Relaties
alle pijlers
Hoe kan dit ophouden?
maandag 29 september 2025 om 20:43
Dag forummers,
Ik lees al jaren mee maar heb nu een account aangemaakt omdat ik iets wil delen wat enorm op me drukt. Ik hoop hier misschien nieuwe inzichten op te doen want ik weet niet meer waarheen op dit moment.
Mijn man en ik zijn 20 jaar samen en hebben samen twee tieners. We hebben hele mooie beginjaren en vele mooie momenten achter de rug. Ons leven loopt op zich heel goed.
De laatste jaren hebben we echter steeds meer ruzie en die ruzies zijn heel erg destructief. Ik doe er telkens weken over om er overheen te komen en me weer goed te voelen.
Het zit zo: ik kan soms erg schrikken van reacties, opmerkingen of de toon van mijn man. Uit het niets, en meestal als ik iets zeg dat als kritiek op hem kan worden geïnterpreteerd of waarbij ik het niet met hem eens ben, of waarbij ik iets wil aankaarten, wordt hij plots zeer sarcastisch en vijandig. Dreigende, minachtende toon enzovoort. Ik probeer dit dan te counteren/kalmeren en me te verdedigen; en soms lukt het om de angel eruit te halen en het niet te laten escaleren. Maar soms word ik ook boos en verdedig me, en dat maakt het alleen maar erger. Zijn uithalen worden dan erg persoonlijk (scheldwoorden, wat een vreselijk mens ik ben enz.) en ik geraak hierdoor van streek en moet heel erg hard huilen. Het voelt zo vreselijk hard en ik voel me dan zo alleen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik soms (niet altijd) ook de controle verlies op zo’n moment, en hem lelijke verwijten naar het hoofd slinger en naar hem schreeuw. Wat hem natuurlijk munitie geeft om me de schuld te geven van alles en te zeggen dat ik me niet kan beheersen (terwijl hij dit zelf toch ook doet).
Ik probeer hier achteraf (de dag erna) over te praten en hoe ik het zie is dat het een escalatie is waar we beiden toe bijdragen. Dat we begrip moeten proberen hebben voor hoe we beiden tot onze reacties komen. Inclusief een verontschuldiging. Ik wil zeker ook mijn eigen aandeel daarin benoemen. Dat is mijn idee van verzoening. Hij weigert dit. Volgens hem komt het allemaal door mij en moet ik grondig nadenken over waar ik mee bezig ben. Het feit dat hij zich dan zelfs niet wil verontschuldigen voor de verschrikkelijke woorden die hij tegen mij heeft gezegd, soms zelfs waar de kinderen bij zijn, kwetst me enorm. Alsof ik het verdiend heb. Na een tijdje lijkt het dan tot hem door te dringen dat hij goede wil moet tonen en dan komt er wel iets van zachtheid. Soms zelfs een verontschuldiging of een gebaar. Maar dit gaat erg moeizaam. Het is allemaal erg uitputtend.
Ik heb al zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik me niet meer zo mag laten meeslepen. Dat ik moet letten op hoe ik de dingen zeg tegen hem, dat ik begrip moet hebben. Toch gebeurt het elke keer weer op een moment dat ik het niet verwacht.
Het kan ook weken of zelfs maanden goed gaan. Geen vuiltje aan de lucht. Elke keer krijg ik dan weer vertrouwen dat die vreselijke scènes tot het verleden behoren. Vaak ben ik zelfs gewoon gelukkig. Maar elke keer gebeurt het weer.
Hoe zien jullie dit? Is dit voor iemand herkenbaar? Alle advies is welkom.
Ik lees al jaren mee maar heb nu een account aangemaakt omdat ik iets wil delen wat enorm op me drukt. Ik hoop hier misschien nieuwe inzichten op te doen want ik weet niet meer waarheen op dit moment.
Mijn man en ik zijn 20 jaar samen en hebben samen twee tieners. We hebben hele mooie beginjaren en vele mooie momenten achter de rug. Ons leven loopt op zich heel goed.
De laatste jaren hebben we echter steeds meer ruzie en die ruzies zijn heel erg destructief. Ik doe er telkens weken over om er overheen te komen en me weer goed te voelen.
Het zit zo: ik kan soms erg schrikken van reacties, opmerkingen of de toon van mijn man. Uit het niets, en meestal als ik iets zeg dat als kritiek op hem kan worden geïnterpreteerd of waarbij ik het niet met hem eens ben, of waarbij ik iets wil aankaarten, wordt hij plots zeer sarcastisch en vijandig. Dreigende, minachtende toon enzovoort. Ik probeer dit dan te counteren/kalmeren en me te verdedigen; en soms lukt het om de angel eruit te halen en het niet te laten escaleren. Maar soms word ik ook boos en verdedig me, en dat maakt het alleen maar erger. Zijn uithalen worden dan erg persoonlijk (scheldwoorden, wat een vreselijk mens ik ben enz.) en ik geraak hierdoor van streek en moet heel erg hard huilen. Het voelt zo vreselijk hard en ik voel me dan zo alleen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik soms (niet altijd) ook de controle verlies op zo’n moment, en hem lelijke verwijten naar het hoofd slinger en naar hem schreeuw. Wat hem natuurlijk munitie geeft om me de schuld te geven van alles en te zeggen dat ik me niet kan beheersen (terwijl hij dit zelf toch ook doet).
Ik probeer hier achteraf (de dag erna) over te praten en hoe ik het zie is dat het een escalatie is waar we beiden toe bijdragen. Dat we begrip moeten proberen hebben voor hoe we beiden tot onze reacties komen. Inclusief een verontschuldiging. Ik wil zeker ook mijn eigen aandeel daarin benoemen. Dat is mijn idee van verzoening. Hij weigert dit. Volgens hem komt het allemaal door mij en moet ik grondig nadenken over waar ik mee bezig ben. Het feit dat hij zich dan zelfs niet wil verontschuldigen voor de verschrikkelijke woorden die hij tegen mij heeft gezegd, soms zelfs waar de kinderen bij zijn, kwetst me enorm. Alsof ik het verdiend heb. Na een tijdje lijkt het dan tot hem door te dringen dat hij goede wil moet tonen en dan komt er wel iets van zachtheid. Soms zelfs een verontschuldiging of een gebaar. Maar dit gaat erg moeizaam. Het is allemaal erg uitputtend.
Ik heb al zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik me niet meer zo mag laten meeslepen. Dat ik moet letten op hoe ik de dingen zeg tegen hem, dat ik begrip moet hebben. Toch gebeurt het elke keer weer op een moment dat ik het niet verwacht.
Het kan ook weken of zelfs maanden goed gaan. Geen vuiltje aan de lucht. Elke keer krijg ik dan weer vertrouwen dat die vreselijke scènes tot het verleden behoren. Vaak ben ik zelfs gewoon gelukkig. Maar elke keer gebeurt het weer.
Hoe zien jullie dit? Is dit voor iemand herkenbaar? Alle advies is welkom.
dinsdag 30 september 2025 om 16:39
Het valt wel mee klinkt niet als wanneer het goed gaat vind ik het heel leuk en fijn met hem.Feline83 schreef: ↑30-09-2025 16:14Bedankt voor al het meedenken. En om te lezen dat sommigen iets gelijkaardigs hebben meegemaakt, ook al is ieders verhaal anders.,
Scheiden denk ik soms over. Ik weet dat het niet goed is voor de kinderen dat ze dit als voorbeeld zien, hoewel die uitbarstingen niet constant gebeuren (niet wekelijks en soms zelfs niet maandelijks), en het is vaak als ze al slapen. En als het goed gaat denk ik, het valt wel mee…
Ook weet ik zeker dat hij 50 % co-ouderschap zou eisen en de gedachte dat ik hen de helft van de tijd niet zou zien, breekt mijn hart. Ze zijn ook nogal afhankelijk van mij (praktisch gezien en emotioneel ook), hoewel ze naar hun vader ook erg opkijken en graag van alles met hem doen. Maar hij is niet erg zorgzaam als het op bedtijd, huiswerk enz aankomt. Ik zou het heel erg vinden dat te moeten loslaten.
Jouw bezwaren hebben mij ook lang tegen gehouden maar wat ben ik blij dat er niemand meer zo naar tegen mij doet. Het was wennen om de kinderen niet altijd bij me te hebben maar soms ook fijn. Ze zijn nu alweer een tijdje volledig bij mij en ik mis soms wel de vrije tijd die ik had bij gedeeld oudershap.
Terug van weggeweest
dinsdag 30 september 2025 om 16:44
dinsdag 30 september 2025 om 17:01
Zo heb ik dat gedaan na 11 maanden huwelijk al met een baby. Hij begon keihard "waardeloos wijf' tegen me te schreeuwen, omdat ik volgens hem zijn moeder moest tolereren die steeds onze baby uit m'n handen pakte en in het Indonesisch ging roddelen over mij waar ik bij zat (dat Nederlandse vrouwen onzorgvuldig zijn met baby's en dat ze te weinig bidden). Ik zeg ik geef je nog 2 kansen, de 3e keer dat je me uitscheldt is het klaar. We waren ook al in relatie therapie geweest, maar die therapeut vond ook dat ik dankbaar moest zijn voor de 'hulp' van mijn schoonmoeder.Itsnojoke schreef: ↑30-09-2025 14:22Eens. Hoe kan het nou dat alles bon-ton is en dan opeens een giga explosie van kwaadheid? Die kwaadheid zat ongetwijfeld al ergens te sudderen.
Zelf ben ik hier heel zwart-wit in: schelden? Nooit. Echt nooit. Doe ik zelf ook niet. Schreeuwen? Idem. Doe ik zelf ook niet. Ik vind schreeuwen en schelden ongelofelijk respectloos, en getuigen van een zwakke manier van communiceren. Zo iemand is dus niet in staat om frustraties op een normale manier te verwoorden, en kan emoties niet op een normale manier ventileren. Zo iemand noem ik emotioneel onvolwassen, en die hoeft ik niet.
Je partner is wel echt de allerlaatste die je uit mag schelden of tegen je mag schreeuwen. Juist bij je partner hoor je je veilig te voelen om te verwoorden wat je vindt, wetende dat je alles tegen elkaar kunt zeggen, ook als je het niet met elkaar eens bent.
Je mag alles tegen mij zeggen, maar als je gaat schelden of schreeuwen, is het klaar.
Dat betekent: ik zou dus eisen dat dit niet meer gebeurt. Ik zou er nog relatietherapie aan willen wagen, maar na een laatste waarschuwing zou ik absoluut de stekker eruit trekken.
Toen hij mij in diezelfde week naar de keel vloog en me op de bank duwde omdat ik het ledikantje niet netjes had opgemaakt, heb ik de volgende dag een advocaat gebeld voor de echtscheiding. Dat is 11 jaar geleden en ik heb geen spijt gehad van mijn besluit destijds.
dinsdag 30 september 2025 om 17:04
Bikkelhard, maar waar...Cochise schreef: ↑30-09-2025 16:28To, besef je dat je man in die vreselijke ruzies zijn ware gezicht laat zien? Op die momenten laat hij zien wat hij werkelijk voor je voelt en hoe hij over je denkt. De ruzies zijn zelfs maandelijks? Je kunt vreselijk opzien tegen een scheiding maar dit is geen situatie waarin jij of je kinderen horen te zijn.
dinsdag 30 september 2025 om 17:15
Opnieuw naar de relatietherapeut. Schaamt hij zich wel achteraf voor de dingen die hij tegen je heeft gezegd in zo'n uitbarsting?
Het klinkt een beetje alsof zijn emmertje langzaam voller en voller raakt, zonder dat hij er wat mee doet, en dan ineens tot uitbarsting komt. Een stel in mijn omgeving heeft dat ook: hij zegt niks, vindt alles goed en dan 1x per zoveel maanden barst hij uit zijn voegen. dan blijkt dat hij zelf al kleine grensjes is over gegaan steeds, maar daar niks mee heeft gedaan en is het ineens klaar. hij heeft in therapie geleerd juist wel op die kleine momenten grensen aan te geven. Door aan tegeven dat hij iets niet wil, of iets niet leuk vindt. Daardoor bouwt de spanning minder op.
Ik keur daarmee het gedrag niet goed, maar denk ook niet dat "dit is hoe hij echt over je denkt". Dat weet ik niet, maar ik weet van eigen uitbarstingen, wanneer bij mij het emmertje overloopt, ik dingen kan zeggen die ik echt echt niet meen als de bloeddruk weer gezakt is.
Maar goed, dan moet hij daar wel voor openstaan, om te veranderen. Anders zit er niks anders op dan accepteren of vertrekken.
Het klinkt een beetje alsof zijn emmertje langzaam voller en voller raakt, zonder dat hij er wat mee doet, en dan ineens tot uitbarsting komt. Een stel in mijn omgeving heeft dat ook: hij zegt niks, vindt alles goed en dan 1x per zoveel maanden barst hij uit zijn voegen. dan blijkt dat hij zelf al kleine grensjes is over gegaan steeds, maar daar niks mee heeft gedaan en is het ineens klaar. hij heeft in therapie geleerd juist wel op die kleine momenten grensen aan te geven. Door aan tegeven dat hij iets niet wil, of iets niet leuk vindt. Daardoor bouwt de spanning minder op.
Ik keur daarmee het gedrag niet goed, maar denk ook niet dat "dit is hoe hij echt over je denkt". Dat weet ik niet, maar ik weet van eigen uitbarstingen, wanneer bij mij het emmertje overloopt, ik dingen kan zeggen die ik echt echt niet meen als de bloeddruk weer gezakt is.
Maar goed, dan moet hij daar wel voor openstaan, om te veranderen. Anders zit er niks anders op dan accepteren of vertrekken.
dinsdag 30 september 2025 om 18:41
Dit is heel herkenbaar voor mij. In mijn geval was hij eigenlijk vanaf het begin af aan al zo. We konden niet goed ruzie maken. Veel geprobeerd, ook relatietherapie, en uiteindelijk gescheiden.
Je kunt je afvragen: is dit liefde, is dit respect? Lijkt me niet. Ook als je het oneens bent, zou je respectvol ruzie moeten kunnen maken. Het willen oplossen met elkaar.
De kinderen krijgen dit mee, zij zien dit respectloze, liefdeloze gedrag. Zij zien jou op eieren lopen. Zij gaan ook die rol oppakken, zorgen dat pappa niet boos wordt.
We zijn begonnen met 50/50 co-ouderschap. Dat was een moeilijke tijd voor hem en de kinderen omdat hij het niet gewend was. Hij is daarin wel gegroeid, maar zijn emotionele onvolwassenheid blijft een rol spelen. Hierdoor hebben de kinderen ervoor gekozen meer bij mij te zijn. Het zijn oudere tieners inmiddels.
Misschien kun je aangeven bij hem dat het nu zo erg is, dat je een scheiding overweegt. Misschien zet dat hem in beweging om weer therapie te doen. Misschien een mannelijke therapeut? Mijn ex-man heeft nav relatietherapie wel geprobeerd dingen te veranderen (en ik ook, je hebt bepaalde patronen in je relatie waar beiden een rol in spelen). Maar in de kern was er gewoon geen respect en dat bleef (en blijft) naar boven komen als we het oneens waren.
Je kunt je afvragen: is dit liefde, is dit respect? Lijkt me niet. Ook als je het oneens bent, zou je respectvol ruzie moeten kunnen maken. Het willen oplossen met elkaar.
De kinderen krijgen dit mee, zij zien dit respectloze, liefdeloze gedrag. Zij zien jou op eieren lopen. Zij gaan ook die rol oppakken, zorgen dat pappa niet boos wordt.
We zijn begonnen met 50/50 co-ouderschap. Dat was een moeilijke tijd voor hem en de kinderen omdat hij het niet gewend was. Hij is daarin wel gegroeid, maar zijn emotionele onvolwassenheid blijft een rol spelen. Hierdoor hebben de kinderen ervoor gekozen meer bij mij te zijn. Het zijn oudere tieners inmiddels.
Misschien kun je aangeven bij hem dat het nu zo erg is, dat je een scheiding overweegt. Misschien zet dat hem in beweging om weer therapie te doen. Misschien een mannelijke therapeut? Mijn ex-man heeft nav relatietherapie wel geprobeerd dingen te veranderen (en ik ook, je hebt bepaalde patronen in je relatie waar beiden een rol in spelen). Maar in de kern was er gewoon geen respect en dat bleef (en blijft) naar boven komen als we het oneens waren.
dinsdag 30 september 2025 om 18:56
dinsdag 30 september 2025 om 19:21
Wat een vreselijk verhaal! Wat goed dat je op tijd weg hebt kunnen komen. Heel sterk van je.Candy schreef: ↑30-09-2025 17:01Zo heb ik dat gedaan na 11 maanden huwelijk al met een baby. Hij begon keihard "waardeloos wijf' tegen me te schreeuwen, omdat ik volgens hem zijn moeder moest tolereren die steeds onze baby uit m'n handen pakte en in het Indonesisch ging roddelen over mij waar ik bij zat (dat Nederlandse vrouwen onzorgvuldig zijn met baby's en dat ze te weinig bidden). Ik zeg ik geef je nog 2 kansen, de 3e keer dat je me uitscheldt is het klaar. We waren ook al in relatie therapie geweest, maar die therapeut vond ook dat ik dankbaar moest zijn voor de 'hulp' van mijn schoonmoeder.
dinsdag 30 september 2025 om 19:31
Het probleem is, gemeend of niet, het is wel gezegd. En gezegd blijft voor altijd gezegd, zelfs al zeg je later datbje het niet meende.Tavistock schreef: ↑30-09-2025 17:15
Ik keur daarmee het gedrag niet goed, maar denk ook niet dat "dit is hoe hij echt over je denkt". Dat weet ik niet, maar ik weet van eigen uitbarstingen, wanneer bij mij het emmertje overloopt, ik dingen kan zeggen die ik echt echt niet meen als de bloeddruk weer gezakt is.
Voor mij zou het daarom niet zoveel verschil maken of hij het echt meent of niet. De woorden die er op zo'n moment uitkomen, zijn niet terug te nemen.
dinsdag 30 september 2025 om 19:44
En hij biedt ook nauwelijks excuses aan achteraf, hij blijft dan haar de schuld geven.Itsnojoke schreef: ↑30-09-2025 19:31Het probleem is, gemeend of niet, het is wel gezegd. En gezegd blijft voor altijd gezegd, zelfs al zeg je later datbje het niet meende.
Voor mij zou het daarom niet zoveel verschil maken of hij het echt meent of niet. De woorden die er op zo'n moment uitkomen, zijn niet terug te nemen.
dinsdag 30 september 2025 om 19:56
Reactive abuse gaat om voortdurende provocatie om vervolgens het ‘slachtoffer’ als agressor aan te wijzen. Het gaat niet om even over en weer schreeuwen. To zit in een patroon vast waarbij zij verbaal wordt misbruikt en er geen verantwoordelijkheid wordt genomen voor dit gedrag door partner.
dinsdag 30 september 2025 om 19:56
Ik heb ook in deze situatie gezeten, nu gelukkig niet meer (al was het niet makkelijk, maar 100% waard).
Op een gegeven moment houdt het ook een keer op toch?
Je hebt verschillende dingen geprobeerd en hij wil niet (meer) meewerken (aan bv therapie), maar zijn gedrag veranderd ook niet. Dus dit is blijkbaar wat het is.
Kan/wil je hiermee verder leven en wil je je kinderen dit meegeven?
En dat hij eventueel co-ouderschap zou willen hebben; reken er in de praktijk maar niet op. Als hij nu alleen 'spelen en sport' doet en niet de dagelijkse moetjes, dan gaat hij dat straks ook niet willen/kunnen doen. Het is vaak het principe, of het 'dreigen' ermee. In de praktijk komt er vaak weinig van terecht. Dat zie ik iig bij veel vaders die toch al niet écht meedraaiden in het gezin.
Gun jezelf iets beters, of in ieder geval rust.
Op een gegeven moment houdt het ook een keer op toch?
Je hebt verschillende dingen geprobeerd en hij wil niet (meer) meewerken (aan bv therapie), maar zijn gedrag veranderd ook niet. Dus dit is blijkbaar wat het is.
Kan/wil je hiermee verder leven en wil je je kinderen dit meegeven?
En dat hij eventueel co-ouderschap zou willen hebben; reken er in de praktijk maar niet op. Als hij nu alleen 'spelen en sport' doet en niet de dagelijkse moetjes, dan gaat hij dat straks ook niet willen/kunnen doen. Het is vaak het principe, of het 'dreigen' ermee. In de praktijk komt er vaak weinig van terecht. Dat zie ik iig bij veel vaders die toch al niet écht meedraaiden in het gezin.
Gun jezelf iets beters, of in ieder geval rust.
dinsdag 30 september 2025 om 20:24
TO, je schrijft dat hij 100% zeker een fifty-fifty co-ouderschap zal eisen. De kinderen zijn tieners, die hebben daar volgens mij toch ook een stem in? Hoewel, als ze weten dat vader dat wil, gaan ze daar wellicht uit loyaliteit niet tegen in.
Kunnen jullie samen praten over de optie scheiden - wat niet wil zeggen dat scheiden direct moet gebeuren - of is dat taboe voor hem?
Kunnen jullie samen praten over de optie scheiden - wat niet wil zeggen dat scheiden direct moet gebeuren - of is dat taboe voor hem?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 30 september 2025 om 21:06
Ik herken zoveel in je verhaal. Hier gebeurde het wat vaker, meestal 1x per week of per 2 weken. En precies hetzelfde. Bood om dezelfde dingen. Kritiek, als het niet op zijn manier gaat etc. Behalve dat hij soms wel sorry kon zeggen. En dan beloven dat het niet meer gebeurt. Maar het gebeurde altijd weer. En (achteraf gezien) elke keer werd mijn liefde voor hem wat minded. Tot het helemaal weg was. Tuurlijk heb ik ook mijn aandeel. Feit is dat we niet bij elkaar pasten (dat zeiden zelf de relatietherapeuten!), ik kon niet met zijn woede omgaan, klapte dicht en/of deed boos terug. Wat het alleen maar erger maakte.
Meerdere keren relatietherapie gedaan, beiden apart in therapie. Het hielp soms even maar we vervielen weer in het oude gedrag.
Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan. En wat ben ik veel gelukkiger!!
Ik vind mezelf weer terug, heb het superleuk met de kinderen (ongeveer 50/50, iets vaker bij mij), heb een heerlijk huis. En de kinderen gaan supergoed. Tuurlijk was het enorm schrikken voor ze. Maar nu zijn ze er helemaal aan gewend en gaat het met beiden heel goed. Het is nu 1 jaar geleden dat we het vertelden. Eerst hebben we nog een tijdje samen gewoond, wat de verandering wat minder heftig heeft gemaakt denk ik. En mijn ex woont nog steeds in ons oude huis, dus dat is een vertrouwde plek die hetzelfde bleef. En opvallend is dat de buikklachten die mijn oudste voorheen al jaren had, over lijken te zijn (afkloppen).
Dus het kan echt beter. En de hele scheiding en alles eromheen is me eerlijk gezegd enorm meegevallen (had heel veel hulp van lieve familie en vrienden). Wat ik echt vreselijk vond was het de kinderen vertellen. Maar nu gaat het dus goed met ze. Ik wil je geen kant opduwen, maar een mogelijke uitkomst laten zien. Maar je moet uiteraard helemaal voor jezelf je eigen beslissing maken.
(Ik wilde net allemaal voorbeelden van situaties waarin hij boos werd - die ik in een die dagboekje heb bijgehouden - hieronder zetten, maar die zal ik je besparen
, dat is een lang stuk tekst. Mocht je het wel willen lezen laat maar weten dan deel ik het.)
Meerdere keren relatietherapie gedaan, beiden apart in therapie. Het hielp soms even maar we vervielen weer in het oude gedrag.
Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan. En wat ben ik veel gelukkiger!!
Ik vind mezelf weer terug, heb het superleuk met de kinderen (ongeveer 50/50, iets vaker bij mij), heb een heerlijk huis. En de kinderen gaan supergoed. Tuurlijk was het enorm schrikken voor ze. Maar nu zijn ze er helemaal aan gewend en gaat het met beiden heel goed. Het is nu 1 jaar geleden dat we het vertelden. Eerst hebben we nog een tijdje samen gewoond, wat de verandering wat minder heftig heeft gemaakt denk ik. En mijn ex woont nog steeds in ons oude huis, dus dat is een vertrouwde plek die hetzelfde bleef. En opvallend is dat de buikklachten die mijn oudste voorheen al jaren had, over lijken te zijn (afkloppen).
Dus het kan echt beter. En de hele scheiding en alles eromheen is me eerlijk gezegd enorm meegevallen (had heel veel hulp van lieve familie en vrienden). Wat ik echt vreselijk vond was het de kinderen vertellen. Maar nu gaat het dus goed met ze. Ik wil je geen kant opduwen, maar een mogelijke uitkomst laten zien. Maar je moet uiteraard helemaal voor jezelf je eigen beslissing maken.
(Ik wilde net allemaal voorbeelden van situaties waarin hij boos werd - die ik in een die dagboekje heb bijgehouden - hieronder zetten, maar die zal ik je besparen
, dat is een lang stuk tekst. Mocht je het wel willen lezen laat maar weten dan deel ik het.)
dinsdag 30 september 2025 om 21:43
Ik herken een soortgelijke dynamiek. Relatietherapie had geen effect. Het enige wat mij helpt is therapie voor mezelf om beter voor mezelf te zorgen en mijn grenzen aan te geven.
Zolang je nog toestaat dat hij zulke destructieve dingen tegen je zegt en daar blijkbaar de ruimte voor krijgt, heb je nog werk aan de winkel.
Zolang je nog met hem samen leeft, zul je met jezelf aan de slag moeten om hier sterker in te gaan staan.
De rauwe waarheid is: Hij gaat niet veranderen. Maar als jij verandert, dan kan de situatie niet blijven zoals die is. OF hij gaat met je mee bewegen en jullie verbinding wordt weer gezond, OF je bent er klaar mee en de redenen om te vertrekken in plaats van blijven worden zo groot dat je niet anders kunt dan die stap zetten.
Zolang je nog toestaat dat hij zulke destructieve dingen tegen je zegt en daar blijkbaar de ruimte voor krijgt, heb je nog werk aan de winkel.
Zolang je nog met hem samen leeft, zul je met jezelf aan de slag moeten om hier sterker in te gaan staan.
De rauwe waarheid is: Hij gaat niet veranderen. Maar als jij verandert, dan kan de situatie niet blijven zoals die is. OF hij gaat met je mee bewegen en jullie verbinding wordt weer gezond, OF je bent er klaar mee en de redenen om te vertrekken in plaats van blijven worden zo groot dat je niet anders kunt dan die stap zetten.
dinsdag 30 september 2025 om 22:22
Hier ook herkenning, al gebeurde het bij ons na 1 jaar al. Hij wilde niet in relatietherapie daarvoor toen. Uiteindelijk door een andere situatie heb ik een week time out ingelast omdat ik twijfelde of ik wel nog wilde blijven, daar is hij zo van geschrokken dat hij toen wel overstag ging om relatie therapie te proberen. Sindsdien is het langzaamaan stuk beter gegaan! Inmiddels gebeuren dat soort ‘gemene’ ruzies niet meer, maar we kunnen nog steeds flink kibbelen haha. Maar het enige verschil wat nodig was is denk ik zíjn motivatie. Omdat hij uiteindelijk ook besloot dat hij het patroon ook niet oke vond en wilde veranderen, konden we er pas echt wat aan doen. Als hij dat niet wilt heb je zelf een keuze om te maken…
dinsdag 30 september 2025 om 22:31
Bij mij leek hij op een gegeven moment ook het licht te zien. Inderdaad ook op het moment dat ik uitsprak ons huwelijk zo niet meer vol te kunnen (en willen) houden. Hij deed ineens poeslief. Maar dat voelde zo nep en tijdelijk. Er was al teveel kapot bij mij. (Achteraf zei hij ook dat de liefde voor mij op dat moment al een tijd weg was, maar dat hij opzag tegen al het ongemak.)
2sissi wijzigde dit bericht op 30-09-2025 22:37
21.46% gewijzigd
dinsdag 30 september 2025 om 22:46
Wat een gemene uitspraak van je ex.2Sissi schreef: ↑30-09-2025 22:31Bij mij leek hij op een gegeven moment ook het licht te zien. Inderdaad ook op het moment dat ik uitsprak ons huwelijk zo niet meer vol te kunnen (en willen) houden. Hij deed ineens poeslief. Maar dat voelde zo nep en tijdelijk. Er was al teveel kapot bij mij. (Achteraf zei hij ook dat de liefde voor mij op dat moment al een tijd weg was, maar dat hij opzag tegen al het ongemak.)
woensdag 1 oktober 2025 om 09:57
Dank voor de reacties.
Dat ik moet leren loslaten (ook qua opvoeding) is zeker waar, daar heb ik nog wel wat werk aan.
Als ik denk aan scheiden, voel ik me aan de ene kant opgelucht en van iets 'verlost', en aan de andere kant ook heel verdrietig omdat hij mijn grote liefde was/is en we veel mooie momenten hebben gedeeld waarin ik me heel vrij en mezelf heb gevoeld. Hij kan ook erg liefdevol zijn, ook de laatste jaren. Het blijft zo moeilijk te rijmen.
Op een of andere manier weet ik ook zeker dat hij het me zeer kwalijk gaat nemen als ik wil scheiden. En dat hij het me niet gemakkelijk zal maken met de kinderen. De (mannelijke) relatietherapeut met wie ik (nadat mijn man had afgehaakt) nog 1x ben gaan praten, zei ook zoiets: 'als je weg wil, bereid je dan goed voor, want hij zal niet meewerken en jou de schuld geven.' Ik vind het heel moeilijk in te schatten. Maar het kan ook goed uitdraaien, zoals iemand hierboven schreef. Ik weet het niet ...
De kinderen zeggen ook soms - wanneer we ruzie hebben gehad - 'hebben jullie het nu weer goedgemaakt?' of 'jullie gaan toch niet scheiden hè?'. Ik stel dan steeds gerust. Ik zie er als een berg tegenop om dan ooit tegen hen te moeten zeggen dat wat ze vrezen werkelijkheid wordt.
Jullie reacties maken me wel duidelijk dat ik in ieder geval aan de slag moet hiermee. De stap van scheiden is voorlopig nog te groot, maar zelf in therapie gaan lijkt me nu het beste. Zodat ik sterker kan worden om grenzen te stellen / de situatie om te buigen ofwel toch ooit de stap te zetten in volle helderheid.
Het lucht me erg op om hierover te schrijven. Dank forummers.
Dat ik moet leren loslaten (ook qua opvoeding) is zeker waar, daar heb ik nog wel wat werk aan.
Als ik denk aan scheiden, voel ik me aan de ene kant opgelucht en van iets 'verlost', en aan de andere kant ook heel verdrietig omdat hij mijn grote liefde was/is en we veel mooie momenten hebben gedeeld waarin ik me heel vrij en mezelf heb gevoeld. Hij kan ook erg liefdevol zijn, ook de laatste jaren. Het blijft zo moeilijk te rijmen.
Op een of andere manier weet ik ook zeker dat hij het me zeer kwalijk gaat nemen als ik wil scheiden. En dat hij het me niet gemakkelijk zal maken met de kinderen. De (mannelijke) relatietherapeut met wie ik (nadat mijn man had afgehaakt) nog 1x ben gaan praten, zei ook zoiets: 'als je weg wil, bereid je dan goed voor, want hij zal niet meewerken en jou de schuld geven.' Ik vind het heel moeilijk in te schatten. Maar het kan ook goed uitdraaien, zoals iemand hierboven schreef. Ik weet het niet ...
De kinderen zeggen ook soms - wanneer we ruzie hebben gehad - 'hebben jullie het nu weer goedgemaakt?' of 'jullie gaan toch niet scheiden hè?'. Ik stel dan steeds gerust. Ik zie er als een berg tegenop om dan ooit tegen hen te moeten zeggen dat wat ze vrezen werkelijkheid wordt.
Jullie reacties maken me wel duidelijk dat ik in ieder geval aan de slag moet hiermee. De stap van scheiden is voorlopig nog te groot, maar zelf in therapie gaan lijkt me nu het beste. Zodat ik sterker kan worden om grenzen te stellen / de situatie om te buigen ofwel toch ooit de stap te zetten in volle helderheid.
Het lucht me erg op om hierover te schrijven. Dank forummers.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
