Vriend die het uitmaakt maar toch....

quote:peertie124 schreef op 02 augustus 2009 @ 19:21:

We hadden het eerst perfect samen, dachten echt van elkaar, ''Ja, dit is het.''. Maar na een aantal maanden veranderde dat door kleine ruzietjes, logisch. Maar het werd steeds erger. Mijn eigen gedrag heeft hier een grote rol in gespeeld. Ik maakte om enorm veel dingen een probleem, was een echte ''zeikerd'' zeg maar. Ik besefte het wel als hij me erop wees, maar toch zag ik ook altijd nog wel een andere kant. Je bent dus een betweter?

Hij is een ontzettend goed mens, en ik vond mijn eigen gedrag verschrikkelijk. Ben toen ook in therapie gegaan, wat nu elke keer nog door omstandigheden stroef verloopt en ik dus nog niet veel ermee ben opgeschoten. Dat iets stroef verloopt, betekent niet dat je er niet veel mee kan opschieten. Daar zit ook een heel stuk eigen houding bij. Als ik je posts zo lees, heb je daar zelf ook een groot aandeel in.

Nou is niemand perfect, en vind ik dat ik nu nog wel het recht heb om te zeggen dat hij ook genoeg dingen niet goed of eerlijk aangepakt heeft en met sommige dingen zich best meer mocht verplaatsen, maar ik erken wel dat mijn gedrag het grootste probleem was.



Nou heeft hij het vandaag ineens uitgemaakt. Ik moest huilen om bepaalde dingen (niet relevant) en hij bleef nogal kortaf. Toen wees ik hem erop dat ik het best kwetsend vond dat hij mij de afgelopen tijd nooit meer troostte als ik verdrietig was, dat ik het gevoel had een beetje in de steek gelaten te worden.



Toen zei hij dat ik hem met die dingen in had laten zien hoe ver het gekomen was, en heeft er een punt achter gezet. Ik he-le-maal over de toeren natuurlijk, helemaal kapot en verdrietig en paniekerig en hysterisch. Van half 1 tot 5 uur lopen praten over hetzelfde. Ik smekend om nog een kans, laten zien dat ik het nu echt wel kan Dat valt me zo vaak op als ik lees over relaties die uitgaan. Dan ineens kan de andere partij wel veranderen. Afgezien dat dat in 9 van de 10 gevallen helemaal niet zo is, zou ik eerst maar eens veranderen en laten zien dat je kan veranderen. Dat is ook eerlijker tegenover hem. Daarna kan hij je altijd nog een kans geven, toch?! Als hij je nu een kans geeft is de kans groot dat je toch weer valt in oud gedrag. Dat deed je voorheen ook, dus waarom nu niet?, dat hij het niet moet uitmaken omdat hij nog wel van me houd, om me geeft, zelf ook wil dat het goedkomt, enz. (waren zijn woorden) en dat het feit dat hij er geen vertrouwen meer in heeft nu niet de reden moet zijn om het definitief te beeindigen, dat we er voor moeten vechten samen, zonder zo snel op te geven als het gevoel nog aanwezig is.



Nou zei hij op het eind dus toen ik vroeg of er echt geen mogelijkheid meer was dat het nu goedkwam (want hij lulde elke keer van ''misschien komt het in de toekomst wel goed'' enz) toen zei hij ''ik weet het niet, we praten dinsdag wel weer''. We zouden namelijk as woensdag gaan karten met mijn ouders en broer en zijn vriendin, en as. weekend zouden we een weekend naar Center Parcs met z'n 2en. Doordat hij zei weet ik niet, we praten dinsdag wel, heb ik toch nog een stukje hoop gekregen.



Zo, een heel verhaal. Er zullen vast reacties komen van, ''laat hem, er zijn genoeg mannen, je kunt het er beter bij laten, enz''.

Maar ik ben benieuwd of er ook mensen zijn die toch nog tips hebben. Hoe ik het het beste kan aanpakken hem te laten zien dat ik de moeite wél waard ben om het nog te proberen, en dat ik door het vuur ga voor hem en alles er voor over heb het goed te krijgen. Hoe hem te laten zien dat je wel de moeite waard bent? Aan jezelf werken, therapie afronden, laten zien dat je geen zeikerd bent. Zonder hem! Met hem val je zo weer in oud gedrag. En is goed krijgen voor jou dat het weer aan is? In mijn beleving is dat niet goed krijgen? In mijn beleving is dat een pleister op een stinkende wond. Goed krijgen is dat je weer goed in je vel komt te zitten en een gelijkwaardige relatie opbouwt.



Misschien is dit alleen maar een wanhoop topic, maar ik hoop zo toch nog tips te krijgen. Bedankt voor het lezen.quote:peertie124 schreef op 02 augustus 2009 @ 19:33:

De reden waarom ik het nu wel denk te kunnen, is omdat ik nu weet hoe het voelt om hem echt kwijt te zijn. Hoezo echt kwijt zijn? Het is nog geen dag uit? Ondanks de hoop die ik nog een beetje heb. Ik heb nu het besef dat ik liever een leven heb met hem waarin ik niet overal me zin krijg en de dingen laat voor wat ze zijn, als dat ik helemaal geen leven meer heb met hem. Dit komt op mij heel onvolwassen over. Vooral de zin 'liever een leven met hem waarin ik niet overal mijn zin krijg'. Daar gaat het namelijk niet echt om in een relatie, als je het mij vraagt. En een leven zonder hem, daar wen je wel aan. Ik spreek helaas uit ervaring.Ik klink misschien wat hard. Maar dat is niet mijn bedoeling. Ik denk dat je beter eerst aan jezelf kunt werken. Als het daarna meant to be is, komt het vanzelf weer goed. Als het nu 'goed' zou komen (wat jij hoopt), is dat als je het mij vraagt op een slechte basis.

Tuurlijk kan hij begrip hebben, maar hij hoeft niet uit begrip een relatie uit te zitten terwijl hij daar geen trek meer in heeft.

Peertie, misschien bakte die therapeut er wel wat van, maar werkte dit voor jou niet.

Deze uitspraak zegt wel heel erg veel over jou. Je geeft me het gevoel dat alles aan een ander ligt, al zeg je nog zo vaak in je postings dat een groot deel van de schuld bij jou ligt. Misschien schrijf je dat omdat je denkt dat dat politiek correct is, maar uit niets blijkt dat je dat ook werkelijk zo voelt.

Als hij de relatie nu niet beeindigt zal er hoogstwaarschijnlijk ook niets veranderen .

Of denk je dat hij meer kan dan een / je therapeut ?



Maar wat is nou het gedrag wat hem zo stoorde ? ben je - ziekelijk - jaloers ?

quote:fleurtje schreef op 02 augustus 2009 @ 20:03:

Peertie, misschien bakte die therapeut er wel wat van, maar werkte dit voor jou niet.

Deze uitspraak zegt wel heel erg veel over jou. Je geeft me het gevoel dat alles aan een ander ligt, al zeg je nog zo vaak in je postings dat een groot deel van de schuld bij jou ligt. Misschien schrijf je dat omdat je denkt dat dat politiek correct is, maar uit niets blijkt dat je dat ook werkelijk zo voelt.Zoiets dacht ik ook, maar durfde ik dan weer niet te zeggen.

quote:Pinkeltje18 schreef op 02 augustus 2009 @ 19:45:

Lees het boek: "De ideale vrouw is een bitch"



Dat is denk ik wat jij nodig hebt .. Je moet zijn jagersinstinct weer aanwakkeren en hem nu vooral met rust laten en niet als een zielig hoopje mens op de bank gaan liggen maar jezelf mooi maken en lekker op stap gaan en hem daar in al je vrolijkheid tegen komen Succes gegarandeerd!!!!



Het toneelspel doorzetten bedoel je?

Dat kan nooit werken. Hij zal alleen willen jagen als de prooi aantrekkelijk genoeg is, en dat aantrekkelijke is iets wat die prooi niet moet uitstralen, maar vooral zelf moet voelen.



Als het 15 maanden ellende is geweest, dan doet een mooi koppie en vrolijke lach dat niet ineens in het niets verdwijnen. Helaas pindakaas. Hij heeft dit 15 maanden volgehouden, nu is hij er klaar mee.

quote:blijfgewoonbianca schreef op 02 augustus 2009 @ 19:47:

[...]





Ik ga denk ik ook maar eens een boek schrijven ; " de ideale vrouw is gewoon een gezellige meid "Doen, ik denk dat er heel veel mensen op dit forum rondstruinen die daar veel wijze lessen uit kunnen leren.

quote:peertie124 schreef op 02 augustus 2009 @ 19:48:

@ blijfgewoonbianca: huilen vaak alleen als we ruzie hadden en hij dingen zei die me raakte. Voor de rest alleen als ik verdrietig werd om een grote teleurstelling ofzo.

en over dat het flauw is om te willen veranderen als je de gevolgen gezien heb, klopt.

Maar is ook niet helemaal waar, want waarom denk je dat ik eerder al (lees: 1 jaar geleden al) in therapie ging? Om mijn gedrag te willen veranderen.

Door omstandigheden ben ik er alleen nog niet veel verder mee gekomen helaas, iets waar ik zelf ook heel erg van baal.



@ fleurtje: ik gebruik het zeker niet als excuus, dat heb ik hem ook meerdere malen duidelijk gemaakt. Maar ik weet wel dat mijn gedrag grotendeels daar weg komt, omdat ik voor die gebeurtenissen niet zo'n persoon was.

En de dingen die gebeurd zijn die me (gedeeltelijk) gevormd hebben, zijn dingen waar ik toch zeker wel begrip voor verwacht.

Ik bedoel niet dat hij alles maar moet pikken en accepteren, maar dat begrip wel gewenst is omdat het niet zomaar gekomen is.He wacht eens. Hij moet maar begrijpen dat je anders bent geworden? Misschien moet jij maar begrijpen dat jij nu voor hem helemaal niet leuk meer bent.

Peertie, bij therapie hoef je niet altijd terug te gaan naar het verleden. Soms is het juist heel goed om over het hier en nu te hebben. Zo'n therapeut heeft jarenlang geleerd voor zijn/haar vak. Die weet heus wel wat hij/zij doet.



Maar goed, als jij je daar niet prettig bij voelt, dan moet je inderdaad verder kijken.

Of je het nou leuk vind of niet, of je het er nou mee eens bent of niet, of het nou de juiste beslissing is of niet....



HIJ heeft het uitgemaakt

Een relatie verbreken is niet iets wat je in een opwelling doet, daar heeft hij ongetwijfeld goed over nagedacht.



DUs jij kan nog zo veel willen/vinden/veranderen/eisen/voelen of wat dan ook



It takes two to tango, en hij heeft besloten niet meer verder te dansen.



Hoe moeilijk ook, dat heb je te accepteren.

Misschien begrijpt hij ook wel waarom je zo doet, maar heeft hij daar geen zin meer in. En dat is zijn goed recht. Hij hoeft toch niet de dupe te worden van wat jij hebt meegemaakt?

Als je het allemaal zo goed weet, dan ga je toch lekker bij jezelf in therapie. Neem je ex (ex ja!) dan ook even onder handen en vervorm hem dan zo dat ie je weer wilt!

quote:peertie124 schreef op 02 augustus 2009 @ 20:15:

@fleurtje: dit mag jij denken. Klopt voor mij zeker niet.De reden waarom ik vond dat de therapeut niets ervan bakte, was omdat ze bijv. dingen wist uit mijn verleden die te maken hadden kunnen hebben met mijn gedrag, dus je veranderd je verhaal nu van ; ik ben zo geworden door dingen die gebeurde (alsof die na 9 mnd gebeurden) naar; ik was altijd zo maar heb dat 9 mnd verborgen weten te houden? maar hier nooit op in ging.

Ik voornamelijk zelf gedegene was die met ideeen kwam om dingen aan te pakken of er anders mee om te gaan als zij, enz.

En als ik niet het gevoel had dat het aan mij lag, zou ik dat nooit posten.Ik ben namelijk wel een persoon dat als ik iets vind, ik daar nooit over zou liegen.

Ik ben hier anoniem dus of het politiek correct is of niet zal me een zorg zijn.



@blijfgewoonbianca: Ik kon inderdaad erg jaloers zijn,maar dat was niet een veelvoorkomend probleem. (kwamen weinig situaties voor waarin ik jaloers kon worden zegmaar)

Wat hem vooral stoorde was het feit dat ik overal moeilijk om deed en hij het gevoel had zichzelf niet meer te kunnen zijn daardoor.Jij wilde heel veel aandacht en bevestiging en als je dat niet kreeg, als hij zijn eigen ding deed (zo ongeveer na 9 mnd begon hij daarmee en werd de allereerste rozewolkaandacht minder) werd jij opeisend, claimerig en jaloers? Daarom deed je overal moeilijk over en kon hij niet meer zichzelf zijn. Leuk, ik snap nu helemaal waarom jij zo dolgraag die relatie door wilt zetten.

En ik snap heel goed waarom híj die relatie níet door wil zetten.

quote:peertie124 schreef op 02 augustus 2009 @ 20:25:

@Madhe: laat ik het dan zo zeggen, als ik iemand zou kennen waarvan ik weet dat diegene dingen had meegemaakt die ik dus meegemaakt heb, zou ik dit gedrag kunnen begrijpen. Lees dus: begrijpen. Zeker niet goedkeuren. En ik keur mijn eigen gedrag ook zeker niet goed, vandaar dat ik zelf veranderen wil. Ik ben zelf ook alles behalve blij met hoe ik ben op dit moment.



Dus... wil je nu geen tips meer over hoe je hem terug kunt krijgen/ overtuigen dat jij wel veranderd, maar ga jij met jezelf aan de slag?



Mooi. En ik wil je serieus heel veel succes wensen. Het is belangrijk dat je goed in je vel zit voordat je weer een nieuwe relatie aangaat. En het is prettig voor je medemens.

Je bent eigenlijk 100% met jezelf bezig, en niet met hem. Niet met hoe het werkelijk met hem gaat en wat HIJ wil. Ik lees alleen maar ik ik ik



Je verwacht volledig begrip en steun van hem, maar hebt geen enkel begrip voor hem. Zo werkt dat natuurlijk niet.



Hij is je partner, niet je hulpverlener...ik kan me goed voorsellen dat hij het niet meer trok.

Beste TO, ik het herken een aantal dingen en denk dat je misschien iets hebt aan mijn analyse van mezelf.



In mijn vorige relatie was ik ook een 'zeikerd' hoewel ik dat helemaal niet ben qua karakter. In mijn huidige relatie ben ik dat juist niet. Volgens mij heeft dat te maken met het verschil tussen mijn ex en mijn huidige vriend.



Mijn ex kon mij niet geven wat ik nodig had, hij was relatief egocentrisch en alles moest op zijn manier. Daardoor vroeg ik veel om aandacht en bevestiging, wat voor hem weer vervelend was. Feit is dat hij gewoon niet de juiste persoon voor mij was. Nu heeft hij een vriendin die kan leven met zijn gedrag en dat is dus prima.



Mijn huidige vriend is heel liefhebbend van karakter en geeft mij veel bevestiging, zonder dat ik er om vraag. Ik zeik dus ook helemaal niet, want ik zit door onze relatie goed in mijn vel.



Kortom: is je vriend misschien niet genoeg niet de juiste persoon van jou? Misschien kan hij je niet de soort relatie geven die je zoekt, dat maakt jou niet fout en hem ook niet, maar misschien is jullie 'match' gewoon niet juist.

Hij haalt blijkbaar iig niet het beste in je naar boven... daar wordt je natuurlijk niet stabieler van.

oh over de therapie: Je gedrag kan een bron vinden in je verleden, daaraan is alleen helemaal niets aan te veranderen. Je therapeute begrijpt je misschien wel, maar het helpt je helemaal niets als ze met je mee gaat praten en je bevestigd in de begrijpelijkheid van je gedrag.

Je wilt juist geen slachtoffer zijn, maar juist veranderen toch?



Laat iemand je dan helpen om vooruit te kijken en niet achterom. Ze hoeft je niet te bewijzen dat ze je begrijpt, maar zal je de handvaten aan moeten reiken waarmee je jezelf kunt veranderen.



Ik hoop dat je dat ECHT wilt!

Je zegt dat je problemen had/hebt waar je ook voor in therapie bent, je bent dus niet 'zo'n zeikwijf' maar iemand met (waarschijnlijk) gegronde redenen voor je gedrag.

Toch kan het gebeuren dat hij er even genoeg van had en even weg moest van het 'gezeik'. Voor hem is het ook lastig.



Ik zou hem even met rust laten om het te laten bezinken. Je zou bijvoorbeeld een brief kunnen schrijven met je gevoelens erin en je motivatie om nu écht aan jezelf te werken. Ook kun je even wachten tot je weer therapie hebt gehad en dan nog eens contact opnemen. Doe het in ieder geval rustig aan. Aan panieksms'jes en telefoontjes hebben jullie nu allebei niks

quote:Jeanjacq schreef op 02 augustus 2009 @ 21:29:

Je zegt dat je problemen had/hebt waar je ook voor in therapie bent, je bent dus niet 'zo'n zeikwijf' maar iemand met (waarschijnlijk) gegronde redenen voor je gedrag.

Toch kan het gebeuren dat hij er even genoeg van had en even weg moest van het 'gezeik'. Voor hem is het ook lastig.



Ik zou hem even met rust laten om het te laten bezinken. Je zou bijvoorbeeld een brief kunnen schrijven met je gevoelens erin en je motivatie om nu écht aan jezelf te werken. Ook kun je even wachten tot je weer therapie hebt gehad en dan nog eens contact opnemen. Doe het in ieder geval rustig aan. Aan panieksms'jes en telefoontjes hebben jullie nu allebei niks Als ik het goed heb onthouden wil hij rust, dus is een brief schrijven niet verstandig.