Relaties
alle pijlers
Waarom zo gecompliceerd???
zondag 16 augustus 2009 om 13:08
Ruim anderhalf jaar heb ik een relatie gehad waarvan ook een gedeelte samen gewoond.
Door een aantal persoonlijke problemen van mijn ex is de relatie erg moeizaam verlopen de laatste periode en had dat zo’n weerslag dat uiteindelijk de relatie is verbroken. Natuurlijk erg pijnlijk en ik heb erg veel moeite gehad met de beslissing, maar natuurlijk wel geaccepteerd. Nadat de relatie uit was bleef hij contact opnemen met mij, per telefoon of onaangekondigd langs komen. Ik heb geen weerstand kunnen bieden en hem toch toegelaten. Zonder enige vorm van commitment hebben we even doorgemodderd, tot het moment ik het echt niet meer trok en er een definitieve streep onder heb gezet. Ik heb letterlijk en figuurlijk bij moeten komen van die periode, die zoveel energie had opgeslokt en waarin ik mezelf ook grotendeels had verloren. Nadat ik weer opgekrabbeld was en weer genoot van mijn eigen dingen stond hij ook weer onaangekondigd op de stoep. Weer borrelde mijn gevoelens voor hem op en dat gold voor hem ook. Weer kon ik geen weerstand bieden om de deur dicht te gooien. Het gevolg hiervan is dat we af en toe afspreken en samen wat ondernemen.
Echter, het lijkt nog steeds een uitzichtloze situatie. Hij is nog steeds bezig met het oplossen van bepaalde issues die blijkbaar veel tijd en energie in beslag nemen. Ondanks dat hij de relatie heeft verbroken is hij niet in staat mij los te laten. Hij is bang om mij te verliezen. Van de andere kant wil hij zich ook niet commiteren aan mij, omdat hij bang is weer zo ongelukkig te worden zoals in onze tijd samen. Het feit dat hij toen zo ongelukkig was had met veel zaken te maken, en wellicht ook met onze relatie, maar daarin is blijkbaar moeilijk onderscheid te maken. Hij zegt van mij te houden en dat geloof ik ook best, maar ben me ook bewust van het feit dat houden van één noodzakelijk ingrediënt in een relatie is maar zeker niet de enige.
De dingen die hij af en toe zegt brengen mij in verwarring en daarmee lijkt het soms dat hij best verder zou willen met mij, maar daar niet aan toe is, niet aan durft etc. Van de andere kant heeft hij zich een prima positie verworven op dit moment. Hij zorgt ervoor dat ik aan hem vast blijf zitten en dat hij “altijd” bij mij terecht kan. Natuurlijk heb ik hierin ook een zeg en kan ik er ook voor kiezen om hem de deur te wijzen. Het is alleen zo moeilijk elke keer te vechten tegen je gevoel en dat heb ik heus geprobeerd.
Nu zit ik zelf in een periode waar ik het erg druk krijg en ik eigenlijk geen energie en tijd heb om me met deze perikelen bezig te houden. Het liefst zou ik het nog een kans willen geven om te kijken of er nog voldoende muziek in zit voor een relatie. Ik denk alleen nog steeds dat hij hier niet aan toe is, om welke reden dan ook. Dat betekend voor mij dat ik weer de aangewezen persoon ben om er een definitieve streep onder te zetten. Daar zie ik natuurlijk nu al tegenop, terwijl ik wel me wel bewust ben van het feit dat het moet. Er blijven alleen nog zoveel vragen onbeantwoord achter.
Natuurlijk hebben we hier ook wel over gepraat. Door de issues die hij door moest heeft hij zich niet gericht op mij of ons. Hij geeft aan dat de behoefte weer terug te komen naar mij veel voor hem betekend, en het feit dat hij me niet wil verliezen. Echter staat daar tegenover de angst om weer ongelukkig te worden mochten wij weer een relatie aangaan. En in de heat of the moment heb ik ook echt geprobeerd een keuze af te dwingen, maar die kon hij gewoonweg niet maken. Dus ik dwing hem ook niet meer tot een keuze, dat zal ik zelf moeten doen.
Af en toe vraag ik me af waarom het allemaal zo ingewikkeld is. Natuurlijk kan ik het heel simpel maken, dwz punt erachter en verder gaan. Blijkbaar als je zelf in zo’n situatie zit en je gevoel voor iemand diep zit handel je toch anders. Wel probeer ik natuurlijk mijn grenzen te bewaken, ik wil nooit meer zo diep in de put raken als die periode net na de breuk. Dus ik leef mijn leven, doe de dingen die ik belangrijk vind en houd in die zin geen rekening met hem. Maar op relationeel punt blijf ik wel hangen, ontneem ik mezelf de kans om verder te gaan, met mogelijk een nieuwe partner. En natuurlijk kost het me nog steeds energie, omdat ik me genoeg dingen afvraag, alleen in een dergelijke mate dat het weinig invloed heeft.
Ben ik nou de enige die in zo’n situatie is beland? Of komt dit juist bekend voor en hoe gingen jullie er mee om? Zoals met veel dingen: in je hoofd weet je hoe te handelen, je hart zegt wat anders.
Het is een lang verhaal geworden en hopelijk een beetje duidelijk.
Door een aantal persoonlijke problemen van mijn ex is de relatie erg moeizaam verlopen de laatste periode en had dat zo’n weerslag dat uiteindelijk de relatie is verbroken. Natuurlijk erg pijnlijk en ik heb erg veel moeite gehad met de beslissing, maar natuurlijk wel geaccepteerd. Nadat de relatie uit was bleef hij contact opnemen met mij, per telefoon of onaangekondigd langs komen. Ik heb geen weerstand kunnen bieden en hem toch toegelaten. Zonder enige vorm van commitment hebben we even doorgemodderd, tot het moment ik het echt niet meer trok en er een definitieve streep onder heb gezet. Ik heb letterlijk en figuurlijk bij moeten komen van die periode, die zoveel energie had opgeslokt en waarin ik mezelf ook grotendeels had verloren. Nadat ik weer opgekrabbeld was en weer genoot van mijn eigen dingen stond hij ook weer onaangekondigd op de stoep. Weer borrelde mijn gevoelens voor hem op en dat gold voor hem ook. Weer kon ik geen weerstand bieden om de deur dicht te gooien. Het gevolg hiervan is dat we af en toe afspreken en samen wat ondernemen.
Echter, het lijkt nog steeds een uitzichtloze situatie. Hij is nog steeds bezig met het oplossen van bepaalde issues die blijkbaar veel tijd en energie in beslag nemen. Ondanks dat hij de relatie heeft verbroken is hij niet in staat mij los te laten. Hij is bang om mij te verliezen. Van de andere kant wil hij zich ook niet commiteren aan mij, omdat hij bang is weer zo ongelukkig te worden zoals in onze tijd samen. Het feit dat hij toen zo ongelukkig was had met veel zaken te maken, en wellicht ook met onze relatie, maar daarin is blijkbaar moeilijk onderscheid te maken. Hij zegt van mij te houden en dat geloof ik ook best, maar ben me ook bewust van het feit dat houden van één noodzakelijk ingrediënt in een relatie is maar zeker niet de enige.
De dingen die hij af en toe zegt brengen mij in verwarring en daarmee lijkt het soms dat hij best verder zou willen met mij, maar daar niet aan toe is, niet aan durft etc. Van de andere kant heeft hij zich een prima positie verworven op dit moment. Hij zorgt ervoor dat ik aan hem vast blijf zitten en dat hij “altijd” bij mij terecht kan. Natuurlijk heb ik hierin ook een zeg en kan ik er ook voor kiezen om hem de deur te wijzen. Het is alleen zo moeilijk elke keer te vechten tegen je gevoel en dat heb ik heus geprobeerd.
Nu zit ik zelf in een periode waar ik het erg druk krijg en ik eigenlijk geen energie en tijd heb om me met deze perikelen bezig te houden. Het liefst zou ik het nog een kans willen geven om te kijken of er nog voldoende muziek in zit voor een relatie. Ik denk alleen nog steeds dat hij hier niet aan toe is, om welke reden dan ook. Dat betekend voor mij dat ik weer de aangewezen persoon ben om er een definitieve streep onder te zetten. Daar zie ik natuurlijk nu al tegenop, terwijl ik wel me wel bewust ben van het feit dat het moet. Er blijven alleen nog zoveel vragen onbeantwoord achter.
Natuurlijk hebben we hier ook wel over gepraat. Door de issues die hij door moest heeft hij zich niet gericht op mij of ons. Hij geeft aan dat de behoefte weer terug te komen naar mij veel voor hem betekend, en het feit dat hij me niet wil verliezen. Echter staat daar tegenover de angst om weer ongelukkig te worden mochten wij weer een relatie aangaan. En in de heat of the moment heb ik ook echt geprobeerd een keuze af te dwingen, maar die kon hij gewoonweg niet maken. Dus ik dwing hem ook niet meer tot een keuze, dat zal ik zelf moeten doen.
Af en toe vraag ik me af waarom het allemaal zo ingewikkeld is. Natuurlijk kan ik het heel simpel maken, dwz punt erachter en verder gaan. Blijkbaar als je zelf in zo’n situatie zit en je gevoel voor iemand diep zit handel je toch anders. Wel probeer ik natuurlijk mijn grenzen te bewaken, ik wil nooit meer zo diep in de put raken als die periode net na de breuk. Dus ik leef mijn leven, doe de dingen die ik belangrijk vind en houd in die zin geen rekening met hem. Maar op relationeel punt blijf ik wel hangen, ontneem ik mezelf de kans om verder te gaan, met mogelijk een nieuwe partner. En natuurlijk kost het me nog steeds energie, omdat ik me genoeg dingen afvraag, alleen in een dergelijke mate dat het weinig invloed heeft.
Ben ik nou de enige die in zo’n situatie is beland? Of komt dit juist bekend voor en hoe gingen jullie er mee om? Zoals met veel dingen: in je hoofd weet je hoe te handelen, je hart zegt wat anders.
Het is een lang verhaal geworden en hopelijk een beetje duidelijk.
zondag 16 augustus 2009 om 13:15
quote:LunaM81 schreef op 16 augustus 2009 @ 13:08:
Ruim anderhalf jaar heb ik een relatie gehad waarvan ook een gedeelte samen gewoond.
Door een aantal persoonlijke problemen van mijn ex is de relatie erg moeizaam verlopen de laatste periode en had dat zo�n weerslag dat uiteindelijk de relatie is verbroken. Natuurlijk erg pijnlijk en ik heb erg veel moeite gehad met de beslissing, maar natuurlijk wel geaccepteerd. Nadat de relatie uit was bleef hij contact opnemen met mij, per telefoon of onaangekondigd langs komen. Ik heb geen weerstand kunnen bieden en hem toch toegelaten. Zonder enige vorm van commitment hebben we even doorgemodderd, tot het moment ik het echt niet meer trok en er een definitieve streep onder heb gezet. Ik heb letterlijk en figuurlijk bij moeten komen van die periode, die zoveel energie had opgeslokt en waarin ik mezelf ook grotendeels had verloren. Nadat ik weer opgekrabbeld was en weer genoot van mijn eigen dingen stond hij ook weer onaangekondigd op de stoep. Weer borrelde mijn gevoelens voor hem op en dat gold voor hem ook. Weer kon ik geen weerstand bieden om de deur dicht te gooien. Het gevolg hiervan is dat we af en toe afspreken en samen wat ondernemen.
Echter, het lijkt nog steeds een uitzichtloze situatie. Hij is nog steeds bezig met het oplossen van bepaalde issues die blijkbaar veel tijd en energie in beslag nemen. Ondanks dat hij de relatie heeft verbroken is hij niet in staat mij los te laten. Hij is bang om mij te verliezen. Van de andere kant wil hij zich ook niet commiteren aan mij, omdat hij bang is weer zo ongelukkig te worden zoals in onze tijd samen. Het feit dat hij toen zo ongelukkig was had met veel zaken te maken, en wellicht ook met onze relatie, maar daarin is blijkbaar moeilijk onderscheid te maken. Hij zegt van mij te houden en dat geloof ik ook best, maar ben me ook bewust van het feit dat houden van één noodzakelijk ingrediënt in een relatie is maar zeker niet de enige.
De dingen die hij af en toe zegt brengen mij in verwarring en daarmee lijkt het soms dat hij best verder zou willen met mij, maar daar niet aan toe is, niet aan durft etc. Van de andere kant heeft hij zich een prima positie verworven op dit moment. Hij zorgt ervoor dat ik aan hem vast blijf zitten en dat hij �altijd� bij mij terecht kan. Natuurlijk heb ik hierin ook een zeg en kan ik er ook voor kiezen om hem de deur te wijzen. Het is alleen zo moeilijk elke keer te vechten tegen je gevoel en dat heb ik heus geprobeerd.
Nu zit ik zelf in een periode waar ik het erg druk krijg en ik eigenlijk geen energie en tijd heb om me met deze perikelen bezig te houden. Het liefst zou ik het nog een kans willen geven om te kijken of er nog voldoende muziek in zit voor een relatie. Ik denk alleen nog steeds dat hij hier niet aan toe is, om welke reden dan ook. Dat betekend voor mij dat ik weer de aangewezen persoon ben om er een definitieve streep onder te zetten. Daar zie ik natuurlijk nu al tegenop, terwijl ik wel me wel bewust ben van het feit dat het moet. Er blijven alleen nog zoveel vragen onbeantwoord achter.
Natuurlijk hebben we hier ook wel over gepraat. Door de issues die hij door moest heeft hij zich niet gericht op mij of ons. Hij geeft aan dat de behoefte weer terug te komen naar mij veel voor hem betekend, en het feit dat hij me niet wil verliezen. Echter staat daar tegenover de angst om weer ongelukkig te worden mochten wij weer een relatie aangaan. En in de heat of the moment heb ik ook echt geprobeerd een keuze af te dwingen, maar die kon hij gewoonweg niet maken. Dus ik dwing hem ook niet meer tot een keuze, dat zal ik zelf moeten doen.
Af en toe vraag ik me af waarom het allemaal zo ingewikkeld is. Natuurlijk kan ik het heel simpel maken, dwz punt erachter en verder gaan. Blijkbaar als je zelf in zo�n situatie zit en je gevoel voor iemand diep zit handel je toch anders.
Nee hoor meis, de situatie IS niet anders, je kiest er bewust voor om het anders te doen
Wel probeer ik natuurlijk mijn grenzen te bewaken, ik wil nooit meer zo diep in de put raken als die periode net na de breuk.
Je bewaakt je grenzen niet, je blijft hem binnenlaten, je blijft hem kansen geven waarbij je dus je eigen grenzen steeds weer verlegd
Dus ik leef mijn leven, doe de dingen die ik belangrijk vind en houd in die zin geen rekening met hem. Maar op relationeel punt blijf ik wel hangen, ontneem ik mezelf de kans om verder te gaan, met mogelijk een nieuwe partner. En natuurlijk kost het me nog steeds energie, omdat ik me genoeg dingen afvraag, alleen in een dergelijke mate dat het weinig invloed heeft.
Het heeft juist heel veel invloed, zo erg zelfs dat je zelf al schrijft totaal niet open te staan voor een eventuele andere relatie die wellicht veel minder problematisch gaat verlopen.
Ben ik nou de enige die in zo�n situatie is beland? Of komt dit juist bekend voor en hoe gingen jullie er mee om? Zoals met veel dingen: in je hoofd weet je hoe te handelen, je hart zegt wat anders.
Wel bekend bij iedereen denk ik
Hoofd en hart weken in deze situatie zelden samen
Wat ik geleerd heb....luister in dit soort gevallen nou maar echt naar je verstand!
Gevoel neemt een loopje met je, helder denken niet!
Het is een lang verhaal geworden en hopelijk een beetje duidelijk.
Ruim anderhalf jaar heb ik een relatie gehad waarvan ook een gedeelte samen gewoond.
Door een aantal persoonlijke problemen van mijn ex is de relatie erg moeizaam verlopen de laatste periode en had dat zo�n weerslag dat uiteindelijk de relatie is verbroken. Natuurlijk erg pijnlijk en ik heb erg veel moeite gehad met de beslissing, maar natuurlijk wel geaccepteerd. Nadat de relatie uit was bleef hij contact opnemen met mij, per telefoon of onaangekondigd langs komen. Ik heb geen weerstand kunnen bieden en hem toch toegelaten. Zonder enige vorm van commitment hebben we even doorgemodderd, tot het moment ik het echt niet meer trok en er een definitieve streep onder heb gezet. Ik heb letterlijk en figuurlijk bij moeten komen van die periode, die zoveel energie had opgeslokt en waarin ik mezelf ook grotendeels had verloren. Nadat ik weer opgekrabbeld was en weer genoot van mijn eigen dingen stond hij ook weer onaangekondigd op de stoep. Weer borrelde mijn gevoelens voor hem op en dat gold voor hem ook. Weer kon ik geen weerstand bieden om de deur dicht te gooien. Het gevolg hiervan is dat we af en toe afspreken en samen wat ondernemen.
Echter, het lijkt nog steeds een uitzichtloze situatie. Hij is nog steeds bezig met het oplossen van bepaalde issues die blijkbaar veel tijd en energie in beslag nemen. Ondanks dat hij de relatie heeft verbroken is hij niet in staat mij los te laten. Hij is bang om mij te verliezen. Van de andere kant wil hij zich ook niet commiteren aan mij, omdat hij bang is weer zo ongelukkig te worden zoals in onze tijd samen. Het feit dat hij toen zo ongelukkig was had met veel zaken te maken, en wellicht ook met onze relatie, maar daarin is blijkbaar moeilijk onderscheid te maken. Hij zegt van mij te houden en dat geloof ik ook best, maar ben me ook bewust van het feit dat houden van één noodzakelijk ingrediënt in een relatie is maar zeker niet de enige.
De dingen die hij af en toe zegt brengen mij in verwarring en daarmee lijkt het soms dat hij best verder zou willen met mij, maar daar niet aan toe is, niet aan durft etc. Van de andere kant heeft hij zich een prima positie verworven op dit moment. Hij zorgt ervoor dat ik aan hem vast blijf zitten en dat hij �altijd� bij mij terecht kan. Natuurlijk heb ik hierin ook een zeg en kan ik er ook voor kiezen om hem de deur te wijzen. Het is alleen zo moeilijk elke keer te vechten tegen je gevoel en dat heb ik heus geprobeerd.
Nu zit ik zelf in een periode waar ik het erg druk krijg en ik eigenlijk geen energie en tijd heb om me met deze perikelen bezig te houden. Het liefst zou ik het nog een kans willen geven om te kijken of er nog voldoende muziek in zit voor een relatie. Ik denk alleen nog steeds dat hij hier niet aan toe is, om welke reden dan ook. Dat betekend voor mij dat ik weer de aangewezen persoon ben om er een definitieve streep onder te zetten. Daar zie ik natuurlijk nu al tegenop, terwijl ik wel me wel bewust ben van het feit dat het moet. Er blijven alleen nog zoveel vragen onbeantwoord achter.
Natuurlijk hebben we hier ook wel over gepraat. Door de issues die hij door moest heeft hij zich niet gericht op mij of ons. Hij geeft aan dat de behoefte weer terug te komen naar mij veel voor hem betekend, en het feit dat hij me niet wil verliezen. Echter staat daar tegenover de angst om weer ongelukkig te worden mochten wij weer een relatie aangaan. En in de heat of the moment heb ik ook echt geprobeerd een keuze af te dwingen, maar die kon hij gewoonweg niet maken. Dus ik dwing hem ook niet meer tot een keuze, dat zal ik zelf moeten doen.
Af en toe vraag ik me af waarom het allemaal zo ingewikkeld is. Natuurlijk kan ik het heel simpel maken, dwz punt erachter en verder gaan. Blijkbaar als je zelf in zo�n situatie zit en je gevoel voor iemand diep zit handel je toch anders.
Nee hoor meis, de situatie IS niet anders, je kiest er bewust voor om het anders te doen
Wel probeer ik natuurlijk mijn grenzen te bewaken, ik wil nooit meer zo diep in de put raken als die periode net na de breuk.
Je bewaakt je grenzen niet, je blijft hem binnenlaten, je blijft hem kansen geven waarbij je dus je eigen grenzen steeds weer verlegd
Dus ik leef mijn leven, doe de dingen die ik belangrijk vind en houd in die zin geen rekening met hem. Maar op relationeel punt blijf ik wel hangen, ontneem ik mezelf de kans om verder te gaan, met mogelijk een nieuwe partner. En natuurlijk kost het me nog steeds energie, omdat ik me genoeg dingen afvraag, alleen in een dergelijke mate dat het weinig invloed heeft.
Het heeft juist heel veel invloed, zo erg zelfs dat je zelf al schrijft totaal niet open te staan voor een eventuele andere relatie die wellicht veel minder problematisch gaat verlopen.
Ben ik nou de enige die in zo�n situatie is beland? Of komt dit juist bekend voor en hoe gingen jullie er mee om? Zoals met veel dingen: in je hoofd weet je hoe te handelen, je hart zegt wat anders.
Wel bekend bij iedereen denk ik
Hoofd en hart weken in deze situatie zelden samen
Wat ik geleerd heb....luister in dit soort gevallen nou maar echt naar je verstand!
Gevoel neemt een loopje met je, helder denken niet!
Het is een lang verhaal geworden en hopelijk een beetje duidelijk.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zondag 16 augustus 2009 om 13:20
quote:Wiebenik81 schreef op 16 augustus 2009 @ 13:15:
Ja, wat is precies je vraag, even kort gezegd?Euhm.. weet ik eigenlijk ook niet precies. Wilde het sowieso even kwijt, ook omdat op dit forum altijd ongezouten meningen worden gegeven. En zoals ik eerder aangaf, of ik nou in zo'n unieke situatie zit en zo niet, hoe andere hier mee om gingen. En dat wat peper in mijn reet nodig heb om te zeggen dat ik in deze situatie er niet meer door ga.
Ja, wat is precies je vraag, even kort gezegd?Euhm.. weet ik eigenlijk ook niet precies. Wilde het sowieso even kwijt, ook omdat op dit forum altijd ongezouten meningen worden gegeven. En zoals ik eerder aangaf, of ik nou in zo'n unieke situatie zit en zo niet, hoe andere hier mee om gingen. En dat wat peper in mijn reet nodig heb om te zeggen dat ik in deze situatie er niet meer door ga.
zondag 16 augustus 2009 om 13:24
@Summerdance
Natuurlijk kies ik er bewust voor, ik doelde meer op het feit dat je tegen een ander die in zo'n situatie zit een advies zou geven, maar als je er zelf in zit je dat advies dus niet op zou volgen.
Je hebt gelijk dat ik in die zin mijn grenzen niet bewaak.
En inderdaad, het heeft invloed op relationele sfeer. Wat ik aangaf, dat ik niet opensta voor een ander.
Tot slot, bedankt voor die laatste zin ("gevoel neemt een loopje met je "..). Die ga ik onthouden
Natuurlijk kies ik er bewust voor, ik doelde meer op het feit dat je tegen een ander die in zo'n situatie zit een advies zou geven, maar als je er zelf in zit je dat advies dus niet op zou volgen.
Je hebt gelijk dat ik in die zin mijn grenzen niet bewaak.
En inderdaad, het heeft invloed op relationele sfeer. Wat ik aangaf, dat ik niet opensta voor een ander.
Tot slot, bedankt voor die laatste zin ("gevoel neemt een loopje met je "..). Die ga ik onthouden
zondag 16 augustus 2009 om 13:25
quote:LunaM81 schreef op 16 augustus 2009 @ 13:20:
[...]
Euhm.. weet ik eigenlijk ook niet precies. Wilde het sowieso even kwijt, ook omdat op dit forum altijd ongezouten meningen worden gegeven. En zoals ik eerder aangaf, of ik nou in zo'n unieke situatie zit en zo niet, hoe andere hier mee om gingen. En dat wat peper in mijn reet nodig heb om te zeggen dat ik in deze situatie er niet meer door ga.
Nou, ik heb het even helemaal gelezen en kort samengevat haal ik er een aantal vragen uit:
- heeft deze relatie nog zin als het keer op keer al niet gewerkt heeft?
en
- moet je luisteren naar je hart of naar je verstand en hebben meer mensen dit dilemma?
Klopt het dat je die vragen beantwoord wil hebben?
[...]
Euhm.. weet ik eigenlijk ook niet precies. Wilde het sowieso even kwijt, ook omdat op dit forum altijd ongezouten meningen worden gegeven. En zoals ik eerder aangaf, of ik nou in zo'n unieke situatie zit en zo niet, hoe andere hier mee om gingen. En dat wat peper in mijn reet nodig heb om te zeggen dat ik in deze situatie er niet meer door ga.
Nou, ik heb het even helemaal gelezen en kort samengevat haal ik er een aantal vragen uit:
- heeft deze relatie nog zin als het keer op keer al niet gewerkt heeft?
en
- moet je luisteren naar je hart of naar je verstand en hebben meer mensen dit dilemma?
Klopt het dat je die vragen beantwoord wil hebben?
zondag 16 augustus 2009 om 13:32
quote:LunaM81 schreef op 16 augustus 2009 @ 13:24:
@Summerdance
Natuurlijk kies ik er bewust voor, ik doelde meer op het feit dat je tegen een ander die in zo'n situatie zit een advies zou geven, maar als je er zelf in zit je dat advies dus niet op zou volgen.
Je hebt gelijk dat ik in die zin mijn grenzen niet bewaak.
En inderdaad, het heeft invloed op relationele sfeer. Wat ik aangaf, dat ik niet opensta voor een ander.
Tot slot, bedankt voor die laatste zin ("gevoel neemt een loopje met je "..). Die ga ik onthouden
Hmmm, ik kan je zeggen
Sinds een paar jaar volg ik zelf ook mijn eigen adviezen op
Dus als ik aan een ander het advies geef om ermee te stoppen doe ik dat nu zelf ook
En ik kan je zeggen................heel verfrissend!
@Summerdance
Natuurlijk kies ik er bewust voor, ik doelde meer op het feit dat je tegen een ander die in zo'n situatie zit een advies zou geven, maar als je er zelf in zit je dat advies dus niet op zou volgen.
Je hebt gelijk dat ik in die zin mijn grenzen niet bewaak.
En inderdaad, het heeft invloed op relationele sfeer. Wat ik aangaf, dat ik niet opensta voor een ander.
Tot slot, bedankt voor die laatste zin ("gevoel neemt een loopje met je "..). Die ga ik onthouden
Hmmm, ik kan je zeggen
Sinds een paar jaar volg ik zelf ook mijn eigen adviezen op
Dus als ik aan een ander het advies geef om ermee te stoppen doe ik dat nu zelf ook
En ik kan je zeggen................heel verfrissend!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zondag 16 augustus 2009 om 13:33
@Wiebenik81
Of een relatie nog zou werken weet ik ook niet en ik geloof ook niet dat iemand hier daar antwoord op kan geven. Echter, de onstane problemen liggen in de basis aan zijn eigen issues, niet aan mij of ons. Daar koop ik natuurlijk niets voor, maar maakt het moeilijker definitief een beslissing te nemen.
Inderdaad, wat zijn jullie tips/visies? Zeker die van ervaringdeskundige zijn welkom.
Of een relatie nog zou werken weet ik ook niet en ik geloof ook niet dat iemand hier daar antwoord op kan geven. Echter, de onstane problemen liggen in de basis aan zijn eigen issues, niet aan mij of ons. Daar koop ik natuurlijk niets voor, maar maakt het moeilijker definitief een beslissing te nemen.
Inderdaad, wat zijn jullie tips/visies? Zeker die van ervaringdeskundige zijn welkom.
zondag 16 augustus 2009 om 13:37
quote:badmeester schreef op 16 augustus 2009 @ 13:25:
Nou je weet dus zelf al wat de probleemanalyse oplevert en wat je moet doen dus Luna?Zoals al eerder aangegeven wilde ik even mijn verhaal kwijt. Ik geloof dat dit forum zich hier uitstekend voor leent. Daarnaast altijd prettig om tips en andermans visies te horen. Ondanks dat ik degene ben die een besluit ga nemen. En in mijn hoofd weet ik het allemaal prima, hoor
Nou je weet dus zelf al wat de probleemanalyse oplevert en wat je moet doen dus Luna?Zoals al eerder aangegeven wilde ik even mijn verhaal kwijt. Ik geloof dat dit forum zich hier uitstekend voor leent. Daarnaast altijd prettig om tips en andermans visies te horen. Ondanks dat ik degene ben die een besluit ga nemen. En in mijn hoofd weet ik het allemaal prima, hoor
zondag 16 augustus 2009 om 13:44
Ik vind het heel erg moeilijk om je advies te geven, want ik kan niet in jouw hart en hoofd kijken natuurlijk. Maar dat dilemma tussen hoofd en hart is heel erg herkenbaar. Heb dat zelf ook gehad en ik heb toch uiteindelijk voor mijn hart gekozen (wel met mijn verstand op 'modus' alert!) Achteraf ben ík er nu blij mee. Ik merkte dat ik me heel erg liet beinvloeden door wat mensen in mijn omgeving wel niet van mijn relatie vonden. Ik werd daar heel erg onrustig door. Nu ik mijn omgeving alleen nog maar vertel wat er allemaal goed gaat, voelt dit een stuk prettiger en ben ik veel gelukkiger in mijn relatie. Er wordt nu natuurlijk niet steeds meer gevraagd hoe de ruzie afgelopen is, wat ik nu ga doen, hoe een lul het wel niet kan zijn, etc etc. Kortom, als de ruzie klaar is, is het ook echt klaar en zijn er geen mensen die dagen erna weer om gaan vragen (al weet ik dat dit goed bedoeld is hoor).
Tja, ik kan je dus niet adviseren. Ik ben namelijk juist blij dat ik naar mijn hart en mezelf geluisterd heb en niet naar alle adviezen van anderen. Mijn relatie gaat nu heel erg goed trouwens! helemaal happy!
Tja, ik kan je dus niet adviseren. Ik ben namelijk juist blij dat ik naar mijn hart en mezelf geluisterd heb en niet naar alle adviezen van anderen. Mijn relatie gaat nu heel erg goed trouwens! helemaal happy!
zondag 16 augustus 2009 om 13:45
Heel erg herkenbaar... mijn verhaal is bijna identiek aan het jouwe en ik worstel er ook al heel lang mee. Hij wil bij me zijn, zoekt contact maar op een bepaald moment wil hij weer helemaal op zichzelf zijn teruggeworpen.
Ik ben nu op een punt dat ik er geen vertrouwen meer in heb dat hij nog gaat veranderen, althans: niet op de korte termijn. (en ik smelt ook als hij weer contact zoekt, maar ik heb deze week met mezelf afgesproken dat het klaar is nu. Ik blijf bij mezelf en in mijn eigen energie)
Probeer, zo goed en kwaad als het gaat, hem los te laten. Hij kost je uiteindelijk meer energie dan dat ie dat oplevert. Ga meer vanuit je eigen standpunt kijken: wat vind jij belangrijk in een relatie?
Sterkte
Ik ben nu op een punt dat ik er geen vertrouwen meer in heb dat hij nog gaat veranderen, althans: niet op de korte termijn. (en ik smelt ook als hij weer contact zoekt, maar ik heb deze week met mezelf afgesproken dat het klaar is nu. Ik blijf bij mezelf en in mijn eigen energie)
Probeer, zo goed en kwaad als het gaat, hem los te laten. Hij kost je uiteindelijk meer energie dan dat ie dat oplevert. Ga meer vanuit je eigen standpunt kijken: wat vind jij belangrijk in een relatie?
Sterkte
zondag 16 augustus 2009 om 13:48
quote:DianaJ schreef op 16 augustus 2009 @ 13:45:
Hij kost je uiteindelijk meer energie dan dat ie dat oplevert. Ga meer vanuit je eigen standpunt kijken: wat vindt jij belangrijk in een relatie?
Sterkte
Ja, als dit zo is, dan moet je je idd af gaan vragen of dit wel goed voor je is. En kijken wat jij zelf belangrijk vindt in een relatie is het beste wat je kunt doen.. En ga dan eens vergelijken met de situatie zoals hij nu is.
Mijn ervaring is dat als de situatie keer op keer niet is veranderd, en het ligt duidelijk aan die persoon, dan gaat het ook niet meer veranderen.
Hij kost je uiteindelijk meer energie dan dat ie dat oplevert. Ga meer vanuit je eigen standpunt kijken: wat vindt jij belangrijk in een relatie?
Sterkte
Ja, als dit zo is, dan moet je je idd af gaan vragen of dit wel goed voor je is. En kijken wat jij zelf belangrijk vindt in een relatie is het beste wat je kunt doen.. En ga dan eens vergelijken met de situatie zoals hij nu is.
Mijn ervaring is dat als de situatie keer op keer niet is veranderd, en het ligt duidelijk aan die persoon, dan gaat het ook niet meer veranderen.
zondag 16 augustus 2009 om 13:49
Diana, het is geen kwestie van proberen los te laten.
het is een kwestie van doen!!!
En ja dat is eng, en ja dat doet pijn.
Maar dat is een pijn die je zelf kiest!
Elke keer dat je net niet helemaal volwaardige relatie opeens weer voor de deur staat of contact zoekt is een pijn die je niet zelf uitkiest.
Nogmaals, de situatie waar jullie nu inzitten is klote, maar jullie kiezen er zelf voor.
het is een kwestie van doen!!!
En ja dat is eng, en ja dat doet pijn.
Maar dat is een pijn die je zelf kiest!
Elke keer dat je net niet helemaal volwaardige relatie opeens weer voor de deur staat of contact zoekt is een pijn die je niet zelf uitkiest.
Nogmaals, de situatie waar jullie nu inzitten is klote, maar jullie kiezen er zelf voor.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zondag 16 augustus 2009 om 13:52
quote:LunaM81 schreef op 16 augustus 2009 @ 13:08:
Het liefst zou ik het nog een kans willen geven om te kijken of er nog voldoende muziek in zit voor een relatie. duidelijk.Volgens mij weet je het antwoord op deze vraag best wel zelf. Hoe veel kansen heeft ie nu al gehad? En wat hebben die opgeleverd behalve nog meer pijn en verwarring?
Het liefst zou ik het nog een kans willen geven om te kijken of er nog voldoende muziek in zit voor een relatie. duidelijk.Volgens mij weet je het antwoord op deze vraag best wel zelf. Hoe veel kansen heeft ie nu al gehad? En wat hebben die opgeleverd behalve nog meer pijn en verwarring?
zondag 16 augustus 2009 om 13:53
quote:DianaJ schreef op 16 augustus 2009 @ 13:45:
Heel erg herkenbaar... mijn verhaal is bijna identiek aan het jouwe en ik worstel er ook al heel lang mee. Hij wil bij me zijn, zoekt contact maar op een bepaald moment wil hij weer helemaal op zichzelf zijn teruggeworpen.
Ik ben nu op een punt dat ik er geen vertrouwen meer in heb dat hij nog gaat veranderen, althans: niet op de korte termijn. (en ik smelt ook als hij weer contact zoekt, maar ik heb deze week met mezelf afgesproken dat het klaar is nu. Ik blijf bij mezelf en in mijn eigen energie)
Probeer, zo goed en kwaad als het gaat, hem los te laten. Hij kost je uiteindelijk meer energie dan dat ie dat oplevert. Ga meer vanuit je eigen standpunt kijken: wat vind jij belangrijk in een relatie?
SterkteHelaas een medestander ... Ik probeer het inderdaad vanuit mijn positie te bekijken. Dan is het eigenlijk kristalhelder, op dit moment. Soms kan ik ook behoorlijk geirriteerd raken. Als hij mij niet kan bieden wat ik verdien of nodig heb, blijf dan ook gewoon weg. Het lijkt dan een soort egoisme van zijn kant, niet rekening houdend met mijn gevoel. Er liggen in ons geval wel wat zaken hieraan ten grondslag, maar toch...
Heel erg herkenbaar... mijn verhaal is bijna identiek aan het jouwe en ik worstel er ook al heel lang mee. Hij wil bij me zijn, zoekt contact maar op een bepaald moment wil hij weer helemaal op zichzelf zijn teruggeworpen.
Ik ben nu op een punt dat ik er geen vertrouwen meer in heb dat hij nog gaat veranderen, althans: niet op de korte termijn. (en ik smelt ook als hij weer contact zoekt, maar ik heb deze week met mezelf afgesproken dat het klaar is nu. Ik blijf bij mezelf en in mijn eigen energie)
Probeer, zo goed en kwaad als het gaat, hem los te laten. Hij kost je uiteindelijk meer energie dan dat ie dat oplevert. Ga meer vanuit je eigen standpunt kijken: wat vind jij belangrijk in een relatie?
SterkteHelaas een medestander ... Ik probeer het inderdaad vanuit mijn positie te bekijken. Dan is het eigenlijk kristalhelder, op dit moment. Soms kan ik ook behoorlijk geirriteerd raken. Als hij mij niet kan bieden wat ik verdien of nodig heb, blijf dan ook gewoon weg. Het lijkt dan een soort egoisme van zijn kant, niet rekening houdend met mijn gevoel. Er liggen in ons geval wel wat zaken hieraan ten grondslag, maar toch...
zondag 16 augustus 2009 om 13:55
zondag 16 augustus 2009 om 14:00
quote:Wiebenik81 schreef op 16 augustus 2009 @ 13:44:
Ik vind het heel erg moeilijk om je advies te geven, want ik kan niet in jouw hart en hoofd kijken natuurlijk. Maar dat dilemma tussen hoofd en hart is heel erg herkenbaar. Heb dat zelf ook gehad en ik heb toch uiteindelijk voor mijn hart gekozen (wel met mijn verstand op 'modus' alert!) Achteraf ben ík er nu blij mee. Ik merkte dat ik me heel erg liet beinvloeden door wat mensen in mijn omgeving wel niet van mijn relatie vonden. Ik werd daar heel erg onrustig door. Nu ik mijn omgeving alleen nog maar vertel wat er allemaal goed gaat, voelt dit een stuk prettiger en ben ik veel gelukkiger in mijn relatie. Er wordt nu natuurlijk niet steeds meer gevraagd hoe de ruzie afgelopen is, wat ik nu ga doen, hoe een lul het wel niet kan zijn, etc etc. Kortom, als de ruzie klaar is, is het ook echt klaar en zijn er geen mensen die dagen erna weer om gaan vragen (al weet ik dat dit goed bedoeld is hoor).
Tja, ik kan je dus niet adviseren. Ik ben namelijk juist blij dat ik naar mijn hart en mezelf geluisterd heb en niet naar alle adviezen van anderen. Mijn relatie gaat nu heel erg goed trouwens! helemaal happy! Wat fijn dat alles goed is gekomen! Niet veel mensen weten van mijn situatie, met oa als reden dat ik me eventueel teveel laat beinvloeden. Je hart volgen is ook belangrijk, maar je ratio moet je daarin niet volledig uitschakelen. Omdat ik het dadelijk erg druk ga krijgen kan ik niet anders dan mijn verstand volgen, om in ieder geval zo niet nog meer schade aan te richten voor mezelf. Ik vind het niet meer waard dat het ten koste gaat van mezelf of dingen die voor mij ook belangrijk zijn.
Ik vind het heel erg moeilijk om je advies te geven, want ik kan niet in jouw hart en hoofd kijken natuurlijk. Maar dat dilemma tussen hoofd en hart is heel erg herkenbaar. Heb dat zelf ook gehad en ik heb toch uiteindelijk voor mijn hart gekozen (wel met mijn verstand op 'modus' alert!) Achteraf ben ík er nu blij mee. Ik merkte dat ik me heel erg liet beinvloeden door wat mensen in mijn omgeving wel niet van mijn relatie vonden. Ik werd daar heel erg onrustig door. Nu ik mijn omgeving alleen nog maar vertel wat er allemaal goed gaat, voelt dit een stuk prettiger en ben ik veel gelukkiger in mijn relatie. Er wordt nu natuurlijk niet steeds meer gevraagd hoe de ruzie afgelopen is, wat ik nu ga doen, hoe een lul het wel niet kan zijn, etc etc. Kortom, als de ruzie klaar is, is het ook echt klaar en zijn er geen mensen die dagen erna weer om gaan vragen (al weet ik dat dit goed bedoeld is hoor).
Tja, ik kan je dus niet adviseren. Ik ben namelijk juist blij dat ik naar mijn hart en mezelf geluisterd heb en niet naar alle adviezen van anderen. Mijn relatie gaat nu heel erg goed trouwens! helemaal happy! Wat fijn dat alles goed is gekomen! Niet veel mensen weten van mijn situatie, met oa als reden dat ik me eventueel teveel laat beinvloeden. Je hart volgen is ook belangrijk, maar je ratio moet je daarin niet volledig uitschakelen. Omdat ik het dadelijk erg druk ga krijgen kan ik niet anders dan mijn verstand volgen, om in ieder geval zo niet nog meer schade aan te richten voor mezelf. Ik vind het niet meer waard dat het ten koste gaat van mezelf of dingen die voor mij ook belangrijk zijn.
zondag 16 augustus 2009 om 14:12
quote:LunaM81 schreef op 16 augustus 2009 @ 14:00:
[...]
Wat fijn dat alles goed is gekomen! Niet veel mensen weten van mijn situatie, met oa als reden dat ik me eventueel teveel laat beinvloeden. Je hart volgen is ook belangrijk, maar je ratio moet je daarin niet volledig uitschakelen. Omdat ik het dadelijk erg druk ga krijgen kan ik niet anders dan mijn verstand volgen, om in ieder geval zo niet nog meer schade aan te richten voor mezelf. Ik vind het niet meer waard dat het ten koste gaat van mezelf of dingen die voor mij ook belangrijk zijn.
Nou, dat heb je nu volgens mij jezelf het antword al gegeven! Als het ten koste gaat van jezelf of van dingen die jij belangrijk vindt, dan zou ik er definitief mee stoppen als ik jou was. Maar als ik je één advies mag geven: stop er alleen mee als je er volledig achter staat en jezelf er op vertrouwt dat je het deze keer ECHT kunt. Anders wordt het alleen maar een frustratie voor jezelf omdat je hem een paar weken later wéér binnen laat.
En tot slot, het zal misschien lijken alsof je niet zonder hem kunt, maar dit kan je makkelijk! De eerste tijd zal het moeilijk zijn, maar als je veel leuke dingen doet en het verder ook druk gaat krijgen, dan heb je jezelf zo weer op de rit. Je moet alleen even die rottige eerste periode door.. Als men het verlies van een dierbare door overlijden kan verwerken, dan kan een mens dit ook verwerken moet je maar denken.
[...]
Wat fijn dat alles goed is gekomen! Niet veel mensen weten van mijn situatie, met oa als reden dat ik me eventueel teveel laat beinvloeden. Je hart volgen is ook belangrijk, maar je ratio moet je daarin niet volledig uitschakelen. Omdat ik het dadelijk erg druk ga krijgen kan ik niet anders dan mijn verstand volgen, om in ieder geval zo niet nog meer schade aan te richten voor mezelf. Ik vind het niet meer waard dat het ten koste gaat van mezelf of dingen die voor mij ook belangrijk zijn.
Nou, dat heb je nu volgens mij jezelf het antword al gegeven!
Als het ten koste gaat van jezelf of van dingen die jij belangrijk vindt, dan zou ik er definitief mee stoppen als ik jou was. Maar als ik je één advies mag geven: stop er alleen mee als je er volledig achter staat en jezelf er op vertrouwt dat je het deze keer ECHT kunt. Anders wordt het alleen maar een frustratie voor jezelf omdat je hem een paar weken later wéér binnen laat. En tot slot, het zal misschien lijken alsof je niet zonder hem kunt, maar dit kan je makkelijk! De eerste tijd zal het moeilijk zijn, maar als je veel leuke dingen doet en het verder ook druk gaat krijgen, dan heb je jezelf zo weer op de rit. Je moet alleen even die rottige eerste periode door.. Als men het verlies van een dierbare door overlijden kan verwerken, dan kan een mens dit ook verwerken moet je maar denken.
