Psyche
alle pijlers
Stap voor stap: kleine plannen, grootse toekomst
dinsdag 21 juli 2009 om 16:28
Nou, speciaal voor Moonlight, IrisH en de anderen die Iry's topic een beetje vervuilden met onze plannen en kleine minisuccesjes
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
vrijdag 7 augustus 2009 om 20:58
Jij begrijpt het volledig Digi. Ben 'blij', ook al klinkt dat wrang, dat jij dit ook ervaart. Inderdaad, conformeren conformeren conformeren. Hoewel ik dat wel aardig heb afgeleerd, ik leef mijn eigen, unusual leven. Ondanks dat blijft het gevoel om niet te kunnen voldoen. Ik zoek al jaren naar oorzaken, aanwijzingen maar ik kan het gewoon niet vinden. Heb jij concrete aanleidingen dat heeft geleid tot de worstelingen van nu?
Ik word het meest gek van mijn buien van zelfdestructie. Het klinkt mogelijk heftiger dan het is, ik snij mijn polsen niet door, kras niet in mijn armen of ga totaal los, maar ik berokken mijzelf wel degelijk schade. De menselijke psyche is niet te vatten en te vangen.
Wat dat schuldgevoel betreft, je hebt helemaal gelijk. Lang leve de socialisatie.
Ik word het meest gek van mijn buien van zelfdestructie. Het klinkt mogelijk heftiger dan het is, ik snij mijn polsen niet door, kras niet in mijn armen of ga totaal los, maar ik berokken mijzelf wel degelijk schade. De menselijke psyche is niet te vatten en te vangen.
Wat dat schuldgevoel betreft, je hebt helemaal gelijk. Lang leve de socialisatie.
vrijdag 7 augustus 2009 om 21:14
quote:milaatje schreef op 07 augustus 2009 @ 20:18:
Voor de buitenwereld heb ik alles mee. Zie er goed uit, heb veel geld, veel gereisd door modellenwerk en daardoor een interessant netwerk op gebouwen, ben gezond, woon in een groot huis, heb een fantatische vent, heb een leuke en goede job en krijg constant aanbiedingen.. ik kan misselijk worden vanwege het feit dat ik het zo goed doe en voel mij schuldig dat ik mij helemaal niet zo happy voel en soms verzand in een raar soort vorm van zelfdestructie. Ik ben ook nog eens zwanger en alles verloopt voorspoeding.
Milaatje, welkom hier!
Wat je schrijft over jezelf, zo'n beeld had ik ook van je, voor zover ik je op het forum meegemaakt heb. Zelfverzekerd, doordachte antwoorden, intelligent. Maar daar zit dus ook een laag onder.
Vervelend dat je je niet gelukkig voelt bij je situatie. Heb je dit gevoel in vlagen, of is het continu aanwezig?
Heeft het misschien te maken met dat je denkt iedere dag weer te moeten voldoen aan het beeld dat men van je heeft?
Dat je eigenlijk wel eens tot 4 uur in je bed wilt blijven liggen en in een foeilelijk trainingspak over straat gaan lopen zonder make-up en je haar met een net-uit-bed look, maar dat je dat nooit zou doen?
Ik vind het moeilijk iets zinnigs te zeggen, ik 'ken' je nog niet zo goed (forumsgewijs) en ben nogal moe momenteel.
Wel gefeliciteerd met je zwangerschap! Hoop dat je je daar wel blij over kunt voelen.
Misschien ben je teveel met je succes bezig geweest de afgelopen jaren en heb je jezelf niet de kans gegeven je ook eens rot te voelen?
Ik moet denken aan mijn middelbare schooltijd. Ik haalde goede cijfers, had een redelijke vriendengroep, bijbaantje, ging uit etc. t Zag er allemaal goed uit voor de buitenwereld. Maar ik had ontzettend last van mijn darmen jarenlang, schaamde me er heel erg voor en het beïnvloedde mijn gevoel voor eigenwaarde ook behoorlijk. Eigenlijk overheerste dat alles: mijn grootste wens was om van die darmklachten af te komen, ik had er al mijn geld en goede cijfers voor over.
Soms reden we terug na een avond stappen en zat ik nadat ik de laatste vriendin gedag had gezegd huilend op de fiets en lag huilend in bed (met mijn opgeblazen buik)
Als ik dan bijv mijn moeder tegen een tante hoorde zeggen: Met Moonlight gaat het erg goed, op school, goede cijfers etc... , dan dacht ik: het gaat helemaal niet goed!
Maar misschien slaat dit nergens op en is jouw situatie heel anders.
Dat destructieve... ik heb dat zelf alleen als het duidelijk niet goed gaat. In goede tijden heb ik er (gelukkig) geen last van.
Voor de buitenwereld heb ik alles mee. Zie er goed uit, heb veel geld, veel gereisd door modellenwerk en daardoor een interessant netwerk op gebouwen, ben gezond, woon in een groot huis, heb een fantatische vent, heb een leuke en goede job en krijg constant aanbiedingen.. ik kan misselijk worden vanwege het feit dat ik het zo goed doe en voel mij schuldig dat ik mij helemaal niet zo happy voel en soms verzand in een raar soort vorm van zelfdestructie. Ik ben ook nog eens zwanger en alles verloopt voorspoeding.
Milaatje, welkom hier!
Wat je schrijft over jezelf, zo'n beeld had ik ook van je, voor zover ik je op het forum meegemaakt heb. Zelfverzekerd, doordachte antwoorden, intelligent. Maar daar zit dus ook een laag onder.
Vervelend dat je je niet gelukkig voelt bij je situatie. Heb je dit gevoel in vlagen, of is het continu aanwezig?
Heeft het misschien te maken met dat je denkt iedere dag weer te moeten voldoen aan het beeld dat men van je heeft?
Dat je eigenlijk wel eens tot 4 uur in je bed wilt blijven liggen en in een foeilelijk trainingspak over straat gaan lopen zonder make-up en je haar met een net-uit-bed look, maar dat je dat nooit zou doen?
Ik vind het moeilijk iets zinnigs te zeggen, ik 'ken' je nog niet zo goed (forumsgewijs) en ben nogal moe momenteel.
Wel gefeliciteerd met je zwangerschap! Hoop dat je je daar wel blij over kunt voelen.
Misschien ben je teveel met je succes bezig geweest de afgelopen jaren en heb je jezelf niet de kans gegeven je ook eens rot te voelen?
Ik moet denken aan mijn middelbare schooltijd. Ik haalde goede cijfers, had een redelijke vriendengroep, bijbaantje, ging uit etc. t Zag er allemaal goed uit voor de buitenwereld. Maar ik had ontzettend last van mijn darmen jarenlang, schaamde me er heel erg voor en het beïnvloedde mijn gevoel voor eigenwaarde ook behoorlijk. Eigenlijk overheerste dat alles: mijn grootste wens was om van die darmklachten af te komen, ik had er al mijn geld en goede cijfers voor over.
Soms reden we terug na een avond stappen en zat ik nadat ik de laatste vriendin gedag had gezegd huilend op de fiets en lag huilend in bed (met mijn opgeblazen buik)
Als ik dan bijv mijn moeder tegen een tante hoorde zeggen: Met Moonlight gaat het erg goed, op school, goede cijfers etc... , dan dacht ik: het gaat helemaal niet goed!
Maar misschien slaat dit nergens op en is jouw situatie heel anders.
Dat destructieve... ik heb dat zelf alleen als het duidelijk niet goed gaat. In goede tijden heb ik er (gelukkig) geen last van.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 7 augustus 2009 om 21:15
Ik ben ook altijd blij met mensen die me begrijpen, al betekent dat vaak dat zij hetzelfde doormaken en dat gun je hen dan niet, maar toch, de mens is een egoist.
Conformeren interesseert me niet zo meer. Vroeger wel (ik ben wat jonger dan jij maar niet zoveel denk ik hoor). Ik was altijd abnormaal en mijn moeder vond dat maar stom. En ik trok het me aan, dus eigen verantwoordelijkheid. Misschien ben ik een narcist, maar -dit herken je vast- ik zie in alles mijn eigen verantwoordelijkheid. Het lot van de controlfreak. En dan komt er uiteraard bij controleverlies zelfdestructief gedrag om de hoek koekeloeren. Ik ben hard doorgeschoten daarin, erg hard.
Concrete aanleidingen? Wel, op de eerste plaats erfelijkheden uiteraard (als arts spreekt je dat wel aan). Mijn vader is hetzelfde als ik, maar gewoon enorm gedisciplineerd. Hoewel er liefde was in mijn jeugd en ik het tegenwoordig goed kan vinden met pa en ma, ben ik wel redelijk militaristisch opgevoed. Ik was ook altijd de beste, de intelligenste, goed in sport, mooi, al dat gezever. Maar toch zat ik het meest in mijn kop, puberteit trad vroeg in, veel te vroeg, ratio te veel ontwikkeld, emoties quasi-niet, crisis, verbergen, uiten door zelfdestructieve neigingen (wat ooit begon met krasjes zijn nu volwaardige littekens, maar goed, pech). Overigens kan innerlijke zelfdestructie veel erger zijn dan een mes in je pols zetten, dus ik onderschat dat totaal niet hoor.
Voor zover aanleidingen: te snel rationeel nadenken, emoties verstoppen want niet goed mogen en kunnen uiten, vroege puberteit en verandering van mijn uiterlijk in zeer negatieve zin. Ik heb mij erg afgezet maar wilde bij vriendinnetjes weer helemaal perfect zijn. Werd overal verantwoordelijk voor gehouden omdat ik de slimste zou zijn. Heel naar van zogenaamd pedagogisch geschoolde mensen (leraren en co). Uiteindelijk ineens mooi opgedroogd, wist ook niet wat ik daarmee moest, ik had genoeg van het gezag en besloot niet te studeren meteen maar naar het buitenland te vertrekken om daar te werken, daar ook behoorlijk gek geworden (innerlijk, nooit geuit).
Bij mij is dus wel alles in de soep gelopen. Ik wilde trouwens ooit arts worden, maar ik kon eender welke studie gewoon niet goed aan, eender welke normale situatie. Dat gaat nu beter, ik doe langer over m'n studie dan normaal, men oordeelt al snel over je hersencapaciteiten maar had ik nu juist maar wat minder denkvermorgen gehad (heb mijn best gedaan dat weg te zuipen), dan had ik gewoon bij de normale mensen gehoord.
Nu accepteer ik gewoon dat ik afwijk op bepaalde vlakken en ben ik zeer selectief in met wie ik omga. Dat scheelt bergen stress. Ik kan de zin 'ik kan bij jou helemaal mezelf zijn' niet meer horen zonder iemand dood te willen slaan, want die mensen die dat altijd zeiden, wel, daar kon ik mijzelf niet bij zijn. Deed ik het wel, spuide ik eens wat gal, gooide ik wat verdriet eruit, dan reageerde men afwijzend of bagatelliseerde men het. Daar kun je me nog steeds ontzettend agressief mee krijgen.
Het leven zal in principe nooit makkelijk worden denk ik (ik spreek voor mijzelf), maar ook niet geheel onaangenaam. Natuurlijk pas je je vaak aan om maar een beetje te kunnen functioneren (ik heb vanaf vorig jaar augustus totaan april ofzo gewoon binnen gezeten en zitten zuipen, dat werkt ook niet maar was denk ik wel even nodig), maar als je een soort van haven hebt met dezelfde freaks als jij dan valt het best mee.
(overigens heel ziek even, over zelfdestructieve neigingen en uiterlijke schoonheid: ik had vaak de neiging mijzelf te verminken in oa het gezicht, zodat men eindelijk eens zou ophouden met domme opmerkingen en mij kon zien zoals ik vanbinnen was)
Overigens hielp het stoppen met hormonen (pil) mij wel enorm. Dat maakte me een stuk rustiger en uiteraard ook met het verstrijken der jaren zie je ineens het overzicht wel. Acceptatie klinkt zo boeddhistisch, maar ik accepteer een hoop. Of ik ben onverschilliger geworden, dat kan ook.
Dat was een lange post, misschien herken je iets.
Conformeren interesseert me niet zo meer. Vroeger wel (ik ben wat jonger dan jij maar niet zoveel denk ik hoor). Ik was altijd abnormaal en mijn moeder vond dat maar stom. En ik trok het me aan, dus eigen verantwoordelijkheid. Misschien ben ik een narcist, maar -dit herken je vast- ik zie in alles mijn eigen verantwoordelijkheid. Het lot van de controlfreak. En dan komt er uiteraard bij controleverlies zelfdestructief gedrag om de hoek koekeloeren. Ik ben hard doorgeschoten daarin, erg hard.
Concrete aanleidingen? Wel, op de eerste plaats erfelijkheden uiteraard (als arts spreekt je dat wel aan). Mijn vader is hetzelfde als ik, maar gewoon enorm gedisciplineerd. Hoewel er liefde was in mijn jeugd en ik het tegenwoordig goed kan vinden met pa en ma, ben ik wel redelijk militaristisch opgevoed. Ik was ook altijd de beste, de intelligenste, goed in sport, mooi, al dat gezever. Maar toch zat ik het meest in mijn kop, puberteit trad vroeg in, veel te vroeg, ratio te veel ontwikkeld, emoties quasi-niet, crisis, verbergen, uiten door zelfdestructieve neigingen (wat ooit begon met krasjes zijn nu volwaardige littekens, maar goed, pech). Overigens kan innerlijke zelfdestructie veel erger zijn dan een mes in je pols zetten, dus ik onderschat dat totaal niet hoor.
Voor zover aanleidingen: te snel rationeel nadenken, emoties verstoppen want niet goed mogen en kunnen uiten, vroege puberteit en verandering van mijn uiterlijk in zeer negatieve zin. Ik heb mij erg afgezet maar wilde bij vriendinnetjes weer helemaal perfect zijn. Werd overal verantwoordelijk voor gehouden omdat ik de slimste zou zijn. Heel naar van zogenaamd pedagogisch geschoolde mensen (leraren en co). Uiteindelijk ineens mooi opgedroogd, wist ook niet wat ik daarmee moest, ik had genoeg van het gezag en besloot niet te studeren meteen maar naar het buitenland te vertrekken om daar te werken, daar ook behoorlijk gek geworden (innerlijk, nooit geuit).
Bij mij is dus wel alles in de soep gelopen. Ik wilde trouwens ooit arts worden, maar ik kon eender welke studie gewoon niet goed aan, eender welke normale situatie. Dat gaat nu beter, ik doe langer over m'n studie dan normaal, men oordeelt al snel over je hersencapaciteiten maar had ik nu juist maar wat minder denkvermorgen gehad (heb mijn best gedaan dat weg te zuipen), dan had ik gewoon bij de normale mensen gehoord.
Nu accepteer ik gewoon dat ik afwijk op bepaalde vlakken en ben ik zeer selectief in met wie ik omga. Dat scheelt bergen stress. Ik kan de zin 'ik kan bij jou helemaal mezelf zijn' niet meer horen zonder iemand dood te willen slaan, want die mensen die dat altijd zeiden, wel, daar kon ik mijzelf niet bij zijn. Deed ik het wel, spuide ik eens wat gal, gooide ik wat verdriet eruit, dan reageerde men afwijzend of bagatelliseerde men het. Daar kun je me nog steeds ontzettend agressief mee krijgen.
Het leven zal in principe nooit makkelijk worden denk ik (ik spreek voor mijzelf), maar ook niet geheel onaangenaam. Natuurlijk pas je je vaak aan om maar een beetje te kunnen functioneren (ik heb vanaf vorig jaar augustus totaan april ofzo gewoon binnen gezeten en zitten zuipen, dat werkt ook niet maar was denk ik wel even nodig), maar als je een soort van haven hebt met dezelfde freaks als jij dan valt het best mee.
(overigens heel ziek even, over zelfdestructieve neigingen en uiterlijke schoonheid: ik had vaak de neiging mijzelf te verminken in oa het gezicht, zodat men eindelijk eens zou ophouden met domme opmerkingen en mij kon zien zoals ik vanbinnen was)
Overigens hielp het stoppen met hormonen (pil) mij wel enorm. Dat maakte me een stuk rustiger en uiteraard ook met het verstrijken der jaren zie je ineens het overzicht wel. Acceptatie klinkt zo boeddhistisch, maar ik accepteer een hoop. Of ik ben onverschilliger geworden, dat kan ook.
Dat was een lange post, misschien herken je iets.
vrijdag 7 augustus 2009 om 21:35
Ik zat ook teveel 'in mijn hoofd' jarenlang.
Op mijn 17e ben ik (voor bovengenoemde darmklachten) bij een therapeute beland. Ze was ontzettend zweverig... ik zat eigenlijk per ongeluk bij haar. Had een andere kliniek willen bellen maar scheef gekeken in het telefoonboek... zodoende. (zo slim was ik dus ook weer niet )
Eén van de dingen die zij zei was dat ik moest leren te voelen. Dat ik veel te rationeel was. (ik was ook de meeste uren van de dag aan het 'denken', op school, huiswerk, als ik voor me uit zat te mijmeren... altijd dat hoofd).
Ik heb die opmerking wel onthouden en -denk ik- langzaam de knop omgezet om minder te denken en meer te voelen.
Ook ik ben na de middelbare school niet direct gaan studeren. Eerst een cursus gedaan (wel beetje zweverig overigens) en heb dat jaar veel minder intensief hoeven denken. (In de zin van leren, proefwerken, examens, etc)
Ben toen wel de routine van leren kwijtgeraakt, die is nooit meer echt teruggekomen. Maar dat is een ander verhaal.
Op mijn 17e ben ik (voor bovengenoemde darmklachten) bij een therapeute beland. Ze was ontzettend zweverig... ik zat eigenlijk per ongeluk bij haar. Had een andere kliniek willen bellen maar scheef gekeken in het telefoonboek... zodoende. (zo slim was ik dus ook weer niet )
Eén van de dingen die zij zei was dat ik moest leren te voelen. Dat ik veel te rationeel was. (ik was ook de meeste uren van de dag aan het 'denken', op school, huiswerk, als ik voor me uit zat te mijmeren... altijd dat hoofd).
Ik heb die opmerking wel onthouden en -denk ik- langzaam de knop omgezet om minder te denken en meer te voelen.
Ook ik ben na de middelbare school niet direct gaan studeren. Eerst een cursus gedaan (wel beetje zweverig overigens) en heb dat jaar veel minder intensief hoeven denken. (In de zin van leren, proefwerken, examens, etc)
Ben toen wel de routine van leren kwijtgeraakt, die is nooit meer echt teruggekomen. Maar dat is een ander verhaal.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 7 augustus 2009 om 23:33
Moonlight82: Bedankt voor je lieve post. Niets is wat het lijkt, dat is iets dat ik door de jaren heen wel heb geleerd. Voor een deel klop het inderdaad wat je schrijft. Het (ideaal)beeld dat mensen van mij hebben, daar probeer ik waarschijnlijk aan te voldoen. Het gekke is, is dat ik daar niet heel erg bewust mee bezig ben. Het klinkt en het is ook zo contradictoir. Ik heb vaak schijt aan de wereld en dus, als ik dat zou willen, blijf ik een dag op bed liggen en ga ik in een micky mouse legging naar de AH, dat interesseert mij dan op dat moment weer helemaal niks. Ik speel wel vaak mooi weer naar anderen toe, net zoals jij vroeger, dat dan wel.
Hoe gaat het nu met jou darmen? Volg je behandelingen?
Digi: Ik herken veel (again) in wat jij schrijft. Vind het ook indrukwekkend hoe je het neerzet. Hoe je uiteindelijk terechtkomt of in hoeverre je in staat bent om te adapateren aan conventionele instituties en de samenleving hangt denk ik heel erg af van situationele factoren. Ik heb gewoon gebofd met de mensen om mij heen en het nest waaruit ik kom. Ik denk serieus dat ik anders gek was geworden, hoewel ik nog regelmatig bang ben om gek te worden. Was jij een zonderling eigenlijk, want zoals ik het lees had je wel een vriendenclub?
Ik was echt zo'n zonderlingfiguur, kwam van het gymnasium af toen ik net 16 was (vrij vlot dus) en net 22 toen ik basisarts was. Belachelijk vroeg, waardoor ik nooit echt aansluiting vond.
Jammer dat je jezelf dermate in de weg hebt gezeten dat het studeren wat moeizamer ging. Wat doe je op dit moment?
De drang naar zelfverminking heb ik nooit ervaren, gelukkig, ik was blij dat ik er goed geld mee kon verdienen en snel op eigen benen kon staan. Ik heb wel de indruk dat ik op mijn werk minder serieus wordt genomen door mijn uiterlijk. Maar de meeste weten inmiddels wel dat er met mij niet te spotten valt
Weet je, soms haat ik mensen (en daar schaam ik mij heel erg voor) en borrelt er enorme woede op. Ik zie regelmatig gruwelijke dingen, opengereten mensen door ongevallen, verbrand, verminkt en noem maar op en dan haat ik de wereld en de mensen die er wonen en krijg ik moordneigingen.
Oh ja en narcisme, dat zei ooit een collega (een shrink) over. Ik scoorde ook hoog op die range. Maar dat zijn de groten hé!
Hoe gaat het nu met jou darmen? Volg je behandelingen?
Digi: Ik herken veel (again) in wat jij schrijft. Vind het ook indrukwekkend hoe je het neerzet. Hoe je uiteindelijk terechtkomt of in hoeverre je in staat bent om te adapateren aan conventionele instituties en de samenleving hangt denk ik heel erg af van situationele factoren. Ik heb gewoon gebofd met de mensen om mij heen en het nest waaruit ik kom. Ik denk serieus dat ik anders gek was geworden, hoewel ik nog regelmatig bang ben om gek te worden. Was jij een zonderling eigenlijk, want zoals ik het lees had je wel een vriendenclub?
Ik was echt zo'n zonderlingfiguur, kwam van het gymnasium af toen ik net 16 was (vrij vlot dus) en net 22 toen ik basisarts was. Belachelijk vroeg, waardoor ik nooit echt aansluiting vond.
Jammer dat je jezelf dermate in de weg hebt gezeten dat het studeren wat moeizamer ging. Wat doe je op dit moment?
De drang naar zelfverminking heb ik nooit ervaren, gelukkig, ik was blij dat ik er goed geld mee kon verdienen en snel op eigen benen kon staan. Ik heb wel de indruk dat ik op mijn werk minder serieus wordt genomen door mijn uiterlijk. Maar de meeste weten inmiddels wel dat er met mij niet te spotten valt
Weet je, soms haat ik mensen (en daar schaam ik mij heel erg voor) en borrelt er enorme woede op. Ik zie regelmatig gruwelijke dingen, opengereten mensen door ongevallen, verbrand, verminkt en noem maar op en dan haat ik de wereld en de mensen die er wonen en krijg ik moordneigingen.
Oh ja en narcisme, dat zei ooit een collega (een shrink) over. Ik scoorde ook hoog op die range. Maar dat zijn de groten hé!
vrijdag 7 augustus 2009 om 23:49
Leuk dat je nog gereageerd hebt. Was al bijna naar bed
Met mijn darmen gaat het een stuk beter dan vroeger. Het zal altijd mijn zwakke plek blijven, dat wel.
Ik heb een tijd bij een internist gelopen die een aantal mogelijke oorzaken uitgesloten heeft (lactose-intolerantie, coeliakie, ontstekingen) en verder hebben ze niets kunnen vinden, dus wordt het op PDS gehouden.
Ik volg geen behandeling meer. Ik let wel op wat ik eet, geen standaard-dieet, maar ben er door de jaren heen wel een beetje achter gekomen wat goed is en wat niet.
Vriendin van me (ook arts) wordt ook niet altijd serieus genomen met haar jonge vrouwlijke uiterlijk. Dan roepen patienten tegen haar: En ik heb de hele dag nog geen dokter gezien! (ehm... ik BEN de dokter)
Zul je misschien ook wel eens meemaken..
Het lijkt me wel lastig dat je in jouw vak altijd 'professioneel' moet zijn. Je kunt niet tegen een patient zeggen: Ja sorry mevrouw, ik heb vandaag een rotdag, strontchagrijnig, blabla. Als je op een kantoor zit zeg je dat toch even makkelijker tegen collega's.
Mijn studentenleven is niet zo gelopen als bij anderen: een keer geswitcht, verhuisd (eenzaam) en vervolgens heel hard gewerkt om die eenzaamheid niet te voelen. Totdat er een moment kwam dat het niet meer ging, ik eigenlijk niets meer voelde (soort burn-out, depressie) Daarna manisch geworden, opgenomen, therapie.
Ik kan het verhaal heel lang maken, maar ben moe...
Op dit moment ben ik eigenlijk nog bezig mijn leven weer op de rails te krijgen. Onlangs weer depressief geweest, ik heb nog geen betaald werk of studie momenteel, maar ben me wel weer aan het orienteren (wat al heel wat is, een paar maanden geleden wilde ik niks)
Die haatgevoelens. Goed dat je het hier neer zet, lijkt me een opluchting dat het eruit is.
Ik kan me voorstellen dat er een directe link is met wat je in je werk ziet, dat je daarom de mensen kut vindt die dat veroorzaken en de hele wereld kut vindt. Lijkt me geen onlogische gedachte.
t Kan ook ergens anders vandaan komen... i don't know.
Ik wilde nog iets zeggen, maar t is weg... mijn hoofd staat in de slaapstand denk ik.
Welterusten dames!
(Enne... Mickey Mouse legging is wel heel erg hoor.... )
Met mijn darmen gaat het een stuk beter dan vroeger. Het zal altijd mijn zwakke plek blijven, dat wel.
Ik heb een tijd bij een internist gelopen die een aantal mogelijke oorzaken uitgesloten heeft (lactose-intolerantie, coeliakie, ontstekingen) en verder hebben ze niets kunnen vinden, dus wordt het op PDS gehouden.
Ik volg geen behandeling meer. Ik let wel op wat ik eet, geen standaard-dieet, maar ben er door de jaren heen wel een beetje achter gekomen wat goed is en wat niet.
Vriendin van me (ook arts) wordt ook niet altijd serieus genomen met haar jonge vrouwlijke uiterlijk. Dan roepen patienten tegen haar: En ik heb de hele dag nog geen dokter gezien! (ehm... ik BEN de dokter)
Zul je misschien ook wel eens meemaken..
Het lijkt me wel lastig dat je in jouw vak altijd 'professioneel' moet zijn. Je kunt niet tegen een patient zeggen: Ja sorry mevrouw, ik heb vandaag een rotdag, strontchagrijnig, blabla. Als je op een kantoor zit zeg je dat toch even makkelijker tegen collega's.
Mijn studentenleven is niet zo gelopen als bij anderen: een keer geswitcht, verhuisd (eenzaam) en vervolgens heel hard gewerkt om die eenzaamheid niet te voelen. Totdat er een moment kwam dat het niet meer ging, ik eigenlijk niets meer voelde (soort burn-out, depressie) Daarna manisch geworden, opgenomen, therapie.
Ik kan het verhaal heel lang maken, maar ben moe...
Op dit moment ben ik eigenlijk nog bezig mijn leven weer op de rails te krijgen. Onlangs weer depressief geweest, ik heb nog geen betaald werk of studie momenteel, maar ben me wel weer aan het orienteren (wat al heel wat is, een paar maanden geleden wilde ik niks)
Die haatgevoelens. Goed dat je het hier neer zet, lijkt me een opluchting dat het eruit is.
Ik kan me voorstellen dat er een directe link is met wat je in je werk ziet, dat je daarom de mensen kut vindt die dat veroorzaken en de hele wereld kut vindt. Lijkt me geen onlogische gedachte.
t Kan ook ergens anders vandaan komen... i don't know.
Ik wilde nog iets zeggen, maar t is weg... mijn hoofd staat in de slaapstand denk ik.
Welterusten dames!
(Enne... Mickey Mouse legging is wel heel erg hoor.... )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 7 augustus 2009 om 23:53
Ik ga ook slapen, maar Milaatje: in mijn gedachten vermoord en martel ik allerlei mensen op gruwelijke wijze. Gek genoeg geeft dat rust.
Ik ken dat hoor, niet serieus genomen worden door mijn uiterlijk. Ik verdien er ook mijn geld mee (escortwerk, modellenwerk, al beperkt zich dat tot artistiek naakt omdat ik verder weinig fotogeniek ben al ben ik wel vaak op straat aangesproken en benaderd, maar dat kan ook een truc zijn, ik ben er niet in geinteresseerd iig) maar ja, erg lang haar, echt een poppetje, maar ik heb 5 tattoos en dat breekt mijn lieve semi-perfecte uiterlijk. Vind ik fijn.
En nu ga ik slapen, morgen veel werk.
Slaapwel!
Ik ken dat hoor, niet serieus genomen worden door mijn uiterlijk. Ik verdien er ook mijn geld mee (escortwerk, modellenwerk, al beperkt zich dat tot artistiek naakt omdat ik verder weinig fotogeniek ben al ben ik wel vaak op straat aangesproken en benaderd, maar dat kan ook een truc zijn, ik ben er niet in geinteresseerd iig) maar ja, erg lang haar, echt een poppetje, maar ik heb 5 tattoos en dat breekt mijn lieve semi-perfecte uiterlijk. Vind ik fijn.
En nu ga ik slapen, morgen veel werk.
Slaapwel!
vrijdag 7 augustus 2009 om 23:58
Oh ik studeer nu enkel nog filosofie (ben het kotsbeu, ook omdat ik gewoon niet tussen die wereldvreemde studenten pas dus ga ik switchen naar avondstudie), maar ben dus model, escortdame (geheel zelfstandig, ik run alles zelf), ik schrijf en verdien er goed mee, had een stage (ook schrijven) maar moest afhaken wegens gezondheidsproblemen maar kan het inhalen (heeft overigens niets met studie te maken, ik heb die stage zelf gezocht) en ga meedoen aan de selectieprocedures voor stage in het buitenland (heb al een streepje voor als buitenlander die in vier landen heeft gewoond en door talenkennis, de dame van de organisatie vond me uitermate geschikt voor een (betaalde) managementstage). Ik doe dus wel dingen, maar heb wel diepe dalen gehad.
zaterdag 8 augustus 2009 om 00:13
Hé late slaper! Moest wel erg lachen om je laatste zin, over die legging Inderdaad ernstig en ik gymde er vroeger altijd in, schaamteloos, toen al!
Fijn dat het met je darmen beter gaat. Ik kom PDS regelmatig tegen bij patiënten en het is een erg lastig probleem.
Knap dat je zo aan jezelf werkt, dat zal niet eenvoudig zijn, accepteren dat je hulp nodig hebt en dat je leven mogelijk niet is wat je er van had voorgesteld. Maar er komt een moment, en daar ben ik van overtuigd, dat je meer zaait dan wat je geoogst hebt en dan ben je jezelf dankbaar dat je alle hulp en handvatten hebt aangegrepen. Ik stel vast dat je in ieder geval beschikt over lef, moed en doorzettingsvermogen om ervoor te zorgen je leven weer op de rit te krijgen. Want wegstoppen is zovéél makkelijker, ook al lijk je niet meer weg te kunnen lopen voor problemen, toch is het wegmaken van gevoelens makkelijker dan er mee te dealen. Jij gaat nu dus het leven aan, echt leven! Super.
Professionaliteit bewaren vind ik niet zo moeilijk over het algemeen, ik kan mijn emoties goed afsplitsen. Mogelijk is dat juist het punt waar ik tegenaan loop.
Afijn, het wordt tijd dat ik en die kleine in mijn buik gaan rusten.
Welterusten!
Fijn dat het met je darmen beter gaat. Ik kom PDS regelmatig tegen bij patiënten en het is een erg lastig probleem.
Knap dat je zo aan jezelf werkt, dat zal niet eenvoudig zijn, accepteren dat je hulp nodig hebt en dat je leven mogelijk niet is wat je er van had voorgesteld. Maar er komt een moment, en daar ben ik van overtuigd, dat je meer zaait dan wat je geoogst hebt en dan ben je jezelf dankbaar dat je alle hulp en handvatten hebt aangegrepen. Ik stel vast dat je in ieder geval beschikt over lef, moed en doorzettingsvermogen om ervoor te zorgen je leven weer op de rit te krijgen. Want wegstoppen is zovéél makkelijker, ook al lijk je niet meer weg te kunnen lopen voor problemen, toch is het wegmaken van gevoelens makkelijker dan er mee te dealen. Jij gaat nu dus het leven aan, echt leven! Super.
Professionaliteit bewaren vind ik niet zo moeilijk over het algemeen, ik kan mijn emoties goed afsplitsen. Mogelijk is dat juist het punt waar ik tegenaan loop.
Afijn, het wordt tijd dat ik en die kleine in mijn buik gaan rusten.
Welterusten!
zaterdag 8 augustus 2009 om 07:54
Godver, ik druk op een knop en alles is weg.
Milaatje, wat ik jou schreef was dat deze zin van jou: ik kan mijn emoties goed afsplitsen. Mogelijk is dat juist het punt waar ik tegenaan loop. herkenbaar is voor me. Dat kan gaan groeien en meestal niet op een fijne manier. Ik werd (en word, daar ben ik nog niet vanaf) dan agressief, boos (op mezelf vaak, ook wel op anderen), maar kropte dat allemaal op, het resulteerde in zelfbeschadiging en een storm in mijn hoofd. Afstand nemen (in jouw geval lastig) door echt als kluizenaar te leven (gelukkig participeer ik weer meer aan het normale leven) hielp voor een tijdje, en -dit klinkt zo jeukerig- lieve dingen doen voor je. Een bosje bloemen om de zoveel dagen voor mezelf, zoiets kleins, helpt me. Sporten wil ik ook weer doen, ik wandel nu enkel maar meer zit er even niet in (herstellende van maagontsteking en longontsteking). Ik ga na mijn examens -dat wordt stress want een heel jaar niets gedaan) drie dagen naar een welnesskliniek, alleen, als cadeau voor mijn lijf en geest. Nog gefeliciteerd trouwens met je zwangerschap!
Moonlight, darmklachten zijn heel vervelend. Ik heb dat de afgelopen maanden mogen ervaren (gelukkig niet zoals bij jou) en door die ontsteking in mijn maag heb ik op allerlei plaatsen (trein, in de wachtzaal van de dokter, bedekt op straat, in cafe's) moeten overgeven en het eerst wat ik dan deed is bepalen waar het toilet ergens was. Naar! Gelukkig ben jij er vanaf (toch?). Werk jij eigenlijk nu?
Ben toch benieuwd naar IrisH. En naar Propje. Maar als ze even niet willen schrijven: kan ik me voorstellen.
Het lijkt me leuk eens een minimeet te doen, is daar iemand voor in? Sowieso staat mijn kleine huis ter beschikking voor iemand hier die gewoon even naar jullie zuiderburen wil afzakken en een internationale stad willen bezoeken. Er is plaats voor overnachting, dus dat aanbod staat voor wie er zin in heeft. Niet nu, maar na de examens. En als iemand het aandurft: ik zal koken voor jou/jullie
Zit hier met branderige ogen en ga straks naar de apotheek voor oogdruppels. Ik maak te weinig traanvocht aan (daarom kan ik geen lenzen, heb wel een leesbril) en nu doet het echt pijn.
Milaatje, ik heb een topic op Gezondheid over sterilisatie, misschien interessant voor jou om daar als arts naar te kijken? Hoeft niet hoor, voel je niet verplicht. Ik herken enkel veel in jou en jouw ratio, daar kan ik mee communiceren, vandaar.
Ik was trouwens Milaatje, in tegenstelling tot jou, vanaf mijn dertiende een enorme lastpak en heb mij niet meer ingezet voor school (er gebeurde enorm veel thuis, ruzies, Jeugdzorg kwam er nog aan te pas, botsingen, mijn vader en ik hebben 6 jaar lang niet gepraat en mijn broer verziekte een hoop, dus eigenlijk niet zo gek dat ik nergens zin in had, maar ik heb mijzelf wel altijd intellectueel gevoed met lezen en leren buiten school om).
Gefeliciteerd nog met je zwangerschap, hoe ver ben je? Zat het in de planning? Jij bent toch zo een jaar op 27 als ik me niet vergis? Gewoon om een beetje een beeld te krijgen hoor, voorgaande zinnen bevatten geen oordeel en zijn niet aan elkaar te verbinden als zijnde een conclusie.
Vroege groetjes vanuit Bruxelles!
Milaatje, wat ik jou schreef was dat deze zin van jou: ik kan mijn emoties goed afsplitsen. Mogelijk is dat juist het punt waar ik tegenaan loop. herkenbaar is voor me. Dat kan gaan groeien en meestal niet op een fijne manier. Ik werd (en word, daar ben ik nog niet vanaf) dan agressief, boos (op mezelf vaak, ook wel op anderen), maar kropte dat allemaal op, het resulteerde in zelfbeschadiging en een storm in mijn hoofd. Afstand nemen (in jouw geval lastig) door echt als kluizenaar te leven (gelukkig participeer ik weer meer aan het normale leven) hielp voor een tijdje, en -dit klinkt zo jeukerig- lieve dingen doen voor je. Een bosje bloemen om de zoveel dagen voor mezelf, zoiets kleins, helpt me. Sporten wil ik ook weer doen, ik wandel nu enkel maar meer zit er even niet in (herstellende van maagontsteking en longontsteking). Ik ga na mijn examens -dat wordt stress want een heel jaar niets gedaan) drie dagen naar een welnesskliniek, alleen, als cadeau voor mijn lijf en geest. Nog gefeliciteerd trouwens met je zwangerschap!
Moonlight, darmklachten zijn heel vervelend. Ik heb dat de afgelopen maanden mogen ervaren (gelukkig niet zoals bij jou) en door die ontsteking in mijn maag heb ik op allerlei plaatsen (trein, in de wachtzaal van de dokter, bedekt op straat, in cafe's) moeten overgeven en het eerst wat ik dan deed is bepalen waar het toilet ergens was. Naar! Gelukkig ben jij er vanaf (toch?). Werk jij eigenlijk nu?
Ben toch benieuwd naar IrisH. En naar Propje. Maar als ze even niet willen schrijven: kan ik me voorstellen.
Het lijkt me leuk eens een minimeet te doen, is daar iemand voor in? Sowieso staat mijn kleine huis ter beschikking voor iemand hier die gewoon even naar jullie zuiderburen wil afzakken en een internationale stad willen bezoeken. Er is plaats voor overnachting, dus dat aanbod staat voor wie er zin in heeft. Niet nu, maar na de examens. En als iemand het aandurft: ik zal koken voor jou/jullie
Zit hier met branderige ogen en ga straks naar de apotheek voor oogdruppels. Ik maak te weinig traanvocht aan (daarom kan ik geen lenzen, heb wel een leesbril) en nu doet het echt pijn.
Milaatje, ik heb een topic op Gezondheid over sterilisatie, misschien interessant voor jou om daar als arts naar te kijken? Hoeft niet hoor, voel je niet verplicht. Ik herken enkel veel in jou en jouw ratio, daar kan ik mee communiceren, vandaar.
Ik was trouwens Milaatje, in tegenstelling tot jou, vanaf mijn dertiende een enorme lastpak en heb mij niet meer ingezet voor school (er gebeurde enorm veel thuis, ruzies, Jeugdzorg kwam er nog aan te pas, botsingen, mijn vader en ik hebben 6 jaar lang niet gepraat en mijn broer verziekte een hoop, dus eigenlijk niet zo gek dat ik nergens zin in had, maar ik heb mijzelf wel altijd intellectueel gevoed met lezen en leren buiten school om).
Gefeliciteerd nog met je zwangerschap, hoe ver ben je? Zat het in de planning? Jij bent toch zo een jaar op 27 als ik me niet vergis? Gewoon om een beetje een beeld te krijgen hoor, voorgaande zinnen bevatten geen oordeel en zijn niet aan elkaar te verbinden als zijnde een conclusie.
Vroege groetjes vanuit Bruxelles!
zaterdag 8 augustus 2009 om 11:52
Heb nog niet alles gelezen, uitgeslapen en een duf hoofd
Milaatje, bedankt voor je reactie. En voor je complimenten, vind ik echt fijn om te horen!
Ik kreeg gisteren in een ander topic een aantal verwijten en zoiets kan me dan echt raken. Dan moet ik echt ff buiten wat anders gaan doen voordat ik weer rustig ben.
Ik heb de situatie aardig geacctepteerd inmiddels. Niet dat ik wil blijven leven hoe ik nu leef, maar mezelf en mijn manisch depressiviteit accepteer ik meestal wel.
Ik heb jarenlang zo'n onbestemd gevoel gehad: ik ben niet gelukkig, waar komt dat door? En dan veranderde ik van woning, van studie, van vriendengroep.... steeds in de hoop dat ik 'het' dan zou vinden. Nu weet ik dat mijn gevoelens gewoon bij mijn ziekte horen en dat ik me daar niet steeds allerlei vragen bij hoef te stellen of analyses hoef te maken.
Digi, ik vraag er eigenlijk nooit naar, maar als je meer wilt vertellen over die turbulente periode met jeugdzorg.... schrijf maar op!
Je hebt een broer he? Heb je nog contact met hem?
Een minimeet lijkt me erg leuk!
Ik kijk wel eens op het topic van de HalloMeeting maar waarschijnlijk kan ik die datum al niet... en verder ben ik bang dat je door de bomen het bos niet meer ziet met al die mensen: iedereen wil natuurlijk weten wie bepaalde personen zijn (BGB, Meds, (komen denk niet), jou: Digi,) Ben zelf ook benieuwd naar mensen... maar als ik niet kan dan gaat t niet. En voor goede gesprekken is dat niet de beste gelegenheid.
Digi en Milaatje, jullie zijn erg rationeel, benadrukken jullie steeds. Ik denk dat daar ook een 'valkuil' zit. Gevoelens zijn soms niet rationeel te benaderen, je moet ze gewoon voelen.
*Wil best de zweverige tegenhanger zijn hier*
(heb wel wat gezweef meegekregen hier en daar. Maar hoop er nuchter in te staan)
Milaatje, bedankt voor je reactie. En voor je complimenten, vind ik echt fijn om te horen!
Ik kreeg gisteren in een ander topic een aantal verwijten en zoiets kan me dan echt raken. Dan moet ik echt ff buiten wat anders gaan doen voordat ik weer rustig ben.
Ik heb de situatie aardig geacctepteerd inmiddels. Niet dat ik wil blijven leven hoe ik nu leef, maar mezelf en mijn manisch depressiviteit accepteer ik meestal wel.
Ik heb jarenlang zo'n onbestemd gevoel gehad: ik ben niet gelukkig, waar komt dat door? En dan veranderde ik van woning, van studie, van vriendengroep.... steeds in de hoop dat ik 'het' dan zou vinden. Nu weet ik dat mijn gevoelens gewoon bij mijn ziekte horen en dat ik me daar niet steeds allerlei vragen bij hoef te stellen of analyses hoef te maken.
Digi, ik vraag er eigenlijk nooit naar, maar als je meer wilt vertellen over die turbulente periode met jeugdzorg.... schrijf maar op!
Je hebt een broer he? Heb je nog contact met hem?
Een minimeet lijkt me erg leuk!
Ik kijk wel eens op het topic van de HalloMeeting maar waarschijnlijk kan ik die datum al niet... en verder ben ik bang dat je door de bomen het bos niet meer ziet met al die mensen: iedereen wil natuurlijk weten wie bepaalde personen zijn (BGB, Meds, (komen denk niet), jou: Digi,) Ben zelf ook benieuwd naar mensen... maar als ik niet kan dan gaat t niet. En voor goede gesprekken is dat niet de beste gelegenheid.
Digi en Milaatje, jullie zijn erg rationeel, benadrukken jullie steeds. Ik denk dat daar ook een 'valkuil' zit. Gevoelens zijn soms niet rationeel te benaderen, je moet ze gewoon voelen.
*Wil best de zweverige tegenhanger zijn hier*
(heb wel wat gezweef meegekregen hier en daar. Maar hoop er nuchter in te staan)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 8 augustus 2009 om 11:55
Ja Digi, succes met werken vandaag!
Chicatjoe, wat voor therapie heb jij gehad voor je darmen? En welke diagnose had jij?
Ik duim voor je maandag, met solliciteren. Gaat vast goed. Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik las even niet goed en dacht dat je zelf met een katheter zat. Leek me erg vervelend. Maar gelukkig: het valt mee!
Ooh wat ben ik duf. Erg rommelig geslapen vannacht, hele rare dromen. Op een gegeven moment lorazepam genomen maar die voel ik nog steeds.
Chicatjoe, wat voor therapie heb jij gehad voor je darmen? En welke diagnose had jij?
Ik duim voor je maandag, met solliciteren. Gaat vast goed. Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik las even niet goed en dacht dat je zelf met een katheter zat. Leek me erg vervelend. Maar gelukkig: het valt mee!
Ooh wat ben ik duf. Erg rommelig geslapen vannacht, hele rare dromen. Op een gegeven moment lorazepam genomen maar die voel ik nog steeds.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 8 augustus 2009 om 12:44
Ik ga een poging wagen om op alles wat er geschreven is te regeageren, ondanks de zwangerschapsdementie
Allereerst Chicatjoe, veel succes met je sollicitatie! Dergelijke formaliteiten zijn altijd spannend. Blijf jezelf, luidt mijn softe advies, ingcongruentie valt al dan niet bewust op en daarom is dat zo belangrijk. Dat voelt ook veel vetrouwder. Ik duim voor je!
Moonlight: het is denk ik wel fijn dat je nu weet waar dat onbestemde gevoel vandaan komt? Al kom je dan weer in het proces van het accepteren van hetgeen waar je aan lijdt. Ook niet eenvoudig. Het gevoel 'levenslang' te hebben, want bepaalde aandoeningen van psychische aard gaan niet meer over (hoewel ik daar anders in sta overigens) en dat lijkt mij lastig.
Jammer dat je zo slecht geslapen hebt! Vaker last van?
Je hebt overigens gelijk dat rationaliteit een valkuil kan zijn. Behalve rationeel ben ik behoorlijk cynisch en ik lach veel weg met mijn cynisme (waar alleen ik om kan lachen ). Maar dat is mijn manier om te copen met bepaalde situaties. Een valkuil wordt het pas op het moment dat ik er last van heb dat ik geen tijd besteed aan mijn emotionele leven. En dat schiet er soms wat bij in inderdaad, maar nu met de gierende hormonen lijkt er een soort van rebound te komen
Digi: Jij moet aan de bak vandaag? Al wat minder brak?
Jij was dus het stereotype van een lastige puber?
'Grappig' dat je het zo herkent (en vice versa), jij spreekt (of eigenlijk schrijft) soms dingen uit die ik denk.
Jij bent van origine toch Nederlandse trouwens? Wat doe je in Brussel?
Ik zal eens een kijkje nemen bij het sterilisatietopic vandaag.
Oh ja, ik ben nu 16 weken. Gepland dit keer, eigenlijk na aanleiding van een ongeplande zwangerschap. Ik ben inderdaad 27. Bedankt voor alle felicitaties!
Allereerst Chicatjoe, veel succes met je sollicitatie! Dergelijke formaliteiten zijn altijd spannend. Blijf jezelf, luidt mijn softe advies, ingcongruentie valt al dan niet bewust op en daarom is dat zo belangrijk. Dat voelt ook veel vetrouwder. Ik duim voor je!
Moonlight: het is denk ik wel fijn dat je nu weet waar dat onbestemde gevoel vandaan komt? Al kom je dan weer in het proces van het accepteren van hetgeen waar je aan lijdt. Ook niet eenvoudig. Het gevoel 'levenslang' te hebben, want bepaalde aandoeningen van psychische aard gaan niet meer over (hoewel ik daar anders in sta overigens) en dat lijkt mij lastig.
Jammer dat je zo slecht geslapen hebt! Vaker last van?
Je hebt overigens gelijk dat rationaliteit een valkuil kan zijn. Behalve rationeel ben ik behoorlijk cynisch en ik lach veel weg met mijn cynisme (waar alleen ik om kan lachen ). Maar dat is mijn manier om te copen met bepaalde situaties. Een valkuil wordt het pas op het moment dat ik er last van heb dat ik geen tijd besteed aan mijn emotionele leven. En dat schiet er soms wat bij in inderdaad, maar nu met de gierende hormonen lijkt er een soort van rebound te komen
Digi: Jij moet aan de bak vandaag? Al wat minder brak?
Jij was dus het stereotype van een lastige puber?
'Grappig' dat je het zo herkent (en vice versa), jij spreekt (of eigenlijk schrijft) soms dingen uit die ik denk.
Jij bent van origine toch Nederlandse trouwens? Wat doe je in Brussel?
Ik zal eens een kijkje nemen bij het sterilisatietopic vandaag.
Oh ja, ik ben nu 16 weken. Gepland dit keer, eigenlijk na aanleiding van een ongeplande zwangerschap. Ik ben inderdaad 27. Bedankt voor alle felicitaties!
zaterdag 8 augustus 2009 om 12:52
Laatste twee pagina's gelezen, wat een herkenning en wat schrijven jullie helder, vooral jij, Digi. Jullie posts spreken me aan. Ik wou dat ik me zo kon uiten. Ja, rationeel gaat het goed genoeg, ik praat en ik praat, maar met gevoel, dat is een ander verhaal. Voelen is eng en confronterend. Trouwens, ik zag hier dat last van maag en darmen ook met therapie (en dingen die je daar dus tegenkomt) te maken kan hebben; dat verklaart even veel voor mij nu.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 8 augustus 2009 om 13:58
quote:milaatje schreef op 08 augustus 2009 @ 12:44:
Moonlight: het is denk ik wel fijn dat je nu weet waar dat onbestemde gevoel vandaan komt? Al kom je dan weer in het proces van het accepteren van hetgeen waar je aan lijdt. Ook niet eenvoudig. Het gevoel 'levenslang' te hebben, want bepaalde aandoeningen van psychische aard gaan niet meer over (hoewel ik daar anders in sta overigens) en dat lijkt mij lastig.
Jammer dat je zo slecht geslapen hebt! Vaker last van?
Ik sta daar dus ook anders in
Een psycholoog (rare vent overigens, maar ergens ook wel een goede), reageerde eens zo:
Moonlight: Blabla, omdat ik manisch depressief ben...
Psych: Bent GEWEEST. Je bent nu toch stabiel?
Vond ik wel een mooie. Ben overigens daarna nog regelmatig depressief geweest, maar op het moment van dat gesprek ging het inderdaad erg goed. M-D krijgt altijd het stempel levenslang, maar het is maar hoe je er tegenaan kijkt.
Ja, ik slaap vaker slecht. Ooit was het de oorzaak van mijn 'crash' denk ik. Toen sliep ik een maand nauwelijks en nam het niet serieus genoeg om achter medicatie aan te gaan.
Te lang forummen is ook niet goed voor me, haha. Als ik 's avonds laat nog op het forum zit kan ik zomaar iets van het forum erbij halen in mijn dromen.
Zou beter zijn om na 19.00 uur de PC uit te laten... maar dat is moeilijk
Moonlight: het is denk ik wel fijn dat je nu weet waar dat onbestemde gevoel vandaan komt? Al kom je dan weer in het proces van het accepteren van hetgeen waar je aan lijdt. Ook niet eenvoudig. Het gevoel 'levenslang' te hebben, want bepaalde aandoeningen van psychische aard gaan niet meer over (hoewel ik daar anders in sta overigens) en dat lijkt mij lastig.
Jammer dat je zo slecht geslapen hebt! Vaker last van?
Ik sta daar dus ook anders in
Een psycholoog (rare vent overigens, maar ergens ook wel een goede), reageerde eens zo:
Moonlight: Blabla, omdat ik manisch depressief ben...
Psych: Bent GEWEEST. Je bent nu toch stabiel?
Vond ik wel een mooie. Ben overigens daarna nog regelmatig depressief geweest, maar op het moment van dat gesprek ging het inderdaad erg goed. M-D krijgt altijd het stempel levenslang, maar het is maar hoe je er tegenaan kijkt.
Ja, ik slaap vaker slecht. Ooit was het de oorzaak van mijn 'crash' denk ik. Toen sliep ik een maand nauwelijks en nam het niet serieus genoeg om achter medicatie aan te gaan.
Te lang forummen is ook niet goed voor me, haha. Als ik 's avonds laat nog op het forum zit kan ik zomaar iets van het forum erbij halen in mijn dromen.
Zou beter zijn om na 19.00 uur de PC uit te laten... maar dat is moeilijk
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 8 augustus 2009 om 14:01
Miaatje, dikke kans dat we hier wel om je cynisme kunnen lachen
Ik houd er wel van meestal en als ik me niet vergis Digi ook
Ik heb ook wat Milaatje en Elmervrouw benoemen: Digi schrijft dingen die ik niet zomaar durf te zeggen of schrijven.
Van rotzooi in huis, de vloer een jaar niet vegen, tot flessen wodka, suicidepogingen, gevoelens van misluktheid, etc.
Ik schrijf nog steeds niet alles maar heb wel het idee dat het in dit topic zou kunnen en mogen.
(Dank je Digi, door jouw openheid maak je het voor anderen ook mogelijk open te zijn)
Ik houd er wel van meestal en als ik me niet vergis Digi ook
Ik heb ook wat Milaatje en Elmervrouw benoemen: Digi schrijft dingen die ik niet zomaar durf te zeggen of schrijven.
Van rotzooi in huis, de vloer een jaar niet vegen, tot flessen wodka, suicidepogingen, gevoelens van misluktheid, etc.
Ik schrijf nog steeds niet alles maar heb wel het idee dat het in dit topic zou kunnen en mogen.
(Dank je Digi, door jouw openheid maak je het voor anderen ook mogelijk open te zijn)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 8 augustus 2009 om 14:09
Elmervrouw, welkom!
Als je hier wilt schrijven, ga je gang. Alleen lezen is ook goed (maar als je meeschrijft is ook voor ons fijn)
Ik heb laatst in een ander topic (een deel van) jouw verhaal gelezen. Erg heftig.
Ik hoop dat je toch durft iets van je gevoelens hier neer te zetten.
Ik las laatst (even kijken of ik dat nog heb liggen... nee dus) dat er in de darmen ontzettend veel zenuwuiteinden zitten en dat het (dus) ook niet zo raar is dat veel mensen bij spanningsklachten last van hun darmen krijgen.
(Mila... voel je vrij om me te corrigeren als ik dingen zeg die niet kloppen)
Wel weer een folder gevonden over de 'relatie Voeding en Pscyche... IQ, gedrag en depressie'. Het hangt allemaal met elkaar samen.
'Grappig' trouwens, één van de strekkingen van dit topic was: We hebben geen huisje, boompje, beestje, vent en kinderen (okay, prop wel voor een deel) en geen carriere... hoe worden we toch succesvol.
En dan komt Milaatje binnen en leert ons dat al die dingen geen garantie zijn voor een gelukkig gevoel.
Ik ben zo blij met dit topic!
(ga nu weer naar buiten... voelde me een beetje begluurd door de buurman... bah)
Als je hier wilt schrijven, ga je gang. Alleen lezen is ook goed (maar als je meeschrijft is ook voor ons fijn)
Ik heb laatst in een ander topic (een deel van) jouw verhaal gelezen. Erg heftig.
Ik hoop dat je toch durft iets van je gevoelens hier neer te zetten.
Ik las laatst (even kijken of ik dat nog heb liggen... nee dus) dat er in de darmen ontzettend veel zenuwuiteinden zitten en dat het (dus) ook niet zo raar is dat veel mensen bij spanningsklachten last van hun darmen krijgen.
(Mila... voel je vrij om me te corrigeren als ik dingen zeg die niet kloppen)
Wel weer een folder gevonden over de 'relatie Voeding en Pscyche... IQ, gedrag en depressie'. Het hangt allemaal met elkaar samen.
'Grappig' trouwens, één van de strekkingen van dit topic was: We hebben geen huisje, boompje, beestje, vent en kinderen (okay, prop wel voor een deel) en geen carriere... hoe worden we toch succesvol.
En dan komt Milaatje binnen en leert ons dat al die dingen geen garantie zijn voor een gelukkig gevoel.
Ik ben zo blij met dit topic!
(ga nu weer naar buiten... voelde me een beetje begluurd door de buurman... bah)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 8 augustus 2009 om 14:44
quote:chicatjoe schreef op 08 augustus 2009 @ 14:38:
@moonlight, ik heb 4 dagen in de week->smorgens, dagtherapie gevolgd, dat was niet voor mijn darmen, maar voor mijn psychische gezondheid.
Ik ben dan nu ook helemaal van mening dat als doktoren voor de rest niet echt iets kunnen vinden, het psychisch is.
Daar ben ik het niet geheel mee eens.
Ik ken bijvoorbeeld mensen die met veel darmklachten terug gekomen zijn uit Zuid-Amerika. Kilo's afgevallen en de doktoren in Nederland doen er niet zoveel aan.
Dan geloof ik niet dat het tussen de oren zit. Darmen zijn een heel gevoelig systeem en als er eenmaal iets mis is (bijv een bacteriele infectie) kan het zijn dat ze heel lang van slag blijven.
Maar ik vind het voor jou heel fijn dat je van je klachten af bent.
@moonlight, ik heb 4 dagen in de week->smorgens, dagtherapie gevolgd, dat was niet voor mijn darmen, maar voor mijn psychische gezondheid.
Ik ben dan nu ook helemaal van mening dat als doktoren voor de rest niet echt iets kunnen vinden, het psychisch is.
Daar ben ik het niet geheel mee eens.
Ik ken bijvoorbeeld mensen die met veel darmklachten terug gekomen zijn uit Zuid-Amerika. Kilo's afgevallen en de doktoren in Nederland doen er niet zoveel aan.
Dan geloof ik niet dat het tussen de oren zit. Darmen zijn een heel gevoelig systeem en als er eenmaal iets mis is (bijv een bacteriele infectie) kan het zijn dat ze heel lang van slag blijven.
Maar ik vind het voor jou heel fijn dat je van je klachten af bent.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
