Psyche
alle pijlers
Vermijdingsstoornis
maandag 17 november 2025 om 12:29
Ik ben heel benieuwd of er meer mensen zijn die dit herkennen, vermijdingsdrang. Ik herken me wel in deze diagnose. Ik zal in het kort wat over mezelf vertellen.
Vanaf mijn puberteit heb ik angstklachten, zo heftig dat ik mijn school niet heb afgemaakt en ook moeilijk een baan kon vasthouden. Ook kwamen er steeds meer angsten bij. Ik loop sinds mijn puberteit bij de GGZ, ik heb alle mogelijke therapieën al gehad, maar niets hielp mij echt.
Ondertussen ben ik er na al die jaren wel achter gekomen waar het door is gekomen. Ik heb emotioneel afstandelijke ouders. Ik mocht niet boos zijn, niet verdrietig zijn etc en de wereld draaide om mijn ouders. Ik mocht echt heel weinig t.o.v. vriendinnetjes. Vanaf de basisschool had ik ook al schaamte voor mijn ouders.
Mijn angsten zijn voornamelijk trillen, en dan mijn hele lichaam, mijn mond, mijn stem trilt, ik begin naar adem te happen, blozen, zweten. Dit is meestal in gezelschap van anderen omdat ik dan ' beoordeelt' wordt. Ik werd door mijn ouders natuurlijk ook beoordeeld en dit was nooit positief. Sterker nog, de buren, leraren, vrienden van mij, mijn grootouders etc. vonden dat ook, want dat hadden ze zelf tegen mijn ouders gezegd.
Nu weet ik beter, maar daar is de onzekerheid en mijn overtuigingen wel ontstaan. Ik ben overtuigd dat ik altijd en overal beoordeelt wordt. En dat doet wat met mij. Mijn wereld is erg klein geworden. Werken doe ik omdat het moet, al zit ik nu sinds 2 maanden thuis omdat het niet meer ging. Ik was continue aan het huilen, totaal onverwachts, zelfs in de supermarkt.
Mijn leven heeft altijd om anderen gedraaid en ik ben een enorme please geworden, ten koste van mezelf. Ik baal van mijn leven. Mijn wereld is erg klein geworden.
Ik hoop hier een beetje herkenning te vinden, en vooral horen wat jullie heeft geholpen.
Vanaf mijn puberteit heb ik angstklachten, zo heftig dat ik mijn school niet heb afgemaakt en ook moeilijk een baan kon vasthouden. Ook kwamen er steeds meer angsten bij. Ik loop sinds mijn puberteit bij de GGZ, ik heb alle mogelijke therapieën al gehad, maar niets hielp mij echt.
Ondertussen ben ik er na al die jaren wel achter gekomen waar het door is gekomen. Ik heb emotioneel afstandelijke ouders. Ik mocht niet boos zijn, niet verdrietig zijn etc en de wereld draaide om mijn ouders. Ik mocht echt heel weinig t.o.v. vriendinnetjes. Vanaf de basisschool had ik ook al schaamte voor mijn ouders.
Mijn angsten zijn voornamelijk trillen, en dan mijn hele lichaam, mijn mond, mijn stem trilt, ik begin naar adem te happen, blozen, zweten. Dit is meestal in gezelschap van anderen omdat ik dan ' beoordeelt' wordt. Ik werd door mijn ouders natuurlijk ook beoordeeld en dit was nooit positief. Sterker nog, de buren, leraren, vrienden van mij, mijn grootouders etc. vonden dat ook, want dat hadden ze zelf tegen mijn ouders gezegd.
Nu weet ik beter, maar daar is de onzekerheid en mijn overtuigingen wel ontstaan. Ik ben overtuigd dat ik altijd en overal beoordeelt wordt. En dat doet wat met mij. Mijn wereld is erg klein geworden. Werken doe ik omdat het moet, al zit ik nu sinds 2 maanden thuis omdat het niet meer ging. Ik was continue aan het huilen, totaal onverwachts, zelfs in de supermarkt.
Mijn leven heeft altijd om anderen gedraaid en ik ben een enorme please geworden, ten koste van mezelf. Ik baal van mijn leven. Mijn wereld is erg klein geworden.
Ik hoop hier een beetje herkenning te vinden, en vooral horen wat jullie heeft geholpen.
maandag 17 november 2025 om 16:50
Ik zal eens kijken naar dat boek, dank je wel.auroraatje schreef: ↑17-11-2025 15:54ik wil je geen diagnose aanpraten, maar het klinkt wel herkenbaar ja, voor mij dan vooral in werk-situaties.
Ik kan het boek "meer rust, minder stress bij autisme" heel erg aanraden. Zelfs al zou er geen autisme uitkomen, meer rust en minder stress is voor iedereen prettig en er staan veel goede tips in om jezelf beter te leren kennen en hoe stress zich bij je kan opbouwen, hoe je het vroegtijdig kan herkennen en naar anderen kan communiceren.
maandag 17 november 2025 om 17:28
En hoe erg dat voor jou ook is; je mag echt leren dat als dat gebeurt de wereld niet vergaat. Die mensen houden ook weer op met die opmerkingen of het lachen en het leven gaat door. Ik gun het je dat je dat op gevoelsniveau mag gaan beseffen.Jolieee schreef: ↑17-11-2025 15:44Je hebt helemaal gelijk. Ik ben ook wel eens blijven zitten omdat ik weet dat wat ik nu doe, mij niet gaat helpen. Er kwamen toen opmerkingen of ik soms drank had gehad, omdat ik altijd zo tril. Maar ook wel opmerkingen als doe eens rustig joh, wat loop je te shaken. Of nog erger dat iemand er om moest lachen.
Exposure is ook echt zwaar en verre van leuk. Precies dat opzoeken waar je het meest bang voor bent... Maar het kan ook echt heel erg helpend zijn, en zo bevrijdend als je kan voelen dat de angst kan afzwakken. Misschien is het ook een verklaring (voor je je mee laat slepen in 'heb je geen ASS' - verdere diagnostiek kan als deze behandeling niet aanslaat alsnog) voor waarom eerdere therapieën niet hielpen. Bij 'ik vertik het om dat gevoel uit te zitten' en jezelf daar niet structureel doorheen helpen zou helaas iedere therapie gefaald zijn, omdat je de kern van je angst nooit echt aankijkt.Als ik door de intake kom wordt er exposure ingezet. Dat is mijn grote angst, maar dan kan ik niet weg. Dus ik hoop heel erg dat ik door de aanmeldprocedure kom. Tot nu toe voldoe ik aan alle voorwaarden. Er komen nog 2 intakes aan.
maandag 17 november 2025 om 18:21
Ik zat toen in Ermelo, dat viel destijds onder ggz-centraal. Ik heb alleen geen idee of die specifieke behandeling nog bestaat, want ze zijn een paar jaar na mijn behandeling gespecialiseerd in trauma. Volgens mij is de oude deeltijd toen opgeheven.
Het is goed dat er een intake loopt, maar die wachtlijsten zijn echt bizar.
Ik ben het wel eens met de berichten over exposure die anderen schrijven. Ik denk dat je zonder exposure niet heel ver komt. Ik snap de angst wel, trouwens.
maandag 17 november 2025 om 19:11
Ik herken veel in je verhaal. Sociale angststoornis, gegeneraliseerde angststoornis, body dysmorphic disorder, depressieve stoornis en een vermijdende persoonlijkheidsstoornis was het bij mij.
Eigenlijk was dat complex trauma door opgroeien in een emotioneel onveilig thuis. Mijn ouders waren ook vermijders, sociaal, emotioneel en wat zorg betreft. Ik leerde om te sterk zijn maar van binnen bleef ik altijd eenzaam omdat ik me niet kon verbinden met anderen. Alles van mij was een masker.
Mijn stoornis was daardoor niet zichtbaar, wat het wel makkelijker maakte om te werken enz. Al verzuimde ik wel vaak en had een soort dubbelleven, thuis obsessief bezig met schoonmaken of met verslavingen en andere obsessies. In mijn eigen wereld leefde ik, buiten overleefde ik.
Ik heb veel gehad aan een combinatie van schematherapie, haptotherapie, coaching, mindfulness en meditatie. Ben nu al een hele tijd vrij van angsten en diagnoses. Eigenlijk ben ik een hele andere vrouw geworden, innerlijk en uiterlijk. Vooral de laatste paar jaar opeens LEEF ik steeds meer. Sta op en heb zin in de dag.
Soms als ik nu iets engs ga doen en spanning voel denk ik: "best wel lekker gevoel eigenlijk - huh?! IK vind sociale spanning lekker??? Holy shit."
Ik hoop dat je iets aan de deeltijd gaat hebben!
Eigenlijk was dat complex trauma door opgroeien in een emotioneel onveilig thuis. Mijn ouders waren ook vermijders, sociaal, emotioneel en wat zorg betreft. Ik leerde om te sterk zijn maar van binnen bleef ik altijd eenzaam omdat ik me niet kon verbinden met anderen. Alles van mij was een masker.
Mijn stoornis was daardoor niet zichtbaar, wat het wel makkelijker maakte om te werken enz. Al verzuimde ik wel vaak en had een soort dubbelleven, thuis obsessief bezig met schoonmaken of met verslavingen en andere obsessies. In mijn eigen wereld leefde ik, buiten overleefde ik.
Ik heb veel gehad aan een combinatie van schematherapie, haptotherapie, coaching, mindfulness en meditatie. Ben nu al een hele tijd vrij van angsten en diagnoses. Eigenlijk ben ik een hele andere vrouw geworden, innerlijk en uiterlijk. Vooral de laatste paar jaar opeens LEEF ik steeds meer. Sta op en heb zin in de dag.
Soms als ik nu iets engs ga doen en spanning voel denk ik: "best wel lekker gevoel eigenlijk - huh?! IK vind sociale spanning lekker??? Holy shit."
Ik hoop dat je iets aan de deeltijd gaat hebben!
maandag 17 november 2025 om 19:26
En wat ik het ergst vond aan mijn problemen was de emotionele en lichamelijke uitputting. Ik voelde mezelf aftakelen. Had nooit energie of plezier over, voor wat anderen ervaren als geneugten van het leven. Geen hobby, geen muziek maken of schilderen waar ik van hield want dan werden mijn innerlijke demonen wakker. En dat alles maakte me diep cynisch en ongezond - hetzelfde wat met mijn ouders was gebeurd.
Dat vond ik heel erg. Dat je als kind maar wordt opgezadeld met iets, door omstandigheden, en vervolgens moet IK mijzelf maar zien te repareren!?
Ondertussen word ik wel geacht als een volwassene te functioneren en de maandelijkse lasten op te hoesten want je bent al 30. Maar ik heb hier toch nooit om gevraagd? Ik heb als kind ook maar gewoon alles moeten internaliseren wat mij geleerd is en daar zelf het beste van gemaakt En nu ben ik te groot om klein te zijn, maar moet ik wel al mijn veiligheid opgeven? Maar dan kan ik niet leven??
Ik heb er steeds nieuwe ongezonde coping voor in de plaats gezet, alcohol, wiet, eten, relaties, de ene na de andere obsessie om maar niet alleen met die doodsangst te zijn.
Houd er rekening mee dat (rouw)gevoelens zoals boosheid massaal op je af kunnen stormen in een intensieve therapie. Ik was heel bang voor mijn boosheid. Ik had die boosheid 30 jaar lang onderdrukt! En dat heb ik geweten.
Veel van mijn angst had die functie, om mijn boosheid te maskeren, zo bleek in therapie. Veel angsten waren dan ook snel weg zodra de boosheid er weer mocht zijn en deel van mij mocht worden. Ik was ook een erge pleaser altijd. Blij dat dat grotendeels weg is.
Dat vond ik heel erg. Dat je als kind maar wordt opgezadeld met iets, door omstandigheden, en vervolgens moet IK mijzelf maar zien te repareren!?
Ondertussen word ik wel geacht als een volwassene te functioneren en de maandelijkse lasten op te hoesten want je bent al 30. Maar ik heb hier toch nooit om gevraagd? Ik heb als kind ook maar gewoon alles moeten internaliseren wat mij geleerd is en daar zelf het beste van gemaakt En nu ben ik te groot om klein te zijn, maar moet ik wel al mijn veiligheid opgeven? Maar dan kan ik niet leven??
Ik heb er steeds nieuwe ongezonde coping voor in de plaats gezet, alcohol, wiet, eten, relaties, de ene na de andere obsessie om maar niet alleen met die doodsangst te zijn.
Houd er rekening mee dat (rouw)gevoelens zoals boosheid massaal op je af kunnen stormen in een intensieve therapie. Ik was heel bang voor mijn boosheid. Ik had die boosheid 30 jaar lang onderdrukt! En dat heb ik geweten.
Veel van mijn angst had die functie, om mijn boosheid te maskeren, zo bleek in therapie. Veel angsten waren dan ook snel weg zodra de boosheid er weer mocht zijn en deel van mij mocht worden. Ik was ook een erge pleaser altijd. Blij dat dat grotendeels weg is.
maandag 17 november 2025 om 19:26
Wat bijtje hierboven schriift is de richting die ik je ook zou adviseren.
Daarnaast zou ik je willen adviseren om het in een andere, meer lichaamsgerichte hoek te zoeken. Check jan bommerez, hij heeft een online programma jeugdtrauma. Dan ga je echt helemaal naar de kern, klein deel cognitief maar vooral lichaamsgerichte oefeningen om je zenuwstelsel ( die door je jeugd te scherp staat afgesteld) te resetten. Het is een jarenplan maar je zal al snel stapjes vooruit maken.
Daarnaast zou ik je willen adviseren om het in een andere, meer lichaamsgerichte hoek te zoeken. Check jan bommerez, hij heeft een online programma jeugdtrauma. Dan ga je echt helemaal naar de kern, klein deel cognitief maar vooral lichaamsgerichte oefeningen om je zenuwstelsel ( die door je jeugd te scherp staat afgesteld) te resetten. Het is een jarenplan maar je zal al snel stapjes vooruit maken.
maandag 17 november 2025 om 19:33
Ik hoop dat we meer naar een integrale/integratieve therapie gaan.
En dan niet zoals bij Psytrec wat laatst in Zembla was, maar met ruimte en tijd voor integratie van trauma en bouwen aan een gezonde persoonlijkheid. Volgens mij kost dat gewoon nu eenmaal veel tijd en aandacht. Als je jaren en jaren aan het overleven bent hoe kan je dan in zo'n korte tijd een gezonde volwassene worden?
Terwijl je gewone leven ook doorgaat en je ondertussen zeer gehecht bent geraakt aan je coping, je identiteit en overtuigingen ook al zijn die destructief.
Ik heb zelf in de ggz gewerkt daarom wist ik al: dat ga ik mijzelf niet aandoen.
En dan niet zoals bij Psytrec wat laatst in Zembla was, maar met ruimte en tijd voor integratie van trauma en bouwen aan een gezonde persoonlijkheid. Volgens mij kost dat gewoon nu eenmaal veel tijd en aandacht. Als je jaren en jaren aan het overleven bent hoe kan je dan in zo'n korte tijd een gezonde volwassene worden?
Terwijl je gewone leven ook doorgaat en je ondertussen zeer gehecht bent geraakt aan je coping, je identiteit en overtuigingen ook al zijn die destructief.
Ik heb zelf in de ggz gewerkt daarom wist ik al: dat ga ik mijzelf niet aandoen.
maandag 17 november 2025 om 20:04
Ja eens hoor bijtie. Ja idd het gewone leven gaat door met een beetje pech wordt coping nog erger en meer( door toxische relaties, vriendschappen werk of gebrek aan).
De meeste mensen hebben ook nog eens geen idee van hun coping, overtuigingen en denken dat dit hun persoonlijkheid is.
Inzicht is 1
En dan het werken eraan om weer jezelf/gezonde volwassene te worden idd een jarenplan.
Ik vermijd zelf ook de ggz, ook beroepshalve en via via genoeg van gezien dat ik dat voor mezelf niet wil.
De meeste mensen hebben ook nog eens geen idee van hun coping, overtuigingen en denken dat dit hun persoonlijkheid is.
Inzicht is 1
En dan het werken eraan om weer jezelf/gezonde volwassene te worden idd een jarenplan.
Ik vermijd zelf ook de ggz, ook beroepshalve en via via genoeg van gezien dat ik dat voor mezelf niet wil.
dinsdag 18 november 2025 om 06:50
Ik lees je vraag nu pas, vandaar dat ik zo laat antwoord. Bij mij zitten de angsten vanbinnen, aan de buitenkant zie je volgens mij weinig hiervan. Maar ik ben erg vaak bang, vooral voor bepaalde sociale situaties. Ik ben bang dat men mij raar vindt en dat ik niet geaccepteerd zal worden. Eigenlijk is het nog erger, diep van binnen vrees ik dat men mij zo minderwaardig vindt dat ik vermoord zal worden. Net als dieren dat doen. Het is een diepgeworteld gevoel en daar heeft geen therapie tegen geholpen.
Omdat ik toch wel graag een beetje normaal wil leven bluf ik mezelf overal doorheen. Ik ben bang, maar ik doe het wel. Het heeft lang geduurd voordat ik dat durfde hoor. Maar situaties waarbij ik een groep voor mij vreemde mensen moet ontmoeten vermijd ik. Vooral als die mensen elkaar wel kennen, maar mij niet. Daar maak ik mij meestal met een smoes vanaf.
Ik heb een erg laag zelfbeeld, ik vind mezelf dom en lelijk, ik schaam me voor mezelf.
Ondanks alle therapieen is dat gebleven. Maar ik wil wel graag meedoen, dus ik bluf mij door mijn angsten heen. Eigenlijk voel ik continu stres en angst. Ik ben eraan gewend.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
