Kinderen
alle pijlers
Afscheid van mijn prinses
donderdag 10 september 2009 om 10:10
Ik ben verdrietig. Ik wil mijn verhaal gewoon even kwijt. Voor het eerst als trouwe forumbezoekster sta ik hier met eigen naam. Ik wil mijn forumnaam graag prive houden omdat ik vrij vaak hier te vinden ben. Maar dit gaat mijn leven aan, dit raakt me in het diepste van mijn ziel. Geen alias, gewoon wie ik ben.
Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.
Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.
Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!
Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spatterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.
Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.
Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.
Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou het nog even vast!
En ondertussen… iedereen die ons helpen kan, alstublieft, help ons!!!!
Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.
Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.
Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!
Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spatterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.
Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.
Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.
Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou het nog even vast!
En ondertussen… iedereen die ons helpen kan, alstublieft, help ons!!!!
donderdag 10 september 2009 om 13:21
Publiciteit zoeken is heel heftig he, het is de vraag of je dat wilt. Mogelijk ben je voor de rest van je leven 'die vrouw van dat kind uit Nepal' Wees wel voorzichtig.
Er is een forumster die ervaring heeft met publiciteit. Ik ben nog niet zo ver met lezen dat ik weet of zij al iets gezegd heeft.
Er is een forumster die ervaring heeft met publiciteit. Ik ben nog niet zo ver met lezen dat ik weet of zij al iets gezegd heeft.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 10 september 2009 om 13:24
wat jammer dat de IND deze medische indicatie niet voldoende vind om haar ietsjes langer hier te laten blijven. Ik weet niet of je er iets aan hebt maar kijk eens op de website van 'buitenland partner'( googelen?). Ik heb wel eens gehoord dat zij gratis jurdisch advies geven als een buitenlandse partner bijv. geen visum krijgt. Het gaat in dit geval dan wel niet om een partner, maar deze mensen hebben bijna dagelijks te maken met niet zulke sympathieke beslissingen van de IND en wie weet kunnen ze je helpen.( Ik hoop het zo!)
donderdag 10 september 2009 om 13:26
Ik gooi meteen neer hier wat in me opkomt.. sorry voor de vele losse berichten.
Er zijn stichtingen die de belangen behartigen voor meisjes in dat soort landen. Yolanthe Kabau is ambassadrice van één van die stichtingen... ik ben helemaal niet thuis in dat soort stichtingen, weet ook geen namen. Maar misschien kun je hen benaderen voor advies. Hebben vast veel meer kennis van zaken dan wij met zijn allen op het forum bij elkaar.
Heb je dit verhaal ook in een zakelijke versie op papier? Ik vind het prachtig hoor, maar als je een feitelijke versie klaar hebt liggen kun je dat zo sturen als dat ergens gevraagd wordt.
Er zijn stichtingen die de belangen behartigen voor meisjes in dat soort landen. Yolanthe Kabau is ambassadrice van één van die stichtingen... ik ben helemaal niet thuis in dat soort stichtingen, weet ook geen namen. Maar misschien kun je hen benaderen voor advies. Hebben vast veel meer kennis van zaken dan wij met zijn allen op het forum bij elkaar.
Heb je dit verhaal ook in een zakelijke versie op papier? Ik vind het prachtig hoor, maar als je een feitelijke versie klaar hebt liggen kun je dat zo sturen als dat ergens gevraagd wordt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 10 september 2009 om 13:29
Rhana, met pijn in mijn hart las ik je verhaal. Wat goed dat je dit doet, maar wat ongelofelijk dat de beide meisjes terug moeten! Ik hoop werkelijk dat er iets mogelijk is om te regelen, dat ze hier nog "even" kunnen blijven om in ieder geval de medicatie af te stellen zodat ze kunnen blijven leven!
Via de site die ik hier zag, ben ik ook uitgekomen op een prachtig filmpje op youtube. Wat zag je er geweldig uit en wat moet je een prachtige bruiloft hebben gehad met de mooiste bruidsmeisjes ooit!
Heel veel succes, ik hoop van harte dat de meisjes nog even kunnen blijven!
Via de site die ik hier zag, ben ik ook uitgekomen op een prachtig filmpje op youtube. Wat zag je er geweldig uit en wat moet je een prachtige bruiloft hebben gehad met de mooiste bruidsmeisjes ooit!
Heel veel succes, ik hoop van harte dat de meisjes nog even kunnen blijven!
donderdag 10 september 2009 om 13:30
Jezus wat een verhaal. Wat een gigantisch verdriet. Wat kan de realiteit soms hard zijn. Hou je kind hier, vecht, kijk of je de artsen buren vrienden scholen en whatever nog meer kan mobiliseren, schrijf een brief aan de Koningin of aan Maxima. vraag aandacht. Dit kan toch niet? Dit mag niet.
niks terug sturen. Ik zou me daar een potje boos worden! wat kan ik doen?
niks terug sturen. Ik zou me daar een potje boos worden! wat kan ik doen?
donderdag 10 september 2009 om 13:30
quote:Rhana schreef op 10 september 2009 @ 13:11:
Helenita2, hardstikke fijn, graag!!!!!!!!!!!
hoe kom ik aan je adres voor het geval we dit nodig hebben? vandaag staat de wereld nog even op haar kop, maar ik denk dat we het zeker nodig gaan hebben!Cool. Ik heb je vriendje gemaakt hier op forum, geloof dat we dan persoonlijk kunnen mailen? Maar heb ook een mailtje gestuurd via de site die je daarstraks doorgaf, neem aan dat jij daar toegang toe hebt of dat je moeder het je kan doorsturen.
Helenita2, hardstikke fijn, graag!!!!!!!!!!!
hoe kom ik aan je adres voor het geval we dit nodig hebben? vandaag staat de wereld nog even op haar kop, maar ik denk dat we het zeker nodig gaan hebben!Cool. Ik heb je vriendje gemaakt hier op forum, geloof dat we dan persoonlijk kunnen mailen? Maar heb ook een mailtje gestuurd via de site die je daarstraks doorgaf, neem aan dat jij daar toegang toe hebt of dat je moeder het je kan doorsturen.
donderdag 10 september 2009 om 13:37
OK, ik ben ooit eens de moeder van een directrice van een kinderhuis in Nepal tegengekomen op het vliegveld. ik weet niet of je er wat aan hebt maar ik geef je haar email adres, van de directrice:
edit
Hun tehuis is gelegen in Swoyambhu Kathmandu Nepal.
tel: 4354076 of 9851091334 of 9803023310
Mocht het email adres niet meer kloppen dan hier een andere: edit
Als je het genoteerd hebt geef effe een seintje dan haal ik het weer werg!
edit
Hun tehuis is gelegen in Swoyambhu Kathmandu Nepal.
tel: 4354076 of 9851091334 of 9803023310
Mocht het email adres niet meer kloppen dan hier een andere: edit
Als je het genoteerd hebt geef effe een seintje dan haal ik het weer werg!
donderdag 10 september 2009 om 13:50
Ik begrijp dat ze Nederland uit moet, maar is het geen optie om tijdelijk de grens over te gaan (Belgie of Duitsland) en langs die weg de behandeling voort te zetten? Wie weet kun je daar wel sponsors voor vinden.
Winter is the season in which people try to keep the house as warm as it was in the summer, when they complained about the heat.
donderdag 10 september 2009 om 14:01
quote:jip78 schreef op 10 september 2009 @ 13:59:
als ik het goed begrepen heb, is Nederland niet het probleem, maar moeten de kinderen terug naar Nepal vanwege instanties/regels/vader daarOw, ik dacht dat haar visum afliep en ze daarom terugmoest, waar haar vader haar zal opwachten. Misschien verkeerd gelezen.
als ik het goed begrepen heb, is Nederland niet het probleem, maar moeten de kinderen terug naar Nepal vanwege instanties/regels/vader daarOw, ik dacht dat haar visum afliep en ze daarom terugmoest, waar haar vader haar zal opwachten. Misschien verkeerd gelezen.
Winter is the season in which people try to keep the house as warm as it was in the summer, when they complained about the heat.
donderdag 10 september 2009 om 14:05
donderdag 10 september 2009 om 14:08
quote:royanne77 schreef op 10 september 2009 @ 14:05:
nee, de kinderen moeten terug omdat ze daar wonen (in een opvanghuis) ze waren hier vanwege medische behandeling op een toeristen visum voor 3 maanden. die loopt nu af.
omdat de behandeling van 1 meisje nog niet is afgerond willen ze graag dat ze nog even in nl kan blijvenDan klopt het toch dat ze alleen wegmoeten omdat het visum afloopt?
nee, de kinderen moeten terug omdat ze daar wonen (in een opvanghuis) ze waren hier vanwege medische behandeling op een toeristen visum voor 3 maanden. die loopt nu af.
omdat de behandeling van 1 meisje nog niet is afgerond willen ze graag dat ze nog even in nl kan blijvenDan klopt het toch dat ze alleen wegmoeten omdat het visum afloopt?
Winter is the season in which people try to keep the house as warm as it was in the summer, when they complained about the heat.
donderdag 10 september 2009 om 14:12
Ik ben bang dat NL niet gaat meewerken aan het verblijf hier van het meisje als haar vader een actieve claim op haar heeft in Nepal. NL heeft een verdrag tegen kinderontvoering getekend en het is niet helemaal uitgesloten dat deze situatie als zodanig kan worden beschouwd (ik weet niet of de moeder een formele wilsbeschikking heeft nagelaten omtrent het kind, of de vader ouderlijke macht heeft, etc).
Voor de rest: zoek een goede advocaat inzake verblijfsrecht. Via een afdeling van Vluchtelingenwerk in jouw regio kun je wellicht een adres krijgen. Probeer ondertussen het kind bij de vader weg te houden als het wel terug moet om een MVV te halen. En een hele cru-e oplossing: betaal het geld dat de vader zou hebben gekregen bij verkoop in de prostitutie en laat hem tekenen voor afstand in ruil daarvoor. Niet iets waarmee je je in NL kunt beroepen, maar mogelijk wel iets waarmee je je in Nepal kunt redden.
Op zoek naar mogelijkheden om de behandeling in Nepal wel voort te zetten. En zo dit werkelijk onmogelijk is: via advocaat aantonen dat terugsturen voor een MVV een zeer ongezonde situatie oplevert voor het kind.
Zo snel wordt iemand het land niet uitgeflikkerd hoor. Ken mensen die hier al jaaaaaren zitten.
Voor de rest: zoek een goede advocaat inzake verblijfsrecht. Via een afdeling van Vluchtelingenwerk in jouw regio kun je wellicht een adres krijgen. Probeer ondertussen het kind bij de vader weg te houden als het wel terug moet om een MVV te halen. En een hele cru-e oplossing: betaal het geld dat de vader zou hebben gekregen bij verkoop in de prostitutie en laat hem tekenen voor afstand in ruil daarvoor. Niet iets waarmee je je in NL kunt beroepen, maar mogelijk wel iets waarmee je je in Nepal kunt redden.
Op zoek naar mogelijkheden om de behandeling in Nepal wel voort te zetten. En zo dit werkelijk onmogelijk is: via advocaat aantonen dat terugsturen voor een MVV een zeer ongezonde situatie oplevert voor het kind.
Zo snel wordt iemand het land niet uitgeflikkerd hoor. Ken mensen die hier al jaaaaaren zitten.
donderdag 10 september 2009 om 20:34
quote:Rhana schreef op 10 september 2009 @ 12:45:
Zoyla, even uit mijn hoofd, maar ben jij niet de moeder van Iris?
Verplichte opname is wrs nog een goed idee!
Lieve schat, ik ben idd de moeder van Iris!!
Ik heb je site bekeken en die van je moeder. Wat hartverscheurend en mooi tegelijk. Maar tevens voel ik me machteloos. Had ik maar de middelen en de macht om daadwerkelijk iets voor je te kunnen betekenen....
Verplichte opname kan je regelen, er zijn zo uit mijn hoofd, bij grote medische centra, altijd afdelingen waar onverzekerdenen asielzoekers zich kunnen laten behandelen, wellicht is er via die ingang een mogelijkheid? Als je je verhaal doet dat jullie meisje via hen het ziekenhuis in kan komen, en gewoon op de kinderafdeling haar medicijnen kan krijgen tot dat er meer duidelijk is over zowel haar gezondheidstoestand alswel haar uitzetting?
Ik wens je onnoemelijk veel liefde en wijsheid toe.
Je bent een pracht van een mens!
Zoyla, even uit mijn hoofd, maar ben jij niet de moeder van Iris?
Verplichte opname is wrs nog een goed idee!
Lieve schat, ik ben idd de moeder van Iris!!
Ik heb je site bekeken en die van je moeder. Wat hartverscheurend en mooi tegelijk. Maar tevens voel ik me machteloos. Had ik maar de middelen en de macht om daadwerkelijk iets voor je te kunnen betekenen....
Verplichte opname kan je regelen, er zijn zo uit mijn hoofd, bij grote medische centra, altijd afdelingen waar onverzekerdenen asielzoekers zich kunnen laten behandelen, wellicht is er via die ingang een mogelijkheid? Als je je verhaal doet dat jullie meisje via hen het ziekenhuis in kan komen, en gewoon op de kinderafdeling haar medicijnen kan krijgen tot dat er meer duidelijk is over zowel haar gezondheidstoestand alswel haar uitzetting?
Ik wens je onnoemelijk veel liefde en wijsheid toe.
Je bent een pracht van een mens!
donderdag 10 september 2009 om 20:58
donderdag 10 september 2009 om 21:04
Luna en Moondancer! Goed idee! Ik hoorde van iemand van de SP ( wie heeft die tip hier gepost overigens - kan m zo snel niet terugvinden, maar dank!!! - ik heb m opgevolgd en het heeft gewerkt!!!) dat er morgennacht een soort website de lucht in gaat met handtekeningverzamelingen. nu is het wachten op die site..........
donderdag 10 september 2009 om 21:10
Update:
Uiteraard is er nog niets veranderd in Sirjana's verblijfstatus, Wel hebben we ons vandaag tot het uiterste gegeven om alle documenten op orde te maken en te verzenden waar nodig, om brieven te schrijven, zoveel mogelijk kanalen te openen en alles te doen wat binnen onze macht ligt.
Sirjana zelf is ziek op dit moment, maar "gelukkig"gaat het vandaag om een gewone stevige verkoudheid. Ze is verdrietig, maar gelukkig met de aandacht die er voor haar gevraagd wordt en het feit dat ze ons grenzeloos vertrouwt op ons "kunnen en regelen"maakt dat ze zich zelf relatief weinig zorgen maakt. Op haar kwestsbare momentjes, vertellen we haar over alle lieve reacties, en ook dat steunt haar! Ik heb de Vivapagina voor haar uitgeprint, en het feit dat ze nog geen Nederlands kan lezen maakt haar niet uit : namen kan ze lezen en reacties kan ze tellen! :0 ::)))))
Vannacht gaan we verder met schrijven, en ik hou jullie alhier op de hoogte van de voortgang......
Uiteraard is er nog niets veranderd in Sirjana's verblijfstatus, Wel hebben we ons vandaag tot het uiterste gegeven om alle documenten op orde te maken en te verzenden waar nodig, om brieven te schrijven, zoveel mogelijk kanalen te openen en alles te doen wat binnen onze macht ligt.
Sirjana zelf is ziek op dit moment, maar "gelukkig"gaat het vandaag om een gewone stevige verkoudheid. Ze is verdrietig, maar gelukkig met de aandacht die er voor haar gevraagd wordt en het feit dat ze ons grenzeloos vertrouwt op ons "kunnen en regelen"maakt dat ze zich zelf relatief weinig zorgen maakt. Op haar kwestsbare momentjes, vertellen we haar over alle lieve reacties, en ook dat steunt haar! Ik heb de Vivapagina voor haar uitgeprint, en het feit dat ze nog geen Nederlands kan lezen maakt haar niet uit : namen kan ze lezen en reacties kan ze tellen! :0 ::)))))
Vannacht gaan we verder met schrijven, en ik hou jullie alhier op de hoogte van de voortgang......
donderdag 10 september 2009 om 21:17
