Over 2 wkn einde zwangerschapsverlof, ben er nog niet klaar

Dag allemaal,



Ik heb een paar keer wat onderwerpen geplaatst over mijn moeilijke baby. Hij is nu 4 maandjes. In het begin (de 1e drie maanden) was hij echt een huilbaby, dag en nacht huilen. Ik sliep nauwelijks, had overdag constant last van duizelingen, ik had ernaast nog de zorg van mijn dochtertje van 2 jaar. Ik raakte er zo depressief van. Ik eindigde zelf elke dag met een flinke huilbui om alle spanning en stress van overdag kwijt te raken.

Uiteindelijk is dat huilen van hem iewat verminderd. Hij kreeg wat meer momenten dat hij ook overdag wat rustiger werd en meer wakker werd overdag. Hij kon al wat uurtjes doorslapen snachts. Eindelijk! Dacht ik! Ik kon zelf niet meer slapen. Ineens lag ik nachten wakker tot in de ochtend. Ik was zo gewend om snachts wakker te zijn en met hem bezig te zijn dat nadat dat ophield ik zelf mijn slaapritme kwijt was. Ik viel pas tegen 04.00 in slaap en kon alweer om 07.00 uur opstaan omdat mijn beide kinderen wakker waren en de dag voor hun begonnen was.

Ik moest het hebben van de korte dutjes overdag of als mijn dochter naar de creche ging bleef (en blijf) liggen tot slapen tot 13.00 uur om enigszins te kunnen functioneren overdag. Maar overdag kon ik de drukte van beide kindjes niet aan. Ik had zo een slaaptekort van al die maanden.

Ik ben 2 weken geleden huilend naar de huisarts gegaan. Hij sprak over een postnatale depressie en gaf me anti depressivia.

Maar ook nu zijn de nachten een ramp. Ineens wordt hij weer 2a 3 keer wakker snachts, elke keer wordt ik gewekt als ik net in diepe slaap val. Ik slaap pas weer in tegen de ochtend, weer het zelfde verhaal dat ik ofwel heel de dag dutjes moet doen of pas tegen de middag uit bed kan komen. Ik ben zo op gewoon door de nachten.



De ene nacht kan het heel goed gaan en slaapt hij door, maar dan kan ik weer niet slapen. De andere nacht ben ik zo moe, kan wel uren aaneen slapen maar dan is hij weer actief en wil zijn voeding hebben. Ik kan er geen pijl op trekken.



Het grootste probleem is eigenlijk dat ik over 2 weekjes weer moet werken! Maar hoe kan ik nu gaan werken als ik pas tegen 04.00 in slaap val. Voor mijn gevoel heb ik nog 1 a 2 maanden nodig om hieruit te komen.

Op mijn werk weten ze dat ik heel weinig slaap (welke moeder heeft dat nou niet?), maar ze verwachten wel dat ik er over 2 weken weer gewoon sta. Ik begeid mensen die een grote afstand hebben van de maatschappij om terug te integreren ( drugsverslaafden, ex-gevangenen, asielzoekers, langdurig werklozen etc). Een geestelijk belastende baan voor mij op dit moment. Ik belde vorige week onze verantwoordelijke. Hij zei dat ze verwachten dat het in september superdruk gaan krijgen en dat ze alle mankracht nodig gaan hebben. Ik ben zelf met zwangerschapsverlof vertrokken met een achterstand in mijn werk. Destijds had ik afgesproken dat ik die zou inhalen na mijn verlof. Ik ging ervanuit dat ik een fijne zwangerschapverlof zou hebben en dat ik goed uitgerust zou zijn deze keer.



Ik zit zo slecht in mijn vel nu. Ik kan niet naar andermans problemen luisteren als ik zelf problemen heb. Ik durf niet naar het werk te gaan. Soms ben ik zo duizelig dat ik niet eens naar de supermarkt kan gaan omdat alles voor mij ogen zwart wordt. Ik durf nu niet eens zelf de tram te pakken naar het werk.



Het enigste wat ik wil is rusten, ik wil goed slapen, ik wil weer goed in mijn vel zitten. Dan pas kan ik er weer zijn voor de mensen op mijn werk.

Het zweet breekt me nu al uit, 2 weken zijn zo voorbij. Ik kan toch moeilijk 2 weken voordat ik moet starten niet ineens tegen mijn verantwoordelijke zeggen dat ik in een depressie zit? Of wel?



Ik weet het echt niet.....wie kan me adviseren wat te doen?



Fatimaaa

Dag allemaal



Ik ga straks weer terug naar de huisarts voor oa een gesprek bij een psycholoog. Ik heb echt behoefte om te ontladen en eea voor mezelf op een rijtje te zetten. Ik ga hem aangeven dat ik me nog niet in staat voel om over 2 weken aan de slag te gaan. Ik ga vragen of hij iets op papier kan zetten. Daarna ga ik contact opnemen met mijn werk.

Dat is eigenlijk nog wat me het meest dwars zit voor vandaag, ik word daar zo zenuwachtig van, ik ben er nog niet uit of ik eerst een mail stuur waarin ik al kort vertel dat ik over 2 wkn niet ga komen en aangeef dat ik morgen hierover terug ga bellen of gewoon direct moet bellen.

Eerst een mail sturen voelt voor mij beter, als ik morgen dan al bel dan weten ze al waar het over gaat.

Als ik eerst bel dan krijg ik vast een of andere enthousiaste collega aan de lijn die gaat vragen hoe het met me gaat en dan ga ik blokkeren.



Ooh wat eng! Maar wel noodzakelijk voor mij.

(ps en dan te bedenken dat ik mijn clienten regelmatig tips en adviezen, trainingen geef assertiviteit!!!)

Ik ben vanmiddag naar de huisarts geweest. Hij heeft me doorverwezen naar een psycholoog. Hij gaf aan dat ik nu zeker twee weken thuis moest blijven. Hij dacht dat ik alweer aan het werk was. Ik gaf aan dat ik nog 2 wkn verlof had. Hij zei dat ik dan eerst met de psycholoog moest gaan praten. Dat kon 2 kanten uit: ofwel zou de psycholoog zo diep kunnen graven bij mij dat ik er nog depressiever van zou worden (dan moest ik er onmiddellijk mee stoppen) ofwel zou ik zo opgelucht zijn mij hart te luchten en handvaten te krijgen over hoe ik hiermee om moest gaan.

Hij heeft wel op papier gezet dat ik nu 2 weken rust zou moeten hebben (zonder de details van mijn ziekte). De brief is bestemd voor mijn werkgever zodat ze alvast op de hoogte zouden zijn. Over 2 weken moet ik terug komen bij hem.

(ps ik woon in Belgie en hier heb je voor ELKE ziektedag een brief nodig van de huisarts voordat je thuisblijft, geen brief van de huisarts betekent niet thuis mogen blijven omdat je ziek bent)



Ik heb mijn werkgever nog niet op de hoogte gebracht. Ik durf gewoon echt niet. Donderdag heb ik een afspraak met de psycholoog. Nadat ik de afspraak vanmiddag had gemaakt dacht ik ineens: stel ik me niet aan? Is het allemaal wel zo erg? Moet ik hiervoor echt thuis blijven?Door welke mallemolen moet ik straks allemaal? Straks vindt de controle arts van mijn werkgever dat ik me aanstel?



Ik begon zo erg te twijfelen, ik moet morgen iets doen richting mijn werkgever maar ik weet niet eens hoe ik het gesprek moet aanpakken....

Kan iemand me hierin helpen?

Ps twee weken is morgen nog maar 1,5 week.....

Dag allemaal



Ik heb gebeld naar het werk!



Eerst heb ik een collega thuis gebeld die momenteel ook met zwangerschapsverlof is en waar ik het goed mee kan vinden. Ze wist wel van mijn oververmoeidheid en mijn bezoeken aan de huisarts maar niet dat het allemaal zo erg was. Ze gaf aan dat ik zeker niet moest gaan forceren om 14 september weer te starten en dat ik eerst aan mezelf moest denken. Haar zus heeft ook een huilbaby gehad en dat was een hel periode voor haar geweest, dus ze wist hoe het voelde.

Daarna heb ik naar het werk gebeld, ik kreeg onze project assistente/Hr medewerkster aan de lijn. Wat een fijn gesprek! Ik heb mijn hart opgelucht. Ze zei dat ik eerst aan mezelf moest werken en er weer bovenop moets komen voordat ik uberhaupt aan werken moest denken. Ze zou het vanmiddag met onze manager bespreken en stelde voor dat ik dan eens langs zou komen voor een gesprek met hem.

Eind deze week zou ze me terugbellen.

Wat een druk is er van mijn schouders af zeg!!!!

Eindelijk! Ik wil nu alleen aan mezelf denken! Morgen heb ik mijn 1e gesprek met de psycholoog.