Relaties
alle pijlers
Uit elkaar - Latrelatie - Kan dat?
dinsdag 4 augustus 2009 om 10:46
Heb hier zojuist een bericht van HCP gelezen over haar huwelijk wat verder zal gaan in een latrelatie na een scheiding. Mijn situatie vertoond gelijkenissen (ook met sommige reakties), maar toch zijn er specifieke zaken anders. Daarom wil ik een apart bericht plaatsen en hoop op jullie steun om mij eea te laten begrijpen.
Wij zijn een stel van rond de 40, wonen 7 jaar samen en hebben 2 kinderen (2 en 5 jaar). Sinds 2.5 jaar hebben wij problemen omdat de zwangerschap van ons dochtertje (waar ik overigens gek op ben) eenzijdig gepland was en wel van haar kant. In de afgelopen jaren zijn er regelmatig irritaties ontstaan. Zij voelde zich alleen (ook tijdens de zwangerschap), dat ik er te weinig was voor haar en de kinderen en dat ik veel te veel dronk. Dat laatste klopt absoluut en daar ben ik de laatste 3 maanden thuis mee gestopt, maar als we op stap zijn, dan drinkt ik nog wel op terrasjes. Dwz, ook daar ben ik nu sinds 2 weken mee gestopt en drink totaal geen alcohol meer. In de afgelopen jaren heeft zij diverse malen aangegeven daar problemen mee te hebben en ik ben 1x in het ziekenhuis beland na een valpartij en dat moet er vreselijk hebben uitgezien. Zij is / was bang dat de drank nog mijn dood zou worden en wil de kinderen het (mogelijke) aangezicht besparen. Daarnaast wil ze niet dat de kinderen een alcoholist als vader hebben en heeft zij die ervaring zelf uit haar jeugd met haar stiefvader. Wat ze gelijk heeft. Haar moeder heeft 3 kinderen van 2 vaders die beide op jonge leeftijd van de kinderen vertrokken (of moesten vertrekken, dat weet ik niet) Ze heeft sindsdien nooit meer contact gehad met vader.
De afgelopen jaren hebben we diverse malen ruzies gehad en deze werden van mijn kant wat heftiger gemaakt als gevolg van drank. Geen geweld of ordinaire taal, maar wel hard en sarcastische teksten. Erg hard en onredelijk soms. Maar....zij was ook vaak onredelijk en zoekt geen schuld bij haar zelf. Ook ontkent ze mij erin "geluisd" te hebben met haar zwangerschap. Ik had haar niet gevraagd of ze aan de pil was (??) Daarnaast vind ik het onredelijk dat zij niet minder is gaan werken en vind ik daarom dat zij haar werk (3x9 uur) stelt boven het gezin. Zij is bang dat ze later niet meer de uren terug krijgt. Net als in andere relaties zijn er ook bij ons daarnaast van tijd tot tijd wel eens vervelende incidenten voorgevallen. Zwangerschap, onbegrip, drukte, incidenten, werk en file etc. hebben ook nog eens geleid tot een burnout. We zijn in het begin al eens 3 weken uit elkaar geweest op mijn verzoek. Ze had het daar toen behoorlijk moeilijk mee en stalkte zowat.
Nu is het mijn beurt. Ze zegt namelijk geen "gevoel" meer te hebben.
Zij heeft 3 maanden geleden een huis aanvaard waar zij al een poosje mee bezig was. Ik wist dat wel, maar niet van haar. Zoals ik achter alle zaken die momenteel geregeld worden op andere wijze kom. Zoals bv het uitschrijven van de kinderen naar de nieuwe gemeente. Partnerlief is namelijk niet zo goed in het vertellen van slechte boodschappen. Durft ze niet zo goed, waarschijnlijk omdat ik dan gekwetst word. Kan ook zijn omdat ze de moeilijke momenten liever uitstelt.
Feit is nu dat ze de komende of volgende week na 3 maanden van opknappen van het huis gaat verhuizen met mijn kinderen. Ze wil vanuit die omgeving, dicht bij haar ouders en familie en werk, maar 65 kmvan mij (en vol met files) rust vinden in haar lijf, zichzelf weer worden en van daaruit kijken wat ze wilt. De kinderen zijn superdruk (de oudste is er zoeen als je in die programmas ziet als the Nanny en Derek Ogilvie) en ik vraag me af hoe ze dat allemaal gaat oplossen in haar eentje. Ik ben bang met veel te veel hulp van haar ouders wat ik nu al teveel vind. Haar ouders en ik doen 3x p.w. de dagelijkse dingen met de kinderen omdat zij rond bedtijd van de kids dan pas thuis komt van het werk.
Maar nu het volgende;
Ze zegt wel te willen "latten" en te hopen dat we straks weer op een nulpunt beginnen met als uitgangspunt weer samen te komen en te wonen, al zou dit op een andere lokatie zijn dan mijn huidige. Klinkt goed, maar ze overtuigt me niet. Dwz, de ene keer geloof ik er in en overtuigt ze me, maar dan struikel ik weer op punten dat ik zeg, "dit en dat klopt toch niet?" Er gebeuren zoveel dingen waar mijn verstand niet bij kan. Maar ja, de denkwijze van een vrouw werkt natuurlijk anders dan die van een man. Ze zullen allebei net zoveel goed als fout zijn, maar het begrijpt elkaar zo moeilijk. Ik geloof wel dat zij nog van me houdt, al komt het niet en soms heel moeilijk over haar lippen. daar zijn toch wel weer aanwijzingen voor. Ik probeer nu om niet naief te zijn, maar wil ook de dingen blijven zien die ik moet zien, zodat ik geen kansen verloren laat gaan.
En dan dat stukje "gevoel" he, ze zegt het vaak en ik lees erover, maar ik voel me soms als vreemde behandeld. Zo ook bij seks, ze had tot 3 maanden geleden mij nog nooit afgewezen. Sinds ze dat huis heeft hoor ik alleen nog maar nee, of moet ik er om "zeuren". Da's toch niet goed? Ze mist het gevoel zegt ze, terwijl er bij mij juist meer gevoel zit als ooit. ECHT gevoel! Houden van ! Ik kan het weten, want de afgelopen 2 jaar heb ik met het idee gelopen de relatie te beeindigen, maar nu weet ik dus beter. Dat heb ik in ieder geval geleerd, maar wat denken jullie, Is het te laat? Vaak is tijdelijk uit elkaar wel definitief he?
En wat zal de rol van de burnout nog zijn?
En als een vrouw tijdelijk apart wil, wat voor termijn zal daar aan gekoppeld zitten? Zij weet het niet zegt ze, maar ze zal toch wel een gedachte hebben?
Kunnen jullie anders ervaringen met me delen vwb het "gevoel"?
En komt het voor dat gevoel (en vertrouwen) terug komt. Zijn er ook ervaringsdeskundigen onder jullie?
Alvast dank & groet,
Suffertje
Wij zijn een stel van rond de 40, wonen 7 jaar samen en hebben 2 kinderen (2 en 5 jaar). Sinds 2.5 jaar hebben wij problemen omdat de zwangerschap van ons dochtertje (waar ik overigens gek op ben) eenzijdig gepland was en wel van haar kant. In de afgelopen jaren zijn er regelmatig irritaties ontstaan. Zij voelde zich alleen (ook tijdens de zwangerschap), dat ik er te weinig was voor haar en de kinderen en dat ik veel te veel dronk. Dat laatste klopt absoluut en daar ben ik de laatste 3 maanden thuis mee gestopt, maar als we op stap zijn, dan drinkt ik nog wel op terrasjes. Dwz, ook daar ben ik nu sinds 2 weken mee gestopt en drink totaal geen alcohol meer. In de afgelopen jaren heeft zij diverse malen aangegeven daar problemen mee te hebben en ik ben 1x in het ziekenhuis beland na een valpartij en dat moet er vreselijk hebben uitgezien. Zij is / was bang dat de drank nog mijn dood zou worden en wil de kinderen het (mogelijke) aangezicht besparen. Daarnaast wil ze niet dat de kinderen een alcoholist als vader hebben en heeft zij die ervaring zelf uit haar jeugd met haar stiefvader. Wat ze gelijk heeft. Haar moeder heeft 3 kinderen van 2 vaders die beide op jonge leeftijd van de kinderen vertrokken (of moesten vertrekken, dat weet ik niet) Ze heeft sindsdien nooit meer contact gehad met vader.
De afgelopen jaren hebben we diverse malen ruzies gehad en deze werden van mijn kant wat heftiger gemaakt als gevolg van drank. Geen geweld of ordinaire taal, maar wel hard en sarcastische teksten. Erg hard en onredelijk soms. Maar....zij was ook vaak onredelijk en zoekt geen schuld bij haar zelf. Ook ontkent ze mij erin "geluisd" te hebben met haar zwangerschap. Ik had haar niet gevraagd of ze aan de pil was (??) Daarnaast vind ik het onredelijk dat zij niet minder is gaan werken en vind ik daarom dat zij haar werk (3x9 uur) stelt boven het gezin. Zij is bang dat ze later niet meer de uren terug krijgt. Net als in andere relaties zijn er ook bij ons daarnaast van tijd tot tijd wel eens vervelende incidenten voorgevallen. Zwangerschap, onbegrip, drukte, incidenten, werk en file etc. hebben ook nog eens geleid tot een burnout. We zijn in het begin al eens 3 weken uit elkaar geweest op mijn verzoek. Ze had het daar toen behoorlijk moeilijk mee en stalkte zowat.
Nu is het mijn beurt. Ze zegt namelijk geen "gevoel" meer te hebben.
Zij heeft 3 maanden geleden een huis aanvaard waar zij al een poosje mee bezig was. Ik wist dat wel, maar niet van haar. Zoals ik achter alle zaken die momenteel geregeld worden op andere wijze kom. Zoals bv het uitschrijven van de kinderen naar de nieuwe gemeente. Partnerlief is namelijk niet zo goed in het vertellen van slechte boodschappen. Durft ze niet zo goed, waarschijnlijk omdat ik dan gekwetst word. Kan ook zijn omdat ze de moeilijke momenten liever uitstelt.
Feit is nu dat ze de komende of volgende week na 3 maanden van opknappen van het huis gaat verhuizen met mijn kinderen. Ze wil vanuit die omgeving, dicht bij haar ouders en familie en werk, maar 65 kmvan mij (en vol met files) rust vinden in haar lijf, zichzelf weer worden en van daaruit kijken wat ze wilt. De kinderen zijn superdruk (de oudste is er zoeen als je in die programmas ziet als the Nanny en Derek Ogilvie) en ik vraag me af hoe ze dat allemaal gaat oplossen in haar eentje. Ik ben bang met veel te veel hulp van haar ouders wat ik nu al teveel vind. Haar ouders en ik doen 3x p.w. de dagelijkse dingen met de kinderen omdat zij rond bedtijd van de kids dan pas thuis komt van het werk.
Maar nu het volgende;
Ze zegt wel te willen "latten" en te hopen dat we straks weer op een nulpunt beginnen met als uitgangspunt weer samen te komen en te wonen, al zou dit op een andere lokatie zijn dan mijn huidige. Klinkt goed, maar ze overtuigt me niet. Dwz, de ene keer geloof ik er in en overtuigt ze me, maar dan struikel ik weer op punten dat ik zeg, "dit en dat klopt toch niet?" Er gebeuren zoveel dingen waar mijn verstand niet bij kan. Maar ja, de denkwijze van een vrouw werkt natuurlijk anders dan die van een man. Ze zullen allebei net zoveel goed als fout zijn, maar het begrijpt elkaar zo moeilijk. Ik geloof wel dat zij nog van me houdt, al komt het niet en soms heel moeilijk over haar lippen. daar zijn toch wel weer aanwijzingen voor. Ik probeer nu om niet naief te zijn, maar wil ook de dingen blijven zien die ik moet zien, zodat ik geen kansen verloren laat gaan.
En dan dat stukje "gevoel" he, ze zegt het vaak en ik lees erover, maar ik voel me soms als vreemde behandeld. Zo ook bij seks, ze had tot 3 maanden geleden mij nog nooit afgewezen. Sinds ze dat huis heeft hoor ik alleen nog maar nee, of moet ik er om "zeuren". Da's toch niet goed? Ze mist het gevoel zegt ze, terwijl er bij mij juist meer gevoel zit als ooit. ECHT gevoel! Houden van ! Ik kan het weten, want de afgelopen 2 jaar heb ik met het idee gelopen de relatie te beeindigen, maar nu weet ik dus beter. Dat heb ik in ieder geval geleerd, maar wat denken jullie, Is het te laat? Vaak is tijdelijk uit elkaar wel definitief he?
En wat zal de rol van de burnout nog zijn?
En als een vrouw tijdelijk apart wil, wat voor termijn zal daar aan gekoppeld zitten? Zij weet het niet zegt ze, maar ze zal toch wel een gedachte hebben?
Kunnen jullie anders ervaringen met me delen vwb het "gevoel"?
En komt het voor dat gevoel (en vertrouwen) terug komt. Zijn er ook ervaringsdeskundigen onder jullie?
Alvast dank & groet,
Suffertje
dinsdag 4 augustus 2009 om 11:33
dinsdag 4 augustus 2009 om 11:44
Thekla, mee eens, maarrr
Ze woont straks 10 minuutjes filevrij van haar werk en familie.
Mijn werk is 33 km afstand van het nieuwe huis en van haar naar mijn huis is dan vervolgens 65 km met een hoop file.
File, werk en familie was haar reden om DAAR te gaan wonen. Tsja, ze was de files ook enorm zat, kwam dus nog later thuis. Ze is gehecht aan haar salaris, heeft nog wel eens gekeken naar werk in mijn gemeente, maar is er niet van gekomen.
Ze woont straks 10 minuutjes filevrij van haar werk en familie.
Mijn werk is 33 km afstand van het nieuwe huis en van haar naar mijn huis is dan vervolgens 65 km met een hoop file.
File, werk en familie was haar reden om DAAR te gaan wonen. Tsja, ze was de files ook enorm zat, kwam dus nog later thuis. Ze is gehecht aan haar salaris, heeft nog wel eens gekeken naar werk in mijn gemeente, maar is er niet van gekomen.
dinsdag 4 augustus 2009 om 11:52
quote:Suffertje schreef op 04 augustus 2009 @ 11:44:
Thekla, mee eens, maarrr
Ze woont straks 10 minuutjes filevrij van haar werk en familie.
Mijn werk is 33 km afstand van het nieuwe huis en van haar naar mijn huis is dan vervolgens 65 km met een hoop file.
File, werk en familie was haar reden om DAAR te gaan wonen. Tsja, ze was de files ook enorm zat, kwam dus nog later thuis. Ze is gehecht aan haar salaris, heeft nog wel eens gekeken naar werk in mijn gemeente, maar is er niet van gekomen.Het is fijn dat je er ook de postieve kant van ziet maar over het algemeen doe je dit soort dingen samen.
Thekla, mee eens, maarrr
Ze woont straks 10 minuutjes filevrij van haar werk en familie.
Mijn werk is 33 km afstand van het nieuwe huis en van haar naar mijn huis is dan vervolgens 65 km met een hoop file.
File, werk en familie was haar reden om DAAR te gaan wonen. Tsja, ze was de files ook enorm zat, kwam dus nog later thuis. Ze is gehecht aan haar salaris, heeft nog wel eens gekeken naar werk in mijn gemeente, maar is er niet van gekomen.Het is fijn dat je er ook de postieve kant van ziet maar over het algemeen doe je dit soort dingen samen.
dinsdag 4 augustus 2009 om 11:54
Hoewel ik een rasoptimist ben, denk ik niet dat dit nog goed komt. Je bent gestopt met de drank, houdt meer van haar dan ooit en zij gaat weg. Ik denk dat ze die LAT-relatie voorschotelt om te voorkomen dat jij co-ouderschap wilt of nu moeilijkheden gaat maken. Als ze nog veel van je houdt, zou ze juist bang zijn dat je door haar vertrek weer naar de fles zou grijpen, lijkt mij. Een gemene streek om zomaar zwanger te raken, dat strookt niet met het bang zijn voor de drank; ik zou geen tweede willen als mijn man een gevaar voor zichzelf en anderen is, in mijn ogen. Trek je eigen plan! Regel alles tot in de puntjes en wikkel alles af, inclusief hoe het met de kinderen moet. Daarna is er nog alle ruimte om elkaar weer te vinden! Sterkte!
dinsdag 4 augustus 2009 om 12:00
quote:schaap1001 schreef op 04 augustus 2009 @ 11:53:
Zij mag niet zomaar jouw kinderen verhuizen...!!!!!!!!!
Maar daar hoor ik niemand over......!!!!!
Of doet het er voor jou niet toe waar je kinderen wonen....!!!!!
Nog een puntje:
Indien beide ouders het gezag hebben over hun kinderen, dan mag de ouder die gaat verhuizen, niet zo maar de kinderen meenemen zonder toestemming van de andere ouder.
http://www.jurofoon.nl/nieuws/weblog.asp?id=3011
Zij mag niet zomaar jouw kinderen verhuizen...!!!!!!!!!
Maar daar hoor ik niemand over......!!!!!
Of doet het er voor jou niet toe waar je kinderen wonen....!!!!!
Nog een puntje:
Indien beide ouders het gezag hebben over hun kinderen, dan mag de ouder die gaat verhuizen, niet zo maar de kinderen meenemen zonder toestemming van de andere ouder.
http://www.jurofoon.nl/nieuws/weblog.asp?id=3011
dinsdag 4 augustus 2009 om 12:12
quote:swirly schreef op 04 augustus 2009 @ 12:10:
"Net als in andere relaties zijn er ook bij ons daarnaast van tijd tot tijd wel eens vervelende incidenten voorgevallen. Zwangerschap, onbegrip, drukte, incidenten, werk en file etc. "
zwangerschap een vervelend incident?Quote TO: Ook ontkent ze mij erin "geluisd" te hebben met haar zwangerschap. Ik had haar niet gevraagd of ze aan de pil was (??)
"Net als in andere relaties zijn er ook bij ons daarnaast van tijd tot tijd wel eens vervelende incidenten voorgevallen. Zwangerschap, onbegrip, drukte, incidenten, werk en file etc. "
zwangerschap een vervelend incident?Quote TO: Ook ontkent ze mij erin "geluisd" te hebben met haar zwangerschap. Ik had haar niet gevraagd of ze aan de pil was (??)
dinsdag 4 augustus 2009 om 13:10
Dat las ik ook, van die zwangerschap, ook al heeft zij hem erin geluisd, dan lijkt het me nog geen incidentje, maar goed, that's besides the point.
TO, ben het wel met de vorige schrijfsters eens, ik denk niet dat hier nog veel kans is dat het goed komt, om de redenen die al genoemd zijn. Daarbij zeg je dat je vrouw het niet prettig vindt om slechte berichten te brengen, dus misschien dat ze je daarom die lat-relatie voorspiegelt? Da's een stuk minder heftig om tegen iemand te zeggen dan: Ik hou niet meer van je en ik ga bij je weg.
Ik zou het inderdaad allemaal goed regelen en op papier zetten, vooral wat betreft de kinderen.
Veel sterkte!
TO, ben het wel met de vorige schrijfsters eens, ik denk niet dat hier nog veel kans is dat het goed komt, om de redenen die al genoemd zijn. Daarbij zeg je dat je vrouw het niet prettig vindt om slechte berichten te brengen, dus misschien dat ze je daarom die lat-relatie voorspiegelt? Da's een stuk minder heftig om tegen iemand te zeggen dan: Ik hou niet meer van je en ik ga bij je weg.
Ik zou het inderdaad allemaal goed regelen en op papier zetten, vooral wat betreft de kinderen.
Veel sterkte!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
dinsdag 4 augustus 2009 om 13:23
quote:Suffertje schreef op 04 augustus 2009 @ 10:46:
Heb hier zojuist een bericht van HCP gelezen over haar huwelijk wat verder zal gaan in een latrelatie na een scheiding. Mijn situatie vertoond gelijkenissen (ook met sommige reakties), maar toch zijn er specifieke zaken anders. Daarom wil ik een apart bericht plaatsen en hoop op jullie steun om mij eea te laten begrijpen.
Wij zijn een stel van rond de 40, wonen 7 jaar samen en hebben 2 kinderen (2 en 5 jaar). Sinds 2.5 jaar hebben wij problemen omdat de zwangerschap van ons dochtertje (waar ik overigens gek op ben) eenzijdig gepland was en wel van haar kant.
Ik denk toch echt dat je er zelf bij was toen jullie dit kindje maakten. Niks eenzijdig, kinderen maken doen twee mensen samen, dat kan zij niet in haar eentje doen.quote:In de afgelopen jaren zijn er regelmatig irritaties ontstaan. Zij voelde zich alleen (ook tijdens de zwangerschap), dat ik er te weinig was voor haar en de kinderen en dat ik veel te veel dronk. Dat laatste klopt absoluut en daar ben ik de laatste 3 maanden thuis mee gestopt, maar als we op stap zijn, dan drinkt ik nog wel op terrasjes. Dwz, ook daar ben ik nu sinds 2 weken mee gestopt en drink totaal geen alcohol meer.Dat is heel goed van je, maar ik vrees wel te laat. Je moet uberhaupt niet aan de drank zijn als je een gezin begint, damage has been done, dat kun je niet zo maar terug draaien.quote:In de afgelopen jaren heeft zij diverse malen aangegeven daar problemen mee te hebben en ik ben 1x in het ziekenhuis beland na een valpartij en dat moet er vreselijk hebben uitgezien. Zij is / was bang dat de drank nog mijn dood zou worden en wil de kinderen het (mogelijke) aangezicht besparen. Daarnaast wil ze niet dat de kinderen een alcoholist als vader hebben en heeft zij die ervaring zelf uit haar jeugd met haar stiefvader. Wat ze gelijk heeft. Haar moeder heeft 3 kinderen van 2 vaders die beide op jonge leeftijd van de kinderen vertrokken (of moesten vertrekken, dat weet ik niet) Ze heeft sindsdien nooit meer contact gehad met vader.Ze wil zichzelf en haar kinderen beschermen tegen jou, en zo te lezen heeft ze daar alle reden voor.quote:De afgelopen jaren hebben we diverse malen ruzies gehad en deze werden van mijn kant wat heftiger gemaakt als gevolg van drank. Geen geweld of ordinaire taal, maar wel hard en sarcastische teksten. Erg hard en onredelijk soms. Maar....zij was ook vaak onredelijk en zoekt geen schuld bij haar zelf. Ook ontkent ze mij erin "geluisd" te hebben met haar zwangerschap. Ik had haar niet gevraagd of ze aan de pil was (??)Anti conceptie is iets waar beiden over beslissen en beiden verantwoordelijkheid voor dragen. Jij ging er vanuit, dat zij dat wel even regelde. Je had het mis, dat is niet erin geluisd zijn, je bent gewoon onvoldoende betrokken bij je relatie, je sexleven en je gezin. Ik denk dat je heel erg afwezig bent geweest op heel veel manieren, alcohol en egoisme doet dat met je. Je zult dit van jezelf onder ogen moeten zien en geen smoesjes voor bedenken of de schuld op een ander gaan schuiven.quote:Daarnaast vind ik het onredelijk dat zij niet minder is gaan werken en vind ik daarom dat zij haar werk (3x9 uur) stelt boven het gezin. Zij is bang dat ze later niet meer de uren terug krijgt.Zij moet verstandige beslissingen nemen aangaande haar werk, haar gezin en de toekomst. Met een alcoholist als partner moest zij de kar blijkbaar heel veel alleen trekken. Ik vind het enorm sterk, dat zij zoveel werkt en denkt aan de toekomst. Jij verzaakt je plichten met drankgedrag en verantwoordelijkheden afschuiven en dan vind jij het onredelijk dat zij niet minder is gaan werken? Waarom moet zij minder gaan werken? Waarom de vrouw? Waarom niet jij?quote:Net als in andere relaties zijn er ook bij ons daarnaast van tijd tot tijd wel eens vervelende incidenten voorgevallen. Zwangerschap, onbegrip, drukte, incidenten, werk en file etc. hebben ook nog eens geleid tot een burnout.Zwangerschap is geen incident en de rest hoort allemaal bij het leven en het gezinsleven en werken. Als de daar drank opgiet is het zeker moeilijk je hoofd boven water te houden.quote:
We zijn in het begin al eens 3 weken uit elkaar geweest op mijn verzoek. Ze had het daar toen behoorlijk moeilijk mee en stalkte zowat.
Nu is het mijn beurt. Ze zegt namelijk geen "gevoel" meer te hebben.
Zij heeft 3 maanden geleden een huis aanvaard waar zij al een poosje mee bezig was. Ik wist dat wel, maar niet van haar. Zoals ik achter alle zaken die momenteel geregeld worden op andere wijze kom. Zoals bv het uitschrijven van de kinderen naar de nieuwe gemeente. Ze heeft duidelijk een beslissing genomen, heel hard, maar misschien heb je het er uiteindelijk wel naar gemaakt.quote:Partnerlief is namelijk niet zo goed in het vertellen van slechte boodschappen. Durft ze niet zo goed, waarschijnlijk omdat ik dan gekwetst word. Kan ook zijn omdat ze de moeilijke momenten liever uitstelt.Of misschien omdat jij nogal vervelend uit de hoek kan komen en ruzie maakt? Misschien heeft ze daar geen zin meer in, dat bekvechten, het schelden, de spanningen en jij die weer kan grijpen naar de fles.quote:Feit is nu dat ze de komende of volgende week na 3 maanden van opknappen van het huis gaat verhuizen met mijn kinderen. Ze wil vanuit die omgeving, dicht bij haar ouders en familie en werk, maar 65 kmvan mij (en vol met files) rust vinden in haar lijf, zichzelf weer worden en van daaruit kijken wat ze wilt.Verstandige beslissing van haar kant.quote:De kinderen zijn superdruk (de oudste is er zoeen als je in die programmas ziet als the Nanny en Derek Ogilvie) en ik vraag me af hoe ze dat allemaal gaat oplossen in haar eentje. Ik ben bang met veel te veel hulp van haar ouders wat ik nu al teveel vind. Haar ouders en ik doen 3x p.w. de dagelijkse dingen met de kinderen omdat zij rond bedtijd van de kids dan pas thuis komt van het werk.Haar ouders steunen haar, wat is daar mis mee. Jij deed het blijkbaar niet en nu heeft ze een oplossing gevonden.quote:
Maar nu het volgende;
Ze zegt wel te willen "latten" en te hopen dat we straks weer op een nulpunt beginnen met als uitgangspunt weer samen te komen en te wonen, al zou dit op een andere lokatie zijn dan mijn huidige. Klinkt goed, maar ze overtuigt me niet. Dwz, de ene keer geloof ik er in en overtuigt ze me, maar dan struikel ik weer op punten dat ik zeg, "dit en dat klopt toch niet?" Er gebeuren zoveel dingen waar mijn verstand niet bij kan. Maar ja, de denkwijze van een vrouw werkt natuurlijk anders dan die van een man. Ze zullen allebei net zoveel goed als fout zijn, maar het begrijpt elkaar zo moeilijk. Ik geloof wel dat zij nog van me houdt, al komt het niet en soms heel moeilijk over haar lippen. daar zijn toch wel weer aanwijzingen voor. Ik probeer nu om niet naief te zijn, maar wil ook de dingen blijven zien die ik moet zien, zodat ik geen kansen verloren laat gaan.
En dan dat stukje "gevoel" he, ze zegt het vaak en ik lees erover, maar ik voel me soms als vreemde behandeld. Zo ook bij seks, ze had tot 3 maanden geleden mij nog nooit afgewezen. Sinds ze dat huis heeft hoor ik alleen nog maar nee, of moet ik er om "zeuren". Da's toch niet goed? Ze mist het gevoel zegt ze, terwijl er bij mij juist meer gevoel zit als ooit. ECHT gevoel! Houden van ! Ik kan het weten, want de afgelopen 2 jaar heb ik met het idee gelopen de relatie te beeindigen, maar nu weet ik dus beter. Dat heb ik in ieder geval geleerd, maar wat denken jullie, Is het te laat? Vaak is tijdelijk uit elkaar wel definitief he? Ik denk dat het te laat is, ik denk dat de grote stap richting een breuk is gemaakt, misschien durft ze nog niet echt los te laten.quote:
En wat zal de rol van de burnout nog zijn?
En als een vrouw tijdelijk apart wil, wat voor termijn zal daar aan gekoppeld zitten? Zij weet het niet zegt ze, maar ze zal toch wel een gedachte hebben?Ik denk dat het voor haar ook heel moeilijk is, eigenlijk zou ze de knoop moeten doorhakken, definitief, ze is al bij je weg in feite alleen moet het nog hardop gezegd worden.quote:
Kunnen jullie anders ervaringen met me delen vwb het "gevoel"?
En komt het voor dat gevoel (en vertrouwen) terug komt. Zijn er ook ervaringsdeskundigen onder jullie?
Alvast dank & groet,
SuffertjeIk heb wel ge-lat met iemand waar ik eerst mee samenwoonde. Maar dit kwam niet voort uit ruzies, we hadden niet het drama achter de rug dat jullie hebben. Dus mijn ervaring kent een hele andere achtergrond dan die van jullie.
Heb hier zojuist een bericht van HCP gelezen over haar huwelijk wat verder zal gaan in een latrelatie na een scheiding. Mijn situatie vertoond gelijkenissen (ook met sommige reakties), maar toch zijn er specifieke zaken anders. Daarom wil ik een apart bericht plaatsen en hoop op jullie steun om mij eea te laten begrijpen.
Wij zijn een stel van rond de 40, wonen 7 jaar samen en hebben 2 kinderen (2 en 5 jaar). Sinds 2.5 jaar hebben wij problemen omdat de zwangerschap van ons dochtertje (waar ik overigens gek op ben) eenzijdig gepland was en wel van haar kant.
Ik denk toch echt dat je er zelf bij was toen jullie dit kindje maakten. Niks eenzijdig, kinderen maken doen twee mensen samen, dat kan zij niet in haar eentje doen.quote:In de afgelopen jaren zijn er regelmatig irritaties ontstaan. Zij voelde zich alleen (ook tijdens de zwangerschap), dat ik er te weinig was voor haar en de kinderen en dat ik veel te veel dronk. Dat laatste klopt absoluut en daar ben ik de laatste 3 maanden thuis mee gestopt, maar als we op stap zijn, dan drinkt ik nog wel op terrasjes. Dwz, ook daar ben ik nu sinds 2 weken mee gestopt en drink totaal geen alcohol meer.Dat is heel goed van je, maar ik vrees wel te laat. Je moet uberhaupt niet aan de drank zijn als je een gezin begint, damage has been done, dat kun je niet zo maar terug draaien.quote:In de afgelopen jaren heeft zij diverse malen aangegeven daar problemen mee te hebben en ik ben 1x in het ziekenhuis beland na een valpartij en dat moet er vreselijk hebben uitgezien. Zij is / was bang dat de drank nog mijn dood zou worden en wil de kinderen het (mogelijke) aangezicht besparen. Daarnaast wil ze niet dat de kinderen een alcoholist als vader hebben en heeft zij die ervaring zelf uit haar jeugd met haar stiefvader. Wat ze gelijk heeft. Haar moeder heeft 3 kinderen van 2 vaders die beide op jonge leeftijd van de kinderen vertrokken (of moesten vertrekken, dat weet ik niet) Ze heeft sindsdien nooit meer contact gehad met vader.Ze wil zichzelf en haar kinderen beschermen tegen jou, en zo te lezen heeft ze daar alle reden voor.quote:De afgelopen jaren hebben we diverse malen ruzies gehad en deze werden van mijn kant wat heftiger gemaakt als gevolg van drank. Geen geweld of ordinaire taal, maar wel hard en sarcastische teksten. Erg hard en onredelijk soms. Maar....zij was ook vaak onredelijk en zoekt geen schuld bij haar zelf. Ook ontkent ze mij erin "geluisd" te hebben met haar zwangerschap. Ik had haar niet gevraagd of ze aan de pil was (??)Anti conceptie is iets waar beiden over beslissen en beiden verantwoordelijkheid voor dragen. Jij ging er vanuit, dat zij dat wel even regelde. Je had het mis, dat is niet erin geluisd zijn, je bent gewoon onvoldoende betrokken bij je relatie, je sexleven en je gezin. Ik denk dat je heel erg afwezig bent geweest op heel veel manieren, alcohol en egoisme doet dat met je. Je zult dit van jezelf onder ogen moeten zien en geen smoesjes voor bedenken of de schuld op een ander gaan schuiven.quote:Daarnaast vind ik het onredelijk dat zij niet minder is gaan werken en vind ik daarom dat zij haar werk (3x9 uur) stelt boven het gezin. Zij is bang dat ze later niet meer de uren terug krijgt.Zij moet verstandige beslissingen nemen aangaande haar werk, haar gezin en de toekomst. Met een alcoholist als partner moest zij de kar blijkbaar heel veel alleen trekken. Ik vind het enorm sterk, dat zij zoveel werkt en denkt aan de toekomst. Jij verzaakt je plichten met drankgedrag en verantwoordelijkheden afschuiven en dan vind jij het onredelijk dat zij niet minder is gaan werken? Waarom moet zij minder gaan werken? Waarom de vrouw? Waarom niet jij?quote:Net als in andere relaties zijn er ook bij ons daarnaast van tijd tot tijd wel eens vervelende incidenten voorgevallen. Zwangerschap, onbegrip, drukte, incidenten, werk en file etc. hebben ook nog eens geleid tot een burnout.Zwangerschap is geen incident en de rest hoort allemaal bij het leven en het gezinsleven en werken. Als de daar drank opgiet is het zeker moeilijk je hoofd boven water te houden.quote:
We zijn in het begin al eens 3 weken uit elkaar geweest op mijn verzoek. Ze had het daar toen behoorlijk moeilijk mee en stalkte zowat.
Nu is het mijn beurt. Ze zegt namelijk geen "gevoel" meer te hebben.
Zij heeft 3 maanden geleden een huis aanvaard waar zij al een poosje mee bezig was. Ik wist dat wel, maar niet van haar. Zoals ik achter alle zaken die momenteel geregeld worden op andere wijze kom. Zoals bv het uitschrijven van de kinderen naar de nieuwe gemeente. Ze heeft duidelijk een beslissing genomen, heel hard, maar misschien heb je het er uiteindelijk wel naar gemaakt.quote:Partnerlief is namelijk niet zo goed in het vertellen van slechte boodschappen. Durft ze niet zo goed, waarschijnlijk omdat ik dan gekwetst word. Kan ook zijn omdat ze de moeilijke momenten liever uitstelt.Of misschien omdat jij nogal vervelend uit de hoek kan komen en ruzie maakt? Misschien heeft ze daar geen zin meer in, dat bekvechten, het schelden, de spanningen en jij die weer kan grijpen naar de fles.quote:Feit is nu dat ze de komende of volgende week na 3 maanden van opknappen van het huis gaat verhuizen met mijn kinderen. Ze wil vanuit die omgeving, dicht bij haar ouders en familie en werk, maar 65 kmvan mij (en vol met files) rust vinden in haar lijf, zichzelf weer worden en van daaruit kijken wat ze wilt.Verstandige beslissing van haar kant.quote:De kinderen zijn superdruk (de oudste is er zoeen als je in die programmas ziet als the Nanny en Derek Ogilvie) en ik vraag me af hoe ze dat allemaal gaat oplossen in haar eentje. Ik ben bang met veel te veel hulp van haar ouders wat ik nu al teveel vind. Haar ouders en ik doen 3x p.w. de dagelijkse dingen met de kinderen omdat zij rond bedtijd van de kids dan pas thuis komt van het werk.Haar ouders steunen haar, wat is daar mis mee. Jij deed het blijkbaar niet en nu heeft ze een oplossing gevonden.quote:
Maar nu het volgende;
Ze zegt wel te willen "latten" en te hopen dat we straks weer op een nulpunt beginnen met als uitgangspunt weer samen te komen en te wonen, al zou dit op een andere lokatie zijn dan mijn huidige. Klinkt goed, maar ze overtuigt me niet. Dwz, de ene keer geloof ik er in en overtuigt ze me, maar dan struikel ik weer op punten dat ik zeg, "dit en dat klopt toch niet?" Er gebeuren zoveel dingen waar mijn verstand niet bij kan. Maar ja, de denkwijze van een vrouw werkt natuurlijk anders dan die van een man. Ze zullen allebei net zoveel goed als fout zijn, maar het begrijpt elkaar zo moeilijk. Ik geloof wel dat zij nog van me houdt, al komt het niet en soms heel moeilijk over haar lippen. daar zijn toch wel weer aanwijzingen voor. Ik probeer nu om niet naief te zijn, maar wil ook de dingen blijven zien die ik moet zien, zodat ik geen kansen verloren laat gaan.
En dan dat stukje "gevoel" he, ze zegt het vaak en ik lees erover, maar ik voel me soms als vreemde behandeld. Zo ook bij seks, ze had tot 3 maanden geleden mij nog nooit afgewezen. Sinds ze dat huis heeft hoor ik alleen nog maar nee, of moet ik er om "zeuren". Da's toch niet goed? Ze mist het gevoel zegt ze, terwijl er bij mij juist meer gevoel zit als ooit. ECHT gevoel! Houden van ! Ik kan het weten, want de afgelopen 2 jaar heb ik met het idee gelopen de relatie te beeindigen, maar nu weet ik dus beter. Dat heb ik in ieder geval geleerd, maar wat denken jullie, Is het te laat? Vaak is tijdelijk uit elkaar wel definitief he? Ik denk dat het te laat is, ik denk dat de grote stap richting een breuk is gemaakt, misschien durft ze nog niet echt los te laten.quote:
En wat zal de rol van de burnout nog zijn?
En als een vrouw tijdelijk apart wil, wat voor termijn zal daar aan gekoppeld zitten? Zij weet het niet zegt ze, maar ze zal toch wel een gedachte hebben?Ik denk dat het voor haar ook heel moeilijk is, eigenlijk zou ze de knoop moeten doorhakken, definitief, ze is al bij je weg in feite alleen moet het nog hardop gezegd worden.quote:
Kunnen jullie anders ervaringen met me delen vwb het "gevoel"?
En komt het voor dat gevoel (en vertrouwen) terug komt. Zijn er ook ervaringsdeskundigen onder jullie?
Alvast dank & groet,
SuffertjeIk heb wel ge-lat met iemand waar ik eerst mee samenwoonde. Maar dit kwam niet voort uit ruzies, we hadden niet het drama achter de rug dat jullie hebben. Dus mijn ervaring kent een hele andere achtergrond dan die van jullie.
dinsdag 4 augustus 2009 om 13:30
Sorry hoor, maar TO heeft waarschijnlijk jarenlang van alles kapotgemaakt door drankmisbruik en nu is hij zielig? Omdat hij nú opeens beseft dat-ie van haar houdt? 'Een man weet pas wat hij mist, als ze er niet meer is', ofzo.
Tuurlijk moet alles goed geregeld worden voor en met de kinderen, maar laat haar gaan! Geef haar een kans haar leven weer op orde te krijgen en heb respect voor het feit dat ze hard werkt voor haar gezin! En voor het feit dat zij waarschijnlijk een rustige en stabiele omgeving voor de kinderen wil, omringd door familie en vrienden. Petje af.
Tuurlijk moet alles goed geregeld worden voor en met de kinderen, maar laat haar gaan! Geef haar een kans haar leven weer op orde te krijgen en heb respect voor het feit dat ze hard werkt voor haar gezin! En voor het feit dat zij waarschijnlijk een rustige en stabiele omgeving voor de kinderen wil, omringd door familie en vrienden. Petje af.
dinsdag 4 augustus 2009 om 13:32
quote:vederlicht schreef op 04 augustus 2009 @ 13:30:
Sorry hoor, maar TO heeft waarschijnlijk jarenlang van alles kapotgemaakt door drankmisbruik en nu is hij zielig? Omdat hij nú opeens beseft dat-ie van haar houdt? 'Een man weet pas wat hij mist, als ze er niet meer is', ofzo.
Tuurlijk moet alles goed geregeld worden voor en met de kinderen, maar laat haar gaan! Geef haar een kans haar leven weer op orde te krijgen en heb respect voor het feit dat ze hard werkt voor haar gezin! En voor het feit dat zij waarschijnlijk een rustige en stabiele omgeving voor de kinderen wil, omringd door familie en vrienden. Petje af.Helemaal mee eensch!
Sorry hoor, maar TO heeft waarschijnlijk jarenlang van alles kapotgemaakt door drankmisbruik en nu is hij zielig? Omdat hij nú opeens beseft dat-ie van haar houdt? 'Een man weet pas wat hij mist, als ze er niet meer is', ofzo.
Tuurlijk moet alles goed geregeld worden voor en met de kinderen, maar laat haar gaan! Geef haar een kans haar leven weer op orde te krijgen en heb respect voor het feit dat ze hard werkt voor haar gezin! En voor het feit dat zij waarschijnlijk een rustige en stabiele omgeving voor de kinderen wil, omringd door familie en vrienden. Petje af.Helemaal mee eensch!
dinsdag 4 augustus 2009 om 16:17
quote:Thekla schreef op 04 augustus 2009 @ 12:00:
[...]
Nog een puntje:
Indien beide ouders het gezag hebben over hun kinderen, dan mag de ouder die gaat verhuizen, niet zo maar de kinderen meenemen zonder toestemming van de andere ouder.
http://www.jurofoon.nl/nieuws/weblog.asp?id=3011Ik zou niet weten waarom ze dat niet mag, ze gaat maar 65km van hem vandaan wonen en niet emigreren, daarbij staat er nergens dat hij zijn kids niet meer mag zien als zij (terecht ) vertrokken is.
[...]
Nog een puntje:
Indien beide ouders het gezag hebben over hun kinderen, dan mag de ouder die gaat verhuizen, niet zo maar de kinderen meenemen zonder toestemming van de andere ouder.
http://www.jurofoon.nl/nieuws/weblog.asp?id=3011Ik zou niet weten waarom ze dat niet mag, ze gaat maar 65km van hem vandaan wonen en niet emigreren, daarbij staat er nergens dat hij zijn kids niet meer mag zien als zij (terecht ) vertrokken is.
dinsdag 4 augustus 2009 om 16:24
quote:ronniemitchel schreef op 04 augustus 2009 @ 16:20:
Draai het eens om, als vader gaat verhuizen zonder zijn kids omdat vader en moeder uit elkaar zijn, word hem dat dan ook verboden?, ik dacht het niet.Het is hem dan wel verboden om de kinderen mee te nemen zonder toestemming van de moeder. verterekken zonder je kinderen mag altijd, en doorgaans geeft de andere ouder daar ook wel toestemming voor, lijkt me. Ik weet niet in hoeverre sprake zou kunnen zijn van "gijzeling' op het moment dat de ene ouder de andere ouder verbiedt te vertrekken.
Draai het eens om, als vader gaat verhuizen zonder zijn kids omdat vader en moeder uit elkaar zijn, word hem dat dan ook verboden?, ik dacht het niet.Het is hem dan wel verboden om de kinderen mee te nemen zonder toestemming van de moeder. verterekken zonder je kinderen mag altijd, en doorgaans geeft de andere ouder daar ook wel toestemming voor, lijkt me. Ik weet niet in hoeverre sprake zou kunnen zijn van "gijzeling' op het moment dat de ene ouder de andere ouder verbiedt te vertrekken.
dinsdag 4 augustus 2009 om 16:25
dinsdag 4 augustus 2009 om 17:25
Hallo allemaal, even een aanvulling mijnerzijds. Ik dank jullie allemaal voor de moeite en (sommige zeer) uitvoerige antwoorden, maar ik denk dat er wel aanvulling mijnerzijds nodig is als ik dit allemaal zo lees.
Er wordt nogal massaal gekozen voor mijn partner (en dat mag), maar ik schreef dit niet om hier nog eens afgebrand te worden, maar meer om tips en ervaringen te vragen.
In mijn verhaal heb ik meer de dingen genoemd die zij van mij als storend ervaart als andersom.
Daarnaast worden een aantal dingen toch wel uit zijn verband getrokken of ver begrepen.
Even een paar zaken op een rijtje;
Ik ben een goede vader (en ook geweest, kinderen komen niet te kort), maar moeders wil bv elk kinderpartijtje aflopen en dat is teveel voor mij. We kennen best veel mensen en enorm veel kinderen. Bij verjaardagen van onze kinderen komen sommige vaders ook nooit mee.
De zwangerschap is wel degelijk eenzijdig beslist. Ze vergat voorheen wel eens de pil en zei dat altijd. Nu had ze na 2 maanden nog niet eens een pil genomen en heeft dat later ook zo uitgelegd. Wel degelijk "ingeluisd" hoor!
Verhuizing van de kinderen levert geen probleem en is niet aan de orde. Het boeit me heel veel, maar het moet wel zo zijn, ik ga het niet tegenhouden (wat wel kan, heb geinformeerd), maar de manier waarop had eerlijker gekund. Gewoon zeggen namelijk.
Mijn alcoholisme moet niet overtrokken worden. Ik dronk teveel ja en heb 1x een blackout gehad, niet goed maar gebeurd. Ik ben geen kroegloper en stel je niet het ergste voor bij mijn drankgebruik. Het was teveel, dat wel.
Ik pleegde een liefdevolle partner te zijn, maar sleur en irritatie (waar zij ZEKER) ook debet aan is hebben de relatie in slaap gesust om weer wakker te worden toen ze een huis kreeg.
Vandaar de akties die sinds 3 mannden ondernomen worden en bedoeld zijn om de hele toekomst voort te zetten.
De kinderen hoeven niet beschermd te worden tegen hun vader. (Zij trouwens ook niet) Ik heb ze nog nooit geslagen of anderzins (verbaal) mishandeld. In tegendeel, moeder heeft zoon gisteren in blinde woede gebeten omdat zoonlief weer eens het bloed onder haar nagels haalde. Ik was er niet bij, kon het niet voorkomen, maar ik heb de plek op zijn arm later wel gezien.
Dat schoonouders helpen is geweldig en ik ben zeer dankbaar (heb ik ook uitgesproken), maar dit is to much. Bij kans stuurt ze de kinderen 5 dagen per week (dus nog eens 2 extra) naar hun.
Ze gaat apart om beter in haar vel te komen. Goed idee Rollergirl? Ik weet het niet, want ze heeft de druktemakertjes nu alleen. Alles wat ik doe (toch veel hoor!) komt bij haar erbij.
Ik zou best minder willen werken, maar ik zou dan de wisseldiensten in gaan en mijn leidinggevende rol kwijt raken. Wisseldienst zou het gezin en HAAR werk niet ten goede komen en ik zou minder gaan verdienen. (met andere functie) Had ik al geinformeerd bij ons bedrijf.
Nogmaals, we hadden een uitstekende relatie, maar 2,5 jaar geleden is door diverse oorzeken de klad er in gekomen. Niettemin ben ik nog hoopvol over onze toekomst samen, maar ik twijfel over sommige zaken.
Ik vraag jullie niet zo zeer partij te kiezen (of veroordeling), maar tips, gedachten en eventueel ervaringen.
Nogmaal dank, en besef dat zij haar portie echt wel heeft bijgedragen hoor aan deze mallaise. Waar twee vechten......
Gr., Suffertje
Er wordt nogal massaal gekozen voor mijn partner (en dat mag), maar ik schreef dit niet om hier nog eens afgebrand te worden, maar meer om tips en ervaringen te vragen.
In mijn verhaal heb ik meer de dingen genoemd die zij van mij als storend ervaart als andersom.
Daarnaast worden een aantal dingen toch wel uit zijn verband getrokken of ver begrepen.
Even een paar zaken op een rijtje;
Ik ben een goede vader (en ook geweest, kinderen komen niet te kort), maar moeders wil bv elk kinderpartijtje aflopen en dat is teveel voor mij. We kennen best veel mensen en enorm veel kinderen. Bij verjaardagen van onze kinderen komen sommige vaders ook nooit mee.
De zwangerschap is wel degelijk eenzijdig beslist. Ze vergat voorheen wel eens de pil en zei dat altijd. Nu had ze na 2 maanden nog niet eens een pil genomen en heeft dat later ook zo uitgelegd. Wel degelijk "ingeluisd" hoor!
Verhuizing van de kinderen levert geen probleem en is niet aan de orde. Het boeit me heel veel, maar het moet wel zo zijn, ik ga het niet tegenhouden (wat wel kan, heb geinformeerd), maar de manier waarop had eerlijker gekund. Gewoon zeggen namelijk.
Mijn alcoholisme moet niet overtrokken worden. Ik dronk teveel ja en heb 1x een blackout gehad, niet goed maar gebeurd. Ik ben geen kroegloper en stel je niet het ergste voor bij mijn drankgebruik. Het was teveel, dat wel.
Ik pleegde een liefdevolle partner te zijn, maar sleur en irritatie (waar zij ZEKER) ook debet aan is hebben de relatie in slaap gesust om weer wakker te worden toen ze een huis kreeg.
Vandaar de akties die sinds 3 mannden ondernomen worden en bedoeld zijn om de hele toekomst voort te zetten.
De kinderen hoeven niet beschermd te worden tegen hun vader. (Zij trouwens ook niet) Ik heb ze nog nooit geslagen of anderzins (verbaal) mishandeld. In tegendeel, moeder heeft zoon gisteren in blinde woede gebeten omdat zoonlief weer eens het bloed onder haar nagels haalde. Ik was er niet bij, kon het niet voorkomen, maar ik heb de plek op zijn arm later wel gezien.
Dat schoonouders helpen is geweldig en ik ben zeer dankbaar (heb ik ook uitgesproken), maar dit is to much. Bij kans stuurt ze de kinderen 5 dagen per week (dus nog eens 2 extra) naar hun.
Ze gaat apart om beter in haar vel te komen. Goed idee Rollergirl? Ik weet het niet, want ze heeft de druktemakertjes nu alleen. Alles wat ik doe (toch veel hoor!) komt bij haar erbij.
Ik zou best minder willen werken, maar ik zou dan de wisseldiensten in gaan en mijn leidinggevende rol kwijt raken. Wisseldienst zou het gezin en HAAR werk niet ten goede komen en ik zou minder gaan verdienen. (met andere functie) Had ik al geinformeerd bij ons bedrijf.
Nogmaals, we hadden een uitstekende relatie, maar 2,5 jaar geleden is door diverse oorzeken de klad er in gekomen. Niettemin ben ik nog hoopvol over onze toekomst samen, maar ik twijfel over sommige zaken.
Ik vraag jullie niet zo zeer partij te kiezen (of veroordeling), maar tips, gedachten en eventueel ervaringen.
Nogmaal dank, en besef dat zij haar portie echt wel heeft bijgedragen hoor aan deze mallaise. Waar twee vechten......
Gr., Suffertje
