Relaties
alle pijlers
Waarom zo gecompliceerd???
zondag 16 augustus 2009 om 13:08
Ruim anderhalf jaar heb ik een relatie gehad waarvan ook een gedeelte samen gewoond.
Door een aantal persoonlijke problemen van mijn ex is de relatie erg moeizaam verlopen de laatste periode en had dat zo’n weerslag dat uiteindelijk de relatie is verbroken. Natuurlijk erg pijnlijk en ik heb erg veel moeite gehad met de beslissing, maar natuurlijk wel geaccepteerd. Nadat de relatie uit was bleef hij contact opnemen met mij, per telefoon of onaangekondigd langs komen. Ik heb geen weerstand kunnen bieden en hem toch toegelaten. Zonder enige vorm van commitment hebben we even doorgemodderd, tot het moment ik het echt niet meer trok en er een definitieve streep onder heb gezet. Ik heb letterlijk en figuurlijk bij moeten komen van die periode, die zoveel energie had opgeslokt en waarin ik mezelf ook grotendeels had verloren. Nadat ik weer opgekrabbeld was en weer genoot van mijn eigen dingen stond hij ook weer onaangekondigd op de stoep. Weer borrelde mijn gevoelens voor hem op en dat gold voor hem ook. Weer kon ik geen weerstand bieden om de deur dicht te gooien. Het gevolg hiervan is dat we af en toe afspreken en samen wat ondernemen.
Echter, het lijkt nog steeds een uitzichtloze situatie. Hij is nog steeds bezig met het oplossen van bepaalde issues die blijkbaar veel tijd en energie in beslag nemen. Ondanks dat hij de relatie heeft verbroken is hij niet in staat mij los te laten. Hij is bang om mij te verliezen. Van de andere kant wil hij zich ook niet commiteren aan mij, omdat hij bang is weer zo ongelukkig te worden zoals in onze tijd samen. Het feit dat hij toen zo ongelukkig was had met veel zaken te maken, en wellicht ook met onze relatie, maar daarin is blijkbaar moeilijk onderscheid te maken. Hij zegt van mij te houden en dat geloof ik ook best, maar ben me ook bewust van het feit dat houden van één noodzakelijk ingrediënt in een relatie is maar zeker niet de enige.
De dingen die hij af en toe zegt brengen mij in verwarring en daarmee lijkt het soms dat hij best verder zou willen met mij, maar daar niet aan toe is, niet aan durft etc. Van de andere kant heeft hij zich een prima positie verworven op dit moment. Hij zorgt ervoor dat ik aan hem vast blijf zitten en dat hij “altijd” bij mij terecht kan. Natuurlijk heb ik hierin ook een zeg en kan ik er ook voor kiezen om hem de deur te wijzen. Het is alleen zo moeilijk elke keer te vechten tegen je gevoel en dat heb ik heus geprobeerd.
Nu zit ik zelf in een periode waar ik het erg druk krijg en ik eigenlijk geen energie en tijd heb om me met deze perikelen bezig te houden. Het liefst zou ik het nog een kans willen geven om te kijken of er nog voldoende muziek in zit voor een relatie. Ik denk alleen nog steeds dat hij hier niet aan toe is, om welke reden dan ook. Dat betekend voor mij dat ik weer de aangewezen persoon ben om er een definitieve streep onder te zetten. Daar zie ik natuurlijk nu al tegenop, terwijl ik wel me wel bewust ben van het feit dat het moet. Er blijven alleen nog zoveel vragen onbeantwoord achter.
Natuurlijk hebben we hier ook wel over gepraat. Door de issues die hij door moest heeft hij zich niet gericht op mij of ons. Hij geeft aan dat de behoefte weer terug te komen naar mij veel voor hem betekend, en het feit dat hij me niet wil verliezen. Echter staat daar tegenover de angst om weer ongelukkig te worden mochten wij weer een relatie aangaan. En in de heat of the moment heb ik ook echt geprobeerd een keuze af te dwingen, maar die kon hij gewoonweg niet maken. Dus ik dwing hem ook niet meer tot een keuze, dat zal ik zelf moeten doen.
Af en toe vraag ik me af waarom het allemaal zo ingewikkeld is. Natuurlijk kan ik het heel simpel maken, dwz punt erachter en verder gaan. Blijkbaar als je zelf in zo’n situatie zit en je gevoel voor iemand diep zit handel je toch anders. Wel probeer ik natuurlijk mijn grenzen te bewaken, ik wil nooit meer zo diep in de put raken als die periode net na de breuk. Dus ik leef mijn leven, doe de dingen die ik belangrijk vind en houd in die zin geen rekening met hem. Maar op relationeel punt blijf ik wel hangen, ontneem ik mezelf de kans om verder te gaan, met mogelijk een nieuwe partner. En natuurlijk kost het me nog steeds energie, omdat ik me genoeg dingen afvraag, alleen in een dergelijke mate dat het weinig invloed heeft.
Ben ik nou de enige die in zo’n situatie is beland? Of komt dit juist bekend voor en hoe gingen jullie er mee om? Zoals met veel dingen: in je hoofd weet je hoe te handelen, je hart zegt wat anders.
Het is een lang verhaal geworden en hopelijk een beetje duidelijk.
Door een aantal persoonlijke problemen van mijn ex is de relatie erg moeizaam verlopen de laatste periode en had dat zo’n weerslag dat uiteindelijk de relatie is verbroken. Natuurlijk erg pijnlijk en ik heb erg veel moeite gehad met de beslissing, maar natuurlijk wel geaccepteerd. Nadat de relatie uit was bleef hij contact opnemen met mij, per telefoon of onaangekondigd langs komen. Ik heb geen weerstand kunnen bieden en hem toch toegelaten. Zonder enige vorm van commitment hebben we even doorgemodderd, tot het moment ik het echt niet meer trok en er een definitieve streep onder heb gezet. Ik heb letterlijk en figuurlijk bij moeten komen van die periode, die zoveel energie had opgeslokt en waarin ik mezelf ook grotendeels had verloren. Nadat ik weer opgekrabbeld was en weer genoot van mijn eigen dingen stond hij ook weer onaangekondigd op de stoep. Weer borrelde mijn gevoelens voor hem op en dat gold voor hem ook. Weer kon ik geen weerstand bieden om de deur dicht te gooien. Het gevolg hiervan is dat we af en toe afspreken en samen wat ondernemen.
Echter, het lijkt nog steeds een uitzichtloze situatie. Hij is nog steeds bezig met het oplossen van bepaalde issues die blijkbaar veel tijd en energie in beslag nemen. Ondanks dat hij de relatie heeft verbroken is hij niet in staat mij los te laten. Hij is bang om mij te verliezen. Van de andere kant wil hij zich ook niet commiteren aan mij, omdat hij bang is weer zo ongelukkig te worden zoals in onze tijd samen. Het feit dat hij toen zo ongelukkig was had met veel zaken te maken, en wellicht ook met onze relatie, maar daarin is blijkbaar moeilijk onderscheid te maken. Hij zegt van mij te houden en dat geloof ik ook best, maar ben me ook bewust van het feit dat houden van één noodzakelijk ingrediënt in een relatie is maar zeker niet de enige.
De dingen die hij af en toe zegt brengen mij in verwarring en daarmee lijkt het soms dat hij best verder zou willen met mij, maar daar niet aan toe is, niet aan durft etc. Van de andere kant heeft hij zich een prima positie verworven op dit moment. Hij zorgt ervoor dat ik aan hem vast blijf zitten en dat hij “altijd” bij mij terecht kan. Natuurlijk heb ik hierin ook een zeg en kan ik er ook voor kiezen om hem de deur te wijzen. Het is alleen zo moeilijk elke keer te vechten tegen je gevoel en dat heb ik heus geprobeerd.
Nu zit ik zelf in een periode waar ik het erg druk krijg en ik eigenlijk geen energie en tijd heb om me met deze perikelen bezig te houden. Het liefst zou ik het nog een kans willen geven om te kijken of er nog voldoende muziek in zit voor een relatie. Ik denk alleen nog steeds dat hij hier niet aan toe is, om welke reden dan ook. Dat betekend voor mij dat ik weer de aangewezen persoon ben om er een definitieve streep onder te zetten. Daar zie ik natuurlijk nu al tegenop, terwijl ik wel me wel bewust ben van het feit dat het moet. Er blijven alleen nog zoveel vragen onbeantwoord achter.
Natuurlijk hebben we hier ook wel over gepraat. Door de issues die hij door moest heeft hij zich niet gericht op mij of ons. Hij geeft aan dat de behoefte weer terug te komen naar mij veel voor hem betekend, en het feit dat hij me niet wil verliezen. Echter staat daar tegenover de angst om weer ongelukkig te worden mochten wij weer een relatie aangaan. En in de heat of the moment heb ik ook echt geprobeerd een keuze af te dwingen, maar die kon hij gewoonweg niet maken. Dus ik dwing hem ook niet meer tot een keuze, dat zal ik zelf moeten doen.
Af en toe vraag ik me af waarom het allemaal zo ingewikkeld is. Natuurlijk kan ik het heel simpel maken, dwz punt erachter en verder gaan. Blijkbaar als je zelf in zo’n situatie zit en je gevoel voor iemand diep zit handel je toch anders. Wel probeer ik natuurlijk mijn grenzen te bewaken, ik wil nooit meer zo diep in de put raken als die periode net na de breuk. Dus ik leef mijn leven, doe de dingen die ik belangrijk vind en houd in die zin geen rekening met hem. Maar op relationeel punt blijf ik wel hangen, ontneem ik mezelf de kans om verder te gaan, met mogelijk een nieuwe partner. En natuurlijk kost het me nog steeds energie, omdat ik me genoeg dingen afvraag, alleen in een dergelijke mate dat het weinig invloed heeft.
Ben ik nou de enige die in zo’n situatie is beland? Of komt dit juist bekend voor en hoe gingen jullie er mee om? Zoals met veel dingen: in je hoofd weet je hoe te handelen, je hart zegt wat anders.
Het is een lang verhaal geworden en hopelijk een beetje duidelijk.
dinsdag 25 augustus 2009 om 22:48
quote:SamJones schreef op 25 augustus 2009 @ 20:54:
Sorry ik wil dit topic niet misbruiken voor TO.
Maar Fee 72 ik zit op dit moment echt letterlijk precies in dezelfde situatie als jij. Zelfde tijdsbestek, vrouwenliefde, zelfde dingen gezegd etc. Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Hoe kun je het zo loslaten? Ik zit echt te vechten om het los te laten, maar het is zo verdomd moeilijk!
Naaa... dat kan natuurlijk niet he, mijn topic vervuilen
Ook voor jou vervelend dat je dit allemaal mee maakt.. We weten allemaal wel hoe het voelt. Ook het gevecht om los te laten... Je kunt ook niet zomaar loslaten, was het maar waar! Het gaat met ups en downs, in het begin vooral met downs...Je kunt alleen maar alle clichés aannemen.. Afleiding zoeken, op zijn tijd janken, van je af schrijven, nieuwe hobby´s zoeken, blablabla.
Ik was al zo blij dat ik alleen thuis kon zijn, zonder dat de muren op me af kwamen... Maar daar is natuurlijk het nodige aan vooraf gegaan... Voor jou ook veel sterkte en schrijf hier maar van je af!
Sorry ik wil dit topic niet misbruiken voor TO.
Maar Fee 72 ik zit op dit moment echt letterlijk precies in dezelfde situatie als jij. Zelfde tijdsbestek, vrouwenliefde, zelfde dingen gezegd etc. Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Hoe kun je het zo loslaten? Ik zit echt te vechten om het los te laten, maar het is zo verdomd moeilijk!
Naaa... dat kan natuurlijk niet he, mijn topic vervuilen
Ook voor jou vervelend dat je dit allemaal mee maakt.. We weten allemaal wel hoe het voelt. Ook het gevecht om los te laten... Je kunt ook niet zomaar loslaten, was het maar waar! Het gaat met ups en downs, in het begin vooral met downs...Je kunt alleen maar alle clichés aannemen.. Afleiding zoeken, op zijn tijd janken, van je af schrijven, nieuwe hobby´s zoeken, blablabla.
Ik was al zo blij dat ik alleen thuis kon zijn, zonder dat de muren op me af kwamen... Maar daar is natuurlijk het nodige aan vooraf gegaan... Voor jou ook veel sterkte en schrijf hier maar van je af!
dinsdag 25 augustus 2009 om 23:51
Cappi,
Er was inderdaad heel veel liefde tussen ons (dat straalden we ook uit), maar waarschijnlijk dus niet genoeg.
Het gras is alleen maar groen bij jezelf en gekleurd bij een ander, dus richt je altijd alleen op jezelf/eigen situatie.
Neem je tijd, mijn oma zei altijd ALLES komt goed en zo is het echt (als je het geluk maar uit jezelf haalt).
Neem je tijd dat moet altijd kunnen binnen een relatie, goed van je dat je je op jezelf richt en studie is nooit weg.
Als je de liefde hebt gevonden dan voel je dat, maar ook dan zijn er altijd twijfels (altijd kan alles beter toch?/denk aan het gras).
Men weet namelijk nooit hoelang een liefde mag, kan en gaat duren. Op het moment dat het er is moet je er gewoon van genieten.
Het moeilijke daaraan is wel altijd (nu dus ook in mijn geval) dat het van 2 kanten moet blijven komen. Je hebt 2 mensen nodig om aan een relatie te werken en maar 1 om hem te beeindigen.
Ik; Vanavond weer voor het eerst sinds lange tijd naar de sportschool geweest, was heerlijk. Wel moeilijke muziek (allemaal liefde natuurlijk), dat zul je altijd zien. Toch ga ik morgen weer.
Sam Jones,
TO? ben nieuw dus weet niet wat dat betekent
Het is toch fijn dat ik niet alleen in deze ben.
Het is natuurlijk erg moeilijk om het los te laten, maar mezelf verliezen dat gebeurt niet meer. Ik heb me te lang laten meeslepen in iets wat helemaal niet bij me past.
Ik wil haar en dat weet ze ook, maar wel in een relatie met rust en normaal vertrouwen en als dat niet kan dan zal het nooit werken. Als ik haar niet loslaat, kan ik geen ruimte voor mij, maar ook niet voor haar creeeren en dat kan of had het nooit kunnen werken (vind het soms moeilijk om in de verleden tijd te spreken).
Ik ben leuk, ik ben aardig en de moeite waard, ben in staat om een mooi eigen leven op te bouwen met waardevolle contacten, daarin is zij welkom, maar als ze niet wil wat moet ik dan?
Aan haar trekken werkt niet, dat heb ik al ervaren. En ik ben ook geen sloom hondje of slaafje.
Ik ga haar ook niet met de haren erbij slepen, tuurlijk wil ik haar de hele dag bellen of berichten. Maar ik weet dat (zeker nu zij alleen maar opluchting voelt) ik alleen maar dingen te horen zal krijgen die ik niet wil horen.
Ik wil natuurlijk alleen maar horen dat ze dikke spijt heeft en mij terug wil, dat gaat niet gebeuren dus heeft het geen zin.
Het is moeilijk en het duurt een tijdje, maar gisteren zei een vriendin tegen mij je bent te leuk om los te lopen en of dat nou met haar is of een ander, je gaat je geluk echt wel vinden.
Zo is het ook en die steek ik in mijn zak!
Zowel voor de twijfelaars als de achtergelaten mensen is het moeilijk. Dus voor iedereen die in hetzelfde schuitje zit, sterkte!! Ook voor mijzelf
Er was inderdaad heel veel liefde tussen ons (dat straalden we ook uit), maar waarschijnlijk dus niet genoeg.
Het gras is alleen maar groen bij jezelf en gekleurd bij een ander, dus richt je altijd alleen op jezelf/eigen situatie.
Neem je tijd, mijn oma zei altijd ALLES komt goed en zo is het echt (als je het geluk maar uit jezelf haalt).
Neem je tijd dat moet altijd kunnen binnen een relatie, goed van je dat je je op jezelf richt en studie is nooit weg.
Als je de liefde hebt gevonden dan voel je dat, maar ook dan zijn er altijd twijfels (altijd kan alles beter toch?/denk aan het gras).
Men weet namelijk nooit hoelang een liefde mag, kan en gaat duren. Op het moment dat het er is moet je er gewoon van genieten.
Het moeilijke daaraan is wel altijd (nu dus ook in mijn geval) dat het van 2 kanten moet blijven komen. Je hebt 2 mensen nodig om aan een relatie te werken en maar 1 om hem te beeindigen.
Ik; Vanavond weer voor het eerst sinds lange tijd naar de sportschool geweest, was heerlijk. Wel moeilijke muziek (allemaal liefde natuurlijk), dat zul je altijd zien. Toch ga ik morgen weer.
Sam Jones,
TO? ben nieuw dus weet niet wat dat betekent
Het is toch fijn dat ik niet alleen in deze ben.
Het is natuurlijk erg moeilijk om het los te laten, maar mezelf verliezen dat gebeurt niet meer. Ik heb me te lang laten meeslepen in iets wat helemaal niet bij me past.
Ik wil haar en dat weet ze ook, maar wel in een relatie met rust en normaal vertrouwen en als dat niet kan dan zal het nooit werken. Als ik haar niet loslaat, kan ik geen ruimte voor mij, maar ook niet voor haar creeeren en dat kan of had het nooit kunnen werken (vind het soms moeilijk om in de verleden tijd te spreken).
Ik ben leuk, ik ben aardig en de moeite waard, ben in staat om een mooi eigen leven op te bouwen met waardevolle contacten, daarin is zij welkom, maar als ze niet wil wat moet ik dan?
Aan haar trekken werkt niet, dat heb ik al ervaren. En ik ben ook geen sloom hondje of slaafje.
Ik ga haar ook niet met de haren erbij slepen, tuurlijk wil ik haar de hele dag bellen of berichten. Maar ik weet dat (zeker nu zij alleen maar opluchting voelt) ik alleen maar dingen te horen zal krijgen die ik niet wil horen.
Ik wil natuurlijk alleen maar horen dat ze dikke spijt heeft en mij terug wil, dat gaat niet gebeuren dus heeft het geen zin.
Het is moeilijk en het duurt een tijdje, maar gisteren zei een vriendin tegen mij je bent te leuk om los te lopen en of dat nou met haar is of een ander, je gaat je geluk echt wel vinden.
Zo is het ook en die steek ik in mijn zak!
Zowel voor de twijfelaars als de achtergelaten mensen is het moeilijk. Dus voor iedereen die in hetzelfde schuitje zit, sterkte!! Ook voor mijzelf
woensdag 26 augustus 2009 om 00:09
Hi Luna,
Zie net pas jouw reactie, wat die bescherming betreft.....het is misschien beter maar ook blijft het rot. Als iemand dan zegt voor 80% nee en 20% ja, daar kan ik dan toch eigenlijk ook niets mee. Dat is wollige taal en dus blijft die twijfel dan aanwezig.
Ook voor mij voelt het zeker niet als goed afgesloten en onbegrijpelijk, had liever gehoord dat ik onuitstaanbaar was of een persoon zonder ruggegraat, daar had ik dan nog wat mee kunnen doen.
Enne die twijfel waarvan ik afweet duurde ook al 5 maanden, waarin ik voor mijn gevoel (achteraf) me veel te afhankelijk heb opgesteld en geen grenzen heb aangegeven (uitputtend!!).
Pas toen ik mijn grens aangaf heeft ze besloten dat ze mij toch ook niet zo kon laten wachten, maar dan wel weer in twijfelende taal uitgelegd (met een slag om de arm in feite...vriendschap en misschien ooit....).
Ik heb nu gewoon maar voor 100% aangenomen dat het over is, pas dan kan ik voor mezelf gaan en zoals ik in mijn vorige reactie al schreef....tuurlijk is die drang er en is het zwaar, maar ik ga er vanuit dat dat langzaam weg ebt.
Zie net pas jouw reactie, wat die bescherming betreft.....het is misschien beter maar ook blijft het rot. Als iemand dan zegt voor 80% nee en 20% ja, daar kan ik dan toch eigenlijk ook niets mee. Dat is wollige taal en dus blijft die twijfel dan aanwezig.
Ook voor mij voelt het zeker niet als goed afgesloten en onbegrijpelijk, had liever gehoord dat ik onuitstaanbaar was of een persoon zonder ruggegraat, daar had ik dan nog wat mee kunnen doen.
Enne die twijfel waarvan ik afweet duurde ook al 5 maanden, waarin ik voor mijn gevoel (achteraf) me veel te afhankelijk heb opgesteld en geen grenzen heb aangegeven (uitputtend!!).
Pas toen ik mijn grens aangaf heeft ze besloten dat ze mij toch ook niet zo kon laten wachten, maar dan wel weer in twijfelende taal uitgelegd (met een slag om de arm in feite...vriendschap en misschien ooit....).
Ik heb nu gewoon maar voor 100% aangenomen dat het over is, pas dan kan ik voor mezelf gaan en zoals ik in mijn vorige reactie al schreef....tuurlijk is die drang er en is het zwaar, maar ik ga er vanuit dat dat langzaam weg ebt.
woensdag 26 augustus 2009 om 12:39
Hi Luna,
Ik val een beetje in dit topic, heb vrij veel, maar niet alles gelezen, maar wel met name jouw openingspost en op de een of andere manier kreeg ik tranen in m'n ogen omdat ik het van mezelf wel zo herken.
Tenminste, het aan/uit/aan/uit/aan/uit.... -gedoe, herken ik; dat het zo waanzinnig moeizaam gaat de hele tijd en tóch wil je hem niet echt kwijt, ook al vervloek je hem regelmatig (althans, dat geldt voor mij).
Het is idd dodelijk vermoeiend, frustrerend en het levert uiteindelijk allemaal niets op; je vervalt samen telkens weer in hetzelfde patroon, hoe onbegrijpelijk ook. En tóch kun je maar niet los laten.
Ik snap er van mezelf iig niets van (bij mij komt echter nog bij dat ik zwanger van hem ben, maar dan nog... daarvoor was het al duwen en trekken, want tja, er ís dus gewoon 'iets'...) Uiteindelijk overheerst dat altijd en doet je de alle stomme dingen weer vergeten, zó raar!
Ik kan je dus niet echt zeggen -anders dan de anderen hier- wàt je moet doen om er definitief een einde aan te kunnen maken, maar alleen dat je dus niet de enige bent die ondanks alles er zo'n moeite mee heeft het echt te beëindigen. Wat mss een schrale troost is...
Ik wens je veel succes meid....
Ik val een beetje in dit topic, heb vrij veel, maar niet alles gelezen, maar wel met name jouw openingspost en op de een of andere manier kreeg ik tranen in m'n ogen omdat ik het van mezelf wel zo herken.
Tenminste, het aan/uit/aan/uit/aan/uit.... -gedoe, herken ik; dat het zo waanzinnig moeizaam gaat de hele tijd en tóch wil je hem niet echt kwijt, ook al vervloek je hem regelmatig (althans, dat geldt voor mij).
Het is idd dodelijk vermoeiend, frustrerend en het levert uiteindelijk allemaal niets op; je vervalt samen telkens weer in hetzelfde patroon, hoe onbegrijpelijk ook. En tóch kun je maar niet los laten.
Ik snap er van mezelf iig niets van (bij mij komt echter nog bij dat ik zwanger van hem ben, maar dan nog... daarvoor was het al duwen en trekken, want tja, er ís dus gewoon 'iets'...) Uiteindelijk overheerst dat altijd en doet je de alle stomme dingen weer vergeten, zó raar!
Ik kan je dus niet echt zeggen -anders dan de anderen hier- wàt je moet doen om er definitief een einde aan te kunnen maken, maar alleen dat je dus niet de enige bent die ondanks alles er zo'n moeite mee heeft het echt te beëindigen. Wat mss een schrale troost is...
Ik wens je veel succes meid....
Het is goed openhartig naar anderen te zijn, maar met eerlijkheid moet je voorzichtig zijn, en als het mogelijk is moet je respectvolle en aardige woorden gebruiken. Confucius
woensdag 26 augustus 2009 om 19:00
@Fee72
Het is hoe dan ook rot... Als iemand de relatie verbreekt en daarin alsnog twijfel uitspreekt voelt dat natuurlijk nog niet als een afsluiting. Als een relatie overgaat doordat het gevoel niet meer goed is is dat een duidelijke reden, je kunt alleen maar accepteren, maar je kunt je geen reden meer bedenken waarom het goed komt. Die persoon houdt immers niet meer van je. Kortom, het blijft allebei klote..
Geen grenzen stellen en maar doorgaan is inderdaad uitputtend! Wel goed van je dat je uiteindelijk die grens hebt aangegeven. Ik denk dat de reactie van mijn ex overeen zal komen met de reactie van jou ex, als ik mijn grenzen zou aangeven. Natuurlijk ebt het langzaam weg, pas als je langzaam los komt, dus niet meer met mekaar geconfronteerd wordt. Ik vind eigenlijk dat je het heel goed doet!!
@Klussertje,
Wat een herkenning... Schrale troost inderdaad, dat ik niet de enige ben.. Want soms voelt het wel alsof je de enige bent die zo dom bezig is... Zeker als je de meningen van andere aanhoort.. En toch houdt dat je niet tegen.. Iets overheerst inderdaad en ga je er toch weer mee verder.
Maar jeetje, je bent ook nog eens zwanger... Gefeliciteerd natuurlijk, want ik neem aan dat je er wel blij mee bent. Maar het lijkt mij verschrikkelijk.... In de zin van, nooit meer van hem af komen... Hoe gaat het dan tussen jullie en hoe voel je je, zeker tijdens je zwangerschap? En wat vind je ex ervan? Moeilijk, hoor.. Je zou juist zo moeten genieten nu, ook samen... Wij allemaal verdienen natuurlijk iemand die helemaal voor je gaat. Het lijkt me heerlijk om dat gevoel weer te hebben. Iets wat je energie geeft, in plaats van dat het energie kost. Maar, hoe zie jij de toekomst dan? Ook qua opvoeden van je kindje?
Ik ben best bang hem te verliezen, maar het lijkt me ook weer heerlijk alle vrijheden te hebben en niet meer malen en toch op een bepaalde manier rekening te houden met. En ik heb nu zo het gevoel dat het mijn geluk in de weg staat. Hoe kan ik op deze manier iets opbouwen (een gezin bv wat ik op termijn wel wil...)? Ik moet zeggen, ook als ik zo om me heen kijk, dat ik zoveel gecompliceerde relaties zie.. Is dit de trend van deze tijd??? It sucks big time iig...
Het is hoe dan ook rot... Als iemand de relatie verbreekt en daarin alsnog twijfel uitspreekt voelt dat natuurlijk nog niet als een afsluiting. Als een relatie overgaat doordat het gevoel niet meer goed is is dat een duidelijke reden, je kunt alleen maar accepteren, maar je kunt je geen reden meer bedenken waarom het goed komt. Die persoon houdt immers niet meer van je. Kortom, het blijft allebei klote..
Geen grenzen stellen en maar doorgaan is inderdaad uitputtend! Wel goed van je dat je uiteindelijk die grens hebt aangegeven. Ik denk dat de reactie van mijn ex overeen zal komen met de reactie van jou ex, als ik mijn grenzen zou aangeven. Natuurlijk ebt het langzaam weg, pas als je langzaam los komt, dus niet meer met mekaar geconfronteerd wordt. Ik vind eigenlijk dat je het heel goed doet!!
@Klussertje,
Wat een herkenning... Schrale troost inderdaad, dat ik niet de enige ben.. Want soms voelt het wel alsof je de enige bent die zo dom bezig is... Zeker als je de meningen van andere aanhoort.. En toch houdt dat je niet tegen.. Iets overheerst inderdaad en ga je er toch weer mee verder.
Maar jeetje, je bent ook nog eens zwanger... Gefeliciteerd natuurlijk, want ik neem aan dat je er wel blij mee bent. Maar het lijkt mij verschrikkelijk.... In de zin van, nooit meer van hem af komen... Hoe gaat het dan tussen jullie en hoe voel je je, zeker tijdens je zwangerschap? En wat vind je ex ervan? Moeilijk, hoor.. Je zou juist zo moeten genieten nu, ook samen... Wij allemaal verdienen natuurlijk iemand die helemaal voor je gaat. Het lijkt me heerlijk om dat gevoel weer te hebben. Iets wat je energie geeft, in plaats van dat het energie kost. Maar, hoe zie jij de toekomst dan? Ook qua opvoeden van je kindje?
Ik ben best bang hem te verliezen, maar het lijkt me ook weer heerlijk alle vrijheden te hebben en niet meer malen en toch op een bepaalde manier rekening te houden met. En ik heb nu zo het gevoel dat het mijn geluk in de weg staat. Hoe kan ik op deze manier iets opbouwen (een gezin bv wat ik op termijn wel wil...)? Ik moet zeggen, ook als ik zo om me heen kijk, dat ik zoveel gecompliceerde relaties zie.. Is dit de trend van deze tijd??? It sucks big time iig...
woensdag 26 augustus 2009 om 20:59
@Luna,
Het vervelende is/was juist dat niet voor haar het gevoel niet goed zat, maar alleen twijfel en oprecht niet wetende waarover (zelfs haar beste vriendin begrijpt er niets van).
Ze houdt wel vreselijk veel van me en zal dat altijd blijven doen zegt ze,.....ik kan daar alleen echt helemaal niets mee, want wat heb ik daaraan.
Wat mij betreft heeft zij een overhaaste beslissing genomen en heeft pijn gedaan voor pijn te ontvangen.........waarschijnlijk allemaal vanuit bindings- en verlatingsangst. Met zoveel grote gevolgen....echt naar!!!!!
Vandaag derde dag, ben boos en verdrietig. Morgen zal het beter gaan en de dag daarna weer en verder en verder.
Enne wat vind je precies dat ik goed doe?
Het vervelende is/was juist dat niet voor haar het gevoel niet goed zat, maar alleen twijfel en oprecht niet wetende waarover (zelfs haar beste vriendin begrijpt er niets van).
Ze houdt wel vreselijk veel van me en zal dat altijd blijven doen zegt ze,.....ik kan daar alleen echt helemaal niets mee, want wat heb ik daaraan.
Wat mij betreft heeft zij een overhaaste beslissing genomen en heeft pijn gedaan voor pijn te ontvangen.........waarschijnlijk allemaal vanuit bindings- en verlatingsangst. Met zoveel grote gevolgen....echt naar!!!!!
Vandaag derde dag, ben boos en verdrietig. Morgen zal het beter gaan en de dag daarna weer en verder en verder.
Enne wat vind je precies dat ik goed doe?
woensdag 26 augustus 2009 om 22:19
Het blijft toch een raar fenomeen, dat twijfelen... Ik ken ook heus op bepaalde momenten wel twijfels, maar niet in die mate dat het máánden duurt...
Het is zo jammer, omdat het eigenlijk allemaal niet hoeft. Jullie houden van mekaar en dat een bepaalde angst dat nog overheerst. Ik heb toch echt moeite dat te begrijpen, ook bij mijn ex dus...
Ik vind dat je zo op dit topic sterk over komt. Dat je het respecteert en verder probeert te gaan. Vind je zelf niet dan?? Meningeen had nog allerlei zaken uit de kast proberen te halen. Zoals ik het lees probeer je het zelf weer op de rit te krijgen en heb je een reeële kijk. Mag ook best gezegd worden, niet waar?!
Het is zo jammer, omdat het eigenlijk allemaal niet hoeft. Jullie houden van mekaar en dat een bepaalde angst dat nog overheerst. Ik heb toch echt moeite dat te begrijpen, ook bij mijn ex dus...
Ik vind dat je zo op dit topic sterk over komt. Dat je het respecteert en verder probeert te gaan. Vind je zelf niet dan?? Meningeen had nog allerlei zaken uit de kast proberen te halen. Zoals ik het lees probeer je het zelf weer op de rit te krijgen en heb je een reeële kijk. Mag ook best gezegd worden, niet waar?!
vrijdag 28 augustus 2009 om 06:35
Luna,
wou je even succes wensen van het weekend (afspraak met je ex). Hopelijk voel je je nog steeds sterk, zo niet dan ook geen man overboord, zolang je dat sterke gevoel maar steeds langer en vaker weer terug kan vinden.
Met mij gaat het wel goed, had gisteren even een off day maar vandaag weer positiever gevoel. Blijft lastig die achtbaan van emoties maar hoort erbij zullen we maar zeggen, m'n doelen blijven in ieder geval nog op de voorgrond.
Fee, klussertje en anderen, jullie ook veel sterkte met het loslaten en het bijbehorende verdriet. We komen er allemaal wel weer zullen we maar zeggen.
wou je even succes wensen van het weekend (afspraak met je ex). Hopelijk voel je je nog steeds sterk, zo niet dan ook geen man overboord, zolang je dat sterke gevoel maar steeds langer en vaker weer terug kan vinden.
Met mij gaat het wel goed, had gisteren even een off day maar vandaag weer positiever gevoel. Blijft lastig die achtbaan van emoties maar hoort erbij zullen we maar zeggen, m'n doelen blijven in ieder geval nog op de voorgrond.
Fee, klussertje en anderen, jullie ook veel sterkte met het loslaten en het bijbehorende verdriet. We komen er allemaal wel weer zullen we maar zeggen.
vrijdag 28 augustus 2009 om 20:49
zaterdag 29 augustus 2009 om 12:08
Hallo allemaal,
Het gaat met mij, soms rot, heb goede momenten en geniet eerlijk gezegd ook wel van de rust, kom wel tot mezelf. Ik jank en huil, ga sporten, heb contact met vrienden, schreeuw, doe leuke dingen, geniet van mijn kinderen, ben boos, ga het aan, lach en val kilo's af .
Natuurlijk moet ik het loslaten, al zou ik het liefst de telefoon pakken en vanalles zeggen of berichten en zeggen dat ik haar vreselijk mis en dat zij mij moet missen. Want god wat doet het pijn, ik mis haar, haar lijf, haar geur, haar zijn........
Maar wat heeft het voor zin, het kan niet en ik hou me iedere keer maar voor dat ze mij gewoon niet meer wil hebben en zo simpel is het echt.
Mogelijk mist ze mij, mogelijk niet..... Het heeft geen zin om me te verplaatsen in haar gedachtenwereld, zonde van mijn energie en het helpt mij niet verder.
Ik ben het meest verdrietig dat het uiteindelijk toch nog in een opwelling is gedaan, er niets geprobeerd is en dat zij haar angst heeft laten overwinnen. Ik vind eigenlijk dat ik veel meer waard ben!
En wat een ment to be verhaal betreft (zoals zij mij ook heeft gezegd).........ik ga niet wachten, ik pak mijn leven op en bedenk mij nu wat ik eigenlijk wil. Dat lijkt mij het meest verstandig, ook al is het moeilijk. En als het dan zo is of moet zijn, dan zullen we elkaar wel tegenkomen, het valt niet te forceren.
Wat mijn doel betreft, mijn doel is om het levensgeluk uit mijzelf te halen. Er zijn altijd mensen welkom, die met met mij meelopen op dat pad (vrienden, familie en een partner) en het komt hoe dan ook een keer goed. Er lopen meer mensen rond die goed bij mij passen.........
Voor ons allemaal, WE MOGEN ONSZELF NOOIT VERGETEN!!!! WANT JE BENT ALTIJD HET MEEST BELANGRIJK VOOR NIEMAND ANDERS DAN JEZELF!
Het gaat met mij, soms rot, heb goede momenten en geniet eerlijk gezegd ook wel van de rust, kom wel tot mezelf. Ik jank en huil, ga sporten, heb contact met vrienden, schreeuw, doe leuke dingen, geniet van mijn kinderen, ben boos, ga het aan, lach en val kilo's af .
Natuurlijk moet ik het loslaten, al zou ik het liefst de telefoon pakken en vanalles zeggen of berichten en zeggen dat ik haar vreselijk mis en dat zij mij moet missen. Want god wat doet het pijn, ik mis haar, haar lijf, haar geur, haar zijn........
Maar wat heeft het voor zin, het kan niet en ik hou me iedere keer maar voor dat ze mij gewoon niet meer wil hebben en zo simpel is het echt.
Mogelijk mist ze mij, mogelijk niet..... Het heeft geen zin om me te verplaatsen in haar gedachtenwereld, zonde van mijn energie en het helpt mij niet verder.
Ik ben het meest verdrietig dat het uiteindelijk toch nog in een opwelling is gedaan, er niets geprobeerd is en dat zij haar angst heeft laten overwinnen. Ik vind eigenlijk dat ik veel meer waard ben!
En wat een ment to be verhaal betreft (zoals zij mij ook heeft gezegd).........ik ga niet wachten, ik pak mijn leven op en bedenk mij nu wat ik eigenlijk wil. Dat lijkt mij het meest verstandig, ook al is het moeilijk. En als het dan zo is of moet zijn, dan zullen we elkaar wel tegenkomen, het valt niet te forceren.
Wat mijn doel betreft, mijn doel is om het levensgeluk uit mijzelf te halen. Er zijn altijd mensen welkom, die met met mij meelopen op dat pad (vrienden, familie en een partner) en het komt hoe dan ook een keer goed. Er lopen meer mensen rond die goed bij mij passen.........
Voor ons allemaal, WE MOGEN ONSZELF NOOIT VERGETEN!!!! WANT JE BENT ALTIJD HET MEEST BELANGRIJK VOOR NIEMAND ANDERS DAN JEZELF!
zondag 30 augustus 2009 om 00:02
Nou, voor mij zit het er ook definitief op.... Vanavond dineetje met ex gehad. Was gezellig en toen we thuis waren ben ik toch maar begonnen met mijn verhaal, hetgeen hier in het topic al besproken is. Het kwam er van zijn kant weer op neer dat hij zich niet kon binden, geen enkele belofte voor de toekomst kon maken. Ik waardeer zijn eerlijkheid, maar ik wil wat anders. Iets wat hij me niet kan bieden. Dus ik heb aangegeven dat hiermee ook alles ophoud. Geen contact meer, niks meer. Natuurlijk was/ben ik erg verdrietig. Maar ik had hier natuurlijk al rekening mee gehouden. Hij kiest niet voor mij, ik kies niet meer voor deze situatie. Het doet nu pijn, maar ik ga er vanuit dat dit straks minder wordt. Het contact aanhouden blijft maar pijn doen. Naja, het is gewoon een kutsituatie, ik hoop dat ik me snel beter voel...
zondag 30 augustus 2009 om 10:22
Hey Luna,
Dat is even klote, je wist het antwoord diep van binnen wel maar ergens hoopte je misschien toch op een ander antwoord en logisch dat het toch weer even slikken is en dat het pijn doet. Vind het goed van je dat je toch je verhaal hebt gedaan, helemaal als het toch weer gezellig was maar je weet dat je dit niet wilt en daar moet je je maar even op focussen hoe moeilijk ook. Hoop dat je je snel weer wat beter voelt. Gek eigenlijk, we weten dat dit niet is wat we willen, geven dat aan, weten het antwoord van andere partij maar toch doet het pijn.
Sterkte!
Dat is even klote, je wist het antwoord diep van binnen wel maar ergens hoopte je misschien toch op een ander antwoord en logisch dat het toch weer even slikken is en dat het pijn doet. Vind het goed van je dat je toch je verhaal hebt gedaan, helemaal als het toch weer gezellig was maar je weet dat je dit niet wilt en daar moet je je maar even op focussen hoe moeilijk ook. Hoop dat je je snel weer wat beter voelt. Gek eigenlijk, we weten dat dit niet is wat we willen, geven dat aan, weten het antwoord van andere partij maar toch doet het pijn.
Sterkte!
zondag 30 augustus 2009 om 10:52
Het is inderdaad weer even slikken. Ik voel me nu echt waanzinnig klote en ik hoop echt dat dit gauw voorbij gaat. Dat ik echt bij mijn standpunt moet blijven en niet in de verleiding moet komen om contact op te nemen. Hij was heel duidelijk in zijn verhaal en ik ook. Beide willen we geen consessies doen. Ik waardeer wel zijn eerlijkheid en moet zijn mening ook respecteren, maar dat geldt dus ook andersom. Ik blijf maar herhalen dat ik zo niet gelukkig word, want dat is immers het belangrijkst. Maar het strookt dan even niet met mijn gevoel, omdat ik me nu ook ongelukkig voel. Dus het lijkt dat ik kies tussen 2 kwaden, allebei voelt niet goed. Ik hoop alleen dat mijn keus op de lange termijn wel goed gaat voelen. Het kost me wel veel energie nu, hoor. Om dit vast te houden, maar het is natuurlijk ook vers. Ik hoop dat deze dag snel overgaat...
Beetje warrig verhaal misschien, maar zo voel ik me ook even ..
Beetje warrig verhaal misschien, maar zo voel ik me ook even ..
zondag 30 augustus 2009 om 12:38
Snap 't heel goed Luna en je gevoel ook, het is en blijft gewoon klote als je gevoelens hebt voor iemand en jij voor iemand wilt gaan en uiteindelijk iemand los moet laten waar je van houdt. Verstand en gevoel zitten soms/vaak mijlenver uit elkaar, dat ervaar ik vandaag ook weer even. Hoop dat je de dag een beetje doorkomt..
woensdag 2 september 2009 om 19:19
Hey Cappi,
Het gaat hier ook wat beter, maar daar is wel eea aan vooraf gegaan... Zondag was een behoorlijke rotdag, zacht uitgedrukt. Heb even om de tafel gezeten met een vriendin om de situatie met haar te bepraten. Zij heeft een psychologische opleidingsachtergrond. Ze gaf aan dat ik veel te veel moet van mezelf en veel te veel eis van mezelf. Dat klopt ook wel. In deze situatie was het zo dat ik het contact moest verbreken, want dat was beter voor mij. Die druk leg ik mezelf dus op en ik moest me afvragen of dat wel goed was. Het was een warboel van emoties en gedachten. Ik heb toch weer contact met hem opgenomen. Niet met bepaalde intenties, maar gewoon om even te praten. Dat gaf nog veel meer rust dan de beslissing die ik zaterdag heb genomen. Wil allemaal niet zeggen dat ik weer ga afspreken oid. Maar het gevoel dat ik hem toch kan bellen oid voelt dan prettiger dan dat ik mezelf opleg nooit meer contact op te nemen. De behoefte om hem te bellen/smsen is er niet heel frequent. Ik moet me gewoon focussen om mijn dingen en ga me even niet bezig houden met hem, of wat ik er mee moet en hoe... Gewoon even doen waar ik zin in heb. Het is een beetje moeilijk uit te leggen zo...
Met gaat het dus redelijk? Hoe gaat het de dingen op een rijtje zetten?
Fee, nog bedankt voor je reactie. Hoe is het nu met jou?
Het gaat hier ook wat beter, maar daar is wel eea aan vooraf gegaan... Zondag was een behoorlijke rotdag, zacht uitgedrukt. Heb even om de tafel gezeten met een vriendin om de situatie met haar te bepraten. Zij heeft een psychologische opleidingsachtergrond. Ze gaf aan dat ik veel te veel moet van mezelf en veel te veel eis van mezelf. Dat klopt ook wel. In deze situatie was het zo dat ik het contact moest verbreken, want dat was beter voor mij. Die druk leg ik mezelf dus op en ik moest me afvragen of dat wel goed was. Het was een warboel van emoties en gedachten. Ik heb toch weer contact met hem opgenomen. Niet met bepaalde intenties, maar gewoon om even te praten. Dat gaf nog veel meer rust dan de beslissing die ik zaterdag heb genomen. Wil allemaal niet zeggen dat ik weer ga afspreken oid. Maar het gevoel dat ik hem toch kan bellen oid voelt dan prettiger dan dat ik mezelf opleg nooit meer contact op te nemen. De behoefte om hem te bellen/smsen is er niet heel frequent. Ik moet me gewoon focussen om mijn dingen en ga me even niet bezig houden met hem, of wat ik er mee moet en hoe... Gewoon even doen waar ik zin in heb. Het is een beetje moeilijk uit te leggen zo...
Met gaat het dus redelijk? Hoe gaat het de dingen op een rijtje zetten?
Fee, nog bedankt voor je reactie. Hoe is het nu met jou?
woensdag 2 september 2009 om 21:55
Hi Luna,
Wat goed dat je het loslaat en zelfs de reden van contact zoeken die je doet naar jouw grens en wens. Blijf je best doen!
Met mij gaat het en gaat het niet. Ze contact mij niet en gaat het ook echt niet doen uit angst voor emotionele taferelen. Wat ik natuurlijk jammer vind maar ook weer niet . Ik mis haar ZO!!
De rust is wel goed voor mij en ik denk veel over ons na, het maakt dingen helder.
Ik vind het zo moeilijk te aanvaarden dat ik iemand getroffen had die door eigen angsten, onrust, onvrede en zoveel meer, zichzelf heeft opgelegd te moeten zoeken naar de prinses op het witte paard en de mooiste en beste liefde die er bestaat (dingen die je grotendeels uit jezelf moet halen, als je jezelf liefde kunt geven kun je pas openstellen voor een ander).
Ik was geschikt voor haar naar mijn bescheiden mening en gelukkig ben ik niet perfect, ik ben gewoon een mens.
Het is ook zo dat zij eerder is verlaten uit angst, wat zij moeilijk en dom vond.......maar nu doet zij precies hetzelfde.....ik snap het niet.
Maar ok, ik moet het maar niet gaan proberen te snappen en een gesprek hierover met haar aanknopen heeft geen zin, als ze (mogelijk onbewust) niet eerlijk is tegen zichzelf dan kan ze het ook niet naar mij zijn toch?
De relatie was zéér, zéér liefdevol, met een grote klik, maar onstuimig door buitenaf, de rust kwam nu eindelijk waardoor we aan ons konden gaan werken. Ik zag het zitten, zij uiteindelijk niet....humpf.
Ik had haar zeker niet willen verlaten, voor mij was ze een fantastisch persoon waar ik graag naast had willen blijven staan. Hand in hand met mijn eigen leven, haar leven, ons leven maken ik+zij=wij.
Het was zo niet klaar en dus soms wil ik naar haar toe gaan en roepen dat wat ze doet alleen maar stom en angstig is, maar ik forceer dan alleen maar alles. Al zou ze dan zwichten.....de twijfel komt later toch weer. Ze moet eerst maar het geluk in haarzelf gaan zoeken.
Ik doe dat ook....lekker sporten, wandelen, kletsen, cursusje, vrienden, familie, forumpje, vanalles....KOMT GOED MET MIJ. Met ons allemaal.
Met cappi alles ok?
Liefs F
Wat goed dat je het loslaat en zelfs de reden van contact zoeken die je doet naar jouw grens en wens. Blijf je best doen!
Met mij gaat het en gaat het niet. Ze contact mij niet en gaat het ook echt niet doen uit angst voor emotionele taferelen. Wat ik natuurlijk jammer vind maar ook weer niet . Ik mis haar ZO!!
De rust is wel goed voor mij en ik denk veel over ons na, het maakt dingen helder.
Ik vind het zo moeilijk te aanvaarden dat ik iemand getroffen had die door eigen angsten, onrust, onvrede en zoveel meer, zichzelf heeft opgelegd te moeten zoeken naar de prinses op het witte paard en de mooiste en beste liefde die er bestaat (dingen die je grotendeels uit jezelf moet halen, als je jezelf liefde kunt geven kun je pas openstellen voor een ander).
Ik was geschikt voor haar naar mijn bescheiden mening en gelukkig ben ik niet perfect, ik ben gewoon een mens.
Het is ook zo dat zij eerder is verlaten uit angst, wat zij moeilijk en dom vond.......maar nu doet zij precies hetzelfde.....ik snap het niet.
Maar ok, ik moet het maar niet gaan proberen te snappen en een gesprek hierover met haar aanknopen heeft geen zin, als ze (mogelijk onbewust) niet eerlijk is tegen zichzelf dan kan ze het ook niet naar mij zijn toch?
De relatie was zéér, zéér liefdevol, met een grote klik, maar onstuimig door buitenaf, de rust kwam nu eindelijk waardoor we aan ons konden gaan werken. Ik zag het zitten, zij uiteindelijk niet....humpf.
Ik had haar zeker niet willen verlaten, voor mij was ze een fantastisch persoon waar ik graag naast had willen blijven staan. Hand in hand met mijn eigen leven, haar leven, ons leven maken ik+zij=wij.
Het was zo niet klaar en dus soms wil ik naar haar toe gaan en roepen dat wat ze doet alleen maar stom en angstig is, maar ik forceer dan alleen maar alles. Al zou ze dan zwichten.....de twijfel komt later toch weer. Ze moet eerst maar het geluk in haarzelf gaan zoeken.
Ik doe dat ook....lekker sporten, wandelen, kletsen, cursusje, vrienden, familie, forumpje, vanalles....KOMT GOED MET MIJ. Met ons allemaal.
Met cappi alles ok?
Liefs F
donderdag 3 september 2009 om 19:14
Hey Fee & Luna,
Ja met mij ook alles ok, in zoverre ja ook met de nodige ups & downs. Ene moment zie ik het allemaal positief tegemoet en andere moment denk ik van waarom moet dit nou zo? Weet het soms even niet hoe ik het allemaal moet zien. Ik moet eerst bepaalde denkpatronen gaan veranderen want ik merk dat ik door de jaren heen wat cynisch ben geworden als het op de liefde aankomt. Voor de komende tijd idd maar even richten op andere dingen, wat Fee zegt, forum, sporten, vrienden, werk etc en beetje vertrouwen houden in de toekomst.
Inderdaad het komt goed met ons allemaal!
Ja met mij ook alles ok, in zoverre ja ook met de nodige ups & downs. Ene moment zie ik het allemaal positief tegemoet en andere moment denk ik van waarom moet dit nou zo? Weet het soms even niet hoe ik het allemaal moet zien. Ik moet eerst bepaalde denkpatronen gaan veranderen want ik merk dat ik door de jaren heen wat cynisch ben geworden als het op de liefde aankomt. Voor de komende tijd idd maar even richten op andere dingen, wat Fee zegt, forum, sporten, vrienden, werk etc en beetje vertrouwen houden in de toekomst.
Inderdaad het komt goed met ons allemaal!
donderdag 3 september 2009 om 22:42
Het zal voor ons allemaal wel met ups en downs gaan. Eigenlijk voel ik me tot nu toe (vanaf maandag dan..) prima! Ben ook een nieuwe uitdaging aangegaan, dus dat leid lekker af en is nog leuk ook! En die kost ook nog eens aardig wat tijd, dus mijn voornemen is om me daar in ieder geval op te richten, en daarnaast mijn vrienden/vriendinnen en familie.
We zijn allemaal sterk genoeg er wat van te maken, met of zonder ex! Vertrouwen in de toekomst moeten we hebben, er zijn ook nog genoeg andere belangrijke zaken.
En zo af en toe hier je hart luchten is ook fijn, toch! Fijn weekend alvast, hopelijk hebben jullie leuke dingen in te doen.
We zijn allemaal sterk genoeg er wat van te maken, met of zonder ex! Vertrouwen in de toekomst moeten we hebben, er zijn ook nog genoeg andere belangrijke zaken.
En zo af en toe hier je hart luchten is ook fijn, toch! Fijn weekend alvast, hopelijk hebben jullie leuke dingen in te doen.
zaterdag 5 september 2009 om 13:49
Wat is die nieuwe uitdaging? (even nieuwsgierig) misschien is het ook wel wat voor ons;-) Goed van je dat je iets positiefs hebt om op te richten. Met mij gaat 't goed, tuulijk komt het verdriet zo nu en dan weer op maar verder gaat 't wel, heb m'n agenda de komende tijd behoorlijk volgestouwd met afspraken wel even goed voor de afleiding.
Fijn weekend ladies.
Fijn weekend ladies.
zaterdag 5 september 2009 om 21:10
Hello dames,
Dit weekend veel alleen..... Moeilijk, maar neem maar afscheid van alles. Vandaag gelopen langs plekken waar we samen kwamen, laatste rit richting haar huis gereden en vooral rustig aan gedaan. Mis haar, maar moet het loslaten, voel nog zoveel liefde (naast ook boosheid en machteloosheid).
Vanavond (na 2 weken) toch een bericht naar haar gestuurd met daarin de wens dat zij een hand van iemand pakt om zich open te kunnen stellen. Heeft zij in relaties nooit gedaan, behalve bij mij..... Ze is het zo waard om een rijk en echt leven te leiden met lieve mensen om haar heen, gewoon omdat ze een prachtig persoon is. En als ik het dan niet ben, dan wens ik haar met liefde een ander persoon toe, wilde dat ze dat wist.
Bedoelde het zeker niet belerend, alleen maar omdat ik van haar hou en omdat ik haar nu eenmaal los moet laten. Hoop dat ze de intentie begrijpt en zo niet....ik had niets te verliezen. Voel me hierdoor nu ook rustiger dan afgelopen dagen.
Morgen lekker sporten, volgende week veel contacten met vriendinnen, etentje etc.
Jullie ook een rustig, maar vooral fijn weekend gewenst.
Dit weekend veel alleen..... Moeilijk, maar neem maar afscheid van alles. Vandaag gelopen langs plekken waar we samen kwamen, laatste rit richting haar huis gereden en vooral rustig aan gedaan. Mis haar, maar moet het loslaten, voel nog zoveel liefde (naast ook boosheid en machteloosheid).
Vanavond (na 2 weken) toch een bericht naar haar gestuurd met daarin de wens dat zij een hand van iemand pakt om zich open te kunnen stellen. Heeft zij in relaties nooit gedaan, behalve bij mij..... Ze is het zo waard om een rijk en echt leven te leiden met lieve mensen om haar heen, gewoon omdat ze een prachtig persoon is. En als ik het dan niet ben, dan wens ik haar met liefde een ander persoon toe, wilde dat ze dat wist.
Bedoelde het zeker niet belerend, alleen maar omdat ik van haar hou en omdat ik haar nu eenmaal los moet laten. Hoop dat ze de intentie begrijpt en zo niet....ik had niets te verliezen. Voel me hierdoor nu ook rustiger dan afgelopen dagen.
Morgen lekker sporten, volgende week veel contacten met vriendinnen, etentje etc.
Jullie ook een rustig, maar vooral fijn weekend gewenst.
zondag 6 september 2009 om 20:27
@Cappi
Ik ben naast mijn (full-time) baan begonnen aan een deeltijdstudie. Ik ben weliswaar net begonnen, maar ik heb nu al in de gaten hoeveel tijd me dit gaat kosten... Dus ik moet goed gaan plannen en prioriteren. De meeste tijd en energie gaat dus nu op naar werk en studie en daarnaast mijn vriendinnen en familie. En dan blijft er niet zoveel over...
Kortom, afleiding genoeg! Ik denk nog wel veel aan hem (wat is veel??), maar verder gaat het best goed. Soms wel een beetje baalgevoel, maar meer om het feit dat ik me even alleen voel. Dat hij nog ergens op de achtergrond is geeft me een rustiger gevoel, hoe raar dat ook klinkt.
Fijn dat je wat afleiding hebt. En dat je je goed voelt!
@Fee
Moeilijk, dat afscheid nemen van alles... Prima toch, dat je haar een bericht hebt gestuurd?! Ik herken dat gevoel wel.. Je hebt nog tegen haar kunnen zeggen wat je wilde en als dat jou oplucht, waarom niet!? Je hebt het al moeilijk genoeg met loslaten en het verdriet verwerken.
Ik ben naast mijn (full-time) baan begonnen aan een deeltijdstudie. Ik ben weliswaar net begonnen, maar ik heb nu al in de gaten hoeveel tijd me dit gaat kosten... Dus ik moet goed gaan plannen en prioriteren. De meeste tijd en energie gaat dus nu op naar werk en studie en daarnaast mijn vriendinnen en familie. En dan blijft er niet zoveel over...
Kortom, afleiding genoeg! Ik denk nog wel veel aan hem (wat is veel??), maar verder gaat het best goed. Soms wel een beetje baalgevoel, maar meer om het feit dat ik me even alleen voel. Dat hij nog ergens op de achtergrond is geeft me een rustiger gevoel, hoe raar dat ook klinkt.
Fijn dat je wat afleiding hebt. En dat je je goed voelt!
@Fee
Moeilijk, dat afscheid nemen van alles... Prima toch, dat je haar een bericht hebt gestuurd?! Ik herken dat gevoel wel.. Je hebt nog tegen haar kunnen zeggen wat je wilde en als dat jou oplucht, waarom niet!? Je hebt het al moeilijk genoeg met loslaten en het verdriet verwerken.
