Omgaan met zelfdoding / nabestaande en betrokkenen

Wat een mooie topic dit, echt bijzonder om te zien hoe mensen in de anonimiteit van een forum eerlijk kunnen en durven zijn over dit soort gevoelige en pijnlijke onderwerpen, en hoe die anonimiteit het gemakkelijk maakt om elkaar te steunen.



Cat (ik weet niet zeker meer of dit jouw nick is, maar ik doel op degene die zich zo'n zorgen maakt om een naaste die het leven niet ziet zitten): wat minstens zo belangrijk is als de dingen die door andere forummers al geopperd zijn: laat jouw vriend weten dat je om hem geeft. Ik heb twee pogingen gedaan (al omschreven op de topic van DianV) en had het toen heel erg nodig om te horen dat er wel degelijk iemand was die van me hield. Maar dat kreeg ik van niemand te horen, dacht dat de wereld beter af was zonder mij. Ik weet natuurlijk niet de reden(en) en oorzaak e.d. van de gevoelens/gedachten van jouw vriend, maar misschien helpt het als hij weet dat je om hem geeft? Veel sterkte.



En verder een dikke voor iedereen, veel respect voor jullie!

Loreyi, ik heb ook eens in een trein gezeten die een 'aanrijding' had.

En gisteren was het bijna weer zo, het schijnt dat we rakelings langs iemand gereden zijn. De trein maakte nogal een noodstop. (kon niet opmaken of het om een ongeluk zou gaan of een zelfmoordpoging)



Het heeft op mij niet zoveel indruk gemaakt, eigenlijk. Ik vond dat de NS er heel nauwkeurig mee om ging. Het was al donker (dat scheelt), er werd omgeroepen dat er een aanrijding was, maar dat ze nog moesten onderzoeken wat er precies was. Vervolgens allemaal mensen van een opruimteam ofzo. Ergens in de trein gingen de deuren open voor de rokers, maar niemand mocht uit de trein. Er werd gemeld dat het minimaal 1,5 uur zou gaan duren en de mensen in de trein bleven eigenlijk erg rustig. (zaterdagavond, dat is misschien anders dan een doordeweekse stressdag)



In het licht lijkt het me idd een stuk erger allemaal. (sowieso logisch dat het anderen wél erg aangrijpt, ik kan alleen voor mezelf spreken)



Als ik nu iets belangrijks heb (bruiloft bijvoorbeeld) ga ik of de avond van te voren al heen, of ik plan de reis heeeeel erg ruim. Wel rekening houdend met het feit dat je zomaar 1,5 uur kan stilstaan.



Vind wel dat voor de trein springen meer 'slachtoffers' maakt de meeste andere vormen van zelfdoding. Al die machinisten, conducteurs, de opruimploeg.... verschrikkelijk.

Ik zag dit topic vannacht, toen het net was geopend. Ik twijfelde toen of ik wilde reageren maar heb het niet gedaan. Toen ik vanmorgen de laptop opstartte, was dit het eerste topic wat ik opende, en ademloos heb ik alle reacties gelezen. Ontzettend heftig, maar stiekem ook een beetje fijn om te lezen dat de emoties die ook ik -helaas- heb, niet 'raar' zijn... de herkenning in jullie verhalen doet me goed en heeft me doen besluiten om ook mijn verhaal te delen.



Mijn oom heeft zelfmoord gepleegd, 2 jaar geleden. Zo maar, van de ene op de andere dag. Niemand, ik herhaal Niemand, weet waarom. Een lieve vrouw, 2 dotten van kinderen, een goed huwelijk (althans, naar de mening van vrouw)

En die waarom-vraag blijft me (en niet alleen mij) bezighouden. Wát was er in godsnaam zó erg dat dit de enige oplossing was? Waarom heb je er nooit over kunnen/willen/durven/mogen praten? Wat zal je je eenzaam hebben gevoeld... En, ook een vraagstuk waar ik ontzettend veel mee bezig ben: wat is er door je heen gegaan, op het moment dat je het deed? Hoe kan je jezelf ertoe zetten om daadwerkelijk een touw klaar te maken, het om je nek te leggen, en vervolgens daadwerkelijk te beslissen van het krukje te stappen, en dat niet alleen, maar het ook dóén? Ik krijg er kippevel van, elke dag nog.



En dan het verdriet. Het onmenselijke verdriet van de mensen waar ik zoveel van hou. Allereerst mn moeder.... haar broer, haar enige broer waar ze zo veel van hield en die ze dacht door en door te kennen... mijn god wat doet het pijn om mn moeder door de grond te zien gaan van ellende. Het steekt me letterlijk in mn hart.

En dan het verdriet van mn tante en mn twee neefjes. Zo ineens, zonder aanleiding, zonder vooraankondiging, zonder reden... zijn ze hun liefhebbende man en vader voorgoed kwijt. De vragen die nooit beantwoord zullen worden en de daar bijkomende emoties, boosheid, frustratie, verdriet, pijn... Zal het ooit minder worden? Ik vind het allemaal ontzettend heftig en beleef bepaalde momenten nog als de dag van gisteren.





Iedereen hier, ontzettend mooi dat dit gedeeld wordt, ik merk in mijn omgeving dat er na twee jaar weinig meer over wordt gepraat, het leven gaat door... en dat is ook zo. En tot mijn frustratie heb ik ook maar al te vaak gemerkt dat mensen niet weten wat ze tegen je moeten zeggen, en omdat ze niet weten wat te zeggen of doen, kiest men voor de makkelijkste weg: je ontwijken... ontzettend moeilijk vond ik dat! Herkenbaar, dat mensen niet weten hoe ze op je moeten reageren?



Dikke voor iedereen hier!

Beste allemaal...



Ik wilde even laten weten dat ik het mooi vind dat dit topic is geopend en iedereen het weet te vinden!!!



Het raakt mij stiekem wel.

Een aantal jaar terug heeft een (aangetrouwde) oom van mij zelfmoord gepleegd. Nu had ik niet zoveel met die man, maar het heeft wel indruk gemaakt omdat het de eerste keer is dat ik hiermee in aanraking kwam en het zet je aan het denken.

Soms krijg ik de indruk dat mensen zelfmoord soms als een daad van egoïsme zien. Dit heeft mijn moeder in het geval van mijn oom ook wel eens uitgesproken (niet beschuldigend, maar meer gedachtegang laten gaan). Heel eerlijk gezegd zo ben ik er vanaf die tijd ook wel naar gaan kijken.

Momenteel zit ik zelf in een zware depressie, Eerst was er best onbegrip van mij uit juist omdat ik het niet begreep, maar nu…nu valt alles meer op z’n plek.

oeps ik wijk een beetje af, zal er niet teveel op in gaan omdat ik wil niks forceren en al helemaal niet dat dit topic sluit.



Tot slot wil ik iedereen een hart onder de riem steken en heel veel sterkte wensen



Liefs itsme

Lieve Itsme, wat heb je een mooi onderschrift.



Marris, ik wil niets goedpraten van wat jouw oom gedaan heeft.

Maar misschien is het goed om te beseffen dat sommige mensen heel ziek zijn op het moment dat ze tot hun daad komen. Mentaal ziek, ernstig depressief. In mijn kennissenkring heeft ook iemand een einde aan zijn leven gemaakt, jaren terug. Ik kende deze man niet zo heel goed, maar ik kende hem wel. Ik bedoel: hij stond niet heel dicht bij me, persoonlijk gezien.

Een intelligente man, lieve sociale man ook. Iemand die -denk ik- problemen van anderen zich teveel aantrok, deels hoorde dat bij zijn werk. (niet dat aantrekken, maar wel aanhoren)



Hij was zwaar depressief en ging stemmen horen. Vervolgens heeft hij in een onbewaakt moment zijn leven beëindigd.

Veel mensen hebben hem 'veroordeeld'. Hoe kan iemand dat doen, met zo'n lieve vrouw, zo'n groot gezien met zulke mooie mensen.



Laatst sprak ik hier met iemand over, die werkgerelateerd nog te maken heeft met het wegvallen van deze persoon.

En ik sprak voor het eerst uit: ik begrijp hem wel. Ik zal dat nooit aan de grote klok hangen in het dorp hier, maar ik begrijp het wel.

Ik weet hoe ziek een mens kan worden, hoe wanhopig. En hoe gek (sorry) als je nachten niet slaapt en zelfs stemmen gaat horen.



(Mariss), In tijden van mentale ziekte overzie je niet de gevolgen van zo'n daad. Het is terecht om boos te zijn op iemand, maar misschien helpt de gedachte dat diegene mogelijk vanuit ziekte handelde enigszins.

Oef, dit topic raakt me diep. Heel mooi hoe open en liefdevol iedereen hier met elkaar en over hun geliefden praat.



In januari van dit jaar heeft mijn hartsvriendin zelfmoord gepleegd. Alleen al deze zin typen kostte me een paar minuten en vele tranen. Ze had het al langer moeilijk, heeft veel meegemaakt en zat de laatste 2 jaar vrijwillig in een inrichting voor behandeling. 2 maanden voor haar dood werd eindelijk de diagnose gesteld: borderline. Ik was blij want nu zou ze gerichte hulp kunnen krijgen. Zelf leek ze er voor te gaan. Tot die dag dat haar moeder onverwachts op bezoek kwam en haar zag hangen. God wat vond ik dat verschrikkelijk voor die vrouw. Mijn vriendin had de keus weloverwogen gemaakt en alles voorbereid. Haar testament lag klaar. Voor haar geliefden had ze zelf kaartjes gemaakt met op de voorkant een engel en binnenin een gedicht geschreven die eindigde met 'voortaan zal ik een engeltje op jullie schouder zijn'. Voor mij lag er een doosje met alle foto's van ons samen door de jaren heen. Toen mijn moeder belde en op serieuze toon zei 'het gaat over *naam vriendin*' wist ik het meteen. 21 jaar jong. Ik hoop met heel mijn hart dat ze de rust heeft gevonden die ze blijkbaar zo hard nodig had.

Sterkte voor iedereen hier. Goed dat jullie hier schrijven en zo openhartig zijn.



Mijn beste vriendin pleegde zelfmoord toen ik 12 was. Dit heeft erbij mij erg ingehakt. Ik kon er emotioneel totaal niet mee omgaan en heb het verdriet tien jaar weggestopt. Ik wilde er met niemand over praten. Maar op een gegeven moment werd ik zelf heel depressief en toen ging de beerput open.



Helaas heb ik daarna nog meer suïcides meegemaakt. Mijn oom heeft ook een eind aan zijn leven gemaakt. Hij liet twee jonge kinderen achter. Een therapiegenootje uit deeltijdtherapie liet ook twee jonge kinderen achter. Twee mensen waamee ik op dezelfde opnameafdeling had gezeten. En een psychiater van een PAAZ-afdeling waar ik weleens opgenomen ben geweest. Toen dacht ik echt: als zelfs een psychiater het leven niet meer ziet zitten dan moet het leven wel heel kut zijn.



Het huis waar ik nu woon is vlak naast een station en in de tijd dat ik hier woon is het drie keer gebeurd dat ik thuis was en er iemand voor de trein is gesprongen. Ik heb het geen een keer echt gezien maar wel daarna alle hulpdiensten en de lijkwagen etc. Het raakt me ook zo als weer iemand zich zo klote heeft gevoeld dat dit de enige uitweg was voor die persoon. In wat voor wereld leven we dan?????



Ik heb echt een periode gedacht dat mijn leven van de suïcides aan elkaar hing....



Ik heb zelf ook meerdere pogingen gedaan. In een periode dat ik mij zeer depressief voelde. Ik dacht dat iedereen beter af was zonder mij en ik kon gewoon de pijn niet meer verdragen. Maar ik ben blij dat het toen niet gelukt is. Ik zit nog steeds in de WAO door alle psychische klachten die ik heb maar het leven is zeker weer de moeite waard. Ik had het de mensen die nu dood zijn door suïcide ook zo gegund: dat ze door die moeilijke periode heen waren gekomen en dat ze hun leven weer als zinvol en als de moeite waard zouden zijn gaan ervaren. Suïcide is zoiets verschrikkelijks: voor de persoon zelf en voor alle nabestaanden. Ik voel me nu soms ook wel schuldig over wat ik mijn familie heb aangedaan. Ik ben pas veel later gaan beseffen dat die pogingen van mij traumatisch waren voor mijn omgeving. Op dat moment besefte ik dat niet. Dat was omdat ik toen psychisch zo ziek was dat ik me niet goed in hen kon verplaatsen. Ik dacht ze zijn beter af zonder mij. Ik geloofde ook niet dat mensen echt van mij hielden. Ik had zo'n negatief zelfbeeld dat ik echt dacht dat mijn familie maar deed alsof ze om me gaven. Pas jaren later kon ik een beetje gaan voelen dat mensen wel van mij houden.



Die suïcide van die vriendin toen ik 12 was dat is echt traumatisch geweest. Het heeft jaren praten met psychiaters gekost om dit een beetje een plek te geven. En nog steeds ligt het onderwerp zelfdoding bij mij zeer gevoelig. Als ik mensen hoor zeggen dat iemand die er een eind aan maakt de makkelijkste weg kiest of egoïstisch is dan doet dat me zo'n pijn. Dan denk ik: jij weet echt niet waar je het over hebt. Alle mensen die ik ken die er een einde aan hebben gemaakt zaten in zeer ernstige psychische nood. Omdat ik dat zelf ook meerdere keren gevoeld heb weet ik hoe dat is en ik gun niemand dit gevoel.

quote:[message=3926736,noline]Marriss schreef op 12

En, ook een vraagstuk waar ik ontzettend veel mee bezig ben: wat is er door je heen gegaan, op het moment dat je het deed? Hoe kan je jezelf ertoe zetten om daadwerkelijk een touw klaar te maken, het om je nek te leggen, en vervolgens daadwerkelijk te beslissen van het krukje te stappen, en dat niet alleen, maar het ook dóén? Ik krijg er kippevel van, elke dag nog.



Dikke voor iedereen hier!

Weet je dat ik daar over "gedroomd" heb vannacht. (een beetje tussen waken en slapen in).

Hoe de man van mijn vriendin zijn armen op zijn rug bond (hoe in vredesnaam) zijn zoons een kus gaf en zijn trouwring op een kurken bord hing.

Hoe hij geoefend heeft en in een schrift schrijft: het doet best zeer. En op het moment suprème het krukje onder zijn voeten vandaan schopt.... het is luguber wat ik schrijf maar ik probeer het in te leven.

Door alles heen denk ik ook: wat een lef. Wat een moed vergt dat om als grote sterke vent dit ook daadwerkelijk te doen.

Je krijgt er ook kippevel van, Marris.



Marris, ik merk dat het je nog heel erg bezighoudt. En dat het hoe en waarom onbegrijpelijk voor je is.

Als het je "belemmert" zou je ervoor kunnen kiezen om je met dit vraagstuk te laten helpen en dan doel ik op een medium. Ik heb na de dood van mijn vader een medium geraadpleegd en daar ben ik tot op de dag van vandaag heel erg blij mee.

Maar daar wijd ik niet verder over uit, daar gaat het hier niet om. Ik wilde het als tip aan je meegeven.



Jij ook een big hug!

Moondancer, wat een afschuwelijk verhaal!! Je beste vriendin! Ik kan me voorstellen dat dit je heel, heel erg geraakt heeft. Net nu de diagnose er was, net nu er hulp binnen handbereik kon komen.

Wat prachtig aan één kant, die kaart die ze voor jullie allen heeft geschreven.

Weer je, er bestaan van die beschermengeltjes. Van die mooie, lieve subtiele sieraadjes die je ter hoogte van je schouder als broche kunt dragen.

Misschien kan je er een kopen voor jezelf, met de steen van je vriendins sterrebeeld erin? (ik ga kijken of ik een plaatje kan vinden voor je) ik heb hem bij een reformzaak vandaan, ik heb er een voor mijn vriendin gekocht en zij één voor mij.

Welllicht geeft dat een klein beetje troost, dat ze een beetje bij je is??

Deze bedoel ik.

O,Haasje,wat zijn die mooi!!

Ik denk dat dat voor Moondancer wel eens een heel mooie herinnering zou kunnen zijn aan haar vriendin.

Mooie lieve tip van je Haasje!!

heeft je vriendin er veel steun aan,haalt ze er kracht uit??

toen mijn moeder een drugsverslaving had, dreigde ze vaak met zelfmoord als ik haar geen geld wilde geven. dan zou het leven voor haar ophouden

ik was toen een jaar of 15/16



nu woont ze op een grote afstand van me en is ze clean. toch dreigt ze er af en toe nog mee (ik moet dichterbij komen wonen want ze is zo eenzaam)

soms krijg ik ook achteraf, een paar maanden later, te horen dat ze weer een poging heeft gedaan. afscheidsbrief geschreven, make up op, huis schoongemaakt en dan in bed gaan liggen.

jeetje wat een verhalen. Ik zal later reageren. Huis moet ook schoon, tuinen zijn verwaarloost.....en ik moet wat afstand, daarbij helpt opruimen dus.



Veel sterkte, alle vrouwen hier, betrokkenen en nabestaanden!!

quote:Moonlight82 schreef op 12 september 2009 @ 11:01:

Loreyi, ik heb ook eens in een trein gezeten die een 'aanrijding' had.

En gisteren was het bijna weer zo, het schijnt dat we rakelings langs iemand gereden zijn. De trein maakte nogal een noodstop. (kon niet opmaken of het om een ongeluk zou gaan of een zelfmoordpoging)



Het heeft op mij niet zoveel indruk gemaakt, eigenlijk. Ik vond dat de NS er heel nauwkeurig mee om ging. Het was al donker (dat scheelt), er werd omgeroepen dat er een aanrijding was, maar dat ze nog moesten onderzoeken wat er precies was. Vervolgens allemaal mensen van een opruimteam ofzo. Ergens in de trein gingen de deuren open voor de rokers, maar niemand mocht uit de trein. Er werd gemeld dat het minimaal 1,5 uur zou gaan duren en de mensen in de trein bleven eigenlijk erg rustig. (zaterdagavond, dat is misschien anders dan een doordeweekse stressdag)



In het licht lijkt het me idd een stuk erger allemaal. (sowieso logisch dat het anderen wél erg aangrijpt, ik kan alleen voor mezelf spreken)



Als ik nu iets belangrijks heb (bruiloft bijvoorbeeld) ga ik of de avond van te voren al heen, of ik plan de reis heeeeel erg ruim. Wel rekening houdend met het feit dat je zomaar 1,5 uur kan stilstaan.



Vind wel dat voor de trein springen meer 'slachtoffers' maakt de meeste andere vormen van zelfdoding. Al die machinisten, conducteurs, de opruimploeg.... verschrikkelijk.



Misschien greep het mij meer aan omdat de betreffende vriend ook voor de trein was gesprongen. De klap, het geluid..



Ik ben het wel met je eens dat deze vorm gevolgen heeft voor meer mensen dan alleen de nabestaanden, net als die keer dat iemand in midden in een overdekt winkelcentrum tussen het winkelende publiek naar beneden sprong. Maar ik denk dat dat weer een andere discussie is.

LIef hè, lichtbron. Op mijn lievelingsvest heb ik zo`n engeltje. Die zit dan op mijn schouder. Voor mij symboliseert het mijn vader. Die als beschermengel over mijn schouder meekijkt.

Mijn vriendin heeft er ook zeker steun aan. Zit in een lastige levensfase, gescheiden, zorgen om haar kinderen enz.

Het is gewoon een mooi symbool om bij je te dragen. En nog een leuk kleinood ook.



Wat eng terror...een paar maanden na een poging dit weer te horen te krijgen.... compleet met brief en make up.

Verteld ze je dit zelf??

Is het ook een vorm van manipuleren van haar kant? Om jou wellicht een beetje te dwingen voor haar te zorgen?

Loreyi, dit is mijn grootste nachtmerrie geweest... dat ik ooit in een trein zou zitten waar iemand voor zou springen.

Dat lijkt me echt traumatisch!

Ik heb heel veel met de trein gereisd en ik heb het gelukkig nooit mee hoeven maken.

Maar je hoort soms verhalen.....

haaasje, ja het is zeker een vorm van manipuleren wat ze doet. Eigenlijk altijd al gedaan, maar ik zie het zelf pas de laatste twee jaar in. Nog steeds vind ik het moeilijk om te herkennen omdat het zo'n emotioneel gebeuren is (dan kan ik niet meer goed rationeel nadenken en de situatie overzien). Ik ben zo ontzettend bang om m'n moeder kwijt te raken. Aan de ene kant weet ik dat ze het niet zal doen, aan de andere kant is die angst heel groot. Ze heeft een dochtertje verloren een aantal jaren geleden en wil graag naar haar toe. Spreekt over "met een been al in het graf staan" e.d.

Wat heftig terror. Het zal je maar overkomen, dat je moeder zo labiel is. (mag ik dat zo zeggen?) Lijkt me heel zwaar.

quote:Loreyi schreef op 12 september 2009 @ 15:20:

[...]





Misschien greep het mij meer aan omdat de betreffende vriend ook voor de trein was gesprongen. De klap, het geluid..



Ik ben het wel met je eens dat deze vorm gevolgen heeft voor meer mensen dan alleen de nabestaanden, net als die keer dat iemand in midden in een overdekt winkelcentrum tussen het winkelende publiek naar beneden sprong. Maar ik denk dat dat weer een andere discussie is.

Ja ik kan me voorstellen dat het dan een stuk dichterbij komt. Voor mij was het 'gewoon iemand'. Ik weet dat tig mensen per jaar een einde aan hun leven maken, toevallig was een daarvan bij mij voor de trein.



Ben verder echt niet zo onverschillig als ik nu misschien over kom hoor. Ik heb het moeilijker gehad met de mensen bij mij op de afdeling in het ziekenhuis (psychiatrie). Je wilt niet weten hoe die erbij zaten na zo'n poging. En tja... wel bij mij in het rookhok, bij mij aan tafel. En als het even tegenzat ook bij mij op de gedeelde slaapkamer.

Het maakt je harder. En realistisch.



Verder ben ik het met je eens, van dat winkelcentrum. Maar idd, dat is een andere discussie.

quote:Ciara schreef op 12 september 2009 @ 12:15:

Sterkte voor iedereen hier. Goed dat jullie hier schrijven en zo openhartig zijn.





Ik heb echt een periode gedacht dat mijn leven van de suïcides aan elkaar hing....



Ik heb zelf ook meerdere pogingen gedaan. In een periode dat ik mij zeer depressief voelde. Ik dacht dat iedereen beter af was zonder mij en ik kon gewoon de pijn niet meer verdragen. Maar ik ben blij dat het toen niet gelukt is. Ik zit nog steeds in de WAO door alle psychische klachten die ik heb maar het leven is zeker weer de moeite waard. Ik had het de mensen die nu dood zijn door suïcide ook zo gegund: dat ze door die moeilijke periode heen waren gekomen en dat ze hun leven weer als zinvol en als de moeite waard zouden zijn gaan ervaren. .

Nou, ik kan me levendig voorstellen dat je dit een tijd gedacht hebt, Ciara!! Als je op deze manier meerdere mensen moet verliezen dan gá je ook bijna denken dat dit waarschijnlijk dé manier is.



Mooi dat je schrijft dat het nu weer een stuk beter met je gaat... en dat je inderdaad de mensen die tóen suïcide pleegden dat ook had gegund. Daar hadden we het gisteravond ook over: wanneer is de tijd rijp om eruit te stappen en hoe weet je zeker dat het nooit meer leuk word!

Of zoals iemand eerder schreef: suïcide kan een definitieve oplossing zijn voor een tijdelijk probleem.

Ik ben blij te lezen dat het leven weer de moeite waard is voor je! You go girl!!

quote:Moonlight82 schreef op 12 september 2009 @ 11:46:

Lieve Itsme, wat heb je een mooi onderschrift.



Marris, ik wil niets goedpraten van wat jouw oom gedaan heeft.

Maar misschien is het goed om te beseffen dat sommige mensen heel ziek zijn op het moment dat ze tot hun daad komen. Mentaal ziek, ernstig depressief. In mijn kennissenkring heeft ook iemand een einde aan zijn leven gemaakt, jaren terug. Ik kende deze man niet zo heel goed, maar ik kende hem wel. Ik bedoel: hij stond niet heel dicht bij me, persoonlijk gezien.

Een intelligente man, lieve sociale man ook. Iemand die -denk ik- problemen van anderen zich teveel aantrok, deels hoorde dat bij zijn werk. (niet dat aantrekken, maar wel aanhoren)



Hij was zwaar depressief en ging stemmen horen. Vervolgens heeft hij in een onbewaakt moment zijn leven beëindigd.

Veel mensen hebben hem 'veroordeeld'. Hoe kan iemand dat doen, met zo'n lieve vrouw, zo'n groot gezien met zulke mooie mensen.



Laatst sprak ik hier met iemand over, die werkgerelateerd nog te maken heeft met het wegvallen van deze persoon.

En ik sprak voor het eerst uit: ik begrijp hem wel. Ik zal dat nooit aan de grote klok hangen in het dorp hier, maar ik begrijp het wel.

Ik weet hoe ziek een mens kan worden, hoe wanhopig. En hoe gek (sorry) als je nachten niet slaapt en zelfs stemmen gaat horen.



(Mariss), In tijden van mentale ziekte overzie je niet de gevolgen van zo'n daad. Het is terecht om boos te zijn op iemand, maar misschien helpt de gedachte dat diegene mogelijk vanuit ziekte handelde enigszins.Maar dat is het 'm nou juist. Wie zegt mij dat hij écht mentaal ziek was? En hoe kan het dan dat niemand daar iets van heeft gemerkt? En wat maakte dat hij niet over z'n gevoelens durfde/kon/wilde/mocht praten? Ik ben niet boos op hem, nooit geweest ook. Ik wil het zo graag begrijpen maar het lukt me niet... en dát frustreert.

Haasje, ik heb er wel eens over gedacht om een medium in te schakelen. Maar wij als broodnuchtere drenthen.... nee, ik geloof niet dat een medium meer weet, hoort, (denkt te horen/weten?) dan zijn eigen vrouw en kinderen waar hij een leven mee gedeeld heeft.

Toch bedankt voor de tip, en fijn dat jij er baat bij hebt gehad!



Caira, heftig, jouw verhaal. Ik ben blij te lezen dat je je weer beter voelt en weer enigszins van het leven kan genieten...



Terror, wat vreselijk zeg, de situatie met je moeder. Kan je nog wel slapen van die ellende? Ik kan me ook voorstellen dat je na die al jaren een soort van muur om je heen hebt gebouwd ofzo...



Moondancer, wat een heftig verhaal, je beste vriendin... pfff... ik kan me voorstellen dat je dat ontzettend raakt!



Hoe zit het bij jullie met schuldgevoelens? Ik heb daar zelf gelukkig niet zoveel last van, omdat het mijn oom was en ik niet het gevoel heb dat ik bepaalde signalen heb gemist, of dingen anders had moeten/kunnen doen oid. Zijn vrouw en kinderen daarentegen... zij hebben de maanden voor zijn dood al zo vaak herleefd! Hebben ze iets over het hoofd gezien, hadden ze maar dit, hadden ze maar dat... is dat herkenbaar? (ik wil niemand iets aanpraten, maar dat zullen jullie vast begrijpen.)

Marriss, mijn vriendin voelde zich gelukkig ook niet schuldig. Ze wist waarom hij het deed en ze wist ook dat het op dat moment het beste was.

Dit mens kón niet leven met deze pijn en uit behoud voor zijn vrouw en kinderen heeft hij zijn eigen leven genomen.

Het heeft haar wel 6 jaar therapie en energie gekost maar ze is er als een sterker mens uitgekomen.

En op een rare manier is ze hem zelfs dankbaar. Hij heeft hen beschermd (anders had hij één van hun iets aangedaan, dat weet ze zeker).

Toch speelt schuldgevoel wel vaak een rol, denk ik. Had ik maar....deed ik maar.... waarom heb ik niet.....

Hoi Marriss,

Ik heb wel jarenlang last gehad van schuldgevoelens. Maar een beetje anders dan de meeste nabestaanden denk ik. Ik had namelijk last van overlevingsschuld. Ik had het gevoel dat als er iemand dood moest dat ik dat dan had moeten zijn en niet die vriendin. Ik keek namelijk erg naar haar op: zij durfde dingen die ik niet durfde en zij was qua ontwikkeling veel verder. Ik heb met haar weleens over zelfdoding gepraat omdat ik het leven toen zinloos vond. En zij vond dat ook. Maar zij is op 13 jarige leeftijd daadwerkelijk uit het leven gestapt en ik heb heel lang het gevoel gehad dat het andersom had moeten zijn. Ik had dood gemoeten en zij had moeten leven....



Ik heb ook wel gewone schuldgevoelens gehad: als ik nu dit.... dan...was het misschien anders gelopen. Maar een psychiater zei een keer tegen mij: 'denk jij dat je zoveel invloed op iemand hebt dat jouw acties bepalen of iemand er wel of geen einde aan maakt'. En die vraag heeft me erg geholpen. Want zo veel invloed heb ik niet en al helemaal niet als 12-jarige, wat ik toen was. Ik denk nu ook dat de verantwoordelijkheid om een einde aan je leven te maken altijd bij de persoon zelf ligt. Die persoon zelf maakt de keuze en dat doet de omgeving niet.

@moonlight82; mijn moeder is zeker wel labiel (geweest), vooral in combinatie met drugs. tegenwoordig wat minder, alleen als ze heel erg verdrietig is



@Marriss; ik woon sinds zeven jaar niet meer bij mijn moeder en dat brengt zijn voor-en nadelen met zich mee. voordeel is dat ik niet meer direct wordt geconfronteerd met haar zorgen en problemen. dat is tegelijkertijd ook een nadeel omdat ik er niet meer bij ben, geen invloed meer op haar heb in de zin van positiviteit, en toch ook een deel steun en toeverlaat.

soms lig ik 's nachts wel wakker en maak ik me zorgen om haar. dat ik haar op dat moment moet bellen omdat ze misschien wel een poging doet? vooral veel onzekerheden





over schuldgevoel; eigenlijk constant, omdat ik weet dat ze zulke pogingen niet doet als ik bij haar zou zijn. of tenminste, dat ik wil graag geloven. want anders is er helemaal geen hoop meer? ...