Afkappen of doorgaan?

Hoi allemaal,

Ik ben na een, bewuste, lange date stop weer gaan daten. Iemand die onverwachts op mijn pad kwam. We ontmoeten elkaar eerst op een meer zakelijk event, wisselden socials uit en daarna niets meer gehoord. Paar weken erna weer elkaar gezien op een feestje, toen nummers uitgewisseld.

De dag erna zijn we in de avond al gaan wandelen. Hele leuke gesprekken en sowieso iemand die bij mij past qua achtergrond, baan etc. Ik merkte vanuit hem wel al dat hij sneller de fysieke kant op ging en ik moest op de rem trappen. Ik heb hem een paar keer erna ook weer spontaan gezien, en steeds zat dat fysieke in de weg want hij ging sneller. Maar tegelijkertijd hadden we leuke gesprekken, hield hij dagelijks contact. Alles wat ik heel fijn vind, het was niet iemand die verdween maar consistent bleef. Maar ik miste het daten, zijn leven is erg druk dus hij deed moeite op zijn manier om mij te zien, maar het was vaak spontaan, als in op de dag zelf/paar uur vantevoren. Ik gaf aan dat dat niet mijn manier is van daten en ik het anders wil. Daardoor kan ik me fysiek ook wat meer openstellen.

Fast forward 1,5 maand later. Fysiek gaat het beter vanuit mijn kant, maar toch niet helemaal lekker, ik weet niet waarom. Want als we samen zijn draait het fysiek ook om mij. Het daten zoals ik wil lukt nog steeds niet, ik geef duidelijk aan wat ik belangrijk vind, maar het lukt hem gewoon niet, of hij wil niet, geen idee. Ik hoor steeds veel woorden van hem, maar zie niet de actie. Althans, niet op de manier die ik fijn zou vinden.
Ik zie dat hij serieus is en mij leuk vindt, maar ik voel me toch niet gezien. Ik voel het hierdoor gewoon niet meer merk ik.
Maar ik durf het niet af te kappen omdat ik 'eindelijk' iemand heb die op papier gewoon klopt, alles in orde heeft, consistent is, goed kan communiceren, dingen die ik ook belangrijk vind. Maar ik vind het zo stom dat ik toch waarde hecht aan de andere dingen die ik niet krijg. Ik vraag me steeds af of ik teveel vraag. Misschien zit ik mezelf in de weg, geen idee, maar ik merk ook dat ik het minder leuk heb met hem qua gesprekken. Het is niet echt luchtig of grappig, ik mis iemand waarmee ik kan lachen.

Ik denk dat het ook meespeelt dat aan het begin fysiek alles te snel voor mij ging en ik steeds keer op keer grenzen aan moest geven, dat was best vermoeiend en haalde het leuke er voor mij vanaf. Ik snap dat daten tijd kost, maar ik voel het gewoon niet meer.

Wat zouden jullie doen? Ik ben bang dat ik iets ''weggooi'' wat goed voor mij is. Ik heb al zoveel gesprekken gehad voor mijn gevoel dat ik niet denk dat een gesprek hier nog een keer over handig is.

Ik denk dat ik niet vaag was in het aangeven van grenzen. Ik heb het een paar keer mondeling aangegeven, maar hij bleef het proberen - en ik ben er na die paar keer in meegegaan. Achteraf vond ik dat jammer van mezelf. Ik had liever gewild dat hij na de eerste keer had gezegd prima, dan hoeft het niet. Maar eens dat ik er wel steeds aan toegeef, omdat ik het zelf ook niet altijd goed weet, misschien dat dat gemixt overkomt.

Ja, moet inderdaad beter kijken naar wat iemand doet en niet hopen dat het beter wordt, of teveel waarde hechten aan kleine dingen. En dat mijn behoeften er ook mogen zijn.

Ook wel bevestigd, is net terug en wil me graag zien - zegt hij. Dus ik gaf aan dan moeten we even wat plannen en dan is zijn antwoord ja kijk ernaar uit ik bel je dan een van deze dagen.
Ik weet dat er nu wat anders belangrijks speelt en dat voor gaat, maar toch denk ik dat je als je mij echt wil zien je er ruimte voor maakt, of plant zoals ik aangeef. Maar goed, het maakt nu niet meer uit bevestigd mijn beslissing. Nu nog vertellen, doe ik dus liever in het echt dus nog even wachten.