Gezondheid
alle pijlers
Partner met diabetes
maandag 10 augustus 2009 om 12:21
maandag 10 augustus 2009 om 13:04
Hallo,
mijn man heeft ook diabetes.
Voor de evt. hypo's hebben wij altijd een ampul glucagon in huis. Voelt je man de hypo's niet aankomen? Het is inderdaad heel erg wennen, vooral als het allemaal nieuw is. Tegenwoordig zie ik het aan kleine dingetjes zoals de blik in z'n ogen, maar vroeger ook niet hoor. Het went.
mijn man heeft ook diabetes.
Voor de evt. hypo's hebben wij altijd een ampul glucagon in huis. Voelt je man de hypo's niet aankomen? Het is inderdaad heel erg wennen, vooral als het allemaal nieuw is. Tegenwoordig zie ik het aan kleine dingetjes zoals de blik in z'n ogen, maar vroeger ook niet hoor. Het went.
maandag 10 augustus 2009 om 13:04
maandag 10 augustus 2009 om 13:35
Hallo propje en sterre75,
Mijn vriend en ik zijn nu 8 maanden samen, maar ken hem al 3,5 jaar.
Op het gebied van diabetes ook al wat meegemaakt; hypo's begin ik dan ook steeds sneller te herkennen. Is het niet aan het zweet op z'n voorhoofd, dan wel aan zijn humeur of aan onsamenhangende verhalen die hij probeert te vertellen.
Afgelopen weekend kreeg hij een zware hypo 's nachts. Heb 112 gebeld. Ondertussen siroop op z'n lippen en aan binnenkant van z'n wang gesmeerd. Daar reageerde hij wel op: deed iig een oog open als ik zn naam riep. De ambulanceverpleegkundigen hebben hem later via infuus suikerwater toegediend. Toen kwam ie weer bij. Daarna moest hij nog drie boterhammen opeten.
Ik (we) hebben nog geen spuit glucagon. Dat gaat hij overleggen met zijn internist. Dat lijkt mij wel een goede oplossing, naast mijn kennis die ik heb opgedaan bij de ehbo (zijn ingegaan op het herkennen en behandelen van hypo's).
Hij heeft al 15 jaar diabetes trouwens; dit was hem nog nooit overkomen.
Gaan jullie ook mee naar de afspraken met de internist of diabetes verpleegkundige? Krijg je ook uitleg over glucagon e.d.?
Mijn vriend en ik zijn nu 8 maanden samen, maar ken hem al 3,5 jaar.
Op het gebied van diabetes ook al wat meegemaakt; hypo's begin ik dan ook steeds sneller te herkennen. Is het niet aan het zweet op z'n voorhoofd, dan wel aan zijn humeur of aan onsamenhangende verhalen die hij probeert te vertellen.
Afgelopen weekend kreeg hij een zware hypo 's nachts. Heb 112 gebeld. Ondertussen siroop op z'n lippen en aan binnenkant van z'n wang gesmeerd. Daar reageerde hij wel op: deed iig een oog open als ik zn naam riep. De ambulanceverpleegkundigen hebben hem later via infuus suikerwater toegediend. Toen kwam ie weer bij. Daarna moest hij nog drie boterhammen opeten.
Ik (we) hebben nog geen spuit glucagon. Dat gaat hij overleggen met zijn internist. Dat lijkt mij wel een goede oplossing, naast mijn kennis die ik heb opgedaan bij de ehbo (zijn ingegaan op het herkennen en behandelen van hypo's).
Hij heeft al 15 jaar diabetes trouwens; dit was hem nog nooit overkomen.
Gaan jullie ook mee naar de afspraken met de internist of diabetes verpleegkundige? Krijg je ook uitleg over glucagon e.d.?
maandag 10 augustus 2009 om 14:07
Ik moet mezelf even verbeteren: het is glucagEn ipv. glucagon.
Meestal ga ik wel mee naar de internist. De diabetesverpleegkundige heeft me destijds uitleg gegeven over de glucagen. Moest ik oefenen op een manderijntje
Toch niet helemaal hetzelfde, kan ik je vertellen. Maar ach, je weet waar je het voor doet hè.
Verder natuurlijk jaarlijks een keer extra naar de oogarts en aandringen op controle van de lever- en nierfuncties. Goed opletten met vet eten ivm. problemen met de cholesterol en vaatproblemen in de toekomst.
Heeft je vriend een pomp?
Meestal ga ik wel mee naar de internist. De diabetesverpleegkundige heeft me destijds uitleg gegeven over de glucagen. Moest ik oefenen op een manderijntje
Toch niet helemaal hetzelfde, kan ik je vertellen. Maar ach, je weet waar je het voor doet hè.
Verder natuurlijk jaarlijks een keer extra naar de oogarts en aandringen op controle van de lever- en nierfuncties. Goed opletten met vet eten ivm. problemen met de cholesterol en vaatproblemen in de toekomst.
Heeft je vriend een pomp?
maandag 10 augustus 2009 om 14:38
Ik geloof dat ik hier glucagOn heb liggen voor vriend. 't Is dan weer wel mandArijntje , haha, pffffffff, lekker belangrijk. Hoe dan ook, mijn vriend heeft een pomp en schommelt als een gek. Continu glucosemeting zou ideaal voor hem zijn, maar helaas wordt het niet vergoed.
Wat een naar verhaal Antsje! Wat schrik je ervan he? Mijn vriend heeft het nu 8 jaar en wij zijn 3 jaar samen. Hij heeft meerdere hypo's per dag maar voelt ze goed aankomen en is er nog nooit bewusteloos van geraakt. Wel een keer een naar ziekenhuisavontuur met een hyper gehad hier. Wist niet dat je daar ook zo ziek van kon worden.
Overigens hebben wij de glucagon/gen gewoon bij de apotheek gehaald. Niks overlegd met internist. Ik ga soms mee, meestal niet. Ben sowieso naar alles wel eens meegweest om te zien hoe het werkt, maar meestal gaat ie alleen. Tenzij er iets nieuws/belangrijks aan de hand is.
Wat een naar verhaal Antsje! Wat schrik je ervan he? Mijn vriend heeft het nu 8 jaar en wij zijn 3 jaar samen. Hij heeft meerdere hypo's per dag maar voelt ze goed aankomen en is er nog nooit bewusteloos van geraakt. Wel een keer een naar ziekenhuisavontuur met een hyper gehad hier. Wist niet dat je daar ook zo ziek van kon worden.
Overigens hebben wij de glucagon/gen gewoon bij de apotheek gehaald. Niks overlegd met internist. Ik ga soms mee, meestal niet. Ben sowieso naar alles wel eens meegweest om te zien hoe het werkt, maar meestal gaat ie alleen. Tenzij er iets nieuws/belangrijks aan de hand is.
maandag 10 augustus 2009 om 19:43
Bedankt voor jullie reacties, propje en sterre!
Ik ben inderdaad erg geschrokken; hijzelf ook. Wel een echte 'wake-upcall'! Hij heeft het nu weer druk met meten en opschrijven van waarden, voedsel en eenheden. Of het erg schommelt, weet ik nog niet. Zal het hem eens vragen. Kunnen die schommelingen ook tegen worden gegaan? Heb ook iets gelezen over zo'n meter, maar die blijkt maar tijdelijk te zijn, toch? Puur om te kijken wat er gebeurd?
Hij spuit de insuline trouwens; geen pomp. Dat vind hij eerst prima. Het is nu eerst weer een kwestie van bijhouden en goed opletten. Tot nu toe gaat dat weer goed, ook al zit ie wat te hoog qua waarden (naar zijn zin) (tegen bovengrens). Is dat ook risicovol? Aangezien ik bij sterre lees dat jouw vriend een hyper heeft gehad... Wat is dat en wat is er gebeurd, als ik vragen mag.
Ik ben inderdaad erg geschrokken; hijzelf ook. Wel een echte 'wake-upcall'! Hij heeft het nu weer druk met meten en opschrijven van waarden, voedsel en eenheden. Of het erg schommelt, weet ik nog niet. Zal het hem eens vragen. Kunnen die schommelingen ook tegen worden gegaan? Heb ook iets gelezen over zo'n meter, maar die blijkt maar tijdelijk te zijn, toch? Puur om te kijken wat er gebeurd?
Hij spuit de insuline trouwens; geen pomp. Dat vind hij eerst prima. Het is nu eerst weer een kwestie van bijhouden en goed opletten. Tot nu toe gaat dat weer goed, ook al zit ie wat te hoog qua waarden (naar zijn zin) (tegen bovengrens). Is dat ook risicovol? Aangezien ik bij sterre lees dat jouw vriend een hyper heeft gehad... Wat is dat en wat is er gebeurd, als ik vragen mag.
maandag 10 augustus 2009 om 19:46
Hai Antsje. Ik ben zelf diabeet, al 10 jaar, en ik heb sinds 2 jaar een insulinepomp. Wat mijn man altijd deed als ik een hypo had, en dus het bijbehorende pesthumeurtje , was mij een glas mierzoete ranja voorzetten met de boodschap: 'hier, een glas ranja. Opdrinken. Nu."
Onder protest, mopperend 'ik heb geen hypo, gezeur ook altijd grmbl' dronk ik dan toch de ranja maar op, om vervolgens aan mijn man te vragen 'had ik een hypo dan?'.
Ik wist er achteraf niks meer van. Dat is de pest als je een hypo hebt, tijdelijk geheugenverlies. Ik lachte me wel altijd de vouwen uit mijn broek als mijn man mij dan nadeed....ik moet er nu nog om grinniken.
Ik heb hier ook zo'n Glucagen Hypokit liggen. Ik denk dat het toch wel verstandig is om zo'n ding in huis te hebben. En je moet maar zo denken: op het moment dat je zo'n enge spuit moet gebruiken merkt de ontvanger er toch niks meer van, want die is buiten bewustzijn. Mijn man vindt het in ieder geval wel een veilig idee dat dat ding in de koelkast ligt.
Onder protest, mopperend 'ik heb geen hypo, gezeur ook altijd grmbl' dronk ik dan toch de ranja maar op, om vervolgens aan mijn man te vragen 'had ik een hypo dan?'.
Ik wist er achteraf niks meer van. Dat is de pest als je een hypo hebt, tijdelijk geheugenverlies. Ik lachte me wel altijd de vouwen uit mijn broek als mijn man mij dan nadeed....ik moet er nu nog om grinniken.
Ik heb hier ook zo'n Glucagen Hypokit liggen. Ik denk dat het toch wel verstandig is om zo'n ding in huis te hebben. En je moet maar zo denken: op het moment dat je zo'n enge spuit moet gebruiken merkt de ontvanger er toch niks meer van, want die is buiten bewustzijn. Mijn man vindt het in ieder geval wel een veilig idee dat dat ding in de koelkast ligt.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 10 augustus 2009 om 19:57
@setter: dat bijbehorende pesthumeurtje is heel herkenbaar idd, evenals dat protesteren en mopperen. Dan moeten de 'commando's' heel kort zijn. Dat helpt. Mijn vriend weet vaak achteraf wel dat hij een hypo had, maar wil er dan niet aan om te eten, want hij wil eerst zeker weten dat het een hypo is... Volgens mij is zijn reactie ook al heel erg behorende bij een 'hypo'. Gelukkig kunnen mijn vriend en ik ook lachen om sommige acties, bijvoorbeeld drie verschillende verhalen door elkaar willen vertellen, maar na 2 zinnen afhaken en niet meer weten wat ie ook alweer wou vertellen...
Ik ben niet bang om zo'n spuit te hanteren; ook mij lijkt het idd een veilig idee. Liever dat, dan niet weten wat te doen. Ben ook blij dat ik enige jaren geleden mijn EHBO-diploma heb gehaald; heb ik tot nu toe al veel baat bij gehad.
Wat ik het engste vind, is dat hij een hypo kan krijgen bij onbekende mensen, bijvoorbeeld op straat. Dat er dan wel iemand is, die het herkent of iig het juiste doet. Maar misschien zie ik wel te veel spoken.
Ik ben niet bang om zo'n spuit te hanteren; ook mij lijkt het idd een veilig idee. Liever dat, dan niet weten wat te doen. Ben ook blij dat ik enige jaren geleden mijn EHBO-diploma heb gehaald; heb ik tot nu toe al veel baat bij gehad.
Wat ik het engste vind, is dat hij een hypo kan krijgen bij onbekende mensen, bijvoorbeeld op straat. Dat er dan wel iemand is, die het herkent of iig het juiste doet. Maar misschien zie ik wel te veel spoken.
dinsdag 11 augustus 2009 om 16:53
Als hij een ernstige hypo heeft als hij op straat loopt, dan is er ongetwijfeld iemand die een ambulance belt. Ik kan op zo'n moment echt niet meer op mijn benen staan, en zou dan prompt op straat neerstorten.
(Edit: ik moest ineens naar mijn gasfornuis hollen en drukte in de gauwigheid op enter. Het is inmiddels bijna 8 uur....).
Op straat, of in een winkel, zijn er vrijwel altijd wel mensen. En als mensen iemand zien neerstorten bellen ze echt wel een ambulance, dus ik denk dat je daar niet zo bang voor hoeft te zijn.
Die hypo die je vriend 's nachts had, dat is wel eng ja. De meeste diabeten worden wel wakker van een hypo 's nachts, ik ook. Hoe kwam je er eigenlijk achter dat hij een hypo had, en dat hij buiten bewustzijn was?
Tot slot nog een antwoord op je vraag of partners wel eens meegaan naar het ziekenhuis: mijn man niet. Ik vind dat ook niet nodig. Zoveel engs gebeurt daar niet, en hij moet er speciaal vrij voor nemen terwijl ik mijn afspraken altijd op een vrije middag plan. Hij is vorige week gezellig meegelopen toen ik moest bloedprikken, maar dat was omdat we vakantie hadden. Het was erg heet buiten en in zo'n ziekenhuis is het lekker koel.
(Edit: ik moest ineens naar mijn gasfornuis hollen en drukte in de gauwigheid op enter. Het is inmiddels bijna 8 uur....).
Op straat, of in een winkel, zijn er vrijwel altijd wel mensen. En als mensen iemand zien neerstorten bellen ze echt wel een ambulance, dus ik denk dat je daar niet zo bang voor hoeft te zijn.
Die hypo die je vriend 's nachts had, dat is wel eng ja. De meeste diabeten worden wel wakker van een hypo 's nachts, ik ook. Hoe kwam je er eigenlijk achter dat hij een hypo had, en dat hij buiten bewustzijn was?
Tot slot nog een antwoord op je vraag of partners wel eens meegaan naar het ziekenhuis: mijn man niet. Ik vind dat ook niet nodig. Zoveel engs gebeurt daar niet, en hij moet er speciaal vrij voor nemen terwijl ik mijn afspraken altijd op een vrije middag plan. Hij is vorige week gezellig meegelopen toen ik moest bloedprikken, maar dat was omdat we vakantie hadden. Het was erg heet buiten en in zo'n ziekenhuis is het lekker koel.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:54
En chronisch hoge suikers hebben gevolgen voor de lange duur: neuropathie. Dat begint vaak in de voeten, dat heet dan 'diabetische voet'.
Als je suiker op een gegeven moment heel erg veel te hoog wordt, boven de 20 zeg maar, dan kun je ook buiten bewustzijn raken. Als je dan niet snel insuline toegediend krijgt kun je in een coma raken. Dus zowel lage als hoge suikers kunnen gevaarlijk zijn.
Als je suiker op een gegeven moment heel erg veel te hoog wordt, boven de 20 zeg maar, dan kun je ook buiten bewustzijn raken. Als je dan niet snel insuline toegediend krijgt kun je in een coma raken. Dus zowel lage als hoge suikers kunnen gevaarlijk zijn.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 12 augustus 2009 om 10:28
Hier een moeder met een zoon met diabetes (hoi Setter ). Weten jij en je vriend van het bestaan van sensoren af? Die schiet je in bil, been, arm of buik, en meet elke vijf minuten (je hebt ze ook die elke minuut meten) je vetsuiker. Die loopt 15-20 minuten achter op bloedsuiker. Zo kan je een alarm instellen als je suiker bijvoorbeeld de 4,5 bereikt. Zo ben je van tevoren gewaarschuwd dat je misschien weleens te laag (of te hoog) gaat, en kan je tijdig ingrijpen, ook 's nachts.
Het is een fantastisch systeem, ik kan het wel van de daken schreeuwen. Helaas... is het afschuwelijk duur (ongeveer 450 euro per maand) en wordt 't (nog) niet standaard vergoed. Het heeft hier zoveel rust gebracht, wij zijn echt serieus nog elke dag blij, dankbaar en gelukkig ermee.
Het is een fantastisch systeem, ik kan het wel van de daken schreeuwen. Helaas... is het afschuwelijk duur (ongeveer 450 euro per maand) en wordt 't (nog) niet standaard vergoed. Het heeft hier zoveel rust gebracht, wij zijn echt serieus nog elke dag blij, dankbaar en gelukkig ermee.
woensdag 12 augustus 2009 om 11:23
@ setter: hij had die ochtend ook al zo'n zware hypo gehad. Toen heeft hij nog wel zelf kunnen eten en drinken, maar wel onder dwang. Ik was dus al erg alert op een eventuele hypo. Die nacht voelde het gewoon niet goed en ik zag dat hij overdadig zweette. Nadat ik hem riep, sperde hij zijn ogen open en deed heel verward. Dat was het punt dat het voor mij heel duidelijk was. Tot nu toe kan ik z'n hypo's redelijk snel opmerken, zelfs als ie dus slaapt.
Hij heeft ondertussen contact gehad met zn internist en binnenkort gaan we samen naar de diabetisch verpleegkundige. Ook krijgt hij recept voor glucagen/-gon.
@ Nelladella1: ik heb iets gelezen over die sensor. Misschien dat hij het kan aankaarten bij de internist?
Mijn vriend heeft al 15 jaar diabetes type I en is van mening dat hij alles weet op het gebied van zijn ziekte. Hypo's voelt ie altijd aankomen, m.u.v. de twee van afgelopen vrijdag. Dus ben ik er niet zo zeker van dat hij alles weet...
Daarnaast is hij een aantal jaren topsporter geweest; tijdens meerdaagsen kon het voorkomen dat hij helemaal geen insuline hoefde te spuiten, zoveel bewoog hij. Ook daarom is hij van mening dat hij heel goed weet hoe en wat omtrent zijn eigen ziekte. Maar ja, ik ben van mening dat een lichaam ook kan veranderen. Hij houdt zijn waarden nu goed in de gaten, maar hij geeft aan dat hij dat in de toekomst minder wil gaan doen. Nu meet hij minimaal 4 keer per dag, maar dat wil hij na een tijdje niet meer (hij geeft aan naar een keer per week terug te willen, als dat kan). Volgens mij is dat onverstandig en maakt mij erg ongerust. Hebben er ook al wat woordenwisselingen over gehad. Wil m zo graag helpen, en ik wil zo graag dat ie er zelf goed op let... Ik snap ook heus dat leven met diabetes niet altijd makkelijk is en dat hij het wel eens wil vergeten, maar volgens mij kan dat niet. Word er wel onzeker en verdrietig van.
Hij heeft ondertussen contact gehad met zn internist en binnenkort gaan we samen naar de diabetisch verpleegkundige. Ook krijgt hij recept voor glucagen/-gon.
@ Nelladella1: ik heb iets gelezen over die sensor. Misschien dat hij het kan aankaarten bij de internist?
Mijn vriend heeft al 15 jaar diabetes type I en is van mening dat hij alles weet op het gebied van zijn ziekte. Hypo's voelt ie altijd aankomen, m.u.v. de twee van afgelopen vrijdag. Dus ben ik er niet zo zeker van dat hij alles weet...
Daarnaast is hij een aantal jaren topsporter geweest; tijdens meerdaagsen kon het voorkomen dat hij helemaal geen insuline hoefde te spuiten, zoveel bewoog hij. Ook daarom is hij van mening dat hij heel goed weet hoe en wat omtrent zijn eigen ziekte. Maar ja, ik ben van mening dat een lichaam ook kan veranderen. Hij houdt zijn waarden nu goed in de gaten, maar hij geeft aan dat hij dat in de toekomst minder wil gaan doen. Nu meet hij minimaal 4 keer per dag, maar dat wil hij na een tijdje niet meer (hij geeft aan naar een keer per week terug te willen, als dat kan). Volgens mij is dat onverstandig en maakt mij erg ongerust. Hebben er ook al wat woordenwisselingen over gehad. Wil m zo graag helpen, en ik wil zo graag dat ie er zelf goed op let... Ik snap ook heus dat leven met diabetes niet altijd makkelijk is en dat hij het wel eens wil vergeten, maar volgens mij kan dat niet. Word er wel onzeker en verdrietig van.
woensdag 12 augustus 2009 om 13:59
Tsja, er is natuurlijk een gulden middenweg tussen 4 keer per dag controleren en 1 keer per week.
Aan de andere kant is constant meten ook belastend, dus ik kan hem ook wel begrijpen.
Maar als er constante hypo's zijn is het altijd goed om hem eens een paar keer een curve door te laten bellen naar de d.v. , die kan dan samen met hem kijken waar het eventuele probleem zit.
Kleine aanpassingen in de doseringen van de insuline maakt soms al een wereld van verschil.
Ik weet niet of je vriend een mix spuit of een kortwerkende insuline gecombineerd met een langwerkende? Aanpassingen aan de 24 uurs insuline helpt soms al tegen hypo's. Goed overleg is en blijft dus belangrijk.
En net zoals bij andere ziektes en aandoeningen: ook, en misschien vooral, diabetes heb je samen!
Aan de andere kant is constant meten ook belastend, dus ik kan hem ook wel begrijpen.
Maar als er constante hypo's zijn is het altijd goed om hem eens een paar keer een curve door te laten bellen naar de d.v. , die kan dan samen met hem kijken waar het eventuele probleem zit.
Kleine aanpassingen in de doseringen van de insuline maakt soms al een wereld van verschil.
Ik weet niet of je vriend een mix spuit of een kortwerkende insuline gecombineerd met een langwerkende? Aanpassingen aan de 24 uurs insuline helpt soms al tegen hypo's. Goed overleg is en blijft dus belangrijk.
En net zoals bij andere ziektes en aandoeningen: ook, en misschien vooral, diabetes heb je samen!
donderdag 13 augustus 2009 om 09:34
@ propje: hij spuit idd een mix en sinds dit weekend heeft hij iig die langwerkende aangepast. Dat lijkt te werken, al zit ie nog wel vaak laag. Het zal wel even tijd nodig hebben.
Dat we diabetes samen hebben, vind ik niet erg. Door zo'n voorval van afgelopen weekend weet je weer dat je ontzettend gek op elkaar bent en dat niet door diabetes of wat dan ook laat beinvloeden. Samen gaan we ervoor!
Ben nu ook alweer een stuk rustiger en kan het meer loslaten. Het is in de eerste plaats zijn verantwoordelijkheid, daarnaast is hij volwassen genoeg (gaan we dan maar vanuit
) en met iedereen kan wel wat gebeuren, gezond of niet.
Dat we diabetes samen hebben, vind ik niet erg. Door zo'n voorval van afgelopen weekend weet je weer dat je ontzettend gek op elkaar bent en dat niet door diabetes of wat dan ook laat beinvloeden. Samen gaan we ervoor!
Ben nu ook alweer een stuk rustiger en kan het meer loslaten. Het is in de eerste plaats zijn verantwoordelijkheid, daarnaast is hij volwassen genoeg (gaan we dan maar vanuit
) en met iedereen kan wel wat gebeuren, gezond of niet.
vrijdag 14 augustus 2009 om 08:27
quote:Antsje82 schreef op 13 augustus 2009 @ 09:34:
@ propje: hij spuit idd een mix en sinds dit weekend heeft hij iig die langwerkende aangepast. Dat lijkt te werken, al zit ie nog wel vaak laag. Het zal wel even tijd nodig hebben.Als hij een langwerkende kan aanpassen heeft hij dus geen mix maar 2 aparte insulines? Als je een dosering aanpast merk je dat toch wel gelijk hoor, mijn man is trouwens strikt verboden om zelf met de langwerkende dosering te rommelen. Alleen in overleg.
Dat we diabetes samen hebben, vind ik niet erg. Door zo'n voorval van afgelopen weekend weet je weer dat je ontzettend gek op elkaar bent en dat niet door diabetes of wat dan ook laat beinvloeden. Dat bedoel ik eigenlijk niet ook al is het heel goed natuurlijk Ik bedoelde meer dat je vriend vindt dat jij je er niet zo druk over moet maken, terwijl jij er ook door geraakt wordt. Samen gaan we ervoor!
Ben nu ook alweer een stuk rustiger en kan het meer loslaten. Het is in de eerste plaats zijn verantwoordelijkheid, daarnaast is hij volwassen genoeg (gaan we dan maar vanuit) en met iedereen kan wel wat gebeuren, gezond of niet.Ook al is hij volwassen en verantwoordelijk genoeg, feit blijft dat jij het moet opvangen als hij een hypo heeft.
@ propje: hij spuit idd een mix en sinds dit weekend heeft hij iig die langwerkende aangepast. Dat lijkt te werken, al zit ie nog wel vaak laag. Het zal wel even tijd nodig hebben.Als hij een langwerkende kan aanpassen heeft hij dus geen mix maar 2 aparte insulines? Als je een dosering aanpast merk je dat toch wel gelijk hoor, mijn man is trouwens strikt verboden om zelf met de langwerkende dosering te rommelen. Alleen in overleg.
Dat we diabetes samen hebben, vind ik niet erg. Door zo'n voorval van afgelopen weekend weet je weer dat je ontzettend gek op elkaar bent en dat niet door diabetes of wat dan ook laat beinvloeden. Dat bedoel ik eigenlijk niet ook al is het heel goed natuurlijk Ik bedoelde meer dat je vriend vindt dat jij je er niet zo druk over moet maken, terwijl jij er ook door geraakt wordt. Samen gaan we ervoor!
Ben nu ook alweer een stuk rustiger en kan het meer loslaten. Het is in de eerste plaats zijn verantwoordelijkheid, daarnaast is hij volwassen genoeg (gaan we dan maar vanuit
) en met iedereen kan wel wat gebeuren, gezond of niet.Ook al is hij volwassen en verantwoordelijk genoeg, feit blijft dat jij het moet opvangen als hij een hypo heeft.
maandag 17 augustus 2009 om 12:54
Hallo allemaal,
Mijn vriend is ook diabetes patient, insuline afhankelijk.
Wij hebben nu 1,5 jaar en moest flink er aan wennen hoor!
Ik wist vrijwel niks van diabetes, en dat het zo je leven kan beinvloeden.
De laatste tijd letten we erg goed op zijn suikerbeeld, voeding enz. En het gaat steeds beter, bijna geen hypo's/hypers meer.
In het begin was hij wat lakser ermee, en had hij vaker hypo's/hypers. Ben toen ook mee gegaan naar de diabetes verpleegkundige en ben daar ook veel wijs uit geworden.
Omdat mijn vriend (toen) vaak te hoog zat, kreeg hij als hij net onder de 5 zat al last van ( een hypo) duizeligheid en niet lekker voelen enz. Hij moest toen er aan werken om over de hele dag genomen lager te zitten, en daarmee het effect bij een lagere suikerspiegel pas een hypo te krijgen en dit is dan ook gelukt gelukkig!
Mijn vriend is ook diabetes patient, insuline afhankelijk.
Wij hebben nu 1,5 jaar en moest flink er aan wennen hoor!
Ik wist vrijwel niks van diabetes, en dat het zo je leven kan beinvloeden.
De laatste tijd letten we erg goed op zijn suikerbeeld, voeding enz. En het gaat steeds beter, bijna geen hypo's/hypers meer.
In het begin was hij wat lakser ermee, en had hij vaker hypo's/hypers. Ben toen ook mee gegaan naar de diabetes verpleegkundige en ben daar ook veel wijs uit geworden.
Omdat mijn vriend (toen) vaak te hoog zat, kreeg hij als hij net onder de 5 zat al last van ( een hypo) duizeligheid en niet lekker voelen enz. Hij moest toen er aan werken om over de hele dag genomen lager te zitten, en daarmee het effect bij een lagere suikerspiegel pas een hypo te krijgen en dit is dan ook gelukt gelukkig!
maandag 17 augustus 2009 om 14:56
@ propje: dank je wel voor je informatie. Ik leer steeds meer over diabetes zelf en over de invloed op je leven.
@ framboosje88: het kan je leven idd beïvloeden; je hebt het toch samen, althans zo ervaar ik het. Mijn vriend moet nu juist hoger zitten van zijn internist. Over het algemeen zit/zat hij steeds te laag en dan is de stap naar een hypo niet zo heel groot meer. Door minder insuline te spuiten (voornamelijk de langwerkende), veel te meten en eventueel door bij te eten, zit hij alweer wat hoger. Het blijft opletten geblazen, al heb ik het gevoel dat ik er meer oplet (misschien wel overdreven veel meer) dan hij, wat hij niet echt leuk vindt (wat ik ook wel weer snap).
@ framboosje88: het kan je leven idd beïvloeden; je hebt het toch samen, althans zo ervaar ik het. Mijn vriend moet nu juist hoger zitten van zijn internist. Over het algemeen zit/zat hij steeds te laag en dan is de stap naar een hypo niet zo heel groot meer. Door minder insuline te spuiten (voornamelijk de langwerkende), veel te meten en eventueel door bij te eten, zit hij alweer wat hoger. Het blijft opletten geblazen, al heb ik het gevoel dat ik er meer oplet (misschien wel overdreven veel meer) dan hij, wat hij niet echt leuk vindt (wat ik ook wel weer snap).
maandag 17 augustus 2009 om 18:41
hallo,
Ook ik ben een moeder met een zoon die diabetes heeft sinds zijn 13e jaar en hij is nu 22.
Ik las over die sensoren die 450 euro p.m. kosten en die nog niet vergoed worden, mijn zoon moet nu heel veel prikken en schommelt van hoog tot laag, ik vraag me af wanneer je die sensoren wel vergoed krijg, omdat zelf te betalen nou daar kan ik kort over zijn dat geld is er niet. Dus weet iemand wat voor maatstaaf daarvoor gehanteerd word? Om zijn stripjes is er al zowat oorlog met de verzekering en moet iedereen ingeschakeld worden, diabeetverpleegkundige, internist om wat extra vergoed te krijgen, dus ik denk dat sensoren van 450 euro p,m. straks alleen voor die mensen is weggelegd die dat kunnen betalen ik heb niet meer z'on goed gevoel bij de verzekering zijn er meer mensen met dit probleem?
Ook ik ben een moeder met een zoon die diabetes heeft sinds zijn 13e jaar en hij is nu 22.
Ik las over die sensoren die 450 euro p.m. kosten en die nog niet vergoed worden, mijn zoon moet nu heel veel prikken en schommelt van hoog tot laag, ik vraag me af wanneer je die sensoren wel vergoed krijg, omdat zelf te betalen nou daar kan ik kort over zijn dat geld is er niet. Dus weet iemand wat voor maatstaaf daarvoor gehanteerd word? Om zijn stripjes is er al zowat oorlog met de verzekering en moet iedereen ingeschakeld worden, diabeetverpleegkundige, internist om wat extra vergoed te krijgen, dus ik denk dat sensoren van 450 euro p,m. straks alleen voor die mensen is weggelegd die dat kunnen betalen ik heb niet meer z'on goed gevoel bij de verzekering zijn er meer mensen met dit probleem?
dinsdag 18 augustus 2009 om 10:45
@ Antsje,
Dan hebben onze partners dus precies het tegenovergestelde! Ook grappig. Hij zat af en toe zelfs op 20 en dan werd hij en pas niet lekker van, veeeeel te hoog natuurlijk!!
Gelukkig is het nu allemaal wat stabiler.
Hoe doen jullie het sowieso met de zorgverzekering? Mijn vriend heeft nu torenhogen tandartskosten die dus niet vergoed worden. Maar bestaat niet zoiets als een diabetes verzekering/pakket toch?
Dan hebben onze partners dus precies het tegenovergestelde! Ook grappig. Hij zat af en toe zelfs op 20 en dan werd hij en pas niet lekker van, veeeeel te hoog natuurlijk!!
Gelukkig is het nu allemaal wat stabiler.
Hoe doen jullie het sowieso met de zorgverzekering? Mijn vriend heeft nu torenhogen tandartskosten die dus niet vergoed worden. Maar bestaat niet zoiets als een diabetes verzekering/pakket toch?
dinsdag 18 augustus 2009 om 11:05
dinsdag 18 augustus 2009 om 14:41
quote:elsina schreef op 17 augustus 2009 @ 18:41:
hallo,
Ook ik ben een moeder met een zoon die diabetes heeft sinds zijn 13e jaar en hij is nu 22.
Ik las over die sensoren die 450 euro p.m. kosten en die nog niet vergoed worden, mijn zoon moet nu heel veel prikken en schommelt van hoog tot laag, ik vraag me af wanneer je die sensoren wel vergoed krijg, omdat zelf te betalen nou daar kan ik kort over zijn dat geld is er niet. Dus weet iemand wat voor maatstaaf daarvoor gehanteerd word? Om zijn stripjes is er al zowat oorlog met de verzekering en moet iedereen ingeschakeld worden, diabeetverpleegkundige, internist om wat extra vergoed te krijgen, dus ik denk dat sensoren van 450 euro p,m. straks alleen voor die mensen is weggelegd die dat kunnen betalen ik heb niet meer z'on goed gevoel bij de verzekering zijn er meer mensen met dit probleem?
Helaas worden ze maar voor zeer zeer weinigen vergoed. Mijn zoon (vijf jaar) is een van de weinigen die ze volledig vergoed krijgen. Ik kan daar niet veel over zeggen, we hebben gewoon superveel geluk gehad. De kinderarts denkt, dat wij voor de verzekering een proef zijn. Een vriend van mij die bij dezelfde verzekeringsmaatschappij zit, heeft de grootst mogelijke moeite om voor zijn zoon alleen al een pomp vergoed te krijgen, dus dat zegt ook niks.
Wat ik nog weleens hoor, is dat iemand (voornamelijk kinderen) ze tijdelijk vergoed krijgt vanwege ernstige schommelingen, met misschien diepe hypo's?
Overigens is 't nog erger, want 't blijft niet bij die 450 euro: ongeveer één keer in de negen maanden moet er een nieuwe zender aangeschaft worden van 460 euro. Staat tegenover dat mijn zoon langer dan drie dagen met een sensor doet, wat neerkomt op ongeveer 300 euro per maand i.p.v. 450 euro.
DVN is wel bezig met vergoeding voor iedereen die sensoren nodig heeft. Hopelijk laat dit niet te lang meer op zich wachten.
hallo,
Ook ik ben een moeder met een zoon die diabetes heeft sinds zijn 13e jaar en hij is nu 22.
Ik las over die sensoren die 450 euro p.m. kosten en die nog niet vergoed worden, mijn zoon moet nu heel veel prikken en schommelt van hoog tot laag, ik vraag me af wanneer je die sensoren wel vergoed krijg, omdat zelf te betalen nou daar kan ik kort over zijn dat geld is er niet. Dus weet iemand wat voor maatstaaf daarvoor gehanteerd word? Om zijn stripjes is er al zowat oorlog met de verzekering en moet iedereen ingeschakeld worden, diabeetverpleegkundige, internist om wat extra vergoed te krijgen, dus ik denk dat sensoren van 450 euro p,m. straks alleen voor die mensen is weggelegd die dat kunnen betalen ik heb niet meer z'on goed gevoel bij de verzekering zijn er meer mensen met dit probleem?
Helaas worden ze maar voor zeer zeer weinigen vergoed. Mijn zoon (vijf jaar) is een van de weinigen die ze volledig vergoed krijgen. Ik kan daar niet veel over zeggen, we hebben gewoon superveel geluk gehad. De kinderarts denkt, dat wij voor de verzekering een proef zijn. Een vriend van mij die bij dezelfde verzekeringsmaatschappij zit, heeft de grootst mogelijke moeite om voor zijn zoon alleen al een pomp vergoed te krijgen, dus dat zegt ook niks.
Wat ik nog weleens hoor, is dat iemand (voornamelijk kinderen) ze tijdelijk vergoed krijgt vanwege ernstige schommelingen, met misschien diepe hypo's?
Overigens is 't nog erger, want 't blijft niet bij die 450 euro: ongeveer één keer in de negen maanden moet er een nieuwe zender aangeschaft worden van 460 euro. Staat tegenover dat mijn zoon langer dan drie dagen met een sensor doet, wat neerkomt op ongeveer 300 euro per maand i.p.v. 450 euro.
DVN is wel bezig met vergoeding voor iedereen die sensoren nodig heeft. Hopelijk laat dit niet te lang meer op zich wachten.
dinsdag 18 augustus 2009 om 19:29
nou, we blijven hoop houden en wie weet in de toekomst.
Maar als je ziet wat mijn zoon gebruikt aan lancetjes en naaldjes is bijelkaar ook bijhoorlijk duur. In ieder geval bedankt voor je reactie en veel sterkte met je zoon. Wat is hij nog jong, dat lijkt me als ouder zijnde ook niet makkelijk, zelf weet ik uit ervaring dat het niet altijd makkelijk was en ik vond het af en toe een regelrecht drama. Ook met de emoties van mijn zoon om te gaan want je blijft er altijd tegen aan lopen, Dag in en dag uit ik heb vaak verwenst ze kunnen op de maan lopen kunnen ze hier nou niets tegen doen, maar wie weet die sensoren bieden toch weer een stukje hoop.
Maar als je ziet wat mijn zoon gebruikt aan lancetjes en naaldjes is bijelkaar ook bijhoorlijk duur. In ieder geval bedankt voor je reactie en veel sterkte met je zoon. Wat is hij nog jong, dat lijkt me als ouder zijnde ook niet makkelijk, zelf weet ik uit ervaring dat het niet altijd makkelijk was en ik vond het af en toe een regelrecht drama. Ook met de emoties van mijn zoon om te gaan want je blijft er altijd tegen aan lopen, Dag in en dag uit ik heb vaak verwenst ze kunnen op de maan lopen kunnen ze hier nou niets tegen doen, maar wie weet die sensoren bieden toch weer een stukje hoop.
dinsdag 18 augustus 2009 om 23:06
quote:elsina schreef op 18 augustus 2009 @ 19:29:
nou, we blijven hoop houden en wie weet in de toekomst.
Maar als je ziet wat mijn zoon gebruikt aan lancetjes en naaldjes is bijelkaar ook bijhoorlijk duur. In ieder geval bedankt voor je reactie en veel sterkte met je zoon. Wat is hij nog jong, dat lijkt me als ouder zijnde ook niet makkelijk, zelf weet ik uit ervaring dat het niet altijd makkelijk was en ik vond het af en toe een regelrecht drama. Ook met de emoties van mijn zoon om te gaan want je blijft er altijd tegen aan lopen, Dag in en dag uit ik heb vaak verwenst ze kunnen op de maan lopen kunnen ze hier nou niets tegen doen, maar wie weet die sensoren bieden toch weer een stukje hoop.
Dankzij de sensoren is de kwaliteit van zijn én ons leven enorm verbeterd. Mijn zoon is eigenlijk een zeer instabiele diabeet, maar dankzij deze uitvinding gaat het fantastisch. Hoewel hij nog elke dag te hoge én te lage waardes heeft. Maar hij kan naar een gewone school, naar de sportclub, bij al z'n vriendjes spelen, bij oma logeren...
Wij prikten wel 12 keer per dag zijn bloedsuiker. Omdat dat nu nog maar 2-3 keer per dag hoeft (om de sensor te kalibreren), scheelt het geldbedrag eigenlijk niet zoveel met de bekostiging van de sensoren.
Sterkte in ieder geval. Ik heb begrepen dat het vooral in de puberteit niet makkelijk is om diabetes te krijgen. Hoe gaat je zoon er zelf mee om?
nou, we blijven hoop houden en wie weet in de toekomst.
Maar als je ziet wat mijn zoon gebruikt aan lancetjes en naaldjes is bijelkaar ook bijhoorlijk duur. In ieder geval bedankt voor je reactie en veel sterkte met je zoon. Wat is hij nog jong, dat lijkt me als ouder zijnde ook niet makkelijk, zelf weet ik uit ervaring dat het niet altijd makkelijk was en ik vond het af en toe een regelrecht drama. Ook met de emoties van mijn zoon om te gaan want je blijft er altijd tegen aan lopen, Dag in en dag uit ik heb vaak verwenst ze kunnen op de maan lopen kunnen ze hier nou niets tegen doen, maar wie weet die sensoren bieden toch weer een stukje hoop.
Dankzij de sensoren is de kwaliteit van zijn én ons leven enorm verbeterd. Mijn zoon is eigenlijk een zeer instabiele diabeet, maar dankzij deze uitvinding gaat het fantastisch. Hoewel hij nog elke dag te hoge én te lage waardes heeft. Maar hij kan naar een gewone school, naar de sportclub, bij al z'n vriendjes spelen, bij oma logeren...
Wij prikten wel 12 keer per dag zijn bloedsuiker. Omdat dat nu nog maar 2-3 keer per dag hoeft (om de sensor te kalibreren), scheelt het geldbedrag eigenlijk niet zoveel met de bekostiging van de sensoren.
Sterkte in ieder geval. Ik heb begrepen dat het vooral in de puberteit niet makkelijk is om diabetes te krijgen. Hoe gaat je zoon er zelf mee om?
woensdag 19 augustus 2009 om 09:21
@ Nelladella1: mijn vriend kreeg diabetes toen hij 14 was. Wat ik van hem begreep, is dat hij het heeft aangehoord en daarna direct is gaan denken in oplossingen: 'Zo diabetes! En nu? Hoe gaan we daar mee om?' Het past erg bij zijn persoonlijkheid, maar denk ook wel eens dat het uit zelfbescherming is. Ook nu hij 29 is en die zware hypo heeft gehad, heb ik hem nog niet kunnen 'betrappen' op een inzinking of zoiets. Hij gaat gewoon verder (ik zou bijna zeggen: fluitend). Ik weet niet goed wat ik van zijn gedrag moet vinden: aan de ene kant heel knap (ik kan dat nl niet) maar aan de andere kant ben ik bang dat ie het verdringt, wat mij ook niet gezond lijkt.
Volgens mij is het echt persoonsafhankelijk hoe iemand er op reageert. Maar het is uiteraard fijn als er herkenning is bij anderen, vind ik. Ik hoop ook dat jullie, moeders van kinderen met diabetes, hier wat ervaring kunnen uitwisselen.
Volgens mij is het echt persoonsafhankelijk hoe iemand er op reageert. Maar het is uiteraard fijn als er herkenning is bij anderen, vind ik. Ik hoop ook dat jullie, moeders van kinderen met diabetes, hier wat ervaring kunnen uitwisselen.
