Kinderen
alle pijlers
Kind testen op adhd?
vrijdag 31 oktober 2025 om 17:30
Korte versie:
Kind heeft externe begeleiding via school op ons verzoek en juf en IB’er duwen op een uitgebreid onderzoek doen naar autisme/adhd omdat kind niet stil kan zitten in de klas en ze er erg veel last van heeft.
Lange versie:
Wij hebben gestuurd op begeleiding omdat hij moeilijk emoties kon verwoorden en dan vooral boos werd. School zag dit minder maar ging er in mee. Vervolgens werd dit ook duidelijker in de begeleiding: slecht tegen verlies kunnen, snel onzeker of hij het goed wel goed doet en minder ontwikkeld in het herkennen en uiten van emoties. Hier doen we thuis veel mee en met behulp van coaching gaat dit beter.
Wij zien ook een kind thuis wat erg veel ‘aan’ staat, staat liever etend en zoekt veel afleiding. Thuis kan hij ook wel tot rust komen maar als we op bezoek bij familie of vrienden zijn lijkt hij vol aan te staan, aandacht of hij gezien wordt maar ook een soort rusteloosheid.
Toen we zouden starten met begeleiding was de vraag of we voorafgaand testen wilde afnemen maar hier was een wachtlijst voor. We hebben toen gezegd dat het vooral gaat om het handvaten krijgen voor hem, dat hij zich fijner voelt.
Tegelijkertijd krijg ik het idee dat juf hem vooral storend vindt, zegt bang te zijn dat anderen hem vervelend zullen vinden in de klas. Ik kan me voorstellen dat ze last van hem heeft. Het stuk sociaal herken ik niet, gaat met veel kinderen om en spreekt af. Hij is 8 jaar.
Ik vraag me af wat testen zal opleveren? Heb de angst dat een label het hem lastiger maakt. Dat hij straks ‘dat kind is met dit en dat’. Denk dat adhd zeker kan maar dat ook onzekerheid gemaskeerd met aandacht trekken ook een rol speelt.
De externe begeleider maakt het niet zoveel uit, hij coacht op praktijksituaties die de juf hem doorgeeft of er komen thuissituatie uit gesprekken met hem naar boven.
Iemand wat advies?
Kind heeft externe begeleiding via school op ons verzoek en juf en IB’er duwen op een uitgebreid onderzoek doen naar autisme/adhd omdat kind niet stil kan zitten in de klas en ze er erg veel last van heeft.
Lange versie:
Wij hebben gestuurd op begeleiding omdat hij moeilijk emoties kon verwoorden en dan vooral boos werd. School zag dit minder maar ging er in mee. Vervolgens werd dit ook duidelijker in de begeleiding: slecht tegen verlies kunnen, snel onzeker of hij het goed wel goed doet en minder ontwikkeld in het herkennen en uiten van emoties. Hier doen we thuis veel mee en met behulp van coaching gaat dit beter.
Wij zien ook een kind thuis wat erg veel ‘aan’ staat, staat liever etend en zoekt veel afleiding. Thuis kan hij ook wel tot rust komen maar als we op bezoek bij familie of vrienden zijn lijkt hij vol aan te staan, aandacht of hij gezien wordt maar ook een soort rusteloosheid.
Toen we zouden starten met begeleiding was de vraag of we voorafgaand testen wilde afnemen maar hier was een wachtlijst voor. We hebben toen gezegd dat het vooral gaat om het handvaten krijgen voor hem, dat hij zich fijner voelt.
Tegelijkertijd krijg ik het idee dat juf hem vooral storend vindt, zegt bang te zijn dat anderen hem vervelend zullen vinden in de klas. Ik kan me voorstellen dat ze last van hem heeft. Het stuk sociaal herken ik niet, gaat met veel kinderen om en spreekt af. Hij is 8 jaar.
Ik vraag me af wat testen zal opleveren? Heb de angst dat een label het hem lastiger maakt. Dat hij straks ‘dat kind is met dit en dat’. Denk dat adhd zeker kan maar dat ook onzekerheid gemaskeerd met aandacht trekken ook een rol speelt.
De externe begeleider maakt het niet zoveel uit, hij coacht op praktijksituaties die de juf hem doorgeeft of er komen thuissituatie uit gesprekken met hem naar boven.
Iemand wat advies?
whadiepooh wijzigde dit bericht op 31-10-2025 17:41
0.65% gewijzigd
vrijdag 31 oktober 2025 om 21:33
Ik ben eigenlijk wel benieuwd welk milieu en welke achtergrond dat dan is. Misschien zit ik er helemaal naast, maar mijn gok is lager opgeleid? Want op de school van mijn kind waren de meeste ouders hoogopgeleid en supergoed geïnformeerd, daarom waren zij er als de kippen bij om hun kinderen te laten diagnosticeren. Ik dacht toen nog: waarom?! Er is niks mis met jullie kinderen, ze zijn leuk en aardig, ze komen er echt wel!Bloem1970 schreef: ↑31-10-2025 20:24Wel testen. Ik werk met kinderen waar ouders vanuit hun achtergrond, milieu niet willen weten of ze een label horen te hebben. Er mag dus officieel niks extra voor deze kinderen gedaan worden.
Natuurlijk doen mijn collega’s en ik echt wel een extra stapje, maar de worstelingen van de kinderen te zien, is zo sneu. En dan te weten dat die situatie voor ze nog wel even zo blijft.
Maar deze ouders hadden iets hogere ambities dan ‘er wel komen’, dus alle wegen werden bewandeld om die paar punten extra te pakken. Dit klinkt heel onaardig, dat is het eigenlijk ook gewoon, maar achteraf heb ik spijt gehad dat ik niet naar hun adviezen heb geluisterd, want hun kinderen deden de CITO-toets met koptelefoon en computerscherm en mijn kind - dat niet getest was en dus geen diagnose had - zat in een rumoerig lokaal met een pen te zweten.
De echte vraag is: helpt dit systeem van diagnoses ons verder? Soms denk ik wel eens dat het vroeger, toen we allemaal wel meerdere aparte types in de klas hadden (onder wie ikzelf), misschien helemaal niet zoveel slechter was dan nu.
Ja, het is fijn om dankzij een diagnose eindelijk te snappen waarom jij anders denkt en functioneert dan veel anderen (dat lees ik in dit topic veel terug), maar zou dat zonder diagnose dan nooit gelukt zijn? Je kent jezelf toch, en je ziet en merkt toch dat je anders bent? Wat ‘anders’ dan ook mag betekenen. En wat is daar eigenlijk erg aan? Ik heb het altijd als deel van mezelf gezien: zo ben ik, en voor mij is het de normaalste zaak van de wereld en ik ben er eigenlijk ook gewoon blij mee. Misschien wel omdát diagnoses vroeger niet zo gebruikelijk waren, en omdát er toen meer ruimte was om ‘anders’ te zijn. Wat dat ook mag betekenen. Iederéén is anders. Daar helpt geen diagnose aan, hoor.
Maar goed, in deze tijd zou ik iedereen adviseren om vooral wel te laten testen. Zo werkt de maatschappij. Je bent een dief van je eigen portemonnee als je denkt zoals ik denk, namelijk dat er voor iedereen wel een plek is en dat het een illusie is om een menselijke eenheidsworst na te streven. Maar als dat nu eenmaal is hoe het tegenwoordig werkt? Dan zou ik vooral meedoen en gewoon laten testen.
vrijdag 31 oktober 2025 om 22:18
Ik vind dit wel vreemd geschreven eerlijk gezegd. En dat zeg ik als iemand die zonder hulp door het VWO gegaan is en pas op m’n 30ste een diagnose gekregen heb. Ik liep m’n hele leven tegen dingen aan die anderen dus wel makkelijker konden. Ik was tijdblind en kwam vaak te laat op school of op andere momenten en ben zo vaak kwaad op mezelf geweest. Het lukte me alleen gewoon niet terwijl ik wel m’n best deed. Zo zijn er nog veel meer dingen waardoor ik sinds school angstig ben geworden. Het waren allemaal overkoepelende dingen die ik tot dat ik kinderen kreeg niet aan elkaar linkte. Ik wist niet eens dat tijdblind zijn iets was. ADD was namelijk dat je dromerig was, maar ik was niet dromerig want ik dacht aan veel dingen en probeerde actief in de les op te letten.Claire45 schreef: ↑31-10-2025 21:33
De echte vraag is: helpt dit systeem van diagnoses ons verder? Soms denk ik wel eens dat het vroeger, toen we allemaal wel meerdere aparte types in de klas hadden (onder wie ikzelf), misschien helemaal niet zoveel slechter was dan nu.
Ja, het is fijn om dankzij een diagnose eindelijk te snappen waarom jij anders denkt en functioneert dan veel anderen (dat lees ik in dit topic veel terug), maar zou dat zonder diagnose dan nooit gelukt zijn? Je kent jezelf toch, en je ziet en merkt toch dat je anders bent? Wat ‘anders’ dan ook mag betekenen. En wat is daar eigenlijk erg aan? Ik heb het altijd als deel van mezelf gezien: zo ben ik, en voor mij is het de normaalste zaak van de wereld en ik ben er eigenlijk ook gewoon blij mee. Misschien wel omdát diagnoses vroeger niet zo gebruikelijk waren, en omdát er toen meer ruimte was om ‘anders’ te zijn. Wat dat ook mag betekenen. Iederéén is anders. Daar helpt geen diagnose aan, hoor.
Maar goed, in deze tijd zou ik iedereen adviseren om vooral wel te laten testen. Zo werkt de maatschappij. Je bent een dief van je eigen portemonnee als je denkt zoals ik denk, namelijk dat er voor iedereen wel een plek is en dat het een illusie is om een menselijke eenheidsworst na te streven. Maar als dat nu eenmaal is hoe het tegenwoordig werkt? Dan zou ik vooral meedoen en gewoon laten testen.
Ik merkte wel wat dat ik anders was alleen ik vond dat ik het maar moest leren allemaal. Wat daar erg aan is, is dat je steeds vaker aangesproken wordt terwijl je het wel helemaal perfect wil doen en daardoor jezelf helemaal naar beneden drukt. Want er wordt steeds tegen je gezegd dat je beter je best moet doen, op tijd moet komen en dingen niet moet vergeten. Daarnaast had ik regelmatig meltdowns dus dat hielp thuis ook niet. Ik werd ook gepest, dus het anders zijn werd in mijn geval helemaal niet geaccepteerd.
Als ik hulp had gehad met het omgaan met ADHD dan had dat al geholpen. Sowieso voor m’n zelfvertrouwen. Tijdens toetsen een koptelefoon op en eventueel meer tijd had ook geholpen. Ik werd heel snel afgeleid van mensen die naast me zaten. Maar uiteindelijk had ik het fijnst gevonden om hulp te krijgen om er zelf goed mee om te kunnen gaan. M’n brein werkt gewoon anders en als je dat eenmaal weet dan kan je erop anticiperen.
Ik hoef geen eenheidsworst te zijn, alleen ik wil wel dat ik m’n kinderen deze angsten niet meegeef. Helemaal nu m’n oudste het waarschijnlijk ook heeft.
vrijdag 31 oktober 2025 om 22:28
In mijn hoogopgeleide zweeftevenbubbel willen velen ook geen diagnose.Claire45 schreef: ↑31-10-2025 21:33Ik ben eigenlijk wel benieuwd welk milieu en welke achtergrond dat dan is. Misschien zit ik er helemaal naast, maar mijn gok is lager opgeleid? Want op de school van mijn kind waren de meeste ouders hoogopgeleid en supergoed geïnformeerd, daarom waren zij er als de kippen bij om hun kinderen te laten diagnosticeren. Ik dacht toen nog: waarom?! Er is niks mis met jullie kinderen, ze zijn leuk en aardig, ze komen er echt wel!
Maar deze ouders hadden iets hogere ambities dan ‘er wel komen’, dus alle wegen werden bewandeld om die paar punten extra te pakken. Dit klinkt heel onaardig, dat is het eigenlijk ook gewoon, maar achteraf heb ik spijt gehad dat ik niet naar hun adviezen heb geluisterd, want hun kinderen deden de CITO-toets met koptelefoon en computerscherm en mijn kind - dat niet getest was en dus geen diagnose had - zat in een rumoerig lokaal met een pen te zweten.
De echte vraag is: helpt dit systeem van diagnoses ons verder? Soms denk ik wel eens dat het vroeger, toen we allemaal wel meerdere aparte types in de klas hadden (onder wie ikzelf), misschien helemaal niet zoveel slechter was dan nu.
Ja, het is fijn om dankzij een diagnose eindelijk te snappen waarom jij anders denkt en functioneert dan veel anderen (dat lees ik in dit topic veel terug), maar zou dat zonder diagnose dan nooit gelukt zijn? Je kent jezelf toch, en je ziet en merkt toch dat je anders bent? Wat ‘anders’ dan ook mag betekenen. En wat is daar eigenlijk erg aan? Ik heb het altijd als deel van mezelf gezien: zo ben ik, en voor mij is het de normaalste zaak van de wereld en ik ben er eigenlijk ook gewoon blij mee. Misschien wel omdát diagnoses vroeger niet zo gebruikelijk waren, en omdát er toen meer ruimte was om ‘anders’ te zijn. Wat dat ook mag betekenen. Iederéén is anders. Daar helpt geen diagnose aan, hoor.
Maar goed, in deze tijd zou ik iedereen adviseren om vooral wel te laten testen. Zo werkt de maatschappij. Je bent een dief van je eigen portemonnee als je denkt zoals ik denk, namelijk dat er voor iedereen wel een plek is en dat het een illusie is om een menselijke eenheidsworst na te streven. Maar als dat nu eenmaal is hoe het tegenwoordig werkt? Dan zou ik vooral meedoen en gewoon laten testen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 31 oktober 2025 om 22:58
Helemaal eens hoor. Veel diagnoses zijn ook een spectrum aan kenmerken waar ergens een grens getrokken is tussen je hebt het wel/niet en dat wil niet zeggen dat mensen die er buiten vallen zichzelf wel redden. Het gaat er meer om: met een paar honderd studenten in de les (of 35 in de klas) kun je niet aan alle wensen tegemoet komen. Zo'n toets printen kost me 5 minuten voor die paar dyslecten, maar een uur als ik dat voor 200 man moet gaan printen. Aan 1 student 1-op-1 extra uitleg geven na de les, omdat hij de taal niet goed spreekt is goed te doen, maar 10 van dat soort gesprekjes passen niet in de tijd die ik heb. Etc etc.
Ook al vallen er mensen tussen was en schip als ze geen diagnose hebben, het helpt dus wel om onderscheid te maken tussen een verzoek wat gewoon fijn of mooi meegenomen is ("ik lees prettiger op papier", "ik vind het wel fijn als ze nog even de belangrijkste punten voor me samenvatten", "ik zit graag vooraan") en wat nodig is om überhaupt mee te kunnen doen ("ik kan het niet goed lezen op een scherm", "ik heb niks meegekregen, want de docent praatte veel te snel", "achterin word ik teveel afgeleid").
Dat bepaalde groepen in de samenleving de weg naar hulp te weinig weten te vinden en anderen juist erg snel allerlei ondersteuning inzetten (waardoor de beschikbare middelen niet per se terecht komen bij degenen die het het hardste nodig hebben) is helaas ook zo. Dat staat wat mij betreft wel los van de individuele vraag of TO haar kind moet laten testen.
vrijdag 31 oktober 2025 om 23:06
En het hoeft ook helemaal geen grote aanpassing te zijn. Achteraf gezien had ik echt het beste vooraan kunnen zitten, maar ik had zelf als puber geen ideeAmaryllis schreef: ↑31-10-2025 22:58Helemaal eens hoor. Veel diagnoses zijn ook een spectrum aan kenmerken waar ergens een grens getrokken is tussen je hebt het wel/niet en dat wil niet zeggen dat mensen die er buiten vallen zichzelf wel redden. Het gaat er meer om: met een paar honderd studenten in de les (of 35 in de klas) kun je niet aan alle wensen tegemoet komen. Zo'n toets printen kost me 5 minuten voor die paar dyslecten, maar een uur als ik dat voor 200 man moet gaan printen. Aan 1 student 1-op-1 extra uitleg geven na de les, omdat hij de taal niet goed spreekt is goed te doen, maar 10 van dat soort gesprekjes passen niet in de tijd die ik heb. Etc etc.
Ook al vallen er mensen tussen was en schip als ze geen diagnose hebben, het helpt dus wel om onderscheid te maken tussen een verzoek wat gewoon fijn of mooi meegenomen is ("ik lees prettiger op papier", "ik vind het wel fijn als ze nog even de belangrijkste punten voor me samenvatten", "ik zit graag vooraan") en wat nodig is om überhaupt mee te kunnen doen ("ik kan het niet goed lezen op een scherm", "ik heb niks meegekregen, want de docent praatte veel te snel", "achterin word ik teveel afgeleid").
Dat bepaalde groepen in de samenleving de weg naar hulp te weinig weten te vinden en anderen juist erg snel allerlei ondersteuning inzetten (waardoor de beschikbare middelen niet per se terecht komen bij degenen die het het hardste nodig hebben) is helaas ook zo. Dat staat wat mij betreft wel los van de individuele vraag of TO haar kind moet laten testen.
vrijdag 31 oktober 2025 om 23:14
Dat ook natuurlijk. Als je niet weet wat er is, dan zijn er tig mogelijke oplossingen. Weten wat er is, helpt ook in weten welke aanpassingen zouden kunnen helpen.
vrijdag 31 oktober 2025 om 23:16
Ook hier iemand met de diagnose ADHD die pas op mijn 30e heb gekregen. Mijn ouders zeggen nu “tja we hadden wel een vermoeden, maar ja”…. Hadden ze het maar gedaan. Dat had me achteraf veel meer geholpen, in plaats van jezelf niet begrijpen en constant denken dat er iets mis met je is. En de gevolgen daarvan… Ik zou zeker laten testen. Wat al gezegd is; je hebt zelf controle op je “label”. Het staat niet op je voorhoofd gedrukt. Ik deel het wanneer het me helpt, anders niet.
En nu?
vrijdag 31 oktober 2025 om 23:23
ADHD is toch al lang geen stigmatiserend label meer.
Het helpt gewoon om te weten hoe je hersenen werken.
Ik heb zoveel faal ervaringen opgedaan als kind doordat ik adhd heb.
Mijn ouders wisten het, er lag een test van toen nog het riag maar ze wilden geen label op mijn hoofd, dus ze deelden het niet met mijn nieuwe school na verhuizing en lange tijd niet met mij. Hadden ze dat maar wel gedaan.
Doordat jij zo tegenover een test staat draag je ook naar je kind uit dat het echt heel erg is om adhd te hebben en dat hij dan een ‘label’ stoornis heeft.
Je kunt het ook bekijken vanuit er zijn drie soorten breinen en adhd valt onder het neurodivergent brein en het is gewoon fijn om te weten hoe jou brein werkt zodat we je goed kunnen helpen.
En laat idd breed testen, is er wel al een breed intelligentie onderzoek gedaan?
Soms komen daar ook prima verklaringen uit voor gedrag.
Als iemand bijvoorbeeld een disharmonisch profiel heeft kun je soms ook met druk gedrag proberen iets te vermijden.
Stop met het aandacht trekken te noemen in elk geval dat klinkt zo negatief en als iets bewust ingezet
Het helpt gewoon om te weten hoe je hersenen werken.
Ik heb zoveel faal ervaringen opgedaan als kind doordat ik adhd heb.
Mijn ouders wisten het, er lag een test van toen nog het riag maar ze wilden geen label op mijn hoofd, dus ze deelden het niet met mijn nieuwe school na verhuizing en lange tijd niet met mij. Hadden ze dat maar wel gedaan.
Doordat jij zo tegenover een test staat draag je ook naar je kind uit dat het echt heel erg is om adhd te hebben en dat hij dan een ‘label’ stoornis heeft.
Je kunt het ook bekijken vanuit er zijn drie soorten breinen en adhd valt onder het neurodivergent brein en het is gewoon fijn om te weten hoe jou brein werkt zodat we je goed kunnen helpen.
En laat idd breed testen, is er wel al een breed intelligentie onderzoek gedaan?
Soms komen daar ook prima verklaringen uit voor gedrag.
Als iemand bijvoorbeeld een disharmonisch profiel heeft kun je soms ook met druk gedrag proberen iets te vermijden.
Stop met het aandacht trekken te noemen in elk geval dat klinkt zo negatief en als iets bewust ingezet
where ever you go, go with your heart
vrijdag 31 oktober 2025 om 23:52
Ik herken best veel in jouw verhaal. Ik ben bijvoorbeeld ook zonder hulp door het VWO (en de universiteit) gegaan, ik ben ook tijdblind en weet pas sinds tien jaar dat ik ADHD heb. Ja, dat heeft mijn leven zeker ingewikkelder gemaakt dan misschien noodzakelijk was geweest. Maar destijds was er nauwelijks oog voor dit soort dingen. En ik denk zelf eigenlijk dat het me op een bepaalde manier heeft gevormd (logisch, ook) en sterker gemaakt.Elsy schreef: ↑31-10-2025 22:18Ik vind dit wel vreemd geschreven eerlijk gezegd. En dat zeg ik als iemand die zonder hulp door het VWO gegaan is en pas op m’n 30ste een diagnose gekregen heb. Ik liep m’n hele leven tegen dingen aan die anderen dus wel makkelijker konden. Ik was tijdblind en kwam vaak te laat op school of op andere momenten en ben zo vaak kwaad op mezelf geweest. Het lukte me alleen gewoon niet terwijl ik wel m’n best deed. Zo zijn er nog veel meer dingen waardoor ik sinds school angstig ben geworden. Het waren allemaal overkoepelende dingen die ik tot dat ik kinderen kreeg niet aan elkaar linkte. Ik wist niet eens dat tijdblind zijn iets was. ADD was namelijk dat je dromerig was, maar ik was niet dromerig want ik dacht aan veel dingen en probeerde actief in de les op te letten.
Ik merkte wel wat dat ik anders was alleen ik vond dat ik het maar moest leren allemaal. Wat daar erg aan is, is dat je steeds vaker aangesproken wordt terwijl je het wel helemaal perfect wil doen en daardoor jezelf helemaal naar beneden drukt. Want er wordt steeds tegen je gezegd dat je beter je best moet doen, op tijd moet komen en dingen niet moet vergeten. Daarnaast had ik regelmatig meltdowns dus dat hielp thuis ook niet. Ik werd ook gepest, dus het anders zijn werd in mijn geval helemaal niet geaccepteerd.
Als ik hulp had gehad met het omgaan met ADHD dan had dat al geholpen. Sowieso voor m’n zelfvertrouwen. Tijdens toetsen een koptelefoon op en eventueel meer tijd had ook geholpen. Ik werd heel snel afgeleid van mensen die naast me zaten. Maar uiteindelijk had ik het fijnst gevonden om hulp te krijgen om er zelf goed mee om te kunnen gaan. M’n brein werkt gewoon anders en als je dat eenmaal weet dan kan je erop anticiperen.
Ik hoef geen eenheidsworst te zijn, alleen ik wil wel dat ik m’n kinderen deze angsten niet meegeef. Helemaal nu m’n oudste het waarschijnlijk ook heeft.
Dit zeg ik absoluut niet vanuit de religieuze gedachte dat lijden nodig is om sterk te worden (walgelijke gedachte), maar omdat ik genoodzaakt was om wat creatiever om te gaan met het leven, en dus wat meer vrijheid te creëren voor mezelf (door mijn beroepskeuze) en door de juiste mensen om me heen te verzamelen: mensen die wel goed kunnen plannen en organiseren en die wel punctueel zijn, praktisch, zakelijk, oftewel alles wat ik níet ben en kan. Maar nu het goede nieuws: er zijn ook dingen die ik weer heel goed kan en waarmee ik anderen kan helpen.
Hulp bij ADHD blijft uiteindelijk vechten tegen de bierkaai. Jouw bedrading verandert er niet door, hooguit dwing je jezelf om in een mal te passen. Daar wordt niemand beter van, jij al helemaal niet. Medicatie (heb ik geprobeerd) zorgt ervoor - bij mij, dan - dat ik van bovenaf keek naar iemand die eruit zag zoals ik, maar met wie ik elke geestelijke connectie was verloren: een vreemde. Wel een lekker kordate vreemde, maar zo bén ik helemaal niet! En wat belangrijker is: ik zal het nooit winnen van iemand die van nature kordaat en efficiënt is, want door de medicatie blijft het iets kunstmatigs, en zo voelt het ook.
Ik denk dat niet iedereen hetzelfde hoeft te kunnen. Verschillen zijn juist mooi en waardevol, en dat geldt ook voor ADHD. Ik denk dat je jouw kinderen kunt behoeden voor de angsten die je zelf had door ze duidelijk te maken dat er ook behoefte is aan mensen die de dingen een beetje anders bekijken, en dat ze zich bewust moeten zijn van wat bij hen past: werk, relatie, levensstijl - al die dingen moeten aansluiten bij wie ze zijn, en dat betekent misschien dat ze geen standaard-levens zullen leiden, maar dat maakt toch niks uit?
zaterdag 1 november 2025 om 01:35
Ik was vroeger een braaf kind in de klas. Ik was niet druk, brutaal, bewegelijk of impulsief. Maar ik miste zoveel cruciale informatie dat me dat een beetje een angstige kijk op de wereld gaf. Als iedereen ineens opstond had ik geen idee waarom. Ik stond maar op en liep erachteraan. Maar dat het alleen de jongens waren die opstonden was me dan niet opgevallen. Dus kreeg ik op mijn donder dat ik moest gaan zitten, en snel ook. Ik snapte dan echt even niet wat ik fout deed en inwendig kromp ik ineen. Altijd maar bang of ik het zo wel goed deed. Bij het lezen dwaalde ik af en wist niet waar we waren als ik de beurt kreeg. Gemopper. Mijn gymtas lag thuis nog naast de deur. Gemopper. Rekenles niet af. Gemopper. Ik deed zo mijn best, maar het lukte niet. Als de juf me nou gewoon even stilletjes de goede regel in mijn boek aangewezen had als ik het niet wist, had me dat zo ontzettend geholpen!Claire45 schreef: ↑31-10-2025 21:33De echte vraag is: helpt dit systeem van diagnoses ons verder? Soms denk ik wel eens dat het vroeger, toen we allemaal wel meerdere aparte types in de klas hadden (onder wie ikzelf), misschien helemaal niet zoveel slechter was dan nu.
Ja, het is fijn om dankzij een diagnose eindelijk te snappen waarom jij anders denkt en functioneert dan veel anderen (dat lees ik in dit topic veel terug), maar zou dat zonder diagnose dan nooit gelukt zijn? Je kent jezelf toch, en je ziet en merkt toch dat je anders bent? Wat ‘anders’ dan ook mag betekenen. En wat is daar eigenlijk erg aan?
Ik probeer die juf nu dus wel te zijn voor de kinderen in mijn klas. Begrip te hebben voor dat soms even iets niet lekker loopt. Samen een oplossing zoeken voor waar ze tegenaan lopen. En ouders erop te wijzen dat 'hij moet gewoon beter zijn best doen met rekenen, dan lukt het wel' niet zo eenvoudig is als zij denken!
Jaren later, toen ik mijn eigen huis kreeg. Altijd was het een rommel. Eten te laat klaar, was voor de 3e keer gedraaid omdat ik hem steeds vergat op te hangen en hij weer stonk, aanmaning op aanmaning terwijl ik het geld wel had om de rekening te betalen.
Ik voelde inderdaad dat ik anders was. Ik voelde me lui en een ontzettende mislukkeling omdat ik simpele dingen die iedere idioot kan zoals als het huishouden en administratie doen, niet voor elkaar kreeg, gecombineerd met de opgelopen onzekerheid en faalangst uit mijn jeugd. Had ik toen maar geweten waar het aan lag. ADHD-bevriezing had ik nog nooit van gehoord. Ik dacht dat ik gewoon lui was omdat ik niet opstond om te gaan stofzuigen.
Wat had ik het mijn jongere zelf gegund dat ik wist dat ik hier niks aan kon doen. Niet als excuus, het huis moet nou eenmaal gedaan worden en de rekeningen betaald, maar wel als verzachtende omstandigheid naar mezelf. Dat ik niet zo meedogenloos hard was geweest voor mezelf omdat ik die simpele dingen die iedereen even doet alleen maar met heeel erg veel moeite kan. Had me een hoop verdriet gescheeld.
zaterdag 1 november 2025 om 08:08
Heel herkenbaar Moizer!
Ik was zelf mijn grootste pestkop. Ik vond mezelf ongelooflijk stom en lui dat het me allemaal niet lukte.
Ik ervoer ook enorm veel stress van klassikale lessen. Het voelde als een straf om te moeten stilzitten en luisteren, terwijl het werd uitgelegd op het niveau van de langzaamste. De frustratie spoot uit mn oren.
Ik zie dit nu ook bij mijn dochter. Als de juf veel gepraat heeft die dag, kan ze helemaal niks meer. Niet spelen met vriendjes, niet blij zijn. Ze gaat thuis urenlang in haar eigen wereldje om 'bij te komen'
Helaas had ze vorig jaar juffen die daar echt niets van begrepen. Gaven haar een wiebelkussen en ze moest het maar ondergaan. Ze begon toen ook weer achter te lopen, terwijl haar IQ bovengemiddeld is.
Ze kan alleen niet lang genoeg concentreren om te luisteren naar een lange uitleg. Geef de uitleg kort en krachtig of op papier en ze gaat als een speer.
Ik was zelf mijn grootste pestkop. Ik vond mezelf ongelooflijk stom en lui dat het me allemaal niet lukte.
Ik ervoer ook enorm veel stress van klassikale lessen. Het voelde als een straf om te moeten stilzitten en luisteren, terwijl het werd uitgelegd op het niveau van de langzaamste. De frustratie spoot uit mn oren.
Ik zie dit nu ook bij mijn dochter. Als de juf veel gepraat heeft die dag, kan ze helemaal niks meer. Niet spelen met vriendjes, niet blij zijn. Ze gaat thuis urenlang in haar eigen wereldje om 'bij te komen'
Helaas had ze vorig jaar juffen die daar echt niets van begrepen. Gaven haar een wiebelkussen en ze moest het maar ondergaan. Ze begon toen ook weer achter te lopen, terwijl haar IQ bovengemiddeld is.
Ze kan alleen niet lang genoeg concentreren om te luisteren naar een lange uitleg. Geef de uitleg kort en krachtig of op papier en ze gaat als een speer.
zaterdag 1 november 2025 om 09:51
Mooi gezegd. Ik heb het er uit principe helemaal mee eens, maar de realiteit is dat je tot pakweg je 18e toch in een mal moet passen. Als volwassene kun je kiezen voor een baan met flexibele werktijden waarin je op je eigen tempo werkt, als tiener moet je gewoon om 8:00 in de klas zitten en je werkstuk vrijdag om 12:00 inleveren. Ik zie dat om me heen ook: mensen die als kind een 'label' en aanpassingen nodig hadden, hebben als volwassene hun leven zo ingericht dat het voor hen werkt.Claire45 schreef: ↑31-10-2025 23:52
Ik denk dat niet iedereen hetzelfde hoeft te kunnen. Verschillen zijn juist mooi en waardevol, en dat geldt ook voor ADHD. Ik denk dat je jouw kinderen kunt behoeden voor de angsten die je zelf had door ze duidelijk te maken dat er ook behoefte is aan mensen die de dingen een beetje anders bekijken, en dat ze zich bewust moeten zijn van wat bij hen past: werk, relatie, levensstijl - al die dingen moeten aansluiten bij wie ze zijn, en dat betekent misschien dat ze geen standaard-levens zullen leiden, maar dat maakt toch niks uit?
zaterdag 1 november 2025 om 10:04
Als volwassene kun je ook niet veel kiezen hoor.Amaryllis schreef: ↑01-11-2025 09:51Mooi gezegd. Ik heb het er uit principe helemaal mee eens, maar de realiteit is dat je tot pakweg je 18e toch in een mal moet passen. Als volwassene kun je kiezen voor een baan met flexibele werktijden waarin je op je eigen tempo werkt, als tiener moet je gewoon om 8:00 in de klas zitten en je werkstuk vrijdag om 12:00 inleveren. Ik zie dat om me heen ook: mensen die als kind een 'label' en aanpassingen nodig hadden, hebben als volwassene hun leven zo ingericht dat het voor hen werkt.
Als je tenminste je eigen inkomen wilt kunnen verdienen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zaterdag 1 november 2025 om 10:27
Ligt natuurlijk aan de zwaarte van je diagnose. Ik snap dat het niet voor iedereen weggelegd is om überhaupt te werken en dat niet iedereen de luxe heeft om zelf richting te geven aan je werk.
Het ging me om mensen met diagnoses die dat wél kunnen doen. Bijvoorbeeld iemand die zo zwaar dyslectisch is dat ze amper kan lezen. Qua intelligentie kon ze naar de universiteit, maar door de diagnose heeft ze zichzelf die lijdensweg bespaard en is ze een eigen bedrijf als meubelmaker gestart en daar gelukkig mee. Een docent die geen overzicht had in de klas kwam erachter dat ze ADD heeft. Die heeft nu een functie waarin ze kleine groepjes begeleid die om verschillende redenen extra aandacht nodig hebben. En iemand met autisme die vanuit een onvoorspelbare functie iets is gaan doen waarbij de werkzaamheden planbaar en regelmatig zijn.
Op zich geldt dat voor iedereen (als je arts wil worden, maar VMBO-niveau hebt wordt het ook lastig), maar de diagnose heeft deze mensen wel geholpen om te accepteren dat ze dus niet geschikt waren om met hun neus in de boeken te zitten of in een drukke of dynamische omgeving te functioneren én te ontdekken wat wel bij ze past. Eigenlijk precies wat anderen hier ook zeggen: de diagnose heeft me geholpen (of had kunnen helpen) om mezelf te begrijpen en accepteren. Ik gun iedereen zelfinzicht en zelfacceptatie, maar voor sommigen is het extra belangrijk of al op jonge leeftijd nodig om te weten hoe je in elkaar zit.
zaterdag 1 november 2025 om 11:27
Maar een diagnose zegt eigenlijk alleen maar wat je al wist: dat je moeite hebt met bepaalde dingen.Amaryllis schreef: ↑01-11-2025 10:27Ligt natuurlijk aan de zwaarte van je diagnose. Ik snap dat het niet voor iedereen weggelegd is om überhaupt te werken en dat niet iedereen de luxe heeft om zelf richting te geven aan je werk.
Het ging me om mensen met diagnoses die dat wél kunnen doen. Bijvoorbeeld iemand die zo zwaar dyslectisch is dat ze amper kan lezen. Qua intelligentie kon ze naar de universiteit, maar door de diagnose heeft ze zichzelf die lijdensweg bespaard en is ze een eigen bedrijf als meubelmaker gestart en daar gelukkig mee. Een docent die geen overzicht had in de klas kwam erachter dat ze ADD heeft. Die heeft nu een functie waarin ze kleine groepjes begeleid die om verschillende redenen extra aandacht nodig hebben. En iemand met autisme die vanuit een onvoorspelbare functie iets is gaan doen waarbij de werkzaamheden planbaar en regelmatig zijn.
Op zich geldt dat voor iedereen (als je arts wil worden, maar VMBO-niveau hebt wordt het ook lastig), maar de diagnose heeft deze mensen wel geholpen om te accepteren dat ze dus niet geschikt waren om met hun neus in de boeken te zitten of in een drukke of dynamische omgeving te functioneren én te ontdekken wat wel bij ze past. Eigenlijk precies wat anderen hier ook zeggen: de diagnose heeft me geholpen (of had kunnen helpen) om mezelf te begrijpen en accepteren. Ik gun iedereen zelfinzicht en zelfacceptatie, maar voor sommigen is het extra belangrijk of al op jonge leeftijd nodig om te weten hoe je in elkaar zit.
Verder niks.
Geen oorzaak, geen prognose, niets.
De manier waarop diagnoses nu gebruikt worden, als verklaring, is helemaal niet hoe ze bedoeld zijn.
ADHD is geen verklaring, het is gewoon de naam voor een pakketje eigenschappen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zaterdag 1 november 2025 om 11:35
Ik heb twee kinderen met een vergelijkbare intelligentie, maar terwijl het ene kind zonder enige moeite een vwo-diploma lijkt te gaan halen, wordt voor het andere kind de havo nog een heel karwei (en hebben we al een reservetraject bedacht). Dat ligt puur en alleen aan bepaalde "labels" die het haar veel moeilijker maken te functioneren binnen het gangbare schoolsysteem. Dat is niemands schuld, maar het is wel heel sneu. De verklaringen die ze heeft, hebben haar in elk geval meer zelfvertrouwen gegeven. Ze is niet dom, ze werkt wel serieus, ze doet echt haar best. Ik heb er, als moeder, enorm veel spijt van dat ik haar niet veel eerder heb laten onderzoeken. Dat zou haar een veel fijnere basisschooltijd hebben opgeleverd.
Si abra la puerta hay lobos.
zaterdag 1 november 2025 om 12:40
Maar dat ligt toch aan de persoon?Solomio schreef: ↑01-11-2025 11:27Maar een diagnose zegt eigenlijk alleen maar wat je al wist: dat je moeite hebt met bepaalde dingen.
Verder niks.
Geen oorzaak, geen prognose, niets.
De manier waarop diagnoses nu gebruikt worden, als verklaring, is helemaal niet hoe ze bedoeld zijn.
ADHD is geen verklaring, het is gewoon de naam voor een pakketje eigenschappen.
Want voor mezelf vond ik het wel degelijk een verklaring waarom ik tijdblind ben en het bracht dingen wel op z’n plek waar ik altijd erg tegenaan liep en last van had. En het is niet dat ik er überhaupt voor m’n 30ste over nagedacht had. Ik had moeite met tijden inschatten, maar had het gevoel dat ik gewoon niet goed genoeg m’n best deed. Achteraf las ik ook dingen waar ik wel degelijk veel moeite mee had maar dat niet realiseerde. Ik vond dat heel lastig te herkennen van mezelf. Überhaupt gevoel herkennen vond ik heel lastig. Ik wist niet waarom ik meltdowns had, had ook niet echt een hongergevoel.
Het tijdblind zijn heb ik trouwens iets voor m’n diagnose kunnen verbeteren maar dat kwam puur omdat ik overal met de auto naartoe moest en altijd navigatie gebruikte. Toen ik de diagnose gekregen had en naar oplossingen keek las ik dat je het actief kon oefenen met een timer. Daar had ik zelf nooit over nagedacht.
Daarnaast zit het achteraf echt in de familie en is het genetisch.
Ik denk dat dit misschien ook het verschil is tussen vroeg een diagnose hebben en laat. Ik dacht dat ik met de meeste dingen niet genoeg m’n best deed aangezien anderen het wel makkelijker konden.
zaterdag 1 november 2025 om 13:05
Dit is zo niet waar.Solomio schreef: ↑01-11-2025 11:27Maar een diagnose zegt eigenlijk alleen maar wat je al wist: dat je moeite hebt met bepaalde dingen.
Verder niks.
Geen oorzaak, geen prognose, niets.
De manier waarop diagnoses nu gebruikt worden, als verklaring, is helemaal niet hoe ze bedoeld zijn.
ADHD is geen verklaring, het is gewoon de naam voor een pakketje eigenschappen.
ADHD gaat niet over voorkeuren of karaktereigenschappen. ADHD gaat over meetbare verschillen in hoe het brein met dopamine omgaat. Minder dopamine signaal. Minder voorspellingswaarde. Moeite om intrinsiek iets te starten zonder onmiddellijke prikkels.
.ADHD is een biologisch patroon.
De afwijkende dopamine-regulatie is geen narratief. Het is gewoon hoe het brein van deze groep werkt.
Dat maakt ADHD wel een verklaring. En niet alleen een woord.
zaterdag 1 november 2025 om 14:16
Wordt er hersenonderzoek gedaan voor het stellen van een diagnose? Nee hè?Mariejan schreef: ↑01-11-2025 13:05Dit is zo niet waar.
ADHD gaat niet over voorkeuren of karaktereigenschappen. ADHD gaat over meetbare verschillen in hoe het brein met dopamine omgaat. Minder dopamine signaal. Minder voorspellingswaarde. Moeite om intrinsiek iets te starten zonder onmiddellijke prikkels.
.ADHD is een biologisch patroon.
De afwijkende dopamine-regulatie is geen narratief. Het is gewoon hoe het brein van deze groep werkt.
Dat maakt ADHD wel een verklaring. En niet alleen een woord.
Al die eventuele verschillen in hersenen zijn nog steeds niet van diagnostische waarde.
Zeggen niets over oorzaak of gevolg. Zeggen niets over eventuele behandelbaarheid.
Helemaal niets.
Dus: jij vertoont genoeg (gedrags)kenmerken voor een diagnose ADHD, dan krijg je een diagnose.
En niet: we doen hersenonderzoek en je hebt meer of minder dopaminereceptoren, dus je krijgt een diagnose ADHD.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zaterdag 1 november 2025 om 14:30
Ik snap de twijfel over onderzoek heel goed. Een diagnose of ‘label’ kan stigmatiserend voelen, zeker als scholen of anderen het vooral gebruiken om gedrag te verklaren in plaats van om een kind beter te begrijpen. Toch zou ik, mede vanuit mijn eigen persoonlijke ervaring, wel adviseren om te laten onderzoeken wat er speelt.
Ik heb zelf pas op mijn 32e de diagnose ADHD gekregen, en toen pas begreep ik waarom bepaalde dingen in mijn jeugd en loopbaan zo moeizaam gingen. Niet omdat ik “lui” of “druk” was, maar omdat mijn brein anders werkt. Die kennis had me echt veel frustratie, zelftwijfel en faalangst kunnen besparen en had mijn omgeving ook geholpen om mij beter te begeleiden.
Ik heb zelf pas op mijn 32e de diagnose ADHD gekregen, en toen pas begreep ik waarom bepaalde dingen in mijn jeugd en loopbaan zo moeizaam gingen. Niet omdat ik “lui” of “druk” was, maar omdat mijn brein anders werkt. Die kennis had me echt veel frustratie, zelftwijfel en faalangst kunnen besparen en had mijn omgeving ook geholpen om mij beter te begeleiden.
zaterdag 1 november 2025 om 16:59
Wat zeg je nu eigenlijk?Solomio schreef: ↑01-11-2025 14:16Wordt er hersenonderzoek gedaan voor het stellen van een diagnose? Nee hè?
Al die eventuele verschillen in hersenen zijn nog steeds niet van diagnostische waarde.
Zeggen niets over oorzaak of gevolg. Zeggen niets over eventuele behandelbaarheid.
Helemaal niets.
Dus: jij vertoont genoeg (gedrags)kenmerken voor een diagnose ADHD, dan krijg je een diagnose.
En niet: we doen hersenonderzoek en je hebt meer of minder dopaminereceptoren, dus je krijgt een diagnose ADHD.
Wordt er hersenonderzoek gedaan voor het stellen van een diagnose voor depressie? Nee hè? Toch kun je dan medicijnen voorgeschreven krijgen omdat bekend is dat die kunnen helpen bij een depressie.
zaterdag 1 november 2025 om 17:03
Je kunt ook medicijnen voorgeschreven krijgen die kunnen helpen bij ADHD. Maar in beide gevallen wordt de diagnose vastgesteld op basis van gedragskenmerken en niet op basis van hersenonderzoek. Ik kan het niet mooier maken dan het is hoor.
zaterdag 1 november 2025 om 17:22
Wie zegt dat dat niet mooi is?.Lady*Voldemort schreef: ↑01-11-2025 17:03Je kunt ook medicijnen voorgeschreven krijgen die kunnen helpen bij ADHD. Maar in beide gevallen wordt de diagnose vastgesteld op basis van gedragskenmerken en niet op basis van hersenonderzoek. Ik kan het niet mooier maken dan het is hoor.
zaterdag 1 november 2025 om 17:58
Gelukkig zijn de tijden veranderd en is er tegenwoordig zoveel informatie over ADHD dat jongeren bijna niet meer ongemerkt kunnen doorsukkelen zonder te weten dat hun gedrag (en de problemen waar ze tegenaan lopen, zoals jij ook beschrijft) een oorzaak hebben, én dat ze er (tot op zekere hoogte) iets aan kunnen doen. Maar vooral de zelfacceptatie en het zelfinzicht zijn belangrijk, inderdaad.Elsy schreef: ↑01-11-2025 12:40Maar dat ligt toch aan de persoon?
Want voor mezelf vond ik het wel degelijk een verklaring waarom ik tijdblind ben en het bracht dingen wel op z’n plek waar ik altijd erg tegenaan liep en last van had. En het is niet dat ik er überhaupt voor m’n 30ste over nagedacht had. Ik had moeite met tijden inschatten, maar had het gevoel dat ik gewoon niet goed genoeg m’n best deed. Achteraf las ik ook dingen waar ik wel degelijk veel moeite mee had maar dat niet realiseerde. Ik vond dat heel lastig te herkennen van mezelf. Überhaupt gevoel herkennen vond ik heel lastig. Ik wist niet waarom ik meltdowns had, had ook niet echt een hongergevoel.
Het tijdblind zijn heb ik trouwens iets voor m’n diagnose kunnen verbeteren maar dat kwam puur omdat ik overal met de auto naartoe moest en altijd navigatie gebruikte. Toen ik de diagnose gekregen had en naar oplossingen keek las ik dat je het actief kon oefenen met een timer. Daar had ik zelf nooit over nagedacht.
Daarnaast zit het achteraf echt in de familie en is het genetisch.
Ik denk dat dit misschien ook het verschil is tussen vroeg een diagnose hebben en laat. Ik dacht dat ik met de meeste dingen niet genoeg m’n best deed aangezien anderen het wel makkelijker konden.
Mijn dochter weet inmiddels veel meer over ADHD dan ik dankzij haar algoritme op TikTok: een eindeloze stroom filmpjes die herkenning bij haar oproepen, en zeker ook acceptatie, omdat ze duidelijk niet de enige is. Het is absoluut geen taboe onder jongeren (logisch, velen hebben een diagnose) en er wordt onderling ook veel over gepraat (en om gelachen). Soms slaat het een beetje door, dan wil ze een speciaal ADHD-dieet volgen of zo, maar verder vind ik het echt goed dat er op sociale media zoveel aandacht is voor bijvoorbeeld ADHD. Ik denk dat (h)erkenning echt kan helpen om er beter mee om te gaan.
zaterdag 1 november 2025 om 18:05
Haha, je begrijpt idd niet wat ik zeg.
We weten niet wat de oorzaak is van bijv een depressie. Dat staat totaal los van het feit dat er medicijnen zijn die werken. Waarvan we ook niet weten waarom ze werken.
Zo weten we ook niet wat de oorzaak is van ADHD. Dat er medicijnen zijn die helpen zegt niet per se iets over de oorzaak.
Paracetamol helpt tegen pijn, toch wordt pijn niet veroorzaakt door een paracetamoltekort.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
