Relaties
alle pijlers
Vriend die het uitmaakt maar toch....
zondag 2 augustus 2009 om 19:21
Hallo iedereen.
Ik wist uit wanhoop niet wat ik doen moest dus besloot me maar hier in te schrijven en een topic openen, in de hoop er nog iets aan te hebben.
Ik ging bijna 2 jaar met mijn vriend. We hadden het eerst perfect samen, dachten echt van elkaar, ''Ja, dit is het.''.
Maar na een aantal maanden veranderde dat door kleine ruzietjes, logisch. Maar het werd steeds erger. Mijn eigen gedrag heeft hier een grote rol in gespeeld. Ik maakte om enorm veel dingen een probleem, was een echte ''zeikerd'' zeg maar. Ik besefte het wel als hij me erop wees, maar toch zag ik ook altijd nog wel een andere kant.
Hij is een ontzettend goed mens, en ik vond mijn eigen gedrag verschrikkelijk. Ben toen ook in therapie gegaan, wat nu elke keer nog door omstandigheden stroef verloopt en ik dus nog niet veel ermee ben opgeschoten.
Nou is niemand perfect, en vind ik dat ik nu nog wel het recht heb om te zeggen dat hij ook genoeg dingen niet goed of eerlijk aangepakt heeft en met sommige dingen zich best meer mocht verplaatsen, maar ik erken wel dat mijn gedrag het grootste probleem was.
Nou heeft hij het vandaag ineens uitgemaakt. Ik moest huilen om bepaalde dingen (niet relevant) en hij bleef nogal kortaf. Toen wees ik hem erop dat ik het best kwetsend vond dat hij mij de afgelopen tijd nooit meer troostte als ik verdrietig was, dat ik het gevoel had een beetje in de steek gelaten te worden.
Toen zei hij dat ik hem met die dingen in had laten zien hoe ver het gekomen was, en heeft er een punt achter gezet. Ik he-le-maal over de toeren natuurlijk, helemaal kapot en verdrietig en paniekerig en hysterisch. Van half 1 tot 5 uur lopen praten over hetzelfde. Ik smekend om nog een kans, laten zien dat ik het nu echt wel kan, dat hij het niet moet uitmaken omdat hij nog wel van me houd, om me geeft, zelf ook wil dat het goedkomt, enz. (waren zijn woorden) en dat het feit dat hij er geen vertrouwen meer in heeft nu niet de reden moet zijn om het definitief te beeindigen, dat we er voor moeten vechten samen, zonder zo snel op te geven als het gevoel nog aanwezig is.
Nou zei hij op het eind dus toen ik vroeg of er echt geen mogelijkheid meer was dat het nu goedkwam (want hij lulde elke keer van ''misschien komt het in de toekomst wel goed'' enz) toen zei hij ''ik weet het niet, we praten dinsdag wel weer''. We zouden namelijk as woensdag gaan karten met mijn ouders en broer en zijn vriendin, en as. weekend zouden we een weekend naar Center Parcs met z'n 2en. Doordat hij zei weet ik niet, we praten dinsdag wel, heb ik toch nog een stukje hoop gekregen.
Zo, een heel verhaal. Er zullen vast reacties komen van, ''laat hem, er zijn genoeg mannen, je kunt het er beter bij laten, enz''.
Maar ik ben benieuwd of er ook mensen zijn die toch nog tips hebben. Hoe ik het het beste kan aanpakken hem te laten zien dat ik de moeite wél waard ben om het nog te proberen, en dat ik door het vuur ga voor hem en alles er voor over heb het goed te krijgen. Misschien is dit alleen maar een wanhoop topic, maar ik hoop zo toch nog tips te krijgen. Bedankt voor het lezen.
Ik wist uit wanhoop niet wat ik doen moest dus besloot me maar hier in te schrijven en een topic openen, in de hoop er nog iets aan te hebben.
Ik ging bijna 2 jaar met mijn vriend. We hadden het eerst perfect samen, dachten echt van elkaar, ''Ja, dit is het.''.
Maar na een aantal maanden veranderde dat door kleine ruzietjes, logisch. Maar het werd steeds erger. Mijn eigen gedrag heeft hier een grote rol in gespeeld. Ik maakte om enorm veel dingen een probleem, was een echte ''zeikerd'' zeg maar. Ik besefte het wel als hij me erop wees, maar toch zag ik ook altijd nog wel een andere kant.
Hij is een ontzettend goed mens, en ik vond mijn eigen gedrag verschrikkelijk. Ben toen ook in therapie gegaan, wat nu elke keer nog door omstandigheden stroef verloopt en ik dus nog niet veel ermee ben opgeschoten.
Nou is niemand perfect, en vind ik dat ik nu nog wel het recht heb om te zeggen dat hij ook genoeg dingen niet goed of eerlijk aangepakt heeft en met sommige dingen zich best meer mocht verplaatsen, maar ik erken wel dat mijn gedrag het grootste probleem was.
Nou heeft hij het vandaag ineens uitgemaakt. Ik moest huilen om bepaalde dingen (niet relevant) en hij bleef nogal kortaf. Toen wees ik hem erop dat ik het best kwetsend vond dat hij mij de afgelopen tijd nooit meer troostte als ik verdrietig was, dat ik het gevoel had een beetje in de steek gelaten te worden.
Toen zei hij dat ik hem met die dingen in had laten zien hoe ver het gekomen was, en heeft er een punt achter gezet. Ik he-le-maal over de toeren natuurlijk, helemaal kapot en verdrietig en paniekerig en hysterisch. Van half 1 tot 5 uur lopen praten over hetzelfde. Ik smekend om nog een kans, laten zien dat ik het nu echt wel kan, dat hij het niet moet uitmaken omdat hij nog wel van me houd, om me geeft, zelf ook wil dat het goedkomt, enz. (waren zijn woorden) en dat het feit dat hij er geen vertrouwen meer in heeft nu niet de reden moet zijn om het definitief te beeindigen, dat we er voor moeten vechten samen, zonder zo snel op te geven als het gevoel nog aanwezig is.
Nou zei hij op het eind dus toen ik vroeg of er echt geen mogelijkheid meer was dat het nu goedkwam (want hij lulde elke keer van ''misschien komt het in de toekomst wel goed'' enz) toen zei hij ''ik weet het niet, we praten dinsdag wel weer''. We zouden namelijk as woensdag gaan karten met mijn ouders en broer en zijn vriendin, en as. weekend zouden we een weekend naar Center Parcs met z'n 2en. Doordat hij zei weet ik niet, we praten dinsdag wel, heb ik toch nog een stukje hoop gekregen.
Zo, een heel verhaal. Er zullen vast reacties komen van, ''laat hem, er zijn genoeg mannen, je kunt het er beter bij laten, enz''.
Maar ik ben benieuwd of er ook mensen zijn die toch nog tips hebben. Hoe ik het het beste kan aanpakken hem te laten zien dat ik de moeite wél waard ben om het nog te proberen, en dat ik door het vuur ga voor hem en alles er voor over heb het goed te krijgen. Misschien is dit alleen maar een wanhoop topic, maar ik hoop zo toch nog tips te krijgen. Bedankt voor het lezen.
zondag 2 augustus 2009 om 19:27
Na twee maanden begon " het gezeik " en hoewel je erop gewezen werd vond je toch dat ...ja, maar , .... waarom zou je NU ineens wél kunnen veranderen ? Ik snap wel dat je (ex ) vriend er niet al te veel vertrouwen in heeft .
Het slechtste wat je nu kunt doen is blijven bellen , SMS'en , MSN'en , etc .
Neemt niet weg dat ik het hardstikke rot voor je vindt , hoor .
Het slechtste wat je nu kunt doen is blijven bellen , SMS'en , MSN'en , etc .
Neemt niet weg dat ik het hardstikke rot voor je vindt , hoor .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 2 augustus 2009 om 19:33
Het gezeik begon niet na 2 maanden, eerder na 3 kwart jaar.
En isabon, je hebt helemaal gelijk. Ik was alleen nooit zo, en zijn er wel oorzaken van mijn gedrag. Mijn vriend weet hiervan en heb hem altijd gevraagd mij hierin te begrijpen en te steunen.
Ik snap dat het erg naar is voor hem, maar ik ben niet alleen maar zo'n persoon. Ik heb ook een andere kant, namelijk de kant die ik het eerste 3 kwart jaar ook nog was.
En ik ben geen stereotype zeikwijf dat vind dat ze overal maar gelijk in heeft, vaak genoeg denk ik bij mezelf al van mens, doe toch niet zo moeilijk. Maar toch is het ontzettend moeilijk om het echt te veranderen.
De reden waarom ik het nu wel denk te kunnen, is omdat ik nu weet hoe het voelt om hem echt kwijt te zijn. Ondanks de hoop die ik nog een beetje heb. Ik heb nu het besef dat ik liever een leven heb met hem waarin ik niet overal me zin krijg en de dingen laat voor wat ze zijn, als dat ik helemaal geen leven meer heb met hem.
En isabon, je hebt helemaal gelijk. Ik was alleen nooit zo, en zijn er wel oorzaken van mijn gedrag. Mijn vriend weet hiervan en heb hem altijd gevraagd mij hierin te begrijpen en te steunen.
Ik snap dat het erg naar is voor hem, maar ik ben niet alleen maar zo'n persoon. Ik heb ook een andere kant, namelijk de kant die ik het eerste 3 kwart jaar ook nog was.
En ik ben geen stereotype zeikwijf dat vind dat ze overal maar gelijk in heeft, vaak genoeg denk ik bij mezelf al van mens, doe toch niet zo moeilijk. Maar toch is het ontzettend moeilijk om het echt te veranderen.
De reden waarom ik het nu wel denk te kunnen, is omdat ik nu weet hoe het voelt om hem echt kwijt te zijn. Ondanks de hoop die ik nog een beetje heb. Ik heb nu het besef dat ik liever een leven heb met hem waarin ik niet overal me zin krijg en de dingen laat voor wat ze zijn, als dat ik helemaal geen leven meer heb met hem.
zondag 2 augustus 2009 om 19:35
Ik denk dat de tip is: hem even met rust laten. Hij vraagt even rust tot dinsdag en door dat hem te geven laat je hem zien dat je er op een normale niet-hysterische manier mee omgaat.
Ken je de gezegde over zacht zand in je handen? Hoe harder je knijpt hoe harder het tussen je handen uit glipt, als je het losjes vasthoudt blijft het.
Ken je de gezegde over zacht zand in je handen? Hoe harder je knijpt hoe harder het tussen je handen uit glipt, als je het losjes vasthoudt blijft het.
zondag 2 augustus 2009 om 19:36
Het is natuurlijk een beetje ......flauw ( druk ik me zwak uit ) om pas te willen veranderen ( en je karakter valt niet echt te veranderen ) als je ziet wat de gevolgen er van geweest zijn ; namelijk een vriend die niet gelooft dat het ooit weer leuk gaat worden .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 2 augustus 2009 om 19:37
Na driekwart jaar dus al. Twee maanden, negen maanden... wat is het verschil? Het is snel, en ik kan me voorstellen dat je vriend er weinig vertrouwen in heeft.
Tuurlijk zijn er oorzaken voor bepaald gedrag, maar dat mag geen excuus zijn; het lijkt alsof jij het als excuus gebruikt, gezien de volgende uitspraak:
en heb hem altijd gevraagd mij hierin te begrijpen en te steunen.
Hij hoeft het niet te begrijpen, hij hoeft er niet in mee te gaan en dat kun je ook niet van hem verwachten, hoe graag je dat ook zou willen. Misschien heeft ie je dat ooit beloofd en kan hij dat nu, terecht, niet waar maken.
Ga eerst es wat aan jezelf doen en denk dan pas verder over een relatie met hem, of een ander.
Tuurlijk zijn er oorzaken voor bepaald gedrag, maar dat mag geen excuus zijn; het lijkt alsof jij het als excuus gebruikt, gezien de volgende uitspraak:
en heb hem altijd gevraagd mij hierin te begrijpen en te steunen.
Hij hoeft het niet te begrijpen, hij hoeft er niet in mee te gaan en dat kun je ook niet van hem verwachten, hoe graag je dat ook zou willen. Misschien heeft ie je dat ooit beloofd en kan hij dat nu, terecht, niet waar maken.
Ga eerst es wat aan jezelf doen en denk dan pas verder over een relatie met hem, of een ander.
zondag 2 augustus 2009 om 19:39
Het had mijn verhaal kunnen zijn... Inclusief de therapie.
Het enige wat ik je kan vertellen is dat mijn vriend en ik na ruim 4 jaar nog steeds samen zijn. Helaas komen dit soort hoogoplopende ruzies af en toe nog wel eens voor en komt dan ook de vraag of we er nog wel goed aan doen samen door te gaan aan bod.
Het vervelende is dat wij het elkaar rationeel gezien toch echt te moeilijk maken. Maar we hebben zoveel mooie en leuke momenten met elkaar en gevoelsmatig zit het zo ontzettend goed, dat de keuze om er een punt achter te zetten altijd een dik drama is en we dus nog altijd bij elkaar zijn.
Het voelt echt als: tot de dood ons scheidt...
Het enige wat ik je mee kan geven is dit:
ga voor jezelf na of het wbt je gevoel echt nog helemaal goed zit. Ga niet aan praktische dingen lopen denken, maar ga puur op je gevoel af. Maak dan voor jezelf de keuze of er voor wilt vechten en met hem oud wilt worden. Zie je een toekomst voor jullie samen? Dat moet je voor jezelf doen.
Wat je vriend besluit te doen, daar moet je je niet mee bemoeien. Als zijn gevoel zegt dat het over is, dan kun je dat alleen maar accepteren. Zal ongetwijfeld ontzettend moeilijk zijn, maar gevoel kun je niet sturen. Je kunt nog zoveel aan jezelf veranderen, ten goede van jezelf en je relatie, maar liefde voor elkaar is de basis.
Ik hoop voor je dat het allemaal wel los zal lopen en als jullie verder gaan, dat jullie daar goed aan doen.
Het enige wat ik je kan vertellen is dat mijn vriend en ik na ruim 4 jaar nog steeds samen zijn. Helaas komen dit soort hoogoplopende ruzies af en toe nog wel eens voor en komt dan ook de vraag of we er nog wel goed aan doen samen door te gaan aan bod.
Het vervelende is dat wij het elkaar rationeel gezien toch echt te moeilijk maken. Maar we hebben zoveel mooie en leuke momenten met elkaar en gevoelsmatig zit het zo ontzettend goed, dat de keuze om er een punt achter te zetten altijd een dik drama is en we dus nog altijd bij elkaar zijn.
Het voelt echt als: tot de dood ons scheidt...
Het enige wat ik je mee kan geven is dit:
ga voor jezelf na of het wbt je gevoel echt nog helemaal goed zit. Ga niet aan praktische dingen lopen denken, maar ga puur op je gevoel af. Maak dan voor jezelf de keuze of er voor wilt vechten en met hem oud wilt worden. Zie je een toekomst voor jullie samen? Dat moet je voor jezelf doen.
Wat je vriend besluit te doen, daar moet je je niet mee bemoeien. Als zijn gevoel zegt dat het over is, dan kun je dat alleen maar accepteren. Zal ongetwijfeld ontzettend moeilijk zijn, maar gevoel kun je niet sturen. Je kunt nog zoveel aan jezelf veranderen, ten goede van jezelf en je relatie, maar liefde voor elkaar is de basis.
Ik hoop voor je dat het allemaal wel los zal lopen en als jullie verder gaan, dat jullie daar goed aan doen.
zondag 2 augustus 2009 om 19:40
quote:fleurtje schreef op 02 augustus 2009 @ 19:37:
Na driekwart jaar dus al. Twee maanden, negen maanden... wat is het verschil? Het is snel, en ik kan me voorstellen dat je vriend er weinig vertrouwen in heeft.
Tuurlijk zijn er oorzaken voor bepaald gedrag, maar dat mag geen excuus zijn; het lijkt alsof jij het als excuus gebruikt, gezien de volgende uitspraak:
en heb hem altijd gevraagd mij hierin te begrijpen en te steunen.
Hij hoeft het niet te begrijpen, hij hoeft er niet in mee te gaan en dat kun je ook niet van hem verwachten, hoe graag je dat ook zou willen. Misschien heeft ie je dat ooit beloofd en kan hij dat nu, terecht, niet waar maken.
Ga eerst es wat aan jezelf doen en denk dan pas verder over een relatie met hem, of een ander.Hier ben ik het gewoon helemaal mee eensch.
Na driekwart jaar dus al. Twee maanden, negen maanden... wat is het verschil? Het is snel, en ik kan me voorstellen dat je vriend er weinig vertrouwen in heeft.
Tuurlijk zijn er oorzaken voor bepaald gedrag, maar dat mag geen excuus zijn; het lijkt alsof jij het als excuus gebruikt, gezien de volgende uitspraak:
en heb hem altijd gevraagd mij hierin te begrijpen en te steunen.
Hij hoeft het niet te begrijpen, hij hoeft er niet in mee te gaan en dat kun je ook niet van hem verwachten, hoe graag je dat ook zou willen. Misschien heeft ie je dat ooit beloofd en kan hij dat nu, terecht, niet waar maken.
Ga eerst es wat aan jezelf doen en denk dan pas verder over een relatie met hem, of een ander.Hier ben ik het gewoon helemaal mee eensch.
zondag 2 augustus 2009 om 19:41
Hij is paar 2,5 uur weg en je weet nu al hoe t voelt om hem echt kwijt te zijn????
Hem laten zien dat je echt wilt en kunt veranderen, daaraan moet je nu werken. Dus werk harder in die therapie, dat is de eerste stap. Als je hem daar niet mee terugkrijgt soit, maar t belangrijkste is dat je gelukkig met jezelf wordt en sterker in het leven staat, waardoor je dit soort tegenslagen beter kunt handlen.
Je komt op mij over als een zeer verwend meisje, die 2 jaar lang wist dat haar vriend alles van haar zou pikken, tot nu toe dan....
Hem laten zien dat je echt wilt en kunt veranderen, daaraan moet je nu werken. Dus werk harder in die therapie, dat is de eerste stap. Als je hem daar niet mee terugkrijgt soit, maar t belangrijkste is dat je gelukkig met jezelf wordt en sterker in het leven staat, waardoor je dit soort tegenslagen beter kunt handlen.
Je komt op mij over als een zeer verwend meisje, die 2 jaar lang wist dat haar vriend alles van haar zou pikken, tot nu toe dan....
zondag 2 augustus 2009 om 19:43
Je loopt weg in een ruzie en bent teleurgesteld als hij je niet achterna loopt.....je gaat huilen en wordt boos wanneer het hem niks doet. Je bent een beetje veel aan het uitlokken....toneel spelen...aandacht trekken. Je zal idd erg jong zijn. Tenminste...ik was 21 toen ik zo deed met mijn eerste vriendje van af mijn 16de.
Ik had net al zo'n soort post neer gezet...maar zie hem nergens....dus typ ik het nogmaals...
Suc 6
Ik had net al zo'n soort post neer gezet...maar zie hem nergens....dus typ ik het nogmaals...
Suc 6
zondag 2 augustus 2009 om 19:45
zondag 2 augustus 2009 om 19:45
quote:peertie124 schreef op 02 augustus 2009 @ 19:21:
Hallo iedereen.
Ik wist uit wanhoop (??) beetje te dramatisch voor een topic over een man, vind je niet? niet wat ik doen moest dus besloot me maar hier in te schrijven en een topic openen, in de hoop er nog iets aan te hebben.
Ik ging bijna 2 jaar met mijn vriend. We hadden het eerst perfect samen, dachten echt van elkaar, ''Ja, dit is het.''.
Maar na een aantal maanden Na hoeveel maanden al? En dan toch doorgaan tot je 2 jaar samen bent? veranderde dat door kleine ruzietjes, logisch Wat is er logisch aan kleine ruzietjes? In een leuke relatie heb je zelden ruzie of ruzietjes. Maar het werd steeds erger. Mijn eigen gedrag heeft hier een grote rol in gespeeld. Ik maakte om enorm veel dingen een probleem, was een echte ''zeikerd'' zeg maar. Ik besefte het wel als hij me erop wees, maar toch zag ik ook altijd nog wel een andere kant. Dat is struisvogelpolitiek geweest dus. En ik lees dit ook nog als; hij vond dit erg vervelend, jij had zoiets van; "joh.. boeien, dit of dat is wel nog leuk"
Hij is een ontzettend goed mens, en ik vond mijn eigen gedrag verschrikkelijk. Ben toen ook in therapie gegaan Heel goed dat je dat deed, dat je je gedrag wilt veranderen., wat nu elke keer nog door omstandigheden stroef verloopt en ik dus nog niet veel ermee ben opgeschoten. Dat is weer een stom excuus natuurlijk. Therapie betekend werken, als je daar niet toe bereidt bent kun je net zo goed niet in therapie gaan. En omstandigheden hebben daar niets mee te maken, als je echt wilt veranderd er iets.
Nou is niemand perfect, en vind ik dat ik nu nog wel het recht heb om te zeggen dat hij ook genoeg dingen niet goed of eerlijk aangepakt heeft en met sommige dingen zich best meer mocht verplaatsen, maar ik erken wel dat mijn gedrag het grootste probleem was. Niemand is perfect, dat klopt, maar het is wel onnozel om dan meteen de ander aan te vallen of met je vinger te gaan wijzen en te roepen; "ja maar jij...". Daar kun je je eigen gedrag niet door goedpraten.
Nou heeft hij het vandaag ineens ???ineens? Het is alleen de eerste paar maanden goedgegaan uitgemaakt. Ik moest huilen om bepaalde dingen (niet relevant) en hij bleef nogal kortaf. Toen wees ik hem erop dat ik het best kwetsend vond dat hij mij de afgelopen tijd nooit meer troostte als ik verdrietig was, dat ik het gevoel had een beetje in de steek gelaten te worden. En ineens gooide je dat eruit? Heb je er eerder over gepraat en een oplossing voor proberen te vinden, of zeurde je erover en liet je verder de boel de boel? Heb je hem niet in de steek gelaten (binnen jullie relatie) door je eigen gedrag? Heeft dat dan niets met hem gedaan, beviel jouw gedrag hem?
Toen zei hij dat ik hem met die dingen in had laten zien hoe ver het gekomen was, en heeft er een punt achter gezet. Knap van hem dat hij voor zichzelf kiest. Jullie relatie klinkt alsof het meer energie opslurpte dan gaf Ik he-le-maal over de toeren natuurlijk , helemaal kapot en verdrietig en paniekerig en hysterisch. Weer zo overdreven, en weer vind jij dit logisch. Ik vind dit vreemd. Van half 1 tot 5 uur lopen praten over hetzelfde. Ik smekend om nog een kans Nog een kans? weer? hoeveel heb je er gekregen?, laten zien dat ik het nu echt wel kan En waarom kon je dat eerder dan niet?, dat hij het niet moet uitmaken omdat hij nog wel van me houd Dat mag hij zelf weten natuurlijk, het klinkt alsof je op je gedrag nog een schepje hebt gedaan en probeert te manipuleren, om me geeft, zelf ook wil dat het goedkomt, enz. (waren zijn woorden) en dat het feit dat hij er geen vertrouwen meer in heeft nu niet de reden moet zijn om het definitief te beeindigen wil jij echt een relatie met iemand die er geen vertrouwen in heeft? Dat moet je helemaal niet willen, dat we er voor moeten vechten samen Na nog geen 2 jaar samen klinkt vechten wel heel heftig. Helemaal als het probleem je eigen gedrag is, zonder zo snel op te geven als het gevoel nog aanwezig is. Hij is er moe van, vind je dat gek? Jij klinkt alsof je hem gewoon niet serieus neemt, en alsof jij heel moeilijk in de omgang bent, onzeker, afhankelijk, manipulatief.
Nou zei hij op het eind dus toen ik vroeg of er echt geen mogelijkheid meer was dat het nu goedkwam (want hij lulde elke keer van ''misschien komt het in de toekomst wel goed'' enz) toen zei hij ''ik weet het niet, we praten dinsdag wel weer''. We zouden namelijk as woensdag gaan karten met mijn ouders en broer en zijn vriendin, en as. weekend zouden we een weekend naar Center Parcs met z'n 2en. Doordat hij zei weet ik niet, we praten dinsdag wel, heb ik toch nog een stukje hoop gekregen.
Zo, een heel verhaal. Er zullen vast reacties komen van, ''laat hem, er zijn genoeg mannen, je kunt het er beter bij laten, enz''.
Maar ik ben benieuwd of er ook mensen zijn die toch nog tips hebben. Hoe ik het het beste kan aanpakken hem te laten zien dat ik de moeite wél waard ben om het nog te proberen, en dat ik door het vuur ga voor hem en alles er voor over heb het goed te krijgen. Misschien is dit alleen maar een wanhoop topic, maar ik hoop zo toch nog tips te krijgen. Bedankt voor het lezen.
Als je nu heel eerlijk bent, denk je dan niet dat hij na bijna 2 jaar niet genoeg informatie heeft over jou? Over hoe jij bent en hoe je met dingen omgaat? Hij is het zat, en hij geeft zijn grenzen aan.
Richt je op je therapie, niet op hem.
Hallo iedereen.
Ik wist uit wanhoop (??) beetje te dramatisch voor een topic over een man, vind je niet? niet wat ik doen moest dus besloot me maar hier in te schrijven en een topic openen, in de hoop er nog iets aan te hebben.
Ik ging bijna 2 jaar met mijn vriend. We hadden het eerst perfect samen, dachten echt van elkaar, ''Ja, dit is het.''.
Maar na een aantal maanden Na hoeveel maanden al? En dan toch doorgaan tot je 2 jaar samen bent? veranderde dat door kleine ruzietjes, logisch Wat is er logisch aan kleine ruzietjes? In een leuke relatie heb je zelden ruzie of ruzietjes. Maar het werd steeds erger. Mijn eigen gedrag heeft hier een grote rol in gespeeld. Ik maakte om enorm veel dingen een probleem, was een echte ''zeikerd'' zeg maar. Ik besefte het wel als hij me erop wees, maar toch zag ik ook altijd nog wel een andere kant. Dat is struisvogelpolitiek geweest dus. En ik lees dit ook nog als; hij vond dit erg vervelend, jij had zoiets van; "joh.. boeien, dit of dat is wel nog leuk"
Hij is een ontzettend goed mens, en ik vond mijn eigen gedrag verschrikkelijk. Ben toen ook in therapie gegaan Heel goed dat je dat deed, dat je je gedrag wilt veranderen., wat nu elke keer nog door omstandigheden stroef verloopt en ik dus nog niet veel ermee ben opgeschoten. Dat is weer een stom excuus natuurlijk. Therapie betekend werken, als je daar niet toe bereidt bent kun je net zo goed niet in therapie gaan. En omstandigheden hebben daar niets mee te maken, als je echt wilt veranderd er iets.
Nou is niemand perfect, en vind ik dat ik nu nog wel het recht heb om te zeggen dat hij ook genoeg dingen niet goed of eerlijk aangepakt heeft en met sommige dingen zich best meer mocht verplaatsen, maar ik erken wel dat mijn gedrag het grootste probleem was. Niemand is perfect, dat klopt, maar het is wel onnozel om dan meteen de ander aan te vallen of met je vinger te gaan wijzen en te roepen; "ja maar jij...". Daar kun je je eigen gedrag niet door goedpraten.
Nou heeft hij het vandaag ineens ???ineens? Het is alleen de eerste paar maanden goedgegaan uitgemaakt. Ik moest huilen om bepaalde dingen (niet relevant) en hij bleef nogal kortaf. Toen wees ik hem erop dat ik het best kwetsend vond dat hij mij de afgelopen tijd nooit meer troostte als ik verdrietig was, dat ik het gevoel had een beetje in de steek gelaten te worden. En ineens gooide je dat eruit? Heb je er eerder over gepraat en een oplossing voor proberen te vinden, of zeurde je erover en liet je verder de boel de boel? Heb je hem niet in de steek gelaten (binnen jullie relatie) door je eigen gedrag? Heeft dat dan niets met hem gedaan, beviel jouw gedrag hem?
Toen zei hij dat ik hem met die dingen in had laten zien hoe ver het gekomen was, en heeft er een punt achter gezet. Knap van hem dat hij voor zichzelf kiest. Jullie relatie klinkt alsof het meer energie opslurpte dan gaf Ik he-le-maal over de toeren natuurlijk , helemaal kapot en verdrietig en paniekerig en hysterisch. Weer zo overdreven, en weer vind jij dit logisch. Ik vind dit vreemd. Van half 1 tot 5 uur lopen praten over hetzelfde. Ik smekend om nog een kans Nog een kans? weer? hoeveel heb je er gekregen?, laten zien dat ik het nu echt wel kan En waarom kon je dat eerder dan niet?, dat hij het niet moet uitmaken omdat hij nog wel van me houd Dat mag hij zelf weten natuurlijk, het klinkt alsof je op je gedrag nog een schepje hebt gedaan en probeert te manipuleren, om me geeft, zelf ook wil dat het goedkomt, enz. (waren zijn woorden) en dat het feit dat hij er geen vertrouwen meer in heeft nu niet de reden moet zijn om het definitief te beeindigen wil jij echt een relatie met iemand die er geen vertrouwen in heeft? Dat moet je helemaal niet willen, dat we er voor moeten vechten samen Na nog geen 2 jaar samen klinkt vechten wel heel heftig. Helemaal als het probleem je eigen gedrag is, zonder zo snel op te geven als het gevoel nog aanwezig is. Hij is er moe van, vind je dat gek? Jij klinkt alsof je hem gewoon niet serieus neemt, en alsof jij heel moeilijk in de omgang bent, onzeker, afhankelijk, manipulatief.
Nou zei hij op het eind dus toen ik vroeg of er echt geen mogelijkheid meer was dat het nu goedkwam (want hij lulde elke keer van ''misschien komt het in de toekomst wel goed'' enz) toen zei hij ''ik weet het niet, we praten dinsdag wel weer''. We zouden namelijk as woensdag gaan karten met mijn ouders en broer en zijn vriendin, en as. weekend zouden we een weekend naar Center Parcs met z'n 2en. Doordat hij zei weet ik niet, we praten dinsdag wel, heb ik toch nog een stukje hoop gekregen.
Zo, een heel verhaal. Er zullen vast reacties komen van, ''laat hem, er zijn genoeg mannen, je kunt het er beter bij laten, enz''.
Maar ik ben benieuwd of er ook mensen zijn die toch nog tips hebben. Hoe ik het het beste kan aanpakken hem te laten zien dat ik de moeite wél waard ben om het nog te proberen, en dat ik door het vuur ga voor hem en alles er voor over heb het goed te krijgen. Misschien is dit alleen maar een wanhoop topic, maar ik hoop zo toch nog tips te krijgen. Bedankt voor het lezen.
Als je nu heel eerlijk bent, denk je dan niet dat hij na bijna 2 jaar niet genoeg informatie heeft over jou? Over hoe jij bent en hoe je met dingen omgaat? Hij is het zat, en hij geeft zijn grenzen aan.
Richt je op je therapie, niet op hem.
zondag 2 augustus 2009 om 19:45
Lees het boek: "De ideale vrouw is een bitch"
Dat is denk ik wat jij nodig hebt .. Je moet zijn jagersinstinct weer aanwakkeren en hem nu vooral met rust laten en niet als een zielig hoopje mens op de bank gaan liggen maar jezelf mooi maken en lekker op stap gaan en hem daar in al je vrolijkheid tegen komen
Succes gegarandeerd!!!!
Dat is denk ik wat jij nodig hebt .. Je moet zijn jagersinstinct weer aanwakkeren en hem nu vooral met rust laten en niet als een zielig hoopje mens op de bank gaan liggen maar jezelf mooi maken en lekker op stap gaan en hem daar in al je vrolijkheid tegen komen
Succes gegarandeerd!!!!
zondag 2 augustus 2009 om 19:47
zondag 2 augustus 2009 om 19:48
@ blijfgewoonbianca: huilen vaak alleen als we ruzie hadden en hij dingen zei die me raakte. Voor de rest alleen als ik verdrietig werd om een grote teleurstelling ofzo.
en over dat het flauw is om te willen veranderen als je de gevolgen gezien heb, klopt.
Maar is ook niet helemaal waar, want waarom denk je dat ik eerder al (lees: 1 jaar geleden al) in therapie ging? Om mijn gedrag te willen veranderen.
Door omstandigheden ben ik er alleen nog niet veel verder mee gekomen helaas, iets waar ik zelf ook heel erg van baal.
@ fleurtje: ik gebruik het zeker niet als excuus, dat heb ik hem ook meerdere malen duidelijk gemaakt. Maar ik weet wel dat mijn gedrag grotendeels daar weg komt, omdat ik voor die gebeurtenissen niet zo'n persoon was.
En de dingen die gebeurd zijn die me (gedeeltelijk) gevormd hebben, zijn dingen waar ik toch zeker wel begrip voor verwacht.
Ik bedoel niet dat hij alles maar moet pikken en accepteren, maar dat begrip wel gewenst is omdat het niet zomaar gekomen is.
en over dat het flauw is om te willen veranderen als je de gevolgen gezien heb, klopt.
Maar is ook niet helemaal waar, want waarom denk je dat ik eerder al (lees: 1 jaar geleden al) in therapie ging? Om mijn gedrag te willen veranderen.
Door omstandigheden ben ik er alleen nog niet veel verder mee gekomen helaas, iets waar ik zelf ook heel erg van baal.
@ fleurtje: ik gebruik het zeker niet als excuus, dat heb ik hem ook meerdere malen duidelijk gemaakt. Maar ik weet wel dat mijn gedrag grotendeels daar weg komt, omdat ik voor die gebeurtenissen niet zo'n persoon was.
En de dingen die gebeurd zijn die me (gedeeltelijk) gevormd hebben, zijn dingen waar ik toch zeker wel begrip voor verwacht.
Ik bedoel niet dat hij alles maar moet pikken en accepteren, maar dat begrip wel gewenst is omdat het niet zomaar gekomen is.
zondag 2 augustus 2009 om 19:52
quote:peertie124 schreef op 02 augustus 2009 @ 19:33:
Het gezeik begon niet na 2 maanden, eerder na 3 kwart jaar. Dat is nog heel snel natuurlijk. Trouwens, wat klets ik. Ik vind gezeik toch al niet binnen een relatie horen, ook niet na 20 jaar. Problemen oke, die komen wel eens voor, maar mag de basis alsjeblieft eerst even goed zijn?
En isabon, je hebt helemaal gelijk. Ik was alleen nooit zo, en zijn er wel oorzaken van mijn gedrag. Wat de oorzaak ook is, je hebt nooit het recht je tegenover een ander (waar je beweert van te houden) je als een verschrikkelijk en dreinend kind te gedragen. . Mijn vriend weet hiervan en heb hem altijd gevraagd mij hierin te begrijpen en te steunen. Jij vraagt, hij draait? Bedoel je het zo? Dat hij weet wat de oorzaak was, wil niet zeggen dat hij dat dan maar moet blijven slikken. Hij heeft het al bijna 15 maanden gepikt, vind je dat niet al een topprestatie?
Ik snap dat het erg naar is voor hem, maar ik ben niet alleen maar zo'n persoon. Ik heb ook een andere kant, namelijk de kant die ik het eerste 3 kwart jaar ook nog was.
En ik ben geen stereotype zeikwijf dat vind dat ze overal maar gelijk in heeft, vaak genoeg denk ik bij mezelf al van mens, doe toch niet zo moeilijk. Maar toch is het ontzettend moeilijk om het echt te veranderen.
De reden waarom ik het nu wel denk te kunnen, is omdat ik nu weet hoe het voelt om hem echt kwijt te zijn. Ondanks de hoop die ik nog een beetje heb. Ik heb nu het besef dat ik liever een leven heb met hem waarin ik niet overal me zin krijg en de dingen laat voor wat ze zijn, als dat ik helemaal geen leven meer heb met hem.
Jezelf veranderen voor een ander/ om een ander terug te krijgen gaat niet werken. Verander jezelf omdat je inziet dat het zo niet langer kan. Ongeacht of hij je ooit nog terug wil.
Je geeft zelf al aan dat je nu ineens beseft dat je liever niet altijd je zin krijgt (dus dat wilde je wel?), maar ik denk dat je moet beseffen dat je gedrag mensen wegjaagt, zoals het ook nu deed.
En ben jij blij met jezelf? Nee he? Werk daaraan en richt je dus op jezelf. Al verander jij om/voor hem, en komt hij bij je terug. Over een jaar zit je weer hetzelfde (en in tussentijd nog erger, omdat je bang gaat zijn dat hij weer gaat, want volhouden kun je het niet als je het niet voor jezelf en vanuit jezelf veranderd).
Jij komt ook heel respectloos over tov je vriend. Als ik over mijn vriend dacht; "joh, die komt wel weer, wat ik ook doe, of ondanks mijn (gruwelijke) gedrag", dan neemt hij heel snel de benen. Zeker weten!
Het gezeik begon niet na 2 maanden, eerder na 3 kwart jaar. Dat is nog heel snel natuurlijk. Trouwens, wat klets ik. Ik vind gezeik toch al niet binnen een relatie horen, ook niet na 20 jaar. Problemen oke, die komen wel eens voor, maar mag de basis alsjeblieft eerst even goed zijn?
En isabon, je hebt helemaal gelijk. Ik was alleen nooit zo, en zijn er wel oorzaken van mijn gedrag. Wat de oorzaak ook is, je hebt nooit het recht je tegenover een ander (waar je beweert van te houden) je als een verschrikkelijk en dreinend kind te gedragen. . Mijn vriend weet hiervan en heb hem altijd gevraagd mij hierin te begrijpen en te steunen. Jij vraagt, hij draait? Bedoel je het zo? Dat hij weet wat de oorzaak was, wil niet zeggen dat hij dat dan maar moet blijven slikken. Hij heeft het al bijna 15 maanden gepikt, vind je dat niet al een topprestatie?
Ik snap dat het erg naar is voor hem, maar ik ben niet alleen maar zo'n persoon. Ik heb ook een andere kant, namelijk de kant die ik het eerste 3 kwart jaar ook nog was.
En ik ben geen stereotype zeikwijf dat vind dat ze overal maar gelijk in heeft, vaak genoeg denk ik bij mezelf al van mens, doe toch niet zo moeilijk. Maar toch is het ontzettend moeilijk om het echt te veranderen.
De reden waarom ik het nu wel denk te kunnen, is omdat ik nu weet hoe het voelt om hem echt kwijt te zijn. Ondanks de hoop die ik nog een beetje heb. Ik heb nu het besef dat ik liever een leven heb met hem waarin ik niet overal me zin krijg en de dingen laat voor wat ze zijn, als dat ik helemaal geen leven meer heb met hem.
Jezelf veranderen voor een ander/ om een ander terug te krijgen gaat niet werken. Verander jezelf omdat je inziet dat het zo niet langer kan. Ongeacht of hij je ooit nog terug wil.
Je geeft zelf al aan dat je nu ineens beseft dat je liever niet altijd je zin krijgt (dus dat wilde je wel?), maar ik denk dat je moet beseffen dat je gedrag mensen wegjaagt, zoals het ook nu deed.
En ben jij blij met jezelf? Nee he? Werk daaraan en richt je dus op jezelf. Al verander jij om/voor hem, en komt hij bij je terug. Over een jaar zit je weer hetzelfde (en in tussentijd nog erger, omdat je bang gaat zijn dat hij weer gaat, want volhouden kun je het niet als je het niet voor jezelf en vanuit jezelf veranderd).
Jij komt ook heel respectloos over tov je vriend. Als ik over mijn vriend dacht; "joh, die komt wel weer, wat ik ook doe, of ondanks mijn (gruwelijke) gedrag", dan neemt hij heel snel de benen. Zeker weten!
zondag 2 augustus 2009 om 19:52
Over wat voor grote teleurstellingen hebben we het dan ? In de orde van een gebroken nagel , zakken voor een examen , een zaterdagavond die hij liever met vrienden doorbracht dan met jou , .... ?
Was hij zo gemeen tijdens ruzies ? Schold hij ? Kleineerde hij je ? Waar gingen de ruzies over ?
Je ging in therapie om welk gedrag precies te veranderen ? Het huilen tijdens ruzies en tegenslagen ? Nee toch zeker ?
Was hij zo gemeen tijdens ruzies ? Schold hij ? Kleineerde hij je ? Waar gingen de ruzies over ?
Je ging in therapie om welk gedrag precies te veranderen ? Het huilen tijdens ruzies en tegenslagen ? Nee toch zeker ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
