Relaties
alle pijlers
mijn vriend wil niet samenwonen
donderdag 30 juli 2009 om 15:41
Ik heb even een nieuwe nick aangemaakt voor de herkenbaarheid...
Ok, de topic titel zegt het al: mijn vriend wil niet samenwonen.
Wij hebben nu bijna 6 jaar een relatie, waarvan de eerste vijf jaar een lange afstands relatie. We hebben in onze relatie de gebruikelijke ups en downs gekend, maar we hebben allebei het idee dat we bij elkaar willen zijn. En dat dat blijvend is (al kun je natuurlijk nooit in de toekomst kijken)
Sinds een jaar wonen we nu in dezelfde stad en het was voor mij eigenlijk een logische stap, dat toen we allebei in dezelfde stad gingen wonen, we samen zouden gaan wonen. Hij zag dat nog niet zo zitten. Hij zegt dat hij zich zo ook al aan mij verbonden voelt. Hij vindt het prettig om tijd voor zichzelf te hebben (dat lijkt me ook heel logisch en belangrijk) en denkt dat niet te kunnen als we samen wonen.
Ik heb dit toen geaccepteerd, maar het begint steeds meer aan mij te knagen. Hij heeft een huis gekocht en is dat in zijn eentje aan het inrichten. Het is dus echt zijn huisje en het begint me nu te dagen dat samenwonen er de komende jaren nog niet in zit, wat hem betreft. Het probleem is alleen dat ik het helemaal niet zie zitten nog jaren te latten. Ik wil samen zijn en een gezinnetje vormen en wellicht over een paar jaar aan kinderen gaan denken. Trouwen betekent voor mij niet zoveel, maar misschien dat samenwonen voor mij een dergelijke betekenis heeft.
Ik ben het gewoon beu om iedere keer mijn tas in te moeten pakken om bij hem te zijn. Om als ik bij hem ben niet mijn eigen spulletjes te hebben. Ik heb echt een beetje het gevoel dat ik nu aan het heen en weer reizen ben tussen een leven met hem en mijn eigen leven (dus eigenlijk net zo als toen we een lange afstandsrelatie hadden) en dat vergt echt zoveel energie van me. Het klinkt misschien allemaal wat overdreven (als dat zo is, vertel het me!), maar ik wordt er gewoon heel verdrietig van en begin me steeds meer af te vragen of ik er wel mee door wil gaan als het bij een lat relatie blijft.
Ik kan en wil het samenwonen niet forceren maar ben gewoon ontzettend verdrietig dat hij die wens niet heeft. En nu lijkt dit verschil echt tussen ons in te staan. Het bemoeilijkt onze relatie omdat ik merk dat ik het hem toch kwalijk neem, dat ik mijn gevoelens wegcijfer voor hem.
Sorry voor het superlange verhaal, maar het zit me echt hoog en ik moet gewoon even mijn verhaal kwijt. Ik heb het gevoel dat ik nu voor de keuze sta: me erbij neerleggen of ermee ophouden… en eigenlijk vind ik beide onprettige keuzes…
Ok, de topic titel zegt het al: mijn vriend wil niet samenwonen.
Wij hebben nu bijna 6 jaar een relatie, waarvan de eerste vijf jaar een lange afstands relatie. We hebben in onze relatie de gebruikelijke ups en downs gekend, maar we hebben allebei het idee dat we bij elkaar willen zijn. En dat dat blijvend is (al kun je natuurlijk nooit in de toekomst kijken)
Sinds een jaar wonen we nu in dezelfde stad en het was voor mij eigenlijk een logische stap, dat toen we allebei in dezelfde stad gingen wonen, we samen zouden gaan wonen. Hij zag dat nog niet zo zitten. Hij zegt dat hij zich zo ook al aan mij verbonden voelt. Hij vindt het prettig om tijd voor zichzelf te hebben (dat lijkt me ook heel logisch en belangrijk) en denkt dat niet te kunnen als we samen wonen.
Ik heb dit toen geaccepteerd, maar het begint steeds meer aan mij te knagen. Hij heeft een huis gekocht en is dat in zijn eentje aan het inrichten. Het is dus echt zijn huisje en het begint me nu te dagen dat samenwonen er de komende jaren nog niet in zit, wat hem betreft. Het probleem is alleen dat ik het helemaal niet zie zitten nog jaren te latten. Ik wil samen zijn en een gezinnetje vormen en wellicht over een paar jaar aan kinderen gaan denken. Trouwen betekent voor mij niet zoveel, maar misschien dat samenwonen voor mij een dergelijke betekenis heeft.
Ik ben het gewoon beu om iedere keer mijn tas in te moeten pakken om bij hem te zijn. Om als ik bij hem ben niet mijn eigen spulletjes te hebben. Ik heb echt een beetje het gevoel dat ik nu aan het heen en weer reizen ben tussen een leven met hem en mijn eigen leven (dus eigenlijk net zo als toen we een lange afstandsrelatie hadden) en dat vergt echt zoveel energie van me. Het klinkt misschien allemaal wat overdreven (als dat zo is, vertel het me!), maar ik wordt er gewoon heel verdrietig van en begin me steeds meer af te vragen of ik er wel mee door wil gaan als het bij een lat relatie blijft.
Ik kan en wil het samenwonen niet forceren maar ben gewoon ontzettend verdrietig dat hij die wens niet heeft. En nu lijkt dit verschil echt tussen ons in te staan. Het bemoeilijkt onze relatie omdat ik merk dat ik het hem toch kwalijk neem, dat ik mijn gevoelens wegcijfer voor hem.
Sorry voor het superlange verhaal, maar het zit me echt hoog en ik moet gewoon even mijn verhaal kwijt. Ik heb het gevoel dat ik nu voor de keuze sta: me erbij neerleggen of ermee ophouden… en eigenlijk vind ik beide onprettige keuzes…
donderdag 30 juli 2009 om 15:44
donderdag 30 juli 2009 om 15:44
donderdag 30 juli 2009 om 15:45
Hij is in elk geval wel eerlijk. Heb je enig idee wat voor hem de beweegredenen zijn om niet samen te wonen? Is het het totale idee van gezinnetje wat hem benauwd? Of misschien denkt hij dat hij bepaalde vrijheden kwijtraakt als jij er altijd bent? Daar zou ik eerst proberen achter te komen (en misschien weet je het al). Als de enige reden is dat hij tijd voor zichzelf wil dan kun je toch voorstellen om eens een week of een aantal weken te komen. Als hij ziet dat ie dan wel gewoon zijn eigen tijd houdt is het wellicht weer opnieuw bespreekbaar.
donderdag 30 juli 2009 om 15:49
Heb je er sindsdien nog met je vriend over gepraat? Ik zou hier zeker een gesprek over beginnen en uitleggen hoe jij hier in staat. Dan kun je ook horen of hij inmiddels zijn mening wat bijgesteld heeft of dat hij daadwerkelijk de komende jaren alleen wilt blijven wonen.
Ook al wonen jullie niet samen nu, richt hij het huis echt helemaal alleen in? Gaan jullie niet samen shoppen of vraagt hij jou niet om advies of om gezellig mee te gaan? Ik woon namelijk ook niet samen met mijn vriend, maar tot nu toe hebben wij samen alle spulletjes voor zijn huis uitgezocht en het samen ingericht. Dat ging als vanzelf eigenlijk.
Ook al wonen jullie niet samen nu, richt hij het huis echt helemaal alleen in? Gaan jullie niet samen shoppen of vraagt hij jou niet om advies of om gezellig mee te gaan? Ik woon namelijk ook niet samen met mijn vriend, maar tot nu toe hebben wij samen alle spulletjes voor zijn huis uitgezocht en het samen ingericht. Dat ging als vanzelf eigenlijk.
donderdag 30 juli 2009 om 15:52
@sterretjee: wij zijn allebei ongeveer halverwege de twintig.
Je hebt gelijk dat mijn vriend niet zo over de toekomst nadenkt, dat zegt hij zelf ook...
@yraatje: Je hebt gelijk; ik doe zelf ook veel los van mijn vriend en zou dat ook zeker willen blijven doen. Ik denk meer dat het een gevoel is voor hem, dat als we samen thuis zijn, dat hij dan niet zo snel iets voor zichzelf gaat doen...
Je hebt gelijk dat mijn vriend niet zo over de toekomst nadenkt, dat zegt hij zelf ook...
@yraatje: Je hebt gelijk; ik doe zelf ook veel los van mijn vriend en zou dat ook zeker willen blijven doen. Ik denk meer dat het een gevoel is voor hem, dat als we samen thuis zijn, dat hij dan niet zo snel iets voor zichzelf gaat doen...
donderdag 30 juli 2009 om 15:53
Vind het vervelend om te zeggen maar als er na 6 jaar nog klaar bent om je leven met elkaar te delen, wanneer wel?
En als motivatie: tijd voor jezelf, geven... denkt ie nu echt dat iedereen die samen in een huis woont de hele dag op elkaars lip zit. Wat voor voorbeelden heeft hij dan? Hoelang ben je al bezig met deze vraag? Heb je het aangekaart toen hij een huis ging kopen?
TO vindt het echt naar voor je
En als motivatie: tijd voor jezelf, geven... denkt ie nu echt dat iedereen die samen in een huis woont de hele dag op elkaars lip zit. Wat voor voorbeelden heeft hij dan? Hoelang ben je al bezig met deze vraag? Heb je het aangekaart toen hij een huis ging kopen?
TO vindt het echt naar voor je
donderdag 30 juli 2009 om 16:03
@ Bianca, ik denk inderdaad dat het hele gezinnetje-idee hem een beetje benauwd. We hebben inderdaad al wel eens een aantal weken samengewoond. Dat was omdat ik toen vertelde dat ik het op deze manier echt niet meer trok en dat ik het niet zag zitten zo. Hij stelde toen voor om het een tijdje te proberen. Ik merkte dat hij er erg gestressd van werd en chagrijnig, en dat bevordert natuurlijk ook niet sfeer, en hij heeft toen aangegeven dat het voor hem geen doen is. Misschien is hij zoiemand als Elninjoo zegt...
@ Jeanjacq & Distractions: het probleem is dus dat hij liever niet zo over de toekomst nadenkt (dat zegt hij letterlijk). Hij zegt dat hij ooit waarschijnlijk wel samen wil wonen, maar nu gewoon nog niet en dat hij niet kan zeggen wanneer dat dan wel is.
En over dat inrichten; hij vraagt wel mijn mening en ik ben ook wel eens met hem meegegaan, maar mijn mening is dan ook echt gewoon advies. Hij houdt er wel rekening mee maar kiest uiteindelijk zelf. En dat maakt natuurlijk niet zoveel uit, maar dat geeft voor mij juist zo aan dat het echt zijn huis is en niet een beetje van ons samen...
@ Jeanjacq & Distractions: het probleem is dus dat hij liever niet zo over de toekomst nadenkt (dat zegt hij letterlijk). Hij zegt dat hij ooit waarschijnlijk wel samen wil wonen, maar nu gewoon nog niet en dat hij niet kan zeggen wanneer dat dan wel is.
En over dat inrichten; hij vraagt wel mijn mening en ik ben ook wel eens met hem meegegaan, maar mijn mening is dan ook echt gewoon advies. Hij houdt er wel rekening mee maar kiest uiteindelijk zelf. En dat maakt natuurlijk niet zoveel uit, maar dat geeft voor mij juist zo aan dat het echt zijn huis is en niet een beetje van ons samen...
donderdag 30 juli 2009 om 16:06
We hebben het er al vaker over gehad, voor en na het huis gekocht werd. Ik ben iedere keer degene die erover begint en het gaat altijd met een hoop gehuil van mij gepaard. (Ik ben een beetje een jankerd als het om emotionele dingen gaat ). Maar we komen niet verder hiermee. We zitten echt een beetje in een patstelling.
donderdag 30 juli 2009 om 16:07
quote:toffifee schreef op 30 juli 2009 @ 16:04:
Oh wat naar als je allebei wat anders wilt. Kan me jouw toekomstdromen goed voorstellen. Denk toch dat je het er met hem over moet hebben. En dat je geen tijd meer hebt voor je zelf is natuurlijk bullshit.
Het is niet zozeer de tijd voor jezelf, maar de ruimte en privacy en waarschijnlijk de behoefte om echt alleen te kunnen zijn, denk ik. Dat komt ook naar voor uit het voorbeeld wat TO geeft dat ze het al 'ns hebben geprobeerd maar dat hij daar gestresst door raakt.
En als dat met 'n volwassen partner al 'n probleem is, dan vrees ik 't ergste voor je kinderwens, want dat zit je in huis nog meer in de weg en kun je minder goed ontlopen.
Oh wat naar als je allebei wat anders wilt. Kan me jouw toekomstdromen goed voorstellen. Denk toch dat je het er met hem over moet hebben. En dat je geen tijd meer hebt voor je zelf is natuurlijk bullshit.
Het is niet zozeer de tijd voor jezelf, maar de ruimte en privacy en waarschijnlijk de behoefte om echt alleen te kunnen zijn, denk ik. Dat komt ook naar voor uit het voorbeeld wat TO geeft dat ze het al 'ns hebben geprobeerd maar dat hij daar gestresst door raakt.
En als dat met 'n volwassen partner al 'n probleem is, dan vrees ik 't ergste voor je kinderwens, want dat zit je in huis nog meer in de weg en kun je minder goed ontlopen.
donderdag 30 juli 2009 om 16:12
@ Bianca: dat vind hij natuurlijk rot voor mij, maar we kunnen zelf ook geen gulden middenweg bedenken...
Ik denk als ik hem zeg dat ik ermee op wil houden, omdat ik er niet meer tegen kan zo, dat hij zelfs in zou bijdraaien en 'dan maar' gaan samenwonen, maar dat lijkt me niet echt een goede basis/manier om samen te gaan wonen. En ik denk dat hij me dat onbewust kwalijk zou blijven nemen...
Het lucht in ieder geval wel op om het er over te hebben met anderen (al zit ik nu wel op mijn werk achter de computer te snotteren)....
Ik denk als ik hem zeg dat ik ermee op wil houden, omdat ik er niet meer tegen kan zo, dat hij zelfs in zou bijdraaien en 'dan maar' gaan samenwonen, maar dat lijkt me niet echt een goede basis/manier om samen te gaan wonen. En ik denk dat hij me dat onbewust kwalijk zou blijven nemen...
Het lucht in ieder geval wel op om het er over te hebben met anderen (al zit ik nu wel op mijn werk achter de computer te snotteren)....
anoniem_89810 wijzigde dit bericht op 30-07-2009 16:33
Reden: typefout
Reden: typefout
% gewijzigd
donderdag 30 juli 2009 om 16:18
Heel moeilijk HBB (huisje boompje beestje). Zowel jij als je vriend klinken als hele redelijke, eerlijke mensen. En het zou eeuwig zonde zijn als dat hierdoor op de klippen zou lopen. Maar hiervan ga je alleen maar meer snotteren, dus hier wat positieve adviezen. Heel snel een keer lekker tegen elkaar aan kruipen en toch weer praten. En blijven praten. En blijven proberen om hem zoveel mogelijk ervan te overtuigen dat ie tijd voor zichzelf houdt. Heb jij zelf hobbies of ben je elke avond thuis? Niet dat je uit huis weg moet omdat hij alleen wil zijn, maar het is voor jezelf ook fijn als je je eigen bezigheden hebt, en als je elkaar dan weer ziet heb je elkaar weer wat te vertellen, ondanks dat je elke dag bij elkaar bent.
donderdag 30 juli 2009 om 16:42
@ Bianca: dankjewel voor je lieve woorden; ik ben inderdaad niet iedere avond thuis, maar als ik 's avonds naar hem toe ga, dan zorg ik natuurlijk dat ik die avond niks heb. misschien dat dat bij hem de indruk wekt dat ik als we zouden samenwonen dat ik veel vaker thuis zou zijn...
Ik zal eens lekker tegen hem aankruiipen en praten... Het probleem is alleen dat ik zijn gevoelens hierover niet echt begrijp, en er daarom ook niet zo heel veel mee kan....
@ toffifee: we zijn de meeste weekenden bij elkaar, maar niet allemaal. Dan zijn we in zijn huis, want hij heeft de ruimte. We gaan vaak iets leuks doen. Maar hebben natuurlijk ook gewoon de dagelijkse dingetjes die gedaan moeten worden. Hij heeft dus wel wat meer dingetjes te doen in en om het huis, maar ik moet echt dingen meenemen om te doen als ik bij hem ben. Wellicht dat hij daardoor wat meer de indruk heeft dat hij me moet 'vermaken', hoewel ik natuurlijk genoeg dingen te doen zou hebben als ik mijn eigen spullen om me heen zou hebben.
Ik zal eens lekker tegen hem aankruiipen en praten... Het probleem is alleen dat ik zijn gevoelens hierover niet echt begrijp, en er daarom ook niet zo heel veel mee kan....
@ toffifee: we zijn de meeste weekenden bij elkaar, maar niet allemaal. Dan zijn we in zijn huis, want hij heeft de ruimte. We gaan vaak iets leuks doen. Maar hebben natuurlijk ook gewoon de dagelijkse dingetjes die gedaan moeten worden. Hij heeft dus wel wat meer dingetjes te doen in en om het huis, maar ik moet echt dingen meenemen om te doen als ik bij hem ben. Wellicht dat hij daardoor wat meer de indruk heeft dat hij me moet 'vermaken', hoewel ik natuurlijk genoeg dingen te doen zou hebben als ik mijn eigen spullen om me heen zou hebben.
donderdag 30 juli 2009 om 16:45
quote:Yraatje schreef op 30 juli 2009 @ 15:44:
Waarom denkt hij dat hij geen tijd voor zichzelf heeft als jullie samen zouden wonen?
Dat vind ik je reinste b*ll Sh*t.
Mijn vriend en ik wonen al een hele tijd samen, maar doen ook nog vrij veel apart van elkaar...
Zou dat niet het geval zijn, dan zou het niet werken denk ik....Is toch anders dan echt apart wonen. Ik kan me heel goed voorstellen hoor, dat mensen dat willen.
Waarom denkt hij dat hij geen tijd voor zichzelf heeft als jullie samen zouden wonen?
Dat vind ik je reinste b*ll Sh*t.
Mijn vriend en ik wonen al een hele tijd samen, maar doen ook nog vrij veel apart van elkaar...
Zou dat niet het geval zijn, dan zou het niet werken denk ik....Is toch anders dan echt apart wonen. Ik kan me heel goed voorstellen hoor, dat mensen dat willen.
donderdag 30 juli 2009 om 16:58
donderdag 30 juli 2009 om 17:42
Nou in ieder geval allemaal erg bedankt voor de tips en steun. Ik ga zo naar (zijn 
) huis. Even eten en dan wellicht een goed gesprek hierover... Komend weekend ben ik er weer.... dus dan volgt een update over het gesprek.
Nogmaals bedankt voor jullie snelle reacties, het helpt om te horen dat het niet een heel raar gevoel van me is...
) huis. Even eten en dan wellicht een goed gesprek hierover... Komend weekend ben ik er weer.... dus dan volgt een update over het gesprek.Nogmaals bedankt voor jullie snelle reacties, het helpt om te horen dat het niet een heel raar gevoel van me is...
vrijdag 31 juli 2009 om 01:34
Haha, shake hands, huisje-boompje-beestje!
Ik had hier al een topic over geopend dus ik weet precies wat je voelt! Het idee dat zijn huis echt helemaal ZIJN huis is en niet een beetje van jullie samen herken ik ook heel goed.....
Je schrijft dat je zijn gevoelens hierover niet echt begrijpt, en er daarom ook niet zo heel veel mee kan. En dat je het hem kwalijk neemt. Die gevoelens heb ik ook gehad, maar ik kan je heel erg mijn topic aanbevelen, die Fleurtje al ge-upt heeft. Daarin beschrijven een aantal mensen zo goed hoe het is voor hen (en daarmee ook voor jouw en mijn vriend) dat bij mij echt het kwartje is gevallen. Ik begrijp nu pas werkelijk hoe het voelt voor jouw en mijn vriend.
Sindsdien neem ik het hem niet meer kwalijk (zelfs niet ookal kost het mij m'n droom), en dat is een heerlijk gevoel en echt een opluchting! Hopelijk werkt dat voor jou ook zo.
Sterkte!
Ik had hier al een topic over geopend dus ik weet precies wat je voelt! Het idee dat zijn huis echt helemaal ZIJN huis is en niet een beetje van jullie samen herken ik ook heel goed.....
Je schrijft dat je zijn gevoelens hierover niet echt begrijpt, en er daarom ook niet zo heel veel mee kan. En dat je het hem kwalijk neemt. Die gevoelens heb ik ook gehad, maar ik kan je heel erg mijn topic aanbevelen, die Fleurtje al ge-upt heeft. Daarin beschrijven een aantal mensen zo goed hoe het is voor hen (en daarmee ook voor jouw en mijn vriend) dat bij mij echt het kwartje is gevallen. Ik begrijp nu pas werkelijk hoe het voelt voor jouw en mijn vriend.
Sindsdien neem ik het hem niet meer kwalijk (zelfs niet ookal kost het mij m'n droom), en dat is een heerlijk gevoel en echt een opluchting! Hopelijk werkt dat voor jou ook zo.
Sterkte!
