Relaties
alle pijlers
Veranderd door zijn werk... of mij...
zondag 6 september 2009 om 22:10
Ik wil even mijn verhaal kwijt.
Ik was 2 jaar samen met mijn vriend. We hadden regelmatig ruzie, omdat alles van mijn kant kwam... Nooit zei of deed hij iets liefs voor mij. En als ik dan iets voor hem deed, was het ook nog niet goed. Zo ken ik hem niet, we waren jarenlang goede vrienden en ik wist zeker dat ik het zo enorm getroffen had met deze jongen! De liefste die er bestond, daar was ik van overtuigd. Eindelijk geen eikels meer. Totdat hij aan zijn nieuwe baan begon. Hij werkte een eindje weg, iedere dag veel file's en had weinig tijd meer voor me. We zagen elkaar van zaterdagmiddag tot zondagmiddag zo'n beetje, en hadden door de weeks haast geen contact. Ik heb eindeloos geprobeert te praten met hem, duidelijk maken dat het wel van 2 kanten moet komen en ik op den duur ook onzeker word als er nooit enige genegenheid van zijn kant komt. Maar zijn werk was alles voor hem, daarna kwam het sporten... en ik denk daarna ik.
Een paar weken geleden (2 maanden ongeveer) was ik weer boos, ik smste dat we er nu iets aan moesten doen anders werkt het gewoon niet. Vervolgens stuurde hij een smsje terug: 'dan stoppen we er maar mee' en zijn telefoon stond uit. Ik helemaal in paniek, hij was niet te bereiken... 's middags naar hem toe gegaan en bleek dat hij wilde nadenken. Daarna heeft hij me 2 weken volledig genegeerd... hij reageerde niet op mijn telefoontjes of mailtjes met de vraag of we er even over konden praten (dus ook geen reactie dat hij níet wilde praten).
Uiteindelijk kwam er een mail met wat uitleg en hij zou me de week erop komen vertellen of hij nog verder wilde. Hij kwam, hij ging zitten en huilen... hij wist het niet. Maar uiteindelijk zei hij dat hij er niet mee verder kon. Ik had nog steeds geen flauw idee waarom... hij zei me nooit dingen die niet goed gingen in zijn ogen ofzo. Maar, toen vroeg hij of hij nog na mocht denken... omdat hij het nog niet allemaal weg wilde gooien. Dus dat vond ik goed... ik hou tenslotte zielsveel van hem.
Hij zou me een mail sturen met de dingen die hij niet goed vind gaan, of wat hij vind dat ik verkeerd doe. Die mail kwam uiteindelijk een week later. Er stond in dat ik vreselijk hoge eisen stel (ik heb nog nooit een eis gesteld! Ik hoop alleen op een beetje evenwichtige relatie waar dingen van 2 kanten komen... en dat heb ik hem vaak duidelijk proberen te maken). Daarnaast stond er in zijn mail dat hij vind dat ik te veel aan hem hang... hij denkt dat ik me door de week heen sleep om hem in het weekend weer te kunnen zien. Hoezo zelfingenomen?! Ik kijk er zeker naar uit om hem in het weekend te zien, maar er is meer in het leven... kom op! En dat had ik hem al eens uitgelegd, en hij gelooft me gewoon niet.
Maar, hij is dus ook bang dat als we zouden gaan samenwonen (dat was de bedoeling immers al een tijdje) dat ik op een dag weg ben. Omdat ik af en toe boos word dat het niet van 2 kanten komt... ik word onzeker, en dan zeg ik dat er iets moet veranderen. Hij interpreteert dat als dat ik gelijk wegga. Inmiddels zijn we ook bijna 2 maanden verder waarbij hij me eigenlijk gewoon aan het lijntje houd, en ik ben er nog steeds!
En aan de ene kant draagt hij aan dat ik teveel aan hem hang... aan de andere kant is hij bang dat ik op een dag weg ben? Hij wilde nu nadenken en kijken of hij dat 'vertrouwen' weer terug kan vinden...
Ondertussen hoor ik via via dat hij doodleuk verder gaat met zijn leven...
We hadden afgesproken dat we elkaar nu een beetje op de hoogte zouden houden, maar hij laat niets van zich horen.
Ik weet dat ik dit eigenlijk af zou moeten kappen en er klaar mee moet zijn... Maar dit was al jaren een goede vriend van me, we waren al een paar keer verliefd op elkaar geweest en hij was echt de liefste jongen die ik kende! Het eerste jaar van onze relatie ging dat ook goed... af en toe zei hij iets liefs in een smsje bijvoorbeeld... en toen nam hij deze baan aan, en had hij nergens tijd voor. Ik heb gerust begrip dat hij het druk heeft, maar als je elkaar bijna niet ziet en al helemaal nooit iets liefs hoort en hij doet niets voor je... dan is er weinig sprake van een relatie. Er moet wel íets in zitten.
Ik heb een tijdje gedacht dat hij tegen een burn-out aan zit of er al in zit... Of misschien was ik gewoon het probleem... Maar dan mag hij me niet zo aan het lijntje houden en zeggen dat hij wilt nadenken... Dan moet hij me gewoon zeggen waar het op staat!
Gisteren en vandaag heb ik hem gesmst en gebeld om te vragen of we er nog eens over kunnen praten, want ik snap er niks van... ik wil weten waar we staan... is hij van plan me zo schofterig te blijven behandelen... gaan we ooit vrienden zijn... waarom spreekt hij zichzelf zo tegen... Ik snap er gewoon niets van, en na een relatie van 2 jaar en daarvoor waren we al 4 jaar bevriend... heb ik toch recht op wat duidelijkheid... Hoewel sommige mensen je dit recht duidelijk ontnemen... als ze er geen zin in hebben, kunnen ze je ook gewoon lekker negeren en zelf lekker verder gaan...
En nu huil ik nog steeds... het doet vreselijk veel pijn! Waarom laat hij me zo ontzettend hard vallen...
Hij zei nooit dat hij van me houd... tja, 1 keer per jaar ongeveer... Totdat hij kwam vertellen dat het klaar was... toen bleef hij zeggen dat hij van me houd... Wat heb ik daar aan...
Ik wilde mijn verhaal even kwijt... ik ben helemaal in de war, hou zielsveel van deze jongen... terwijl ik weet dat ik eigenlijk geen reden heb om van hem te houden, het is een schoft. Maarja, wis dat gevoel en alle herinneringen eens... Ik voel me ongelooflijk zwak...
Ik was 2 jaar samen met mijn vriend. We hadden regelmatig ruzie, omdat alles van mijn kant kwam... Nooit zei of deed hij iets liefs voor mij. En als ik dan iets voor hem deed, was het ook nog niet goed. Zo ken ik hem niet, we waren jarenlang goede vrienden en ik wist zeker dat ik het zo enorm getroffen had met deze jongen! De liefste die er bestond, daar was ik van overtuigd. Eindelijk geen eikels meer. Totdat hij aan zijn nieuwe baan begon. Hij werkte een eindje weg, iedere dag veel file's en had weinig tijd meer voor me. We zagen elkaar van zaterdagmiddag tot zondagmiddag zo'n beetje, en hadden door de weeks haast geen contact. Ik heb eindeloos geprobeert te praten met hem, duidelijk maken dat het wel van 2 kanten moet komen en ik op den duur ook onzeker word als er nooit enige genegenheid van zijn kant komt. Maar zijn werk was alles voor hem, daarna kwam het sporten... en ik denk daarna ik.
Een paar weken geleden (2 maanden ongeveer) was ik weer boos, ik smste dat we er nu iets aan moesten doen anders werkt het gewoon niet. Vervolgens stuurde hij een smsje terug: 'dan stoppen we er maar mee' en zijn telefoon stond uit. Ik helemaal in paniek, hij was niet te bereiken... 's middags naar hem toe gegaan en bleek dat hij wilde nadenken. Daarna heeft hij me 2 weken volledig genegeerd... hij reageerde niet op mijn telefoontjes of mailtjes met de vraag of we er even over konden praten (dus ook geen reactie dat hij níet wilde praten).
Uiteindelijk kwam er een mail met wat uitleg en hij zou me de week erop komen vertellen of hij nog verder wilde. Hij kwam, hij ging zitten en huilen... hij wist het niet. Maar uiteindelijk zei hij dat hij er niet mee verder kon. Ik had nog steeds geen flauw idee waarom... hij zei me nooit dingen die niet goed gingen in zijn ogen ofzo. Maar, toen vroeg hij of hij nog na mocht denken... omdat hij het nog niet allemaal weg wilde gooien. Dus dat vond ik goed... ik hou tenslotte zielsveel van hem.
Hij zou me een mail sturen met de dingen die hij niet goed vind gaan, of wat hij vind dat ik verkeerd doe. Die mail kwam uiteindelijk een week later. Er stond in dat ik vreselijk hoge eisen stel (ik heb nog nooit een eis gesteld! Ik hoop alleen op een beetje evenwichtige relatie waar dingen van 2 kanten komen... en dat heb ik hem vaak duidelijk proberen te maken). Daarnaast stond er in zijn mail dat hij vind dat ik te veel aan hem hang... hij denkt dat ik me door de week heen sleep om hem in het weekend weer te kunnen zien. Hoezo zelfingenomen?! Ik kijk er zeker naar uit om hem in het weekend te zien, maar er is meer in het leven... kom op! En dat had ik hem al eens uitgelegd, en hij gelooft me gewoon niet.
Maar, hij is dus ook bang dat als we zouden gaan samenwonen (dat was de bedoeling immers al een tijdje) dat ik op een dag weg ben. Omdat ik af en toe boos word dat het niet van 2 kanten komt... ik word onzeker, en dan zeg ik dat er iets moet veranderen. Hij interpreteert dat als dat ik gelijk wegga. Inmiddels zijn we ook bijna 2 maanden verder waarbij hij me eigenlijk gewoon aan het lijntje houd, en ik ben er nog steeds!
En aan de ene kant draagt hij aan dat ik teveel aan hem hang... aan de andere kant is hij bang dat ik op een dag weg ben? Hij wilde nu nadenken en kijken of hij dat 'vertrouwen' weer terug kan vinden...
Ondertussen hoor ik via via dat hij doodleuk verder gaat met zijn leven...
We hadden afgesproken dat we elkaar nu een beetje op de hoogte zouden houden, maar hij laat niets van zich horen.
Ik weet dat ik dit eigenlijk af zou moeten kappen en er klaar mee moet zijn... Maar dit was al jaren een goede vriend van me, we waren al een paar keer verliefd op elkaar geweest en hij was echt de liefste jongen die ik kende! Het eerste jaar van onze relatie ging dat ook goed... af en toe zei hij iets liefs in een smsje bijvoorbeeld... en toen nam hij deze baan aan, en had hij nergens tijd voor. Ik heb gerust begrip dat hij het druk heeft, maar als je elkaar bijna niet ziet en al helemaal nooit iets liefs hoort en hij doet niets voor je... dan is er weinig sprake van een relatie. Er moet wel íets in zitten.
Ik heb een tijdje gedacht dat hij tegen een burn-out aan zit of er al in zit... Of misschien was ik gewoon het probleem... Maar dan mag hij me niet zo aan het lijntje houden en zeggen dat hij wilt nadenken... Dan moet hij me gewoon zeggen waar het op staat!
Gisteren en vandaag heb ik hem gesmst en gebeld om te vragen of we er nog eens over kunnen praten, want ik snap er niks van... ik wil weten waar we staan... is hij van plan me zo schofterig te blijven behandelen... gaan we ooit vrienden zijn... waarom spreekt hij zichzelf zo tegen... Ik snap er gewoon niets van, en na een relatie van 2 jaar en daarvoor waren we al 4 jaar bevriend... heb ik toch recht op wat duidelijkheid... Hoewel sommige mensen je dit recht duidelijk ontnemen... als ze er geen zin in hebben, kunnen ze je ook gewoon lekker negeren en zelf lekker verder gaan...
En nu huil ik nog steeds... het doet vreselijk veel pijn! Waarom laat hij me zo ontzettend hard vallen...
Hij zei nooit dat hij van me houd... tja, 1 keer per jaar ongeveer... Totdat hij kwam vertellen dat het klaar was... toen bleef hij zeggen dat hij van me houd... Wat heb ik daar aan...
Ik wilde mijn verhaal even kwijt... ik ben helemaal in de war, hou zielsveel van deze jongen... terwijl ik weet dat ik eigenlijk geen reden heb om van hem te houden, het is een schoft. Maarja, wis dat gevoel en alle herinneringen eens... Ik voel me ongelooflijk zwak...
maandag 7 september 2009 om 12:49
maandag 7 september 2009 om 13:03
quote:Jumpsje schreef op 07 september 2009 @ 12:03:
[...]
Dat is echt onzin, een relatie daar moet je samen aan werken - dat komt je echt niet gewoon aanwaaien!!
Ben ik het ook mee eens hoor. Maar als je ervan uitgaat dat ze allebei naar vermogen gedaan hebben wat ze konden, dan kun je zeggen dat het tussen niet werkt. Of er schort iets aan hun vermogen om te communiceren, en dan werkt het ook niet.
Het moet wel van beide kanten komen, je kunt knokken tot je erbij neervalt, als hij niet genoeg van je houdt, dan houdt hij niet genoeg van je, punt.
[...]
Dat is echt onzin, een relatie daar moet je samen aan werken - dat komt je echt niet gewoon aanwaaien!!
Ben ik het ook mee eens hoor. Maar als je ervan uitgaat dat ze allebei naar vermogen gedaan hebben wat ze konden, dan kun je zeggen dat het tussen niet werkt. Of er schort iets aan hun vermogen om te communiceren, en dan werkt het ook niet.
Het moet wel van beide kanten komen, je kunt knokken tot je erbij neervalt, als hij niet genoeg van je houdt, dan houdt hij niet genoeg van je, punt.
maandag 7 september 2009 om 13:31
Ik snap je, je houdt van hem.
Maar dat verdient hij niet.
Je moet voor jezelf de knoop doorhakken.
En voor jezelf kiezen. Het is niet goed om je leven aan hem te richten. Dat doet hij ook niet bij jou.
Een relatie heb je met zn 2e.
Makkelijker gezegt dan gedaan, ik weet er alles van.
Maar vergeet hem, kies voor jezelf.
Maar dat verdient hij niet.
Je moet voor jezelf de knoop doorhakken.
En voor jezelf kiezen. Het is niet goed om je leven aan hem te richten. Dat doet hij ook niet bij jou.
Een relatie heb je met zn 2e.
Makkelijker gezegt dan gedaan, ik weet er alles van.
Maar vergeet hem, kies voor jezelf.
maandag 7 september 2009 om 20:42
quote:pantoffeltje schreef op 06 september 2009 @ 23:28:
Ik heb hem nu dus gevraagd om te praten, en dat is dan ook het moment dat ik duidelijk wil maken dat ik me niet aan het lijntje laat houden (ook al zou ik altijd willen wachten, dat heeft geen zin). Ik hoop dan ook wat duidelijkheid van hem te krijgen... maar die kans is idd vrij klein.
Waarom zou je dat willen? Je moet verder, niet terug.
Als jij je niet meer aan het lijntje wil laten zitten, moet je juist verder. Daar hoef je niet voor te praten, het is al uit.
Feitelijk hebben jullie niets meer te praten. Het is nu je ex.
Hoe rot dat ook is. Door nu ook nog aan te blijven dringen op een gesprek wals je gewoon weer over hem heen. Hij geeft al aan dat jij teveel eist (ook al vindt jij stellig van niet), nu komt daar nog een gesprek bij.
Vergeet hem, en ga door. Zonder hem, en zonder hoop. Dat is echt het beste. Dan gaat het verdriet ook het snelste weg.
Ik heb hem nu dus gevraagd om te praten, en dat is dan ook het moment dat ik duidelijk wil maken dat ik me niet aan het lijntje laat houden (ook al zou ik altijd willen wachten, dat heeft geen zin). Ik hoop dan ook wat duidelijkheid van hem te krijgen... maar die kans is idd vrij klein.
Waarom zou je dat willen? Je moet verder, niet terug.
Als jij je niet meer aan het lijntje wil laten zitten, moet je juist verder. Daar hoef je niet voor te praten, het is al uit.
Feitelijk hebben jullie niets meer te praten. Het is nu je ex.
Hoe rot dat ook is. Door nu ook nog aan te blijven dringen op een gesprek wals je gewoon weer over hem heen. Hij geeft al aan dat jij teveel eist (ook al vindt jij stellig van niet), nu komt daar nog een gesprek bij.
Vergeet hem, en ga door. Zonder hem, en zonder hoop. Dat is echt het beste. Dan gaat het verdriet ook het snelste weg.
