Relaties
alle pijlers
Ouders
zondag 12 oktober 2025 om 11:33
Ik ben mij steeds meer bewust van dat de communicatie met mijn ouders, vooral mijn vader mijn energie vreet en mij negatief en onzeker maakt. Ik kom uit een gezin waarbij ik als jongste eigenlijk altijd de verantwoordelijkheid droeg,..praktische zaken en emotioneel. De andere broers waren nooit betrokken en ze vonden het ook ok als zij gewoon hun eigen ding deden.
Ouders hadden vroeger vaak ruzie en ik was de troostpaal van mijn moeder.
Ik ben nu 36 en voel alsof ik emotioneel een achterstand heb.. in de zin dat als ik dingen voor mijzelf doe ik me bijna schuldig voel.
Ze verwachtten dat ik hun elke dag bel, ik help met zaken die spelen (of dan zeggen ze, doe maar niet hoor..het hoeft niet), alles deel etc.
Als ik langsga, irriteer ik mij vooral aan mijn vader.
Hij heeft het altijd over grote onderwerpen, politiek, actualiteit, etc.. wil altijd discussie uitlokken om dan te bewijzen dat hij gelijk heeft, altijd eenrichtingsverkeer, arrogantie, en kan heftig reageren als je niet mee eens bent. Hij vind andermans kinderen altijd veel slimmer en beter. Ik kan mij niet herinneren dat hij ooit complimenten gaf en trots was. Ook heeft hij nooit troost gegeven bij verdriet. Emotioneel onbeschikbaar heb ik nu geleerd dat dat het is.
Hij heeft ook een idee dat kids er zijn voor hun ouders..contact moet van kids komen.. waar nodig moeten zij helpen of dat nu taken zijn of geld.
Mijn moeder is compleet tegenovergestelde
Altijd bezorgd, altijd benieuwd en nieuwsgierig, altijd troosten, kan niet slapen als ik niet aangeef laat thuis te zijn gekomen.
Maar tegelijkertijd ook iemand die moeilijk positief is en beetje angstig is altijd.
Als ik gedrag van vader bespreek, zegt ze, hij is nu eenmaal zo maar bedoelt het goed...
Ik weet niet zo goed hoe ik met dit contact om moet gaan.
Herkennen jullie zo'n moeizaam contact met jullie ouders?
En hoe gaan jullie ermee om?
Ouders hadden vroeger vaak ruzie en ik was de troostpaal van mijn moeder.
Ik ben nu 36 en voel alsof ik emotioneel een achterstand heb.. in de zin dat als ik dingen voor mijzelf doe ik me bijna schuldig voel.
Ze verwachtten dat ik hun elke dag bel, ik help met zaken die spelen (of dan zeggen ze, doe maar niet hoor..het hoeft niet), alles deel etc.
Als ik langsga, irriteer ik mij vooral aan mijn vader.
Hij heeft het altijd over grote onderwerpen, politiek, actualiteit, etc.. wil altijd discussie uitlokken om dan te bewijzen dat hij gelijk heeft, altijd eenrichtingsverkeer, arrogantie, en kan heftig reageren als je niet mee eens bent. Hij vind andermans kinderen altijd veel slimmer en beter. Ik kan mij niet herinneren dat hij ooit complimenten gaf en trots was. Ook heeft hij nooit troost gegeven bij verdriet. Emotioneel onbeschikbaar heb ik nu geleerd dat dat het is.
Hij heeft ook een idee dat kids er zijn voor hun ouders..contact moet van kids komen.. waar nodig moeten zij helpen of dat nu taken zijn of geld.
Mijn moeder is compleet tegenovergestelde
Altijd bezorgd, altijd benieuwd en nieuwsgierig, altijd troosten, kan niet slapen als ik niet aangeef laat thuis te zijn gekomen.
Maar tegelijkertijd ook iemand die moeilijk positief is en beetje angstig is altijd.
Als ik gedrag van vader bespreek, zegt ze, hij is nu eenmaal zo maar bedoelt het goed...
Ik weet niet zo goed hoe ik met dit contact om moet gaan.
Herkennen jullie zo'n moeizaam contact met jullie ouders?
En hoe gaan jullie ermee om?
dinsdag 14 oktober 2025 om 07:56
meisje85 schreef: ↑13-10-2025 16:59Maar Heya, even pas op de plaats. Je vertelt nu iets dat zij 30+ jaar niet hebben gehoord of door gehad en überhaupt liever niet willen horen. Je zegt eigenlijk: jullie hebben alles verkeerd gedaan. Dan kan je niet verwachten dat ze, zeker met het patroon indachtig, op zo'n app reageren met: "sorry schat, je hebt gelijk, laten we het erover hebben". Dat is in een ideale wereld hoe het gaat, maar in een ideale wereld had je sowieso een andere relatie met je ouders gehad. Je zal zelf iets moeten doen, want met boze en verwijtende apps sturen, los je niks op. Het is slechts een voortzetting van het patroon dat er al is: jij bent het kind en je bent soms lief en meewerkend, soms boos en recalcitrant. Die dynamiek kan je veranderen, maar daar heb je wel hulp bij nodig en het begint bij jezelf, want je ouders verander je niet.
Goed stukje.
Heya, wat steun en begeleiding voor je dmv een psycholoog zou je best kunnen helpen denk ik.
dinsdag 14 oktober 2025 om 21:02
Of moeder hoopt dat dochter eens een keer niet thuis is maar zich uit laat hollen door een leuke vriend in een knus hotel . een leuke date heeft / gezellig uit eten is met een vriend of vriendin.meisje85 schreef: ↑13-10-2025 15:57Ik denk dat het helpt als je je eigen boosheid weghoudt uit je reacties. Je hoeft überhaupt niet te reageren, laat staan direct. Je kan ook zeggen: "mam, ik heb erover nagedacht, ik vind het niet nodig om je telkens te laten weten waar ik ben". En durf het zelf ook te zien voor wat het is: een moeder die haar ruim volwassen dochter steeds vraagt of ze thuis is, is niet bezorgd. Die heeft misschien controledrang of ziet jou als een manier om haar eigen leven nut te geven of wat dan ook, maar telkens willen weten of je 30+ dochter thuis is, heeft echt niks met bezorgdheid te maken.
Misschien is moeder wel bang dat haar dochter eenzaam is.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 14 oktober 2025 om 21:07
Mwah, ze schrijft meerdere keren dat moeder altijd bezorgd is en niet kan slapen als ze zegt laat thuis te komen, dus zo klinkt het niet.blijfgewoonbianca schreef: ↑14-10-2025 21:02Of moeder hoopt dat dochter eens een keer niet thuis is maar zich uit laat hollen door een leuke vriend in een knus hotel . een leuke date heeft / gezellig uit eten is met een vriend of vriendin.
Misschien is moeder wel bang dat haar dochter eenzaam is.
dinsdag 14 oktober 2025 om 22:12
Je bent een flinke ontwikkeling aan het doormaken en je aan het losmaken van je ouders. En hoe vaster je zit, hoe harder je je moet losscheuren. En je zat behoorlijk vast.
Eerst was je in je kindrol alleen maar aan het aanpassen en kijken hoe je je ouders trots op je kon laten zijn, welk gedrag moet ik vertonen om het goed te doen? Nu besef je dat dat op deze leeftijd niet normaal is.
Bewustwording is een goede stap. Losmaken doe je nu, wie weet op een wat ingewikkelde manier. Volgende stap is zoals zoveel voor me zeggen, gaan bedenken wat jij wilt. En dit duidelijk maken naar ouders.
Eerst was je in je kindrol alleen maar aan het aanpassen en kijken hoe je je ouders trots op je kon laten zijn, welk gedrag moet ik vertonen om het goed te doen? Nu besef je dat dat op deze leeftijd niet normaal is.
Bewustwording is een goede stap. Losmaken doe je nu, wie weet op een wat ingewikkelde manier. Volgende stap is zoals zoveel voor me zeggen, gaan bedenken wat jij wilt. En dit duidelijk maken naar ouders.
woensdag 15 oktober 2025 om 01:03
Het is heel normaal om op die leeftijd dingen voor jezelf te doen. Gewoon mee beginnen en twee of drie avonden per week iets gaan doen: sporten, vereniging, vrijwilligerswerk o.i.d.
Dan ben je alvast niet beschikbaar op die avonden en het sterkt je in het opbouwen c.q. uitbouwen van je eigen leven met je eigen sociale contacten e.d. Bovendien is het nu waarschijnlijk een goede afleiding voor jezelf om niet constant 'met je ouders bezig te zijn'.
Bedenk ook dat je jezelf een groot plezier doet, want hun afhankelijkheid van jou zal groeien en groeien. Wil je over 20, 25 of 30 jaar nog steeds volledig in dienst staan van je ouders?
Als je twee broers hebt dan hebben je ouders 3 kinderen. Voorlopig doe je het dan echt goed genoeg als je één keer in de drie dagen een appje of telefoontje doet; de andere twee dagen zijn dan voor je broers. (en nee, zo werkt het niet echt natuurlijk, maar die gedachte kan misschien helpen om je niet schuldig te voelen)?
Dan ben je alvast niet beschikbaar op die avonden en het sterkt je in het opbouwen c.q. uitbouwen van je eigen leven met je eigen sociale contacten e.d. Bovendien is het nu waarschijnlijk een goede afleiding voor jezelf om niet constant 'met je ouders bezig te zijn'.
Bedenk ook dat je jezelf een groot plezier doet, want hun afhankelijkheid van jou zal groeien en groeien. Wil je over 20, 25 of 30 jaar nog steeds volledig in dienst staan van je ouders?
Als je twee broers hebt dan hebben je ouders 3 kinderen. Voorlopig doe je het dan echt goed genoeg als je één keer in de drie dagen een appje of telefoontje doet; de andere twee dagen zijn dan voor je broers. (en nee, zo werkt het niet echt natuurlijk, maar die gedachte kan misschien helpen om je niet schuldig te voelen)?
woensdag 15 oktober 2025 om 14:42
Die woede hoort bij je rouwproces.
Je gaat nooit erkenning krijgen van je ouders. Jij bent degene die lijdt onder deze dynamiek, zij hebben geen probleem.
Nu jij een grens trekt en vertelt waarom zullen zij enorm veel weerstand gaan geven. Dat is wat het is, dat is niet jouw probleem om op te lossen. In hun ogen maak jij problemen en was er niks mis.
Mijn advies: ga niet wachten op hun begrip en erkenning. Stiekem verlangt een kind daar altijd naar. Ook een groot kind als jij.
Jouw waarheid veroorzaakt veel ongemak bij ze. Je kunt mensen niet dwingen om over hun schaduw heen te stappen.
Je hebt alleen controle over jezelf. Je kunt alleen maar kijken wat zij gaan doen met jouw nieuwe gedrag.
Je woede zal je zelf mee aan de slag moeten
woensdag 15 oktober 2025 om 21:36
blijfgewoonbianca schreef: ↑14-10-2025 21:02Of moeder hoopt dat dochter eens een keer niet thuis is maar zich uit laat hollen door een leuke vriend in een knus hotel . een leuke date heeft / gezellig uit eten is met een vriend of vriendin.
Misschien is moeder wel bang dat haar dochter eenzaam is.
Was het maar zo. Zelfs als ik een vriend zou hebben is het gedrag nog steeds hetzelfde. Ik weet dat uit het verleden.
woensdag 15 oktober 2025 om 21:40
Klopt... Moet zeggen dat ik nu al beter de constante apps kan negeren.Bloem1970 schreef: ↑14-10-2025 22:12Je bent een flinke ontwikkeling aan het doormaken en je aan het losmaken van je ouders. En hoe vaster je zit, hoe harder je je moet losscheuren. En je zat behoorlijk vast.
Eerst was je in je kindrol alleen maar aan het aanpassen en kijken hoe je je ouders trots op je kon laten zijn, welk gedrag moet ik vertonen om het goed te doen? Nu besef je dat dat op deze leeftijd niet normaal is.
Bewustwording is een goede stap. Losmaken doe je nu, wie weet op een wat ingewikkelde manier. Volgende stap is zoals zoveel voor me zeggen, gaan bedenken wat jij wilt. En dit duidelijk maken naar ouders.
Nu probeert mijn moeder via gifs een reactie uit te lokken. En dan einde van de avond telkens, wil je praten met je moeder?
Ik ga gewoon niks meer proberen uit te leggen. Dat heb ik al meerdere malen gedaan door te verwoorden dat ik volwassen en op leeftijd heb en niet constant moet doorgeven waar ik ben en wat ik doe. Mijn moeder wil vooral dat ik de steunpilaar wat ik altijd ben geweest doorzet..iemand waarbij ze alles emotioneel kan storten, up to date blijft van wat ik doe en met wie. Mijn vader wil puur een toehoorder als ik langsga daar om te laten zien hoeveel die wel niet weet over allerlei onderwerpen en de ander daarbij kleineren.
woensdag 15 oktober 2025 om 21:42
Die broers doen niks, nooit gedaan..ook niet als het echt nodig en nood aan de man was.. ze zijn echt een apart volk, sorry..ook tegenover mij altijd onterecht jaloers terwijl ik alles voor hen probeerde te doen als dat nodig was. Liefde was nooit wederzijds, ik was alleen goed als ik iets kon doen voor ze. echt het tegenovergestelde van mij.Gebruna schreef: ↑15-10-2025 01:03Het is heel normaal om op die leeftijd dingen voor jezelf te doen. Gewoon mee beginnen en twee of drie avonden per week iets gaan doen: sporten, vereniging, vrijwilligerswerk o.i.d.
Dan ben je alvast niet beschikbaar op die avonden en het sterkt je in het opbouwen c.q. uitbouwen van je eigen leven met je eigen sociale contacten e.d. Bovendien is het nu waarschijnlijk een goede afleiding voor jezelf om niet constant 'met je ouders bezig te zijn'.
Bedenk ook dat je jezelf een groot plezier doet, want hun afhankelijkheid van jou zal groeien en groeien. Wil je over 20, 25 of 30 jaar nog steeds volledig in dienst staan van je ouders?
Als je twee broers hebt dan hebben je ouders 3 kinderen. Voorlopig doe je het dan echt goed genoeg als je één keer in de drie dagen een appje of telefoontje doet; de andere twee dagen zijn dan voor je broers. (en nee, zo werkt het niet echt natuurlijk, maar die gedachte kan misschien helpen om je niet schuldig te voelen)?
Op de een of andere manier denken zij dat ik het getroffen kind ben..de kind die alle aandacht kreeg.
Terwijl zij juist plezier hebben beleefd en nooit enige verantwoordelijkheid vanuit ouders kregen om die taken over te nemen of mee te denken, of al die ruzies van ouders en hectiek hebben meegemaakt..die kreeg ik in mijn maag en ik moest altijd optreden, terwijl ik de jongste was.
woensdag 15 oktober 2025 om 22:08
Ik vraag mij echt af of zij dat als waarheid zien. Ze zien hun eigen waarheid en dat is dat ik geestelijk in de war ben, te gevoelig in het leven sta en andere kinderen die misbruikt zijn..in armoede leven etc het veel slechtere hebben en niet zouden klagen.Dropdrop schreef: ↑15-10-2025 14:42Die woede hoort bij je rouwproces.
Je gaat nooit erkenning krijgen van je ouders. Jij bent degene die lijdt onder deze dynamiek, zij hebben geen probleem.
Nu jij een grens trekt en vertelt waarom zullen zij enorm veel weerstand gaan geven. Dat is wat het is, dat is niet jouw probleem om op te lossen. In hun ogen maak jij problemen en was er niks mis.
Mijn advies: ga niet wachten op hun begrip en erkenning. Stiekem verlangt een kind daar altijd naar. Ook een groot kind als jij.
Jouw waarheid veroorzaakt veel ongemak bij ze. Je kunt mensen niet dwingen om over hun schaduw heen te stappen.
Je hebt alleen controle over jezelf. Je kunt alleen maar kijken wat zij gaan doen met jouw nieuwe gedrag.
Je woede zal je zelf mee aan de slag moeten
Dus idd..ze gaan niet veranderen of het erkennen...
woensdag 15 oktober 2025 om 22:29
woensdag 15 oktober 2025 om 23:32
De videos op YT zijn interessant...dank
donderdag 16 oktober 2025 om 00:16
Dat je broers niks voor of met je ouders doen, zou jouw probleem niet moeten zijn. Ik bedoelde het dus meer als een soort steuntje voor jezelf, dat jij je niet telkens 'verplicht' hoeft te voelen.Heya schreef: ↑15-10-2025 21:42Die broers doen niks, nooit gedaan..ook niet als het echt nodig en nood aan de man was.. ze zijn echt een apart volk, sorry..ook tegenover mij altijd onterecht jaloers terwijl ik alles voor hen probeerde te doen als dat nodig was. Liefde was nooit wederzijds, ik was alleen goed als ik iets kon doen voor ze. echt het tegenovergestelde van mij.
Op de een of andere manier denken zij dat ik het getroffen kind ben..de kind die alle aandacht kreeg.
Terwijl zij juist plezier hebben beleefd en nooit enige verantwoordelijkheid vanuit ouders kregen om die taken over te nemen of mee te denken, of al die ruzies van ouders en hectiek hebben meegemaakt..die kreeg ik in mijn maag en ik moest altijd optreden, terwijl ik de jongste was.
Op dag 1 denk je bij jezelf: deze dag is broer 1 aan de beurt, dus IK hoef niks (natuurlijk doet broer 1 niks, maar daar kan jij niks aan doen).
Op dag 2 denk je bij jezelf: vandaag is de beurt voor broer 2, dus IK hoef niks (idem)
Op dag 3 ben jij aan de beurt en doe je kort een appje of telefoontje met je ouders. En dan pas weer op dag 6 en op dag 9.
...en dan ook die andere dagen echt zelf ook geen contact zoeken. Misschien helpt het.
donderdag 16 oktober 2025 om 06:02
Zo bedoel je dat... Ja.. ik wilde aangeven dat er dus alleen met mij contact is,.was.Gebruna schreef: ↑16-10-2025 00:16Dat je broers niks voor of met je ouders doen, zou jouw probleem niet moeten zijn. Ik bedoelde het dus meer als een soort steuntje voor jezelf, dat jij je niet telkens 'verplicht' hoeft te voelen.
Op dag 1 denk je bij jezelf: deze dag is broer 1 aan de beurt, dus IK hoef niks (natuurlijk doet broer 1 niks, maar daar kan jij niks aan doen).
Op dag 2 denk je bij jezelf: vandaag is de beurt voor broer 2, dus IK hoef niks (idem)
Op dag 3 ben jij aan de beurt en doe je kort een appje of telefoontje met je ouders. En dan pas weer op dag 6 en op dag 9.
...en dan ook die andere dagen echt zelf ook geen contact zoeken. Misschien helpt het.
Het zou inderdaad niet met probleem moeten zijn, maar ze maken het mijn probleem.
Vaak genoeg dat mijn moeder dan zegt... "Ooh, ben je ook als je broers aan worden. Ook zo ondankbaar "
donderdag 16 oktober 2025 om 10:02
"...Ja mam, dat lijkt mij veel beter; ik heb die kunst bij hen afgekeken want ik wil ook gewoon mijn eigen leven kunnen leiden. En dat heeft niets met ondankbaarheid te maken...."
Dat soort teksten gewoon steeds kalm, maar gedecideerd, blijven herhalen. En uiteraard je daar zelf ook naar gedragen.
Je bent een volwassen vrouw en ook je ouders kunnen zich gewoon respectvol naar jou toe opstellen. Als je dat uitstraalt (of zelfs tegen hen zegt) dan zullen zij zich er op een gegeven moment naar gaan gedragen. Zo niet: herhalen.
Dat soort teksten gewoon steeds kalm, maar gedecideerd, blijven herhalen. En uiteraard je daar zelf ook naar gedragen.
Je bent een volwassen vrouw en ook je ouders kunnen zich gewoon respectvol naar jou toe opstellen. Als je dat uitstraalt (of zelfs tegen hen zegt) dan zullen zij zich er op een gegeven moment naar gaan gedragen. Zo niet: herhalen.
donderdag 16 oktober 2025 om 10:09
Het is alleen jouw probleem als jij het je aantrekt, zo’n opmerking.Heya schreef: ↑16-10-2025 06:02Zo bedoel je dat... Ja.. ik wilde aangeven dat er dus alleen met mij contact is,.was.
Het zou inderdaad niet met probleem moeten zijn, maar ze maken het mijn probleem.
Vaak genoeg dat mijn moeder dan zegt... "Ooh, ben je ook als je broers aan worden. Ook zo ondankbaar "
Makkelijk gezegd natuurlijk. Iedereen wil graag gezien en gewaardeerd worden door zijn ouders.
Maar als dat er niet in zit, dan is het zaak om een teflonjas te creëren. Met hulp als dat nodig is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
