Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Avo, het lijkt me heel moeilijk als een ander zomaar die woorden gebruikt, de gebeurtenissen labelt, en zo direct is. Ik snap de snelheid wel, zij moeten binnen korte termijn bepalen of jij in aanmerking komt voor hun therapie, en hebben helaas weinig tijd om eerst langzaam een band op te bouwen. Tegelijkertijd is ook na jaren met coach het benoemen van deze woorden niet mogelijk. Zij hebben geleerd om niet mee te gaan in de vermijding van hun patiënten. Maar dat betekent niet dat het voor jou al ok hoeft te voelen.

Helpt het misschien om het zijn 6 en jouw 9 te laten zijn? Dat hij er bepaalde woorden of labels aan geeft, betekent nog niet dat het voor jou ook zo hoeft te heten, of zo hoeft te voelen. Hij probeert met algemene woorden te kijken wat er gebeurd is, en vooral, of jullie het over hetzelfde hebben. Dat is belangrijk om je zo goed mogelijk te kunnen helpen. Maar jij mag daar alsnog over twijfelen, of het er gewoon helemaal niet mee eens zijn.

Dank dat je het lijkt te begrijpen Griebus.
Ik weet niet of ik hoop moet hebben. Of hij me kan helpen. Ik merk dat ik steeds meer wanhoop en de neiging krijg om het af te breken omdat dit zo niet oke is. Zo teveel te groot te direct te ik weet niet.
Als ze allemaal zo zijn daar. Als de tweede intake ook zo is, dan is het niets voor mij.
Ik wil niet dat ze monsters maken van mijn ouders. Van mij. Het is al walgelijk genoeg zonder hun nog walgelijkere ideeen.
Daarom lukt praten bij coach: ze oordeelt niet. nooit. ze vindt niet dat ik met mijn ouders moet breken. (ze lijkt te begrijpen dat ik ze zie en een band met ze wil. lijkt dat logisch te vinden) ze plakt maar zelden grote woorden of vreselijke termen op dingen. Ze neemt ze zoals ik ze vertel. En haalt me niet over, dwingt me niet om een kant te kiezen, haar kant te bekijken. Alleen zegt ze dat ze het anders ziet. Dat ze vindt dat een kind altijd veilig hoort te zijn bij volwassenen. Dat volwassenen altijd voor een kind horen te zorgen. Zomaar. En dat een kind nooit pijnlijk gestraft mag worden. Hoe stout of vreselijk het ook is of doet.
Ik vind dat moeilijk, maar ik snap het en ik ben het er ook wel mee eens.

Ik wil niet nu ineens onderdeel zijn van iets vreselijks.

Bloem, ik kan het nog niet loslaten. Maar ik moet het eigenlijk gewoon naast me neerleggen he.
Hij heeft zijn 9 naar binnen gegooid. Mijn 6 draait rondjes. IK haat zijn 9. Ik wil hem haten, maar hij was aardig.

Ondraaglijk komt aardig in de buurt.

Ik snap het ook wel denk ik.
Korte tijd, niet meegaan in vermijding. Wsl ook kijken hoe ik reageer op dingen. Informatie nodig hebben.

Dus ik walg ook van de onredelijkheid. Ik vind mezelf sowieso naar als ik boos ben.
Ik wilde dit. Ik vroeg hulp. Natuurlijk stelt hij die vragen. Benoemd hij dingen.

Ik hoef het inderdaad niet zo te voelen en vinden als hij het noemt. En hij was er niet bij. Hij weet niet hoe het was.

Ik kan beter stoppen met schrijven en niet meer aan denken msischien.
Doen of er niets gebeurd is vandaag.

O ik wil heel graag doen en me voelen of er niets gebeurd is vandaag.
Of er nooit iets gebeurd is.
Ik ben er zo moe van. Zo klaar mee.
Ik kan dit niet hoor.

Ik ben niet zo dapper als iedereen steeds zegt.
Als Bloem en Selune die dit al gedaan hebben.
Dit was een heel heel slecht idee.

Lieverd ik heb dit misschien gedaan maar helaas heeft het voor mij niet het effect gehad waar ik heel erg op hoopte. En ik had niet het lef om het intern te doen, dat heb ik not aangedurft. Durf ik nog steeds niet. Ik heb enorm veel respect voor dat je dit zo aangaan, ik vind je oprecht een heldin. En ik kan me helemaal voorstellen dat het zo niet voelt en daar je wilt vergeten wat er vandaag gebeurd is. Als dat lukt is er ook niks mis mee om for even te parkeren. Even pas op de plaats en bijkomen, dat heb je verdiend.

Ik durf juist niet niet-intern. In die zin: ik durf dan niet de verantwoordelijkheid over mezelf aan.
Als ik zie hoe ik nu al gek word...
Echt alle respect dat je het niet-klinisch gedaan hebt...
Ontzettend stom en balen en oneerlijk dat het voor jou niet het gewenste effect had.
Had je wel eerder succes gehad met EMDR?

Ik durf er ook nog niet op te hopen dat het bij mij helpt. Als ik zie hoe ik nu reageer op EMDR bij nare onderwerpen...

Echt iets zeggen lukte me pas toen ik daar was. Daar waren mensen om me op te vangen tijdens en na de sessies. Hoefde ik niet te blijven staan omdat ik ook nog moeder was, naar mijn werk moest en niemand iets mocht zien. Echt, de verpleging is zo lief daar. Ze hebben me letterlijk van de grond opgeraapt. En me geholpen dat steeds beter zelf te kunnen doen.

Dat zij niet meegaan in de vermijding en dingen benoemen zoals ze zijn/waren hielp me juist ook heel erg. Want ik hoefde zelf niet alles uit te spreken. Zij gaven het een naam, ik kon knikken of ja en nee zeggen maar kwam door wat zij wel uitspraken wel bij de herinnering waar ik het meeste last van had waardoor de EMDR en exposure het beste werkte. Het doel hoeft niet te zijn dat jij alles uit kunt spreken of het met de zienswijze van de therapeut eens bent, het doel is dat de spanning die deze herinneringen jou geven omlaag gaat. Zodat je minder herbelevingen en nare dromen hebt en de triggers minder worden. En dat kan ook zonder alles te benoemen is mijn ervaring.

Emdr werkte voor mij vooral averechts, maar dat lag ook aan dat ik aan emdr begon voor iets anders zonder dat ik iets had gezegd over m'n jeugd. Het kaartenhuis viel daardoor als het waren in elkaar. Ik heb het daarna nog bij twee therapeuten geprobeerd, omdat iedere therapeut het als wondermiddel aanprees en ik het van mezelf dus moest kunnen, het goed moest doen. Maar het werd alleen erger en ook tijdens de emdr was ik bezig met het goed doen, geen fouten mogen maken, de therapeut tevreden stellen. Uiteindelijk was de conclusie dat ik het intern moest gaan doen als ik verder wilde en dat durfde (/durf) ik niet.
Therapeut nu heeft zelf wisselende ervaringen met emdr en is in elk geval het type dat niet in wondermiddelen geloofd, dus voor haar is het feit dat ik dat niet meer durf ok. Maargoed het maakt me soms ook wanhopig want wat we nu doen helpt echt wel wat, maar gaat langzaam en maakt vooral de lichtere periodes beter, maar het is nog niet gelukt de donkerste periodes ok te krijgen en ik merk deze dagen al dat zwaar ook meteen echt zwaar valt. Geen idee of het genoeg gaat zijn en het idee dat er weer een herfst/winter aankomt maakt me nu soms al wanhopig.

Ach Selune, dat kan ik me zo goed indenken...
Die kleine kloterige stapjes lijken ook eindeloos langzaam en daardoor uitzichtloos lang. Terwijl het voor jou waarschijnlijk enorme stappen zijn.
Drempels als bergen, hindernissen die moeilijk te nemen zijn.
Ik heb al gemerkt dat emdr niet zomaar altijd een wondermiddel is. Op triggers in het hier en nu werkt het wel magisch bij mij, bij moeilijke dingen raak ik de weg kwijt en ga ik inderdaad doen wat ik denk dat de ander wil zien of horen.
Doorzetten, me niet aanstellen, totaal verdwalen.
Dus nee, het is niet zomaar een tovermiddel.
Veiligheid lijkt er een rol in te spelen.
Wat maakt intern voor jou zo onmogelijk?

Bloem, ik snap ergens wel wat je bedoelt denk ik.
Dat je er zelf geen woorden voor hoeft te vinden.
Wat fijn dat je op die manier zo geholpen voelde.
Wat je zegt over opvangen na de sessies klinkt sprookjesachtig, en bedreigend tegelijk.
Ik vind het voor jou zo fijn dat ze je zo geholpen en gesteund hebben!!!

Avo, hoe was je nacht?

Met wat jij zegt, dat emdr tot nu toe wel lijkt te helpen voor triggers in het hier en nu. Is dat niet een heel mooi uitgangspunt om mee te beginnen? Hoe erg ik het je ook toewens, niet alles hoeft (kan?) opgelost zijn na 1 interne opname. Misschien moet het doel zijn het behapbaarder te krijgen. En kan dat door te werken aan de dingen die je in het nu erg triggeren. Je hoeft niet meteen de allergrootste, allerergste dingen aan te pakken. Misschien wel nooit.
Misschien is het meer als een ui die je afpelt. Begin je met dingen die wat meer aan de buitenkant liggen. En als dat helpt, als dat werkt, krijg je misschien zelf ook vertrouwen om de diepere laag aan te kunnen pakken een volgende keer?

Het doel is denk ik meer dat je gewoon je leven kan leven, zonder de hele tijd van de rel te raken door triggers die je niet kan vermijden. En misschien hoef je daarvoor wel niet de hele ui af te pellen. Of niet meteen helemaal. Kijk vooral naar waar je in het nu nog steeds heel veel last van hebt, en welke situaties/triggers daarvan behapbaar voelen om mee te beginnen. Misschien kan je dat de volgende intake ook bespreekbaar maken?

Het feit dat het op triggers in het hier en nu wel goed voor je werkt zou ik aangeven bij de intake. Wat Bloem en Maisnon ook zeggen misschien kan daar de focus op gelegd worden en dat zou je meteen dit jaar al heel veel kunnen schelen misschien. Ik hoop het zo voor je, het is je zo gegund als komende winter behapbaar wordt.

Intern.. ik ben doodsbang om opgesloten te worden, nooit meer vrijgelaten te worden als iemand echt ziet hoe ik ben of als ik door de mand val (want ook hier de twijfel aan mezelf, zo erg was het niet, ik zeur vooral, het is zo lang geleden ik moet gewoon normaal doen). En mijn eetgedoe maakt dat ik de trigger 'opgesloten' niet aan durf te pakken, want ik kan niet zomaar dagenlang ergens zijn waar ik geen invloed heb op wat er op tafel komt of hoe het op tafel komt.

Avo,

Al snapt de hele wereld er geen reet van; je mag van mensen houden die -ook- heel slechte dingen gedaan of gelaten hebben.

De slechte dingen benoemen maakt misschien boos en verdrietig, maar hoeft de dingen die er nog wel zijn niet te vernietigen. Het kan naast elkaar bestaan. En dat mag ook.

Ook al voelt het 99999999 (of 66666666, of 66696666) keer héél fout, met woorden verandert er niets aan je geschiedenis. En ik kan me vergissen, maar volgens mij geven zelfs de rotwoorden jou uiteindelijk wel kracht. Want je gebruikt nu meer woorden dan eerder en bent, ook al ben je nog geen uitgerust zonnestraaltje in december, al zó veel verder, stabieler en beter dan drie jaar geleden.

Je bent niet (meer) alleen. En je gaat vooruit. En uiteindelijk hou jij de regie, welke woorden anderen ook gebruiken en welke conclusies & oordelen anderen ook geven. Je bent alleen maar bezig een sterkere, stoerdere en standvastiger regisseuse te worden

Dikke kus.
En een paar honkbalknuppels om negens en zessen mee weg te meppen.

Maisnon, dat klinkt wel een stuk behapbaarder.
Minder vreselijk en wat lucht.
Maar ik wil ook graag doen wat ze gevraagd hebben en goed gebruikmaken van de kansen..
Ik ga het met hapto overleggen.
Ik vind het heel naar om het anders te doen dan ze vragen en betereweten en ondankbaar en verwend enzo.
Maar ik ben wel heel bang. Het is zo groot, zo verboden, zo onhaalbaar op deze manier.
Maar daar kan ik met hapto en coach ook naartoe werken misschien.

Selune, ik snap dat je met eten niet intern wil. Zeker samen met de angst opgesloten te worden.
Ik wil er niet over nadenken hoe ik ga reageren op 1 op 1 in een ruimte met steeds een nieuwe vreemde met triggers en alles. Het hele gebeuren is te groot en te eng om over na te denken. Ik weet niet eens waar mn grootste angst ligt.

Hel, ik weet niet eens hoe ik er ga komen, weer thuiskomen, die doelen... Er is zoveel. Teveel.
Het verlamt.

Nacht was niet zo. Als ik indommelde veel beelden en dromen. Delen van mij zijn in paniek en boos/willen dit niet of saboteren.
Denk dat daar ook werk ligt voor coach.
Ondertussen heb ik vandaag een lijst gemaakt met dingen die ik nog moet doen.
Voor gezin, omgeving of werk.
Van 20 wassen wegwerken tot een tegoedbon maken tot een concreet plan van aanpak maken voor nieuwe extra functie.

Heb een paar dingen weg kunnen kruisen.
Mijn lijf blijft maar trillen en concentreren lukt niet echt, dus ga zo maar naar buiten, de zon in.

Feow, je raakt weer de kern en je hebt misschien wel gelijk. Zo waardevol. Dankjewel.


Jullie allemaal trouwens, zo waardevol.
Ik weet niet wat ik zonder jullie zou moeten.
Echt.
Ik ben jullie zo dankbaar en zoveel verschuldigd.
Dankjewel.
Ik wilde dat ik het ooit goed kon maken.
Terug kon betalen. Iets.

Avo, zo trots op jou dat je dit al bereikt hebt.
En ik lees dat diegene betrokken is, niet vermijd en alles in wil zetten om jou te ondersteunen.
Heel pittig maar wel wat je nodig kan hebben.

De eerste keer dat mijn therapeut zei dat mijn moeder mij zwaar verwaarloosde en psychisch mishandelde en psychisch misbruikte werd ik inwendig boos. Hoe durfde ze! Ze begreep mij duidelijk verkeerd ik heb het zeker aangedikt. Ik moet iets gezegd hebben waardoor zij zo dacht dat is niet ok. Dit is veel te heftig en dit is mij niet overkomen.
Ik blokkeerde en mompelde wat. Ik hield van mijn moeder en mijn moeder hield van mij. Ze kon sommige dingen niet en dat deed haar veel verdriet.

Maar inmiddels kan ik het erkennen en accepteren. En ook dat ondanks dit ik van mijn moeder hield en zij van mij.

Ik denk dat het veel voorkomt dat de betrokkene schuld bij zichzelf legt en/of dingen ontkent of niet kan/durft te zeggen.
Weet dat, als je dit herkent of vermoed, je in ieder geval echt niet alleen bent.

Allen,
waar ik andere jaren met de hitte zo slecht sliep dat ik psychisch erg instabiel was is dit jaar anders. Hoewel ik voornamelijk denk dat het aan de airco ligt die we sinds oktober hebben komt het misschien ook omdat ik nu al een tijd vrij stabiel ben.

De afgelopen 3 weken werd hier in huis flink geklust en was ik vaker naar dagbesteding maar werd ik wel erg moe en onrustig.
De woonkamer is nu zo goed als af en volgende week is de keuken aan de beurt. Dan een paar weken niks gelukkig en dan de vloer.
Het wordt wel erg mooi en het begint meer als ook mijn huis te voelen.

Vrijdag heb ik een afspraak met mijn psychiater op mijn verzoek. Ik wil afbouwen/stoppen met mijn antipsychotica zodat ik in de toekomst voor een rijbewijs kan gaan. Ik denk dat ik eraan toe ben maar ben ook bang.
Bang dat mijn psychiater zegt dat ze het (nog) geen goed idee vindt. En misschien nog wel banger als ze het wel een goed idee vindt.

Avo, wat een spannende dag heb je achter de rug. Ik denk, n.a.v. de reactie van de intaker, dat je boodschap heel duidelijk is overgekomen. Ook zonder al te veel explicitiet taalgebruik van jouw kant. Hij zal echt wel wat gewend zijn, doet vaker dit soort gesprekken natuurlijk.

Ik heb geloof ik een stukje gemist: gaan ze daar de emdr overnemen, of blijft hapto dit doen?

Hier gaat het al weken wat minder goed. Laatste week vakantie, dus binnenkort wat meer structuur wat normaal gesproken wel helpt. Maar zie ook weer tegen het werken (de stress, eeuwige deadlines van lessen voorbereiden en de vermoeidheid) op.

Ik ga nog steeds naar hapto en moet nu voor morgen op papier zetten wat ik eigenlijk wil bereiken daar. Ik kom vooralsnog niet verder dan 'geen angst meer hebben bij nieuwe mensen.' Omdat ik altijd zo bang ben vooraf voor nieuwe dingen en altijd denk dat 'ze' niet op me zitten te wachten enzo. Dit is alleen niet haalbaar zegt ze. We kunnen de angst verminderen, maar helemaal weg zal het niet gaan. Nu moet ik aangeven wat ik graag wil, zonder aan verwachtingen van haar of andere mensen te willen voldoen. Zo moeilijk.

Ik wil graag in het algemeen meer verbinding met mensen hebben/krijgen. Meer gezien worden. Me minder eenzaam willen voelen.
Nu staat de angst nog teveel in de weg, dus wil ik die niet meer. Wegdrukken helpt niet, want dat heeft tot nu toe averechts gewerkt. Maar die angst is bekend. Hoe kan ik nadenken over een ideale situatie als de angst blijft spreken?
En als ik vast blijf zitten in verwachtingen over hoe ik zou moeten zijn?

Hapto praat nog steeds een andere taal dan ik. Ik praat vanuit denken en zij vanuit voelen. Ik kan haar woorden niet reproduceren. Het is wel beter dan het gepraat bij de ggz. Al ben ik doodsbang dat zij me uiteindelijk ook niet kan helpen.

Ik ken de angst heel erg goed Diva. Maar ondertussen leer ik heel langzaam dat die angst misschien ook wel komt omdat ik veiligheid zoek buiten mijzelf.

Is dat een doel? Je veilig voelen bij jezelf, ongeacht wat mensen daarvan vinden? Eerst voelen en bij jezelf blijven voordat je bezig gaat wat de ander wil, of je het goed doet voor de ander? Of speelt dat bij jou niet?

Avo, ik lees en leef met je mee. Maar heb nergens zulke goede ondersteunende woorden als Selune, IBI, maisnon en anderen hier. Maar weet dat ik aan je denk en dat je het in mijn ogen zo goed doet!

Lucy: Dankjewel voor het meedenken!! Ik merk dat ik nu zo erg blijf hangen in 'van de angst afwillen' dat ik het totaal een beetje uit het oog verlies. Ik heb heel erg wat jij zegt: in contact met anderen ben ik mezelf negen van de tien keer kwijt. Dat gebeurt daar ook. Zij kan dat ook gewoon zien (snap ik niet).

Ik ga eens nadenken over wat je zegt, of dat een doel kan zijn. Of dat voor mij ook zo is / helpend zou zijn tegen de angst. Misschien zit er nog iets vóór die angst waar ik aan kan werken, waardoor ik indirect minder angstig word. Ik ga hier even verder op kauwen. Bedankt voor de andere invalshoek!

Afgelopen sessie geoefend met emoties voelen in je lichaam: verdriet, flight, freeze, fight. Hoe voelt dat? Waar voel je dat? Etc. Ik ben zo bang voor verdriet. Moest zelfs huilen, schaamschaam. Er is iets mee, maar ik weet nog niet wat. Morgen verder met boos en blij. Laatste wordt nog moeilijk want blij voel ik me de laatste tijd niet echt.

Feow, wat heb je weer mooi de kern opgeschreven. Je kan zeker houden van mensen die je pijn hebben gedaan. En dat is ok, en dat mag ook. En dat maakt het ook zo dubbel, en zo ingewikkeld. Ze zijn niet alleen maar slecht, ze hebben ook voor je gezorgd, er waren ook fijne en mooie momenten.

Avo, ik snap dat je het goed wil doen en wil doen wat ze gevraagd hebben. Maar wat hebben ze precies gevraagd? Hebben ze gevraagd om de moeilijkste, heftigste momenten op de lijst te zetten? Of hebben ze gevraagd om de dingen waar jij aan wil werken op een lijst te zetten? Natuurlijk wil je goed gebruik maken van de tijd die je daar gegund is, maar de realiteit is dat jij door je hele kindertijd heen nare ervaringen hebt opgedaan, en dat die niet allemaal opgelost kunnen worden door een periode intern. Dus kan je kijken waar jij de meeste winst zou kunnen halen voor nu. Dat kan zijn: een van de grootste december triggers opruimen, een van de triggers die je in het dagelijks leven door het jaar heen het meeste voorkomt opruimen, dat kan zijn een bepaalde herbeleving die heel naar is opruimen. Maar het gaat er om dat het jouw lijst is. Het is niet de lijst die je maakt omdat je denkt dat de therapeut tevreden is, maar de lijst waarmee jij denkt de meeste winst te behalen voor jezelf. En winst kan ook zitten in een succeservaring en het (enigszins) behapbaar houden voor jezelf.

Lucy, zeker wel kan en doe jij dat. Niet aan twijfelen.

Diva, na de opname ga ik gewoon verder bij hapto en coach. Ze nemen dus niets over, ze zijn voor de extra. EMDR is dagelijks onderdeel van hun programma.

Ik denk dat Lucy een punt heeft. Dat je nog heel veel andere doelen kan stellen die je kunnen helpen bij je angst.
Je veilig voelen in en bij jezelf. In contact kunnen zijn met je emoties. De dingen van je hapto die jij niet zo voelt, die leren voelen.
Weer thuiskomen in je lijf.

Mijn hapto zei ooit 'je lijf weer terugwinnen. Je hebt het ooit los gelaten omdat een ander het nam. Nu mag je het weer zelf gaan bewonen'.
En wat de intaker zei: 'jii hebt veel veiligheid nodig om onveilig te kunnen zijn'

Als je jezelf niet veilig voelt in je lijf, continue bezig bent met wat anderen vinden, dan kán je ook de onveiligheid niet opzoeken.
Pas vanuit veiligheid, vertrouwen, kan je de grenzen gaan opzoeken, voelen, ermee spelen, misschien oefenen met verleggen.

Kunnen ontspannen bij hapto kan een tussendoel zijn. Misschien heeft zij wel ideeen voor haalbare doelen?

Mijn doelen waren om mijn grenzen te kunnen gaan voelen, uitvinden wat die grenzen zijn. Hoe dat voelt.
Een vervolgdoel zou kunnen zijn om ze aan te gaan geven.
Een subdoel was aanraken. Kan ik dat, wil ik dat, wat vind ik ervan, wat mag ik ervan vinden.
Ik ben nog niet echt klaar met die doelen, al heb ik al wel dingen geleerd.

IBI, twijfel je er nooit meer aan? Houdt je nog van je moeder? Hoe combineer je het met elkaar. Dat kunnen denken, en tegelijkertijd ook liefhebben.
Bij mij blokkeert het echt soort van als ik dat voor jezelf probeer te denken.
Error.
Wat fijn dat je zoveel beter gaat dan anders. Zo goed zelfs dat je je medicatie af wilt bouwen en plannen maakt voor een rijbewijs! Wauw!
Dat klinkt levenslustig en met toekomstperspectief. Wat fijn zeg.

Maisnon, Feows woorden dat dingen naast elkaar kunnen en mogen stelt me inderdaad gerust.
En tegelijkertijd ben ik bang ze te gaan haten als ik moet gaan geloven dat... Nouja. Dat dus.
Want. Dan had dit voorkomen kunnen worden. Zo zinloos. Wie doet dat nou.. ik weet niet.
K vind het heel beangstigend om aan te denken. Ik wil dat niet. Kinderachtig he?

De opdracht was letterlijk om de 7 heftigste gebeurtenissen uit mijn leven op te schrijven.
En buiten dat ik dat bij coach niet eens mn bek uit krijg, ben ik er niet aan toe dat mensen meteen het geheimste van het geheimste weten.
Ik wil de heftigste dingen zelf niet weten.
En van een aantal beelden/nachtmerries/triggers weet ik ook te weinig om er iets zinnigs over te zeggen.
Ik weet de pijn, de paniek, de doodsangst, de schaamte, de machteloosheid, het gevoel. Maar ik zou geen context kunnen geven. Ik wil dat ook niet. Ik wil het niet weten.

December aanpakken zou fijn zijn. Daar zitten een aantal flinke triggers (alleen al dat december eraan komt is een trigger). Weer durven slapen, niet de hele dag paranoïde zijn omdat ik denk in de gaten gehouden te worden, bang om verklikt te worden, mee te moeten, herkend te worden..
Ik weet het eigenlijk niet eens precies.
De nachtmerrie is soms gewoon de hele situatie.
Het iets fout doen, de paniek dat Piet dat gezien heeft, want ze zien en horen alles. Het idee dat dat bij S terecht zal komen. (Stom, want die kan ik me maar heel weinig herrinneren. Volgens mij was die er snel klaar mee) Het idee mee naar spanje te moeten. Weg van mama. Bij al die Pieten.
En tegelijkertijd ook niet goed weten, vatten, waar ik bang voor was. Ik was het gewoon.

Wat ik wilde zeggen en verdwaalde.
Je hebt een goed punt Maisnon.
Nu kijken of ik dat durf. Ongehoorzaam zijn.
En of ik dat durf te bespreken of stilletjes doe.

Heftigste dingen ga ik op afhaken merk ik. Ik heb vandaag eigenlijk al vijf keer besloten dat ik het niet ga doen. Ik wil het niet meer.
Ik moet de tweede intake afwachten van mezelf.
Stapje bij stapje.
Niet denken aan het grote geheel. Alleen een stukje tegelijk.

Avo, ik bedoelde niet in het algemeen, maar specifiek op dit onderwerp .

Voor wat betreft schuld en houden van:

Ik hou van mijn moeder. Ik kan met compassie naar haar kijken. Snap waarom ze is zoals ze is, ik zie het generationeel trauma en ik kan mild zijn dat ze voor mij geen goede moeder kon zijn.

Tegelijkertijd heb ik ondertussen ook geleerd dat ik mag vinden dat ik op onderdelen geen fijne jeugd heb gehad, dat ze mij emotioneel geen veiligheid heeft kunnen bieden (en op momenten zelfs zeer onveilig was) en mag ik erkennen dat ik zo ontzettend veel niet helpende overtuigingen heb omdat ik regelmatig moest overleven.

En ik vindt haar in het hier en nu geen leuke, fijne vrouw om mee om te gaan. In tegenstelling tot mijn vader, waar ik na mijn 18e een fijne band mee op heb gebouwd en wat een hele lieve man was. Totaal incapabel als mijn vader en emotioneel behoorlijk onvolwassen, maar hij was echt een fijne man als hij niet de vaderrol op zich hoefte te nemen.

En ondanks dat ik mijn moeder liever niet dan wel zie, hou ik van haar. En ben ik ook opgelucht als ze tussen 4 plankjes ligt (of is dat te cru?). Gek he? Dat dat er allebei kan zijn?

Zou het een optie zijn om beide te doen Avo?
Dat je een lijst maakt van 7 hele heftige gebeurtenissen, in echte kernwoorden die voor niemand iets betekenen, behalve voor jou.
En daarnaast een lijst met 7 dingen waarbij je zelf denkt veel winst te behalen, of die net wat veiliger voelen voor nu?
Dan ben je niet ongehoorzaam, maar kan je wel aangeven (als je durft), dat het een veel te heftig voelt en dat je totaal blokkeert, en dat er andere dingen zijn waar je voor je gevoel (ook/meer) mee geholpen bent voor een eerste keer. Iets waardoor je het proces aan durft te gaan, in plaats van dat het risico groot is dat je je halverwege terugtrekt

Ja! Ja wat een fantastisch idee, dankjewel!!!
Oh dat is echt een heel goed idee. Dat ga ik doen.
Dankjewel!

Wat ik me afvroeg, terwijl ik hier op de fiets over nadacht, kan het proberen aan te kijken/accepteren ook een doel zijn?
Ik weet dat ik steeds in de ontkenning/vermijding schiet.
Concreet benoemen/vragen zijn enorme triggers, net als het idee dat ik misbruikt/mishandeld ben. Dat mijn ouders...
Ik denk dat dat hele sterke en beperkende triggers zijn misschien.
Valt daar een doel omheen te formuleren?
Dan is dat misschien met coach en hapto nog wel iets om aan te werken komende tijd.
Valt zoiets ook te EMDR en?

Ik geloof dat ik van coach en hapto, naast meedenken en oefenen, ook heel erg behoefte heb aan steun en troost.
Is dat raar? Ik vind het echt een heel naar iets dit geloof ik.

Lucy, wat klinkt dat wijs en volwassen en mooi genuanceerd.
Voor mij een enorme ver van mijn bed show, iets dat ik me nog niet voor kan stellen. Ze zijn echt nog de Grote Ouders van vroeger die alles kunnen maken of breken en waar ik naar hunker maar die ik tegelijkertijd zoveel mogelijk ontwijk.
Dat volwassen perspectief ontbreekt totaal merk ik. Dat is wel een mooi punt van inzicht...
Ik weet nog niet wat ik daarmee kan/wil.
En ik geloof dat ik ook opgelucht ben als ze allebei deaud zijn... Misschien ook overstuur en verdrietig.. maar als ik er nu aan denk krijg ik lucht, voel ik vrijheid, lichter. Erg he....
Slechte dochter in hart en nieren. Zucht.

Troost en steun van hapto en coach, mooi dat je voelt dat dat is wat je wil halen bij hen.

EMDR vond ik best een een heel solo iets, echt op mezelf teruggeworpen. Bij intern doen ze vaak verschillende mensen tegenover je, waardoor dat solo doen nog meer bevorderd wordt. (deels goed want zo wordt letten hoe het voor de ander is minder interessant, want die zie je maar 1 of 2 keer). En deels is het eenzaam, dus dat wat je nu hebt aan steun inzetten naderhand, lijkt mij alleen maar een goed plan.