Katten en kinderen

Wij hebben een kat en twee kinderen. Dit ging prima. Ik heb Joris (de kat) overal bijgelaten...bij het verschonen, even snuffelen etc. Niet anders gedaan met hem dan anders en dat ging prima. Ik liet hem niet alleen bij mijn dochter omdat het uiteraard een dier blijft.



Onze dochter heeft regelmatig een tik van Joris gehad, maar toen was ze hem aan het uitdagen. Dat is een paar keer gebeurt in bijna 3 jaar tijd. Nu pest ze hem niet meer en kunnen ze goed met elkaar overweg. Na de vakantie moesten ze ook hevig knuffelen met zijn 2-en.



Je moet er denk ik voor zorgen dat je poes niet alleen is met je baby omdat ze toch onberekenbaar kunnen zijn. Ook niet negeren want dan worden ze jaloers. Geoon even hun gang laten gaan en ze moeten wel wegkunnen naar een privéplekje.



Mijn schoonzus had ook een kat die angstig was voor kindjes. Ze hebben zelf nu ook een kindje en eigenlijk gaat het prima. Hij zoekt gewoon de rust op als hij dat nodig heeft of strekt zijn benen buiten.

Hoi Duetto,



toen ik geboren werd hadden mijn ouders ook een poes. Deze was bij zijn vorige eigenaar niet zo goed behandeld door kinderen en daardoor dus erg bang en boos op kids die bij mijn ouders op bezoek kwamen. Mijn moeder heeft vanaf dat ze zwanger van mij was de poes 'overal bij betrokken'. Dwz...alles wat ze voor mij kocht qua kleertjes enzo heeft ze aan de kat laten ruiken. Ook de kat even in het wiegje gezet, aan knuffels voor mij laten snuffelen. Op de commode gezet. enz



Toen ik eenmaal geboren was en net uit het ziekenhuis kwam en nog in het reiswiegje lag (had poes ook al van te voren aan gesnuffeld) kwam poes op het reiswiegje aflopen. Mijn oma in paniek....maar mijn moeder zei toen 'Laat maar even' en wat bleek? Poes stapte in het reiswiegje, rook aan me en gaf me een lik op mijn wang. Ik was 'eigen' dus ok! Ze werd mijn beste vriendje!!! Mijn tip is dus....niet pas beginnen als de baby er is maar laat de poes van te voren al aan de geurtjes en spullen wennen!



Succes in ieder geval.

Wij hadden ook een oude kat toen onze oudste geboren werd. Ook hij sloeg wel eens of blies wel eens. Ik zei altijd; niet te dichtbij, dat vind poes niet leuk. Deden kindjes het toch, dan deden ze het dus maar één keer Met onze eigen kindjes is het altijd goed gegaan, denk dat poezen wel weten wat "eigen" is.

Inmiddels oude poes dood en 2 nieuwe kittens sinds 2 maanden, ook dat gaat hartstikke goed.

Wij hebben ook twee katten, waarvan er één nogal bangig is.



Toen ons dochtertje geboren werd was dat poesje ook nergens te bekenen als ons dochtertje beneden was.

Ze zocht zelf de rust op.



Zodra dochterlief naar bed was liet poeslief zich weer zien en kwam aandacht inhalen.



Nu zijn dochter (3) en poes stapelgek op elkaar.

En als mijn dochtertje een drukke bui heeft smeert poes m weer.

De baby ruikt straks naar jou. En de spullen ruiken naar hetzelfde wasmiddel als je eigen kleren, dekbed, dekens, kussens, gordijnen, handdoeken en wat je zo verder af en toe eens wast.



Volgens mijn (schoon) ouders moesten de poezen weg, de vijver dicht, de stopcontacten afgedekt (we hadden er niet 1 vlak bij de grond), 2 traphekjes geplaatst, alle hoekjes van alle tafels en kasten afgedekt..... En dat moest allemaal al zo'n beetje gebeuren toen ik 6 weken in verwachting was.



Ik heb me daar niet teveel van aangetrokken. Ja, dochterlelie heeft een keer in de vijver gelegen, ze is een keer van de trap gekukeld, ze is wel eens door een poes gekrabt. Maar hee, ik ben als kind wel eens in een restaurant door een sigaret verbrand, van de trap gekukeld, gekrabt door de poes, een gat in mijn kin gevallen omdat het geregend had en de stoep glad....



Je laat beesten en kleine kinderen niet samen alleen. Je laat een kind ook niet alleen in de tuin als je een vijver hebt. En je laat je kind ook niet alleen douchen tot ze een jaar of 8 zijn. Een traphekje? Dochterlelie klom ook uit haar spijlenbedje, dan lijkt mij een traphekje gevaarlijker dan geen traphekje.



Ik bedoel, je kunt simpelweg niet alles voorkomen. En poes is groot genoeg om op de kast te gaan liggen als ze rust wil.

Ook wij hebben twee katten,waarvan een iets wat bang is aangelegd.



Bange poes zoekt na 3 jaar overdag nog steeds een rustig plekje op. Gaat overigens niet meer voor Caro-mini op de loop. En s'avonds komt ze dan alle aandacht inhalen.



Andere poes is een soort "sister in crime" van Caro-mini. Poes is zelfs weleens als paard ingezet en doet vrolijk mee.

Nu onze tweede onderweg is merk ik het wel weer aan de poezen. Ze snuffelen meer en zijn heel nieuwsgierig. Bijvoorbeeld naar de babykamer die op nieuw gedaan is. We hebben ze uit voerig laten inspecteren. En nu mogen ze niet meer op de babykamer. Dat weten ze nu en doen ze ook niet meer. Als ik daar rond waggel, dan blijven ze op de drempel zittten kijken. (Dit met oog op dat ze op een onbewaakt moment niet alleen met de baby in de kamer komen.)

Wij hebben ook al jaren twee katten en sinds 14 maanden een dochter.

Het is altijd prima samengegaan.

We hebben de box en kinderwagen een maand voor de geboorte in de huiskamer gezet en er balonnen in gedaan.

Ze hebben er nooit in gezeten.

Toen ze heel klein was snuffelden ze regelmatig aan haar als ze op de bank of op schoot lag.

Nu mag ze onder begeleiding zachtjes aaien.

Als het te hardhandig gaat, lopen ze weg.

Ze hebben een hoge toren en daar gaan ze dan op liggen.

Mijn dochter is dol op ze. Is de hele aan het kijken wat ze aan het doen zijn en miauwt met ze mee. "Poes" was ook een van haar eerste woordjes.

De kattenbak staat overdag omgekeerd en de etensbakjes hoog, dus dat is ook geen probleem.



Ik vind het juist een verrijking voor een kind. Gezellig en leerzaam.

Ik zou hem niet wegdoen hoor, gewoon proberen hoe het gaat en ze niet alleen laten in het begin met de baby.

@TO: ik lees even mee, zit met hetzelfde 'probleem'. Poes 1 is superbang (laat zich alleen door mij aaien) en Poes 2 is juist heel eigenwijs en nieuwsgierig. Zie allebei niet zitten eigenlijk.

Goed idee om poezen (wij hebben er 2) overal aan te laten snuffelen.



@Spoockey: de kattenbox op zijn kop doe je denk ik uit hyg. oogpunt. Maar hoe moet ik dat precies voor me zien? Maak je hem elke dag leeg? Enne, waar doen jouw katten dan hun behoefte? (ben bang dat ze dan op bed / in planten oid gaan plassen/poepen)

Hier een verhaal zonder happy end vrees ik...

Wij hebben een kater van 3 jaar, die nogal eigenzinnig is en inderdaad ook blaast en slaat naar de grotere kinderen die op bezoek komen. Wij hebben sinds 5 maanden een dochter en hoopten dat onze kat er aan zou wennen dat ze er is. Hij is van tevoren regelmatig op de kinderkamer geweest en heeft overal in mogen kijken, aan mogen snuffelen etc.

Toch merken wij dat de kat steeds nijdiger reageert op onze kleine. Vooral nu ze op de grond gaat spelen vindt hij het niks meer. Hij schiet er gelukkig niet op af, maar toch... Nu reageerde hij eerst heel vriendelijk op ons, maar sinds de kleine er is slaat hij vaker naar ons, wordt onberekenbaarder en we merken dat we niet meer rustig in de woonkamer zitten als de kat en onze dochter er beide zijn (ook al zitten we erbij, het beestje is vliegensvlug!).

Wij zijn niet meer ontspannen en dat merken én kat én dochter. Wij zijn dus wel op zoek naar een ander huisje voor onze kater.



Maar het hoeft niet fout te gaan en als het niet lukt is er nog tijd zat om een ander plekje te zoeken voor de poes. Ik zou het gewoon proberen dus!

O, wij hebben ons meiske trouwens wel ingeschreven op een kdv met kinderboerderijtje erbij! We willen namelijk wel dat ze kennis maakt met dieren. Ook de hond van mijn zus is meer dan welkom! Die reageert ook heel leuk op onze meid.



Het is dus echt afhankelijk van beestje én baasje denk ik...

Hoi, mijn kat houdt ook helemaal niet van kinderen, geeft wel eens tik en blaast als kinderen te dichtbij komen en te enthousiast zijn.

Maar bij baby's is ze heel lief, ik denk dat ze zelf wel ziet dat ze weinig kwaad kunnen/kwetsbaar zijn.

Bij oudere kinderen vind ik het wel een goede les ook, hoe je met dieren om moet gaan.

En als het katten echt teveel wordt gaan ze meestal vanzelf wel weg hoor.

Succes en kijk gewoon hoe het gaat!

Wij hadden ook twee katten toen nr1 geboren werd. In het begin ook een beetje eng, totdat ik poes een keer bij baby opgesloten had. Nadien lette ik natuurlijk nog wel heel goed op, maar het stresserige was er wel van af.

De katten zijn nu overigens weg, wegens allergie van vriend. Wel jammer, want ik had wel willen zien hoe peuter met katten zou zijn geweest.

Toen mijn dochter geboren werd hadden we twee katten. In het ziekenhuis maakte ik me zorgen. De een was heel aanhankelijk en lag het liefste boven op je, en de ander moest niks van kinderen hebben. In het asiel was zelfs gezegd dat ze niet in een gezin met kinderen konden (maar toen waren wij nog niet van plan om al kinderen te krijgen en dachten dat zien we dan wel, liep even anders)

Ik hoefde me echter nergens zorgen om te maken. Mijn ouders hebben ze in de kinderkamer gelaten toen ze die maakte voor ons, en toen we thuis kwamen heb ik de katten aan mijn dochter laten ruiken.

De aanhankelijke moest niets van der hebben (al die ongecontroleerde bewegingen had hij wat moeite mee) maar de ander was juist super lief. Inmiddels zijn ze helemaal meegegroeid met haar en mag ze alles doen als ze bij pappa is (ik heb ze helaas achter moeten laten bij mijn ex)

Ik had twee katten die al 11 jaar oud waren toen mijn oudste zoontje geboren werd. Ze waren zeker ook niet dol op kinderen. Het is heel goed gegaan, zeker als een kind nog niet mobiel is heeft een kat er geen last van.

Ik heb een van de katten een keer in het wiegje zien gaan en vanaf toen de katten nooit meer op de slaapkamer gelaten zolang mijn oudste en later jongste zoontje baby's waren.

Toen de kinderen gingen kruipen, werd het wel lastiger voor de katten. Ik moest goed opletten dat ze niet aan hun staart getrokken werden etc. Eén van mijn katten (leeft nog steeds en is nu 17 jaar) is doof en die heeft minder last gehad van de periode dat mijn jongens peuters waren, omdat het (vaak zéér harde!) geluid hem niet deert. De andere kat was niet doof en sowieso al stresseriger dan de ander. Die is 3,5 jaar geleden ziek geworden en overleden. Ik denk dat hij minder gezond bleef dan zijn broer omdat hij jarenlang, toen hij jonger was, heel dik geweest is en zoals ik al schreef ook veel stressgevoeliger was. Dat eist toch zijn tol blijkbaar.



Wat belangrijk is om te weten, is dat een kat geen aanvaller is (uitzondering vast daargelaten, maar over het algemeen). Hij zal niet uit zichzelf een baby of kind opzoeken om het pijn te doen. Misschien wel uit nieuwsgierigheid of affectie, en dan kan het gebeuren dat een kind een staart grijpt of slaat of de kat probeert vast te pakken. Dan kan een kat natuurlijk wel van zich af krabben of bijten. Dus moet je toch altijd heel goed opletten.

Mijn kinderen zijn nu 4 en net 6 en ik moet nog steeds opletten. Niet omdat mijn ouwe kater hen iets zal doen, volgens mij is hij de meest vredelievende kat ter wereld, maar omdat ze soms toch te ver gaan. Zo hadden ze hem een tijd terug in een hoge mand gestopt en er vervolgens spullen bovenop gestapeld. Niet om hem bewust kwaad te doen, geloof ik, maar bij wijze van spelletje waarbij ze zich absoluut niet realiseerden dat het voor de kat niet zo leuk was. Want ze zijn dol op de kat en missen hem enorm als we op vakantie zijn.

Hoe dan ook, kinderen en dieren vereist altijd supervisie.

Over het algemeen gaat het wel goed met een kat, al moet je er echt wel rekening mee houden dat een volwassen kat niet gediend is van jonge kinderen. Hun herrie, hun beweeglijkheid en onvoorspelbaarheid vinden ze niet prettig.

Wat ik zelf overigens meteen merkte vanaf het moment dat ik zwanger was, was dat de katten een aantal treetjes daalden op de ladder van mijn... ja, hoe noem ik het, mijn liefde? Zoiets. Of daalden... mijn aanstaande kind klom er in elk geval ruim overheen. Dus ik heb me uiteindelijk minder zorgen gemaakt dan ik verwacht zou hebben. (is dit te volgen?)



Tot slot: een vriendin van mij heeft een poes met zeer naar gedrag, als kitten was het beestje al zo. Blazen, slaan, bijten als je haar wilde aanhalen of vlak langs haar liep. Alleen mijn vriendin kan haar aanhalen. Toen zij zwanger werd, vond haar partner dat de kat weg moest. Ze hebben het toch afgewacht en het is altijd goed gegaan. De kat houdt zich op de vlakte en de kinderen zoeken haar niet op. Een gezellige huispoes was ze toch al niet, dus eigenlijk is er weinig veranderd.



xx lisa.