Relaties
alle pijlers
Ik weet niet wat ik moet doen
zaterdag 18 oktober 2025 om 10:39
Ik weet niet wat ik moet doen en hoop advies te krijgen.
Momenteel woon ik nog samen met (ex)partner, niet getrouwd, wel kinderen. De relatie is al jaren niet meer goed. Het is erin geslopen en steeds erger geworden. Hij is een heel stil introvert persoon, toont geen affectie, geen intimiteit en weinig interactie. Ik kan nooit met hem lachen en dat mis ik. Dit is mij in de loop der jaren op gaan breken. Ik begrijp ook niet waarom hij zo is want het is in mijn ogen geen normaal gedrag. Op de vraag was hij in het begin zo, deels maar lang niet zo erg.
Ik twijfel dus al jaren en ik lijk de knoop maar niet door te kunnen hakken. Als er geen kinderen in het spel waren dan was ik wel eerder weggegaan. Ik vind het erg moeilijk wat de gevolgen gaan zijn. Hij is de enige volwassene in mijn leven. Ik heb geen familie of vrienden. Ik ben dus ergens een soort van bang om alleen te staan. De situatie was er eerst ook niet naar gezien mijn onstabiele werk/financiële situatie maar daar is nu verandering in. Voor sociale huur kom ik bijna niet in aanmerking, lange wachttijd en waarschijnlijk verdien ik nu te veel. Dan zou ik in mijn eentje iets moeten kopen wat in deze tijd ook niet makkelijk is.
Ergens weet of denk ik dat een relatie veel leuker en beter kan zijn. Aan de andere kant denk ik verwacht geen sprookjes dus mss moet ik hier maar gewoon mee dealen of in ieder geval tot de kinderen ouder zijn.
Zo cirkel ik al jaren rond in mijn gedachten en gevoelens en voel ik me daardoor ook al jaren niet lekker. Ik ben bang als ik het niet verander dat het zo zal blijven. Dan hoor ik mensen (moeder van school bv) uitelkaar gaan en dan denk ik hoe hebben ze die stap gezet. Gewoon doen? Waarom doe ik het nu niet...? Ik heb het jaren geleden ook al eens gedaan, waren ook kinderen in het spel. Heb ik ook jaren over gedaan om die stap te zetten. Dus het is me niet compleet onbekend.
Ik hoop dat iemand mij hier advies kan geven en/of persoonlijke ervaring wil delen.
Momenteel woon ik nog samen met (ex)partner, niet getrouwd, wel kinderen. De relatie is al jaren niet meer goed. Het is erin geslopen en steeds erger geworden. Hij is een heel stil introvert persoon, toont geen affectie, geen intimiteit en weinig interactie. Ik kan nooit met hem lachen en dat mis ik. Dit is mij in de loop der jaren op gaan breken. Ik begrijp ook niet waarom hij zo is want het is in mijn ogen geen normaal gedrag. Op de vraag was hij in het begin zo, deels maar lang niet zo erg.
Ik twijfel dus al jaren en ik lijk de knoop maar niet door te kunnen hakken. Als er geen kinderen in het spel waren dan was ik wel eerder weggegaan. Ik vind het erg moeilijk wat de gevolgen gaan zijn. Hij is de enige volwassene in mijn leven. Ik heb geen familie of vrienden. Ik ben dus ergens een soort van bang om alleen te staan. De situatie was er eerst ook niet naar gezien mijn onstabiele werk/financiële situatie maar daar is nu verandering in. Voor sociale huur kom ik bijna niet in aanmerking, lange wachttijd en waarschijnlijk verdien ik nu te veel. Dan zou ik in mijn eentje iets moeten kopen wat in deze tijd ook niet makkelijk is.
Ergens weet of denk ik dat een relatie veel leuker en beter kan zijn. Aan de andere kant denk ik verwacht geen sprookjes dus mss moet ik hier maar gewoon mee dealen of in ieder geval tot de kinderen ouder zijn.
Zo cirkel ik al jaren rond in mijn gedachten en gevoelens en voel ik me daardoor ook al jaren niet lekker. Ik ben bang als ik het niet verander dat het zo zal blijven. Dan hoor ik mensen (moeder van school bv) uitelkaar gaan en dan denk ik hoe hebben ze die stap gezet. Gewoon doen? Waarom doe ik het nu niet...? Ik heb het jaren geleden ook al eens gedaan, waren ook kinderen in het spel. Heb ik ook jaren over gedaan om die stap te zetten. Dus het is me niet compleet onbekend.
Ik hoop dat iemand mij hier advies kan geven en/of persoonlijke ervaring wil delen.
zaterdag 18 oktober 2025 om 17:07
zaterdag 18 oktober 2025 om 17:19
Hoe oud zijn je kinderen? En zijn het jullie kinderen of jouw kinderen (omdat je schrijft dat je de stap al eens eerder gezet hebt).
Zoals je jouw eigen leven beschrijft komt het een beetje over alsof je daar ook niet helemaal gelukkig in bent. Geen familie (hoe komt dat zo? Zijn ze er niet of heb je er geen contact mee?), geen vrienden, alleen met je werk gaat het nu wel goed.
Hoe zit het met je partners volwassen omgeving? Heeft die wel familie/vrienden?
Zou het helpen eerst eens te proberen om alle dingen naast je relatie wat op te halen? Gaan sporten bijvoorbeeld of een andere hobby waardoor je mensen leert kennen? Vrijwilligerswerk in een mens-rijke sociale omgeving?
Ik kan me zo voorstellen namelijk dat als je dag in dag uit altijd maar met z'n tweetjes bent (en de kinderen) het niet echt spetterend meer is. Dat je weinig enthousiasme meebrengt en hij dat dus sowieso al minder deed.
En wie weet wil hij wel mee gaan paddelen of zo? Kunnen jullie daar samen mensen leren kennen? (Als hij daaraan geen behoefte heeft: hij heeft zijn voordeel door sporten, jij door contacten).
Dan heb je samen weer wat om over te praten en zo.
Soms gaat het kaarsje langzaam uit en moet je de boel weer even wat oppoken om het weer aan te krijgen!
Zoals je jouw eigen leven beschrijft komt het een beetje over alsof je daar ook niet helemaal gelukkig in bent. Geen familie (hoe komt dat zo? Zijn ze er niet of heb je er geen contact mee?), geen vrienden, alleen met je werk gaat het nu wel goed.
Hoe zit het met je partners volwassen omgeving? Heeft die wel familie/vrienden?
Zou het helpen eerst eens te proberen om alle dingen naast je relatie wat op te halen? Gaan sporten bijvoorbeeld of een andere hobby waardoor je mensen leert kennen? Vrijwilligerswerk in een mens-rijke sociale omgeving?
Ik kan me zo voorstellen namelijk dat als je dag in dag uit altijd maar met z'n tweetjes bent (en de kinderen) het niet echt spetterend meer is. Dat je weinig enthousiasme meebrengt en hij dat dus sowieso al minder deed.
En wie weet wil hij wel mee gaan paddelen of zo? Kunnen jullie daar samen mensen leren kennen? (Als hij daaraan geen behoefte heeft: hij heeft zijn voordeel door sporten, jij door contacten).
Dan heb je samen weer wat om over te praten en zo.
Soms gaat het kaarsje langzaam uit en moet je de boel weer even wat oppoken om het weer aan te krijgen!
zaterdag 18 oktober 2025 om 18:12
zaterdag 18 oktober 2025 om 18:28
zaterdag 18 oktober 2025 om 18:57
zaterdag 18 oktober 2025 om 23:40
Als er (jonge) kinderen in het spel zijn, vind ik dat je wel de morele verplichting hebt om veel dingen te proberen voordat je besluit om uit elkaar te gaan. Dat kan van een date night tot relatietherapie lopen.
zaterdag 18 oktober 2025 om 23:44
Als het gevoel weg is is het weg toch? Beter zorgen voor een goed lopend co-ouderschap. Dat is belangrijker dan 2 ouders in 1 huis. Helemaal als ze het niet leuk hebben samen.
Don’t let anyone ruin your day. It’s your day.
Ruin it yourself.
Ruin it yourself.
zondag 19 oktober 2025 om 06:03
Weet hij dat jij niet gelukkig bent? Weet hij wat jij mist in jullie relatie? Weet jij hoe hij zich voelt?
Je schrijft dat er totaal geen andere volwassenen in jouw leven zijn. Scheiden, en dan alleen zijn zonder enig support netwerk is ook net zo eenzaam. Je neemt tenslotte toch jezelf mee.
Even los van jouw man, wat heb JIJ nodig? En wat zou je daar nu aan kunnen doen? Scheiden kan altijd nog.
Je schrijft dat er totaal geen andere volwassenen in jouw leven zijn. Scheiden, en dan alleen zijn zonder enig support netwerk is ook net zo eenzaam. Je neemt tenslotte toch jezelf mee.
Even los van jouw man, wat heb JIJ nodig? En wat zou je daar nu aan kunnen doen? Scheiden kan altijd nog.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 19 oktober 2025 om 08:13
Missthinkalot schreef: ↑18-10-2025 10:39Momenteel woon ik nog samen met (ex)partner, niet getrouwd, wel kinderen. De relatie is al jaren niet meer goed. Het is erin geslopen en steeds erger geworden. Hij is een heel stil introvert persoon, toont geen affectie, geen intimiteit en weinig interactie. Ik kan nooit met hem lachen en dat mis ik. Dit is mij in de loop der jaren op gaan breken. Ik begrijp ook niet waarom hij zo is want het is in mijn ogen geen normaal gedrag. Op de vraag was hij in het begin zo, deels maar lang niet zo erg.
Hij is de enige volwassene in mijn leven. Ik heb geen familie of vrienden.
Zo cirkel ik al jaren rond in mijn gedachten en gevoelens en voel ik me daardoor ook al jaren niet lekker.
Ik heb het jaren geleden ook al eens gedaan, waren ook kinderen in het spel.
Even wat op een rijtje gezet hierboven. Ik laat even het stuk tussen jou en hem buiten beschouwing en focus op jou. Ik denk dat jij dat zelf ook moet gaan doen in eerste instantie, in plaats van je zo op hem te focussen.
Jij vind dat je vriend geen normaal gedrag vertoont. Vind jij het van jezelf wel normaal dat jouw vriend (die jij niet eens leuk vindt) de enige volwassene in je leven is? Ga daar eens de focus op leggen: waarom is dat? Je lijkt wel behoefte te hebben aan contact (je wil affectie, intimiteit, interactie, met iemand lachen) maar hebt dat nergens. Zoek je daar niet naar of lukt het jou (ook) niet om dat voor elkaar te krijgen met anderen? En waar komt dat dan door? Wat doe je daaraan en vooral: wat doe je daar niet aan en waarom niet?
Ik snap wel dat je je al jaren niet lekker in je vel voelt maar ik zie de oorzaak daarvan veel meer bij jou dan bij wat je vriend al dan niet doet.
Het zou natuurlijk wel lekker makkelijk zijn als een vriend dit allemaal voor je op zou lossen, maar daar ligt echt de sleutel niet. Als je zo verder gaat mogen al die kinderen straks weer een nieuwe vriend verwelkomen en later weer afscheid van nemen. Ga zelf eens zorgen voor stabiliteit. In jezelf en daarmee ook voor je kinderen.
zondag 19 oktober 2025 om 08:30
Naar dat je zo vast zit.. 
Kan je uitleggen waarom hij de enige volwassen persoon is in je leven? Want dat gegeven vind ik bijzonder..
Hoe is hij met de kinderen? En wat is jouw eigen aandeel in deze relatiestatus? Het gaat altijd vooral over de ander maar ik ben altijd benieuwd of mensen in staat zijn om eerlijk in de spiegel te kijken.
Kan je uitleggen waarom hij de enige volwassen persoon is in je leven? Want dat gegeven vind ik bijzonder..
Hoe is hij met de kinderen? En wat is jouw eigen aandeel in deze relatiestatus? Het gaat altijd vooral over de ander maar ik ben altijd benieuwd of mensen in staat zijn om eerlijk in de spiegel te kijken.
zondag 19 oktober 2025 om 08:38
Ga met jezelf aan de slag. Je kunt jezelf de vragen stellen hoe het komt dat er verder niemand in je leven is, dat je zo geïsoleerd bent (geraakt?), hoe kan het dat je al jaren in dezelfde cirkel rondgaat, wat heb je eraan gedaan om dat te veranderen? En laat de keuze, welke het ook is, je eigen keuze zijn. Het is niet fair om te zeggen dat je allang weg was geweest als de kinderen er niet waren (en is dat wel écht zo?). Het is (ook) jouw leven, je krijgt heus geen medaille omdat je zelf jarenlang ongelukkig bent geweest maar voor de kinderen bent gebleven. Schuif de verantwoordelijkheid niet op hen af, maar draag die zelf. Sowieso lijkt het of je veel buiten jezelf focust (je man, je kinderen, de financiële situatie, de woningmarkt) en lees ik weinig focus op jezelf. Daar begint het mee.
zondag 19 oktober 2025 om 10:24
Klopt. Ik ga erg veel werken dus er zal weinig tijd overblijven voor andere dingen, naast mijn kinderen. Dat vind ik niet erg.
Hij is een goede vader voor zijn kinderen met mijn andere kinderen heeft hij noet zoveel.
zondag 19 oktober 2025 om 10:31
moizer schreef: ↑18-10-2025 17:19Hoe oud zijn je kinderen? En zijn het jullie kinderen of jouw kinderen (omdat je schrijft dat je de stap al eens eerder gezet hebt).
Zoals je jouw eigen leven beschrijft komt het een beetje over alsof je daar ook niet helemaal gelukkig in bent. Geen familie (hoe komt dat zo? Zijn ze er niet of heb je er geen contact mee?), geen vrienden, alleen met je werk gaat het nu wel goed.
Hoe zit het met je partners volwassen omgeving? Heeft die wel familie/vrienden?
Zou het helpen eerst eens te proberen om alle dingen naast je relatie wat op te halen? Gaan sporten bijvoorbeeld of een andere hobby waardoor je mensen leert kennen? Vrijwilligerswerk in een mens-rijke sociale omgeving?
Ik kan me zo voorstellen namelijk dat als je dag in dag uit altijd maar met z'n tweetjes bent (en de kinderen) het niet echt spetterend meer is. Dat je weinig enthousiasme meebrengt en hij dat dus sowieso al minder deed.
En wie weet wil hij wel mee gaan paddelen of zo? Kunnen jullie daar samen mensen leren kennen? (Als hij daaraan geen behoefte heeft: hij heeft zijn voordeel door sporten, jij door contacten).
Dan heb je samen weer wat om over te praten en zo.
Soms gaat het kaarsje langzaam uit en moet je de boel weer even wat oppoken om het weer aan te krijgen!
Ik heb iets oudere kinderen uit een eerdere relatie en we hebben 2 kinderen samen.
Mijn gescheiden ouders zijn niet meer in beeld, verder heb ik geen broers of zussen. Mijn partner(?) heeft zijn ouders en broer, verder ook niet, naast collega's.
Ik heb zelf wel iets wat ik leuk vind om te doen maar dat is voornamelijk in het voorjaar/zomer en dat ga ik straks ook weer naast mijn werk doen. Niet iets sociaals maar wel iets dat ik leuk vind.
Ik heb een tijd terug voorgesteld om af en toe een dag/avond/weekend iets samen te doen. Hij keek alsof ik iets heel raars zei. En hij gaf aan dat niet nodig te vinden. Hij staat nergens voor open. Heeft zelf ook geen hobby's en hekel aan sporten.
zondag 19 oktober 2025 om 10:34
In de afgelopen jaren ben ik zo vaak dat gesprek gestart, soms wekelijks. Ik vraag hem exact die vragen. Hij is ook niet tevreden of gelukkig met zijn leven, door deze relatie/mij. Een tijd terug hebben we ook gezegd dat we uitelkaar gaan. Dit lijkt hij ook te willen. Al zegt hij er nu verder niets meer over. Maar aan alles blijkt het. Het is dus aan mij om die stap te zetten.Jutter schreef: ↑18-10-2025 18:12Een goed startpunt zou zijn: met hem praten. Je kunt wat vragen stellen uit interesse: is hij tevreden in het leven? Waar wordt hij blij van? Maar ik zou ook zeker delen hoe jij je voelt. Je hoeft niet meteen een grote knoop door te hakken, maar een goed gesprek kan de boel wel in beweging brengen.
zondag 19 oktober 2025 om 10:34
Dus uitelkaar gaan.Pimpelmeesje87 schreef: ↑18-10-2025 18:24Door bij hem te blijven doe je niemand een plezier. Make it work.
zondag 19 oktober 2025 om 10:36
Ook geen collega's om iets sociaals mee te doen? Geen vrienden/vriendinnen meer?
Je vraagt wat jij kunt doen, ik denk proberen een sociaal netwerk voor jezelf op te bouwen. Dit zal altijd heel erg prettig zijn, welke stap je ook zult nemen.
Al leest het wel alsof jij en je partner heel anders zijn en het gewoon 'klaar' is.
Kan hij ook uitleggen waarom hij niet gelukkig is?
Je vraagt wat jij kunt doen, ik denk proberen een sociaal netwerk voor jezelf op te bouwen. Dit zal altijd heel erg prettig zijn, welke stap je ook zult nemen.
Al leest het wel alsof jij en je partner heel anders zijn en het gewoon 'klaar' is.
Kan hij ook uitleggen waarom hij niet gelukkig is?
zondag 19 oktober 2025 om 10:36
Relatietherapie en tijd voor onszelf voorgesteld in de vorm van datenight, weekendje weg etc. Vind hij niet nodig en geen zin in.
Regelmatig een gesprek hoe hij zich voelt en hoe verder. Doet hij uit zichzelf nooit.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
