Ik weet niet wat ik moet doen

Ik weet niet wat ik moet doen en hoop advies te krijgen.

Momenteel woon ik nog samen met (ex)partner, niet getrouwd, wel kinderen. De relatie is al jaren niet meer goed. Het is erin geslopen en steeds erger geworden. Hij is een heel stil introvert persoon, toont geen affectie, geen intimiteit en weinig interactie. Ik kan nooit met hem lachen en dat mis ik. Dit is mij in de loop der jaren op gaan breken. Ik begrijp ook niet waarom hij zo is want het is in mijn ogen geen normaal gedrag. Op de vraag was hij in het begin zo, deels maar lang niet zo erg.

Ik twijfel dus al jaren en ik lijk de knoop maar niet door te kunnen hakken. Als er geen kinderen in het spel waren dan was ik wel eerder weggegaan. Ik vind het erg moeilijk wat de gevolgen gaan zijn. Hij is de enige volwassene in mijn leven. Ik heb geen familie of vrienden. Ik ben dus ergens een soort van bang om alleen te staan. De situatie was er eerst ook niet naar gezien mijn onstabiele werk/financiële situatie maar daar is nu verandering in. Voor sociale huur kom ik bijna niet in aanmerking, lange wachttijd en waarschijnlijk verdien ik nu te veel. Dan zou ik in mijn eentje iets moeten kopen wat in deze tijd ook niet makkelijk is.

Ergens weet of denk ik dat een relatie veel leuker en beter kan zijn. Aan de andere kant denk ik verwacht geen sprookjes dus mss moet ik hier maar gewoon mee dealen of in ieder geval tot de kinderen ouder zijn.

Zo cirkel ik al jaren rond in mijn gedachten en gevoelens en voel ik me daardoor ook al jaren niet lekker. Ik ben bang als ik het niet verander dat het zo zal blijven. Dan hoor ik mensen (moeder van school bv) uitelkaar gaan en dan denk ik hoe hebben ze die stap gezet. Gewoon doen? Waarom doe ik het nu niet...? Ik heb het jaren geleden ook al eens gedaan, waren ook kinderen in het spel. Heb ik ook jaren over gedaan om die stap te zetten. Dus het is me niet compleet onbekend.

Ik hoop dat iemand mij hier advies kan geven en/of persoonlijke ervaring wil delen.

Moiren schreef: ↑

18-10-2025 18:57

Je hoeft er toch niet alles aan doen en er aan werken om te slagen? Het mag toch ook gewoon klaar zijn.

Ik heb veel dingen voorgesteld maar ik heb het gevoel dat het voor hem klaar is en hij wacht tot ik vertrek.

Hexopbezemsteel schreef: ↑

19-10-2025 06:03

Weet hij dat jij niet gelukkig bent? Weet hij wat jij mist in jullie relatie? Weet jij hoe hij zich voelt?

Je schrijft dat er totaal geen andere volwassenen in jouw leven zijn. Scheiden, en dan alleen zijn zonder enig support netwerk is ook net zo eenzaam. Je neemt tenslotte toch jezelf mee.

Even los van jouw man, wat heb JIJ nodig? En wat zou je daar nu aan kunnen doen? Scheiden kan altijd nog.

Ja dit weet hij allemaal.

Klopt, maar ja die eenzaamheid is er nu ook als je bij iemand woont die eigenlijk alleen nog wacht tot ik vertrek.

Ik heb, heel eerlijk, behoefte aan iemand die van mij houdt, mij leuk vind, leuke dingen met mij wil ondernemen. Dat is mss van latete zorg. Maar rust in mijn hoofd en situatie en niet dit twijfelachtige, onzekere gevoel van hoe gaat en moet dit verder.

S-Groot schreef: ↑

19-10-2025 08:13

Even wat op een rijtje gezet hierboven. Ik laat even het stuk tussen jou en hem buiten beschouwing en focus op jou. Ik denk dat jij dat zelf ook moet gaan doen in eerste instantie, in plaats van je zo op hem te focussen.

Jij vind dat je vriend geen normaal gedrag vertoont. Vind jij het van jezelf wel normaal dat jouw vriend (die jij niet eens leuk vindt) de enige volwassene in je leven is? Ga daar eens de focus op leggen: waarom is dat? Je lijkt wel behoefte te hebben aan contact (je wil affectie, intimiteit, interactie, met iemand lachen) maar hebt dat nergens. Zoek je daar niet naar of lukt het jou (ook) niet om dat voor elkaar te krijgen met anderen? En waar komt dat dan door? Wat doe je daaraan en vooral: wat doe je daar niet aan en waarom niet?

Ik snap wel dat je je al jaren niet lekker in je vel voelt maar ik zie de oorzaak daarvan veel meer bij jou dan bij wat je vriend al dan niet doet.

Het zou natuurlijk wel lekker makkelijk zijn als een vriend dit allemaal voor je op zou lossen, maar daar ligt echt de sleutel niet. Als je zo verder gaat mogen al die kinderen straks weer een nieuwe vriend verwelkomen en later weer afscheid van nemen. Ga zelf eens zorgen voor stabiliteit. In jezelf en daarmee ook voor je kinderen.

Ik focus me ook veel op mezelf daarom heb ik omscholing gedaan en nu een nieuwe baan. Ik heb een tijdje een hobby gehad waar ik veel nieuwe mensen ontmoetten en leuke contacten aan overhield. Helaas wonen deze mensen allemaal ver weg dus contacten blijven beperkt via de app.

Dat ik geen contact meer met mijn gescheiden ouders heb is een verhaal apart. Tuurlijk vind ik dit geen wenselijke situatie en had ik liever betrokken ouders gehad. Maar dat kan ik nou eenmaal niet veranderen. Geen broers en zussen en geen vrienden. Mijn 'partner' heeft wel ouders en een broer maar verder ook geen vrienden fof contacten buiten collega's om.

De stabiliteit en rust wil ik krijgen door of mss de stap te zetten, weg te gaan en opnieuw te beginnen. Of anders hier blijven en zo doorgaan maar of dat een oplossing is...

Enigme schreef: ↑

19-10-2025 08:30

Naar dat je zo vast zit..

Kan je uitleggen waarom hij de enige volwassen persoon is in je leven? Want dat gegeven vind ik bijzonder..

Hoe is hij met de kinderen? En wat is jouw eigen aandeel in deze relatiestatus? Het gaat altijd vooral over de ander maar ik ben altijd benieuwd of mensen in staat zijn om eerlijk in de spiegel te kijken.

Ik heb het hierboven al wat uitgelegd maar mijn gescheiden ouders zijn niet in meer mijn leven en zij lijken hier ook geen behoefte aan te hebben. Ik heb geen broers, zussen of vrienden.

Hij is goed met zijn eigen/onze kinderen maar met de 2 van mij (en ex) heeft hij minder mee.

Ik ben degene die het gesprek start over ons leven, zijn gevoelens, hoe verder etc. Ik denk ook vaak van wacht hij gewoon tot ik vertrek. Hij raakt me ook nooit met een vinger aan. Maar dat deed hij al jaren niet echt. Is ook een onderwerp van gesprek geweest en heb al eens voorgesteld om naar de huisarts te gaan km dat probleem (mogelijk testosteron tekort) te bespreken. Dit heeft hij nooit gedaan.

Ammahoela schreef: ↑

19-10-2025 08:35

Als je het al een keer eerder gedaan hebt (weggaan uit een relatie, kinderen in het spel), dan weet je toch hoe het moet?

Dat is jaren geleden en niet dat ik het toen makkelijk vond of snel heb besloten. Heb er toen ook jaren over gedaan tot ik echt niet meer kon. Gevoelens voor die persoon waren helemaal weg en nu zit er nog wel iets.

Buiten dat allemaal om. Toen was de tijd ook makkelijker als je iets anders wou of moest. Toen kon je nog makkelijk particulier een huis voor een paar honderd euro huren. Die optie is komen te vervallen. Er zijn nu veel minder particulieren huurwoningen en je betaalt zo 1500 a 3000 euro.

Aneso schreef: ↑

19-10-2025 10:48

Wat maakt dan dat je niet weet wat je moet doen? Je geeft aan niet gelukkig te zijn, alles te hebben geprobeerd/voorgesteld, man heeft ook aangegeven niet gelukkig te zijn. Wat maakt dan dat je nog twijfelt?

Goede vraag en dat vraag ik mezelf ook dagelijks af. Ik denk vooral dat ik tegen de gevolgen op zie. Mijn jongste kinderen de helft vd tijd niet meer gaan zien. Dat is de moeilijkste vind ik.