Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Hanke, het worden idd continue verschillende behandelaren. Heel spannend en heftig.
Maar wat jij zegt klinkt wel logisch.
Eenzaamheid... Geen idee.

Ik vind na pittige therapie sowieso heel eenzaam. Zoveel en zo moeilijk, en niemand die dat weet of begrijpt of tegen wie je dat kan zeggen.

Ja, in bepaalde vormen kan je dat ook emdr-en. Je kan ook de angst voor de reactie op de emdr emdr-en, of via emdr kijken of je een krachtbron kan installeren, die je kan helpen op moeilijke momenten.

Als het je lukt om dit (eventueel door een mail) bespreekbaar te maken bij hapto kan ze met je meedenken wat mogelijk bij jou kan passen.

Ik vind het heel mooi dat je kan voelen behoefte te hebben aan troost en steun. Heel logisch, heel normaal. En weer een grote stap, dat je neiging niet is om weg te duwen, maar om toenadering te zoeken.

Heuh, ik zei niet dat ik er wat mee ging doen he Maisnon. Hoe erg ik haar ook gemist heb, wsl kijk ik de eerste 5 minuten argwanend naar coach, lul in dan 10 minuten in het wilde weg over onbelangrijke dingen, en heb ik haar nodig om ter zake te komen...

Getroost worden is een droom.
In praktijk kan ik dan niet huilen, verstijf ik, of lach ik alles weg en neem afstand.
Met heel veel pijn in mijn hart, want het kleine meisje zou niets liever willen dan bij coach wegkruipen en echt getroost worden.

Ik kan het echter niet. Ik kan het ook niet uitleggen.
De behoefte is zo groot. Maar ik kan het niet.

Ik ga kijken wat ik bespreekbaar kan maken met hapto. Praten met haar lijkt ineens totaal veilig na gisteren haha, zolang het maar niet over vroeger gaat.

Ik dicht je niks toe wat je niet gaat doen. Neiging tot betekent niet dat je haar meteen om de hals moet vliegen en in tranen uitbarst

Fijn om veel van jullie weer even te lezen.

Olle, hoe is het met jou? Als je niks wil delen is dat ook prima natuurlijk

Dankjewel weer voor al je overwerk hier Maisnon... Je helpt zo enorm met je kennis en ideeën.
Ik vind het zo lullig dat je dan in je vrije tijd nog aan het werk moet...

Zijn de kinderen alweer naar school? Aka is er alweer rust in de hut?



Dankjewel allemaal.
Dat jullie zo geduldig blijven luisteren en meedenken. Ik weet dat ik teveel ventileer hier.
Maar het is de enige plek waar k het kwijt kan, en mijn wereld staat elke keer weer op zijn kop, en dat kan ik verder nergens laten merken.

Ik vind het zo ontzettend lief dat jullie de moeite blijven nemen...
Me nog niet zat zijn.
Dat betekent echt heel heel veel voor me.

Dank jullie wel. Allemaal.
Het blijft verbazend dat jullie die moeite nemen.
Elke keer weer.

Dat je hier durft te ventileren, dat je dat hier kunt, daarmee help jij op jouw beurt anderen weer. Mij help je er enorm mee. Door wat je hier schrijft weet ik dat ik niet zo totaal alleen ben als ik me voel. En dat ik misschien ook niet helemaal gestoord ben dat ik voel/ervaar wat ik doe. Ergens weet ik echt wel dat ik niet 'de enige ben', maar zo voelt het wel en in het offlineleven ben ik wel alleen en weten dat er (ook al is dat dan online) mensen zijn die het wel begrijpen, die niet direct wegkijken, die met iemand als jou (en dus iemand als mij) mee willen denken. Dat helpt. Dus Avo blijf alsjeblieft jezelf, blijf schrijven en weet dat je niet alleen bent.

Ja zo voelt het in het offline leven he?

Advo Ik ben het met selune eens.

Door dat je het hier deelt voelt het allemaal iets minder alleen.

Ik vind het nu lastig om te reageren maar ik vind het super stoer dat je dit doet advo.

Ontzettend

Ik geloof dat ik weer een beetje oke ben.
Ik denk niet meer steeds 'als ik doodga hoef ik niet'. De paniek is wat weg. Ik kon weer normaal een uurtje werken zonder dat ik vooral fouten zat te maken.
Pff.
Ik wil nog steeds niet, ik denk dat ik het gruwelijk onderschat heb, maar ik weet dat het goed is...

Hoe gaat het met de rest?

Wat fijn dat de paniek er een beetje uitgaat. Het is ook loodzwaar en heel eng enz, maar het is vooral ook dapper en goed en gaat je hopelijk heel erg helpen. Als het hierdoor in december niet meer zo vreselijk wordt dan heb je dat straks toch maar gewoon geflikt!

Morgen begint voor mij het nieuwe schooljaar. En hoewel de vakantie fijn en bijzonder en gezellig enzovoorts was, was het ook vooral nog niet genoeg. Ik heb niet het gevoel dat de batterij opgeladen is. Het weer kwakkelt voor mij ook teveel en ik merk dat als het weer een grijze/regenachtige dag is ik al best in de stress schiet 'dat de herfst er alweer aan komt'. Zeker de afgelopen twee weken vol moeilijke data vloog het me soms heel erg aan. Daarnaast zijn er grote veranderingen
hier thuis op komst die me het gevoel geven dat ik helemaal geen vaste grond meer onder m'n voeten heb. Niet zo heel lekker dus helaas.

Wat naar Selune.. wil je er iets over kwijt? Kun je ergens de regie pakken om weer wat vaste grond te krijgen?

Avo, fijn dat de allesverslindende paniek weg is. Het is ook eng. En spannend.

Ik ben altijd al heel bang dat ik herkenbaar ben, maar hiermee zouden mensen om me heen meteen weten wie ik ben, dat durf ik niet. Ik kan er verder niet echt iets tegen doen, ondergaan en er het beste van maken, maar ik wordt enorm geraakt in oude pijn en angsten, waardoor het gevoel alleen te zijn ook weer heel erg sterk is.

Wat naar Selune. Vooral dat het een kwestie is van ondergaan...

Is er iemand waar je wel je verhaal kwijt kan en wat steun kan halen?

Niet echt. De paar mensen om me heen staan er totaal anders in. Vinden het geweldig, zien mijn angst (en pijn) hierin niet. Ergens hoop ik dat werk in die zin afleiding wordt. Iets anders doen en de tijd sneller laten gaan. Wat ik ook lastig vind, want hoe sneller de tijd gaat hoe eerder het echt herfst/winter is

Je mag altijd pb doen als je je verhaal kwijt wilt he Selune?

Het klinkt ontzettend eenzaam. Jouw angst en vaste grond die schuift, en de buitenwereld die totaal niet ziet hoe dat voor jou is. Durf je het wel met je man te bespreken? Of met je psych?

Herkenbaar trouwens wel, ik dacht ook al 'nu al donker... Shit, dit is al het begin van de herfst. Nee...'
De zomer vliegt altijd veel te snel voorbij...

Is werk voor jou houvast en op een bepaalde manier rust en ontsnappen, of heb je behoefte aan nog extra vrij om zo op te laden?


Ik vind het rot voor je dat je het zo alleen moet doen altijd. Gun je zo dat je iemand hebt die je toe kan laten, waar je op kan steunen.

Je hebt pb Avo, dank je wel

Dat ja, de zomer vliegt altijd voorbij. De rest van het jaar duurt voor mijn gevoel altijd zoveel langer.

Werk is zowel ritme, routine, houvast en (gezellig) contact als toneelspelen, schone schijn ophouden en vooral mijn gevoel verbergen. Ik ga nu m'n laptop opstarten en dan is schooljaar '25-'26 echt aan en het is ergens dus best ok, maar ik zou ook wel heel graag nog een paar weken niks doen. Mezelf ingraven en de storm afwachten. En dat lost ook niets op, ik weet het, dus we gaan maar gewoon aan de slag.
Enige voordeel is dat over drie weken therapie ook weer start, daar heb ik eigenlijk ook gewoon behoefte aan al klinkt dat ook heel zeurderig en behoeftig.

Oh Selune, wat naar dat je al die veranderingen die gaan komen maar gewoon moet ondergaan, en je er voor jouw gevoel geen invloed op hebt en je omgeving er ook nog eens heel anders instaat.

Ik vind het helemaal niet raar of behoeftig dat je uitkijkt naar therapie, eerder logisch gezien alle veranderingen om je heen. Kan je bij de therapeut straks wel het verhaal kwijt over hoe alles anders wordt, en kan zij jou daarbij een beetje ondersteunen denk je?

Ik hoop het. Ergens ben ik bang dat zij het ook onzin vind, ook zegt dat ik me niet moet aanstellen en blij moet zijn voor de mensen om me heen. Maar bij haar durf ik wel mijn angst meer uit te spreken en misschien kan ze daarop inspelen. Dat zou al fijn zijn denk ik, niet met nog meer angst de winter ingaan.

Ik snap zo dat je uitkijkt naar therapie. Even eerlijk kunnen zijn over wat er bij jou zo groot is en speelt, maar wat niemand mag weten.
Even niet alleen.
Ik ga ervanuit dat ze meedenkt met jou, en je goed genoeg kent om te weten hoe moeilijk het is.
Red je het, die drie weken? Of is het mogelijk om eerder een afspraak te maken?

Ik ga nu pb kijken

Herkenbaar wat je zegt Selune over hoe je tegen je werk aankijkt. Ik moet morgen weer beginnen (opstart) en volgende week beginnen de lessen weer. Voelt voor mij nu ook als masker op en net doen alsof ik helemaal uitgerust ben en er weer veel zin in heb. Het alternatief is ook niet alles, want thuis doe ik ook niet veel en voel me de laatste tijd ook een beetje down daardoor. Ik weet dat werk (structuur, sociale contacten, iets om handen hebben) me daar wel bij helpt, maar ik moet ook altijd weer een hele hoge drempel over. (Ik had ook al gewoon iets kunnen doen, maar ik zit het weer uit te stellen onder het mom van 'het is nog vakantie.')

Gisteren bij hapto geweest. Ik heb wel het gevoel dat ik daar iets aan ga hebben. Het gaat wel lang duren denk ik. Zij heeft er ook vertrouwen in zei ze. Mijn doel is uiteindelijk iets geworden in de trant van dat ik wil gaan voelen dat ik goed ben zoals ik ben, ongeacht wat anderen van mij vinden.

Weer met het emotiewiel geoefend: wat herhaald en geoefend met het voelen van boosheid en blijheid. Ik merk dat ik echt heel vaak in flight/freeze/fight zit. Boos, blij, verdriet noemt zij de verbindende emoties. Boos zou zelfs coöperatief zijn. Ik snap het nog niet helemaal, ik zie boos als schreeuwen en schelden, maar dat is dan weer fight zegt ze. In die optiek ben ik dus nooit boos.
Ook weer huiswerk gekregen om mezelf te blijven voelen als ik zit (letterlijk: voel je je billen op de stoel) en proberen op te merken als ik niet meer voel (bijv door gedachtes) en dan weer bewust te gaan voelen. Klinkt simpel, maar is echt moeilijk. Ik voel al niet meer zodra zij iets tegen me zegt, in stilte lukt het beter totdat ik ga denken...

Herkenbaar huiswerk Diva.
Ik vergeet het blog steeds vaak, maar toch, ook door yoga, ben ik steeds vaker bewust van mijn lijf.
Dat ik de onderkant 'niet bewoon'. Alleen al het bewust zijn maakt verschil denk ik.
Yin Yoga heeft me echt enorm geholpen daarbij. Een uur lang proberen bewust te voelen en bij/in je lijf te blijven.

Fijn dat het gelukt is om een doel op te stellen.
Zolang de oefeningen je nog zo raken gebeurd er wat van binnen. Is er iets in beweging.
Als je dat ook uit kan spreken daar, dan werkt de therapie.
Dat het geen tovermiddel is, of je direct naar je doel brengt, dat kan. (Het is ook een heel heel groot doel)
Therapie is soms mini stapjes die je zelf bijna niet ziet. Waarvan je twijfelt aan het nut. Oncomfortabel. Schurend. Eng. Uit je comfortzone. Hard werken en falen. Leerkuil. Oefenen.

Dat is therapie. En zo te horen ben je daar mee bezig. Let op dat je niet uit vermijding en angst gaat afwijzen.

Goed bezig hoor

Dat zegt hapto ook: je ervan bewust zijn dat je bepaalde delen van jezelf niet voelt, is al heel goed. Stap 1. Mij valt het nu op dat ik eigenlijk niet veel kan zeggen zonder 'ik denk' te gebruiken. Om maar aan te geven hoe erg ik leef vanuit mijn hoofd. Ik zal nog eerder zeggen 'ik denk dat ik me xyz voel' dan 'ik voel me xyz.'

Het moest trouwens niet echt een doel zijn dat ik daar koste wat kost wil bereiken, maar ze wilde weten wat ik graag zou willen, zodat we daar aan kunnen werken. Als ik maar een klein beetje dichter bij dat gevoel zou kunnen komen met minder angst, ben ik al blij.

Ik heb een paar jaar geleden yoga gedaan maar het is niet echt iets voor mij. Ik vind de setting en rust wel heel fijn, maar ik liep continue tegen mijn ontzettende a-lenigheid aan (zelfs de startpositie in kleermakerszit al ). Ik wilde het graag goed doen, maar het lukte vaak niet en dat is dan erg frustrerend. Bij mij was het Hatha yoga. Stoelyoga lijkt me nog wel een optie, maar dat heb ik hier in de buurt nog niet gevonden.

Herkenbaar, het goed willen doen, veel dingen niet goed genoeg kunnen.
Daar ligt dus een enorm doel bij mij bij yoga.
Mijn lijf blijven voelen, niet zover gaan dat het pijn doet, niet vergelijken, echt bij mezelf blijven.
Het is totaal niets voor mij.
Ik voel me heel ongemakkelijk tussen alle yoga types. Met het zijn zonder afleiding van mezelf.
Met het hele 'mild zijn' voor jezelf en een mantra nemen en herhalen. Ik heb zelfs de schijt aan hardop ademen. Veel te hardop, te gevaarlijk.

Dus de hele les is een drempel, een uitdaging.
Ik doe het nu twee en een half jaar, en begin sommige dingen te waarderen.
Maar, ik doe yin. Dat is echt wel anders.
Het hele doel daarvan is je lijf voelen, navoelen, mild zijn, de grens opzoeken, aanvoelen.

En ik kan het nu ook met andere juffen, maar had het eerste jaar heel hard de vriendelijke stem van mijn favi juffie nodig.
Die continue vroeg of je spanning voelde, waar. Of het pijn deed, of juist niets voelde. Die hielp herrinneren om je handen, je voeten, je gezicht te ontspannen. Je schouders van je oren weg te duwen. Je buik bol te ademen.
Dat het niet gaat om hoever je komt, maar of je luistert naar je lijf.

Je doet de oefeningen ook met je ogen dicht. (Nouja, ik vaak niet. Maar de rest wel) Dus niemand die kijkt of vergelijkt. Iedereen ligt alleen maar in een houding gevouwen met zijn ogen dicht te voelen.

Als ik je nu hoor over je niet bewust zijn van je lijf, niet echt voelen wat je voelt, dan zou het best een grote hulp kunnen zijn om je lijf weer te gaan bewonen en te leren kennen.
Om te oefenen met dat het niemand wat kan schelen of je lenig bent.
(De beginposr is bij ons vrij. 'een gemakkelijke houding en waarin je makkelijk kan zitten'. En daar begint meteen mijn uitdaging. Want ik ga automatisch in mislukte lotus houding (kan k niet). Dan schuif k dertien keer. En pas als we bezig zijn met de warming up denk ik 'ja. Dit zit dus gewoon niet ontspannen. Aandachtspunt.'
En dat helpt me de rest van de les weer te herinneren dat ik er niet ben om iemand te pleasen, maar om naar mijn lijf te luisteren. Mild te zijn.

(Gruwel woord).
En gisteren lukte dat uiteindelijk wel, en lag ik op het einde leeg bijna weg te dommelen. Maar daarvoor was het een groot gevecht. Een houding triggerde. Proberen de paniek te bevechten. En de ontdekking dat k mijn lijf dan niet kan voelen. Alles onder mijn navel onbewoond is. Toch tenen zoeken. Wiebelen.
Een houding dook ik in en besefte me bij poging tot ontspannen dat het zeer deed. Dat dit niet de bedoeling was. En toch lukte het op dat moment niet om te verzachten.
Uit soort van compromis heb ik mijn armen wel 'gemakkelijker' gedaan.
En stiekem genoten van mezelf pijn doen. En tegelijkertijd ontzettend schamen en falen.
Een houding kwam ik niet goed in. Schaamte. Even rondkijken. Iedereen bezig.
Bewust naar binnen richten. Ademhaling richten. Spieren nagaan en proberen los te laten.
Met de focus daarop 'vergeten' dat er anderen bij zijn.
Houdingen met benen wijd.
De spanning in mijn lijf voelen. De strijd of ik een dekentje durf te pakken. Ik moet mild zijn.
De opluchting met het gegriste dekentje over me.
Ervaren dat ik ineens weer lucht kreeg. Mee kon doen. Me kon richten op mijn lijf in plaats van alleen maar 'nee' te kunnen denken.
Daarna dezelfde oefening nog een keer zonder dekentje proberen. Ervaren dat er niets gebeurd. Door de `nee' heen ademen.

Dat dus.
Ik heb geen aandelen, maar ik geloof heilig in yin als je je lijf terug wilt vinden.