Kind testen op adhd?

Whadiepooh vrijdag 31 oktober 2025 om 17:30

Korte versie:
Kind heeft externe begeleiding via school op ons verzoek en juf en IB’er duwen op een uitgebreid onderzoek doen naar autisme/adhd omdat kind niet stil kan zitten in de klas en ze er erg veel last van heeft.

Lange versie:
Wij hebben gestuurd op begeleiding omdat hij moeilijk emoties kon verwoorden en dan vooral boos werd. School zag dit minder maar ging er in mee. Vervolgens werd dit ook duidelijker in de begeleiding: slecht tegen verlies kunnen, snel onzeker of hij het goed wel goed doet en minder ontwikkeld in het herkennen en uiten van emoties. Hier doen we thuis veel mee en met behulp van coaching gaat dit beter.

Wij zien ook een kind thuis wat erg veel ‘aan’ staat, staat liever etend en zoekt veel afleiding. Thuis kan hij ook wel tot rust komen maar als we op bezoek bij familie of vrienden zijn lijkt hij vol aan te staan, aandacht of hij gezien wordt maar ook een soort rusteloosheid.

Toen we zouden starten met begeleiding was de vraag of we voorafgaand testen wilde afnemen maar hier was een wachtlijst voor. We hebben toen gezegd dat het vooral gaat om het handvaten krijgen voor hem, dat hij zich fijner voelt.

Tegelijkertijd krijg ik het idee dat juf hem vooral storend vindt, zegt bang te zijn dat anderen hem vervelend zullen vinden in de klas. Ik kan me voorstellen dat ze last van hem heeft. Het stuk sociaal herken ik niet, gaat met veel kinderen om en spreekt af. Hij is 8 jaar.

Ik vraag me af wat testen zal opleveren? Heb de angst dat een label het hem lastiger maakt. Dat hij straks ‘dat kind is met dit en dat’. Denk dat adhd zeker kan maar dat ook onzekerheid gemaskeerd met aandacht trekken ook een rol speelt.

De externe begeleider maakt het niet zoveel uit, hij coacht op praktijksituaties die de juf hem doorgeeft of er komen thuissituatie uit gesprekken met hem naar boven.

Iemand wat advies?

whadiepooh wijzigde dit bericht op 31-10-2025 17:41

0.65% gewijzigd

Elsy zondag 2 november 2025 om 00:27

Claire45 schreef: ↑
01-11-2025 17:58
Gelukkig zijn de tijden veranderd en is er tegenwoordig zoveel informatie over ADHD dat jongeren bijna niet meer ongemerkt kunnen doorsukkelen zonder te weten dat hun gedrag (en de problemen waar ze tegenaan lopen, zoals jij ook beschrijft) een oorzaak hebben, én dat ze er (tot op zekere hoogte) iets aan kunnen doen. Maar vooral de zelfacceptatie en het zelfinzicht zijn belangrijk, inderdaad.

Mijn dochter weet inmiddels veel meer over ADHD dan ik dankzij haar algoritme op TikTok: een eindeloze stroom filmpjes die herkenning bij haar oproepen, en zeker ook acceptatie, omdat ze duidelijk niet de enige is. Het is absoluut geen taboe onder jongeren (logisch, velen hebben een diagnose) en er wordt onderling ook veel over gepraat (en om gelachen). Soms slaat het een beetje door, dan wil ze een speciaal ADHD-dieet volgen of zo, maar verder vind ik het echt goed dat er op sociale media zoveel aandacht is voor bijvoorbeeld ADHD. Ik denk dat (h)erkenning echt kan helpen om er beter mee om te gaan.

Ja dat scheelt echt veel. Ik ben erachter gekomen doordat ik een Instagram post tegenkwam. Ik had al veel moeite, maar na de geboorte van de kinderen werd dat nog een stuk erger. Het hielp niet dat ik daarnaast ook veel meer ging vergeten.

Al slaat het soms inderdaad door. Ik denk dat het taboe vooral onder de 60+ers zit. Er zit ook een angst dat het gebruikt gaat worden als excuus. Het is nu 2 jaar geleden dat ik de diagnose heb en ik vertel het nu soms wel aan goeie vriendinnen, maar vrijwel al m’n familieleden weten het niet.

Claire45 zondag 2 november 2025 om 02:13

Elsy schreef: ↑
02-11-2025 00:27
Ja dat scheelt echt veel. Ik ben erachter gekomen doordat ik een Instagram post tegenkwam. Ik had al veel moeite, maar na de geboorte van de kinderen werd dat nog een stuk erger. Het hielp niet dat ik daarnaast ook veel meer ging vergeten.

Al slaat het soms inderdaad door. Ik denk dat het taboe vooral onder de 60+ers zit. Er zit ook een angst dat het gebruikt gaat worden als excuus. Het is nu 2 jaar geleden dat ik de diagnose heb en ik vertel het nu soms wel aan goeie vriendinnen, maar vrijwel al m’n familieleden weten het niet.

Maar zie jij ADHD dan als een zwakte, of als iets ‘gevoeligs’ dat je alleen deelt met mensen die je echt vertrouwt omdat het anders tegen je gebruikt kan worden? Ik denk dat het ook iets kan zijn om trots op te zijn. Dat meen ik serieus. Het zegt namelijk heel veel over jou, wie jij bent, hoe jij denkt - en dat maakt jou op een bepaalde manier uniek. Jij kijkt heel anders naar dingen dan veel anderen, dat kan ook in jouw (en hun) voordeel werken. Echt hoor, je doet jezelf tekort als je denkt dat er iets mis met je is, want jouw manier van kijken en denken kan heel waardevol zijn, júist in een wereld waarin iedereen een eenheidsworst moet zijn.

Ik zal niet zeggen dat je van de daken moet schreeuwen dat je ADHD hebt, zo interessant is het ook weer niet, maar ik denk dat je onderschat hoeveel behoefte deze wereld heeft aan mensen die origineel en eigen zijn.

Solomio zondag 2 november 2025 om 08:32

Claire45 schreef: ↑
02-11-2025 02:13
Maar zie jij ADHD dan als een zwakte, of als iets ‘gevoeligs’ dat je alleen deelt met mensen die je echt vertrouwt omdat het anders tegen je gebruikt kan worden? Ik denk dat het ook iets kan zijn om trots op te zijn. Dat meen ik serieus. Het zegt namelijk heel veel over jou, wie jij bent, hoe jij denkt - en dat maakt jou op een bepaalde manier uniek. Jij kijkt heel anders naar dingen dan veel anderen, dat kan ook in jouw (en hun) voordeel werken. Echt hoor, je doet jezelf tekort als je denkt dat er iets mis met je is, want jouw manier van kijken en denken kan heel waardevol zijn, júist in een wereld waarin iedereen een eenheidsworst moet zijn.

Ik zal niet zeggen dat je van de daken moet schreeuwen dat je ADHD hebt, zo interessant is het ook weer niet, maar ik denk dat je onderschat hoeveel behoefte deze wereld heeft aan mensen die origineel en eigen zijn.

Je krijgt alleen een diagnose als je er last van hebt.
Dat is dus per definitie niet positief.

En ook mensen zonder diagnose kunnen ontzettend origineel en eigen zijn.

When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.

David Dunning

moizer zondag 2 november 2025 om 08:59

Claire45 schreef: ↑
02-11-2025 02:13
Maar zie jij ADHD dan als een zwakte, of als iets ‘gevoeligs’ dat je alleen deelt met mensen die je echt vertrouwt omdat het anders tegen je gebruikt kan worden? Ik denk dat het ook iets kan zijn om trots op te zijn. Dat meen ik serieus. Het zegt namelijk heel veel over jou, wie jij bent, hoe jij denkt - en dat maakt jou op een bepaalde manier uniek. Jij kijkt heel anders naar dingen dan veel anderen, dat kan ook in jouw (en hun) voordeel werken. Echt hoor, je doet jezelf tekort als je denkt dat er iets mis met je is, want jouw manier van kijken en denken kan heel waardevol zijn, júist in een wereld waarin iedereen een eenheidsworst moet zijn.

Ik zal niet zeggen dat je van de daken moet schreeuwen dat je ADHD hebt, zo interessant is het ook weer niet, maar ik denk dat je onderschat hoeveel behoefte deze wereld heeft aan mensen die origineel en eigen zijn.

Jij hebt zeker geen ADHD?
Dit is waarmee mensen er een positieve draai aan proberen te geven. Maar hierboven lees je toch zeker wel hoeveel pijn en verdriet het mensen heeft gedaan? Niemand roept 'oh, wat ben ik er blij mee'. Vrijwel unaniem is het 'oh, wat strugglede ik met mijn dagelijkse zaken.
Er is een onderzoek ( https://www.additudemag.com/children-wi ... hment/amp/) waarin naar voren komt dat een kind met ADHD rond z'n tiende gemiddeld 20.000 meer negatieve reacties gekregen heeft dan een leeftijdsgenoot zonder ADHD. Dat zijn er 2000 per jaar! Weet je wat dat met iemand doet? Al zou het een kracht zijn, de 'gewone' mensen zijn hier duidelijk nog niet klaar voor.
Natuurlijk zijn er dingen die ik als voordeel ervaar. Ik ben bijvoorbeeld heel flexibel. Maar dat is helaas ontstaan door het feit dat ik me vroeger zo vaak heb aan moeten passen dat ik niet beter weet.
En ja, ik heb best een creatief denkvermogen. Maar dat had ik met alle liefde ingeruild voor een niet-adhdhoofd dat dat niet kan. En leuk dat dat waardevol zou zijn voor de wereld, maar dat weet de wereld vaak nog niet. Mijn ideeën vragen bijvoorbeeld inzet van iemand die daar geen zin in heeft. En veel mensen bewandelen nu eenmaal liever de gebaande paden. Minder risico, minder gedoe en dan heb je ook nog eens niets van doen met die druktemaker.
Gevolg is dat ik mijn idee dan dus maar zelf uitvoer, omdat ik zie dat het waardevol is dat het gebeurt. Helaas voel ik mijn grenzen hierin te weinig aan, dus je kunt invullen wat er dan gebeurt,

Solomio zondag 2 november 2025 om 09:40

moizer schreef: ↑
02-11-2025 08:59
Jij hebt zeker geen ADHD?
Dit is waarmee mensen er een positieve draai aan proberen te geven. Maar hierboven lees je toch zeker wel hoeveel pijn en verdriet het mensen heeft gedaan? Niemand roept 'oh, wat ben ik er blij mee'. Vrijwel unaniem is het 'oh, wat strugglede ik met mijn dagelijkse zaken.
Er is een onderzoek ( https://www.additudemag.com/children-wi ... hment/amp/) waarin naar voren komt dat een kind met ADHD rond z'n tiende gemiddeld 20.000 meer negatieve reacties gekregen heeft dan een leeftijdsgenoot zonder ADHD. Dat zijn er 2000 per jaar! Weet je wat dat met iemand doet? Al zou het een kracht zijn, de 'gewone' mensen zijn hier duidelijk nog niet klaar voor.
Natuurlijk zijn er dingen die ik als voordeel ervaar. Ik ben bijvoorbeeld heel flexibel. Maar dat is helaas ontstaan door het feit dat ik me vroeger zo vaak heb aan moeten passen dat ik niet beter weet.
En ja, ik heb best een creatief denkvermogen. Maar dat had ik met alle liefde ingeruild voor een niet-adhdhoofd dat dat niet kan. En leuk dat dat waardevol zou zijn voor de wereld, maar dat weet de wereld vaak nog niet. Mijn ideeën vragen bijvoorbeeld inzet van iemand die daar geen zin in heeft. En veel mensen bewandelen nu eenmaal liever de gebaande paden. Minder risico, minder gedoe en dan heb je ook nog eens niets van doen met die druktemaker.
Gevolg is dat ik mijn idee dan dus maar zelf uitvoer, omdat ik zie dat het waardevol is dat het gebeurt. Helaas voel ik mijn grenzen hierin te weinig aan, dus je kunt invullen wat er dan gebeurt,

Maar, bedenk wel: alleen mensen die er last van hebben gaan op zoek naar een diagnose.

Ik gok dat als alle mensen getest zouden worden, dat er dan veel meer ADHD-ers en autisten blijken te zijn. Maar zolang er geen lijdensdruk is, is er geen diagnose.

When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.

David Dunning

lenthe_ zondag 2 november 2025 om 10:35

Wat een mooie berichten over de zebra tussen de paarden en het wassen op 40 graden. Ik heb ze opgeslagen, misschien kunnen wij dit ook gebruiken.

We zitten momenteel in het diagnosetraject voor ons kind en ik heb al heel vaak de vraag gekregen waarom we dit willen weten. Ook school vond het niet nodig (het gaat toch wel prima) maar mijn gevoel vond van wel. Ons kind gaat niet veranderen, hij is wie hij is, maar op deze manier kunnen we hem hopelijk wel bieden wat hij nodig heeft.

Vorig jaar heb ik hier een topic geopend en daarin gaf bijna iedereen het advies wel te gaan testen. De reacties kwamen overeen met dit topic, waarin veel mensen zeiden dat een vroegere diagnose hen veel bespaard zou zijn gebleven. Dit gaf voor mij de doorslag.

Claire45 zondag 2 november 2025 om 10:40

Solomio schreef: ↑
02-11-2025 08:32
Je krijgt alleen een diagnose als je er last van hebt.
Dat is dus per definitie niet positief.

En ook mensen zonder diagnose kunnen ontzettend origineel en eigen zijn.

Het is niet positief maar iemand die een diagnose als ADHD verzwijgt uit angst voor veroordeling maakt het wel heel erg negatief. Het is een belangrijk deel van wie ze is, dan kan ze het maar beter accepteren en zo dus ook zichzelf accepteren.

Natuurlijk kunnen mensen zonder diagnose ook origineel en eigen zijn, het een sluit het ander niet uit.

Solomio zondag 2 november 2025 om 10:49

Claire45 schreef: ↑
02-11-2025 10:40
Het is niet positief maar iemand die een diagnose als ADHD verzwijgt uit angst voor veroordeling maakt het wel heel erg negatief. Het is een belangrijk deel van wie ze is, dan kan ze het maar beter accepteren en zo dus ook zichzelf accepteren.

Natuurlijk kunnen mensen zonder diagnose ook origineel en eigen zijn, het een sluit het ander niet uit.

Niet iedereen is even goed opgewassen tegen alle (voor)oordelen. En dat is prima.

Je hoeft niet overal een positieve draai aan (proberen) te geven.

When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.

David Dunning

Elsy zondag 2 november 2025 om 11:00

Claire45 schreef: ↑
02-11-2025 02:13
Maar zie jij ADHD dan als een zwakte, of als iets ‘gevoeligs’ dat je alleen deelt met mensen die je echt vertrouwt omdat het anders tegen je gebruikt kan worden? Ik denk dat het ook iets kan zijn om trots op te zijn. Dat meen ik serieus. Het zegt namelijk heel veel over jou, wie jij bent, hoe jij denkt - en dat maakt jou op een bepaalde manier uniek. Jij kijkt heel anders naar dingen dan veel anderen, dat kan ook in jouw (en hun) voordeel werken. Echt hoor, je doet jezelf tekort als je denkt dat er iets mis met je is, want jouw manier van kijken en denken kan heel waardevol zijn, júist in een wereld waarin iedereen een eenheidsworst moet zijn.

Ik zal niet zeggen dat je van de daken moet schreeuwen dat je ADHD hebt, zo interessant is het ook weer niet, maar ik denk dat je onderschat hoeveel behoefte deze wereld heeft aan mensen die origineel en eigen zijn.

Ik zie het denk ik als iets wat waardevol kán zijn en in bepaalde situaties heb ik dat ook maar ik heb er veel last van en van gehad. Ik kan bijvoorbeeld heel creatief zijn, maar raak ook snel overgestimuleerd van de kinderen. Dat wil ik niet, want dan ben ik sneller boos dus ik doe er alles aan om daar goed mee om te kunnen gaan.

Ik ben ook gek op een diersoort en weet er alles vanaf, maar als mensen die passie niet delen dan kan dat eenzaam zijn. Mn oudste heeft nu hetzelfde dus dat is wel echt leuk.

Ik heb meestal niet het geval dat ik van de positieve dingen geniet als de negatieve dingen zo aanwezig zijn. Dat is praktisch zoals echt op tijd willen komen om de kinderen op te halen, niets voor werk willen vergeten en goed aanwezig willen zijn. Maar vooral ook mentaal, niet overgestimuleerd willen zijn, en heel erg gevoelig zijn voor afwijzing. Dingen starten kost mij zoveel mentale energie en dat vind ik echt moeilijk. Dat kan iets simpels zijn zoals de lunch van de kinderen maken.

Ik zie hetzelfde gebeuren bij m’n oudste. En ook al ben ik blij met wie ze is, zonder ADHD was haar leven wel wat minder complex geweest. En dan heb ik het bij haar vooral om de sociale dingen, daar heeft ze dan echt last van (gevoel van afwijzing en snel boos worden).

Dus ik merk dat ik het lastig vind om er trots op te zijn. Het is fijn dat ik in hectische situaties goed kan reageren, maar als ik de rest van de momenten vooral in de knoop zit dan had ik het liever andersom gehad

Met de vooroordelen omgaan vind ik nog lastig. Mijn familie is niet positief over “labels” dus ik kan er met hen niet over praten. Want als je tegen “labels” bent en diagnoses niet nodig vindt dan worden de problemen ook niet serieus genomen. Ik heb zo vaak gehoord “het is toch mooi dat iedereen zichzelf is, labels zijn niet nodig”, maar tegelijkertijd wel te horen krijgen dat je te gevoelig bent en dat de meltdowns moeilijk zijn.

Met vriendinnen heb ik het er (nog) niet veel over, maar ik ben verhuisd en ken ze nog maar 1.5 jaar. Die ik wel langer ken begin ik het nu langzamerhand te vertellen.

elsy wijzigde dit bericht op 02-11-2025 11:05

11.20% gewijzigd

Claire45 zondag 2 november 2025 om 11:02

moizer schreef: ↑
02-11-2025 08:59
Jij hebt zeker geen ADHD?
Dit is waarmee mensen er een positieve draai aan proberen te geven. Maar hierboven lees je toch zeker wel hoeveel pijn en verdriet het mensen heeft gedaan? Niemand roept 'oh, wat ben ik er blij mee'. Vrijwel unaniem is het 'oh, wat strugglede ik met mijn dagelijkse zaken.
Er is een onderzoek ( https://www.additudemag.com/children-wi ... hment/amp/) waarin naar voren komt dat een kind met ADHD rond z'n tiende gemiddeld 20.000 meer negatieve reacties gekregen heeft dan een leeftijdsgenoot zonder ADHD. Dat zijn er 2000 per jaar! Weet je wat dat met iemand doet? Al zou het een kracht zijn, de 'gewone' mensen zijn hier duidelijk nog niet klaar voor.
Natuurlijk zijn er dingen die ik als voordeel ervaar. Ik ben bijvoorbeeld heel flexibel. Maar dat is helaas ontstaan door het feit dat ik me vroeger zo vaak heb aan moeten passen dat ik niet beter weet.
En ja, ik heb best een creatief denkvermogen. Maar dat had ik met alle liefde ingeruild voor een niet-adhdhoofd dat dat niet kan. En leuk dat dat waardevol zou zijn voor de wereld, maar dat weet de wereld vaak nog niet. Mijn ideeën vragen bijvoorbeeld inzet van iemand die daar geen zin in heeft. En veel mensen bewandelen nu eenmaal liever de gebaande paden. Minder risico, minder gedoe en dan heb je ook nog eens niets van doen met die druktemaker.
Gevolg is dat ik mijn idee dan dus maar zelf uitvoer, omdat ik zie dat het waardevol is dat het gebeurt. Helaas voel ik mijn grenzen hierin te weinig aan, dus je kunt invullen wat er dan gebeurt,

Ik heb ADHD (de ADD-variant) en daar heb ik veel last van (gehad) maar ik heb redelijk geleerd ermee om te gaan en inmiddels accepteer ik het, want wat moet je anders? En ik heb misschien gemakkelijker praten omdat ik (schreef ik al eerder) mijn leven erop heb aangepast door werk te doen dat mij veel vrijheid (en stilte) geeft en door me te omringen met mensen die mij accepteren én die kunnen wat ik zelf niet kan. En ook: door mijn leven zo klein en overzichtelijk mogelijk te houden.

Dat neemt niet weg dat ik vandaag bijvoorbeeld 3 afspraken heb en ik ben me al een paar dagen druk aan het maken over de vraag hoe ik dat moet plannen. Wat nergens op slaat. Maar ik kan maar één afspraak op een dag overzien. Ik snap niet hoe tijd werkt en als ik teveel mensen spreek, raak ik uitgeput.

Ik besef dat ADHD voor veel mensen een struggle is, daarom denk ik ook dat bewustwording (zo ben ik, dit kan ik wel en dat kan ik niet) heel belangrijk is, en uiteindelijk kun je er echt beter mee leren omgaan, door je leven er zoveel mogelijk op aan te passen.

Moiren zondag 2 november 2025 om 11:03

Claire45 schreef: ↑
02-11-2025 10:40
Het is niet positief maar iemand die een diagnose als ADHD verzwijgt uit angst voor veroordeling maakt het wel heel erg negatief. Het is een belangrijk deel van wie ze is, dan kan ze het maar beter accepteren en zo dus ook zichzelf accepteren.

Natuurlijk kunnen mensen zonder diagnose ook origineel en eigen zijn, het een sluit het ander niet uit.

Maar waarom zou je überhaupt met alles en iedereen je eventuele diagnoses delen? Dat voegt toch niets toe?

Don’t let anyone ruin your day. It’s your day.
Ruin it yourself.

Claire45 zondag 2 november 2025 om 11:12

Moiren schreef: ↑
02-11-2025 11:03
Maar waarom zou je überhaupt met alles en iedereen je eventuele diagnoses delen? Dat voegt toch niets toe?

Ik reageerde op Elsy, die schreef dat bijna al haar familieleden het niet weten omdat er een taboe rust op de diagnose (diagnoses in het algemeen). Zelf heb ik nooit de behoefte om het te delen, tenzij het toevallig ter sprake komt, maar mensen die dicht bij me staan, weten het wel.

Elsy zondag 2 november 2025 om 11:20

Claire45 schreef: ↑
02-11-2025 11:12
Ik reageerde op Elsy, die schreef dat bijna al haar familieleden het niet weten omdat er een taboe rust op de diagnose (diagnoses in het algemeen). Zelf heb ik nooit de behoefte om het te delen, tenzij het toevallig ter sprake komt, maar mensen die dicht bij me staan, weten het wel.

Ja is misschien ook doordat directe familie had gezegd “je gaat het niet tegen die en die zeggen hè, en je gaat het niet gebruiken”. Het is m’n eigen keuze natuurlijk, maar het voelt alsof ze zich ervoor schamen. We hebben een hele goeie relatie, maar in dit staan we erg anders. Is misschien ook hun leeftijd en hoe ze opgegroeid zijn.

Mariejan zondag 2 november 2025 om 11:21

Solomio schreef: ↑
01-11-2025 18:05
Haha, je begrijpt idd niet wat ik zeg.

We weten niet wat de oorzaak is van bijv een depressie. Dat staat totaal los van het feit dat er medicijnen zijn die werken. Waarvan we ook niet weten waarom ze werken.

Zo weten we ook niet wat de oorzaak is van ADHD. Dat er medicijnen zijn die helpen zegt niet per se iets over de oorzaak.

Paracetamol helpt tegen pijn, toch wordt pijn niet veroorzaakt door een paracetamoltekort.

Maar wat is het punt dat je wilt maken?

Claire45 zondag 2 november 2025 om 11:32

Elsy schreef: ↑
02-11-2025 11:20
Ja is misschien ook doordat directe familie had gezegd “je gaat het niet tegen die en die zeggen hè, en je gaat het niet gebruiken”. Het is m’n eigen keuze natuurlijk, maar het voelt alsof ze zich ervoor schamen. We hebben een hele goeie relatie, maar in dit staan we erg anders. Is misschien ook hun leeftijd en hoe ze opgegroeid zijn.

Ah ja, de oude generatie! Mijn ouders dachten dat iemand die in therapie zat wel gek moest zijn. Mijn vader moest (weet niet waarom) ooit naar een therapeut en na één sessie kwam hij lachend thuis: “Volgens de dokter ben ik volkomen normaal, dus ik hoef niet meer terug!”

Diagnoses bestonden toen nog niet, tenminste niet bij mijn weten, en ik ben daarom ook pas na mijn dertigste getest.

_horizon_ zondag 2 november 2025 om 11:50

Wij hebben ook lang getwijfeld; het voelde niet goed. Toch gedaan, om deuren te laten openen voor het VO, en nu achteraf heeft het meer kwaad dan goed gedaan. (Geboden zorg/ondersteuning was niet passend, gedreven vanuit wat mensen denken te weten over autisme. Al het getoonde gedrag werd vanuit die hoek ‘verklaard’ en benaderd. Inmiddels is mijn zoon een ‘thuiszitter’).

Wat ik je zou willen meegeven is:
- houd in gedachten dat diagnostiek een momentopname is en dat een DSM-classificatie gegeven wordt op basis van gedragskenmerken. Gedrag kan veranderen (het is afhankelijk van omgevingsfactoren, zoals de match met een leerkracht, en van natuurlijke ontwikkeling van het kind). Ik zie een classificatie daarom ook niet als een vast gegeven dat je kind voor de rest van zijn/haar leven ‘definieert’, en vind het belangrijk om altijd een open blik te houden.
- ga voor breed onderzoek. Als je gericht onderzocht wordt op een vermoeden, is de kans op een misdiagnose groter.
- en ik zou alleen testen als er echt sprake is van lijdensdruk / het nodig is voor extra ondersteuning. Een diagnose heeft zo zijn voordelen, maar ik merk ook veel stigma (door anderen en ook zelfstigma).

Elsy zondag 2 november 2025 om 11:55

_horizon_ schreef: ↑
02-11-2025 11:50
Wij hebben ook lang getwijfeld; het voelde niet goed. Toch gedaan, om deuren te laten openen voor het VO, en nu achteraf heeft het meer kwaad dan goed gedaan. (Geboden zorg/ondersteuning was niet passend, gedreven vanuit wat mensen denken te weten over autisme. Al het getoonde gedrag werd vanuit die hoek ‘verklaard’ en benaderd. Inmiddels is mijn zoon een ‘thuiszitter’).

Wat ik je zou willen meegeven is:
- houd in gedachten dat diagnostiek een momentopname is en dat een DSM-classificatie gegeven wordt op basis van gedragskenmerken. Gedrag kan veranderen (het is afhankelijk van omgevingsfactoren, zoals de match met een leerkracht, en van natuurlijke ontwikkeling van het kind). Ik zie een classificatie daarom ook niet als een vast gegeven dat je kind voor de rest van zijn/haar leven ‘definieert’, en vind het belangrijk om altijd een open blik te houden.
- ga voor breed onderzoek. Als je gericht onderzocht wordt op een vermoeden, is de kans op een misdiagnose groter.
- en ik zou alleen testen als er echt sprake is van lijdensdruk / het nodig is voor extra ondersteuning. Een diagnose heeft zo zijn voordelen, maar ik merk ook veel stigma (door anderen en ook zelfstigma).

Zou dit misschien ook een verschil bij autisme en ADHD kunnen zijn? Want ik heb ook wel echt het gevoel dat er nóg minder kennis over autisme is dan over ADHD (en dat de hyperactieve vorm). Helemaal op scholen.

_horizon_ zondag 2 november 2025 om 13:20

Elsy schreef: ↑
02-11-2025 11:55
Zou dit misschien ook een verschil bij autisme en ADHD kunnen zijn? Want ik heb ook wel echt het gevoel dat er nóg minder kennis over autisme is dan over ADHD (en dat de hyperactieve vorm). Helemaal op scholen.

Wat ik heb gemerkt is dat een diagnose in de praktijk wordt gebruikt als verklaring van gedrag en dat bij een diagnose al snel de standaard richtlijnen worden gebruikt voor ondersteuning. Het is heel lastig om een brede blik te houden en écht te kijken naar het kind. In ons geval werd teveel gekeken vanuit de bril van de classificatie.

_horizon_ wijzigde dit bericht op 02-11-2025 13:30

2.03% gewijzigd

Rabarbara zondag 2 november 2025 om 13:25

Solomio schreef: ↑
02-11-2025 10:49
Niet iedereen is even goed opgewassen tegen alle (voor)oordelen. En dat is prima.

Je hoeft niet overal een positieve draai aan (proberen) te geven.

Mensen die mij niet zo goed kennen, zeggen wel eens heel lelijke dingen over mensen met ASS tegen mij. Dat is toch kwetsend, want ook al vinden ze mij blijkbaar zo normaal dat ze hun vooroordelen met mij willen delen, ik hoor toch echt bij het clubje wat ze zo graag belachelijk maken.

Si abra la puerta hay lobos.

Rabarbara zondag 2 november 2025 om 13:28

Mijn kind weet dat ze een diagnose heeft, maar we hebben ervoor gekozen de diagnose (nog) niet officieel met school te delen. Mensen die er gevoel voor hebben, kunnen het echt aan haar zien/merken, maar helaas is niet elke docent zo sensibel. Vanwege dyslexie heeft ze sowieso al extra tijd en die mag niet dubbel als je er ook nog een diagnose bij hebt

Si abra la puerta hay lobos.

Solomio zondag 2 november 2025 om 13:34

Mariejan schreef: ↑
02-11-2025 11:21
Maar wat is het punt dat je wilt maken?

Dat het idee dat bepaald gedrag veroorzaakt wordt door ADHD niet is zoals het werkt.
Bepaald gedrag noemen we ADHD.

When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.

David Dunning

Solomio zondag 2 november 2025 om 13:43

Rabarbara schreef: ↑
02-11-2025 13:25
Mensen die mij niet zo goed kennen, zeggen wel eens heel lelijke dingen over mensen met ASS tegen mij. Dat is toch kwetsend, want ook al vinden ze mij blijkbaar zo normaal dat ze hun vooroordelen met mij willen delen, ik hoor toch echt bij het clubje wat ze zo graag belachelijk maken.

Mensen die mij aardig vinden geloven niet dat ik autistisch ben. Mensen die mij niet aardig vinden geloven het wel.

Autisme heeft een negatief imago.

When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.

David Dunning

Amaryllis zondag 2 november 2025 om 13:48

Solomio schreef: ↑
02-11-2025 09:40
Maar, bedenk wel: alleen mensen die er last van hebben gaan op zoek naar een diagnose.

Ik gok dat als alle mensen getest zouden worden, dat er dan veel meer ADHD-ers en autisten blijken te zijn. Maar zolang er geen lijdensdruk is, is er geen diagnose.

Dat denk ik ook. Om me heen kregen een aantal mensen op latere leeftijd nog een bepaalde diagnose. Ik herken daarin best veel van mezelf: als zij, iemand op social media of een BN-er op TV hun kenmerken beschreven, dan snapte ik niet zo goed waarom ze dat aan die diagnose koppelden. In mijn ogen waren dat allemaal 'normale' dingen. Ik ben me toen wat meer gaan verdiepen en herkende heel veel. Zowel in de omschrijving van kenmerken en waar je dan tegenaan loopt, maar ook in de praktische tips om er mee om te gaan. Toevallig pas ik veel daarvan al toe, wat kan verklaren waarom ik niet (meer) vastloop. Bijkomende mazzel is dat ik in een werkveld ben gerold waar dat ook kan. Zelfacceptatie had ik ook al 'gekregen' dankzij een intensief coachingstraject 10 jaar geleden. De enige reden om mezelf te laten testen zou dus uit nieuwsgierigheid zijn.

Koffiezetapparaat zondag 2 november 2025 om 14:09

_horizon_ schreef: ↑
02-11-2025 13:20
Wat ik heb gemerkt is dat een diagnose in de praktijk wordt gebruikt als verklaring van gedrag en dat bij een diagnose al snel de standaard richtlijnen worden gebruikt voor ondersteuning. Het is heel lastig om een brede blik te houden en écht te kijken naar het kind. In ons geval werd teveel gekeken vanuit de bril van de classificatie.

Dan schiet een diagnose echt zijn doel voorbij. Dat is jammer, want er zou meer gekeken moeten worden naar de méns achter de diagnose. Ik heb het idee dat er nog veel onwetendheid is op dit vlak. Een classificatie kan zeker helpend zijn, maar bepaald gedrag kan er bij de ene ADHD’er heel anders uitzien dan bij de ander m, zeker als je comorbiditeit meeneemt.

Ik heb zelf de diagnose ADHD, maar ik ben vooral een mens met mijn eigen eigenschappen. Zo wordt bijvoorbeeld vaak gedacht: “Oh, jij hebt ADHD, dan zul je wel een rommelig huis hebben.” Nou, nee… juist door mijn dwangstoornis, mijn behoefte aan controle en extreme angst om te falen, is het bij mij meestal juist spic en span.

Een diagnose is slechts een stuk van iemands verhaal, niet het gehele plaatje.

Wissewis zondag 2 november 2025 om 16:09

Rabarbara schreef: ↑
02-11-2025 13:25
Mensen die mij niet zo goed kennen, zeggen wel eens heel lelijke dingen over mensen met ASS tegen mij. Dat is toch kwetsend, want ook al vinden ze mij blijkbaar zo normaal dat ze hun vooroordelen met mij willen delen, ik hoor toch echt bij het clubje wat ze zo graag belachelijk maken.

Hier gelooft een deel mijn ASS dan weer niet.
Nou, wacht dan maar tot je me écht leert kennen en niet enkel het stuk met mijn (poging tot) masker op

.
Dat masker dat zo'n beetje standaard is op het moment dat ik mijn huis uitwandel.

Ik sta het niet te schreeuwen van de daken.
Tegelijk ga ik het ook weer niet verzwijgen en wie het moet weten weet het.
En als het ter sprake komt doe ik er niet geheim over.

Het helpt dat ik intussen werk in een setting waar ik en mijn collega's er zo'n beetje dagelijks mee te maken krijgen.
En toch heb ik soms nieuwe collega's die mijn diagnose horen die zeggen "ik had het niet herkend".

Door mijn officiële diagnose* kreeg ik overigens eindelijk sollicitatiehulp en hangt er een rugzak aan subsidies op mijn rug.
Met dank aan die subsidies ben ik na lang zoeken ergens aangenomen.

*Ik wist op mijn 14 al van mijn ASS maar als niemand het officieel op papier mag zetten omdat er geen officieel onderzoek is geweest ben je daar als je definitief vastloopt op je 23ste vet mee.

Klinkt dus hetzelfde als een ADHD-diagnose die niet officieel is. "We zien het zo en we gaan hem zo helpen."
Daar ben je dus meestal niets mee op het moment dat het écht om de knikkers gaat.

Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben

Actieve topics