Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 3
zaterdag 15 augustus 2009 om 22:56
Voor alle vrouwen
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 09:50
Mooi zeg, die trappelende neefjes en hondjes.. ja, zo wonderlijk is dat, ik heb het natuurlijk zelf meegemaakt, trappelende voetjes in je buik. Meest wonderlijke gevoel wat er bestaat, wat je maar met je lijf kunt hebben, vind ik. Zo knus was dat!
Film was niets gisteravond, bleek 'm al gezien te hebben. Toen irritant zitten rondzappen tot EM van ellende naar boven (computer) vertrok, en ik zat nog steeds in de stress waardoor ik ook kwaad werd op mezelf. Nee, niet echt een leuke avond.
'Iemand die in je gelooft en die vindt dat je het goed doet,' zoals je schrijft Wurm, dat is zoiets belangrijks vind ik. Ik merk tenminste zelf dat ik dat nu echt nodig heb, omdat ik middenin verwerking zit, en het zelf niet kan overzien. Dan houd ik me a.h.w. vast aan zulke woorden. Want zij staan aan de zijlijn en kunnen het beter overzien.
Ik denk dat er hier niemand is die het niet goed doet. Ik zie alleen maar heel hardwerkende vrouwen, die zo hard bezig zijn om weer een leven op te bouwen na ellende. In mijn ogen doen jullie (en ikzelf ook) het allemaal goed. Geloof mij nou maar.
Film was niets gisteravond, bleek 'm al gezien te hebben. Toen irritant zitten rondzappen tot EM van ellende naar boven (computer) vertrok, en ik zat nog steeds in de stress waardoor ik ook kwaad werd op mezelf. Nee, niet echt een leuke avond.
'Iemand die in je gelooft en die vindt dat je het goed doet,' zoals je schrijft Wurm, dat is zoiets belangrijks vind ik. Ik merk tenminste zelf dat ik dat nu echt nodig heb, omdat ik middenin verwerking zit, en het zelf niet kan overzien. Dan houd ik me a.h.w. vast aan zulke woorden. Want zij staan aan de zijlijn en kunnen het beter overzien.
Ik denk dat er hier niemand is die het niet goed doet. Ik zie alleen maar heel hardwerkende vrouwen, die zo hard bezig zijn om weer een leven op te bouwen na ellende. In mijn ogen doen jullie (en ikzelf ook) het allemaal goed. Geloof mij nou maar.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 10:27
Wurm, het is eigenlijk heel positief wat je zegt. Je funtioneert goed, er zijn doelen weggestreept omdat ze behaald zijn en je vindt dat je vooruit gegaan bent.
'Nog steeds' hetzelfde verhaal met je? Ik denk het niet! Misschien is het wel iets in de strekking: 'ik wil dat het helemaal goed met me gaat en ik wil het nu?'
Doe maar mak an, het komt goed.
Welke nieuwe doelen zijn er gemaakt?
Appel, mooi he? Minihondjes die je ziet bewegen! Hoelang duurt het voordat ze gaat bevallen?
Kies en kook.....tja, ik sta er regelmatig bij te kijken, ik koop het nooit. Vind het teveel voor twee en op een of andere manier inspiratieloos
EV, jammer dat de film tegen viel. Is de spanning wel wat weggezakt nu?
Hoe is het met je arm?
Ster, voor jou stuur ik een zonnestraal op! Hoe is het met je? Heb je goed kunnen slapen?
Philomein, ik hoop zo voor jullie dat er binnenkort licht aan de horizon is! Heeft het zoeken al iets opgeleverd?
Het bedrag voor de distributieriem viel mee, al schrik je toch van zulke bedragen. Maar ik kan er weer zo'n 60.000 km mee vooruit!
Ik heb even wat input nodig. Volgende week is mijn dochter jarig en ik was al van plan om (ook) 's morgens even naar haar toe. Nu vraagt ze me afgelopen maandag of ik 's morgens ook wil komen omdat mijn ouders dan langskomen. En zij zich dan niet zo 'alleen' voelt en steun aan mij heeft. (Ook zij heeft heel veel moeite met haar grootouders)
Ik heb mijn ouders sinds vorig jaar juni niet meer gesproken en ik wil het ook niet!
Maar moet ik nou niet naar de verjaardag van mijn dochter gaan alleen omdat ik nu weet dat zij er ook zijn?
Ik vind het zo lastig en moeilijk! Wie geeft me een zetje in de goede denk richting?
'Nog steeds' hetzelfde verhaal met je? Ik denk het niet! Misschien is het wel iets in de strekking: 'ik wil dat het helemaal goed met me gaat en ik wil het nu?'
Doe maar mak an, het komt goed.
Welke nieuwe doelen zijn er gemaakt?
Appel, mooi he? Minihondjes die je ziet bewegen! Hoelang duurt het voordat ze gaat bevallen?
Kies en kook.....tja, ik sta er regelmatig bij te kijken, ik koop het nooit. Vind het teveel voor twee en op een of andere manier inspiratieloos
EV, jammer dat de film tegen viel. Is de spanning wel wat weggezakt nu?
Hoe is het met je arm?
Ster, voor jou stuur ik een zonnestraal op! Hoe is het met je? Heb je goed kunnen slapen?
Philomein, ik hoop zo voor jullie dat er binnenkort licht aan de horizon is! Heeft het zoeken al iets opgeleverd?
Het bedrag voor de distributieriem viel mee, al schrik je toch van zulke bedragen. Maar ik kan er weer zo'n 60.000 km mee vooruit!
Ik heb even wat input nodig. Volgende week is mijn dochter jarig en ik was al van plan om (ook) 's morgens even naar haar toe. Nu vraagt ze me afgelopen maandag of ik 's morgens ook wil komen omdat mijn ouders dan langskomen. En zij zich dan niet zo 'alleen' voelt en steun aan mij heeft. (Ook zij heeft heel veel moeite met haar grootouders)
Ik heb mijn ouders sinds vorig jaar juni niet meer gesproken en ik wil het ook niet!
Maar moet ik nou niet naar de verjaardag van mijn dochter gaan alleen omdat ik nu weet dat zij er ook zijn?
Ik vind het zo lastig en moeilijk! Wie geeft me een zetje in de goede denk richting?
donderdag 10 september 2009 om 11:52
Zo, intussen lekker gesport met de Wii en nu beloon ik mezelf met wat forummen. Echt lekker dat bewegen.
Poeh, lastig dilemma, Jonnax. Je dochter steunen en je over je eigen gevoel heenzetten, of echt doen wat jij zelf oorspronkelijk wilde met haar verjaardag.
Daar heb je het weer: wanneer doe je iets voor een ander, zonder echt jezelf te verliezen?
Het doet mij denken aan die presentatie van mijn tante, waar mijn moeder ook zal zijn. Maar ik wil er persé heen voor mijn tante, ik wil die presentatie meemaken (ook al om te kijken hoe het zal zijn omdat ik over een paar maanden, als mijn boek uitkomt, in eenzelfde situatie kom) en dan neem ik mijn moeder maar voor lief. Hier is het natuurlijk ook weer anders, omdat dit in een grote zaal is en het heel druk zal zijn met alle mensen die mijn tante ook nog uitgenodigd heeft. Ik denk dat ik mijn moeder wel kan ontlopen.
Hoe lang gaan je ouders blijven? De hele dag?
Poeh, lastig dilemma, Jonnax. Je dochter steunen en je over je eigen gevoel heenzetten, of echt doen wat jij zelf oorspronkelijk wilde met haar verjaardag.
Daar heb je het weer: wanneer doe je iets voor een ander, zonder echt jezelf te verliezen?
Het doet mij denken aan die presentatie van mijn tante, waar mijn moeder ook zal zijn. Maar ik wil er persé heen voor mijn tante, ik wil die presentatie meemaken (ook al om te kijken hoe het zal zijn omdat ik over een paar maanden, als mijn boek uitkomt, in eenzelfde situatie kom) en dan neem ik mijn moeder maar voor lief. Hier is het natuurlijk ook weer anders, omdat dit in een grote zaal is en het heel druk zal zijn met alle mensen die mijn tante ook nog uitgenodigd heeft. Ik denk dat ik mijn moeder wel kan ontlopen.
Hoe lang gaan je ouders blijven? De hele dag?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 11:57
Oh ja, je vroeg nog hoe het met mijn arm was. Het gaat wel beter, al voel ik het nog steeds zitten. Dus ik doe rustig aan met de arm-oefeningen, dat wel. En wat de spanning betreft: dat sporten doet me goed! En dan straks nog met de hond lopen, lekker buiten.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 12:28
Eerlijk zijn naar jezelf èn je dochter Jonna. Als jij je ouders echt niet meer wilt zien, dan denk ik dat je dat moet zeggen aan haar.
Waarbij het haar vrij staat om nog wèl contact te hebben/houden met opa en oma, natuurlijk.
Het is iets wat je voor jezelf duidelijk zal moeten krijgen. Wil je nog contact met je ouders, ja of nee. En zo ja, wil je dan je dochter een plezier doen op haar verjaardag.
Als het antwoord nee is vind ik eigenlijk dat je daar niet eens over na hoeft te denken...
Tot zover mijn spinsels...
Over dat behandelplan enzo..
In die zin nog hetzelfde liedje, dat ik nog steeds bijna geen contact maak met de binnenwereld. Nog steeds regelmatig pijn en verdriet ervaar waar ik 'gek' van wordt. Nog steeds tijd kwijt ben, nachtmerries heb...
Ik denk dat het erook in zit dat ik het gevoel heb dat dat er niet meer mag zijn ofzo. Ik 'functioneer namelijk goed' (maar dat heb ik altijd wel gedaan. Dat staat er al sinds het begin) en mijn klachten zijn 'niet van dien aard dat ze me beperken of heel veel overlast bezorgen'.
Voel me een aansteller geloof ik. En ongehoord in mn verdriet en de pijn die er zit.
Betekent dat, EV, dat ik ook wil verwerken? Help. Dat is iets waar ik zelfs nooit aan heb willen denken!
Nouja, een hoop piekersels van mijn kant. En ik weet dus echt niet wat me nu precies zo dwars zit. Maar merkte wel dat ik vandaag weer 'donker' ben. Geeft niet, ik blijf gewoon netjes mijn ding doen, zoals aangeleerd.
En doe geen domme dingen, zoals aangeleerd. En wacht dan af tot het weer over gaat, zoals aangeleerd.
Maar af en toe ben ik het zo fucking moe, altijd maar te moeten doen wat me aangeleerd is.
Ik weet dat ik er baat bij heb. Maar aaaaaaaargh, ik màg zoveel niet meer. En ik mòèt zoveel wel nu. Blegh.
Tot zover
Waarbij het haar vrij staat om nog wèl contact te hebben/houden met opa en oma, natuurlijk.
Het is iets wat je voor jezelf duidelijk zal moeten krijgen. Wil je nog contact met je ouders, ja of nee. En zo ja, wil je dan je dochter een plezier doen op haar verjaardag.
Als het antwoord nee is vind ik eigenlijk dat je daar niet eens over na hoeft te denken...
Tot zover mijn spinsels...
Over dat behandelplan enzo..
In die zin nog hetzelfde liedje, dat ik nog steeds bijna geen contact maak met de binnenwereld. Nog steeds regelmatig pijn en verdriet ervaar waar ik 'gek' van wordt. Nog steeds tijd kwijt ben, nachtmerries heb...
Ik denk dat het erook in zit dat ik het gevoel heb dat dat er niet meer mag zijn ofzo. Ik 'functioneer namelijk goed' (maar dat heb ik altijd wel gedaan. Dat staat er al sinds het begin) en mijn klachten zijn 'niet van dien aard dat ze me beperken of heel veel overlast bezorgen'.
Voel me een aansteller geloof ik. En ongehoord in mn verdriet en de pijn die er zit.
Betekent dat, EV, dat ik ook wil verwerken? Help. Dat is iets waar ik zelfs nooit aan heb willen denken!
Nouja, een hoop piekersels van mijn kant. En ik weet dus echt niet wat me nu precies zo dwars zit. Maar merkte wel dat ik vandaag weer 'donker' ben. Geeft niet, ik blijf gewoon netjes mijn ding doen, zoals aangeleerd.
En doe geen domme dingen, zoals aangeleerd. En wacht dan af tot het weer over gaat, zoals aangeleerd.
Maar af en toe ben ik het zo fucking moe, altijd maar te moeten doen wat me aangeleerd is.
Ik weet dat ik er baat bij heb. Maar aaaaaaaargh, ik màg zoveel niet meer. En ik mòèt zoveel wel nu. Blegh.
Tot zover
donderdag 10 september 2009 om 12:38
Lieve Wurm, dan snap ik het even niet meer, denk ik. Je klachten zijn niet van dien aard dat ze je beperken of veel overlast bezorgen? Hoezo maak je in je therapie geen contact met je binnenwereld? Wat doe je dan in therapie, trucs leren? Is het alleen 'symptoombestrijding'?
Sorry als het stomme vragen zijn of zo, hoor. Als ik terugkijk, denk ik dat het voor mij zo ook heel lang is geweest. Ik zocht hulp, maar bleef aan de oppervlakte. Het kon gewoon ook nog niet anders. Maar nu is het wel degelijk anders en maak ik wel behoorlijk echt contact met die binnenwereld.
Vraagje dan even: wil jij verwerken, of vind je dat (nog?) te afschrikwekkend?
Sorry als het stomme vragen zijn of zo, hoor. Als ik terugkijk, denk ik dat het voor mij zo ook heel lang is geweest. Ik zocht hulp, maar bleef aan de oppervlakte. Het kon gewoon ook nog niet anders. Maar nu is het wel degelijk anders en maak ik wel behoorlijk echt contact met die binnenwereld.
Vraagje dan even: wil jij verwerken, of vind je dat (nog?) te afschrikwekkend?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 12:50
De vraag is idd of je wilt verwerken, of dat je nu op een punt zit dat je zo goed hebt geleerd om ermee om te gaan, dat het voor jou niet veel meer toegevoegde waarde zal hebben. (lees: verwerken te heftig)
En misschien heeft het ook helemaal niet met willen te maken hoor, maar kun je het gewoon (nog) niet.
Jonna, lastige situatie. Ik zou het met je dochter bespreken. Bespreekbaar maken waarom het voor jou zo lastig is. En dan een keus maken. Kies wel voor jezelf. Je dochter overleefd het ook wel even zonder jou.
EV, ik vind het vreeslijk knap van je dat je zo het diepe in springt. Je gaat maar door, wauw.
En dan ook binnenkort een ontmoeting waarin je moeder ook ergens in de zaal is.
Wil je daar nog iets mee eigenlijk?
Heb je niet zoiets van, straks gaat ze dood en blijven dingen onuitgesproken..
Desnoods alleen je gevoelens naar haar uitspreken.
Lieve Saar, hoe gaat het met je?
Appel, ik hoop je binnenkort even te treffen op MSN of via de mail ofzo.
Heb even een verhaal nodig van iemand die het wél gelukt is om er deels uit te komen.
Hier gaat het niet goed.
Niet. Goed. Echt niet.
En misschien heeft het ook helemaal niet met willen te maken hoor, maar kun je het gewoon (nog) niet.
Jonna, lastige situatie. Ik zou het met je dochter bespreken. Bespreekbaar maken waarom het voor jou zo lastig is. En dan een keus maken. Kies wel voor jezelf. Je dochter overleefd het ook wel even zonder jou.
EV, ik vind het vreeslijk knap van je dat je zo het diepe in springt. Je gaat maar door, wauw.
En dan ook binnenkort een ontmoeting waarin je moeder ook ergens in de zaal is.
Wil je daar nog iets mee eigenlijk?
Heb je niet zoiets van, straks gaat ze dood en blijven dingen onuitgesproken..
Desnoods alleen je gevoelens naar haar uitspreken.
Lieve Saar, hoe gaat het met je?
Appel, ik hoop je binnenkort even te treffen op MSN of via de mail ofzo.
Heb even een verhaal nodig van iemand die het wél gelukt is om er deels uit te komen.
Hier gaat het niet goed.
Niet. Goed. Echt niet.
donderdag 10 september 2009 om 13:32
Mijn Manier.
Er valt niets te verwerken,punt.
Vanuit dat standpunt leef ik.
Wat gebeurt is is gebeurt,niets of niemand kan dat terug draaien of verzachten.
Het is nooit goed te praten of te begrijpen...het is niet weg te nemen.
Daar toch energie in te stoppen zal mij nooit en te nimmer wat opleveren.
Terug kijken betekent niet vooruit kunnen lopen.
Niet terug kijken is een verdomd moeilijke opgave.
Maar niet vooruit kijken dwingt ten alle tijden alleen maar terug te kijken.
Dus ja,denk ik heel simpel.....vooruit blijven kijken.
Dat daarbij je belemmeringen,beperkingen flinke hobbels bij zijn is zuur.
Maar de enige manier om te blijven lopen is daar aan te werken.
Vermoeiend? ..Ja
Verdrietig?........ja
Boos?..............ja
Maar symptoom bestrijding is het meest effectieve wat ik kan doen.
Dat maakt het pad vrij om te blijven lopen.
En zo geef ik mijzelf de mogelijkheid te ontdekken dat langs het pad mooie dingen liggen.
Die kans zou ik mijzelf ontnemen als ik alleen maar stil blijf staan of terug blijf lopen naar hetgeen mij alleen maar onderuit haalt.
Er valt niets te verwerken,punt.
Vanuit dat standpunt leef ik.
Wat gebeurt is is gebeurt,niets of niemand kan dat terug draaien of verzachten.
Het is nooit goed te praten of te begrijpen...het is niet weg te nemen.
Daar toch energie in te stoppen zal mij nooit en te nimmer wat opleveren.
Terug kijken betekent niet vooruit kunnen lopen.
Niet terug kijken is een verdomd moeilijke opgave.
Maar niet vooruit kijken dwingt ten alle tijden alleen maar terug te kijken.
Dus ja,denk ik heel simpel.....vooruit blijven kijken.
Dat daarbij je belemmeringen,beperkingen flinke hobbels bij zijn is zuur.
Maar de enige manier om te blijven lopen is daar aan te werken.
Vermoeiend? ..Ja
Verdrietig?........ja
Boos?..............ja
Maar symptoom bestrijding is het meest effectieve wat ik kan doen.
Dat maakt het pad vrij om te blijven lopen.
En zo geef ik mijzelf de mogelijkheid te ontdekken dat langs het pad mooie dingen liggen.
Die kans zou ik mijzelf ontnemen als ik alleen maar stil blijf staan of terug blijf lopen naar hetgeen mij alleen maar onderuit haalt.
donderdag 10 september 2009 om 13:43
Oh en even nuanceren.
Mijn manier hoeft niet de juiste manier te zijn,maar gewoon zoals ik het het doe.
En in al dat geloop lig ik ook weleens plat,dat valt niet altijd te voorkomen.
Maar jezelf kansen geven is het mooiste kado toch?
En hoewel ik nou ook weer niet zo.n hoge pet van mijzelf op heb,vind ik dat ik best een kadootje verdien....toch?
En nog een hoop kansen laat ik liggen.
Waarom? geen flauw idee......dat is meer stom dan slim.
Mijn manier hoeft niet de juiste manier te zijn,maar gewoon zoals ik het het doe.
En in al dat geloop lig ik ook weleens plat,dat valt niet altijd te voorkomen.
Maar jezelf kansen geven is het mooiste kado toch?
En hoewel ik nou ook weer niet zo.n hoge pet van mijzelf op heb,vind ik dat ik best een kadootje verdien....toch?
En nog een hoop kansen laat ik liggen.
Waarom? geen flauw idee......dat is meer stom dan slim.
donderdag 10 september 2009 om 14:03
Ik kom even langs voor Ster: je weet je wel wie ik ben, en ik denk dat je eerder hier weer bent dan op "het andere" topic. Daarom even hier:
lieve schat, wat ontzettend rot dat je het zo moeilijk hebt en dat het niet goed met je gaat. Ik wou dat ik iets voor je kon doen... Toch wil ik je het goede wensen, nieuwe hoop en een toekomst.
Knuffel, Capt
lieve schat, wat ontzettend rot dat je het zo moeilijk hebt en dat het niet goed met je gaat. Ik wou dat ik iets voor je kon doen... Toch wil ik je het goede wensen, nieuwe hoop en een toekomst.
Knuffel, Capt
donderdag 10 september 2009 om 14:34
Iry, ik begriip jouw manier, jouw standpunt.
Ik deel die mening alleen niet of gedeeltelijk niet.
Maar ik geloof dat jij dat standpunt heel erg op jezelf en jouw eigen situatie betrekt.
Wel of niet verwerken en of dat goed zou zijn of niet valt naar mijn idee niet te generaliseren.
Dat verschilt per persoon, per situatie.
De weg er naartoe is misschien niet altijd haalbaar voor iedereen (of lijkt niet haalbaar), maar ik geloof dat verwerken uiteindelijk voor iedereen het meest bevrijdend zou zijn.
Met mij gaat het wisselend.
Nou ja, eigenlijk gewoon niet zo goed.
Gesprekje gehad van de week over emdr en dat bracht ineens beelden terug. Vooral een bepaald beeld van waar ik tijdens de sessie steeds op terug kwam.
En nu werkt het steeds verder.
Gisteravond, toen ik gewoon ontspannen op de bank zat, ineens een benauwd gevoel en pijn op mijn keel.
Was heel even de realiteit kwijt en weer daar, lang geleden, en voelde een mes op mijn keel.
Heel angstig.
En net, tijdens het stofzuigen, een gevoel dat er iemand achter me stond. Natuurlijk was dat niet zo, maar toch omkijken, want weer even een enorme angst, een ademhaling in mijn nek voelen.
Zou er paranoia van worden...
Ik deel die mening alleen niet of gedeeltelijk niet.
Maar ik geloof dat jij dat standpunt heel erg op jezelf en jouw eigen situatie betrekt.
Wel of niet verwerken en of dat goed zou zijn of niet valt naar mijn idee niet te generaliseren.
Dat verschilt per persoon, per situatie.
De weg er naartoe is misschien niet altijd haalbaar voor iedereen (of lijkt niet haalbaar), maar ik geloof dat verwerken uiteindelijk voor iedereen het meest bevrijdend zou zijn.
Met mij gaat het wisselend.
Nou ja, eigenlijk gewoon niet zo goed.
Gesprekje gehad van de week over emdr en dat bracht ineens beelden terug. Vooral een bepaald beeld van waar ik tijdens de sessie steeds op terug kwam.
En nu werkt het steeds verder.
Gisteravond, toen ik gewoon ontspannen op de bank zat, ineens een benauwd gevoel en pijn op mijn keel.
Was heel even de realiteit kwijt en weer daar, lang geleden, en voelde een mes op mijn keel.
Heel angstig.
En net, tijdens het stofzuigen, een gevoel dat er iemand achter me stond. Natuurlijk was dat niet zo, maar toch omkijken, want weer even een enorme angst, een ademhaling in mijn nek voelen.
Zou er paranoia van worden...
donderdag 10 september 2009 om 14:57
Dat soort dingen dus inderdaad, Saartje. Daar heb ik ook last van in het heden.
En al heel veel jaren ook.
Al lang geleden zocht ik hulp, maar durfde toen nog niet eens te kijken naar wat van al die dingen de echte oorzaak zou kunnen zijn. Dus ik probeerde wat met yoga, met Reiki, met holistic pulsing, met een gespreksgroep. Ik durfde absoluut nog niet naar mijn echte gevoel te kijken. Alles bleef aan de oppervlakte en (zo noem ik het) symptoombestrijding. Oh ja, ik zette me 'over dingen heen' en probeerde maar weer eens een andere baan, en dan weer een heel andere richting qua werk. Maar overal kwam ik dezelfde angsten en triggers tegen. Natuurlijk, want er was iets in mij (en ik noem het maar 'dat innerlijke kind') dat schreeuwde om gezien en gehoord te worden.
Bij mij was er een flinke wakkerschudder voor nodig om eindelijk bij dat gevoel te komen. Die wakkerschudder, in combinatie met eindelijk een relatie die niet gebaseerd was op overleven, maakte dat ik er niet omheen kon om echt te gaan luisteren naar dat gevoel. Naar dat wat zich zo opdrong. En oh ja, ik probéérde weer een baan, om maar normaal mee te doen in de maatschappij en niet te laten merken dat er iets met mij aan de hand was, maar ik ging gigantisch op mijn bek afgelopen januari, en het was afgelopen met de taxibaan.
En ik voel, en ik weet, dat ik die beelden moet laten komen, dat ik ze moet gaan delen met iemand omdat ik niet meer kán doen alsof het niet bestaat. Een glimp heb ik laten zien aan mijn therapeute en dat is heftig en zwaar en flink emo. Een andere glimp laat ik EM soms zien. De beelden vallen niet meer weg te drukken, wat ik wel heel lang heb geprobeerd. Ik hoef niet te graven of terug te gaan kijken, ze zijn er in het nu. In elk contact met mensen, met mannen. Met kinderen.
Ik geloof dat ik mijn therapeute genoeg kan vertrouwen om het beetje bij beetje met haar te gaan delen.
Ik geloof dat EM betrouwbaar genoeg is, want na wat hij al heeft meegemaakt met mij, is hij nog steeds bij me.
En dat is nu mijn houvast.
Ik kan niet heen om verwerken, anders kan ik niet verder. Dan loop ik in elke volgende baan, in elke situatie, aan tegen mijn vader, tegen mijn moeder, omdat ik ze nog steeds in iedereen zie. En dat wil ik niet. Ik wil in het nu leven. Mensen écht zien en durven toelaten. Ik wil mij bevrijden van die oude beelden, ja, want dat is lang geleden, en voorbij, maar tegelijkertijd ook nog steeds niet voorbij.
En al heel veel jaren ook.
Al lang geleden zocht ik hulp, maar durfde toen nog niet eens te kijken naar wat van al die dingen de echte oorzaak zou kunnen zijn. Dus ik probeerde wat met yoga, met Reiki, met holistic pulsing, met een gespreksgroep. Ik durfde absoluut nog niet naar mijn echte gevoel te kijken. Alles bleef aan de oppervlakte en (zo noem ik het) symptoombestrijding. Oh ja, ik zette me 'over dingen heen' en probeerde maar weer eens een andere baan, en dan weer een heel andere richting qua werk. Maar overal kwam ik dezelfde angsten en triggers tegen. Natuurlijk, want er was iets in mij (en ik noem het maar 'dat innerlijke kind') dat schreeuwde om gezien en gehoord te worden.
Bij mij was er een flinke wakkerschudder voor nodig om eindelijk bij dat gevoel te komen. Die wakkerschudder, in combinatie met eindelijk een relatie die niet gebaseerd was op overleven, maakte dat ik er niet omheen kon om echt te gaan luisteren naar dat gevoel. Naar dat wat zich zo opdrong. En oh ja, ik probéérde weer een baan, om maar normaal mee te doen in de maatschappij en niet te laten merken dat er iets met mij aan de hand was, maar ik ging gigantisch op mijn bek afgelopen januari, en het was afgelopen met de taxibaan.
En ik voel, en ik weet, dat ik die beelden moet laten komen, dat ik ze moet gaan delen met iemand omdat ik niet meer kán doen alsof het niet bestaat. Een glimp heb ik laten zien aan mijn therapeute en dat is heftig en zwaar en flink emo. Een andere glimp laat ik EM soms zien. De beelden vallen niet meer weg te drukken, wat ik wel heel lang heb geprobeerd. Ik hoef niet te graven of terug te gaan kijken, ze zijn er in het nu. In elk contact met mensen, met mannen. Met kinderen.
Ik geloof dat ik mijn therapeute genoeg kan vertrouwen om het beetje bij beetje met haar te gaan delen.
Ik geloof dat EM betrouwbaar genoeg is, want na wat hij al heeft meegemaakt met mij, is hij nog steeds bij me.
En dat is nu mijn houvast.
Ik kan niet heen om verwerken, anders kan ik niet verder. Dan loop ik in elke volgende baan, in elke situatie, aan tegen mijn vader, tegen mijn moeder, omdat ik ze nog steeds in iedereen zie. En dat wil ik niet. Ik wil in het nu leven. Mensen écht zien en durven toelaten. Ik wil mij bevrijden van die oude beelden, ja, want dat is lang geleden, en voorbij, maar tegelijkertijd ook nog steeds niet voorbij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 15:03
Saar.
Het stukje is ook absoluut niet bedoelt om te generaliseren.
Misschien niet duidelijk gebracht desondanks mijn toegevoegde nuancering.
Maar is het inderdaad zoals het voor mij het beste werkt.(of ik denk beter is)
Geen gegraaf,geen poespas...ik word daar op zijn zachts gezegd heel ongezellig van.
Lieve Saar,
Ik had gisteren al een onbestemd gevoel dat je niet lekker zat.
Naar dat het gesprek weer wat bij jou heeft gedaan.
En nu zit je ermee....wat nu?
Kan ik iets voor je doen?
Liefs en dikke knuffel voor je.
Het stukje is ook absoluut niet bedoelt om te generaliseren.
Misschien niet duidelijk gebracht desondanks mijn toegevoegde nuancering.
Maar is het inderdaad zoals het voor mij het beste werkt.(of ik denk beter is)
Geen gegraaf,geen poespas...ik word daar op zijn zachts gezegd heel ongezellig van.
Lieve Saar,
Ik had gisteren al een onbestemd gevoel dat je niet lekker zat.
Naar dat het gesprek weer wat bij jou heeft gedaan.
En nu zit je ermee....wat nu?
Kan ik iets voor je doen?
Liefs en dikke knuffel voor je.
donderdag 10 september 2009 om 15:08
Ik wens je heel veel kracht EV,voor het punt waarop je nu gekomen bent en vandaar uit gaat beginnen.
Ik hoop dat het je gaat helpen.
Nee...beter gezegd,ik geef je alle vertrouwen dat het gaat helpen.
Want dat is denk ik een belangrijk aspect.
Dat wat je kiest,welke vorm ,je vertrouwen moet hebben in je keuze.
Liefs en ook voor jou een dikke knuffel.
Ik hoop dat het je gaat helpen.
Nee...beter gezegd,ik geef je alle vertrouwen dat het gaat helpen.
Want dat is denk ik een belangrijk aspect.
Dat wat je kiest,welke vorm ,je vertrouwen moet hebben in je keuze.
Liefs en ook voor jou een dikke knuffel.
donderdag 10 september 2009 om 15:16
Saar, je bent niet gek. En ook zonder aanleiding kan dat verleden zomaar ineens door het heden heen lopen. Ik kan erover meepraten. Nou ja, eigenlijk kan ik niet veel meer toevoegen aan wat ik net schreef, maar voor mij is het enige wat mij helpt om deze beelden met iemand anders te durven gaan delen. Om eindelijk eens de lading eraf te krijgen. Veel te lang helemaal alleen mee rondgelopen.
Iry, als het voor jou zo wel werkt, is het toch goed?
Iry, als het voor jou zo wel werkt, is het toch goed?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 15:17
Ja......ik besef mij iedere keer hoe beperkt de mogelijkheden zijn om iets te kunnen doen.
Hoe loos de woorden soms zijn.
Want god wat wil ik graag wat doen.
En tegelijk moet ik nog altijd leren waken om zelf niet in het gedrang te komen.
Die balans is lastig
Dus ja,waar bedank je mij eigenlijk voor lieverd?
Voor loze woorden,hoewel erg uit mijn hart,maar niet effectief?
Nou ja....ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik wil zeggen.
Misschien dat ik mij de laatste tijd erg tekort voel schieten bij alles,overal en iedereen.
Hoe loos de woorden soms zijn.
Want god wat wil ik graag wat doen.
En tegelijk moet ik nog altijd leren waken om zelf niet in het gedrang te komen.
Die balans is lastig
Dus ja,waar bedank je mij eigenlijk voor lieverd?
Voor loze woorden,hoewel erg uit mijn hart,maar niet effectief?
Nou ja....ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik wil zeggen.
Misschien dat ik mij de laatste tijd erg tekort voel schieten bij alles,overal en iedereen.
donderdag 10 september 2009 om 15:24
Ik bedankte je voor die fijne knuffel.
En hou jij jezelf ook even in de realiteit?!
Hoezo loze woorden?
Ik heb de moed bij elkaar geraapt hier wat over te delen met jullie, omdat ik er last van heb.
Ik verwacht verder niets.
Deel het alleen omdat ik denk dat het goed is.
Een reactie, weten dat iemand me gelezen heeft is al voldoende. Dus vind ik het fijn dat jij en EV reageren en zo laten weten dat jullie mij gelezen hebben. Dus wel degelijk effectief die woorden.
Lieve Iry, jij schiet vooral tekort in de zorg voor jezelf.
Voor anderen ben je er altijd, daar maak jij je zoveel zorgen om en dat sleept je mee. Zover dat je grenzen overgaat en daar achteraf last van hebt.
Dus het beste wat je voor mij kan doen is goed voor jezelf zorgen.
En hou jij jezelf ook even in de realiteit?!
Hoezo loze woorden?
Ik heb de moed bij elkaar geraapt hier wat over te delen met jullie, omdat ik er last van heb.
Ik verwacht verder niets.
Deel het alleen omdat ik denk dat het goed is.
Een reactie, weten dat iemand me gelezen heeft is al voldoende. Dus vind ik het fijn dat jij en EV reageren en zo laten weten dat jullie mij gelezen hebben. Dus wel degelijk effectief die woorden.
Lieve Iry, jij schiet vooral tekort in de zorg voor jezelf.
Voor anderen ben je er altijd, daar maak jij je zoveel zorgen om en dat sleept je mee. Zover dat je grenzen overgaat en daar achteraf last van hebt.
Dus het beste wat je voor mij kan doen is goed voor jezelf zorgen.
donderdag 10 september 2009 om 15:25
En ik wil er ook nog even aan toevoegen dat er toen ook geen internet was (ja, zo oud is oma hier al), en dat ik helemaal in mijn eentje maar steeds zat te denken dat ik dus gek was, of gek werd, als ik overvallen werd door paniek of herbelevingen die ik niet begreep (lees: durfde te begrijpen).
Als ik nu terugkijk snap ik gewoon niet dat ik nog zo lang redelijk heb gefunctioneerd, ik kan gewoon niet in woorden zeggen hoe lang ik zo alleen, vervuld van schaamte, heb lopen ploeteren. Niet om zielig te doen of zo, maar het was wél zo. Zo anders nu met internet, dat is drempelverlagend om het wel over dingen te hebben en wel te gaan praten.
Iry, waarom ga je dan eigenlijk toch weer met therapie beginnen, vraag ik me dan af?
Als ik nu terugkijk snap ik gewoon niet dat ik nog zo lang redelijk heb gefunctioneerd, ik kan gewoon niet in woorden zeggen hoe lang ik zo alleen, vervuld van schaamte, heb lopen ploeteren. Niet om zielig te doen of zo, maar het was wél zo. Zo anders nu met internet, dat is drempelverlagend om het wel over dingen te hebben en wel te gaan praten.
Iry, waarom ga je dan eigenlijk toch weer met therapie beginnen, vraag ik me dan af?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 15:42
Ow...even een vet probleem van een heel ander kaliber.
Vandaag mijn vrije dag,even niets maar bijtanken.
Iedereen uit besteed.
Maar draaiend in bed dat ik zo wel erg nutteloos ben en ik heel graag iets voor hier wil doen.
Heb ik toch maar mijn verfkloffie aangetrokken om wat te schilderen buiten.
Alles in de parate staat....stoot ik een volle bus verf om door de tuin!!!!
Verdomme!!!
Ben al bezig geweest de ellende op te ruimen(viel van een trap,hebben jullie een beeld)
Maar zit echt met mijn handen in het haar.
Beter in bed kunnen blijven....zucht...
Ben gewoon ook veel te ongeconcentreerd en bibberig vandaag.
Vandaag mijn vrije dag,even niets maar bijtanken.
Iedereen uit besteed.
Maar draaiend in bed dat ik zo wel erg nutteloos ben en ik heel graag iets voor hier wil doen.
Heb ik toch maar mijn verfkloffie aangetrokken om wat te schilderen buiten.
Alles in de parate staat....stoot ik een volle bus verf om door de tuin!!!!
Verdomme!!!
Ben al bezig geweest de ellende op te ruimen(viel van een trap,hebben jullie een beeld)
Maar zit echt met mijn handen in het haar.
Beter in bed kunnen blijven....zucht...
Ben gewoon ook veel te ongeconcentreerd en bibberig vandaag.
donderdag 10 september 2009 om 15:43
Ik zit hier in de troep, om niet te zeggen teringzooi.. Maar ik moest even op je reageren Saar..
Ik had al het idee dat het veel los had gemaakt bij je, ons gesprek over emdr. Ik voelde het, en heb het ook aan je gevraagd.
Ik heb me er ook schuldig over gevoeld..
Ik vind het fijn dat je dit nu deelt.. en dat wij mogen weten hoe het nu met je gaat.
En wat je verteld is heel erg klote.. en beangstigend..
Als ik iets voor je kan doen, hoor ik dat graag. Als je het er niet over wilt hebben, ook goed.
Maar goed van je dat je het deelt..
En ik vond het vervelend dat we je gisteren betrokken in een gesprek waar jij voor jou gevoel niet veel mee kon. Is niet zo slim van ons geweest. Maar het was niet de bedoeling dat dat gesprek zo ging lopen.. Sorry daarvoor..
Ik wil er voor je zijn..
Liefs!!
Ik had al het idee dat het veel los had gemaakt bij je, ons gesprek over emdr. Ik voelde het, en heb het ook aan je gevraagd.
Ik heb me er ook schuldig over gevoeld..
Ik vind het fijn dat je dit nu deelt.. en dat wij mogen weten hoe het nu met je gaat.
En wat je verteld is heel erg klote.. en beangstigend..
Als ik iets voor je kan doen, hoor ik dat graag. Als je het er niet over wilt hebben, ook goed.
Maar goed van je dat je het deelt..
En ik vond het vervelend dat we je gisteren betrokken in een gesprek waar jij voor jou gevoel niet veel mee kon. Is niet zo slim van ons geweest. Maar het was niet de bedoeling dat dat gesprek zo ging lopen.. Sorry daarvoor..
Ik wil er voor je zijn..
Liefs!!
