Psyche
alle pijlers
Stap voor stap: kleine plannen, grootse toekomst
dinsdag 21 juli 2009 om 16:28
Nou, speciaal voor Moonlight, IrisH en de anderen die Iry's topic een beetje vervuilden met onze plannen en kleine minisuccesjes
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
zaterdag 1 augustus 2009 om 12:19
Zo Digi, goed bezig!! Wat heb je veel gedaan in een week, zou haast jaloers worden!
(veel teveel geforumd )
Kan me voorstellen dat het contact met ex even fijn is. Dat je niet als persoon helemaal afgewezen bent. Ik vind dat altijd zo pijnlijk, als je ineens niet meer lijkt te bestaan voor iemand.
Laten we voor de getrouwde minnaar hopen dat hij een leuke vakantie heeft, ondanks zn beperkte brein
Mijn vroegere buurjongen heeft ook (stempeltje) schizofrenie. Bij hem is het wel zo dat hij er eigenlijk niet in slaagt een zelfstandig leven op te bouwen. En het is zo'n lieve aardige jongen, wel sneu hoor. Als je nooit iemand hebt ontmoet die schizofrenie heeft denk je misschien dat ze eng zijn, maar dat is echt niet zo.
Overigens hebben we als buren nooit contact gehad, maar zaten we in dezelfde therapiegroep en hebben toen de link gelegd: hey, woonde jij niet daar en daar?
(rijke mensen, dacht dat ze arrogant waren, alles voor de wind ging... en dan pas merk je dat ze aardig zijn en best moeite hebben met de ziekte van hun zoon)
Prop, je bent goed bezig! Ik las op een ander topic ook een stukje van je... volgens mij ben je lekker actief bezig. Fijn he, de energie die je krijgt als je NIET drinkt.
Die etiketten... ik kwam voor het eerst in aanraking met de psychiatrie toen ik er middenin zat, zegmaar. Opeens was ik op de gesloten afdeling en dat was een hele bijzondere ervaring (eufemisme). Maar ik heb - serieus - met die mensen stuk voor stuk kunnen praten. Ik heb de mensen gezien, niet de stoornissen (want daar wist ik zeker toen nog niks vanaf). Hele dagen zaten we in het rookhok met zijn allen (daar kwam de verpleging meestal niet)
En dan vond ik het zo raar om bijv te zien dat een jongen die net een beetje 'mens' begon te worden, zijn tweewekelijkse prik kreeg en weer een soort plantje werd. En hoe weinig er echt gepraat werd met de patiënten. Sowieso, steeds wisselende gezichten, sommige verpleging duidelijk niet al te snugger.
Met mij is ook nauwelijks echt gepraat. Wel over de 'ziekte' en mijn 'vooruitgang' maar niet echt goede gesprekken.
(Dat leren ze ook niet in de opleiding... daarvoor moeten ze het echte leven in)
t Is een rare wereld hier, soms. Ik ga die blog ook eens lezen!
Fijn weekend allemaal. Hoop jullie (en mezelf) niet teveel op het forum te zien
(veel teveel geforumd )
Kan me voorstellen dat het contact met ex even fijn is. Dat je niet als persoon helemaal afgewezen bent. Ik vind dat altijd zo pijnlijk, als je ineens niet meer lijkt te bestaan voor iemand.
Laten we voor de getrouwde minnaar hopen dat hij een leuke vakantie heeft, ondanks zn beperkte brein
Mijn vroegere buurjongen heeft ook (stempeltje) schizofrenie. Bij hem is het wel zo dat hij er eigenlijk niet in slaagt een zelfstandig leven op te bouwen. En het is zo'n lieve aardige jongen, wel sneu hoor. Als je nooit iemand hebt ontmoet die schizofrenie heeft denk je misschien dat ze eng zijn, maar dat is echt niet zo.
Overigens hebben we als buren nooit contact gehad, maar zaten we in dezelfde therapiegroep en hebben toen de link gelegd: hey, woonde jij niet daar en daar?
(rijke mensen, dacht dat ze arrogant waren, alles voor de wind ging... en dan pas merk je dat ze aardig zijn en best moeite hebben met de ziekte van hun zoon)
Prop, je bent goed bezig! Ik las op een ander topic ook een stukje van je... volgens mij ben je lekker actief bezig. Fijn he, de energie die je krijgt als je NIET drinkt.
Die etiketten... ik kwam voor het eerst in aanraking met de psychiatrie toen ik er middenin zat, zegmaar. Opeens was ik op de gesloten afdeling en dat was een hele bijzondere ervaring (eufemisme). Maar ik heb - serieus - met die mensen stuk voor stuk kunnen praten. Ik heb de mensen gezien, niet de stoornissen (want daar wist ik zeker toen nog niks vanaf). Hele dagen zaten we in het rookhok met zijn allen (daar kwam de verpleging meestal niet)
En dan vond ik het zo raar om bijv te zien dat een jongen die net een beetje 'mens' begon te worden, zijn tweewekelijkse prik kreeg en weer een soort plantje werd. En hoe weinig er echt gepraat werd met de patiënten. Sowieso, steeds wisselende gezichten, sommige verpleging duidelijk niet al te snugger.
Met mij is ook nauwelijks echt gepraat. Wel over de 'ziekte' en mijn 'vooruitgang' maar niet echt goede gesprekken.
(Dat leren ze ook niet in de opleiding... daarvoor moeten ze het echte leven in)
t Is een rare wereld hier, soms. Ik ga die blog ook eens lezen!
Fijn weekend allemaal. Hoop jullie (en mezelf) niet teveel op het forum te zien
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 1 augustus 2009 om 17:49
Erg he Moonlight. Ik heb mezelf ooit 's laten opnemen. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat je daar niet leuker van wordt want ik heb de muur ineen gemept van woede, wat een mongolen daar (artsen). En er zaten ook echt stomme wijven. Met een kerel heb ik veel gepraat in 't rookhok, een schizofreen met ook agressieve buien. Hij was dan soms ineens totaal afwezig, helemaal platgespoten. Die mensen zien agressie maar snappen niet dat agressie een heel normale reactie is op een (gedwongen) opname. Ik stel tegenwoordig bij artsen die stom doen als ik iets niet wil de vraag of ze zelf ervaring hebben met die pillen, zelf weleens suicidaal of depressief geweest zijn en of ze zelf weleens een rectaal onderzoek hebben gehad. Werkt fantastisch kan ik je melden.
Ik heb een huisgenoot! Hij heet Brumeria, heeft mooie bladeren en een artistiek uitziende bloem. Hopelijk overleeft 'ie. En een nieuw mes voor mijn verzameling, heel mooie Finse dolk. Nog even gepraat met een bejaard Engels niet al te snugger koppel dat ik tegenkwam toevallig op een terras, hier wat opgeruimd en zal zo eens wat cooken in my kitchen.
Ik heb een huisgenoot! Hij heet Brumeria, heeft mooie bladeren en een artistiek uitziende bloem. Hopelijk overleeft 'ie. En een nieuw mes voor mijn verzameling, heel mooie Finse dolk. Nog even gepraat met een bejaard Engels niet al te snugger koppel dat ik tegenkwam toevallig op een terras, hier wat opgeruimd en zal zo eens wat cooken in my kitchen.
zaterdag 1 augustus 2009 om 20:17
Gefeliciteerd met je huisgenoot! Volgens mij is ie heel zelfzaam want google kent m niet. Hier niet in ieder geval, of ik typ scheef.
Ik overweeg echt wel eens om een boek te schrijven over mijn ervaringen met de psychiatrie. Had gisteren al een beginnetje in mijn hoofd zelfs. Maar het lijkt me niet goed om daar nu mijn tijd aan te besteden, ik kan me beter richten op de toekomst en de positieve dingen.
Maar idd.... lieve artsen en verplegers... wie van jullie heeft ooit ervaren hoe het is om opgesloten te zitten? In augustus, terwijl het mooi weer is, terwijl je niks strafbaars gedaan hebt, terwijl er nog niet eens een goed gesprek met je is gevoerd? En is het niet een beetje vreemd dat mensen van de high care afdeling wel een plek hebben waar ze buiten mogen zitten, dat de low care 'los loopt' maar dat de medium care geen enkele plaats heeft om naar buiten te gaan? Maar dat er voor het raam van je kamertje wel allerlei artsen, verplegers en patienten zitten te pauzeren en te picknicken? Weet je hoe dat voelt?
*Is weer heel blij dat ze vandaag gewoon van de zon heeft kunnen genieten*
Heb daar bij t ziekenhuis alle ramen bekeken - er moest toch ergens iets los zitten of open kunnen - en pas toen een volgespoten hooligan me vertelde: Je komt hier niet uit meissie, echt niet, heb ik het voor die avond opgegeven.
(Weet inmiddels hoe de deur open gaat, aansteker bij een rookmelder houden, gaan alle deuren open. Handig om te weten voor wie weet wanneer)
Dus.
Poeh mijn hele hoofd zit weer even daar in plaats van in de werkelijkheid.
Heb een topic geopend over cursussen bij het NCOI, had daar een leuke cursus van een jaar gezien. Blijkt het heel slecht aangeschreven te staan. Kut.
Maar ik ben twee weken blij geweest met het idee dat ik misschien deze cursus zou gaan doen... dus ik ga wel verder kijken naar een andere cursus, misschien maakt die me ook blij.
Gezellig, Engelse bejaarden Oudjes zetten je soms weer even met 2 benen op de grond vind ik.
Ik overweeg echt wel eens om een boek te schrijven over mijn ervaringen met de psychiatrie. Had gisteren al een beginnetje in mijn hoofd zelfs. Maar het lijkt me niet goed om daar nu mijn tijd aan te besteden, ik kan me beter richten op de toekomst en de positieve dingen.
Maar idd.... lieve artsen en verplegers... wie van jullie heeft ooit ervaren hoe het is om opgesloten te zitten? In augustus, terwijl het mooi weer is, terwijl je niks strafbaars gedaan hebt, terwijl er nog niet eens een goed gesprek met je is gevoerd? En is het niet een beetje vreemd dat mensen van de high care afdeling wel een plek hebben waar ze buiten mogen zitten, dat de low care 'los loopt' maar dat de medium care geen enkele plaats heeft om naar buiten te gaan? Maar dat er voor het raam van je kamertje wel allerlei artsen, verplegers en patienten zitten te pauzeren en te picknicken? Weet je hoe dat voelt?
*Is weer heel blij dat ze vandaag gewoon van de zon heeft kunnen genieten*
Heb daar bij t ziekenhuis alle ramen bekeken - er moest toch ergens iets los zitten of open kunnen - en pas toen een volgespoten hooligan me vertelde: Je komt hier niet uit meissie, echt niet, heb ik het voor die avond opgegeven.
(Weet inmiddels hoe de deur open gaat, aansteker bij een rookmelder houden, gaan alle deuren open. Handig om te weten voor wie weet wanneer)
Dus.
Poeh mijn hele hoofd zit weer even daar in plaats van in de werkelijkheid.
Heb een topic geopend over cursussen bij het NCOI, had daar een leuke cursus van een jaar gezien. Blijkt het heel slecht aangeschreven te staan. Kut.
Maar ik ben twee weken blij geweest met het idee dat ik misschien deze cursus zou gaan doen... dus ik ga wel verder kijken naar een andere cursus, misschien maakt die me ook blij.
Gezellig, Engelse bejaarden Oudjes zetten je soms weer even met 2 benen op de grond vind ik.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 1 augustus 2009 om 22:18
He, goeie discussie hier. Ik ga weer zuipen hoor, echt! Vandaag hadden we besloten om de huiskamer eens om te gooien, kast en bank verwisselen. Dat was al een rotklus, maar toen haalde we de kast van de muur.
Door alle apparatuur en de stroomdraden waren er zwarte plekken en strepen ontstaan. Daar kon de bank dus niet echt staan zonder dat je die vieze muur zag. Wij dus naar de Gamma, hebben we maar even de hele kamer gewit. Pfff, nu staat alles andersom, (staat wel leuk). Maar echt, dit had ik niet verzonnen als ik nog een beetje katerig en laat mijn bed was uitkomen. En weer een kilo afgevallen. Dat is dus zonder echt veel moeite 2 kilo in ruim 2 weken, lekker meegenomen dus. Nou nog een paar dagen en dan mag ik in principe van mezelf een fles wijn per week drinken. Eigenlijk taal ik er niet na, dus ik kijk wel wanneer ik een keertje zin heb als we uit eten gaan of als er iemand langskomt.
Nu ga ik even uitrusten, heb het wel even verdient om voor de tv te hangen.
Grappig dat jullie met Spaans bezig zijn, ik heb een paar cd's van Jarabe de Palo, een Spaans bandje en ben bezig om wat van hun songsteksten te vertalen om wat meer Spaanse woordje te leren. Ik spreek geen Spaans hoor maar vind het gewoon leuk.
Door alle apparatuur en de stroomdraden waren er zwarte plekken en strepen ontstaan. Daar kon de bank dus niet echt staan zonder dat je die vieze muur zag. Wij dus naar de Gamma, hebben we maar even de hele kamer gewit. Pfff, nu staat alles andersom, (staat wel leuk). Maar echt, dit had ik niet verzonnen als ik nog een beetje katerig en laat mijn bed was uitkomen. En weer een kilo afgevallen. Dat is dus zonder echt veel moeite 2 kilo in ruim 2 weken, lekker meegenomen dus. Nou nog een paar dagen en dan mag ik in principe van mezelf een fles wijn per week drinken. Eigenlijk taal ik er niet na, dus ik kijk wel wanneer ik een keertje zin heb als we uit eten gaan of als er iemand langskomt.
Nu ga ik even uitrusten, heb het wel even verdient om voor de tv te hangen.
Grappig dat jullie met Spaans bezig zijn, ik heb een paar cd's van Jarabe de Palo, een Spaans bandje en ben bezig om wat van hun songsteksten te vertalen om wat meer Spaanse woordje te leren. Ik spreek geen Spaans hoor maar vind het gewoon leuk.
zaterdag 1 augustus 2009 om 23:28
Dat bandje ken ik niet. Wat voor muziek?
Waarom zeg je dat je weer gaat zuipen? Ik snap m ff niet.
Wat een klus zeg, die metamorfose van de kamer. Zijn inderdaad dingen die op een goede (nuchtere) dag best te doen zijn, maar niet op een katerdag waarbij je pas halverwege de dag uit je bed stapt.
Lekker dat je die kilo's kwijt bent. Weet je zeker dat je nu alweer wilt gaan drinken? Kan je de fles dan wegzetten na 1 glas? Niks drinken gaat bij mij over het algemeen prima, maar na 1 glas wil ik meestal nog één. Aan de andere kant, je hebt ook bewezen dat je van een fles per dag naar niets kon gaan.
Waarom zeg je dat je weer gaat zuipen? Ik snap m ff niet.
Wat een klus zeg, die metamorfose van de kamer. Zijn inderdaad dingen die op een goede (nuchtere) dag best te doen zijn, maar niet op een katerdag waarbij je pas halverwege de dag uit je bed stapt.
Lekker dat je die kilo's kwijt bent. Weet je zeker dat je nu alweer wilt gaan drinken? Kan je de fles dan wegzetten na 1 glas? Niks drinken gaat bij mij over het algemeen prima, maar na 1 glas wil ik meestal nog één. Aan de andere kant, je hebt ook bewezen dat je van een fles per dag naar niets kon gaan.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 2 augustus 2009 om 13:27
Dag vivaspammers,
Zo, druk gehad en even niet gelezen maar, ben nu weer up-to-date. Digi, bedankt voor je grote compliment, echt!
Het gaat lekker hier
Prop, ik hoop dat het een grapje is dat je weer gaat drinken
Moonlight, forummen is verslavend he
Digi, wat cool dat jij in Spanje hebt gewoond, ik meende dat jij ergens uit het Oosten van Europa kwam maar misschien klopt dat ook! Ik ga die blog die je noemt eens bekijken.
Nou ik heb een berg kleding van internet besteld, vond ik leuk, dus ben benieuwd volgende week.
Goed ik ben alweer uitgepraat... Sjongejonge
Oja, trouwens wat jullie schrijven over dat dokters e.d. niet begrijpen hoe het is om opgenomen te worden en pillen te slikken: stimmt! Ik wilde bepaalde medicatie ook niet meer, er werd volledig op me in gepraat zodat ik mijn 'ja-woord' zou geven. Ik zeg de dokter "Je moet ze zelf eens gaan slikken dan weet je hoe het is!" "Oooooow nee, dat doe ik echt niet! *schamper lachje*" Waarom krijg ik die zooi dan?
Ik ben het type dat zelf doktert, willen ze niet horen dat ik er vanaf wil? (In alle redelijkheid, met back-up plan) Dan doe ik het zelf, en krijgen ze later de mededeling. Dit type patiënt heet 'de moeilijke patiënt met weinig therapietrouw en beperkt zelfinzicht' :puke:
Dat is dikke onzin. Wanneer iemand mij zegt dat ik iets moet doen, en dat wil ik niet en ze zeiken door dan zeg ik 'Ik ben je hond niet!'. Je wordt betutteld en behandeld als een huisdier.
Zo, druk gehad en even niet gelezen maar, ben nu weer up-to-date. Digi, bedankt voor je grote compliment, echt!
Het gaat lekker hier
Prop, ik hoop dat het een grapje is dat je weer gaat drinken
Moonlight, forummen is verslavend he
Digi, wat cool dat jij in Spanje hebt gewoond, ik meende dat jij ergens uit het Oosten van Europa kwam maar misschien klopt dat ook! Ik ga die blog die je noemt eens bekijken.
Nou ik heb een berg kleding van internet besteld, vond ik leuk, dus ben benieuwd volgende week.
Goed ik ben alweer uitgepraat... Sjongejonge
Oja, trouwens wat jullie schrijven over dat dokters e.d. niet begrijpen hoe het is om opgenomen te worden en pillen te slikken: stimmt! Ik wilde bepaalde medicatie ook niet meer, er werd volledig op me in gepraat zodat ik mijn 'ja-woord' zou geven. Ik zeg de dokter "Je moet ze zelf eens gaan slikken dan weet je hoe het is!" "Oooooow nee, dat doe ik echt niet! *schamper lachje*" Waarom krijg ik die zooi dan?
Ik ben het type dat zelf doktert, willen ze niet horen dat ik er vanaf wil? (In alle redelijkheid, met back-up plan) Dan doe ik het zelf, en krijgen ze later de mededeling. Dit type patiënt heet 'de moeilijke patiënt met weinig therapietrouw en beperkt zelfinzicht' :puke:
Dat is dikke onzin. Wanneer iemand mij zegt dat ik iets moet doen, en dat wil ik niet en ze zeiken door dan zeg ik 'Ik ben je hond niet!'. Je wordt betutteld en behandeld als een huisdier.
zondag 2 augustus 2009 om 13:31
Dat over die hond: dat zeg ik alleen als iemand echt te ver gaat. De betreffende dokter die kreeg die respons niet hoor...
Ik ben altijd vriendelijk wanneer mensen het verdienen.
Maar over dat autoritaire gedoe, de Oost-Indische doofheid van behandelaren en de betutteling kan ik nog een boek volschrijven. (Moonlight, mocht je een bundel uitbrengen met verhalen van patiënten in de psychiatrie dan beveel ik mezelf van harte aan)
Ik ben altijd vriendelijk wanneer mensen het verdienen.
Maar over dat autoritaire gedoe, de Oost-Indische doofheid van behandelaren en de betutteling kan ik nog een boek volschrijven. (Moonlight, mocht je een bundel uitbrengen met verhalen van patiënten in de psychiatrie dan beveel ik mezelf van harte aan)
zondag 2 augustus 2009 om 13:39
Oh en ik heb het nog niet eens over de genezende werking van gesloten afdelingen, waar rust (verveling en afwezige aandacht) hoogtij viert.
Echt heel schrijnend eigenlijk. Want ik heb weinig mensen gehoord die hun opname op gesloten niet als zeer heftig/ traumatiserend ervoeren.
En wat krijg je dan, in die periode in je leven? Een verblijf op klein oppervlakte met beperkt (geen) vermaak, en 10 minuten in de week een 'gesprekje', tussen mensen die er slecht aan toe zijn en waarnaar het niet prettig kijken is. (Denk aan mensen met hun armen in het verband, zeer slome mensen die geen oog open kunnen houden en die 5 minuten doen over 20 meter lopen, mensen die nooit uit bed komen, mensen in blote benen en luier, mensen die schreeuwen door de gang, mensen die onverwachts zeer agressief zijn, mensen die met 5 man de separeer in worden gesleept, uitgemergelde personen met een slang in hun neus, mensen die tegen de muur bonken met hun hoofd etc. etc.
Wat een rust... wat een aandacht... wat een heling... je voelt je daar echt niet ontworteld.
Ik zeg: blijf er weg.
Echt heel schrijnend eigenlijk. Want ik heb weinig mensen gehoord die hun opname op gesloten niet als zeer heftig/ traumatiserend ervoeren.
En wat krijg je dan, in die periode in je leven? Een verblijf op klein oppervlakte met beperkt (geen) vermaak, en 10 minuten in de week een 'gesprekje', tussen mensen die er slecht aan toe zijn en waarnaar het niet prettig kijken is. (Denk aan mensen met hun armen in het verband, zeer slome mensen die geen oog open kunnen houden en die 5 minuten doen over 20 meter lopen, mensen die nooit uit bed komen, mensen in blote benen en luier, mensen die schreeuwen door de gang, mensen die onverwachts zeer agressief zijn, mensen die met 5 man de separeer in worden gesleept, uitgemergelde personen met een slang in hun neus, mensen die tegen de muur bonken met hun hoofd etc. etc.
Wat een rust... wat een aandacht... wat een heling... je voelt je daar echt niet ontworteld.
Ik zeg: blijf er weg.
zondag 2 augustus 2009 om 13:49
quote:IrisH schreef op 02 augustus 2009 @ 13:31:
Maar over dat autoritaire gedoe, de Oost-Indische doofheid van behandelaren en de betutteling kan ik nog een boek volschrijven. (Moonlight, mocht je een bundel uitbrengen met verhalen van patiënten in de psychiatrie dan beveel ik mezelf van harte aan)
Weet je dat ik dat echt wel eens overweeg? Denk je dat zoiets verkocht wordt?
Ik wilde het er eigenlijk niet meer over hebben vandaag... maar daar ga ik weer: Ik heb de eerste paar dagen in het ziekenhuis mijn zyprexa steeds in mijn wang gehouden, water gedronken en dan later dat ding in de prullenbak gegooid.
Normaal als je pillen krijg MOET JE ALTIJD DE BIJSLUITER LEZEN maar in het ziekenhuis krijg je iets waarvan je geen idee hebt wat het is of doet, en dat moet je dan slikken. De eerste dagen heb ik het zo gedaan. Op een gegeven moment raakte ik mijn vechtlust en verzet een beetje kwijt en toen ben ik die dingen toch maar gaan doorslikken.
Nog zoiets debiels: voordat ik in het ziekenhuis kwam had ik 5 nachten nagenoeg niet geslapen. Laat zeggen dat ik op vrijdagavond een dutje had gedaan, maandagavond weer even heb geslapen en dinsdagochtend in het ziekenhuis terecht kwam. De rest van de tijd wakker geweest en in die tijd van land X naar Nederland gereisd ben, per trein. (1400 km ong)
Land zet ik er even niet bij vanwege herkenbaarheid (niet dat ik verder niet herkenbaar ben... maar t idee
)
Dinsdagochtend wilde ik enorm graag naar bed... nee, moest naar t ziekenhuis. Nog allerlei gesprekken en toen mocht ik een paar uurtjes slapen daar. Maar wel voor t avondeten er weer uit.
Die avond de halve afdeling op zijn kop gezet... toen naar bed, volgende ochtend half 8 eruit (WAAROM, laat me slapen... lijkt me duidelijk dat dat slaaptekort nu het belangrijkste probleem is)
Dan hele dagen knutselen enzo... naar bed en iedere ochtend half 8 eruit. Opstaan kostte me moeite... maar t werd nog erger: men besloot dat ik 3 x per dag Lorazepam moest slikken, te beginnen half 8 s ochtends.
Dus je maakt me wakker uit een diepe slaap om me iets kalmerends te geven??
Heb letterlijk ruzie gehad omdat ik tijdens maaltijden in slaap viel. Dat doe ik nu gewoon weer als je me de hele dag lorazepam geeft, daar is dat spul voor.
Ik snap dat niet hoor.... echt niet. Ergens tijdens hun opleiding zijn die mensen het vermogen kwijtgeraakt om logisch te denken.
Ik wilde het er niet meer over hebben. Ooh, er zit nog zoveel frustratie.
Zo maar ff lunchen, gezellig met mijn broertje (broertje is lief )
Maar over dat autoritaire gedoe, de Oost-Indische doofheid van behandelaren en de betutteling kan ik nog een boek volschrijven. (Moonlight, mocht je een bundel uitbrengen met verhalen van patiënten in de psychiatrie dan beveel ik mezelf van harte aan)
Weet je dat ik dat echt wel eens overweeg? Denk je dat zoiets verkocht wordt?
Ik wilde het er eigenlijk niet meer over hebben vandaag... maar daar ga ik weer: Ik heb de eerste paar dagen in het ziekenhuis mijn zyprexa steeds in mijn wang gehouden, water gedronken en dan later dat ding in de prullenbak gegooid.
Normaal als je pillen krijg MOET JE ALTIJD DE BIJSLUITER LEZEN maar in het ziekenhuis krijg je iets waarvan je geen idee hebt wat het is of doet, en dat moet je dan slikken. De eerste dagen heb ik het zo gedaan. Op een gegeven moment raakte ik mijn vechtlust en verzet een beetje kwijt en toen ben ik die dingen toch maar gaan doorslikken.
Nog zoiets debiels: voordat ik in het ziekenhuis kwam had ik 5 nachten nagenoeg niet geslapen. Laat zeggen dat ik op vrijdagavond een dutje had gedaan, maandagavond weer even heb geslapen en dinsdagochtend in het ziekenhuis terecht kwam. De rest van de tijd wakker geweest en in die tijd van land X naar Nederland gereisd ben, per trein. (1400 km ong)
Land zet ik er even niet bij vanwege herkenbaarheid (niet dat ik verder niet herkenbaar ben... maar t idee
)Dinsdagochtend wilde ik enorm graag naar bed... nee, moest naar t ziekenhuis. Nog allerlei gesprekken en toen mocht ik een paar uurtjes slapen daar. Maar wel voor t avondeten er weer uit.
Die avond de halve afdeling op zijn kop gezet... toen naar bed, volgende ochtend half 8 eruit (WAAROM, laat me slapen... lijkt me duidelijk dat dat slaaptekort nu het belangrijkste probleem is)
Dan hele dagen knutselen enzo... naar bed en iedere ochtend half 8 eruit. Opstaan kostte me moeite... maar t werd nog erger: men besloot dat ik 3 x per dag Lorazepam moest slikken, te beginnen half 8 s ochtends.
Dus je maakt me wakker uit een diepe slaap om me iets kalmerends te geven??
Heb letterlijk ruzie gehad omdat ik tijdens maaltijden in slaap viel. Dat doe ik nu gewoon weer als je me de hele dag lorazepam geeft, daar is dat spul voor.
Ik snap dat niet hoor.... echt niet. Ergens tijdens hun opleiding zijn die mensen het vermogen kwijtgeraakt om logisch te denken.
Ik wilde het er niet meer over hebben. Ooh, er zit nog zoveel frustratie.
Zo maar ff lunchen, gezellig met mijn broertje (broertje is lief )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 2 augustus 2009 om 14:12
*Is over de streep getrokken... bovengenoemd boek komt er, ooit *
Ik wilde er een tijdje geleden al een topic over aanmaken, over opname-ervaringen. Maar ik wist niet of dat wel zo'n goede zet zou zijn en vlak daarna had ik helemaal geen zin meer om te forummen.
Ik denk dat jij het slechter hebt getroffen dan ik, Iris. Wij hadden daginvulling in de vorm van knutselen, gym, muziek, etc. (had allemaal andere namen maar voor mij was het dit)
Konden zij observeren hoe je het deed en wat je had enzo.
Voor mij gaf dat de eerste week natuurlijk veel te veel nieuwe indrukken, had geen idee waar ik terecht gekomen was en wat ze nou van me wilden.
Dat hele dagen niks (wat jij schrijft) was voor de eerste 3 dagen beter geweest
Vond het ook erg, die mensen, te zien wat ze zichzelf aangedaan hadden. En het feit dat dat dezelfde mensen zijn met wie jij je tijd moet doorkomen. Heb ook eigenlijk nog lol gehad ook daar, was hartstikke manisch, vond alles leuk.
Achteraf alsnog een ontzettende klap gehad. Na het meemaken van deze opname stapte ik niet zomaar het normale leven weer in (en das tot op heden eigenlijk nog steeds niet gelukt)
Was je gedwongen opgenomen?
Ik wilde er een tijdje geleden al een topic over aanmaken, over opname-ervaringen. Maar ik wist niet of dat wel zo'n goede zet zou zijn en vlak daarna had ik helemaal geen zin meer om te forummen.
Ik denk dat jij het slechter hebt getroffen dan ik, Iris. Wij hadden daginvulling in de vorm van knutselen, gym, muziek, etc. (had allemaal andere namen maar voor mij was het dit)
Konden zij observeren hoe je het deed en wat je had enzo.
Voor mij gaf dat de eerste week natuurlijk veel te veel nieuwe indrukken, had geen idee waar ik terecht gekomen was en wat ze nou van me wilden.
Dat hele dagen niks (wat jij schrijft) was voor de eerste 3 dagen beter geweest
Vond het ook erg, die mensen, te zien wat ze zichzelf aangedaan hadden. En het feit dat dat dezelfde mensen zijn met wie jij je tijd moet doorkomen. Heb ook eigenlijk nog lol gehad ook daar, was hartstikke manisch, vond alles leuk.
Achteraf alsnog een ontzettende klap gehad. Na het meemaken van deze opname stapte ik niet zomaar het normale leven weer in (en das tot op heden eigenlijk nog steeds niet gelukt)
Was je gedwongen opgenomen?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 2 augustus 2009 om 18:42
Hey,
Als je het er niet meer over wilt hebben is goed hoor, ook niet het leukste onderwerp dit. Maar wat je in je laatste berichten schrijft is wel weer erg herkenbaar.
Over het boek, ik weet niet... het moet een doel hebben. Een boek met ervaringen, dat kunnen hulpverleners lezen om ervan te leren. Maar misschien is nog een veel beter boek (ik weet niet of dat bestaat) een handleiding voor behandeling (opname, deeltijd, ambulant) maar niet voor de hulpverlener, maar voor de patiënt.
Allerlei ervaringen verzamelen en de bekendste valkuilen schetsen, hoe kom je op voor je rechten, stappenplan voor behandeling (keuze, beloop, beëindiging) etc.
Dat iedereen die in het wereldje terecht komt, een soort kaart heeft en een houvast, naslagwerk. Lijkt me geweldig!
Misschien later he... als de tijd er rijp voor is. Ik ben namelijk bezig met acceptatie maar ook met ontkenning, ik ben het zo ontzettend zat, alles wat met psychiatrie/stoornissen/ggz te maken heeft. Dus ik denk dat hierna, en dit duurt wel ja-ren, een fase komt waarin ik erover na kan denken en praten, zonder me te frustreren. Dat doe ik nu wel, dus ik hou erover op hihi
Vandaag een regenachtige dag... en een wattig humeur.
Wat gaan jullie zoal doen komende week? Digi wanneer ga je naar je kuuroord, en de anderen gaan jullie nog weg? Ik niet.
Als je het er niet meer over wilt hebben is goed hoor, ook niet het leukste onderwerp dit. Maar wat je in je laatste berichten schrijft is wel weer erg herkenbaar.
Over het boek, ik weet niet... het moet een doel hebben. Een boek met ervaringen, dat kunnen hulpverleners lezen om ervan te leren. Maar misschien is nog een veel beter boek (ik weet niet of dat bestaat) een handleiding voor behandeling (opname, deeltijd, ambulant) maar niet voor de hulpverlener, maar voor de patiënt.
Allerlei ervaringen verzamelen en de bekendste valkuilen schetsen, hoe kom je op voor je rechten, stappenplan voor behandeling (keuze, beloop, beëindiging) etc.
Dat iedereen die in het wereldje terecht komt, een soort kaart heeft en een houvast, naslagwerk. Lijkt me geweldig!
Misschien later he... als de tijd er rijp voor is. Ik ben namelijk bezig met acceptatie maar ook met ontkenning, ik ben het zo ontzettend zat, alles wat met psychiatrie/stoornissen/ggz te maken heeft. Dus ik denk dat hierna, en dit duurt wel ja-ren, een fase komt waarin ik erover na kan denken en praten, zonder me te frustreren. Dat doe ik nu wel, dus ik hou erover op hihi
Vandaag een regenachtige dag... en een wattig humeur.
Wat gaan jullie zoal doen komende week? Digi wanneer ga je naar je kuuroord, en de anderen gaan jullie nog weg? Ik niet.
zondag 2 augustus 2009 om 19:10
Ik heb ook een 'wattig' hoofd. Goede omschrijving.
Ik weet weer waarom ik nooit een topic geopend heb over ervaringen in de psychiatrie. Er zijn zoveel vrouwen op het forum die het moeilijk hebben en twijfelen over therapie, ik wil ze niet afschrikken met gruwelverhalen. Want als ik iets opschrijf kan ik er nog wel eens wat sarcasme inbouwen en dat wordt het verhaal nog erger.
Als ik een boek zou schrijven zou het denk ik 'mijn verhaal' zijn, of iets gebaseerd op mijn verhaal, om gewone mensen te laten 'meekijken' in de psychiatrie. Er rust zo'n taboe op. Ik ben gewoon iemand die altijd een redelijk normaal leven gehad heeft, goede cijfers, geen problemen in mijn jeugd, gewoon studentenleven met de ups en downs die daar bij horen, je ziet niets geks aan me..... En iemand als ik kan op een goede dag zomaar in de psychiatrie belanden.
En ik zou dan inderdaad laten doorschemeren dat wat mij betreft de psychiatrie wel eens onder de loup genomen mag worden. Waarom heb je bijvoorbeeld gedeelde kamers? Kan iemand uitleggen waar dat goed voor is? Ik slaap namelijk niet zo lekker bij iemand op de kamer die de hele nacht rondjes loopt.
Dus een beetje mijn verhaal met een hele kritische ondertoon.
Maar ik zou pas gaan schrijven als ik genoeg positieve dingen in mijn leven heb om me aan vast te houden. Anders ga ik zwelgen in dingen van een paar jaar terug.
En ik wil het er eigenlijk juist wel over hebben... het zit me nog steeds dwars allemaal maar je kunt er met zo weinig mensen over praten. Ik vertel dit niet op het terras of in de kroeg hoor, now way. (Herinner me ineens dat ik wel eens met een jongen die ik kende van de opname op t terras gezeten heb. Die ging al die types nadoen, therapeuten enzo... kon ie heel goed, dat was wel leuk!)
Nog even over het boek: een handleiding voor behandelingen kan ik echt niet schrijven. Te weinig verstand van en te weinig objectief. Ik weet van mezelf nog steeds (echt niet) of ik nou blij ben geweest met mijn opname of juist niet.
Je slaat de spijker op zijn kop met de acceptatie en ontkenning. Ik denk dat die gevoelens nog lang naast elkaar zullen blijven bestaan. Ik denk ook: acceptatie maakt je zwak, maakt je slachtoffer, patient. Maakt dat je soms zult denken: ja maar ik ben schizofreen, ik kan zus of zo niet.
Ontkenning maakt je sterk, strijdbaar. Maar kan ook maken dat je jezelf of je grenzen voorbij loopt.
Kan nog jaren duren... I know. Heb ik dus ook.
Komende week ben ik jarig (ik word oud...) en dat vier ik (heel klein). Zal dus wel wat taarten bakken ook. Misschien ga ik nog wat shoppen, kan nu wel weer de stad in zonder gek te worden van die drukte.
Eh... ik had al verteld dat er nog wat administratie ligt he?
En wil lid worden bij de sportschool hier.
Ik weet nog niet precies allemaal. Heb me wel voorgenomen wat eerder naar bed te gaan en wat eerder er weer uit. Slaap zo laat iedere keer (ook als ik wel op tijd naar bed ga)
Heb jij nog leuke plannen voor komende week, Iris?
Ik weet weer waarom ik nooit een topic geopend heb over ervaringen in de psychiatrie. Er zijn zoveel vrouwen op het forum die het moeilijk hebben en twijfelen over therapie, ik wil ze niet afschrikken met gruwelverhalen. Want als ik iets opschrijf kan ik er nog wel eens wat sarcasme inbouwen en dat wordt het verhaal nog erger.
Als ik een boek zou schrijven zou het denk ik 'mijn verhaal' zijn, of iets gebaseerd op mijn verhaal, om gewone mensen te laten 'meekijken' in de psychiatrie. Er rust zo'n taboe op. Ik ben gewoon iemand die altijd een redelijk normaal leven gehad heeft, goede cijfers, geen problemen in mijn jeugd, gewoon studentenleven met de ups en downs die daar bij horen, je ziet niets geks aan me..... En iemand als ik kan op een goede dag zomaar in de psychiatrie belanden.
En ik zou dan inderdaad laten doorschemeren dat wat mij betreft de psychiatrie wel eens onder de loup genomen mag worden. Waarom heb je bijvoorbeeld gedeelde kamers? Kan iemand uitleggen waar dat goed voor is? Ik slaap namelijk niet zo lekker bij iemand op de kamer die de hele nacht rondjes loopt.
Dus een beetje mijn verhaal met een hele kritische ondertoon.
Maar ik zou pas gaan schrijven als ik genoeg positieve dingen in mijn leven heb om me aan vast te houden. Anders ga ik zwelgen in dingen van een paar jaar terug.
En ik wil het er eigenlijk juist wel over hebben... het zit me nog steeds dwars allemaal maar je kunt er met zo weinig mensen over praten. Ik vertel dit niet op het terras of in de kroeg hoor, now way. (Herinner me ineens dat ik wel eens met een jongen die ik kende van de opname op t terras gezeten heb. Die ging al die types nadoen, therapeuten enzo... kon ie heel goed, dat was wel leuk!)
Nog even over het boek: een handleiding voor behandelingen kan ik echt niet schrijven. Te weinig verstand van en te weinig objectief. Ik weet van mezelf nog steeds (echt niet) of ik nou blij ben geweest met mijn opname of juist niet.
Je slaat de spijker op zijn kop met de acceptatie en ontkenning. Ik denk dat die gevoelens nog lang naast elkaar zullen blijven bestaan. Ik denk ook: acceptatie maakt je zwak, maakt je slachtoffer, patient. Maakt dat je soms zult denken: ja maar ik ben schizofreen, ik kan zus of zo niet.
Ontkenning maakt je sterk, strijdbaar. Maar kan ook maken dat je jezelf of je grenzen voorbij loopt.
Kan nog jaren duren... I know. Heb ik dus ook.
Komende week ben ik jarig (ik word oud...) en dat vier ik (heel klein). Zal dus wel wat taarten bakken ook. Misschien ga ik nog wat shoppen, kan nu wel weer de stad in zonder gek te worden van die drukte.
Eh... ik had al verteld dat er nog wat administratie ligt he?
En wil lid worden bij de sportschool hier.
Ik weet nog niet precies allemaal. Heb me wel voorgenomen wat eerder naar bed te gaan en wat eerder er weer uit. Slaap zo laat iedere keer (ook als ik wel op tijd naar bed ga)
Heb jij nog leuke plannen voor komende week, Iris?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 2 augustus 2009 om 19:47
Nee, nee, het was een grapje hoor, van dat op een zuipen zetten, bovendien zitten er vanavond de 21 dagen op die ik me had voorgenomen , toch zonde om net op de valreep dat voornemen te laten zitten. En dan is het inmiddels ook al weer doordeweeks en dan drink ik zoiezo niet en hardstikke warm schijnt het ook nog eens te worden. Tropische temperaturen en rode wijn vind ik niet zo lekker samengaan.
Affijn, waar ik een paar weken geleden altijd wel een excuus vond om wel een wijntje te pakken ben ik nu zo om dat ik allerlei redenen heb om het juist niet te doen. Nou wel uitkijken dat ik niet van de blauwe knoop wordt en afkeurend naar anderen ga kijken .
Ondanks het hautain van veel behandelaars in de psychiatrie is het geen exacte wetenschap. Ik heb een hele tijd ergens gewerkt waar ze onderzoek deden naar het effect van psychotherapie, daar kwam tot de teleurstelling van de onderzoekers nooit duidelijke cijfers van naar voren. Was ook wel moeilijk te beoordelen, mensen die een goed resultaat hadden wilde wel meewerken aan onderzoek en vragenlijsten en die teleurgesteld waren meestal niet.
Qua medicijnen kan je de meeste behandelaars wel vertrouwen, dan zou ik liever een psychiater hebben die me iets voorschreef dan bijvoorbeeld een huisarts.
Maar met therapie en zeker groepstherapie heb ik zelf de ervaring (heb toen ik 25 was zelf een jaar in therapie gezeten en heel lang bij een therapeutische centrum gewerkt) dat het niet voor iedereen even goed is. Het ligt erg aan je IKsterkte of je kritiek trekt van je mede clienten, of je jezelf durft bloot te geven en hoe de groepsdynamiek is of het klikt met je behandelaren enz.
Toen ik bijvoorbeeld in therapie ging kwam ik in een groep terecht waar er 3 mensen zaten die constant in elkaars haren vlogen. En ik ben dus erg huiverig voor confrontaties en ruzies dus de eerste maanden heb ik nauwelijks mijn mond opengetrokken omdat het veels te onveilig voor me was. Achteraf wel jammer dat ik dan net in zo'n groep terecht ben gekomen. Ik heb er achteraf bekeken best veel aan gehad maar heb nog steeds het gevoel dat ik er meer had kunnen uithalen zonder het constante bekvechten.
Ik heb in mijn werk meegemaakt dat iemand een indicatie kreeg voor een dagbehandeling van 2 dagen maar er daar geen plek was en dat 5 daagse behandeling min of meer werd opgedrongen. Ongeacht hoe dit bij mensen ingreep in hun leven, bijvoorbeeld hun relaties of werk/ studie. Nee, ik ben zelf nogal kritisch geworden op de psychiatrie en hulpverleners. En dan komt er nog bij dat de meesten hulpverleners het echt goed bedoelen, hart voor hun vak hebben maar dat er boven een manager zit (9 van de 10 keer zonder ervaring in de psychiatrie of gezondheidszorg) die zijn targets moet halen. Hoera voor de marktwerking in de zorg!
Affijn, waar ik een paar weken geleden altijd wel een excuus vond om wel een wijntje te pakken ben ik nu zo om dat ik allerlei redenen heb om het juist niet te doen. Nou wel uitkijken dat ik niet van de blauwe knoop wordt en afkeurend naar anderen ga kijken .
Ondanks het hautain van veel behandelaars in de psychiatrie is het geen exacte wetenschap. Ik heb een hele tijd ergens gewerkt waar ze onderzoek deden naar het effect van psychotherapie, daar kwam tot de teleurstelling van de onderzoekers nooit duidelijke cijfers van naar voren. Was ook wel moeilijk te beoordelen, mensen die een goed resultaat hadden wilde wel meewerken aan onderzoek en vragenlijsten en die teleurgesteld waren meestal niet.
Qua medicijnen kan je de meeste behandelaars wel vertrouwen, dan zou ik liever een psychiater hebben die me iets voorschreef dan bijvoorbeeld een huisarts.
Maar met therapie en zeker groepstherapie heb ik zelf de ervaring (heb toen ik 25 was zelf een jaar in therapie gezeten en heel lang bij een therapeutische centrum gewerkt) dat het niet voor iedereen even goed is. Het ligt erg aan je IKsterkte of je kritiek trekt van je mede clienten, of je jezelf durft bloot te geven en hoe de groepsdynamiek is of het klikt met je behandelaren enz.
Toen ik bijvoorbeeld in therapie ging kwam ik in een groep terecht waar er 3 mensen zaten die constant in elkaars haren vlogen. En ik ben dus erg huiverig voor confrontaties en ruzies dus de eerste maanden heb ik nauwelijks mijn mond opengetrokken omdat het veels te onveilig voor me was. Achteraf wel jammer dat ik dan net in zo'n groep terecht ben gekomen. Ik heb er achteraf bekeken best veel aan gehad maar heb nog steeds het gevoel dat ik er meer had kunnen uithalen zonder het constante bekvechten.
Ik heb in mijn werk meegemaakt dat iemand een indicatie kreeg voor een dagbehandeling van 2 dagen maar er daar geen plek was en dat 5 daagse behandeling min of meer werd opgedrongen. Ongeacht hoe dit bij mensen ingreep in hun leven, bijvoorbeeld hun relaties of werk/ studie. Nee, ik ben zelf nogal kritisch geworden op de psychiatrie en hulpverleners. En dan komt er nog bij dat de meesten hulpverleners het echt goed bedoelen, hart voor hun vak hebben maar dat er boven een manager zit (9 van de 10 keer zonder ervaring in de psychiatrie of gezondheidszorg) die zijn targets moet halen. Hoera voor de marktwerking in de zorg!
maandag 3 augustus 2009 om 11:07
Ik sluit me bij je aan Propje, wat betreft de marktwerking.
Misschien reageer ik later inhoudelijk op je post. Wil niet zo vroeg op de dag alweer langdurig op het forum gaan, dan weet ik nl al hoe de rest van de dag eruit ziet
Ik las in een ander topic dat je heel graag wilt afvallen (je had het hier ook al gemeld). Dan zou ik zeker de wijntje nog een hele tijd laten staan. 1 of 2 bij verjaardagen kan niet zoveel kwaad denk ik. Maar iedere week dat je die ene fles NIET drinkt, gaat het afvallen makkelijker.
Gisteravond gelukkig weer eens wat vroeger in slaap gevallen (rond 1 uur ipv 3 / 4 uur) en daar ben ik blij om.
Misschien reageer ik later inhoudelijk op je post. Wil niet zo vroeg op de dag alweer langdurig op het forum gaan, dan weet ik nl al hoe de rest van de dag eruit ziet
Ik las in een ander topic dat je heel graag wilt afvallen (je had het hier ook al gemeld). Dan zou ik zeker de wijntje nog een hele tijd laten staan. 1 of 2 bij verjaardagen kan niet zoveel kwaad denk ik. Maar iedere week dat je die ene fles NIET drinkt, gaat het afvallen makkelijker.
Gisteravond gelukkig weer eens wat vroeger in slaap gevallen (rond 1 uur ipv 3 / 4 uur) en daar ben ik blij om.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 4 augustus 2009 om 17:53
Pfff, ik voel de woede weer opkomen op dat stelletje teringlijers. Artsen dus en psychologen. Als je echt iets wil leren blijf je er ver vandaan. Als IK iets geleerd heb, is dat het een stel incompetente idioten zijn (uitzonderingen daargelaten).
"Zou u uzelf dan op laten nemen???"
"Eh....ja als ik JOU was wel"
DAT VROEG IK NIET!!!!
Grmbl.
Dat kamertjedelen snap ik ook niks. Ik wil niet naast een of andere gek liggen die een psychose krijgt en denkt dat ik dood moet, en ik raad ook niemand aan naast mij te liggen als ik een agressieve bui heb. Jezus, hoe moeilijk kan het zijn.
Psychiatertrutteef heeft in het rapport gezet dat ik manipulatief was. Oh, ik kan manipulatief zijn, zeer zeker. Maar ik ging gewoon in...disucssie. Ik weet zelf een en ander af van behandelingen en medicatie, en ik accepteer niet iets zomaar. Ik ben achteraf zo boos op mijzelf en op die teringhonden. Ik hielp mijzelf naar de afgrond en die artsen duwden me nog eventjes in de rug met hun medicatieshit. Neurolepitcakutca, epilactipleurisca, antidepressifucka, antipsychotkolereca, benzo's, noem maar op, 1 grote cocktail in absurde doses en geen opvolging terwijl je ramgek (=tof gejat woord) was en ontzettend labiel, suicidaal en noem maar op. Ik heb er geen goed woord voor over en slik nu echt niks meer, ik laat die mensen echt stikken na 'n rottige ervaring weer te hebben gehad (bijwerkingen). Ik doe het niet meer. Slik het zelf maar!!!
*excuus voor egopost*
Plant leeft nog! Prop, een fles moet kunnen vind ik. Per week. Da's een glas hoooogstens per dag. Vind ik niet veel en als je weet waar je vandaan komt....we willen ook nog leven hoor (heb zelf ook wel 'n fles nu achter de kiezen). Maar let 'n beetje op je grenzen. Wel knap van die kilo's!
Ach IrisH en Moonlight, ik heb minder recht van spreken hoor over opname want minder lang gezeten, maar weet toch wat 't is en hoe het is als artsen zo enorm op je neerkijken. Waar halen ze 't lef vandaan! Met hun beperkte geest, scharminkelig uiterlijk en hun neerbuigendheid. Echt, grmbl. Ik denk er zelf weleens over een praktijk te beginnen. Dat zal dan echt de hoogste suicidecijfers kennen denk ik, maar ja, ik zeg gewoon hoe 't is. Wat is, dat is. Niks anders.
Ik heb overigens wel 'n anger managementprobleem, maar kom op, wie wordt er niet geschift van op een afdeling zitten tussen mensen die op je neerkijken en niks te doen? Ik heb toen overigens tegen mevrouw teringteef aka psychiater gezegd, om duidelijk te maken dat ik het meende, dat ik haar NU dood wilde steken. Ja TOEN kwam ineens de hele afdeling eraan.
Sorry, ik kan heel veel verhalen neergooien maar ik vind mezelf nogal egocentrisch nu.
"Zou u uzelf dan op laten nemen???"
"Eh....ja als ik JOU was wel"
DAT VROEG IK NIET!!!!
Grmbl.
Dat kamertjedelen snap ik ook niks. Ik wil niet naast een of andere gek liggen die een psychose krijgt en denkt dat ik dood moet, en ik raad ook niemand aan naast mij te liggen als ik een agressieve bui heb. Jezus, hoe moeilijk kan het zijn.
Psychiatertrutteef heeft in het rapport gezet dat ik manipulatief was. Oh, ik kan manipulatief zijn, zeer zeker. Maar ik ging gewoon in...disucssie. Ik weet zelf een en ander af van behandelingen en medicatie, en ik accepteer niet iets zomaar. Ik ben achteraf zo boos op mijzelf en op die teringhonden. Ik hielp mijzelf naar de afgrond en die artsen duwden me nog eventjes in de rug met hun medicatieshit. Neurolepitcakutca, epilactipleurisca, antidepressifucka, antipsychotkolereca, benzo's, noem maar op, 1 grote cocktail in absurde doses en geen opvolging terwijl je ramgek (=tof gejat woord) was en ontzettend labiel, suicidaal en noem maar op. Ik heb er geen goed woord voor over en slik nu echt niks meer, ik laat die mensen echt stikken na 'n rottige ervaring weer te hebben gehad (bijwerkingen). Ik doe het niet meer. Slik het zelf maar!!!
*excuus voor egopost*
Plant leeft nog! Prop, een fles moet kunnen vind ik. Per week. Da's een glas hoooogstens per dag. Vind ik niet veel en als je weet waar je vandaan komt....we willen ook nog leven hoor (heb zelf ook wel 'n fles nu achter de kiezen). Maar let 'n beetje op je grenzen. Wel knap van die kilo's!
Ach IrisH en Moonlight, ik heb minder recht van spreken hoor over opname want minder lang gezeten, maar weet toch wat 't is en hoe het is als artsen zo enorm op je neerkijken. Waar halen ze 't lef vandaan! Met hun beperkte geest, scharminkelig uiterlijk en hun neerbuigendheid. Echt, grmbl. Ik denk er zelf weleens over een praktijk te beginnen. Dat zal dan echt de hoogste suicidecijfers kennen denk ik, maar ja, ik zeg gewoon hoe 't is. Wat is, dat is. Niks anders.
Ik heb overigens wel 'n anger managementprobleem, maar kom op, wie wordt er niet geschift van op een afdeling zitten tussen mensen die op je neerkijken en niks te doen? Ik heb toen overigens tegen mevrouw teringteef aka psychiater gezegd, om duidelijk te maken dat ik het meende, dat ik haar NU dood wilde steken. Ja TOEN kwam ineens de hele afdeling eraan.
Sorry, ik kan heel veel verhalen neergooien maar ik vind mezelf nogal egocentrisch nu.
woensdag 5 augustus 2009 om 11:21
Joh, gooi het lekker neer. Je hebt echt niet minder recht van spreken als je er korter gezeten hebt. Het gaat om het gevoel dat je daar krijgt, of je er nou een dag zit of een jaar. Toch mooi dat je t hier kwijt kunt?
Ik heb echt vaak gedacht om mijn verhaal naar buiten te brengen. Omdat er best naar geluisterd zou worden: jonge meid, hoogopgeleid, niks aan te zien, en die komt dan met zo'n verhaal. Zag mezelf al op tv op de 'klok te luiden'. (heb een rijke fantasie af en toe)
Maar wat schiet ik ermee op? Wil niet blijven hangen in die tijd en hoe ik nu geholpen word bij GGZ is best okee. (puur omdat de mensen die ik nu heb best okee zijn. In tegenstelling tot de gemiddelde GGZ-er)
Volgens mij zijn ze niet zo gewend aan mensen met een IQ boven een bepaalde grens. Sowieso niet aan mensen die hun hersenen wel eens gebruiken.
Ik was tot ik opgenomen was studente, kon best mijn woordje doen, was best kritisch. In de plaats waar ik opgenomen was zitten nou eenmaal weinig academici en dat waren ze dus al niet gewend. Jong en energiek waren ze ook niet gewend. Was er een keer vroeg uit (want vroeg wakker) en heb toen met 2 andere patienten van 7 tot 8 hele goede gesprekken gehad en ontzettend gelachen. Werd ik er meteen weer uit gepikt: kom eens hier, je bent een beetje druk. Het is pas 8 uur. (Ja trut, ik zit hier niet omdat ik niet kan klokkijken. Wees blij dat ik nog kan lachen in deze teringzooi)
Wat ook nergens op sloeg: ik was 'vrijwillig' opgenomen (anders werd ik gedwongen opgenomen... de optie 'niet opnemen was er al niet meer) maar toen ik op een gegeven moment na een week of 2 mijn tas pakte en meldde dat ik wegging was dat ook niet de bedoeling. Sukkels.
Genoeg hierover. Gisteren jarig geweest en vond het eigenlijk best leuk. Had vooraf niet zoveel zin en had ook tegen vrienden gezegd dat ik t niet op de dag zelf zou vieren.
Wel opa en oma uitgenodigd voor de middag (die komen graag en t kan ieder jaar de laatste keer zijn) en nog wat andere familie. Kwam ook nog een lief oud tantetje onverwacht langs, vond ik heel leuk. En een buurmeisje + vriend terwijl ik ze helemaal niet verwacht had. (we zeggen hooguit hallo normaalgesproken)
Veel berichtjes en telefoontjes... was eigenlijk gewoon een leuke dag. Houd er wel van om in t middelpunt te staan.
s Avonds uit eten met ouders en broers aan de kust.
Jammer dat ik vandaag niet weer jarig ben.
Leuk dat je plant het goed doet Digi! Gezellig he, beetje groen in huis. *heeft zelf momenteel alleen cactussen, de rest is dood*
Oh, k had wel bloemen gekregen gisteren. Die moeten nog in de vaas.
Ik heb echt vaak gedacht om mijn verhaal naar buiten te brengen. Omdat er best naar geluisterd zou worden: jonge meid, hoogopgeleid, niks aan te zien, en die komt dan met zo'n verhaal. Zag mezelf al op tv op de 'klok te luiden'. (heb een rijke fantasie af en toe)
Maar wat schiet ik ermee op? Wil niet blijven hangen in die tijd en hoe ik nu geholpen word bij GGZ is best okee. (puur omdat de mensen die ik nu heb best okee zijn. In tegenstelling tot de gemiddelde GGZ-er)
Volgens mij zijn ze niet zo gewend aan mensen met een IQ boven een bepaalde grens. Sowieso niet aan mensen die hun hersenen wel eens gebruiken.
Ik was tot ik opgenomen was studente, kon best mijn woordje doen, was best kritisch. In de plaats waar ik opgenomen was zitten nou eenmaal weinig academici en dat waren ze dus al niet gewend. Jong en energiek waren ze ook niet gewend. Was er een keer vroeg uit (want vroeg wakker) en heb toen met 2 andere patienten van 7 tot 8 hele goede gesprekken gehad en ontzettend gelachen. Werd ik er meteen weer uit gepikt: kom eens hier, je bent een beetje druk. Het is pas 8 uur. (Ja trut, ik zit hier niet omdat ik niet kan klokkijken. Wees blij dat ik nog kan lachen in deze teringzooi)
Wat ook nergens op sloeg: ik was 'vrijwillig' opgenomen (anders werd ik gedwongen opgenomen... de optie 'niet opnemen was er al niet meer) maar toen ik op een gegeven moment na een week of 2 mijn tas pakte en meldde dat ik wegging was dat ook niet de bedoeling. Sukkels.
Genoeg hierover. Gisteren jarig geweest en vond het eigenlijk best leuk. Had vooraf niet zoveel zin en had ook tegen vrienden gezegd dat ik t niet op de dag zelf zou vieren.
Wel opa en oma uitgenodigd voor de middag (die komen graag en t kan ieder jaar de laatste keer zijn) en nog wat andere familie. Kwam ook nog een lief oud tantetje onverwacht langs, vond ik heel leuk. En een buurmeisje + vriend terwijl ik ze helemaal niet verwacht had. (we zeggen hooguit hallo normaalgesproken)
Veel berichtjes en telefoontjes... was eigenlijk gewoon een leuke dag. Houd er wel van om in t middelpunt te staan.
s Avonds uit eten met ouders en broers aan de kust.
Jammer dat ik vandaag niet weer jarig ben.
Leuk dat je plant het goed doet Digi! Gezellig he, beetje groen in huis. *heeft zelf momenteel alleen cactussen, de rest is dood*
Oh, k had wel bloemen gekregen gisteren. Die moeten nog in de vaas.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 5 augustus 2009 om 12:28
Wilde nog iets schrijven, even vergeten.
Een paar jaar geleden vertelde ik het hele verhaal (opname enzo) aan een soort vriend. (Is een man van 50, zijn dochter is in haar kinderjaren langzaam blind geworden, dus zij kennen de weg naar het ziekenhuis ook goed)
Hij was echt verbijsterd toen hij mijn verhaal aanhoorde. Hij zei: Het is toch onvoorstelbaar, op een moment dat een mens in zijn leven zo ontzettend veel behoefte heeft aan liefde en begrip... Wordt er zo met iemand omgegaan.
Hij is heel gelovig en erg bezig met naastenliefde, elkaar steunen, elkaar door moeilijke tijden heen slepen etc etc. Dat ben je in zijn visie als mensen naar elkaar verplicht.
Overigens wil ik het geloof niet ophemelen, maar het is me in t ziekenhuis wel opgevallen dat degenen die het best luisterden, de geestelijk raadsvrouwen / mannen waren (ff kwijt hoe die mensen heten, maar die keken naar de mens en niet naar het stempeltje en de pilletjes).
Ik kreeg ook al vrij snel bezoek van de dominee van mijn ouders. (ik kwam al jaren niet meer in de kerk maar dat maakte haar niet uit) en daar heb ik later nog veel aan gehad. Ze heeft niet of nauwelijks God erbij gehaald in de gesprekken, maar heeft me wel veel inzichten gegeven over mijzelf en mijzelf in combinatie met anderen / familie etc.
t Is wel een vrouwtje met lef. In tijden dat ik depressief was en NIKS NIKS NIKS wilde, stond ze af en toe zomaar met de hond voor de deur: We gaan nu rond het meer wandelen. Trek je schoenen maar aan.
Kon haar wel schieten af en toe, maar t heeft stiekem wel een beetje geholpen.
Een paar jaar geleden vertelde ik het hele verhaal (opname enzo) aan een soort vriend. (Is een man van 50, zijn dochter is in haar kinderjaren langzaam blind geworden, dus zij kennen de weg naar het ziekenhuis ook goed)
Hij was echt verbijsterd toen hij mijn verhaal aanhoorde. Hij zei: Het is toch onvoorstelbaar, op een moment dat een mens in zijn leven zo ontzettend veel behoefte heeft aan liefde en begrip... Wordt er zo met iemand omgegaan.
Hij is heel gelovig en erg bezig met naastenliefde, elkaar steunen, elkaar door moeilijke tijden heen slepen etc etc. Dat ben je in zijn visie als mensen naar elkaar verplicht.
Overigens wil ik het geloof niet ophemelen, maar het is me in t ziekenhuis wel opgevallen dat degenen die het best luisterden, de geestelijk raadsvrouwen / mannen waren (ff kwijt hoe die mensen heten, maar die keken naar de mens en niet naar het stempeltje en de pilletjes).
Ik kreeg ook al vrij snel bezoek van de dominee van mijn ouders. (ik kwam al jaren niet meer in de kerk maar dat maakte haar niet uit) en daar heb ik later nog veel aan gehad. Ze heeft niet of nauwelijks God erbij gehaald in de gesprekken, maar heeft me wel veel inzichten gegeven over mijzelf en mijzelf in combinatie met anderen / familie etc.
t Is wel een vrouwtje met lef. In tijden dat ik depressief was en NIKS NIKS NIKS wilde, stond ze af en toe zomaar met de hond voor de deur: We gaan nu rond het meer wandelen. Trek je schoenen maar aan.
Kon haar wel schieten af en toe, maar t heeft stiekem wel een beetje geholpen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 5 augustus 2009 om 21:47
Jemig Moonlight, wat een verhalen. Achteraf bezien komt de shock pas he? Een hele leuke en lieve ex-forummer heeft mij doen inzien dat de behandeling die ik kreeg en die mij nog opgedrongen wordt (massa's pillen) NIET ok is. Iemand met nauwelijks gewicht 375 mg Efexor geven HOORT niet. En dan een hele cocktail van gevaarlijk snoepgoed aka psychofarmaca is NIET normaal. Proefkonijntje, dat ben ik voor hen. Ik kap daar echt mee. Want eens je een dosis vergeet krijg je in mijn geval problemen (epileptische aanval, aanloop tot epileptische aanval). Zeer eng. Ik wil dat niet meer, en wat de psychiater vindt moet 'ie gvd naar de politie brengen. Het duurt tij-den voordat je hersenen weer normaal doen, en ik wil nu gewoon dat het normaal wordt. Geen hormonen meer, geen AD's, geen AP's en geen AE's. Laat die warboel in mijn hoofd zich maar even herstellen. Ik ben nog maar een halfjaar af van al die shit en het kan nog een jaar duren voordat ik zeker weet wat me helpt en wat niet. Ik krijg dan hele combinaties die meneer likkenbaardend opschrijft, maar ik test ze 1 voor 1 uit. Op Valium reageer ik extreem slecht, helemaal van de kaart en een torenhoge hartslag (onmeetbaar, en ik heb al een trauma -echt- overgehouden aan een soortement van hartfalen door een idiote hoeveelheid drugs die ik eens nam, stomme ikke). Dus die spoel ik door de plee. Zyprexa, ik wil het gewoon niet meer (ook al is de dosis laag en ook al dient het tot versterking van andere middelen, ik wil het niet). Slaapmiddel wil ik niet. Ik wil enkel nog tranquilizers gebruiken indien nodig en daar ook mee afbouwen (omdat mijn hersenen zo in de mix zijn gebracht door jarenlange absurd hoge doses ben ik totaal ongevoelig voor normale doses van benzodiazepines en slik ik dus olifantenporties). The hell with it!
Nog gefeliciflapstaart Moon! Het klinkt als een leuke dag. Ik haat verjaardagen, weer een jaar ouder, weer een jaar mislukter. Ik spreek bijna geen vrienden van vroeger meer want die zijn voor de buitenwereld geslaagd, ik niet zo. Ik weet niet of dit voor jullie herkenbaar is, maar ik voel me echt wel 30 jaar ouder. Omdat mijn herinneringen teruggaan tot de babytijd, omdat er zoveel gebeurd is in mijn jeugd, omdat er zoveel gebeurd is nadat ik uit huis ging. Aan de andere kant merk ik ook wel ontwikkeling. Ik was vandaag boos en geirriteerd en kreeg weer zo'n zwartgallige stemming, maar ik kon het een halt toeroepen door te rusten en even niets te doen. Dat vind ik dus positief, want depressie en co wil ik nooit meer.
Lieve poes Propje! Hoe is het met jou? Tof onderschrift ook, haha! Er is hier een topic (stomme topicopener hoor) over 'Obesitas, ik begrijp het niet...' en misschien is het wel iets voor jou, er staan namelijk ook tips in en ervaringen. Ik kan je (hoewel nooit obees geweest) ook wel ervaringsverhalen geven mbt eten en niet-eten en ongezonde levenstijl versus gezonde(re) levensstijl, mocht je daar op zitten te wachten.
Nog gefeliciflapstaart Moon! Het klinkt als een leuke dag. Ik haat verjaardagen, weer een jaar ouder, weer een jaar mislukter. Ik spreek bijna geen vrienden van vroeger meer want die zijn voor de buitenwereld geslaagd, ik niet zo. Ik weet niet of dit voor jullie herkenbaar is, maar ik voel me echt wel 30 jaar ouder. Omdat mijn herinneringen teruggaan tot de babytijd, omdat er zoveel gebeurd is in mijn jeugd, omdat er zoveel gebeurd is nadat ik uit huis ging. Aan de andere kant merk ik ook wel ontwikkeling. Ik was vandaag boos en geirriteerd en kreeg weer zo'n zwartgallige stemming, maar ik kon het een halt toeroepen door te rusten en even niets te doen. Dat vind ik dus positief, want depressie en co wil ik nooit meer.
Lieve poes Propje! Hoe is het met jou? Tof onderschrift ook, haha! Er is hier een topic (stomme topicopener hoor) over 'Obesitas, ik begrijp het niet...' en misschien is het wel iets voor jou, er staan namelijk ook tips in en ervaringen. Ik kan je (hoewel nooit obees geweest) ook wel ervaringsverhalen geven mbt eten en niet-eten en ongezonde levenstijl versus gezonde(re) levensstijl, mocht je daar op zitten te wachten.
woensdag 5 augustus 2009 om 22:10
Nou vind jouw verhalen anders ook vrij heftig! Ik vind het in principe ook troep hoor, al die medicijnen. Ik heb tijden gehad dat ik niks wilde slikken omdat ik er zelf mee om wilde kunnen gaan, maar dat werkt uiteindelijk toch niet helemaal zoals ik wil.
Ben wel steeds lorazepam blijven gebruiken, daar ben ik wel soort van verslaafd aan (1 a 2 mg per dag, dus echt niet zo veel). Ik hoop dat ik ermee kan stoppen als mijn leven in wat rustiger vaarwater gekomen is (als dat al gaat gebeuren). Maar k vind het heerlijk om te kunnen slapen, dan maar met lorazepam.
En nu dus AD, 75 mg. Hogere dosis hoeft ook niet van mij, ik voel me nu ok. (weet niet of het door de AD komt, maar ik geef het een kans)
Vind het knap dat je het redt zonder medicijnen en met weinig alcohol. Er zijn genoeg mensen die -als ze eenmaal begonnen zijn met pillen - meer en meer en meer willen en eindigen als kasplant of als mongool. (bij wijze van)
Ik heb een keer pillen gehad waar ik een soort aanvallen van kreeg. Weet niet hoe epilepsie voelt, maar ik denk zoiets als wat ik toen had. Dan voelde ik t aankomen en kon ik een aantal seconden alleen maar hevig trillen en dan ging het weer. Meteen gestopt met die pillen.
Arts begon laatst weer over een of ander wonderbaarlijk medicijn. Ik even gevraagd of ie niet toevallig diezelfde rare pillen bedoelde. Ja dus.
Toch maar niet dus
Ik had ook totaal geen zin in deze verjaardag. Idd, wat je zegt: weer een jaar ouder en mislukter. Had een tijdje terug al zo'n moment dat ik dacht: 26... en ik heb nog niks bereikt??!!
En dan komt de 27 eraan. Maar ik vind t nu eigenlijk wel een mooi getal, zo'n 2 en een 7. Hoop dat ik er wat van kan maken dit jaar.
En ik moet zeggen: ik ben wel opgegroeid met lieve mensen om me heen. En als die dan op mijn verjaardag komen vind ik dat ook wel bijzonder.
Het is alleen wel eens beklemmend, het nest waar ik uit kom. Je hoort eigenlijk altijd lief en aardig te zijn en vooral geen dingen te doen die anderen teleurstellen. Wat dat betreft zal ik blij zijn als ik weer weg ben en mijn eigen leven heb.
In zekere zin zijn anderen verder als ze deze leeftijd hebben. Maar op andere punten heb ik meer wijsheid, vind ik. Kan ik ze niet kwalijk nemen, als je nooit depressief bent geweest met alle bijkomende ellende dan heb je die ervaring niet.
Ik ken veel mensen die nu het weggetje bewandelen opleiding - afstuderen - baan - vriend (ergens tussendoor gekomen) - samenwonen - trouwplannen - kinderen.
Bij mij zou dat niet passen. Ik wil echt niet ruilen met vriendin X die straks een huis koopt in een juppenwijk, 40 uur per week achter de computer zit om ingewikkelde analyses te maken en s avonds met vriend aan tafel zit en daarna op de bank met de kat. (kat is lief en vriend kan goed koken... daar niet van)
Ik ben ook zo verknocht aan mijn vrijheid. Moet nog even niet denken aan een vaste baan.
Digi, jij komt veel ouder over dan je bent. Je hoeft je toch helemaal niet te omringen met mensen van vroeger? Als jij je daar niet prettig bij voelt en zij jou niet begrijpen dan houdt het op. Er zijn genoeg mensen in de wereld die wel veel meegemaakt hebben en geen waarde hechten aan veel diploma's en mantelpakjes / carrieres.
Ik heb tijdens mijn eerste depressie ook niks meer laten horen naar alle studerende vrienden. Voelde me zo ontzettend mislukt en had de gedachtenkronkel: als ik mijn telefoon uitzet en mijn mail niet lees vergeten ze me wel.
Maar bepaalde vrienden zijn me blijven steunen en dat is wel heel fijn. Ze blijken een stuk meer okee te zijn dan ik dacht. Maar t is ook wel eens lastig, ze snappen me niet altijd. Hoeft ook niet, ik vraag het ook niet.
Zo, wel weer even genoeg getypt. Prop, dank voor je felicitaties!! Ga zo het kado even uitpakken
Ben wel steeds lorazepam blijven gebruiken, daar ben ik wel soort van verslaafd aan (1 a 2 mg per dag, dus echt niet zo veel). Ik hoop dat ik ermee kan stoppen als mijn leven in wat rustiger vaarwater gekomen is (als dat al gaat gebeuren). Maar k vind het heerlijk om te kunnen slapen, dan maar met lorazepam.
En nu dus AD, 75 mg. Hogere dosis hoeft ook niet van mij, ik voel me nu ok. (weet niet of het door de AD komt, maar ik geef het een kans)
Vind het knap dat je het redt zonder medicijnen en met weinig alcohol. Er zijn genoeg mensen die -als ze eenmaal begonnen zijn met pillen - meer en meer en meer willen en eindigen als kasplant of als mongool. (bij wijze van)
Ik heb een keer pillen gehad waar ik een soort aanvallen van kreeg. Weet niet hoe epilepsie voelt, maar ik denk zoiets als wat ik toen had. Dan voelde ik t aankomen en kon ik een aantal seconden alleen maar hevig trillen en dan ging het weer. Meteen gestopt met die pillen.
Arts begon laatst weer over een of ander wonderbaarlijk medicijn. Ik even gevraagd of ie niet toevallig diezelfde rare pillen bedoelde. Ja dus.
Toch maar niet dus
Ik had ook totaal geen zin in deze verjaardag. Idd, wat je zegt: weer een jaar ouder en mislukter. Had een tijdje terug al zo'n moment dat ik dacht: 26... en ik heb nog niks bereikt??!!
En dan komt de 27 eraan. Maar ik vind t nu eigenlijk wel een mooi getal, zo'n 2 en een 7. Hoop dat ik er wat van kan maken dit jaar.
En ik moet zeggen: ik ben wel opgegroeid met lieve mensen om me heen. En als die dan op mijn verjaardag komen vind ik dat ook wel bijzonder.
Het is alleen wel eens beklemmend, het nest waar ik uit kom. Je hoort eigenlijk altijd lief en aardig te zijn en vooral geen dingen te doen die anderen teleurstellen. Wat dat betreft zal ik blij zijn als ik weer weg ben en mijn eigen leven heb.
In zekere zin zijn anderen verder als ze deze leeftijd hebben. Maar op andere punten heb ik meer wijsheid, vind ik. Kan ik ze niet kwalijk nemen, als je nooit depressief bent geweest met alle bijkomende ellende dan heb je die ervaring niet.
Ik ken veel mensen die nu het weggetje bewandelen opleiding - afstuderen - baan - vriend (ergens tussendoor gekomen) - samenwonen - trouwplannen - kinderen.
Bij mij zou dat niet passen. Ik wil echt niet ruilen met vriendin X die straks een huis koopt in een juppenwijk, 40 uur per week achter de computer zit om ingewikkelde analyses te maken en s avonds met vriend aan tafel zit en daarna op de bank met de kat. (kat is lief en vriend kan goed koken... daar niet van)
Ik ben ook zo verknocht aan mijn vrijheid. Moet nog even niet denken aan een vaste baan.
Digi, jij komt veel ouder over dan je bent. Je hoeft je toch helemaal niet te omringen met mensen van vroeger? Als jij je daar niet prettig bij voelt en zij jou niet begrijpen dan houdt het op. Er zijn genoeg mensen in de wereld die wel veel meegemaakt hebben en geen waarde hechten aan veel diploma's en mantelpakjes / carrieres.
Ik heb tijdens mijn eerste depressie ook niks meer laten horen naar alle studerende vrienden. Voelde me zo ontzettend mislukt en had de gedachtenkronkel: als ik mijn telefoon uitzet en mijn mail niet lees vergeten ze me wel.
Maar bepaalde vrienden zijn me blijven steunen en dat is wel heel fijn. Ze blijken een stuk meer okee te zijn dan ik dacht. Maar t is ook wel eens lastig, ze snappen me niet altijd. Hoeft ook niet, ik vraag het ook niet.
Zo, wel weer even genoeg getypt. Prop, dank voor je felicitaties!! Ga zo het kado even uitpakken
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 6 augustus 2009 om 00:03
Meiden, ik volg jullie met belangstelling en ik vind jullie kanjers, die al echt veel bereikt hebben! Het lijkt misschien zo belangrijk een goede studie, carriere etc. maar aan levenswijsheid, begrip, inlevingsvermogen heb je toch veel meer in het leven. En jullie zijn nog jong, dus dat komt misschien ook nog wel.
Ik vind jullie nu al zeer geslaagd.
Ik vind jullie nu al zeer geslaagd.
donderdag 6 augustus 2009 om 00:06
Thanks mocy!
Ik had me al eens afgevraagd of alleen Iris, Prop, Digi en ik hier rondhingen of meer forummers
Ik weet het, die levenswijsheid, begrip en inlevingsvermogen zijn ook heel belangrijk. Wordt tijd dat ze daar een diploma voor maken!
Ik had me al eens afgevraagd of alleen Iris, Prop, Digi en ik hier rondhingen of meer forummers
Ik weet het, die levenswijsheid, begrip en inlevingsvermogen zijn ook heel belangrijk. Wordt tijd dat ze daar een diploma voor maken!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 6 augustus 2009 om 07:35
Lief van je Mocy!
Fijn dat je toch steun hebt gehad Moon. Op zich ik in het begin ook wel hoor, maar ik deelde dat zeker niet met iedereen. En nee, nu midden twintig wil ik ook niet samenwonen, ik wil ook geen kinderen, een relatie moet ik ook nog niet aan beginnen (is even niet goed voor me). Ik ben een beetje bezig met kortetermijnplanning en langere termijnplanning. Ik wil gewoon een paar dingen. Studie, stage hier afmaken, stage in buitenland voor komend jaar, sporten, gezond worden en blijven.
Momenteel zit ik met een te hoge hartslag en een raar hoofd (ik val regelmatig weg in mijn hoofd) maar ik ga vandaag de neuroloog bellen. Huisartsen nemen me toch niet serieus. Ik had van december al een verwijzing naar de neuroloog van een Nederlands ziekenhuis. Ik kreeg een 'echte' epileptische aanval, compleet met uren van de wereld, bewusteloosheid, schuim, wegdraaiende ogen, urine-incontinentie, had me bezeerd (twee nagels dubbelgeklapt). Ik ga bewust een deel van de verwijzing weglaten want er staat wat psychische shit in en ik vertel dat zelf wel, voordat ze me geschift noemen (ongetwijfeld herkenbaar voor jullie, alles ligt daar ineens aan als je eenmaal dat stempel hebt). Ik wil dat ik gecheckt word want eigenlijk kan ik me erg goed voorstellen dat er iets niet geheel klopt in mijn hersenen na jaren enorme doses pillen, pillenmisbruik, overdosis en alcoholisme. Ik stap eens af van 'ze vinden me een aansteller.' Epilepsie is zo vernederend voor me, het zit in de familie en dat ik een lagere drempel heb is natuurlijk niet vreemd. Ik wil helemaal normaal worden in mijn hersenen, dus geen spul meer. Ik slik lorametazepam om te slapen (niet dat dat helpt) en Xanax (soms), betablokkers (zelden, nu wel, hartslag te hoog terwijl ik altijd -net als mijn vader- een zeer langzame hartslag had en een goede conditie).
Ik heb namelijk geinformeerd naar een personal trainer en met een te hoge hartslag mag je niet intensief trainen (niet dat ik meteen als 'm gek ga beginnen). Ik voel me er bovendien niet prettig bij en het is ineens opgekomen, zonder meer stress ofzo.
Vandaag modellenwerk (klinkt cooler dan het is), dus zo onder de douche en dan wil ik even boodschappen doen (werd eens tijd, ik heb al tijden de supermarkt niet gezien, ik beperkte me tot de toko's).
Sja, levenswijsheid. Ik ben een intelligent persoon, maar, zo zeg ik altijd, niet slim. Ik doe namelijk genoeg domme dingen en heb een waslijst aan domme dingen, nou, ik kan met de grootste debiel concurreren. Ach, je leert ervan (als je je het kunt herinneren, that is, psychiater zegt dat mijn geheugen nog terug kan komen maar ik vrees ervoor, heb ook het idee dat mijn cognitieve vaardigheden achteruit zijn gegaan en dat is een groot probleem natuurlijk).
Zat net te kijken voor een auto terwijl ik geeneens een rijbewijs heb Ik moet en zal ooit een Maserati hebben. Mijzelf kennende -als ik geen vreemde beperking krijg- komt die er ook wel. En dat diploma ook. Ik ga me echt moeten concentreren, maar ik kan het intellectueel gezien makkelijk, nu nog concentratiegewijs. Mensen oordelen zo snel als je niet in 1 keer je diploma hebt binnen de normale tijd. Je zal te dom zijn, te lui, te veel hebben gefeest...niets van dat alles, faalangst, depressie, suicidaliteit....helaas. Nahja, hopelijk is dat voorbij.
Fijn dat je toch steun hebt gehad Moon. Op zich ik in het begin ook wel hoor, maar ik deelde dat zeker niet met iedereen. En nee, nu midden twintig wil ik ook niet samenwonen, ik wil ook geen kinderen, een relatie moet ik ook nog niet aan beginnen (is even niet goed voor me). Ik ben een beetje bezig met kortetermijnplanning en langere termijnplanning. Ik wil gewoon een paar dingen. Studie, stage hier afmaken, stage in buitenland voor komend jaar, sporten, gezond worden en blijven.
Momenteel zit ik met een te hoge hartslag en een raar hoofd (ik val regelmatig weg in mijn hoofd) maar ik ga vandaag de neuroloog bellen. Huisartsen nemen me toch niet serieus. Ik had van december al een verwijzing naar de neuroloog van een Nederlands ziekenhuis. Ik kreeg een 'echte' epileptische aanval, compleet met uren van de wereld, bewusteloosheid, schuim, wegdraaiende ogen, urine-incontinentie, had me bezeerd (twee nagels dubbelgeklapt). Ik ga bewust een deel van de verwijzing weglaten want er staat wat psychische shit in en ik vertel dat zelf wel, voordat ze me geschift noemen (ongetwijfeld herkenbaar voor jullie, alles ligt daar ineens aan als je eenmaal dat stempel hebt). Ik wil dat ik gecheckt word want eigenlijk kan ik me erg goed voorstellen dat er iets niet geheel klopt in mijn hersenen na jaren enorme doses pillen, pillenmisbruik, overdosis en alcoholisme. Ik stap eens af van 'ze vinden me een aansteller.' Epilepsie is zo vernederend voor me, het zit in de familie en dat ik een lagere drempel heb is natuurlijk niet vreemd. Ik wil helemaal normaal worden in mijn hersenen, dus geen spul meer. Ik slik lorametazepam om te slapen (niet dat dat helpt) en Xanax (soms), betablokkers (zelden, nu wel, hartslag te hoog terwijl ik altijd -net als mijn vader- een zeer langzame hartslag had en een goede conditie).
Ik heb namelijk geinformeerd naar een personal trainer en met een te hoge hartslag mag je niet intensief trainen (niet dat ik meteen als 'm gek ga beginnen). Ik voel me er bovendien niet prettig bij en het is ineens opgekomen, zonder meer stress ofzo.
Vandaag modellenwerk (klinkt cooler dan het is), dus zo onder de douche en dan wil ik even boodschappen doen (werd eens tijd, ik heb al tijden de supermarkt niet gezien, ik beperkte me tot de toko's).
Sja, levenswijsheid. Ik ben een intelligent persoon, maar, zo zeg ik altijd, niet slim. Ik doe namelijk genoeg domme dingen en heb een waslijst aan domme dingen, nou, ik kan met de grootste debiel concurreren. Ach, je leert ervan (als je je het kunt herinneren, that is, psychiater zegt dat mijn geheugen nog terug kan komen maar ik vrees ervoor, heb ook het idee dat mijn cognitieve vaardigheden achteruit zijn gegaan en dat is een groot probleem natuurlijk).
Zat net te kijken voor een auto terwijl ik geeneens een rijbewijs heb Ik moet en zal ooit een Maserati hebben. Mijzelf kennende -als ik geen vreemde beperking krijg- komt die er ook wel. En dat diploma ook. Ik ga me echt moeten concentreren, maar ik kan het intellectueel gezien makkelijk, nu nog concentratiegewijs. Mensen oordelen zo snel als je niet in 1 keer je diploma hebt binnen de normale tijd. Je zal te dom zijn, te lui, te veel hebben gefeest...niets van dat alles, faalangst, depressie, suicidaliteit....helaas. Nahja, hopelijk is dat voorbij.
donderdag 6 augustus 2009 om 12:03
Volgens mij ben je best goed bezig! Lekker vroeg aan de dag begonnen in ieder geval.
Wel naar dat je lichaam het zo laat afweten. Kan best een gevolg zijn van drank, drugs en medicijnen... maar dat draai je niet terug.
Het kan ook wat anders zijn natuurlijk. Hebben ze al onderzoeken gedaan? Even alles nalopen, bloedprikken, bloeddruk meten, hartfilmpje, dat soort dingen. Ik hoop dat je een goede arts treft.
Ik snap dat je het psychische gedeelte liever weg laat, maar wellicht is het wel goed de medicijnen te vermelden die je gebruikt hebt.
Dat wegvallen... hoe lang ben je dan 'weg'? Val je ook of is het echt alleen je hoofd? Lijkt me heel vervelend, ik hoop dat er iets aan te doen is. En dat je geen epileptische aanvallen meer krijgt, want dat klinkt ook verschrikkelijk.
(ik heb een beetje spijt dat ik in mijn vorige post de bijwerkingen vergeleek met epilepsie. Onwetendheid)
Ha, ik zie ook wel eens leuke auto's maar heb ook geen rijbewijs! Voorlopig hoef ik nog geen auto, zou teveel kosten voor mij, ik reis wel met fiets en trein. Maar dat rijbewijs moet er wel een keer komen. Misschien nog voor mijn volgende verjaardag
Ik ken gelukkig veel mensen die niet binnen 4 of 5 jaar afstuderen. Vaak gaat er in het eerste jaar al 'iets mis' als de wereld ineens aan je voeten ligt en je weg bent van paps en mans. Ik had overigens wel mijn propedeuse in 1 jaar. Hechtte ik toen geen waarde aan maar nu is het mijn hoogste papiertje.
Bijna iedereen die ik ken heeft het tijdens zijn studie wel even moeilijk gehad met iets. Ziekte, sterfgevallen in familie, overspannenheid, studietwijfels, depressie (zelfs dat is niet helemaal taboe). De meesten slagen er wel in om het uiteindelijk af te ronden maar sommigen zijn nog bezig (sinds 2001) En ik ken iemand die na een jaar of 11 afgestudeerd is (anders wilde zijn vriendin niet trouwen... die had de wind er wel onder)
En een hele leuke jongen die 5 jaar over zijn propedeuse gedaan heeft en nu in een kroeg werkt. Ook zonder diploma's dus. Hij hoort er nog helemaal bij, qua vrienden.
Ik was lid van een vereniging toen ik studeerde. Klinkt misschien alsof ik hockeytutje was, maar zo'n vereniging was het niet. Ik ben ook nooit bij een dispuut gegaan, dat hoefde ook niet. Dat was niks voor mij, met zo'n groepje.
Voor mij was de vereniging een groep mensen met wie je lief en leed kon delen, van s morgens vroeg tot s avonds laat (of eigenlijk tot het weer ochtend werd ) kon je er terecht. Het is mijn studie niet altijd ten goede gekomen maar heb er wel heel veel geleerd, over mezelf, over andere mensen.
Er werd veel gezopen, dat wel, maar nooit verplicht. Een 'vriendin' drinkt helemaal niet en die voelde zich er ook prima thuis.
Heel verhaal, even om aan te geven dat de vriendschappen niet alleen oppervlakkig waren en dat je er niet minder om werd als het studeren niet zo goed ging.
Toen ik in een andere stad ging studeren miste ik dat wel erg. Daar was t meer de norm om alles in een keer te halen.
Even een quote van Oscar Wilde:
Nothing that is worth knowing can be taught.
Stond bij een (destijds goede) vriend van mij op zijn afstudeerkaartje. Hij is mega-intelligent maar had wel wat motivatieproblemen met zijn studie, plus de andere problemen van het leven.
Was hij eindelijk klaar... stuurde hij dit
Meiden, succes met alles vandaag.
Wel naar dat je lichaam het zo laat afweten. Kan best een gevolg zijn van drank, drugs en medicijnen... maar dat draai je niet terug.
Het kan ook wat anders zijn natuurlijk. Hebben ze al onderzoeken gedaan? Even alles nalopen, bloedprikken, bloeddruk meten, hartfilmpje, dat soort dingen. Ik hoop dat je een goede arts treft.
Ik snap dat je het psychische gedeelte liever weg laat, maar wellicht is het wel goed de medicijnen te vermelden die je gebruikt hebt.
Dat wegvallen... hoe lang ben je dan 'weg'? Val je ook of is het echt alleen je hoofd? Lijkt me heel vervelend, ik hoop dat er iets aan te doen is. En dat je geen epileptische aanvallen meer krijgt, want dat klinkt ook verschrikkelijk.
(ik heb een beetje spijt dat ik in mijn vorige post de bijwerkingen vergeleek met epilepsie. Onwetendheid)
Ha, ik zie ook wel eens leuke auto's maar heb ook geen rijbewijs! Voorlopig hoef ik nog geen auto, zou teveel kosten voor mij, ik reis wel met fiets en trein. Maar dat rijbewijs moet er wel een keer komen. Misschien nog voor mijn volgende verjaardag
Ik ken gelukkig veel mensen die niet binnen 4 of 5 jaar afstuderen. Vaak gaat er in het eerste jaar al 'iets mis' als de wereld ineens aan je voeten ligt en je weg bent van paps en mans. Ik had overigens wel mijn propedeuse in 1 jaar. Hechtte ik toen geen waarde aan maar nu is het mijn hoogste papiertje.
Bijna iedereen die ik ken heeft het tijdens zijn studie wel even moeilijk gehad met iets. Ziekte, sterfgevallen in familie, overspannenheid, studietwijfels, depressie (zelfs dat is niet helemaal taboe). De meesten slagen er wel in om het uiteindelijk af te ronden maar sommigen zijn nog bezig (sinds 2001) En ik ken iemand die na een jaar of 11 afgestudeerd is (anders wilde zijn vriendin niet trouwen... die had de wind er wel onder)
En een hele leuke jongen die 5 jaar over zijn propedeuse gedaan heeft en nu in een kroeg werkt. Ook zonder diploma's dus. Hij hoort er nog helemaal bij, qua vrienden.
Ik was lid van een vereniging toen ik studeerde. Klinkt misschien alsof ik hockeytutje was, maar zo'n vereniging was het niet. Ik ben ook nooit bij een dispuut gegaan, dat hoefde ook niet. Dat was niks voor mij, met zo'n groepje.
Voor mij was de vereniging een groep mensen met wie je lief en leed kon delen, van s morgens vroeg tot s avonds laat (of eigenlijk tot het weer ochtend werd ) kon je er terecht. Het is mijn studie niet altijd ten goede gekomen maar heb er wel heel veel geleerd, over mezelf, over andere mensen.
Er werd veel gezopen, dat wel, maar nooit verplicht. Een 'vriendin' drinkt helemaal niet en die voelde zich er ook prima thuis.
Heel verhaal, even om aan te geven dat de vriendschappen niet alleen oppervlakkig waren en dat je er niet minder om werd als het studeren niet zo goed ging.
Toen ik in een andere stad ging studeren miste ik dat wel erg. Daar was t meer de norm om alles in een keer te halen.
Even een quote van Oscar Wilde:
Nothing that is worth knowing can be taught.
Stond bij een (destijds goede) vriend van mij op zijn afstudeerkaartje. Hij is mega-intelligent maar had wel wat motivatieproblemen met zijn studie, plus de andere problemen van het leven.
Was hij eindelijk klaar... stuurde hij dit
Meiden, succes met alles vandaag.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
