Vraag kind 7 jaar

Ach wat sneu. Is er mogelijk sprake van onderliggende spanningen?

Zoon slaapt als een roosje als hij maar een nachtlampje heeft, maar dochter slaapt soms ook erg moeilijk. Bij haar helpt een relaxmuziekje. We zetten iets van sleep relax op van spotify.
Ik zou wel proberen om iets in bed te verzinnen. Tot 60 tellen in de hoop een auto te zien klinkt mij erg activerend in de oren.
Lastig he die slaapproblemen.

Lijkt me niet gezond dat van die auto. Ik zou proberen uit te vinden waarom hij dat doet. Is het een soort dwanggedachte?

Wat een bijzondere gedragsverandering ineens.

Kan je met hem praten over de soort auto? Niet op die avond, maar gewoon overdag? Ik zou erachter proberen te komen waarom die auto ineens zo belangrijk is geworden. Misschien heeft hij die auto ergens aan gekoppeld en is het daarmee eens dwanggedachte geworden. Als het een dwanggedachte is, zit er misschien een angst aan gekoppeld. Wat gebeurd er in zijn hoofd als hij die auto niet ziet?

Mijn dochter heeft rond die leeftijd (8) ook een tijdje last gehad van dwanggedachtes rondom het slapen. Ze had er zelf ook echt last van. Er speelde toen wel wat op school (vriendin ging van school af) en ik had het idee dat het daar mee te maken had. Soort van controle krijgen op dingen omdat je op je leven geen controle hebt. Ik heb ook op het punt gestaan om hulp te vragen, maar toen ging het gelukkig langzaam beter en nu (12) kan ze het zich niet meer voorstellen dat ze dat heeft gehad.

Wij hebben toen ook van alles geprobeerd: meditatie, de dag doornemen, aanraden met haar rug naar haar kamer gaan liggen/bed op een andere plek neerzetten. Uiteindelijk hielp het allemaal maar een klein beetje en heb ik het idee dat ze er over heen groeide.

Sterkte, het is heel sneu voor je kind en ook best frustrerend als ouder.

Dwangmatig gedrag heeft vaak met een soort veiligheid te maken en soms kunnen wij, volwassenen, niet helemaal inleven waarom dat zo groot wordt in een kinderbrein.

Is het een idee om samen de bewuste auto te tekenen of dat in elk geval te proberen? Misschien horen er bepaalde woorden of gevoelens bij, die kun je er dan bij schrijven. Die tekening kan op zijn kamer hangen als hij dat wil en daar verzinnen jullie samen een ritueeltje bij.

Waarschijnlijk is ook dit een fase en heeft hij er op een gegeven moment geen behoefte meer aan.

Ik zou niet teveel druk zetten op het verbieden of vermijden van deze dwang.
Het is een manier om controle te hebben en helemaal niet zo vreemd. Ik zou vooral aansluiten bij ZIJN gevoelens erover, zonder oordeel. Als hij er last van heeft dan kunnen jullie helpen, als het nu even rust geeft: ook prima. Ik zou hem ook uitleg geven over waar dwang vandaan komt.

Zoiets als Roos noemt vind ik mooi.

Sarinapleur schreef: ↑

05-11-2025 08:37

Het frustrerende is dat ik het waarom niet echt begrijp en de oplossingen niet echt lijken te werken.
We hebben het vanmorgen weer even met hem besproken en hij zei dat hij ermee wil stoppen als hij jarig is. Ik heb aangegeven dat ik wil dat hij er nu mee probeert te stoppen en dat we anders samen wel even naar buiten kijken voordat hij zijn bed in stapt.
We gaan het weer zien:).

Waarom mag hij zelf niet bepalen wanneer hij er mee stopt?

Kun je niet gewoon eerder naar boven gaan? Zodat hij langer de tijd heeft om uit het raam te staren.

Hij wil deze controle hebben, jij gaat met de druk die je er nu op legt zijn paniek alleen maar groter maken. Mama begrijpt het niet, mama vindt het raar. Dan gaat hij het stiekem doen en jou niet meer vertellen als hij overstuur is.

Ik denk dat dit vanzelf ooit weer over gaat. Je kunt grenzen stellen. Eerder naar boven. Maximaal zo lang kijken, wekkertje zetten.

Zou een speelgoedautootje of een foto van een auto bekijken ook helpen? Of ben je dan bang dat je toegeeft aan controle over dingen waar je geen controle over kunt hebben?
Heb je hem al eens gevraagd wat er kan gebeuren als hij gaat slapen zonder de goede auto te hebben gezien?

Lees je hem nog wel voor bij het slapen? Dat is een fijn momentje van nabijheid en afschakelen.

Als het een echte dwang zou zijn dan kun je met hem voordat hij ermee gaat stoppen een plannetje maken hoe hij het gevoel van paniek bij het niet kijken kan verdragen.

Ik neem aan dat die auto daar niet standaard rijd. Wat gebeurt er in het weekend als hij op een andere tijd naar bed gaat?
Dwang vraagt wel om begrenzing van de omgeving maar je kunt alleen maar begrenzen als je iets anders aanbied als alternatief voor de oorzaak.

Wat sneu voor hem. Mijn middelste heeft (ik denk ook rond deze leeftijd) met iets vergelijkbaars geworsteld. Wij hebben toen 2 gesprekken met de praktijkondersteuner gehad die hem erg hebben geholpen. Zij gaf hem een aantal goede tips die hem (10 jaar na dato) nog steeds wel helpen omdat hij hier toch gevoelig voor blijft, vooral in tijden van stress

Dit heeft niets te maken met een auto.
Maar met wat hij voelt en denkt op het moment dat die auto niet langskomt.
Wat gebeurd er in zijn lijf? Wat zijn zijn gedachten?

Wat verandert er in zijn lijf als hij die auto wel ziet. En is dat dan bij elke auto?
Welke gedachten heeft hij bij een auto die voorbij rijdt? Maakt het uit wat voor auto dat is?

Je kind heeft emoties of gedachten die hem aanvliegen.
De auto is zijn manier om te proberen daar controle over te krijgen. Om die emoties weer kalm te krijgen.

Alleen verbieden gaat de emoties en gedachten niet weghalen, het probleem niet oplossen.
Dit is niet iets rationeels.

Je kind heeft je nodig om hem te helpen reguleren.
Dat kan op vele manieren.
Afleiden van de angsten of gedachten: samen fantaseren over dat hij een vogel is. Welke vogel hij zou zijn? Hoe ziet die eruit? Alles mag. Hoe zou het voelen, op zo'n tak staan, hoog in de lucht? Durft hij te springen? Te gaan vliegen?
Wat zou hij zien onder zich, als hij durft te vliegen? Waar zou hij heen willen vliegen? Hoe voelt dat? Hoe voelen zijn vleugels? Is er wind? Voelt hij zon? Etc. Ga met hem op reis, stel vragen om hem zijn verbeelding te laten gebruiken, vooral over hoe iets zou voelen/ruiken/eruit zien/wat hij hoort. Help hem naar een fijne plek te vliegen waar hij zo lang kan blijven als hij wil. Tot hij weer naar huis wil vliegen.

Je kan ook omdenken en grapjes gaan maken samen. Wat als er geen auto langskomt, maar een dinosaurus? Een unicorn?

Vraag hem naar 5 dingen die hij wel ziet. 4 dingen die hij hoort. Drie dingen die hij van buitenaf voelt. Twee dingen die hij ruikt. Iets dat hij proeft.
Help hem zijn zintuigen te gebruiken.
Uit zijn hoofd en emotie te komen.

Rol samen even over met een bal. Bij elke keer wegrollen diep uitzuchten of 'meeblazen'.

Leg 3 doekjes met verschillende geurtjes neer, en laat hem daar aan snuffelen.
Wat ruikt hij bij 1? Wat ruikt hij bij 2? Welke vindt hij lekkerder ruiken? Doet het hem ergens aan denken?

Neem hem op schoot, houdt hem vast, praat heel rustig, bijna bezwarend. Dat je merkt dat hij in paniek is. Wat een rotgevoel dat is.
Dat hij dat nog niet alleen kan oplossen, en ook niet hoeft. Dat je er daarom voor hem bent.
Omdat hij zich nu even heel rot voelt.
Dat je rot voelen ook bijna altijd weer minder wordt. Als een golfje. En dat het oke is om even samen te zitten en te wachten tot deze golf voorbij is. Dat je zo voelen naar is, en soms eng, maar dat als hij blijft ademen, het weer weggaat. En dat hij veilig bij jou is. Het naar voelt, maar hij gewoon veilig is. Bij jou.


Klinkt vast zweverig allemaal.
Maar kinderen kunnen zichzelf nog niet goed reguleren. Helemaal niet als ze in paniek zijn.
En je kan pas weer nadenken, reëel zijn, als je een beetje gereguleerd bent. Niet meer in paniek.
Dus ik zou nu inzetten op co-regulatie.
Hem laten ervaren wat hem helpt als hij zich zo voelt. Helpen om weer rustiger te worden.


Want eerlijk, als jij enorme jeuk hebt, echt reuze grote jeuk. En iemand zegt alleen 'niet krabben. Ga maar in bed liggen' dan wordt je daar wanhopig van.
Dan heb je jeuk, en doe je het fout als je krabt, en wordt er iets van je gevraagd dat het erger maakt.
Als je opties leert om om te gaan met de jeuk (zalf, iets kouds, afleiding) en iemand kan je helpen om te zorgen dat de jeuk niet zo oploopt, niet zo enorm alles overheersend is...
Dan voel je je begrepen en heb je tools voor life.

Prachtige post Avocadeau

Avocadeau schreef: ↑

05-11-2025 14:49

Neem hem op schoot, houdt hem vast, praat heel rustig, bijna bezwarend. Dat je merkt dat hij in paniek is. Wat een rotgevoel dat is.
Dat hij dat nog niet alleen kan oplossen, en ook niet hoeft. Dat je er daarom voor hem bent.
Omdat hij zich nu even heel rot voelt.
Dat je rot voelen ook bijna altijd weer minder wordt. Als een golfje. En dat het oke is om even samen te zitten en te wachten tot deze golf voorbij is. Dat je zo voelen naar is, en soms eng, maar dat als hij blijft ademen, het weer weggaat. En dat hij veilig bij jou is. Het naar voelt, maar hij gewoon veilig is. Bij jou.

Wat mooi ik ga hem onthouden, want is mooi toepasbaar op alle worstelingen van het opgroeien!

fijn dat jullie het geen geitenwollensokken gezwets vinden.