Relaties
alle pijlers
Zorgen en angst waarom stiefzoon niet uit huis gaat
zondag 7 september 2025 om 21:30
Na vele jaren zelf een oplossing zoeken, krijg ik nu veel behoefte om mijn probleem te delen, als man van 59 jaar, steun te vinden en advies te krijgen. Sinds 9 jaar ben ik getrouwd met een zeer lieve vrouw die twee zonen heeft. 10 jaar geleden zijn we gaan samenwonen, samen huis gekocht, na zo'n 3 jaar lat relatie. Zonen ook mee gekomen en we wonen nu dus 10 jaar samen. De oudste zoon in inmiddels 37 jaar en woont nog altijd alleen hier bij ons boven. De jongste zoon is 26 en woont ook hier nog boven. Ik erger me al 10 jaar aan de oudste zoon, dat er niks gebeurt, geen vrienden, geen hobbies, heeft nu wel werk. Maar huis vinden is natuurlijk moeilijk, maar zeker als je zelf helemaal niks doet. Gek wordt ik er van, en bij vakanties thuis speelt dit zich steeds op. Wordt steeds onverschilleger naar mijn vrouw. Zij beschermt haar zonen tot het uiterste. Ik ben boos, verdrietig en bang, vind het ook voor hem uiteindelijk zo zonde, feitelijk is hij een rustige aardige jongen, maar iets in mij zegt dat hij ook dominant is, hij neemt in iedergeval de boel niet serieus. Maar ik kan niet, kan niet geven, omdat mijn boosheid er steeds tussen zit. En normale zaken aandragen: hem stimuleren bij een vereniging te gaan, vrijwillegerswerk doen, op vakantie gaan, om mensen te ontmoeten, wordt als 'je snapt het niet' uitgelegd, dus praten we langs elkaar heen, zo ben ik natuurlijk begonnen, normaal bespreekbaar te maken.
Speel nu regelmatig met de gedachte om alleen verder te gaan, mogen zij in ons grote huis blijven wonen. Mijn angst zit ook in het feit: stel dat hij straks het huis uitgaat, dan ben ik misschien wel schuldig, als zoonlief iets overkomt???
Heel moelijke gevoelens allemaal. Slaap er al jaren slecht van.
Wie heeft hier ervaring mee?
Speel nu regelmatig met de gedachte om alleen verder te gaan, mogen zij in ons grote huis blijven wonen. Mijn angst zit ook in het feit: stel dat hij straks het huis uitgaat, dan ben ik misschien wel schuldig, als zoonlief iets overkomt???
Heel moelijke gevoelens allemaal. Slaap er al jaren slecht van.
Wie heeft hier ervaring mee?
maandag 8 september 2025 om 11:54
Exact het probleem: mensen denken dat een diagnose iets verklaart, maar dat is niet zo.apiejapie schreef: ↑08-09-2025 11:16Voor mij zou het in mijn hart zeker wel uitmaken of een volwassen kind niet op zichzelf kan wonen vanwege een beperking/aandoening/vul-maar-in of omdat Hotel Mama wel fijn en makkelijk is. Ik heb een dochter met trauma waar ik bepaald gedrag van accepteer wat ik bij zoon niet zou kunnen accepteren. Omdat ik begrip heb voor wat er onder dat gedrag ligt. En daarin zou een diagnose bij to misschien wel voor begrip kunnen zorgen (niet dat dat de reden van diagnosticeren zal moeten zijn!) en kan hij misschien anders naar de situatie kijken dan wanneer hij het beeld heeft dat zoon het wel prima vindt.
Een diagnose kan in mijn ogen veel meer betekenen dan een labeltje plakken, het kan ook voor begrip en hulp zorgen.
Maar of er überhaupt spraken is van een eventuele diagnose is speculeren. Maar dat het niks uitmaakt, nou nee
Sec is het idd niet meer dan een labeltje.
Dat je alleen hulp kunt krijgen als je een diagnose hebt is iets waar ik me echt kapot aan erger.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 8 september 2025 om 11:55
Achteraf gezien heb je groot gelijk, 13 - 10 jaar geleden leek het af ik de wereld aankon, nu verdiep ik me pas in samengestelde gezinnen.Pioen00 schreef: ↑08-09-2025 08:36Waarom ben je gaan samenwonen met een vrouw en haar zonen die toen al 27 en 16 waren? Ik waarschuw mijn eigen zoon daar nu al voor, doe niet van die domme dingen! Wacht tot ze het huis uit zijn en zet dán die stap! Je vrouw beschermt haar zonen tot het uiterste en jij komt dus op plek 4, was dat wat je voor ogen had?
.
Denkfout bij veel mensen. Het is niet logisch en dat wil je ook niet graag. Wat maar weer eens blijkt uit het feit dat je er al jaren niet van kan slapen.
maandag 8 september 2025 om 12:00
Niemand zegt dat, het wordt alleen gesuggereerd dat als er wel iets is, kan ook heel wat anders zijn qua beperking dan ASS, dat het wel uitmaakt qua aanpak om ze op zich zelf te kunnen laten wonen, het is echt wel nodig omdat dat te weten. Ook kan TO het meenemen in bespreekbaar maken bij zijn partner en verdere beslissingen mbt relatiestatus ect. En kan zich inlezen, accepteren wat er misschien niet kan, kijken wat er wel kan samen met de kinderen en zijn partner. Ect..
Of realiseren dat er wat anders mis is en hij daar geen deel meer van wil uitmaken. Kan allemaal.
Kennis is alles.
Bijzonder dit.
maandag 8 september 2025 om 12:09
Achteraf gezien heb je groot gelijk, 13 - 10 jaar geleden leek het of ik de wereld aankon, nu verdiep ik me pas in samengestelde gezinnen. Het leven kan toch zo simpel zijn, maar gevoelens zijn moeilijk te onderdrukken.Pioen00 schreef: ↑08-09-2025 08:36Waarom ben je gaan samenwonen met een vrouw en haar zonen die toen al 27 en 16 waren? Ik waarschuw mijn eigen zoon daar nu al voor, doe niet van die domme dingen! Wacht tot ze het huis uit zijn en zet dán die stap! Je vrouw beschermt haar zonen tot het uiterste en jij komt dus op plek 4, was dat wat je voor ogen had?
.
Denkfout bij veel mensen. Het is niet logisch en dat wil je ook niet graag. Wat maar weer eens blijkt uit het feit dat je er al jaren niet van kan slapen.
maandag 8 september 2025 om 12:13
Mogelijk heb je gelijk in de eindconclusie. Gedurende de afgelopen 10 jaar hebben we dit al heel vaak wel besproken, nou ja, dat kwam dan van mij uit. De eerste twee jaren heeft hij boven zonder werk gezeten, en toen ben ik er wat van gaan zeggen door met zijn drieen te praten, eerst over werk vinden, daarna, etc etc. Dus wel vaak besproken, maar van mij uit praat ik snel geirriteerd, ik wordt ongeduldig etc etc. Bedankt voor je reactie!Charlotta schreef: ↑08-09-2025 08:26Okee, wauw, wat een ellendige situatie. Inderdaad heel vreemd dat jullie dit 10 jaar geleden niet besproken hebben (want die oudste was toen ook al een al lang volwassen man) maar goed, daar heb je nu niks meer aan. Het klinkt inderdaad als autisme of wat anders, want op je 37ste nog geen eigen leven opgebouwd hebben valt niet meer echt binnen de normale 'range' zeg maar.
Als jouw vrouw hier geen probleem in ziet dan vrees ik dat er maar 1 ding op zit... zelf vertrekken. Het zijn jouw kinderen niet en als je vrouw het prima vindt dat haar zoons levenslang bij haar blijven wonen, dan doe je daar niets aan.
maandag 8 september 2025 om 12:17
tymo66 schreef: ↑08-09-2025 12:13Mogelijk heb je gelijk in de eindconclusie. Gedurende de afgelopen 10 jaar hebben we dit al heel vaak wel besproken, nou ja, dat kwam dan van mij uit. De eerste twee jaren heeft hij boven zonder werk gezeten, en toen ben ik er wat van gaan zeggen door met zijn drieen te praten, eerst over werk vinden, daarna, etc etc. Dus wel vaak besproken, maar van mij uit praat ik snel geirriteerd, ik wordt ongeduldig etc etc. Bedankt voor je reactie!
Zelf het huis uit gaan lijkt me de beste oplossing. Moeder en zonen vinden het zo wel prima dus de oplossing ligt bij jezelf denk ik.
maandag 8 september 2025 om 12:24
Mooi geschreven, en zo zou ik het ook graag willen zien. Hij heeft er ook zelf last van, althans, dat zegt zijn moeder. Ik heb zelf ook een moeilijk karakter wat sociale aspecten betreft, maar heb ook veel geprobeerd (studietijd, sporten, dansles, online daten). Ik vind het zo moeilijk dat er niks geprobeerd wordt, een therapie, of waarom niet bij een sportvereniging, ik loop zelf hard in een groep. vrij individualistisch). Maar wat je schrijft, misschien is het autisme. En van een moeder (deze moeder, mijn vrouw) kun je het niet vragen. Dat zal ik eventueel moeten accepteren, maar ikzelf kom uit een ander nest, en een oudere vriend van mij, zijn zwager en vrouw, die moeder steld gewoon: je kan een half jaar weer bij ons wonen, maar dan eruit en ga je weer voor jezelf zorgen. Stiekem is dat ook mijn levenshouding, maar maakt me dit mogelijk zelf ook eenzaam.Hijodelaluna schreef: ↑08-09-2025 09:00Hier speelt ergens in de familie hetzelfde. 40 jaar, nog thuis. Heb het lang niet begrepen. Na het loslaten van de frustratie kon ik beter van een afstand bekijken. De zoon in kwestie "wil wel" maar alles overkomt hem en dan lukt het niet de stap te zetten. Van een afstandje bekeken zie ik eigenlijk niet voor me hoe hij zelfstandig zou moeten redden. Hij heeft gewoon een heleboel vaardigheden niet. Hij zou wel graag vrienden willen, maar dat is moeilijk op deze leeftijd op te bouwen, spannend. Het is ook voor hem vervelend. Hij voelt heus dat hij niet lekker meedraait in de maatschappij zoals hij eigenlijk wel zou willen. Sinds we het bij hem laten gaat het beter. Ik zie zijn kwetsbaarheid en ook hoe hij er last van heeft. Maar we gunnen hem ook deze veilige plek. Ooit zal hij moeten, moeder is er niet voor eeuwig en dan zullen we er voor hem zijn om hem te helpen. (Of als hij eerder toch de stap waagt).
Je labelt het nu als irritant, vervelend en dat snap ik. Maar kijk ook naar zijn situatie. Het lukt blijkbaar niet. En in mijn ervaring... moeder heeft echt dingen geprobeerd maar een kind in een positie duwen die hij niet aankan... dat kun je ook niet vragen. Daar worden de zorgen alleen maar groter van.
maandag 8 september 2025 om 12:32
Fantasy schreef: ↑08-09-2025 10:22Natuurlijk niet, want dat verandert niets aan de situatie.
TO, je kunt het gesprek aangaan, maar ik denk niet dat de zonen dan ineens het licht zien en op zoek gaan naar eigen woonruimte. En je vrouw is daar ook niet happig op. Ik denk dat het het beste is om gewoon te gaan latten.
Er kan wel wat begrip ontstaan voor de situatie. Ik ga niet de hele OP aanhalen maar TO schrijft dat hij zich al jaren ergert, geen vrienden, geen hobbies, geen werk, komt over als gemakzucht maar er kan meer aan de hand zijn.
Mocht het zo zijn dan kan dit voor TO voor wat begrip zorgen en mogelijk een weg naar een oplossing. Dus het kan zeker de situatie wel wat veranderen.
maandag 8 september 2025 om 12:35
En misschien was dat ook beter geweest voor zoon. Zou goed kunnen.
Punt is dat moeder en zoon duidelijk niet van plan zijn iets aan te passen. Dus ligt de keuze bij jou. Accepteer je hoe het gaat? Of ga je ergens anders wonen? Ik denk niet dat er zinvolle andere opties zijn
Het is zoals het is
maandag 8 september 2025 om 12:38
Dank je wel voor de tip AMW. Dat ga ik noteren. Ik ben al met een systeemtherapeut begonnen, twee gesprekken gehad, alleen ... zij heeft geen kinderen en dus kan mijn vrouw makkelijk zeggen, ja ik weet het beter, wat weet een vrouw nou die geen eigen kinderen heeft. Dus misschien bij AMW Ede meer kans.Frizz schreef: ↑08-09-2025 09:39Er wordt nogal wat ingevuld over deze moeder en haar zoon(s).
Het lijkt erop dat TO niet zo'n ster is in zijn behoeften en wensen bespreken, noch om goed te horen wat er speelt van de andere zijde.
@Tymo; als ik jou was zou ik een afspraak maken bij het Algemeen Maatschappelijk Werk (AMW) van jouw gemeente. De maatschappelijk werker kan dan samen met jou kijken op welke manier je ondersteund kan worden. Ze kunnen ook partnerrelatiegesprekken voeren.
maandag 8 september 2025 om 12:41
Dank allen voor jullie reacties, fijn om te lezen en geeft steun. Ergens weet ik ook wel: kiezen of delen. En wint mijn gevoel (weggaan) of mijn verstand (want zij is ook zorgzaam naar mij toe, en ik ook erg zorgzaam naar haar toe, dus waarom iets kapot maken wat in de basis goed is). Maar als mijn onbegrip en boosheid blijft ... shit shit shit en ik heb er zelf altijd zo hard voor moeten werken.
maandag 8 september 2025 om 12:43
tymo66 schreef: ↑08-09-2025 12:38Dank je wel voor de tip AMW. Dat ga ik noteren. Ik ben al met een systeemtherapeut begonnen, twee gesprekken gehad, alleen ... zij heeft geen kinderen en dus kan mijn vrouw makkelijk zeggen, ja ik weet het beter, wat weet een vrouw nou die geen eigen kinderen heeft. Dus misschien bij AMW Ede meer kans.
Wat een rare gedachtengang.
maandag 8 september 2025 om 12:44
Idd mijn zoon kon niet solliciteren, klapte dicht, onzeker, angstig maar liet dat nooit merken. Bij anderen kwam het over als gemakzucht en onverschillig maar het was angst dus ging met zijn hakken in het zand. Jobcoach heeft deuren geopend zodat hij toch een gepaste baan kreeg. Hij draait volledig mee maar er wordt dankzij het UWV, jobcoach en ondersteuning rekening gehouden met zijn beperkingen. En dat is alleen maar fijn. Geen verwachtingen, je niet hoeven te bewijzen, geen druk op je voelen, iets langer met werk bezig zijn zorgt ervoor dat hij het hartstikke goed doet. Met zijn iq is niets mis, het is bij hem het kijken naar dingen, het overdenken etc.Charlotta schreef: ↑08-09-2025 10:45Een diagnose kan daar toch bij helpen? Met een diagnose gaan er ook deuren naar hulpverlening open. Als iemand er 'gewoon geen zin in heeft' dan is er weinig dat je kan doen.
In mijn omgeving speelt een soortgelijke situatie nu bij een veel jonger iemand, een jongvolwassene. Deze persoon zit in een traject voor diagnostiek voor ASS. Op dit moment 'hopen' de ouders feitelijk dat er wat uit komt, zodat er (hopelijk) gerichte begeleiding kan komen. Zonder diagnose wordt deze persoon gewoon weer naar huis gestuurd en mogen de ouders zelf bedenken wat er moet gebeuren.
Hij is door het UWV ook voor een groot deel arbeids onvermogend verklaart, er zal dus nooit druk op hem worden gelegd mocht deze baan stoppen. Hij krijgt tat begeleiding en daar ben ik heel blij mee.
jules wijzigde dit bericht op 08-09-2025 12:49
0.10% gewijzigd
maandag 8 september 2025 om 12:46
Maar waarom overweeg je geen LAT relatie dan?tymo66 schreef: ↑08-09-2025 12:41Dank allen voor jullie reacties, fijn om te lezen en geeft steun. Ergens weet ik ook wel: kiezen of delen. En wint mijn gevoel (weggaan) of mijn verstand (want zij is ook zorgzaam naar mij toe, en ik ook erg zorgzaam naar haar toe, dus waarom iets kapot maken wat in de basis goed is). Maar als mijn onbegrip en boosheid blijft ... shit shit shit en ik heb er zelf altijd zo hard voor moeten werken.
I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...
maandag 8 september 2025 om 12:48
Dus nu: man, 37, geen vrienden, woont nog bij zijn moeder, nou, nou, wat erg, zijn moeder zal hem wel klein houden of hij moet een schop onder zijn kont.Jules schreef: ↑08-09-2025 12:32Er kan wel wat begrip ontstaan voor de situatie. Ik ga niet de hele OP aanhalen maar TO schrijft dat hij zich al jaren ergert, geen vrienden, geen hobbies, geen werk, komt over als gemakzucht maar er kan meer aan de hand zijn.
Mocht het zo zijn dan kan dit voor TO voor wat begrip zorgen en mogelijk een weg naar een oplossing. Dus het kan zeker de situatie wel wat veranderen.
Met diagnose: man, 37, geen vrienden, woont nog bij zijn moeder, autisme. Nou, nou, wat sneu, er moet hulp komen.
Behalve het in kunnen roepen van (vergoede) hulp verandert het niks, alleen de oordelen veranderen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 8 september 2025 om 12:50
Ik raad je aan om met je vrouw therapie te zoeken.
Wat opvalt: Er worden meteen uitvluchten gezocht, want 'misschien' heeft de zoon wel autisme en ASS en PDD-nos en weet ik veel wat. Misschien-misschien.
Wat als je het van de andere kant benadert:
De moeder is gescheiden. Ze voelt zich natuurlijk schuldig en ze wil voor haar zoons zorgen. Dat 'zorgen' wordt zorgen dat het kind iedere dag tevreden is.
Maar opgroeien en zelfstandig worden gaat niet door iedere dag tevreden te zijn.
Er wordt gezegd dat ze haar kinderen klein houdt. Dat kan ook uit misplaatste liefde zijn, waardoor ze nooit een kritische opmerking naar haar kinderen wil maken. Dus iedere keer elke tegenwind vermijden. Want ze hebben het al zó moeilijk (vader weg).
Dus eerst kijken of de moeder wil inzien waarom ze doet wat ze doet.
Vervolgens kleine stapjes maken. Betalen de zonen huur? Zo nee, dan mee beginnen. Daarmee schop je ze niet uit huis maar je behandelt ze als volwassenen.
Dat geld kun je natuurlijk opsparen om aan ze te geven als ze uit huis gaan. Die som wordt groter en groter.
Wat opvalt: Er worden meteen uitvluchten gezocht, want 'misschien' heeft de zoon wel autisme en ASS en PDD-nos en weet ik veel wat. Misschien-misschien.
Wat als je het van de andere kant benadert:
De moeder is gescheiden. Ze voelt zich natuurlijk schuldig en ze wil voor haar zoons zorgen. Dat 'zorgen' wordt zorgen dat het kind iedere dag tevreden is.
Maar opgroeien en zelfstandig worden gaat niet door iedere dag tevreden te zijn.
Er wordt gezegd dat ze haar kinderen klein houdt. Dat kan ook uit misplaatste liefde zijn, waardoor ze nooit een kritische opmerking naar haar kinderen wil maken. Dus iedere keer elke tegenwind vermijden. Want ze hebben het al zó moeilijk (vader weg).
Dus eerst kijken of de moeder wil inzien waarom ze doet wat ze doet.
Vervolgens kleine stapjes maken. Betalen de zonen huur? Zo nee, dan mee beginnen. Daarmee schop je ze niet uit huis maar je behandelt ze als volwassenen.
Dat geld kun je natuurlijk opsparen om aan ze te geven als ze uit huis gaan. Die som wordt groter en groter.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
maandag 8 september 2025 om 12:53
Dit vind ik een zeer goede insteek: werkelijk contact maken met elkaar, zonder oordelen in gesprek te gaan. Met de systeemtherapeut of via de AMW ga ik dat organiseren. Op het moment dat ik het woord organiseren schrijf bekruipt me wel angst, na al die jaren zit ik zelf ook in een moeilijk gevoel: wat zou het toch makkelijk geweest zijn als ze zelf een leuk leven willen opbouwen.Wombat schreef: ↑08-09-2025 10:35Het maakt wel uit of de zoons werkelijk niet in staat zijn of gewoon niet zoveel zin hebben om op zichzelf te gaan wonen. Idem voor moeder: vindt ze het wel gezellig zo, of ziet ze dat de kinderen het niet aankunnen, of weet ze zelf ook niet goed hoe dat proces te ondersteunen?
Dat weten we allemaal niet op basis van de OP.
Als je niet de ouder bent dan is je beweegruimte om het initiatief te nemen om iets te veranderen hoe dan ook beperkt.
En stap 1 lijkt toch wel echt om in werkelijk contact te staan met elkaar, zonder oordelen in gesprek te gaan.
maandag 8 september 2025 om 13:00
tymo66 schreef: ↑08-09-2025 12:53Dit vind ik een zeer goede insteek: werkelijk contact maken met elkaar, zonder oordelen in gesprek te gaan. Met de systeemtherapeut of via de AMW ga ik dat organiseren. Op het moment dat ik het woord organiseren schrijf bekruipt me wel angst, na al die jaren zit ik zelf ook in een moeilijk gevoel: wat zou het toch makkelijk geweest zijn als ze zelf een leuk leven willen opbouwen.
Heb je überhaupt aan moeder gevraagd of ze in therapie wil?
maandag 8 september 2025 om 13:07
tymo66 schreef: ↑08-09-2025 12:38Dank je wel voor de tip AMW. Dat ga ik noteren. Ik ben al met een systeemtherapeut begonnen, twee gesprekken gehad, alleen ... zij heeft geen kinderen en dus kan mijn vrouw makkelijk zeggen, ja ik weet het beter, wat weet een vrouw nou die geen eigen kinderen heeft. Dus misschien bij AMW Ede meer kans.
Maar als het goed is gaat een systeemtherapeut niks zeggen over de kinderen, maar jullie beiden ondersteunen in de onderlinge communicatie zodat jullie behoeften helder worden en jullie samen de balans kunnen opmaken.
Je kan ook daarnaast contact zoeken met het AMW, simpelweg zodat iemand eens met jou mee kan denken. Wie weet heeft het ook inzicht.
•
maandag 8 september 2025 om 13:35
Blijkbaar valt het dan wel mee in hoeverre jij opgevoed bent met je eigen verantwoordelijkheid nemen, want die heb je niet genomen. Je hebt het je laten overkomen, dat is het tegenovergestelde van je verantwoordelijkheid nemen.
edit: En je vrouw en haar zoons zijn blijkbaar tevreden met de huidige situatie. Jij bent degene die ontevreden is. Het is niet andermans verantwoordelijkheid om jou tevreden te stellen.
anoniem_68c7e8bf4fc45 wijzigde dit bericht op 08-09-2025 13:56
11.78% gewijzigd
maandag 8 september 2025 om 13:42
Jules schreef: ↑08-09-2025 12:44Idd mijn zoon kon niet solliciteren, klapte dicht, onzeker, angstig maar liet dat nooit merken. Bij anderen kwam het over als gemakzucht en onverschillig maar het was angst dus ging met zijn hakken in het zand. Jobcoach heeft deuren geopend zodat hij toch een gepaste baan kreeg. Hij draait volledig mee maar er wordt dankzij het UWV, jobcoach en ondersteuning rekening gehouden met zijn beperkingen. En dat is alleen maar fijn. Geen verwachtingen, je niet hoeven te bewijzen, geen druk op je voelen, iets langer met werk bezig zijn zorgt ervoor dat hij het hartstikke goed doet. Met zijn iq is niets mis, het is bij hem het kijken naar dingen, het overdenken etc.
Hij is door het UWV ook voor een groot deel arbeids onvermogend verklaart, er zal dus nooit druk op hem worden gelegd mocht deze baan stoppen. Hij krijgt tat begeleiding en daar ben ik heel blij mee.
Fijn dat je je verhaal deelt. Ik denk dat om deze reden een diagnose voor jongvolwassenen superbelangrijk is. Hoe graag we ook een maatschappij zouden willen waar iedereen gewoon zichzelf mag zijn, dat is niet de realiteit. De maatschappij is geen dorp afgesloten van de buitenwereld waar iedereen voor elkaar zorgt, helaas.
Blij te horen dat jouw zoon dankzij de juiste begeleiding dus wel mee kan draaien in het arbeidsproces. Hopelijk doet dat ook wat met zijn zelfvertrouwen als mens.
maandag 8 september 2025 om 13:58
Maar als zoon en moeder prijs stelden op een onderzoek en diagnose dan was dat er toch allang geweest? Dat het er niet is en er ook geen onderzoek is gedaan zegt genoeg over hoe zij erin zitten. Ik zou er niet vanuit gaan dat dat gaat veranderen omdat TO dat wil, of hij nu gelijk heeft of niet.
Het is zoals het is
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
