Afscheid van mijn prinses

Ik ben verdrietig. Ik wil mijn verhaal gewoon even kwijt. Voor het eerst als trouwe forumbezoekster sta ik hier met eigen naam. Ik wil mijn forumnaam graag prive houden omdat ik vrij vaak hier te vinden ben. Maar dit gaat mijn leven aan, dit raakt me in het diepste van mijn ziel. Geen alias, gewoon wie ik ben.





Je werd op straat geboren. Je bedje leek nergens op, en van kraamvisite was geen sprake. Je toekomst onzeker, geen melk in je flesje. Je moeder baarde je, ze stond op, bond je op haar rug en gaf je je leven. En God, wat hield ze van je!!! Trots was ze, zielsgelukkig met jou. Voor jou zou ze alles doen, voor jou zou ze leven! Acht jaar later stierf ze. Jij bleef alleen achter. Je vader kende je alleen van de keren dat hij dronken je moeder betastte. Je sloeg. Je herkende hem als geen ander toen hij die nacht kwam om je zus te halen. Hij verkocht haar aan een onbekende man. Hij kreeg er een fles whisky voor. Goedkope gore troep die hij toch niet lekker vond, maar dronk om zijn leven te vergeten. Je zus verdween, je zag haar nooit meer terug. Die verhalen kende jij maar al te goed. Je vriendinnetje werd eerder al op straat aangevallen. Haar ogen werden haar ontnomen, en de rest van haar lichaam was goed voor de prostitutie. Je stond erbij en keek ernaar, bevroren en niet in staat iets te doen. Huilen kon je niet. Niet meer.



Je moeder hield van je, lieve prinses, oh, wat hield ze van je! Uit liefde voor jou gaf ze je aan ons. Niets werd geregeld, niets op papier. We mochten je hebben, moesten je een toekomst geven. Dat zij je gedragen had was haar grote eer. Wij moesten zorgen dat je het leven kreeg wat je verdiende. Ik weet zeker dat je moeder nachtenlang gehuild moet hebben om het leven dat ze je niet kon geven. Om de afstand, maar ook om het mooie leven dat je zou gaan krijgen. Je verhuisde naar een opvanghuis. Je mocht naar school. Je groeide, ontwikkelde. Je moeder was trots op je. Wat moet ze gehuild hebben toen ze voelde dat ze dood zou gaan. Wat moet ze door een hel zijn gegaan toen ze voor jou verzweeg dat jullie elkaar niet meer zouden zien. Ze moet zich verscheurd hebben gevoeld toen ze je de laatste keer vertelde dat je nieuwe ouders zou krijgen die je mee zouden nemen naar de zee. Een grote zee die aan het einde samen zou komen met de hemel. Ze stierf op een mooie lentedag. Je vond haar toen je haar bezocht, haar wilde vertellen over je nieuwe school, je vriendinnetjes en je leven. Ze lag naast haar schamele inboedel. Overleden, helemaal alleen. Ze had gedaan wat ze kon lieve Prinses. En daarmee had ze jou het leven gegeven.



Je mocht met ons mee naar Nederland. Je had niemand meer. Je leerde spelen, krijten en tekenen. Je leerde wat het was om te lachen. Je leerde dat in Nederland poezen in een huis wonen en slapen in een warme mand. Je ging in bad, in echt warm water! Je kreeg een mooie jurk, de mooiste die je ooit had gehad. We leerden je zwemmen, voor het geval je in het water zou vallen. Voordat je ging slapen streken we over je haar en vertelden we over je moeder. Je lieve moeder, wat zou ze trots geweest zijn op je! We leerden dat je met haar kon praten als je naar de maan keek. Je mocht een kind zijn. We houden zoveel van je lieve Prinses, meer dan jij ooit kunt weten! We lazen je voor, over liefde “tot de maan en terug, zoveeeeeel!!!” We lachten om je lieve Nederlandse uitspraak, je lieve lach. We zijn zo gelukkig met je!



Dinsdag zag je voor het eerst in je leven de zee. Je had je mooiste jurk aangetrokken. De zee, met aan het einde de hemel. Je liet je vallen, plat op je buik, en genoot! Zelden heb ik je zo gelukkig gezien als toen je spatterde in zee! Oh lieve Prinses, je was prachtig! Aan het einde van de dag trokken je voetjes krom. Je kon niet meer lopen. We hebben je gedragen, zodat je toch nog kon genieten.



Je bent zo ziek. Gelukkig waren we er op tijd bij. Vijf weken nadat je met het grote vliegtuig in Nederland kwam werd de diagnose gesteld: je bent ernstig ziek. Zonder medicijnen heb je geen toekomst. Je zit opgesloten in je lichaam, en op den duur zullen ook je hersentjes achteruit gaan. Dat duurt niet eens zo lang. We hebben geen tijd te verliezen. Ziekenhuisbezoeken wisselen we af met mooie dagen. De dieren, je opblaasbadje,en de zee.



Je laat je vallen in de zee en schatert het uit! Precies 24 uur later komt het telefoontje: je mag niet bij ons blijven en moet terug naar Nepal. Daarmee is het vonnis getekend. Je gaat dood.



Je medicijnen zijn nog niet op orde, je bent nog niet ingesteld. Je kunt nog niet terug lieve Prinses. Waar moet je heen? Je vader dreigt je te verkopen, je moeder is niet meer. Je had je ouders gevonden, ze brachten je naar de zee! Lieverd, we hebben op de kop af nog drie weken! Drie weken om te vechten voor jouw leven. Lieverd, je grenzeloze vertrouwen in ons, in het leven en alles wat je mee hebt mogen maken…. hou het nog even vast!



En ondertussen… iedereen die ons helpen kan, alstublieft, help ons!!!!

Lieve vriendinnen van Anjana en Sirjana....



Hier nog het verhaal met de laatste update zoals ik het ook op mijn blog gepost heb. We zijn er eventjes tussenuit geweest en storten ons nu weer op alles waar we mee bezig waren. Sir is ubergelukkig met het vooruitzicht dat ze sneeuw mag gaan zien, de zee in de winter, en die rare man met die rode mijter die nooooit doodgaat. Ze vindt het zielig voor haar moeder, omdat haar moeder die lieve Sinterklaas dan nooit kan zien in de hemel. Lieve Sir, mama kijkt vanaf de wolken naar jou en als de zon schijnt, dan zingt ze liedjes voor jou! Ze is nog steeds aan het dubben of ze haar nieuwe babypop een nacht buiten op het dak moet leggen voor mama of dat mama m ook kan zien als ze haar in de avond in de poppenwieg legt. En of mama haar kan verstaan als ze probeert Nederlands te spreken, want anders kan ze niet tegelijkertijd met haar nieuwe vriendinnetjes praten!



Het verhaal zoals het op de blog staat wil ik jullie vooral niet onthouden, zeker ook omdat mijn dank echt naar jullie uitgaat, en jullie geweldige steun, reacties en soms ook critische noten!



Dank jullie wel!



Liefs, Rhana



Verhaal: De uitslag!



IND heeft een geweldige beslissing gemaakt:

ONZE MEISJES MOGEN TOT JANUARI BIJ ONS BLIJVEN!!!!!!!!!!!!!!!!!



We kunnen ons geluk niet op, de afgelopen dagen zijn - los van alle medische toestanden - een groot feest geweest! Het is onbeschrijfelijk welk geluk er over je heenkomt bij het horen van zo'n beslissing, het zien van onze prachtige meisjes en opgelucht adem kunnen halen dat ons nog wat meer tijd gegund is! Tranen in onze ogen als we ze in de avond weer veilig in hun bedjes instoppen, wetende dat ze even rustig kunnen slapen en zich voorlopig geen zorgen hoeven te maken! Het is een strijd geweest, een uitputtingsslag, maar ons doel hebben we bereikt!Dagen, nee nachtenlang doorgewerkt, steun gezocht en ons vooral vele zorgen gemaakt. Letterlijk bloed, zweet en tranen! Dit hadden we uiteraard niet kunnen bereiken zonder de steun van alle lieve mensen om ons heen. Iedereen die met ons begaan is, de petitie ondertekend heeft, doorgestuurd heeft,aandacht heeft geschonken aan het lot van onze meisjes: dank jullie wel vanuit de grond van onze harten!



Inmiddels gaan Anjaan en Sirjaan ook naar school hier, 5 ochtenden in de week mogen ze meedraaien in de onder-en middenbouw en leren ze spelen, knutselen, knippen en plakken. Dit is iets wat niet voor elk kind vanzelfsprekend is, zeker niet voor deze meisjes! Met het spelen leren ze ook abstract en creatief denken, hetgeen ze erg helpt met het verwerken van alle nieuwe dingen die op hun pad komen. Hun ontwikkeling is razendsnel: het is prachtig om te zien hoe ze zich ontwikkelen en hoe ze langzaam veranderen in blozend blakende gezonde en gelukkige meisjes, elk met hun vriendinnetjes en hun schoolverhalen. Heel schattig zijn ook hun eerste stapjes in de wondere wereld van de Nederlandse Taal! Sneller dan het licht gaat het soms, vooral als je je bedenkt dat onze oudste twee dagen geleden zei "vis in aquarium"!!!!!! En dan, de jongste heeft nogal wat verwarring met hond,mond, en ... juist... kont! (hoend, moend & koend: ze gaat naar school, daar leer je dat!!)



We genieten dus elke seconden van hun aanwezigheid en zijn overdonderend gelukkig met de beslissing van het IND. Binnenkort zijn hun verhalen - voor degene die hen volgen - op hun website te bewonderen. Als deze klaar is zal het als "persbericht"de wereld overgaan!





Liefs, Rhana

Koeka, wat grappig! Je hebt het plaatje wat ik ook wel eens als main plaatje gebruik als ik adverteer voor mijn bedrijf! Pruimenbloesem, het allermooiste wat er is!!!!!!

Voor wie het leuk vindt om te kijken, de meisjes hebben een gezellig kinderlijke website. Ps: boxen uit, de jeugd van tegenwoordig, althans, Nepalese jeugd, luistert naar Alexander Rybak!!!!



Adres: htpp://www.21-08-2009.nl

( yes, mijn voormalig trouwsite dient nu een "beter"doel!)



En nog een update: Rajana, de oudere zus van Anjana en Sirjana, verkocht voor een fles whiskey is "gevonden!" Het fijne weten we er nog niet van. Engely ( mijn moeder) en ik gaan aankomende zondag naar Nepal voor een week, Sir en Anjana blijven bij papa en papa heeft "dienst". Oppasdienst en ziekenhuisdienst welteverstaan.Mijn moeder en ik zijn erg benieuwd hoe het met de oudere zus vergaat en zijn benieuwd wat we gaan zien, welke omstandigheden en hoe ze reageert! Heel spannend dus allemaal. Updates vanuit Nepal zijn erg lastig, en aangezien zowel mijn eigen Man als mijn vader erg druk zijn met de verzorging van beide meisjes, denk ik niet dat ze het forum zullen bijhouden. Desalniettemin proberen we wat we kunnen!!!!

Koeka,wat leuk! Ja, exact dezelfde! Wellicht kun je het zien als je mijn naam googled en bij mijn bedrijf uitkomt....

Lieve Forumsters, het is alweer een tijd geleden ( drukte en zorg voor de beide meisjes) dat ik hier gepost heb. Maar sommige van jullie hebben aangegeven graag te willen weten hoe het met Sir gaat... Hierbij een stukje uit mijn blog, te vinden op www.rhana.waarbenjij.nu ( dit mag toch wel?)



De laatste tijd gebruik ik mijn blog voor zaken van geheel andere orde: een reis door ziekenhuisland. Inmiddels hebben we er al vele gezien, en houdt het niet op. Afgelopen weekend kwam het zo-veelste-avontuur, daarvan een verslag:





Lieve Sirjana,





Je bent nu bijna 5 maanden in Nederland en je rolt van het ene avontuur in het andere. Soms is dat leuk, soms is dat een waar feest voor je: je bent al in de Efteling geweest, het is het haringseizoen geweest, met hond Noel heb je tussen de vallende bladeren in "de jungle" gespeeld, je pop gaat dagelijks in bad, de juf is lief en school lijkt het alsof er elke dag een klein feestje wordt gevierd voor jou. Je zus gaat bijna haar verjaardag vieren en voor het eerst in haar leven krijgt zij een verjaardagsfeestje. Binnenkort komt de Sint met zijn boot helemaal voor jou naar Nederland. Soms zijn er ook avonturen die niet zo leuk zijn voor je. Dit weekend heette het avontuur het UMC. Ziekenhuis Utrecht. Onverwacht en zorgwekkend. Wij - je familie- vrezen deze plek met grote vrezen en lopen er liever met een grote boog omheen. Voor jou was het evenmin een feest, maar toch hing jij je eigen kleurrijke slingers op en probeerde er nog iets van te maken.





Velen zullen zich verwonderd afvragen hoe een ziekenhuis in hemelsnaam een feest kan zijn voor een klein meisje van 8 jaar. Hoe houdt ze dit vol? Waar haalt ze telkens weer de kracht vandaan? Voor Sirjana is het simpel: ze wordt er beter gemaakt, en wordt daarmee een "goed meisje"voor de Sint, die immers volgende week in Nederland zal arriveren. En bovendien, het zal je toch gebeuren dat je in Nepal in het ziekenhuis belandt met dergelijke klachten? Welnee, voor Sirjana is het prachtig in het nederlandse ziekenhuis. Als de verpleegkundige haar buisjes bloed afneemt roept ze dapper dat dit "haar cadeautje aan de dokter" is. "Please, please, take it all!!" roept ze. Als een volleerd patiente ondergaat zij haar onderzoeken en klemt zij dapper haar tandjes op elkaar. Ondertussen branden de tranen in onze ogen bij het zien van het zoveelste slangetje, de zoveelste keer dat ons meisje in de scanner verdwijnt, de zoveelste keer dat ze zelf ook haar tranen probeert te bedwingen, omdat het haar allemaal toch ook wel een beetje veel wordt.





Sirjana is nog zieker geworden. Sinds een halve week gaat het slecht met haar. Onze bikkel zal geen kik geven, maar dit kon ze toch niet goed voor ons verbergen. We hebben het nog eventjes aangezien, braafjes naar de huisarts geluisterd en het arme kind uitgelegd wat de een zetpil is. Ze houdt geen eten binnen, geen vocht. Ze huilt van de pijn en kronkelt over de vloer. Ze wil niets liever dan onder het koude water staan. In een ijsbad liggen, en slapen. Haar knietjes trekt ze op, maar buikklachten heeft ze niet meer sinds haar laatste kuur. Nu is het haar nek. Haar nek steekt. Ze doet raar. Zegt dat haar hoofd "knalt "en ze geeft over. Mexicaanse griep heeft ze niet, daarvoor is ze al te druk met de Japanners ( ziekte v. Hashimoto). We brengen haar naar het UMC, waar ze met een nieuw specialisme te maken krijgt: neurologie. Hersendruk is te hoog, en ze krijgt een enorme spuit in haar rug. Buitengewoon pijnlijk. Ze geeft geen kik, en ondergaat haar lot.





Tegen middernacht mogen we haar meenemen naar huis. Huppelend komt ze het ziekenhuis uit: ze is beter! Midden in de nacht eten we nog ijs. Ijs is goed tegen pijn en leed, vooral chocoladeijs. We praten over het ziekenhuis, de lieve doktoren en de leuke beestjes in de wachtkamers. Ze gaat nog eventjes in bad, en even later horen we haar luidkeels zingen. Bijna zou je vermoeden dat het leven van dit meisje over rozen gaat. Dat er altijd in de nachelijke uren zo lieflijk gezongen wordt.





Maar lieve Sirjana, sinds jij bij ons bent komen wonen is er nog geen moment geweest dat we ons geen zorgen over je hebben gemaakt. We houden zielsveel van je en willen dat jou het beste toekomt. Maar helaas kunnen we niet alle blaadjes van je pad oprapen en moeten we soms aanzien hoe je pijnlijk struikelt. Hoe je jezelf moet opvangen en soms je eigen tranen moet wegvegen. Hoe je soms je eigen leed moet dragen. We zouden het zo graag van je overnemen, er alles aan doen om al jouw leed, jouw zware dagen voor je weg te nemen. In jouw plaats naar het ziekenhuis te gaan, of vrolijk te roepen dat je weer beter bent. Je hebt alweer een geweldige ziekenhuisplanning voor aankomende week. Jouw leven is geen feest, maar toch weet jij elke keer weer je eigen bontgekleurde slingers op te hangen. En wij hopen maar dat we genoeg tijd hebben. Voorlopig is dat tot 2 januari 2010. We houden ons hart vast als we alleen al denken aan wat er daarna allemaal met je kan gebeuren. Laten we maar hopen dat je opnieuw een verlening van je verblijfsvergunning gegund is. Wij hebben het vertrouwen dat dit moet lukken: immers, humanitaire redenen stoppen toch niet na 6 weken?