijn, ook voor de kinderen.

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Voor mij zit er veel in om over na te denken.

meisje85 zaterdag 5 juli 2025 om 10:47

Mooi en helder verhaal S-Groot. Hoewel ik zelf nooit in zo'n situatie heb gezeten, lijkt het me echt de enige weg. Weet je waar het ook een beetje door komt? Hier op het forum zijn door de jaren heen altijd wel vrouwen geweest die het andere alternatief hebben gekozen. Die wel zijn blijven redderen. Maar uiteindelijk kom je volgens mij nooit op een punt dat je dat echt los kunt laten en daar volledig vrede mee kunt hebben, voor jezelf. Het gaat ook van kwaad tot erger, denk ik. Er blijft altijd hoop, gemopper, een stille verwachting en uiteindelijk zie je alleen maar heel veel verharding. Niet zelden zijn vrouwen in zo'n situatie de grootste mannenhaters hier op het forum. En klinkt er in hun verhalen sowieso niks van überhaupt een greintje respect door naar de persoon met wie ze een relatie hebben, de vader van hun kinderen. Volgens mij berokken je daar echt veel meer schade mee, bij jezelf, je kinderen, je relatie dan je vooraf vooeziet.

S-Groot zaterdag 5 juli 2025 om 11:08

Fijne reacties op mijn verhaal, dat waardeer ik.

En precies wat jij zegt Meisje: als je de keuze maakt om te blijven redderen, met de hoop dat die 'lamlul' toch een keer als een wonder wel gaat doen wat jij zo graag wil, loopt dat zonder uitzondering uit op wrok en ontzettend veel schade. Bij jezelf maar ook zeker bij de kinderen. Wat een voorbeeld en sfeer krijgen die dan mee!

Je kunt ook kiezen om wél samen te blijven, maar accepteer dan dat jij overal de eindverantwoordelijke voor bent. Kijk hoe je het dan voor jezelf het fijnst en werkbaarst kunt maken. Er is vaak best wat geld want het is dan vaak de vrouw die minder verdient/werkt en de man die veel verdient en niet minder 'kan' werken. Maak dan gebruik van dat geld, niet voor die luxe/gouden kooi, maar vooral om uit te besteden wat je maar kunt uitbesteden. TO heeft al een au pair, wellicht ook een schoonmaker (misschien kan dat vaker) maar denk ook aan bezorging van zo ongeveer alles, er zit hier iemand die zelfs bijna alles van de traiteur laat komen, opruimhulp desnoods, iemand die evt. zelfs op administratief vlak dingen uit handen neemt. Gewoon echt werkelijk alles wat je maar kunt bedenken. Dat verlicht NIET de last van overal eindverantwoordelijke voor zijn, maar wel bijna al de rest.

Ik vrees dat het dan alsnog best eenzaam is, omdat je altijd weet dat jij en jij alleen de eindverwantwoording draagt, maar dat is dan de keuze die je maakt omdat je andere dingen belangrijker vindt. Stop dan met de ander kwalijk nemen dat jij nu voor dit leven kiest. Ga je focussen op wat wel fijn is en dus zoveel mogelijk uitbesteden verder.

Een groot ding is dat veel mensen gewoon de stap niet durven te zetten om de eindverantwoordelijkheid eens los te laten, met de hele duidelijke boodschap naar de ander dat die vanaf nu zélf de verantwoordelijkheid moet nemen omdat jij het niet meer doet. Want zo zielig en zo vervelend etc. Maar het is natuurlijk maar tijdelijk hè? Ik zou het ook niet 'voor altijd' los kunnen laten terwijl de ander er dan altijd maar met de pet naar blijft gooien. Natuurlijk doe je dat niet. Maar dan weet je na een aantal incidenten wel écht waar je staat. Je kunt, nee moet zelfs, stoppen met hopen, trekken en redderen. Je weet dat het a of b is (zelf alles doen of weggaan). Nogmaals: veel minder schadelijk voor iedereen.

Minik donderdag 10 juli 2025 om 17:05

Bedankt s-groot voor je verhaal. Ik had nog niet gereageerd maar heb even wat tijd genomen dingen te laten bezinken.

Ik wilde heel graag met de therapeut 1 op 1 praten over hoe het nu gaat, waar ik tegenaan loop, en hoe ik daar vanuit mijn kant mee moet dealen (ik besef dat ik alleen mezelf kan veranderen), maar de therapeut wil dit niet. Ik had een individueel gesprek aangevraagd, dat was al gepland met daarbij de vraag ‘bespreek je dit ook met man?’. Dus ik had aangegeven dat man ervan af weet en niet per se voorstander is van het gesprek omdat hij bang is voor de uitkomst, maar dat hij wel begrijpt dat ik dat wil voeren. Daarop zegt de therapeut dat het belangrijk is dat we samen in staat zijn de belangrijke dingen te bespreken, dus dat hij ons dan samen wil spreken en niet mij apart.

Ik vind dit heel jammer. Ik loop zo tegen mezelf aan nu, tegen mijn eigen onvermogen om mijn eigen behoefte goed duidelijk te maken bij man (of zijn onvermogen om iets van mij te begrijpen, geen idee), tegen het willen ‘redden’ en helpen van man bij vanalles terwijl dat vanuit hem zelf moet komen, ik heb gewoon hulp daarbij nodig. Misschien kan dat ook in relatietherapie, maar ik had even sparren met de therapeut zonder man erbij heel graag gewild. Het is niet anders.

Gelukkig sta ik ook op een wachtlijst voor een psycholoog ivm mijn burn-out, maar dat zal nog een tijdje duren.

Rooss4.0 donderdag 10 juli 2025 om 17:19

Heb je misschien een goede vriendin oid waar je even mee kan sparren? Soms kan het heel verhelderend zijn alleen jezelf al te horen praten over een situatie.

.

Phlox24 donderdag 10 juli 2025 om 17:34

Ik vind het heel logisch dat de therapeut dit niet wil, jullie zijn daar immers om samen naar de relatie te kijken. Ik denk dat je er wel voor moet kiezen om dit bij de volgende afspraak te bespreken. De therapeut is er om dit gesprek te begeleiden. Als je eerst een gesprek wil met je eigen psycholoog is het wel zo netjes om dat eerst te doen alvorens weer naar de relatietherapeut te gaan.

Ik vind de tip om hardop tegen vrienden te praten heel goed. Het helpt je om zaken op een rijtje te zetten.

NomenNesci0 donderdag 10 juli 2025 om 17:51

Ik kan me de behoefte om te praten goed voorstellen. Ik denk alleen dat je iemand echt helemaal voor jezelf moet zoeken. De therapeut is er toch voor jullie samen. Jij kunt wel jouw inzichten en jouw groei (vanuit gesprekken met een ander) meenemen en inbrengen.

Ik denk dat je hoopt dat de therapeut een soort vertaler en aanspreker kan zijn richting jouw man in jouw plaats. Dat de therapeut jou begrijpt vanuit jullie 1 op 1 gesprekken en dit kan vertalen naar jouw man op een manier dat het wél aankomt. En hoewel ik die wens goed kan begrijpen (hoe vaak zou je iemand wel eens niet door elkaar willen schudden om jou maar te begrijpen en hoop je dat er iemand is die dit voor elkaar kan krijgen) is dat nou net niet de insteek. Het doel van deze relatietherapie is coachend, zodat jullie met élkaar in gesprek leren gaan of los van elkaar tot conclusies komen.

NomenNesci0 donderdag 10 juli 2025 om 17:56

Ik vind de tip van S-Groot ook heel valide. Als je ervoor kiest om bij je man te blijven en de rolverdeling is idd zo dat hij genoeg geld inbrengt, maak dan gebruik van dat geld op een manier dat je feitelijk die afwezige partner terugkoopt. De taken en verantwoordelijkheden die je normaal gesproken samen oppakt, kun je dan wegzetten bij een boodschappenservice, maaltijden laten bezorgen, strijkservice, klussendienst, schoonmaak. You name it. Dat scheelt vele teleurstellingen en energie in gevechten die je toch niet wint.
Dat laat je er emotioneel gezien nog steeds alleen voor staan, maar kan wel veel werk uit handen nemen. Zeker als je netwerk ook nog eens niet heel groot is.

framboosje123 donderdag 10 juli 2025 om 18:07

Minik schreef: ↑
10-07-2025 17:05
Bedankt s-groot voor je verhaal. Ik had nog niet gereageerd maar heb even wat tijd genomen dingen te laten bezinken.

Ik wilde heel graag met de therapeut 1 op 1 praten over hoe het nu gaat, waar ik tegenaan loop, en hoe ik daar vanuit mijn kant mee moet dealen (ik besef dat ik alleen mezelf kan veranderen), maar de therapeut wil dit niet. Ik had een individueel gesprek aangevraagd, dat was al gepland met daarbij de vraag ‘bespreek je dit ook met man?’. Dus ik had aangegeven dat man ervan af weet en niet per se voorstander is van het gesprek omdat hij bang is voor de uitkomst, maar dat hij wel begrijpt dat ik dat wil voeren. Daarop zegt de therapeut dat het belangrijk is dat we samen in staat zijn de belangrijke dingen te bespreken, dus dat hij ons dan samen wil spreken en niet mij apart.

Ik vind dit heel jammer. Ik loop zo tegen mezelf aan nu, tegen mijn eigen onvermogen om mijn eigen behoefte goed duidelijk te maken bij man (of zijn onvermogen om iets van mij te begrijpen, geen idee), tegen het willen ‘redden’ en helpen van man bij vanalles terwijl dat vanuit hem zelf moet komen, ik heb gewoon hulp daarbij nodig. Misschien kan dat ook in relatietherapie, maar ik had even sparren met de therapeut zonder man erbij heel graag gewild. Het is niet anders.

Gelukkig sta ik ook op een wachtlijst voor een psycholoog ivm mijn burn-out, maar dat zal nog een tijdje duren.

Wat maakt dat je dit niet wil bespreken met je man erbij? Vertel de therapeut precies waar je tegenaan loopt, alles wat je 1 op 1 ook wilt zeggen, maar dan met je man erbij. Dus niet gecensureerd omdat jij erbij zit. Hij moet dit toch ook weten? Dus wat houdt je tegen je dilemma’s en frustraties te delen?

Minik donderdag 10 juli 2025 om 19:04

NomenNesci0 schreef: ↑
10-07-2025 17:51
Ik kan me de behoefte om te praten goed voorstellen. Ik denk alleen dat je iemand echt helemaal voor jezelf moet zoeken. De therapeut is er toch voor jullie samen. Jij kunt wel jouw inzichten en jouw groei (vanuit gesprekken met een ander) meenemen en inbrengen.

Ik denk dat je hoopt dat de therapeut een soort vertaler en aanspreker kan zijn richting jouw man in jouw plaats. Dat de therapeut jou begrijpt vanuit jullie 1 op 1 gesprekken en dit kan vertalen naar jouw man op een manier dat het wél aankomt. En hoewel ik die wens goed kan begrijpen (hoe vaak zou je iemand wel eens niet door elkaar willen schudden om jou maar te begrijpen en hoop je dat er iemand is die dit voor elkaar kan krijgen) is dat nou net niet de insteek. Het doel van deze relatietherapie is coachend, zodat jullie met élkaar in gesprek leren gaan of los van elkaar tot conclusies komen.

Dank voor deze reactie. Het klopt precies wat je zegt. Het is voor mij heel lastig want ik weet zeker dat man veel baat zou hebben bij individuele therapie maar hij ziet het (nog) niet. Hij heeft geen hulpvraag. Ik heb geen idee hoe ik hem moet laten inzien dat het tussen ons alleen kan verbeteren als hij ook met zichzelf aan de slag gaat (en niet alleen door zelf meer taakjes te doen enzo, dat is een symptoom, niet het probleem). En ergens is het ook mijn taak niet om hem te laten beseffen dat hij hulp nodig heeft denk ik? Of wel? Ik loop hierop dus helemaal vast.

Dus denk ik.. ik heb hulp nodig om op dit moment met deze situatie te dealen en de relatietherapie voelt voor mij op dit moment niet als de plek waar ik die hulp krijg.

Iemand in mijn omgeving kreeg met partner te horen dat ze nog niet mogen starten met relatietherapie omdat therapeut vond dat ze beiden eerst met zichzelf aan de slag moeten voor ze kunnen beginnen aan samen (totaal andere problematiek hoor, ik snap het punt van hun therapeut). Ergens denk ik.. als je nog niet volledig kunt instappen omdat je met jezelf nog echt iets uit te zoeken hebt, wat heeft die relatietherapie dan nu voor zin?

Minik donderdag 10 juli 2025 om 19:08

framboosje123 schreef: ↑
10-07-2025 18:07
Wat maakt dat je dit niet wil bespreken met je man erbij? Vertel de therapeut precies waar je tegenaan loopt, alles wat je 1 op 1 ook wilt zeggen, maar dan met je man erbij. Dus niet gecensureerd omdat jij erbij zit. Hij moet dit toch ook weten? Dus wat houdt je tegen je dilemma’s en frustraties te delen?

Ik heb dit allemaal al met man besproken, maar ik kom daar geen steek in verder. Man raakt gefrustreerd want hij heeft het gevoel dat ik doe alsof alles zijn schuld is en hij allerlei problemen heeft en het is allemaal oneerlijk (zijn woorden). Want waar ga ik dan iets veranderen/leren? En ik kan tegen man zeggen dat mijn leerpunten zitten in loslaten en accepteren en mezelf hervinden, maar dat voelt voor hem als super abstract en ‘veel te makkelijk’. En dat hij dan het zware werk moet doen en de grote verandering moet maken en dat vindt hij allemaal heel oneerlijk.

Bbubbels donderdag 10 juli 2025 om 19:20

Minik schreef: ↑
10-07-2025 19:08
Ik heb dit allemaal al met man besproken, maar ik kom daar geen steek in verder. Man raakt gefrustreerd want hij heeft het gevoel dat ik doe alsof alles zijn schuld is en hij allerlei problemen heeft en het is allemaal oneerlijk (zijn woorden). Want waar ga ik dan iets veranderen/leren? En ik kan tegen man zeggen dat mijn leerpunten zitten in loslaten en accepteren en mezelf hervinden, maar dat voelt voor hem als super abstract en ‘veel te makkelijk’. En dat hij dan het zware werk moet doen en de grote verandering moet maken en dat vindt hij allemaal heel oneerlijk.

Maar dir zijn toch juist dingen die je bij de relatietherapeut moet bespreken? En dan bestaat de reeële kans dat jullie er niet uitkomen omdat hij zijn eigen aandeel niet kan inzien, maar daar verandert een individueel gesprek met een therapeut weinig aan.

Minik donderdag 10 juli 2025 om 19:25

Vergeten op te reageren maar ik heb gelukkig hele fijne vriendinnen die ik hierover spreek en dat lucht zeker op.

meisje85 donderdag 10 juli 2025 om 19:32

Ik vind het niet gek dat de therapeut hier niet aan begint. Door alleen met de therapeut te praten, ontstaat er een soort ongelijkwaardigheid. Bijna alsof je de therapeut voor je karretje wil spannen, om je man zou ver te krijgen om... Maar het versterkt natuurlijk alleen maar het probleem. Het is praten over, in plaats van met. En eerlijk gezegd, snap ik het ook niet helemaal. Er zijn coaches zat, ook heus wel goeie, waar je allang had kunnen zitten om aan jouw deel van het verhaal te werken. Maar in plaats daarvan kies je voor de onmogelijke weg om dat in je eentje bij jullie gezamenlijke therapeut te doen. Het voelt toch een beetje als een manier om tot je man door te dringen, in plaats van tot jezelf.

NomenNesci0 donderdag 10 juli 2025 om 19:55

Ik denk dat je langzaamaan tot de conclusie moet komen (of iig gaat komen), dat wat jij wilt niet haalbaar is. Je hebt nog steeds de hoop dat er iemand is die wél tot je man kan doordringen en dat deze het licht ziet. En je houdt hoop dat dit de relatie therapeut gaat zijn.

Waarmee niet gezegd is dat het allemaal 0,0 zin heeft om daar te zitten. Maar niet met de uitkomst die jij wilt: jouw man veranderen zodat hij nut en noodzaak ziet in bewegen en dan niet een piep piep piepklein beetje, maar voldoende voor jou om een beetje gelukkig te kunnen zijn. Jij blijft die wens koesteren en je blijft niet willen zien welke man er daadwerkelijk voor je neus staat.

En echt, ik begrijp dat dit heel moeilijk en frustrerend is en dat je er niet aan wil. De hoop houdt jou en jullie relatie in leven. En dat mag. Je man klinkt niet als het type dat zelf zijn koffers pakt. Dus zo houden jullie elkaar in balans. Jij vertrekt niet en hij vertrekt niet.

Ik denk dat je eigenlijk veel en veel meer baat hebt bij iemand die jou helpt, want je man is amper te helpen. Jij moet leren jezelf te helpen.

Actieve topics