Kinderen
alle pijlers
Wie heeft ervaring met de GGZ mbt kinderen??
zondag 26 juli 2009 om 12:44
Na lang wikken en wegen hebben we besloten hulp te zoeken voor onze zoon(7 jaar) en ons.
Al heel lang heb ik het idee dat er iets met hem is. De orthopedagoog op school had dat idee niet , maar thuis is het een heel ander kind. Druk , erg aanwezig , boos om niks , een grote mond en veel huilen..
Ik heb al van alles geprobeerd , belonen straffen etc , maar het lijkt alsof hij zich totaal niet bewust is van zijn gedrag.
Hij kan ook superlief zijn en wil heel graag aardig en lief zijn , maar hij weet soms echt niet hoe...
Er zijn vast ouders die ervaring hebben of dingen herkennen. Hoe hebben julie dat aangepakt , zijn jullie ook naar de GGZ geweest of ergens anders naar toe??
Hoe lang duurt het voor je aan de beurt bent etc...
Alvast bedankt voor jullie tips!
Al heel lang heb ik het idee dat er iets met hem is. De orthopedagoog op school had dat idee niet , maar thuis is het een heel ander kind. Druk , erg aanwezig , boos om niks , een grote mond en veel huilen..
Ik heb al van alles geprobeerd , belonen straffen etc , maar het lijkt alsof hij zich totaal niet bewust is van zijn gedrag.
Hij kan ook superlief zijn en wil heel graag aardig en lief zijn , maar hij weet soms echt niet hoe...
Er zijn vast ouders die ervaring hebben of dingen herkennen. Hoe hebben julie dat aangepakt , zijn jullie ook naar de GGZ geweest of ergens anders naar toe??
Hoe lang duurt het voor je aan de beurt bent etc...
Alvast bedankt voor jullie tips!
zondag 26 juli 2009 om 12:54
Een hele stap. Je kunt via huisarts verwijzing GGZ vragen, wachttijden is per regio verschillend.
Je kunt je zoon ook aanmelden bij Bureau Jeugdzorg, Zij kunnen jouw zoon en de gezinssituatie breed screenen en behalve een verwijzing naar de GGZ, ook voor andere hulpvormen indiceren, Bv gezinsbegeleiding. Hulpverlener gaat dan met jullie een traject in van gemiddeld 9 maanden (wekelijks paar uur). Inzicht verkrijgen in jullie zoon, hoe hiermee om te gaan, verbeteren voorwaarden binnen gezinssituatie Tegelijk kan een onderzoekstraject bij de GGZ lopen. Of misschien blijkt gezinsbegeleiding in eerste instantie afdoende en is een onderzoek vooralsnog niet nodig. Dat beslis je samen met bureau jeugdzorg. Succes
Je kunt je zoon ook aanmelden bij Bureau Jeugdzorg, Zij kunnen jouw zoon en de gezinssituatie breed screenen en behalve een verwijzing naar de GGZ, ook voor andere hulpvormen indiceren, Bv gezinsbegeleiding. Hulpverlener gaat dan met jullie een traject in van gemiddeld 9 maanden (wekelijks paar uur). Inzicht verkrijgen in jullie zoon, hoe hiermee om te gaan, verbeteren voorwaarden binnen gezinssituatie Tegelijk kan een onderzoekstraject bij de GGZ lopen. Of misschien blijkt gezinsbegeleiding in eerste instantie afdoende en is een onderzoek vooralsnog niet nodig. Dat beslis je samen met bureau jeugdzorg. Succes
zondag 26 juli 2009 om 13:08
Even een practisch punt. Het is met de privacy van de patiënten/cliënten in de zorg niet echt geweldig gesteld. Diverse ziekenhuizen en instellingen hebben de afgelopen tijd op hun lazer gehad omdat ze hun electronische dossiers met anderen delen die daar niets mee te maken hebben, of er in elk geval binnen de huidige wetgeving geen inzage in zouden moeten kunnen hebben.
Daarnaast zijn diagnoses/stempels/labels op jonge leeftijd vaak moeilijk te stellen, maar eenmaal uitgesproken en vastgelegd, zijn ze er voor de eeuwigheid, ook al zou er over tien jaar iets heel anders aan de hand blijken te zijn (geweest).
Don't get me wrong, ik denk dat het goed is om hulp te zoeken als het niet meer gaat en ik ben dol op de GGz, ik heb er jaren met plezier gewerkt, maar ik zou er zeker voor waken dat je zoon nu geen stempel krijgt waar ie van zijn leven niet meer af komt. Ik zou ieg bezwaar maken tegen het uitwisselen van medische gegevens via het EPD, totdat dat systeem het naar behoren doet of misschien eerst bij een psycholoog/praktijk oid buiten de GGz te rade gaan.
Daarnaast zijn diagnoses/stempels/labels op jonge leeftijd vaak moeilijk te stellen, maar eenmaal uitgesproken en vastgelegd, zijn ze er voor de eeuwigheid, ook al zou er over tien jaar iets heel anders aan de hand blijken te zijn (geweest).
Don't get me wrong, ik denk dat het goed is om hulp te zoeken als het niet meer gaat en ik ben dol op de GGz, ik heb er jaren met plezier gewerkt, maar ik zou er zeker voor waken dat je zoon nu geen stempel krijgt waar ie van zijn leven niet meer af komt. Ik zou ieg bezwaar maken tegen het uitwisselen van medische gegevens via het EPD, totdat dat systeem het naar behoren doet of misschien eerst bij een psycholoog/praktijk oid buiten de GGz te rade gaan.
zondag 26 juli 2009 om 13:47
Mijn beide kinderen zijn inmiddels bij de GGZ beland.
Toen mijn oudste 4 was ben ik naar Bureau Jeugdzorg gegaan, met een vrij duidelijke hulpvraag. Maar BJZ vond dat ik een ander soort hulp nodig had. Heb ik aangenomen, maar heeft echt niks geholpen. Even heel in het kort waarom ik BJZ verder heb gemeden.
Mijn oudste is inmiddels bijna 11, blijkt autistisch te zijn en daar krijg ik begeleiding bij, om zo goed mogelijk met hem om te gaan.
Ik heb een verwijzing via de huisarts gekregen.
Toen mijn oudste 4 was ben ik naar Bureau Jeugdzorg gegaan, met een vrij duidelijke hulpvraag. Maar BJZ vond dat ik een ander soort hulp nodig had. Heb ik aangenomen, maar heeft echt niks geholpen. Even heel in het kort waarom ik BJZ verder heb gemeden.
Mijn oudste is inmiddels bijna 11, blijkt autistisch te zijn en daar krijg ik begeleiding bij, om zo goed mogelijk met hem om te gaan.
Ik heb een verwijzing via de huisarts gekregen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zondag 26 juli 2009 om 13:51
quote:Annie Ooi schreef op 26 juli 2009 @ 13:10:
Kan dat, dat er wel iets met je kind is, maar dat zich dat alleen maar thuis openbaart?
Nee dus. Bij onderzoeken wordt juist ook gekeken naar waar het probleemgedrag zich voordoet. Thuis, op school, elders. Als bepaald gedrag zich overal voordoet geeft dat een heel ander beeld dan wanneer dat gedrag zich eigenlijk maar op 1 plek voordoet.
Kan dat, dat er wel iets met je kind is, maar dat zich dat alleen maar thuis openbaart?
Nee dus. Bij onderzoeken wordt juist ook gekeken naar waar het probleemgedrag zich voordoet. Thuis, op school, elders. Als bepaald gedrag zich overal voordoet geeft dat een heel ander beeld dan wanneer dat gedrag zich eigenlijk maar op 1 plek voordoet.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zondag 26 juli 2009 om 13:57
quote:loomii schreef op 26 juli 2009 @ 13:08:
Daarnaast zijn diagnoses/stempels/labels op jonge leeftijd vaak moeilijk te stellen, maar eenmaal uitgesproken en vastgelegd, zijn ze er voor de eeuwigheid, ook al zou er over tien jaar iets heel anders aan de hand blijken te zijn (geweest).
Dat idee had ik ook, maar mijn ervaring is anders.
Mijn jongste zoon heeft een tijdelijke diagnose. Hij vertoont behoorlijk probleemgedrag, maar iedereen (incl de psychiater dus) gaat ervanuit dat dat gedrag een gevolg is van externe omstandigheden, dus aangeleerd zeg maar. Hij kopieert bijv gedrag van zijn autistische broer.
Hij is nu in dagbehandeling en na een half jaar wordt hij opniew onderzocht.
Daarnaast zijn diagnoses/stempels/labels op jonge leeftijd vaak moeilijk te stellen, maar eenmaal uitgesproken en vastgelegd, zijn ze er voor de eeuwigheid, ook al zou er over tien jaar iets heel anders aan de hand blijken te zijn (geweest).
Dat idee had ik ook, maar mijn ervaring is anders.
Mijn jongste zoon heeft een tijdelijke diagnose. Hij vertoont behoorlijk probleemgedrag, maar iedereen (incl de psychiater dus) gaat ervanuit dat dat gedrag een gevolg is van externe omstandigheden, dus aangeleerd zeg maar. Hij kopieert bijv gedrag van zijn autistische broer.
Hij is nu in dagbehandeling en na een half jaar wordt hij opniew onderzocht.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zondag 26 juli 2009 om 14:04
quote:Annie Ooi schreef op 26 juli 2009 @ 13:10:
Kan dat, dat er wel iets met je kind is, maar dat zich dat alleen maar thuis openbaart?
Wat zeggen ze op school en hoe was de situatie vroeger? Hoe gedraagd hij zich bij anderen? Doet hij alleen zo als jullie er bij zijn?
Annie ik haak hier even op in.
Ik denk dat het inderdaad zo kan zijn dat er "iets" met je kind aan de hand is wat alleen thuis openbaart.
Ik zit met mijn meisje in een zelfde situatie.
En loop al jaren tegen een muur van onbegrip aan.
Ze is inmiddels 10 jaar. Sinds groep 3 heb ik het idee dat er iets niet klopt. Gedrag wat niet bij haar leeftijd past, moeite met sociale contacten en met name thuis enorme woede uitbarstingen, driftbuien, grote mond, huilen etc. (en dit is de korte versie.....)
Ik ben begonnen om met de leerkrachten te praten, dat leek me een eerste stap. Helaas heeft ze veel pech gehad want er is de afgelopen 3 schooljaren ontzettend veel wisseling van de wacht geweest met leerkrachten. Ziekte, zwangerschap, andere baan etc. Dat betekent dat ze nu aan leerkracht nr. 10 toe waren vanaf groep 3 tm groep 6. Dat doet een kind ook geen goed, zeker niet als het al niet lekker in zn (of haar) vel steekt.
Enfin, de school deed niets want die zagen geen probleem.
Het feit dat ik noemde dat dochterlief ontzettend gepest werd op school werd van tafel geveegd met de opmerking dat ze dit zelf uit lokt.
De interne begeleider kreeg ik niet te spreken want die was niet voor "dit soort onzin" en als ik een opvoedprobleem had moest ik dat vooral maar zelf uitzoeken en het niet op school neerleggen.
Ik heb zelf via buro opvoedingsvragen veel steun gehad, zij hebben me veel inzicht gegeven maar ook naar de school verwezen want zij hadden ook het idee dat ze misschien wel overvraagd wordt.
Nogmaals, dit is de korte versie, het hele verhaal speelt al vanaf groep 3.
Eind groep 5 dreigde het echt mis te gaan thuis.
Een hele nare situatie, voor mijn meisje, voor mijzelf en voor mijn zoon. Erg verdrietig, machteloos!
Ik heb toen een gesprek met de interne begeleider aangevraagd. Weer kreeg ik te horen dat dit niet de bedoeling was en vervolgens heb ik deze mevrouw aan haar jasje getrokken toen ze naar huis ging, ik heb haar opgewacht. En toen heb ik een afspraak geforceerd.
Het gesprek vond plaats, mevrouw begon met het maken van haar excuus want ze had al een hele lijst met aantekeningen over dochterlief en daar had ze nog nooit iets mee gedaan.
Maar ja, einde schooljaar, budget op, dus aub begin groep 6 terug komen.
Dat heb ik gedaan. De interne begeleider stelde voor om het Meldpunt Kindermishandeling in te schakelen want dan zou ik snel hulp krijgen. Tot op de dag van vandaag snap ik niet waarom ze deze suggestie deed. Zelf had ze dochter nog nooit gezien / gesproken of enig onderzoek gedaan. Ik heb dit tegen gehouden omdat dit naar mijn idee niet de hulp was die we nodig hadden (hebben) en heb me direct bij mijn huisarts gemeld.
Zij heeft ons doorverwezen naar een GGZ instelling waar we sinds een tijdje bezig zijn om een en ander in kaart te brengen om zo de juiste hulp aan mijn meisje te kunnen bieden.
In het voorjaar kreeg dochterlief haar rapport mee.
Maarliefst 14 onvoldoendes!
Zonder enige aankondiging, zonder enig overleg kreeg ze dit rapport mee. Ik heb weer een gesprek aangevraagd, en toen werd me verteld dat dochterlief harder moet werken en dat ze lui is.
En toen was voor mij (en ex die gelukkig een betrokken papa is en waar we erg veel steun aan hebben) de maat vol.
Ik heb aangegeven dat ik op zoek zou gaan naar een andere school voor mijn dochter. De reactie hierop was dat ik niet wist wat ik mijn kind ging aandoen door van school te wisselen.
We hebben doorgezet. Dat heeft veel voeten in de aarde gehad want mevrouw IB-er van de oude school heeft de nieuwe school gemeld dat ik mijn dochter met regelmaat mishandel en dat ze er niet aan moesten beginnen.
De nieuwe school heeft dit direct met mij besproken.
Wat moet je zeggen als je zoiets te horen krijgt? Ik ben in mijn leven nog nooit eerder ZO gekwetst geweest als door die opmerking! En dat heeft de nieuwe school ook gezien, ze wilden handelen in het belang van mijn dochter en binnen een paar weken was alles geregeld, dochter was van harte welkom op de nieuwe school.
De reactie van de juf van de oude school toen ik vertelde dat het definitief was: Dan krijg ik dus geen eerlijke kans!
Om haar wat rust te geven is ze van groep 6 naar groep 5 gegaan en dat heeft heel goed uitgepakt. Ze is nu over naar groep 6 met een heel mooi rapport, zonder onvoldoendes.
Maar mijn meisje is beschadigd, enorm beschadigd zelfs.
Ten eerste door het pesten wat veel erger geweest is dan ik tot voor kort wist. Dat komt er nu allemaal pas uit, nu ze ervaart dat pesten NIET gewoon is, en kinderen ook lief tegen je kunnen zijn op school. En ten tweede de onkunde van de leerkrachten, het onbegrip, het is gewoon te erg voor woorden.
Ik laat het er niet bij. Ten eerste hebben we nu hulp om uit te zoeken wat er met meisje aan de hand is. Ten tweede heb ik een brief gestuurd aan de inspectie en aan het schoolbestuur waarin ik mijn verhaal doe.
Enfin, dit is de korte versie.
In de afgelopen jaren heb ik op diverse manieren hulp gezocht maar omdat ik niet wist (en weet) wat er aan de hand is kwam ik steeds niet bij de juiste persoon / instantie terecht.
We hopen dat we nu wel bij de juiste hulpverlener terecht zijn gekomen. Het veranderen van school heeft in ieder geval al heel erg veel opgeleverd.
Will78, sorry voor het inbreken op je topic.
Ik herken veel in je verhaal, en wens je veel sterkte toe.
Ik blijf met je meelezen.
Groetjes,
NannieB
Kan dat, dat er wel iets met je kind is, maar dat zich dat alleen maar thuis openbaart?
Wat zeggen ze op school en hoe was de situatie vroeger? Hoe gedraagd hij zich bij anderen? Doet hij alleen zo als jullie er bij zijn?
Annie ik haak hier even op in.
Ik denk dat het inderdaad zo kan zijn dat er "iets" met je kind aan de hand is wat alleen thuis openbaart.
Ik zit met mijn meisje in een zelfde situatie.
En loop al jaren tegen een muur van onbegrip aan.
Ze is inmiddels 10 jaar. Sinds groep 3 heb ik het idee dat er iets niet klopt. Gedrag wat niet bij haar leeftijd past, moeite met sociale contacten en met name thuis enorme woede uitbarstingen, driftbuien, grote mond, huilen etc. (en dit is de korte versie.....)
Ik ben begonnen om met de leerkrachten te praten, dat leek me een eerste stap. Helaas heeft ze veel pech gehad want er is de afgelopen 3 schooljaren ontzettend veel wisseling van de wacht geweest met leerkrachten. Ziekte, zwangerschap, andere baan etc. Dat betekent dat ze nu aan leerkracht nr. 10 toe waren vanaf groep 3 tm groep 6. Dat doet een kind ook geen goed, zeker niet als het al niet lekker in zn (of haar) vel steekt.
Enfin, de school deed niets want die zagen geen probleem.
Het feit dat ik noemde dat dochterlief ontzettend gepest werd op school werd van tafel geveegd met de opmerking dat ze dit zelf uit lokt.
De interne begeleider kreeg ik niet te spreken want die was niet voor "dit soort onzin" en als ik een opvoedprobleem had moest ik dat vooral maar zelf uitzoeken en het niet op school neerleggen.
Ik heb zelf via buro opvoedingsvragen veel steun gehad, zij hebben me veel inzicht gegeven maar ook naar de school verwezen want zij hadden ook het idee dat ze misschien wel overvraagd wordt.
Nogmaals, dit is de korte versie, het hele verhaal speelt al vanaf groep 3.
Eind groep 5 dreigde het echt mis te gaan thuis.
Een hele nare situatie, voor mijn meisje, voor mijzelf en voor mijn zoon. Erg verdrietig, machteloos!
Ik heb toen een gesprek met de interne begeleider aangevraagd. Weer kreeg ik te horen dat dit niet de bedoeling was en vervolgens heb ik deze mevrouw aan haar jasje getrokken toen ze naar huis ging, ik heb haar opgewacht. En toen heb ik een afspraak geforceerd.
Het gesprek vond plaats, mevrouw begon met het maken van haar excuus want ze had al een hele lijst met aantekeningen over dochterlief en daar had ze nog nooit iets mee gedaan.
Maar ja, einde schooljaar, budget op, dus aub begin groep 6 terug komen.
Dat heb ik gedaan. De interne begeleider stelde voor om het Meldpunt Kindermishandeling in te schakelen want dan zou ik snel hulp krijgen. Tot op de dag van vandaag snap ik niet waarom ze deze suggestie deed. Zelf had ze dochter nog nooit gezien / gesproken of enig onderzoek gedaan. Ik heb dit tegen gehouden omdat dit naar mijn idee niet de hulp was die we nodig hadden (hebben) en heb me direct bij mijn huisarts gemeld.
Zij heeft ons doorverwezen naar een GGZ instelling waar we sinds een tijdje bezig zijn om een en ander in kaart te brengen om zo de juiste hulp aan mijn meisje te kunnen bieden.
In het voorjaar kreeg dochterlief haar rapport mee.
Maarliefst 14 onvoldoendes!
Zonder enige aankondiging, zonder enig overleg kreeg ze dit rapport mee. Ik heb weer een gesprek aangevraagd, en toen werd me verteld dat dochterlief harder moet werken en dat ze lui is.
En toen was voor mij (en ex die gelukkig een betrokken papa is en waar we erg veel steun aan hebben) de maat vol.
Ik heb aangegeven dat ik op zoek zou gaan naar een andere school voor mijn dochter. De reactie hierop was dat ik niet wist wat ik mijn kind ging aandoen door van school te wisselen.
We hebben doorgezet. Dat heeft veel voeten in de aarde gehad want mevrouw IB-er van de oude school heeft de nieuwe school gemeld dat ik mijn dochter met regelmaat mishandel en dat ze er niet aan moesten beginnen.
De nieuwe school heeft dit direct met mij besproken.
Wat moet je zeggen als je zoiets te horen krijgt? Ik ben in mijn leven nog nooit eerder ZO gekwetst geweest als door die opmerking! En dat heeft de nieuwe school ook gezien, ze wilden handelen in het belang van mijn dochter en binnen een paar weken was alles geregeld, dochter was van harte welkom op de nieuwe school.
De reactie van de juf van de oude school toen ik vertelde dat het definitief was: Dan krijg ik dus geen eerlijke kans!
Om haar wat rust te geven is ze van groep 6 naar groep 5 gegaan en dat heeft heel goed uitgepakt. Ze is nu over naar groep 6 met een heel mooi rapport, zonder onvoldoendes.
Maar mijn meisje is beschadigd, enorm beschadigd zelfs.
Ten eerste door het pesten wat veel erger geweest is dan ik tot voor kort wist. Dat komt er nu allemaal pas uit, nu ze ervaart dat pesten NIET gewoon is, en kinderen ook lief tegen je kunnen zijn op school. En ten tweede de onkunde van de leerkrachten, het onbegrip, het is gewoon te erg voor woorden.
Ik laat het er niet bij. Ten eerste hebben we nu hulp om uit te zoeken wat er met meisje aan de hand is. Ten tweede heb ik een brief gestuurd aan de inspectie en aan het schoolbestuur waarin ik mijn verhaal doe.
Enfin, dit is de korte versie.
In de afgelopen jaren heb ik op diverse manieren hulp gezocht maar omdat ik niet wist (en weet) wat er aan de hand is kwam ik steeds niet bij de juiste persoon / instantie terecht.
We hopen dat we nu wel bij de juiste hulpverlener terecht zijn gekomen. Het veranderen van school heeft in ieder geval al heel erg veel opgeleverd.
Will78, sorry voor het inbreken op je topic.
Ik herken veel in je verhaal, en wens je veel sterkte toe.
Ik blijf met je meelezen.
Groetjes,
NannieB
anoniem_54520 wijzigde dit bericht op 26-07-2009 15:24
Reden: bedankt voor de tip shahla!
Reden: bedankt voor de tip shahla!
% gewijzigd
zondag 26 juli 2009 om 15:09
quote:will78 schreef op 26 juli 2009 @ 12:44:
Er zijn vast ouders die ervaring hebben of dingen herkennen. Hoe hebben julie dat aangepakt , zijn jullie ook naar de GGZ geweest of ergens anders naar toe??
Hoe lang duurt het voor je aan de beurt bent etc...
Alvast bedankt voor jullie tips!
Heel veel ervaring zelfs. Herkenning op zich ook wel maar je noemt niet echt voorbeelden dus kan niet zeggen hoe of wat verder.
Ik ben inderdaad ook bij de GGZ geweest maar voor kind in kwestie niet. Voor het andere kind, om uit te sluiten dat er bij haar ook 'iets gaande' was. Als het niet overduidelijk is dat er echt iets aan schort, psychiatrische aandoening doel ik op, dan zou ik gewoon bij de GGZ beginnen.
Anders de huisarts voor een doorverwijzing naar kinderpsychiatrie.
Bij ons duurde het destijds een x aantal weken voor we aan de beurt waren. Ik heb echter ook wel eens voor een of andere instantie máánden moeten wachten. Het hangt echt af van welke periode het is, welke regio en hoe het met de wachtlijsten staat op dat moment. Daar is niet echt heel veel zinnigs over te zeggen.
Ik zou het wel uit laten zoeken maar hou voor ogen dat een etiket ook niet alles is en dat je het gedrag van je kind al kent. Je kunt het ook helpen door handvatten te zoeken die bij hem aanslaan.
Er zijn vast ouders die ervaring hebben of dingen herkennen. Hoe hebben julie dat aangepakt , zijn jullie ook naar de GGZ geweest of ergens anders naar toe??
Hoe lang duurt het voor je aan de beurt bent etc...
Alvast bedankt voor jullie tips!
Heel veel ervaring zelfs. Herkenning op zich ook wel maar je noemt niet echt voorbeelden dus kan niet zeggen hoe of wat verder.
Ik ben inderdaad ook bij de GGZ geweest maar voor kind in kwestie niet. Voor het andere kind, om uit te sluiten dat er bij haar ook 'iets gaande' was. Als het niet overduidelijk is dat er echt iets aan schort, psychiatrische aandoening doel ik op, dan zou ik gewoon bij de GGZ beginnen.
Anders de huisarts voor een doorverwijzing naar kinderpsychiatrie.
Bij ons duurde het destijds een x aantal weken voor we aan de beurt waren. Ik heb echter ook wel eens voor een of andere instantie máánden moeten wachten. Het hangt echt af van welke periode het is, welke regio en hoe het met de wachtlijsten staat op dat moment. Daar is niet echt heel veel zinnigs over te zeggen.
Ik zou het wel uit laten zoeken maar hou voor ogen dat een etiket ook niet alles is en dat je het gedrag van je kind al kent. Je kunt het ook helpen door handvatten te zoeken die bij hem aanslaan.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 26 juli 2009 om 15:29
Shala , je vroeg om voorbeelden ; vanmorgen kwamen mijn ouders even om ons gedag te zeggen voor onze vakantie. Er kwamen 2 buurjongetjes langs om op de trampoline. Zoon vroeg of ik ook op de trampoline wilde.
Ik ben herstellende van griep dus zei nee.. Zoon wordt boos ; en JIJ wilt niet op de trampoline en dat is JOUW schuld . Vervolgens blijft hij boos en zoveel aandacht vragen dat het gedag zeggen aan mij voorbij is gegaan.
Op visite bij wie dan ook , vraagt hij continu de aandacht en echt een grote mond. JIJ moet dit en JIJ moet dat....
Ik wil ook zeker niet perse een stempel drukken op mijn kind , maar we kunnen zo niet langer door want hij is niet te genieten! Mijn man en ik proberen beide om hem te helpen , maar het helpt allemaal niet...
Hij huilt zijn hele leventje al en hij is echt wel gegroeid in een heleboel dingen en ik houd ook ontzettend veel van hem , maar juist daarom wil ik hulp zoeken.
Mocht de GGZ zeggen dat er niks "mankeert ", dan zullen we andere oplossingen moeten zoeken , maar stel dat hij wel wat heeft dan is het ook "gemeen"om hem om te laten modderen.
Hij heeft ook vriendjes en vriendinnetjes , maar als ze straks groter zijn weet ik niet of ze dit gedrag van hem pikken.
Het is gewoon moeilijk en verdrietig , we hebben 1 kind en als je ziet dat je kind niet gelukkig is ....
Ik ben herstellende van griep dus zei nee.. Zoon wordt boos ; en JIJ wilt niet op de trampoline en dat is JOUW schuld . Vervolgens blijft hij boos en zoveel aandacht vragen dat het gedag zeggen aan mij voorbij is gegaan.
Op visite bij wie dan ook , vraagt hij continu de aandacht en echt een grote mond. JIJ moet dit en JIJ moet dat....
Ik wil ook zeker niet perse een stempel drukken op mijn kind , maar we kunnen zo niet langer door want hij is niet te genieten! Mijn man en ik proberen beide om hem te helpen , maar het helpt allemaal niet...
Hij huilt zijn hele leventje al en hij is echt wel gegroeid in een heleboel dingen en ik houd ook ontzettend veel van hem , maar juist daarom wil ik hulp zoeken.
Mocht de GGZ zeggen dat er niks "mankeert ", dan zullen we andere oplossingen moeten zoeken , maar stel dat hij wel wat heeft dan is het ook "gemeen"om hem om te laten modderen.
Hij heeft ook vriendjes en vriendinnetjes , maar als ze straks groter zijn weet ik niet of ze dit gedrag van hem pikken.
Het is gewoon moeilijk en verdrietig , we hebben 1 kind en als je ziet dat je kind niet gelukkig is ....
maandag 27 juli 2009 om 12:56
quote:NannieB schreef op 26 juli 2009 @ 15:25:
Dank voor de tip Shahla! Ik heb het gewijzigd inmiddels.
Ik ben het eens met wat je zegt.
Een etiket zegt niet alles. Het kan je echter wel de handvatten geven waar je naar op zoek bent en waar je mee verder kan.Zeker hoor. Mee eens. Dat ik het aanhaalde, was vooral om aan te geven dat door het etiket je als ouder ook wel wat overstuur kunt raken. Bepaalde diagnoses kunnen klinken als een soort 'levenslang' voor je kind. Alsof je ineens een heel ander kind hebt wat een hele nare toekomst tegemoet gaat. Terwijl je kind nog steeds hetzelfde is en je hem al door en door kent. Het etiket kan handvatten aanreiken maar meer is het niet. Meer zou het niet moeten zijn.
Dank voor de tip Shahla! Ik heb het gewijzigd inmiddels.
Ik ben het eens met wat je zegt.
Een etiket zegt niet alles. Het kan je echter wel de handvatten geven waar je naar op zoek bent en waar je mee verder kan.Zeker hoor. Mee eens. Dat ik het aanhaalde, was vooral om aan te geven dat door het etiket je als ouder ook wel wat overstuur kunt raken. Bepaalde diagnoses kunnen klinken als een soort 'levenslang' voor je kind. Alsof je ineens een heel ander kind hebt wat een hele nare toekomst tegemoet gaat. Terwijl je kind nog steeds hetzelfde is en je hem al door en door kent. Het etiket kan handvatten aanreiken maar meer is het niet. Meer zou het niet moeten zijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 27 juli 2009 om 13:09
quote:will78 schreef op 26 juli 2009 @ 15:29:
Shala , je vroeg om voorbeelden ; vanmorgen kwamen mijn ouders even om ons gedag te zeggen voor onze vakantie. Er kwamen 2 buurjongetjes langs om op de trampoline. Zoon vroeg of ik ook op de trampoline wilde.
Ik ben herstellende van griep dus zei nee.. Zoon wordt boos ; en JIJ wilt niet op de trampoline en dat is JOUW schuld . Vervolgens blijft hij boos en zoveel aandacht vragen dat het gedag zeggen aan mij voorbij is gegaan.
Ik denk dat hij niet begrijpt waarom je niet wil, dat om te beginnen. Je zegt nee en geeft vermoedelijk geen uitleg over waarom niet?
Je zou het kunnen uitleggen in dergelijke gevallen, als zoon iets met je samen wil doen. In bovenstaand geval: Mama is ziek. Ik kan nu niet met je op de trampoline anders ga ik overgeven. Als ik weer beter ben, wil ik zeker met jou op de trampoline.
quote:Op visite bij wie dan ook , vraagt hij continu de aandacht en echt een grote mond. JIJ moet dit en JIJ moet dat....
Vermoedelijk heeft hij moeite met sociale omgangsvormen?
Beloof hem na de visite samen iets leuks te gaan doen of neem hem niet mee. Hij vindt het vast ontzettend saai, verveelt zich en gaat de aandacht trekken. Als hij het niet krijgt, wordt hij vervelend omdat hij niks te doen heeft wat híj echt leuk vindt.
JIJ moet dit of dat, ik zou dan zeggen: Ik moet niks, als je vraagt of ik iets (zelf invullen wat dat iets is) WIL misschien wel.
Uiteraard zoek je hulp. Het etiket is alleen niet de insteek, zie mijn vorige reactie. Die hulp is alleen om anders te leren met hem om te gaan zodat hij ook anders leert met dingen omgaan. Die hulp is om daarvoor handvatten te krijgen. Hem laten modderen of verzuipen is zeker zielig voor hem. Je wilt hem gelukkig zien en hem helpen met de voor hem moeilijke dingen. Dat hoort ook bij de opvoeding als je er zelf niet meer uitkomt of als het allemaal niet aanslaat.
Shala , je vroeg om voorbeelden ; vanmorgen kwamen mijn ouders even om ons gedag te zeggen voor onze vakantie. Er kwamen 2 buurjongetjes langs om op de trampoline. Zoon vroeg of ik ook op de trampoline wilde.
Ik ben herstellende van griep dus zei nee.. Zoon wordt boos ; en JIJ wilt niet op de trampoline en dat is JOUW schuld . Vervolgens blijft hij boos en zoveel aandacht vragen dat het gedag zeggen aan mij voorbij is gegaan.
Ik denk dat hij niet begrijpt waarom je niet wil, dat om te beginnen. Je zegt nee en geeft vermoedelijk geen uitleg over waarom niet?
Je zou het kunnen uitleggen in dergelijke gevallen, als zoon iets met je samen wil doen. In bovenstaand geval: Mama is ziek. Ik kan nu niet met je op de trampoline anders ga ik overgeven. Als ik weer beter ben, wil ik zeker met jou op de trampoline.
quote:Op visite bij wie dan ook , vraagt hij continu de aandacht en echt een grote mond. JIJ moet dit en JIJ moet dat....
Vermoedelijk heeft hij moeite met sociale omgangsvormen?
Beloof hem na de visite samen iets leuks te gaan doen of neem hem niet mee. Hij vindt het vast ontzettend saai, verveelt zich en gaat de aandacht trekken. Als hij het niet krijgt, wordt hij vervelend omdat hij niks te doen heeft wat híj echt leuk vindt.
JIJ moet dit of dat, ik zou dan zeggen: Ik moet niks, als je vraagt of ik iets (zelf invullen wat dat iets is) WIL misschien wel.
Uiteraard zoek je hulp. Het etiket is alleen niet de insteek, zie mijn vorige reactie. Die hulp is alleen om anders te leren met hem om te gaan zodat hij ook anders leert met dingen omgaan. Die hulp is om daarvoor handvatten te krijgen. Hem laten modderen of verzuipen is zeker zielig voor hem. Je wilt hem gelukkig zien en hem helpen met de voor hem moeilijke dingen. Dat hoort ook bij de opvoeding als je er zelf niet meer uitkomt of als het allemaal niet aanslaat.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 27 juli 2009 om 13:11
maandag 27 juli 2009 om 14:41
Mijn 2 oudsten zijn onderzocht door het GGZ, ik weet niet of het overal zo gaat maar bij ons krijg je eerst een intake-gesprek over het probleem, dan diverse gesprekken over hoe kind als baby was tot nu, obervatie van kind en ook een aantal testen, op het intake gesprek hebben we het langst moeten wachten ong. 2 maanden, alle andere onderzoeken waren in 2 maanden afgehandeld.. We krijgen goede begeleiding, maar zeg nooit teveel... Want ze schrijven alles op, en komen daar op terug.. Jeugdzorg is mij iets te aggressief, daar heb ik nog nachtmerries van.
