Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Geen slecht idee. Maar sjaals zijn zo moeilijk via Sjoerd te versturen

Ja sorrie, dat is ook zo.
Stom.

Nouja, mocht je via de post een pakketje liefde willen dan maak ik er een.

Ik geloof dat ik niet zo bang meer ben voor jullie.
Als in: ik denk dat ik niemand meer hoef te vermoorden als jullie ooit mn snuit zien of erachter komen waar ik woon....


Wie ben ik.
What happened to me?
Ik herken mezelf niet.

Misschien is dat wel onderdeel van het delen. Dat je, stapje voor stapje, ervaart dat mensen echt blijven als ze weten. Dat je de last en schaamte wel alleen draagt, maar dat anderen je willen ondersteunen als het echt even niet meer gaat.
En dat dat dus uiteindelijk minder alleen hoeft en niet anoniem iets minder bedreigend wordt.

Maar het idee dat we niet direct dood hoeven bij een toevallige ontmoeting is wel prettig

Haha avo dat vind ik nog eens een eer: een sjaal én mogen blijven leven.

Tsja. Ik heb soms zo mijnn vriendelijke momenten.

Misschien Maisnon.
Dat ik zoveel gedeeld heb -voor mijn doen- dat de paniek er wat af gaat.

In mijn hoofd roept een deel dat ik gewoon naïef ben, laks aan het worden ben, en vanzelf ga merken waarom ik de regels niet moet overtreden...

Verder is het meisje na weer Herbelevingen net weer bij hapto gekropen in gedachten.
En coach -veel meer geappt vandaag- mag als schild en verdediging

Wat fijn dat hapto je letterlijk gewiegd heeft en dat het zo veilig voelde! En knap dat je aan durfde te geven dat je dat graag wilde.

En rescriptie kan volgens mij best werken. Ik heb dat bij een energetisch therapeut gedaan, zij deed iets in die trant. Ik moest aan een bepaalde nare gebeurtenis denken en die omschrijven. En vervolgens visualiseren dat die of die me kwamen helpen. Mocht ook echt onrealistisch of vergezocht zijn. (In mijn geval heb ik alle pesters op het schoolplein in stukjes gezaagd met een kettingzaag.) Symbolische rescripting was het. Het idee erachter is dat als je iets zo levensecht mogelijk visualiseert en die visualisatie een paar keer herhaalt, dat je hersenen geen verschil maken tussen of het wel of niet echt gebeurd is.

Ik ben echt overprikkeld na een erg drukke avond waarin ik voortdurend moest doen waar ik heel slecht in ben: multitasken en continu mijn aandacht verdelen tussen verschillende niveaus en tempoverschillen in de klas. Ik dacht echt een paar keer: waar ben ik eigenlijk mee bezig?

Nog acht lessen en dan ben ik hopelijk van deze groep en avond af. Misschien moet ik ook een aftelkalender maken.

Mijn punten van de dag:
-avondles zo goed als mogelijk gedraaid (al ben ik niet tevreden, maar ik weet niet hoe ik het anders en beter had moeten doen).
-gegeten op het werk (zij het last minute)
-blij dat ik thuis ben en even niks hoef nu

Morgenochtend hapto, zit ik daar zwaar oververmoeid. En daarna hele middag overleggen op een andere, verdere locatie. Blij als het weer weekend is.

Nou lieverds: vanochtend pittig ochtrndje met meis en ggnet (maar hopelijk ligt er nu een haalbaar plan en nog meer hopelijk gaat meis er ook daadwerkelijk aan meewerken). Morgenochtend relatietherapie (en ik weet het oprecht niet. Man wil al tenminste 3 weken niet meer 2x per week 20 minuten praten, ons huiswerk. En ik geef op, stop mrt trekken. En dat voelt hij, dus doet nu poeslief). Smiddags 2e spoor gesprek om te kijken welke banen mogelijk passend zijn. En vrijdag therapie.

Ben nu al klaar met deze week.

Maar hier lezen zorgt er wel een beetje voor dat ik mijn zegeningen weer tel.

Selune, hoe is het met jou?

Zo, die is duidelijk van man.
Geeft ie ook aan waarom niet?

Ik las over meis in je andere topic. Pfff.
Ze moet iets gaan doen om dit te doorbreken, dus goed bezig met je keuzes.
Ik vind wel dat je weinig hebt aan GGNet.
Die hadden dit toch kunnen verzinnen?

Wat een kutweek heb je voor de boeg joh!
Hoop dat je van je af schrijft, ook al neem ik teveel ruimte in...
Xx

Je neemt niet teveel ruimte in Avo . Ik ben blij dat je hier je safe spot hebt.

Man vindt dat de gesprekken hem teveel energie kosten. Dat het gaat over moeilijke dingen, of vroeger (bij hem en bij mij) of over dingen tussen ons. En hij heeft geen zin daarin. Dus.

En afgelopen week snapte ik dat: schoonvader lag in het ziekenhuis en het was even spannend qua oorzaak. Maar sinds maandag is schoonvader weer thuis.

En voor mij voelden de gesprekken soms ook ongemakkelijk. Kwetsbaar. Je spreekt uit wat je misschien niet wil zeggen, en het is onduidelijk waar we uit gaan komen. En dat is eng.

Nouja, maandag heb ik uit boosheid in de studeerkamer geslapen. En ik weet het nog steeds niet. Het ene moment wil ik weg, het andere moment is het ook wel weer okee ofzo.

Het wordt me steeds duidelijker dat zijn overlevingsstrategie misschien ook wel vermijden is. Of dat dit zijn manier is om niet bij mij weg te gaan. Geen idee. Bij mij weggaan is ook dingen opgeven, in moeten leveren op andere dingen.

Weet je, ik heb geen zware periode momenteel in herbelevingen. Maar mijn levrn staat wel op de kop. Geen idee of ik straks nog inkomen heb. Of ik straks nog een baan heb. Een relatie. Een huis. Geen idee of dochter echt in therapie gaat. Momenteel voelt het of er geen pilaar meer overeind staat.

Ik heb alle extra kosten uit ons budget aan mijn kant ondertussen geschrapt. Knip erop voor als de hemel straks neervalt ofzo... zou graag wat zekerheid willen, maar het leven laat me momenteel wetrn dat er niet veel zekerheden zijn in het leven.

Je leven staat inderdaad compleet op zijn kop!!!
Zoveel onzekerheid.

Man lijkt inderdaad te vermijden. Te moeilijk of pijnlijk. Wat je al eerder zei, hij vindt het ingewikkeld als hij er last van heeft lijkt het.
Ik ben benieuwd wat dit bij de relatie therapeut op gaat leveren. Want feitelijk weigert hij ronduit zijn best te doen, terwijl jij je wel kwetsbaar opstelt.
Is dit kenmerkend voor de hele dynamiek in jullie relatie?

Ik kan me niet indenken wat de uwv aan extra stress en spanning mee moet brengen... Pfff.
Maakt dat ook uit in je overweging blijven of gaan?

Ik lees wel dat je boos geworden bent. Je eigen grens dus getrokken hebt. Hoe was dat?
En hoe reageerde man daarop?
Klopt het dat dit iets nieuws is voor jou?

Lucy, natuurlijk ben je boos op man.
Natuurlijk zijn die gesprekken lastig. Wat had hij verwacht van relatietherapie, sexy avondjes als huiswerk? En jij maar werken, de hele tijd, aan jezelf, voor dochter, voor relatie, op werk... Ik zou me in jouw plaats zo in de steek gelaten voelen.

Sorry als dit olie op het vuur is ipv constructief.

Is dit de dynamiek...

Man is heel goed in de redelijkheid zelve spelen. In de stabiele. De positieve. Wat mij bijjna automatisch de overemotionele zwalker maakt ofzo. Het is kennelijk mijn schuld dat de sfeer niet positief is. Mijn schuld dat ik bij zijn "meis moet gewoon naar school en ervaren dat het niet eng is" een "het geeft teveel angst en is een te grote stap" ertegenover zet. En dan wil ik nooit iets positiefs zien. Maar als het "gewoon" was, zou meis niet thuis zitten.

Dus ik ben altijd de doemdenker. Omdat ik niets kan met zijn makkelijke oneliners.

Nu was het "ze mag niet meer uit in het weekend als ze niet naar school gaat". Ben ik voor gaan liggen. We gaan niet de leuke dingen in haar leven weghalen. En dan ben ik weer niet bereid om mee te denken met oplosdingen.

Zie: ik ben het probleem. (En deze constatering is cynisch, want ja: ik ben gek genoeg niet meer bereid deze rol op me te nemen. Waar ik dat voorheen wel altijd deed. En dat is heel moeilijk voor man, wabt voorheen erkende ik zijn beeld dat ik het probleem was).

Gek genoeg maakt beslissing uwv niet uit voor mijn beslissing. Hoewel het wel extra stress geeft. Maar ik weet het gewoon niet. Vriendin zei: het moment komt vanzelf dat je het wel weet. En tot die tijd mag je twijfelen.

Hrt is niet alleen maar slecht met man. Hij is een van de goede, heeft me altijd opgevangen, wil het goed doen. Ik ben veranderd.

Maar weggaan gooit wel veel overhoop. Ook voor meis. En die is toch al zo kwetsbaar.

Er is geen goede of foute mening in jullie meis-gesprek, er zijn verschillende meningen.
En het is lastig als jullie elkaar daarin niet kunnen begrijpen of tot een compromis komen.

Ik kan me ook indenken dat je gek wordt van frustratie nu je deze voor jou grote stap eindelijk durft te nemen, eindelijk voor jezelf en je behoeften en grenzen durft te staan.

Ik hoop dat jullie van de therapeut gaan leren hoe je kan communiceren bij zulke verschillende wensen en behoeften. Hoe je een compromis kan vinden zonder dat de een het gevoel heeft alles in te moeten leveren.
Jij bent daar al enorm in geoefend, jezelf aan de kant zetten uit angst en liefde.
Man loopt nu voor het eerst hiertegenaan, en zal moeten beslissen of hij dat aan wil gaan.

Je hoeft inderdaad nu nog niets zeker te weten.
Voel wat je voelt. Ontdek waar we ruimte is. Wat er op slot zit. Waar jullie allebei beweging in zouden willen krijgen, en waar de niet mee te leven grenzen liggen.
Ik denk dat dat iets is wat tijd kost. En een hoop twijfel. En misschien hulp bij interpretatie.

En ik vind hem totaal niet waardeloos en slecht hoor. Ik ken hem niet.
Ik lees een aantal punten waar verbetering mogelijk is. Hoera, hij is een mens.
Gefeliciteerd, je bent geen perfecte robot getrouwd.

Maar ook iemand die ontzettend lief is en verstandig en een mooi mens, kan uiteindelijk niet meer bij je passen als levenspartner omdat jullie behoeftes en grenzen niet meer te verenigen zijn.

Dat mag je ontdekken, en helemaal zelf beoordelen.

Wat een superkut en onzeker vacuum waar je in hangt en gevoelsmatig weinig aan kan doen!

Ik denk dat jullie ook allebei opnieuw moeten gaan onderzoeken wat de grote nee's zijn, en wat kleine nee's.
Want die veranderen in de loop van de tijd.
En soms blijkt een kleine nee een grote nee geworden, of kan je uit liefde voor een ander of beredeneerde logica een grote nee toch loslaten en er een kleine nee van maken.

Of je ook oprecht geïnteresseerd kan zijn in waar de nee van een ander vandaan komt.
Of je vanuit diens plek kan kijken naar waar het over gaat. Diegene wil begrijpen, of gelijk wil.

Ik ben er slecht in, ik wil graag geïnteresseerd zijn, maar verander halverwege al snel in dat ik mezelf moet verantwoorden. Verklaren.
Uitleggen dat ik er echt echt wel over nagedacht heb. Ik niet totaal achterlijk ben, sorrie dat ik ruimte inneem.
En dat komt eigenlijk al snel over in overtuigen en niet meer luisteren.

Dat merk ik hier ook.
Ik heb nog een hoop te leren.
Man misschien ook op dat punt.

Wat moeilijk Lucy dat jullie er zo anders instaan. Ik lees je hier (en in je andere topic) maar weet niet zo goed wat te zeggen.

Vannacht lag ik in bed en kon ik niet slapen doordat m'n hoofd maar bleef malen na gisteravond. Behoorlijk overprikkeld, bang om mijn oude draaiduizeligheidklachten weer terug te krijgen (is volgens de kno-arts te wijten aan chronische hyperventilatie, maar hangt hoe dan ook samen met overbelasting). Dus uiteindelijk heb ik maar gelezen op m'n e-reader en daarna nog even geslapen.

Vanmorgen haasten want ik moest naar afspraak met hapto en daarna meteen door naar werk. Even overwogen om me ziek te melden, maar dat uiteindelijk uitgesteld en eerst naar hapto gegaan. Ik zat daar aanvankelijk helemaal in fight-modus 'ik wil dit niet meer' (die dinsdagavond), zij helemaal 'blij' want daar konden we mee aan de slag. Ze is altijd 'blij' als ik in fight zit, want mijn basisemoties zijn normaal flight en freeze, en fight is activerend, alleen voor mij ook niet helpend. Dus daar kunnen we dan wat mee.

Weer geoefend met mezelf voelen terwijl ze steeds dichterbij me kwam zitten. Zo moeilijk om dan bij mezelf te blijven en haar tegelijkertijd aan te kijken. Ze zei, doordat jij jezelf niet voelt, voel ik jouw grenzen niet. Dit zegt ze iedere keer. Uiteindelijk zei ze, zal ik bij je op schoot komen zitten? Nee! Zal ik dan de kat bij je op schoot leggen? Kat? Ja, prima. Zij de kat gehaald en die bij me neer gezet. Superlieve knuffelkat. Ik aaien en een hard gespin naast me en kopjes en ik mocht vooral niet stoppen met aaien. En toen lukte het opeens gewoon, ik voelde mezelf en de kat en kon haar gewoon aankijken en ze schoof vanzelf een stuk op om dat ze mijn aanwezigheid voelde doordat ik mezelf voelde.

Daarna redelijk zen, maar in de auto naar werk opeens heel verdrietig. Volgens haar is verdriet een fijne emotie omdat het verbindend werkt. Ik associeer het nog steeds vooral met huilen, maar dat hoeft niet zo te zijn volgens haar. Verdriet vertraagt en ik word er zachter van. Dat klopt wel, dat merkte ik wel. Ik was compleet uit de fight gekomen. Ik had graag vanmiddag met lg gesproken, maar dat ging niet omdat we de hele middag overleggen hadden, ook met haar. Het was echt het moment bij uitstek geweest om uit te leggen waar ik tegenaan loop mbt rooster en uitvalpreventie. Hoe kom ik de volgende keer weer in deze zachte modus terecht?

Nu thuis en nog redelijk overprikkeld. Gelukkig is man even weg en kan de tv weer uit want ik kan dat geluid nu eigenlijk niet hebben. Hopelijk slaap ik vannacht en voel ik me morgen weer beter. Huiswerk van hapto is iets vinden waarmee ik sneller in mijn lichaam kom, zoals de kat vanmorgen. Wij hebben helaas geen huisdieren waarmee geknuffeld kan worden. Ik wil wel een kat, maar man wil een hond maar dat is niet praktisch met werk. En we hebben wel 2 vogeltjes maar niet tam en dat werkt niet met een kat erbij. Dus ik moet op zoek naar iets anders. Iets wat ook mee naar het werk kan zou wel handig zijn.

Haha, toch een kat dan.
Wel een asiel-oudje: kan je uitproberen zonder dat je er meteen 20 jaar aan vast zit, sloopt je huis niet meer, en het karakter is al bekend.
Als je graag een schootkat wil maar je krijgt zo'n onafhankelijke ik-tolereer-je-niet-in-mijn -aura eigenwijs dan is de teleurstelling groot.

Verse baby knuffelen doet de truc bij mij ook, maar zie daar maar eens aan te komen.

Ik denk dat het heel veel uitproberen is. Wat voor jou werkt. Waar je op reageert.

Ik weet dat ik het heel moeilijk vind. Het is een onveilige staat van zijn voor me, waarin ik niet alleen mijn lijf voel, maar ook veel emoties.
Dat trek ik slecht.

Ik begin het nu een beetje te leren.

Overigens kan ik ondertussen wel vaak contact maken met mijn lijf als ik eraan denk, of als ernaar gevraagd wordt.
Dat heb ik echt te danken aan het eindeloos oefenen met yin yoga.
Daarvoor kon ik rustig beweren dat ik ontspannen was terwijl mijn voeten volledig verkrampt waren.
Nu kan ik, als ik er bewust op let, voelen waar in mijn lijf spanning zit, en proberen dat op wat uitademingen los te laten.
Maar hapto vraagt regelmatig naar mijn voeten, bij 'gevaar' of spanning bal ik ze zo aan dat ze totaal verkrampen. Dat voel ik pas als ze me naar mijn voeten vraagt.
Meestal ondervangen we dat door een yoga poef onder mijn kousenvoeten te zetten, of door van tevoren even 'kneedbewegingen' met mijn voeten te doen in een bepaald ritme. Mijn lijf zet dat dan vanzelf door ofzo.

Ondertussen na wat heen en weer geapp met coach afgesproken dat zij het schild van het meisje is.
Ze heeft al vertelt wat ze zou doen als schild, en dat past in het plaatje.
Sowieso past ze in het plaatje als schild.
Dit deel van haar heb ik denk ik altijd gevoeld: dat ze mijn vertrouwen niet wil beschadigen en me op haar manier wil beschermen tegen te grote pijn.

En misschien, misschien speculatie, is zij gefrustreerd als het in deze tijd zo niet goed gaat. Niet omdat ik het fout doe of haar teleurstel, maar omdat ze me wil beschermen tegen te grote pijn en dat gewoon niet kan.
En is dat wat ik altijd voel, maar interpreteer als dat ik het fout doe. Een soort onmacht?
Binnenkort navragen.

Ze is nu namelijk al sinds terugkomst van opname mijn trouwste fan (sorrie jongens) en juicht bij elk verschil dat ze ziet hoe ontzettend blij ze is dat dit of dit eindelijk lukt, hoe kut het ook voelt, hoe wanhopig ik er ook van word.

Anyway, dat wilde ik niet zeggen.

Het meisje heeft nu haar schild om haar te beschermen, en haar troostherinnering...
De herbelevingen zijn nog net zo angstig en pijnlijk.
Maar tussendoor en achteraf is de paniek eerder weg... De pijn iets minder door de herinnering aan troost.

Überhaupt het weten dat er mensen zijn die het meisje hadden willen troosten. Willen beschermen. Haar nu willen zien en serieus nemen.
Ik kan het steeds vaker even voelen dat dat zo is. Dat ze dit menen.
Ik wèèt dat het voor hapto gewoon betaald werk is, dat ze dit niet alleen bij mij doet, dat het niets bijzonders is.
Maar toch.
Het meisje heeft gevoeld dat er twee mensen zijn die het menen. Niet helemaal van haar walgen. En vinden dat de straf niet haar schuld is. Dat hij stout is. Zo stout dat ze het 100 keer zeggen of er lelijke woorden voor gebruiken.
Ze gelooft het nog niet helemaal. Ze voelt het niet ook zo. Maar ze kijkt naar de beelden alsof het disneyprinsessen zijn en vergeet soms bijna hoeveel pijn haar lijfje doet.

Is dit raar?


En ik... Ik heb bijna zin om met coach samen Piet tegen te komen...

En ik besefte ook dat het dit jaar zo kan omdat ik gepraat heb... Heb gedeeld wat de angst is, wat was, waarom ik nu zo zo zo bang ben.
Dat dat ervoor zorgt dat ze me kunnen begrijpen.
Dat ik nu toe kan laten dat we het erover hebben. Dat ik nu durf te voelen wat het meisje nodig heeft. Dat ze haar daarom kunnen helpen.

Ik heb altijd gedacht dat ik het zelf moest doen.
Dat ik mezelf in het normale moest krijgen.
Nooit had ik kunnen bedenken dat ik ervoor kon zorgen dat het meisje van toen in het nu nog kan krijgen wat ze zo tekort gekomen is. Dat dat blijkbaar ook oke is.
Er mensen zijn die dat voor mij, voor haar, willen doen.

Dat de start van de oplossing misschien niet gaat over wat er gebeurd is, maar wat er niet gebeurd is ...



Het bizarre daarin is ook dat ik rond mijn 17e heel erg de weg kwijt was en veel in delen uit elkaar viel.
Een van die delen was een klein meisje... Dat als ze de kans kreeg ertussenuit piepte, knuffels en speelgoed pakte, en zich bij iemand op schoot nestelde. Letterlijk liefde en bescherming zocht.
Ze praatte weinig.
Ik vond het vreselijk. Gênant. Probleem.
Bij mijn therapie toen werd alle 'gekkigheid' ontmoedigd. Delen mochten niet gezien worden.. . Dat kwam mij goed uit, en ik was dol op de therapeute en wilde alles alles goed doen (hoewel het opstandige deel daar ook veel heeft gezeten. Wist zij niet. En ik achteraf weer de haren uit mijn hoofd trekken, en het beschermende deel weer straf uitdelen)
Dus hop, het meisje kreeg weer continue straf en werd opgesloten in de kelder.
Het heeft mijn hekel aan het meisje nog groter gemaakt. Gezorgd dat ik vond dat ze niet echt was, ik niet zo moeilijk moest doen, gewoon normaal gedragen, niet aanstellen.

Ironisch toch.
Ze was er. Ze wist wat ze nodig had, ze bracht het alleen niet echt handig.
Zou het me een paar decennia gescheeld hebben als er toen naar het meisje geluisterd was?

Ik moest hem evrn laten bezinken Avo. Maar je hebt heel erg gelijk.

Trauma helen begint niet bij wat gebeurd is. Maar bij wat niet gebeurd is.

Dank je wel. Dat is precies waar mijn huidige therapie om draait. Mijn meisje ruimte geven. Zonder het oordeel van mijn moeder, of gt, of mijn oude psych (hoewel zij wel veilig was). Via rescripting het meisje geven wat ze nodig had. En heel langzaam mijn eigen gedachten mogen vertrouwen, mijn lijf leren kennen. Dat, wat nooit mocht zijn.

Wat bijzonder dat het bij jou ook zo is...
Fijn dat deze therapie je die ruimte geeft.

Nou, gesprek gehad ihkv 2e spoor.

Er zijn 0 geschikte functies voor u te vinden mevrouw.

Afgeserveerd.

Ja Avo. Heel bijzonder. Kleine stapjes. En ondanks horrorperiode, klink je zo anders dan vorig jaar. Zoveel liever voor je meisje, voor jezelf. En dat stukje is hoopvol.

Fijn dat TCNL dat je heeft kunnen geven. Ondanks dat horrorperiode nog steeeds hprrorperiode is.

Selune, hoe is het met jou?

Het is ook anders. Ik ben minder alleen. Meer begrepen. Meer echte steun. Wat pas kan nu ik het meer toe kan laten.
En nu niet iedereen meer hoeft te gokken hoe te helpen...


Oi, geen mogelijkheden. Wat vindt je daarvan?

Kut. Alle hoop is nu gevestigd dat werkgever een passende functie kan vinden (als in: op mij afgestemd).

Ze willen wel. Maar fte. En bezuinigingen. Enzo.