Scheiden en eenzaamheid

Zo herkenbaar, na de eerste opluchting ligt er een grote onbekende toekomst voor je. En echt, het wordt beter, niet in 1x maar stapje voor stapje.
Kijk niet te ver vooruit, maar kijk even alleen naar morgen. Leef in het nu.

Op een gegeven moment heb je een routine die veilig voelt en dan kun je weer langzaamaan wat verder gaan kijken.

Bij mij duurde het een jaar, en toen kon ik weer naar voren kijken.

Ja het wordt echt beter, kan ik zeggen uit eigen ervaring. Je moet echt wennen. Maar uiteindelijk ben je blij dat je het gedaan hebt.

Rustig aan inderdaad! Elke dag is er 1! Neem gewoon je tijd.
Het is een hele grote omschakeling dus daar ben je niet zomaar doorheen..
Sterkte !
En geniet van hoe ver je al bent!

bamz schreef: ↑

16-11-2025 22:25

Ja wennen, met alles opnieuw beginnen. Dat wilde ik ook maar het is eng.

Natuurlijk is het eng.
Maar hoe trots kan je op jezelf zijn over een jaar, als alles achter de rug is en blijkt dat je het prima redt alleen met je kinderen?

Het is allemaal even heel onzeker. Dat is erg naar. Het hoort er helaas bij, vrees ik. Ook jij gaat je redden. Echt waar. Het wordt vanzelf weer rustiger en beter. Alleen niet nu meteen. Sterkte.

Wordt beter maar zelfs na 4,5 jaar heb ik soms zulke dagen. Als ik beslissingen alleen moet nemen. Maar ik kan nu echt zeggen dat de scheiding goed was. Ik ben sterker geworden en kan veel meer aan dan tijdens mijn huwelijk

lonelycat schreef: ↑

17-11-2025 06:52

Wordt beter maar zelfs na 4,5 jaar heb ik soms zulke dagen. Als ik beslissingen alleen moet nemen. Maar ik kan nu echt zeggen dat de scheiding goed was. Ik ben sterker geworden en kan veel meer aan dan tijdens mijn huwelijk

Ja ik heb ook gemerkt, dat ik zelfstandiger geworden ben. Eerst moest ik nog wel eens aan die ander vragen hoe en wat. Nu doe ik het zelf. Het voelt nu echt als ‘ik ben nu echt volwassen geworden’.

Precies wat de lonelycat zegt.. Hier is het tweeenhalf jaar terug en ik heb ook nog weleens een offday, dat ik me er verdrietig over voel, maar dat bestaat naast het feit dat wij als gezinnetje van 4 (hier ook 3 kids en de zorg nagenoeg volledig bij mij) ook heel gelukkig zijn.

Ik heb inmiddels wel het gevoel dat ik ‘alles’ kan. En als ik iets niet weet, schakel ik hulp in. (Ik kan heel goed naar de fietsenmaker lopen met een kapotte fiets bijvoorbeeld;-) ).

Als ik me ‘alleen’ voel, probeer ik me altijd te beseffen hoe een rijkdom die drie lieve kinderen zijn. We proberen het echt gezellig te maken en doen alles precies zoals wij het willen. We hebben ook wat nieuwe traditietjes gemaakt. Met kerst overal gekleurde lampjes in de bomen bijvoorbeeld (best lelijk maar de kinderen vinden het prachtig). Tot net te laat naar de bioscoop met de twee oudsten als de jongste op schoolkamp is. Er komen veel vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen logeren. Dan bakken zij de pannenkoeken en liggen de matrassen in de woonkamer. Een inmiddels vast jaarlijks lang weekend weg naar een net iets te luxe vakantiepark, zulke dingen en dat hoef ik allemaal niet te overleggen.

Heb je iemand in je omgeving die in dezelfde situatie zit? Ik heb heel veel gehad aan de moeder van een van de vriendjes van de kinderen die ook net gescheiden was. Praktisch: even op elkaars kinderen letten tot net te laat in de avond vanwege iets op het werk, gezellig iets samen doen met de kinderen en gewoon even samen een glas wijn drinken op een doordeweekse avond als je anders alleen beneden zou zitten met boven slapende kids. En dat je dan even kunt kletsen over hoe je je echt voelt. Dat het spannend is, zo’n eerste vakantie alleen (oh ik heb het eerste jaar ‘geoefend’ tot maastricht hoor’ etc)

Veel sterkte, ook jij kunt dit hoor!

Dit gevoel is heel normaal, je moet wennen aan de nieuwe realiteit en eens je gewend bent gaat het beter worden.
Sterkte.