Relaties
alle pijlers
Hoe kan dit ophouden?
maandag 29 september 2025 om 20:43
Dag forummers,
Ik lees al jaren mee maar heb nu een account aangemaakt omdat ik iets wil delen wat enorm op me drukt. Ik hoop hier misschien nieuwe inzichten op te doen want ik weet niet meer waarheen op dit moment.
Mijn man en ik zijn 20 jaar samen en hebben samen twee tieners. We hebben hele mooie beginjaren en vele mooie momenten achter de rug. Ons leven loopt op zich heel goed.
De laatste jaren hebben we echter steeds meer ruzie en die ruzies zijn heel erg destructief. Ik doe er telkens weken over om er overheen te komen en me weer goed te voelen.
Het zit zo: ik kan soms erg schrikken van reacties, opmerkingen of de toon van mijn man. Uit het niets, en meestal als ik iets zeg dat als kritiek op hem kan worden geïnterpreteerd of waarbij ik het niet met hem eens ben, of waarbij ik iets wil aankaarten, wordt hij plots zeer sarcastisch en vijandig. Dreigende, minachtende toon enzovoort. Ik probeer dit dan te counteren/kalmeren en me te verdedigen; en soms lukt het om de angel eruit te halen en het niet te laten escaleren. Maar soms word ik ook boos en verdedig me, en dat maakt het alleen maar erger. Zijn uithalen worden dan erg persoonlijk (scheldwoorden, wat een vreselijk mens ik ben enz.) en ik geraak hierdoor van streek en moet heel erg hard huilen. Het voelt zo vreselijk hard en ik voel me dan zo alleen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik soms (niet altijd) ook de controle verlies op zo’n moment, en hem lelijke verwijten naar het hoofd slinger en naar hem schreeuw. Wat hem natuurlijk munitie geeft om me de schuld te geven van alles en te zeggen dat ik me niet kan beheersen (terwijl hij dit zelf toch ook doet).
Ik probeer hier achteraf (de dag erna) over te praten en hoe ik het zie is dat het een escalatie is waar we beiden toe bijdragen. Dat we begrip moeten proberen hebben voor hoe we beiden tot onze reacties komen. Inclusief een verontschuldiging. Ik wil zeker ook mijn eigen aandeel daarin benoemen. Dat is mijn idee van verzoening. Hij weigert dit. Volgens hem komt het allemaal door mij en moet ik grondig nadenken over waar ik mee bezig ben. Het feit dat hij zich dan zelfs niet wil verontschuldigen voor de verschrikkelijke woorden die hij tegen mij heeft gezegd, soms zelfs waar de kinderen bij zijn, kwetst me enorm. Alsof ik het verdiend heb. Na een tijdje lijkt het dan tot hem door te dringen dat hij goede wil moet tonen en dan komt er wel iets van zachtheid. Soms zelfs een verontschuldiging of een gebaar. Maar dit gaat erg moeizaam. Het is allemaal erg uitputtend.
Ik heb al zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik me niet meer zo mag laten meeslepen. Dat ik moet letten op hoe ik de dingen zeg tegen hem, dat ik begrip moet hebben. Toch gebeurt het elke keer weer op een moment dat ik het niet verwacht.
Het kan ook weken of zelfs maanden goed gaan. Geen vuiltje aan de lucht. Elke keer krijg ik dan weer vertrouwen dat die vreselijke scènes tot het verleden behoren. Vaak ben ik zelfs gewoon gelukkig. Maar elke keer gebeurt het weer.
Hoe zien jullie dit? Is dit voor iemand herkenbaar? Alle advies is welkom.
Ik lees al jaren mee maar heb nu een account aangemaakt omdat ik iets wil delen wat enorm op me drukt. Ik hoop hier misschien nieuwe inzichten op te doen want ik weet niet meer waarheen op dit moment.
Mijn man en ik zijn 20 jaar samen en hebben samen twee tieners. We hebben hele mooie beginjaren en vele mooie momenten achter de rug. Ons leven loopt op zich heel goed.
De laatste jaren hebben we echter steeds meer ruzie en die ruzies zijn heel erg destructief. Ik doe er telkens weken over om er overheen te komen en me weer goed te voelen.
Het zit zo: ik kan soms erg schrikken van reacties, opmerkingen of de toon van mijn man. Uit het niets, en meestal als ik iets zeg dat als kritiek op hem kan worden geïnterpreteerd of waarbij ik het niet met hem eens ben, of waarbij ik iets wil aankaarten, wordt hij plots zeer sarcastisch en vijandig. Dreigende, minachtende toon enzovoort. Ik probeer dit dan te counteren/kalmeren en me te verdedigen; en soms lukt het om de angel eruit te halen en het niet te laten escaleren. Maar soms word ik ook boos en verdedig me, en dat maakt het alleen maar erger. Zijn uithalen worden dan erg persoonlijk (scheldwoorden, wat een vreselijk mens ik ben enz.) en ik geraak hierdoor van streek en moet heel erg hard huilen. Het voelt zo vreselijk hard en ik voel me dan zo alleen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik soms (niet altijd) ook de controle verlies op zo’n moment, en hem lelijke verwijten naar het hoofd slinger en naar hem schreeuw. Wat hem natuurlijk munitie geeft om me de schuld te geven van alles en te zeggen dat ik me niet kan beheersen (terwijl hij dit zelf toch ook doet).
Ik probeer hier achteraf (de dag erna) over te praten en hoe ik het zie is dat het een escalatie is waar we beiden toe bijdragen. Dat we begrip moeten proberen hebben voor hoe we beiden tot onze reacties komen. Inclusief een verontschuldiging. Ik wil zeker ook mijn eigen aandeel daarin benoemen. Dat is mijn idee van verzoening. Hij weigert dit. Volgens hem komt het allemaal door mij en moet ik grondig nadenken over waar ik mee bezig ben. Het feit dat hij zich dan zelfs niet wil verontschuldigen voor de verschrikkelijke woorden die hij tegen mij heeft gezegd, soms zelfs waar de kinderen bij zijn, kwetst me enorm. Alsof ik het verdiend heb. Na een tijdje lijkt het dan tot hem door te dringen dat hij goede wil moet tonen en dan komt er wel iets van zachtheid. Soms zelfs een verontschuldiging of een gebaar. Maar dit gaat erg moeizaam. Het is allemaal erg uitputtend.
Ik heb al zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik me niet meer zo mag laten meeslepen. Dat ik moet letten op hoe ik de dingen zeg tegen hem, dat ik begrip moet hebben. Toch gebeurt het elke keer weer op een moment dat ik het niet verwacht.
Het kan ook weken of zelfs maanden goed gaan. Geen vuiltje aan de lucht. Elke keer krijg ik dan weer vertrouwen dat die vreselijke scènes tot het verleden behoren. Vaak ben ik zelfs gewoon gelukkig. Maar elke keer gebeurt het weer.
Hoe zien jullie dit? Is dit voor iemand herkenbaar? Alle advies is welkom.
dinsdag 30 september 2025 om 11:23
Jij zult degene moeten zijn die dit patroon gaat doorbreken. Want dat is het: een patroon. En hij verandert niet en jij kunt hem niet veranderen want dat zal vanuit hemzelf moeten komen. Het lijkt wel of je inmiddels 'gewend' bent aan dit gedrag, nee het is niet fijn maar je weet ook hoe het verloopt.
Jij zal degene moeten zijn die de grens trekt. Aanname van mij; je wil niet opgeven wat er wél is omdat er ook nog goede momenten zijn. Maar is dat genoeg? Slaat de weegschaal niet de verkeerde kant op? Wanneer is het voor jou genoeg? En wel zoveel genoeg dat je hem voor een keuze zet: dit was de laatste keer en anders houdt het op. Want anders kabbelt het voort.
Jij zal degene moeten zijn die de grens trekt. Aanname van mij; je wil niet opgeven wat er wél is omdat er ook nog goede momenten zijn. Maar is dat genoeg? Slaat de weegschaal niet de verkeerde kant op? Wanneer is het voor jou genoeg? En wel zoveel genoeg dat je hem voor een keuze zet: dit was de laatste keer en anders houdt het op. Want anders kabbelt het voort.
Laat in de herfst blaadjes in de tuin gewoon liggen of veeg ze op een hoop: goed voor insecten, vogels, eekhoorns en egels.
dinsdag 30 september 2025 om 11:26
Dit. Het is alsof je het over het huwelijk van mijn ouders hebt TO. Het klinkt heel naar en onveilig, en ik zou hier zeker hulp bij zoeken, in de vorm van relatietherapie als je man daarvoor open staat en sowieso therapie voor jezelf. Je bent nu al op je tenen aan het lopen om hem niet te provoceren en de schuld bij jezelf aan het zoeken terwijl hij die ook 100% bij jou legt. Dat is geen manier om te leven.
Doet hij ook zo tegen de kinderen of alleen tegen jou? Ik kan je iig uit ervaring zeggen dat dit gedrag voor je kinderen heel schadelijk kan zijn.
dinsdag 30 september 2025 om 12:03
Voor mezelf sprekend: ik wist niet beter, vanuit een onveilige, liefdeloze kindertijd meteen doorgerold in een onveilige en liefdeloze relatie.
"It's a fool that looks for logic in the chambers of the human heart."
dinsdag 30 september 2025 om 12:21
Gekke vraag misschien, maar sport je man? Mijn echtgenoot had ook deze neiging, niet alleen tegen mij, maar eigenlijk tegen iedereen die 'kritiek' had. Heeft hij van huis uit meegekregen. Hij krijgt als hij ruzie heeft blijkbaar een onbedwingbare behoefte om iemand te krenken.
Sinds hij een paar keer per week flinke afstanden hard loopt is dit gewoon echt helemaal weg. Hij is een stuk leuker mens geworden.
Sinds hij een paar keer per week flinke afstanden hard loopt is dit gewoon echt helemaal weg. Hij is een stuk leuker mens geworden.
dinsdag 30 september 2025 om 12:33
Ik vind dat gevaarlijk.lattemachiato schreef: ↑30-09-2025 12:21Gekke vraag misschien, maar sport je man? Mijn echtgenoot had ook deze neiging, niet alleen tegen mij, maar eigenlijk tegen iedereen die 'kritiek' had. Heeft hij van huis uit meegekregen. Hij krijgt als hij ruzie heeft blijkbaar een onbedwingbare behoefte om iemand te krenken.
Sinds hij een paar keer per week flinke afstanden hard loopt is dit gewoon echt helemaal weg. Hij is een stuk leuker mens geworden.
Want hij leert dus niet met zijn eigen emoties om te gaan.
Als hij een keer een tijdlang niet kan sporten (gebroken been?) heb je dus weer een probleem thuis
dinsdag 30 september 2025 om 12:40
Bedankt allemaal voor jullie reacties, ik heb er veel aan. Ik zal proberen op een aantal vragen te reageren.
Het is niet plots ontstaan; het is er geleidelijk ingeslopen de laatste (ongeveer) 10 a 15 jaar.
Therapie hebben we gedaan (op mijn initiatief), maar na een zestal sessies is mijn man afgehaakt omdat hij het gevoel had dat de therapeut hem niet begreep en ‘te veel mijn kant koos’. Sindsdien wil hij geen therapie meer (ook niet bij een andere therapeut, zoals ik voorstelde). Hij vindt dat we (en dan vooral ik) ‘gewoon wat liever voor elkaar moeten zijn’. Ik krijg hem niet overtuigd.
In ons gezin doet hij wel zijn best en hij is een leuke vader (vooral qua ‘spelen’ en sporten). Ik weet bijna zeker dat er geen ander in het spel is - ik heb een redelijk goed zicht op wat hij zoal doet. Naar de kinderen toe heeft hij meestal geen uitbarstingen.
@Homuncula, wat vreselijk dat jullie een kind hebben verloren. Goed te lezen dat jullie het gered hebben.
Hier zijn geen ingrijpende gebeurtenissen geweest, hij heeft wel zijn land verlaten voor mij (in onze verliefdheid dachten we toen niet na over de consequenties) en ik weet dat hij daarmee worstelt. Ook al heeft hij hier een goede baan, toch denk ik dat hij het niet opnieuw zou doen als hij kon teruggaan in de tijd.
We hebben zeker ook nog goede momenten. En we proberen in het leven van alle dag elkaar zoveel mogelijk te ontzien en zo kan het lang goed gaan. Maar onze laatste ruzie was zo destructief dat het nu even voelt alsof het niet goedkomt…
Het is niet plots ontstaan; het is er geleidelijk ingeslopen de laatste (ongeveer) 10 a 15 jaar.
Therapie hebben we gedaan (op mijn initiatief), maar na een zestal sessies is mijn man afgehaakt omdat hij het gevoel had dat de therapeut hem niet begreep en ‘te veel mijn kant koos’. Sindsdien wil hij geen therapie meer (ook niet bij een andere therapeut, zoals ik voorstelde). Hij vindt dat we (en dan vooral ik) ‘gewoon wat liever voor elkaar moeten zijn’. Ik krijg hem niet overtuigd.
In ons gezin doet hij wel zijn best en hij is een leuke vader (vooral qua ‘spelen’ en sporten). Ik weet bijna zeker dat er geen ander in het spel is - ik heb een redelijk goed zicht op wat hij zoal doet. Naar de kinderen toe heeft hij meestal geen uitbarstingen.
@Homuncula, wat vreselijk dat jullie een kind hebben verloren. Goed te lezen dat jullie het gered hebben.
Hier zijn geen ingrijpende gebeurtenissen geweest, hij heeft wel zijn land verlaten voor mij (in onze verliefdheid dachten we toen niet na over de consequenties) en ik weet dat hij daarmee worstelt. Ook al heeft hij hier een goede baan, toch denk ik dat hij het niet opnieuw zou doen als hij kon teruggaan in de tijd.
We hebben zeker ook nog goede momenten. En we proberen in het leven van alle dag elkaar zoveel mogelijk te ontzien en zo kan het lang goed gaan. Maar onze laatste ruzie was zo destructief dat het nu even voelt alsof het niet goedkomt…
dinsdag 30 september 2025 om 12:48
Of het lopen heeft hem geholpen zijn emoties te leren reguleren. Het oude patroon is doorbroken en wie weet valt hij er in bepaalde omstandigheden op terug, maar het hoeft niet per se.
Als iemand het probleem erkent en bereid is er proactief aan te werken en zelf ook dat 'gevaar' ziet van zonder lopen weer in een l*l veranderen en dat wil voorkomen is de grootste stap al gezet.
Als iemand het probleem erkent en bereid is er proactief aan te werken en zelf ook dat 'gevaar' ziet van zonder lopen weer in een l*l veranderen en dat wil voorkomen is de grootste stap al gezet.
dinsdag 30 september 2025 om 12:51
het blijft een pleisterPrei schreef: ↑30-09-2025 12:48Of het lopen heeft hem geholpen zijn emoties te leren reguleren. Het oude patroon is doorbroken en wie weet valt hij er in bepaalde omstandigheden op terug, maar het hoeft niet per se.
Als iemand het probleem erkent en bereid is er proactief aan te werken en zelf ook dat 'gevaar' ziet van zonder lopen weer in een l*l veranderen en dat wil voorkomen is de grootste stap al gezet.
Het lijkt te werken, maar het is slecht een dun laagje wat over de wond ligt
dinsdag 30 september 2025 om 13:05
Hij loopt dus niet op het moment dat hij boos is, maar gewoon op vaste tijdstippen in de week. zijn bloeddruk is daardoor ook lager, hij is afgevallen en voelt zich fitter. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat aan je leefstijl werken ook invloed heeft op je stemming. Komt er een blessure dan zul je andere manieren moeten vinden om aan je leefstijl te werken.Lila-Linda schreef: ↑30-09-2025 12:33Ik vind dat gevaarlijk.
Want hij leert dus niet met zijn eigen emoties om te gaan.
Als hij een keer een tijdlang niet kan sporten (gebroken been?) heb je dus weer een probleem thuis
dinsdag 30 september 2025 om 13:26
Meestal geen uitbarstingen naar de kinderen zeg je. Dus soms wel. Mijn ouders hadden zo'n huwelijk en ik kan alle uitbarstingen naar mij toe nog herinneren als heel erg pijnlijk en mijn zussen ook. Het is heel erg beschadigend.
Hij wil geen therapie, tja, dan is het of dit accepteren of wegwezen want jij kan in je eentje dit niet veranderen.
Hij wil geen therapie, tja, dan is het of dit accepteren of wegwezen want jij kan in je eentje dit niet veranderen.
dinsdag 30 september 2025 om 13:45
tja, of je pakt de bron aan, maar tja, das englattemachiato schreef: ↑30-09-2025 13:05Hij loopt dus niet op het moment dat hij boos is, maar gewoon op vaste tijdstippen in de week. zijn bloeddruk is daardoor ook lager, hij is afgevallen en voelt zich fitter. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat aan je leefstijl werken ook invloed heeft op je stemming. Komt er een blessure dan zul je andere manieren moeten vinden om aan je leefstijl te werken.
en een betere leefstijl is gewoon mooi meegenomen
dinsdag 30 september 2025 om 13:49
Herkenbaar, behalve het denigrerende. Bij mijn ex was sprake van autisme. Hij was niet in staat tot anders reageren en dat verergerde alleen maar. Onmacht en frustratie, geen abusive persoon, absoluut niet.
Maar dat kan bij jou wel het geval zijn. In die zin dat hij over jou heenwalst, gashlight en gewoon iemand is die niet naar zichzelf wil kijken, maar wel jou overal de schuld van wil geven. Behoorlijk vergaand en volgens mij geen enkele wens tot verandering. Ga maar liever weg bij hem. Je hebt een veel te stressvol leven zo.
Maar dat kan bij jou wel het geval zijn. In die zin dat hij over jou heenwalst, gashlight en gewoon iemand is die niet naar zichzelf wil kijken, maar wel jou overal de schuld van wil geven. Behoorlijk vergaand en volgens mij geen enkele wens tot verandering. Ga maar liever weg bij hem. Je hebt een veel te stressvol leven zo.
dinsdag 30 september 2025 om 13:57
In deze relatie zou ik echt geen zin hebben hoor.
Het loopt bij ons nooit zover uit de hand als dit maar wat ik doe als het een klein beetje die kant uit gaat is de manier van reageren benoemen en dat ik dat niet ok vind.
Ik wil niet dat je zo hard schreeuwt. Praat op een gewoon volume.
Als er iets is wat je dwarszit dan kunnen we daarover praten maar ik laat me niet uitschelden.
Stop met XXX.
Gelukkig is het bij ons eigenlijk hooguit dat eerste, nooit meer dan dat. Maar een gesprek over de inhoud stop ik volledig totdat de toon weer normaal is.
Als het mij zelf te hoog zit dan zeg ik ook wel eens 'nu even niet, het lukt me nu niet om rustig te reageren.' en dan loop ik zelf de situatie uit.
Maar als er geen verbetering komt in de situatie van TO, dat zou voor mij echt wel een dealbreaker zijn. Vooral het totale gebrek aan zelfinzicht.
Het loopt bij ons nooit zover uit de hand als dit maar wat ik doe als het een klein beetje die kant uit gaat is de manier van reageren benoemen en dat ik dat niet ok vind.
Ik wil niet dat je zo hard schreeuwt. Praat op een gewoon volume.
Als er iets is wat je dwarszit dan kunnen we daarover praten maar ik laat me niet uitschelden.
Stop met XXX.
Gelukkig is het bij ons eigenlijk hooguit dat eerste, nooit meer dan dat. Maar een gesprek over de inhoud stop ik volledig totdat de toon weer normaal is.
Als het mij zelf te hoog zit dan zeg ik ook wel eens 'nu even niet, het lukt me nu niet om rustig te reageren.' en dan loop ik zelf de situatie uit.
Maar als er geen verbetering komt in de situatie van TO, dat zou voor mij echt wel een dealbreaker zijn. Vooral het totale gebrek aan zelfinzicht.
dinsdag 30 september 2025 om 14:03
Ik zou ook weglopen als je de tekenen dat het weer staat te gebeuren herkent. Dus als het veilig is om dat te doen dan doen. Dat is niet laf of onbeleefd hoor. Je geeft hem de kans zich bij elkaar te rapen en wat langer na te denken over wat er aan de hand is en hoe hij zich wil uiten. Dan zou je kunnen zeggen: 'Ik wil het er graag later over hebben maar heb nu een moment voor mezelf nodig. ' Eventueel ook nog (als was het maar ter herinnering) 'We zitten in hetzelfde team'.
Ik hoop dat dit helpt.
Ik hoop dat dit helpt.
Lorem Ipsum
dinsdag 30 september 2025 om 14:22
Eens. Hoe kan het nou dat alles bon-ton is en dan opeens een giga explosie van kwaadheid? Die kwaadheid zat ongetwijfeld al ergens te sudderen.Ambar schreef: ↑30-09-2025 09:37Ik kan mij eigenlijk ook niet voorstellen dat alles verder op rolletjes loopt, als hij met regelmatig zo een uitbarsting heeft. Het lijkt alsof hij dingen opkropt en dan opeens ontploft als het hem teveel wordt. Waar de ruzies precies over gaan wordt niet echt duidelijk uit de OP. Daar zul je toch samen naar moeten kijken, wil je tot een oplossing komen.
Zelf ben ik hier heel zwart-wit in: schelden? Nooit. Echt nooit. Doe ik zelf ook niet. Schreeuwen? Idem. Doe ik zelf ook niet. Ik vind schreeuwen en schelden ongelofelijk respectloos, en getuigen van een zwakke manier van communiceren. Zo iemand is dus niet in staat om frustraties op een normale manier te verwoorden, en kan emoties niet op een normale manier ventileren. Zo iemand noem ik emotioneel onvolwassen, en die hoeft ik niet.
Je partner is wel echt de allerlaatste die je uit mag schelden of tegen je mag schreeuwen. Juist bij je partner hoor je je veilig te voelen om te verwoorden wat je vindt, wetende dat je alles tegen elkaar kunt zeggen, ook als je het niet met elkaar eens bent.
Je mag alles tegen mij zeggen, maar als je gaat schelden of schreeuwen, is het klaar.
Dat betekent: ik zou dus eisen dat dit niet meer gebeurt. Ik zou er nog relatietherapie aan willen wagen, maar na een laatste waarschuwing zou ik absoluut de stekker eruit trekken.
dinsdag 30 september 2025 om 14:28
Terecht dat het tegen haar gebruikt wordt. Het is ook verkeerd. Menselijk, maar wel verkeerd. Hoe kan To nou haar man duidelijk maken dat ze niet wil dat hij tegen haar schreeuwt, als ze zélf ook schreeuwt?
dinsdag 30 september 2025 om 14:30
Ik snap dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar ik ben het hier wel heel erg mee eens.
dinsdag 30 september 2025 om 14:50
Als er 2 schreeuwen kan een volwassene in ieder geval toegeven wat zijn eigen aandeel is geweest en niet alle schuld bij de ander neerleggen.
dinsdag 30 september 2025 om 15:14
dinsdag 30 september 2025 om 15:46
Hoe vaak hij ook met de kinderen speelt, hoe goed hij hun ook stimuleert in hun sport etc… Ik zou dit toch geen goede vader noemen. Je vrouw neerhalen en uitschelden waar de kinderen bij zijn?! Wtf! Geen kritiek verdragen, dreigen, minachten, schelden, schreeuwen. Heel soms zelfs richting de kinderen. Dat klinkt niet als een vader die hard werkt aan het creëren een veilige omgeving voor zijn kinderen om op te groeien. (Onvoorspelbare) woedeaanvallen van een volwassene is heel intimiderend voor kinderen en jongeren.
Je hebt al van alles geprobeerd vertel je. Maar als je met enige regelmaat zo naar behandeld wordt door je eigen man, dan mag je ook een einde maken aan dat huwelijk hè. Zou een goed voorbeeld zijn voor je kinderen, denk ik. Zo leren ze dat je niet over je heen hoeft te laten lopen en omdat een relatie ooit 30 jaar geleden leuk was je deze niet hoeft uit te zitten tot je dood. Als elkaar ontzien de beste manier is om in 1 huis te kunnen wonen en er geen uitzicht is op verbetering (want hij wil geen therapie meer) eerder op verergering (want ik zie je schrijven dat de spanning langzaam toeneemt) dan is dat toch geen leven, lieve vrouw? Gun jezelf de vrijheid van in je eigen huis gewoon ontspannen en jezelf kunnen zijn.
Je hebt al van alles geprobeerd vertel je. Maar als je met enige regelmaat zo naar behandeld wordt door je eigen man, dan mag je ook een einde maken aan dat huwelijk hè. Zou een goed voorbeeld zijn voor je kinderen, denk ik. Zo leren ze dat je niet over je heen hoeft te laten lopen en omdat een relatie ooit 30 jaar geleden leuk was je deze niet hoeft uit te zitten tot je dood. Als elkaar ontzien de beste manier is om in 1 huis te kunnen wonen en er geen uitzicht is op verbetering (want hij wil geen therapie meer) eerder op verergering (want ik zie je schrijven dat de spanning langzaam toeneemt) dan is dat toch geen leven, lieve vrouw? Gun jezelf de vrijheid van in je eigen huis gewoon ontspannen en jezelf kunnen zijn.
dinsdag 30 september 2025 om 16:14
Bedankt voor al het meedenken. En om te lezen dat sommigen iets gelijkaardigs hebben meegemaakt, ook al is ieders verhaal anders.,
Scheiden denk ik soms over. Ik weet dat het niet goed is voor de kinderen dat ze dit als voorbeeld zien, hoewel die uitbarstingen niet constant gebeuren (niet wekelijks en soms zelfs niet maandelijks), en het is vaak als ze al slapen. En als het goed gaat denk ik, het valt wel mee…
Ook weet ik zeker dat hij 50 % co-ouderschap zou eisen en de gedachte dat ik hen de helft van de tijd niet zou zien, breekt mijn hart. Ze zijn ook nogal afhankelijk van mij (praktisch gezien en emotioneel ook), hoewel ze naar hun vader ook erg opkijken en graag van alles met hem doen. Maar hij is niet erg zorgzaam als het op bedtijd, huiswerk enz aankomt. Ik zou het heel erg vinden dat te moeten loslaten.
Scheiden denk ik soms over. Ik weet dat het niet goed is voor de kinderen dat ze dit als voorbeeld zien, hoewel die uitbarstingen niet constant gebeuren (niet wekelijks en soms zelfs niet maandelijks), en het is vaak als ze al slapen. En als het goed gaat denk ik, het valt wel mee…
Ook weet ik zeker dat hij 50 % co-ouderschap zou eisen en de gedachte dat ik hen de helft van de tijd niet zou zien, breekt mijn hart. Ze zijn ook nogal afhankelijk van mij (praktisch gezien en emotioneel ook), hoewel ze naar hun vader ook erg opkijken en graag van alles met hem doen. Maar hij is niet erg zorgzaam als het op bedtijd, huiswerk enz aankomt. Ik zou het heel erg vinden dat te moeten loslaten.
dinsdag 30 september 2025 om 16:18
Hier zitten ook lessen voor jezelf in. Loslaten hoort bij opvoeden. En pa is de vader, dus natuurlijk hoort die ook voor de kinderen te kunnen zorgen. Ook als dit niet helemaal op jouw manier gebeurt, kan het nog steeds een prima acceptabele manier zijn.Feline83 schreef: ↑30-09-2025 16:14Bedankt voor al het meedenken. En om te lezen dat sommigen iets gelijkaardigs hebben meegemaakt, ook al is ieders verhaal anders.,
Scheiden denk ik soms over. Ik weet dat het niet goed is voor de kinderen dat ze dit als voorbeeld zien, hoewel die uitbarstingen niet constant gebeuren (niet wekelijks en soms zelfs niet maandelijks), en het is vaak als ze al slapen. En als het goed gaat denk ik, het valt wel mee…
Ook weet ik zeker dat hij 50 % co-ouderschap zou eisen en de gedachte dat ik hen de helft van de tijd niet zou zien, breekt mijn hart. Ze zijn ook nogal afhankelijk van mij (praktisch gezien en emotioneel ook), hoewel ze naar hun vader ook erg opkijken en graag van alles met hem doen. Maar hij is niet erg zorgzaam als het op bedtijd, huiswerk enz aankomt. Ik zou het heel erg vinden dat te moeten loslaten.
Dat je kinderen emotioneel en praktisch erg afhankelijk van jou zijn, hoort ook een systeem van afnemende sturing te zijn. Ze steeds zelfstandiger maken, dat hoort bij jullie taak in de opvoeding. Leren loslaten is jouw eigen les.
dinsdag 30 september 2025 om 16:27
dinsdag 30 september 2025 om 16:28
To, besef je dat je man in die vreselijke ruzies zijn ware gezicht laat zien? Op die momenten laat hij zien wat hij werkelijk voor je voelt en hoe hij over je denkt. De ruzies zijn zelfs maandelijks? Je kunt vreselijk opzien tegen een scheiding maar dit is geen situatie waarin jij of je kinderen horen te zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
