Relaties
alle pijlers
scheiden??????
zaterdag 12 september 2009 om 21:28
Ik ben 29, 7 jaar getrouwd en 14 jaar bij elkaar. Hebben al een lange tijd problemen. Het "geijkte" gevoel van uit elkaar gegroeid zijn. Voor mijzelf geldt daarbij dat ik zelf veranderd ben en het gevoel heb alsof we niet met elkaar meegegroeid zijn. We hadden allebei een tijdlang dit gevoel en hebben en er af en toe over gesproken, maar dan ging het weer door. We zijn verhuisd, omdat we graag in een andere woonplaats wilden wonen en in een ruimer huis.Gaven daar ook een beetje een reden aan. Zo van , je zult zien als we verhuisd en gesettled zijn, gaat het allemaal wel weer beter. Toch werd het er niet anders op. We hadden geen ruzie ofzo, maar gaven elkaar geen zoen meer, kroelden niet meer, hij sliep op de bank onder het mom van ik ga nog even tvkijken. Praatten niet echt over dingen. Leefden allebei een beetje ons eigen leven, als we samen dingen deden was het bij of met vrienden. Plots werd toen mijn vader ernstig, ongeneeslijk en ziek en overleed binnen een half jaar. In dat halfjaar heb vooral ik me afgesloten voor alle problemen die we hadden en heb al mijn energie in mijn vader gestoken. Had ook daar het gevoel alleen voor te staan. Toen de eerste "rouw"periode voorbij was, ging ik me steeds meer irriteren aan dingen, zoals het niet bij elkaar slapen, het gemis van eens spontaan die armen om je heen, lieve dingen zeggen tegen elkaar (deed dat zelf ook niet meer), irritaties over alles zelf moeten doen (dat was altijd al zo, maar plots erger je je eraan), het gevoel alleen te staan, je niet meer geliefd voelen, irritaties aan hemzelf en ga zo nog maar door. Daarbij wilde ik altijd al graag kinderen en hij heeft altijd gezegd nooit kinderen te willen. Daarbij is hij geen prater, geen gevoelsmens, geen denker en is op zich snel tevreden. Ik niet echt. Ben een enorm gevoelsmens, vind het fijn om gevoelens te delen, een knuffeldier en toch wel een perfectionist. Ook kreeg ik sterk het gevoel na het overlijden van mijn vader, is dit het nou? is dit hoe ik de rest van mijn leven wil leven? nee dus. Heb op dat moment eens goed aan de bel getrokken en gezegd zo kan het toch niet langer? Hij was het ermee eens. Was wel erg geschrokken dat ik zo de alarmbellen liet rinkelen en was een beetje verbouwereerd dat ik besloten had even een poosje bij mijn moeder te gaan slapen. Inmiddels ben ik weer thuis. We hebben nu wel veel gepraat. Hij zegt nog evenveel van mij te houden als eerst, ik voel dat daarentegen anders. Ik voel het ook niet van hem.. Verder doet hij wel zijn best om af en toe wat te doen in huis en zegt nu wel kinderen te willen. Op een of andere manier is dat nu voor mij niet zo belangrijk meer. dat hij dingen doet in huis en wel kinderen wil. ik heb nu nog het gevoel vrienden te zijn, maar de liefdevolle relatie die het vroeger was is het niet meer. Mijn neiging is het opgeven en opnieuw beginnen. Maar daar begint ook de angst. Je komt alleen, we hebben gezamenlijke vrienden, die zal je kwijtraken. En wat als je een tijd erna spijt krijgt. en daarbij het gevoel dat je misschien wel eens alleen zou kunnen blijven en niemand meer ontmoet. Heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt en hoe daar uitgekomen.
zaterdag 12 september 2009 om 22:00
Voor mij is trouwen heilig.
Ik was niet getrouwd toen mijn vader overleed, heb het heel erg moeilijk gehad na zijn dood.
Mijn ex was een lieve zorgzame man, maar geen prater, voor mij was hij mijn alles maar kon niet bij hem terecht met mijn gevoelens van gemist van mijn vader.
Dit heeft tot een breuk geleid en nog veel meer ellende, wat ik ook deed we groeiden uitelkaar.
Ik had toendertijd het gevoel dat ik dit niet zou overleven, letterlijk, vader kwijt man weg.
Ben in therapie geweest en dit alles een plaats in mijn leven gegeven, heb nu een lieve knappe man en een prater soms té assertief. Kan soms nog steeds niet geloven dat hij van mijn is.
Ik was niet getrouwd toen mijn vader overleed, heb het heel erg moeilijk gehad na zijn dood.
Mijn ex was een lieve zorgzame man, maar geen prater, voor mij was hij mijn alles maar kon niet bij hem terecht met mijn gevoelens van gemist van mijn vader.
Dit heeft tot een breuk geleid en nog veel meer ellende, wat ik ook deed we groeiden uitelkaar.
Ik had toendertijd het gevoel dat ik dit niet zou overleven, letterlijk, vader kwijt man weg.
Ben in therapie geweest en dit alles een plaats in mijn leven gegeven, heb nu een lieve knappe man en een prater soms té assertief. Kan soms nog steeds niet geloven dat hij van mijn is.
zaterdag 12 september 2009 om 22:14
Ik persoonlijk zou doodongelukkig zijn als ik in jouw situatie zou zitten.
Zou er geen kans zijn op een betere relatie en vervulling van mijn kinderwens dan zou ik weg zijn en voor mezelf kiezen.
Jullie waren nog kinderen toen jullie samen kwamen. De kans erop dat zo'n relatie blijvend is, is niet zo heel erg groot.
Is ook niet vreemd, je hele ontwikkeling moet nog plaatsvinden.
Mocht je besluiten om weg te gaan, dan zal je tzt weer een nieuw leven opbouwen. Misschien dat je ook andere vrienden zult moeten krijgen. Maar het zal goedkomen. Zo gaat dat nl altijd wanneer je besluit om gelukkig te worden.
Wens je veel wijsheid toe.
Zou er geen kans zijn op een betere relatie en vervulling van mijn kinderwens dan zou ik weg zijn en voor mezelf kiezen.
Jullie waren nog kinderen toen jullie samen kwamen. De kans erop dat zo'n relatie blijvend is, is niet zo heel erg groot.
Is ook niet vreemd, je hele ontwikkeling moet nog plaatsvinden.
Mocht je besluiten om weg te gaan, dan zal je tzt weer een nieuw leven opbouwen. Misschien dat je ook andere vrienden zult moeten krijgen. Maar het zal goedkomen. Zo gaat dat nl altijd wanneer je besluit om gelukkig te worden.
Wens je veel wijsheid toe.
Ja, dat vind ik echt.
zaterdag 12 september 2009 om 22:16
Hoi Unlucky. Het lijkt in grote lijnen op het leven van mijn ouders, alleen waren zij een stuk ouder en hadden ze wel kinderen.
Ook uit elkaar gegroeid, mijn vader lag vaak te pitten op de bank, mijn moeder die zich ontwikkelde en zo`n "is dit alles" gevoel had.
Tja, ik kan het niet mooier maken dan het is. Mijn ouders zijn na 24 jaar tóch gescheiden.
Je bent 29 jaar, je kan nog heel veel van je leven maken!
Ik ga niet zeggen, meid ga scheiden.... maar ik proef uit je post dat de koek op is...
Ook uit elkaar gegroeid, mijn vader lag vaak te pitten op de bank, mijn moeder die zich ontwikkelde en zo`n "is dit alles" gevoel had.
Tja, ik kan het niet mooier maken dan het is. Mijn ouders zijn na 24 jaar tóch gescheiden.
Je bent 29 jaar, je kan nog heel veel van je leven maken!
Ik ga niet zeggen, meid ga scheiden.... maar ik proef uit je post dat de koek op is...
zaterdag 12 september 2009 om 22:32
quote:suriparis schreef op 12 september 2009 @ 22:00:
Voor mij is trouwen heilig.
Ik was niet getrouwd toen mijn vader overleed, heb het heel erg moeilijk gehad na zijn dood.
Mijn ex was een lieve zorgzame man, maar geen prater, voor mij was hij mijn alles maar kon niet bij hem terecht met mijn gevoelens van gemist van mijn vader.
Dit heeft tot een breuk geleid en nog veel meer ellende, wat ik ook deed we groeiden uitelkaar.
Ik had toendertijd het gevoel dat ik dit niet zou overleven, letterlijk, vader kwijt man weg.
Ben in therapie geweest en dit alles een plaats in mijn leven gegeven, heb nu een lieve knappe man en een prater soms té assertief. Kan soms nog steeds niet geloven dat hij van mijn is.Dat ik getrouwd ben vind ik een lastig punt idd. Je gaat niet "zomaar" scheiden en voelt ook als een soort van falen. Zo voel ik me nu al een beetje. Dat ik alles kwijt ga raken. Hoe oud was je als ik vragen mag? En hoe heb je je leven erna ingedeeld? Ben bang voor de rest van mijn leven alleen over te blijven. Hoop dan zo dat ik ook zo iemand tegen het lijf loop. Waarvan je denkt, hij past zo enorm bij mij....
Voor mij is trouwen heilig.
Ik was niet getrouwd toen mijn vader overleed, heb het heel erg moeilijk gehad na zijn dood.
Mijn ex was een lieve zorgzame man, maar geen prater, voor mij was hij mijn alles maar kon niet bij hem terecht met mijn gevoelens van gemist van mijn vader.
Dit heeft tot een breuk geleid en nog veel meer ellende, wat ik ook deed we groeiden uitelkaar.
Ik had toendertijd het gevoel dat ik dit niet zou overleven, letterlijk, vader kwijt man weg.
Ben in therapie geweest en dit alles een plaats in mijn leven gegeven, heb nu een lieve knappe man en een prater soms té assertief. Kan soms nog steeds niet geloven dat hij van mijn is.Dat ik getrouwd ben vind ik een lastig punt idd. Je gaat niet "zomaar" scheiden en voelt ook als een soort van falen. Zo voel ik me nu al een beetje. Dat ik alles kwijt ga raken. Hoe oud was je als ik vragen mag? En hoe heb je je leven erna ingedeeld? Ben bang voor de rest van mijn leven alleen over te blijven. Hoop dan zo dat ik ook zo iemand tegen het lijf loop. Waarvan je denkt, hij past zo enorm bij mij....
zaterdag 12 september 2009 om 22:35
quote:Mamasaar schreef op 12 september 2009 @ 22:14:
Ik persoonlijk zou doodongelukkig zijn als ik in jouw situatie zou zitten.
Zou er geen kans zijn op een betere relatie en vervulling van mijn kinderwens dan zou ik weg zijn en voor mezelf kiezen.
Jullie waren nog kinderen toen jullie samen kwamen. De kans erop dat zo'n relatie blijvend is, is niet zo heel erg groot.
Is ook niet vreemd, je hele ontwikkeling moet nog plaatsvinden.
Mocht je besluiten om weg te gaan, dan zal je tzt weer een nieuw leven opbouwen. Misschien dat je ook andere vrienden zult moeten krijgen. Maar het zal goedkomen. Zo gaat dat nl altijd wanneer je besluit om gelukkig te worden.
Wens je veel wijsheid toe.Ik voel me ook doodongelukkig en een beetje radeloos. Weet niet meer wat ik er mee moet en zit ook niet meer op 1 lijn. Praten tegen elkaar maar langs elkaar heen voor je gevoel. Heb ook het gevoel dat ik te jong me zo aan 1 man heb vastgeklampt. Was toen erg verlegen en onzeker. En ben nu juist meer voor mezelf op aan het komen en heb het gevoel dat ik me op een andere heb ontwikkeld dan hij, of andersom. Op emotioneel vlak, op denkgebied en hoe je tegen het leven aankijkt. Dank voor je bericht.
Ik persoonlijk zou doodongelukkig zijn als ik in jouw situatie zou zitten.
Zou er geen kans zijn op een betere relatie en vervulling van mijn kinderwens dan zou ik weg zijn en voor mezelf kiezen.
Jullie waren nog kinderen toen jullie samen kwamen. De kans erop dat zo'n relatie blijvend is, is niet zo heel erg groot.
Is ook niet vreemd, je hele ontwikkeling moet nog plaatsvinden.
Mocht je besluiten om weg te gaan, dan zal je tzt weer een nieuw leven opbouwen. Misschien dat je ook andere vrienden zult moeten krijgen. Maar het zal goedkomen. Zo gaat dat nl altijd wanneer je besluit om gelukkig te worden.
Wens je veel wijsheid toe.Ik voel me ook doodongelukkig en een beetje radeloos. Weet niet meer wat ik er mee moet en zit ook niet meer op 1 lijn. Praten tegen elkaar maar langs elkaar heen voor je gevoel. Heb ook het gevoel dat ik te jong me zo aan 1 man heb vastgeklampt. Was toen erg verlegen en onzeker. En ben nu juist meer voor mezelf op aan het komen en heb het gevoel dat ik me op een andere heb ontwikkeld dan hij, of andersom. Op emotioneel vlak, op denkgebied en hoe je tegen het leven aankijkt. Dank voor je bericht.
zaterdag 12 september 2009 om 22:43
Stel je voor dat je nog 50 jaar zo moet leven....
Ik zou voor mezelf kiezen. Zeker omdat er geen kinderen bij betrokken zijn.
Ik heb genoeg mensen in jouw situatie gezien en allemaal zijn ze dankbaar dat ze de stap hebben durven te nemen om weg te gaan.
Ik wil je geen scheiding aanpraten, dat absoluut niet. Maar ik hoop zo dat je voor je eigen leven en geluk kiest. Op welke manier je dat dan ook moet doen.
Ik zou voor mezelf kiezen. Zeker omdat er geen kinderen bij betrokken zijn.
Ik heb genoeg mensen in jouw situatie gezien en allemaal zijn ze dankbaar dat ze de stap hebben durven te nemen om weg te gaan.
Ik wil je geen scheiding aanpraten, dat absoluut niet. Maar ik hoop zo dat je voor je eigen leven en geluk kiest. Op welke manier je dat dan ook moet doen.
Ja, dat vind ik echt.
zaterdag 12 september 2009 om 23:06
quote:Mamasaar schreef op 12 september 2009 @ 22:43:
Stel je voor dat je nog 50 jaar zo moet leven....
Ik zou voor mezelf kiezen. Zeker omdat er geen kinderen bij betrokken zijn.
Ik heb genoeg mensen in jouw situatie gezien en allemaal zijn ze dankbaar dat ze de stap hebben durven te nemen om weg te gaan.
Ik wil je geen scheiding aanpraten, dat absoluut niet. Maar ik hoop zo dat je voor je eigen leven en geluk kiest. Op welke manier je dat dan ook moet doen. Nog 50 jaar zo leven, wil ik niet...Het is inderdaad angst. Angst om helemaal opnieuw te moeten beginnen. Daarbij speelt ook dat mijn partner wel verder wil met mij. Dat maakt het lastiger, want het is niet leuk om mensen verdriet te doen.
Stel je voor dat je nog 50 jaar zo moet leven....
Ik zou voor mezelf kiezen. Zeker omdat er geen kinderen bij betrokken zijn.
Ik heb genoeg mensen in jouw situatie gezien en allemaal zijn ze dankbaar dat ze de stap hebben durven te nemen om weg te gaan.
Ik wil je geen scheiding aanpraten, dat absoluut niet. Maar ik hoop zo dat je voor je eigen leven en geluk kiest. Op welke manier je dat dan ook moet doen. Nog 50 jaar zo leven, wil ik niet...Het is inderdaad angst. Angst om helemaal opnieuw te moeten beginnen. Daarbij speelt ook dat mijn partner wel verder wil met mij. Dat maakt het lastiger, want het is niet leuk om mensen verdriet te doen.
zaterdag 12 september 2009 om 23:43
Jee. Als ik dit lees denk ik 'wegwezen'. Het huwelijk heilig? Nah. Alleen wat lastiger te ontbinden dan wanneer je gewoon samenwoont. Maar als het op is, is het op, zeker als je pas 29 bent en nu al dat gevoel hebt. Het zal alleen maar sterker worden, dat gevoel. Je bent nu al 14 jaar bij hem, bijna de helft van je leven, vanaf je 15e. Ik kan me voorstellen dat je op je 20e, 25e misschien zelfs andere keuzes zou hebben gemaakt qua partner als je op dat moment single was geweest. En al die dingen waar je vroeger geen punt van maakte (geen prater, geen gevoelsmens, geen knuffelaar) leg je nu onder een vergrootglas en ze irriteren je, ook al een teken dat jouw gevoelens t.a.v. hem aan het veranderen zijn.
Ik denk dat ik in jouw situatie inderdaad voor mezelf zou kiezen. Het feit dat jullie (nog) geen kinderen hebben is nu een groot voordeel, eerlijk gezegd. Jullie kunnen nog relatief makkelijk uit elkaar gaan. Ik weet niet hoe lang geleden jullie verhuisd zijn en of jullie op dit moment in een koop- of in een huurwoning wonen, dus of je er financieel nadeel van ondervindt als jullie uit elkaar gaan zal dan bekeken moeten worden. En of je er spijt van gaat krijgen als jullie uit elkaar gaan, tja, dat weet je nooit. Als ik het zo lees ga je er i.i.g. wel spijt van krijgen als je de situatie laat zoals 'ie is. Is er nog een kans dat als hij zijn best gaat doen, jij opnieuw verliefd op hem gaat worden, of niet?
Ik denk dat ik in jouw situatie inderdaad voor mezelf zou kiezen. Het feit dat jullie (nog) geen kinderen hebben is nu een groot voordeel, eerlijk gezegd. Jullie kunnen nog relatief makkelijk uit elkaar gaan. Ik weet niet hoe lang geleden jullie verhuisd zijn en of jullie op dit moment in een koop- of in een huurwoning wonen, dus of je er financieel nadeel van ondervindt als jullie uit elkaar gaan zal dan bekeken moeten worden. En of je er spijt van gaat krijgen als jullie uit elkaar gaan, tja, dat weet je nooit. Als ik het zo lees ga je er i.i.g. wel spijt van krijgen als je de situatie laat zoals 'ie is. Is er nog een kans dat als hij zijn best gaat doen, jij opnieuw verliefd op hem gaat worden, of niet?
zondag 13 september 2009 om 00:02
Beste Unlucky
Ik ben een man, 21 jr getrouwd en had jou bericht kunnen schrijven, zit exact in dezelfde situatie, zelfde gevoelens, weer helemaal bij nul beginnen, het gevoel van opgeven/falen..
Heb het 7 jaar in deze situatie volgehouden, gehoopt op verandering.
Voor mij wordt het steeds duidelijker dat er geen hoop meer is, en hoe moeilijk het ook wordt om te doen, zelfs erover te beginnen, ik heb het gevoel dat ik niet anders kan, dat ik er anders helemaal stuk aan ga.
Sterkte !
Ik ben een man, 21 jr getrouwd en had jou bericht kunnen schrijven, zit exact in dezelfde situatie, zelfde gevoelens, weer helemaal bij nul beginnen, het gevoel van opgeven/falen..
Heb het 7 jaar in deze situatie volgehouden, gehoopt op verandering.
Voor mij wordt het steeds duidelijker dat er geen hoop meer is, en hoe moeilijk het ook wordt om te doen, zelfs erover te beginnen, ik heb het gevoel dat ik niet anders kan, dat ik er anders helemaal stuk aan ga.
Sterkte !
zondag 13 september 2009 om 00:18
quote:unlucky schreef op 12 september 2009 @ 22:32:
Ben bang voor de rest van mijn leven alleen over te blijven. Hoop dan zo dat ik ook zo iemand tegen het lijf loop. Waarvan je denkt, hij past zo enorm bij mij....Je bent nog maar 29! Je bent nog zo jong. Ik snap het wel, je bent op jonge leeftijd samen gekomen, het is altijd veilig geweest binnen de relatie en nu sta je op het punt om in het diepe te springen. Dapper! En heel verstandig. Lees je post nog eens goed door. Ik denk dat je heel goed weet wat je het liefste wil. Het is jouw leven. Straks tikken de jaren weg zonder dat je het durft. Als ik het zo lees is het ook geen kwestie van een tijdelijke indutting van de relatie of extreme ergernis en ruzie. Het is gewoon op, heb ik het idee. De koek is op. Moeilijk he, zo'n beslissing. Maar meid, je hebt maar 1 leven.
Ben bang voor de rest van mijn leven alleen over te blijven. Hoop dan zo dat ik ook zo iemand tegen het lijf loop. Waarvan je denkt, hij past zo enorm bij mij....Je bent nog maar 29! Je bent nog zo jong. Ik snap het wel, je bent op jonge leeftijd samen gekomen, het is altijd veilig geweest binnen de relatie en nu sta je op het punt om in het diepe te springen. Dapper! En heel verstandig. Lees je post nog eens goed door. Ik denk dat je heel goed weet wat je het liefste wil. Het is jouw leven. Straks tikken de jaren weg zonder dat je het durft. Als ik het zo lees is het ook geen kwestie van een tijdelijke indutting van de relatie of extreme ergernis en ruzie. Het is gewoon op, heb ik het idee. De koek is op. Moeilijk he, zo'n beslissing. Maar meid, je hebt maar 1 leven.
zondag 13 september 2009 om 00:39
Ik heb op het zelfde punt gestaan als jij TO... alleen was ik 31 en had een zoon.
Wij zijn uit elkaar gegaan, mijn ex vond het vreselijk maar ik was al veel en veel verder dan hij. Wij waren ook samen vanaf mijn 16e en ook hetzelfde als jij, ik had het gevoel dat ik verder groeide en hij vond het gewoon prima zoals het was.
Je moet in mijn ogen inderdaad bedenken waar je over 5 jaar wilt staan. Bedenk of je het voor je ziet om samen oud te worden.
Succes... in wat je ook beslist. Denk vooral aan jezelf, maar bedenk ook goed wat hij voor je betekent, ook op de langere termijn, je gooit wel heel veel vertrouwdheid weg als je besluit om op jezelf verder te gaan.
Wij zijn uit elkaar gegaan, mijn ex vond het vreselijk maar ik was al veel en veel verder dan hij. Wij waren ook samen vanaf mijn 16e en ook hetzelfde als jij, ik had het gevoel dat ik verder groeide en hij vond het gewoon prima zoals het was.
Je moet in mijn ogen inderdaad bedenken waar je over 5 jaar wilt staan. Bedenk of je het voor je ziet om samen oud te worden.
Succes... in wat je ook beslist. Denk vooral aan jezelf, maar bedenk ook goed wat hij voor je betekent, ook op de langere termijn, je gooit wel heel veel vertrouwdheid weg als je besluit om op jezelf verder te gaan.
zondag 13 september 2009 om 01:04
Ben 3 jaar geleden gescheiden,met 2 kinderen,waren 25 jaar bij elkaar,ook jong dus,uit elkaar gegroeid,slapen op de bank (herkenbaar)en voor zichzelf kunnen gaan en mij (en de kids) niet meer zien staan...
Verschrikkelijk,hou je niet je hele leven vol hoor....
Je kunt meer dan je denkt,je doet wrs nu al heel veel in je eentje en je kunt meer aan dan je denkt.Als je nu al twijfelt of deze relatie nog wel is wat het moet zijn dan zou ik zeker maar eens goed gaan nadenken wat JIJ nou wilt...is niet makkelijk,maar je moet echt opkomen voor je eigen geluk,de dingen die jij nodig hebt,anders zul je nooit gelukkig met hem worden...
En die vrienden...ach....je leert zo meteen je vrienden kennen,en er zullen vrienden gaan,maar ook in de toekomst weer nieuwe bijkomen,en de vrienden die je niet meer ziet,zijn je echte vrienden nooit geweest...en dus ook je vriendschap niet meer waard...
Verschrikkelijk,hou je niet je hele leven vol hoor....
Je kunt meer dan je denkt,je doet wrs nu al heel veel in je eentje en je kunt meer aan dan je denkt.Als je nu al twijfelt of deze relatie nog wel is wat het moet zijn dan zou ik zeker maar eens goed gaan nadenken wat JIJ nou wilt...is niet makkelijk,maar je moet echt opkomen voor je eigen geluk,de dingen die jij nodig hebt,anders zul je nooit gelukkig met hem worden...
En die vrienden...ach....je leert zo meteen je vrienden kennen,en er zullen vrienden gaan,maar ook in de toekomst weer nieuwe bijkomen,en de vrienden die je niet meer ziet,zijn je echte vrienden nooit geweest...en dus ook je vriendschap niet meer waard...
zondag 13 september 2009 om 08:40
quote:en daarbij het gevoel dat je misschien wel eens alleen zou kunnen blijven en niemand meer ontmoet.
Als je alleen bent kun je nog 'n veel bevredigender leven leiden dan wat jij beschrijft met je huidige partner. Een partner moet 'n aanvulling zijn, geen invulling.
Je bent nog lekker jong en je zit niet aan kinderen vast, dus grijp die kans op vrijheid en ga genieten van 't leven!
Als je alleen bent kun je nog 'n veel bevredigender leven leiden dan wat jij beschrijft met je huidige partner. Een partner moet 'n aanvulling zijn, geen invulling.
Je bent nog lekker jong en je zit niet aan kinderen vast, dus grijp die kans op vrijheid en ga genieten van 't leven!
zondag 13 september 2009 om 09:29
Liever gelukkig alleen dan ongelukkig samen.
Ik was ook ongelukkig in mijn relatie. Maar ik was bang om de relatie te beeindigen, want ik zou vast nooit meer iemand vinden. Daarnaast zou ik de woning kwijtraken waarin ik woonde en het vertrouwde leven wat erbij hoorde.
Al vrij snel na het het verbreken van de relatie vond ik iemand die mij liet zien hoe een relatie hoort te zijn. Deze relatie is stuk gelopen, ik ben een tijd lang single geweest, maar uiteindelijk ben ik iemand tegengekomen die zoveel leuker is dan de andere twee heren bij elkaar. In die tijd dat ik alleen was ben ik gaan studeren, heb een hele leuke vakantie achter de rug en ben veel leuke dingen gaan doen.
Achteraf kan ik zeggen dat ik mij te lang heb vastgeklamd aan mijn eerste relatie die eigenlijk niets voorstelde. Het was meer een moeder-kind relatie.
Het is heel moeilijk om je los te rukken uit deze situatie, maar uiteindelijk krijg je er zoveel meer voor terug. Succes met je beslissing.
Ik was ook ongelukkig in mijn relatie. Maar ik was bang om de relatie te beeindigen, want ik zou vast nooit meer iemand vinden. Daarnaast zou ik de woning kwijtraken waarin ik woonde en het vertrouwde leven wat erbij hoorde.
Al vrij snel na het het verbreken van de relatie vond ik iemand die mij liet zien hoe een relatie hoort te zijn. Deze relatie is stuk gelopen, ik ben een tijd lang single geweest, maar uiteindelijk ben ik iemand tegengekomen die zoveel leuker is dan de andere twee heren bij elkaar. In die tijd dat ik alleen was ben ik gaan studeren, heb een hele leuke vakantie achter de rug en ben veel leuke dingen gaan doen.
Achteraf kan ik zeggen dat ik mij te lang heb vastgeklamd aan mijn eerste relatie die eigenlijk niets voorstelde. Het was meer een moeder-kind relatie.
Het is heel moeilijk om je los te rukken uit deze situatie, maar uiteindelijk krijg je er zoveel meer voor terug. Succes met je beslissing.
zondag 13 september 2009 om 10:36
Ik herken een aantal punten bij mezelf zeker in jou..! Ik had altijd het gevoel dat als ik tegen mijn man zou zeggen ik ga bij je weg dat ie de schouders zou ophalen en zou zeggen prima; toedeledokie..!
Had het ook nodig, een aai over de bol, spontaan een kus noem maar op.. het gevoel dat je iemand bent, het gevoel dat ie van je houdt en geinteresseerd is in jouw als partner..! Heb hem dit een aantal x proberen duidelijk te maken, maar goed dan moet je praten en dat is eng dus...! .. uiteindelijk ben ik via internet een andere man tegengekomen en verliefd op geworden. Heb hem uiteindelijk nooit ontmoet, man is er achter gekomen en is zich rot geschrokken en is met beide benen op de grond terecht gekomen.! Bleek dus toch heel veel van me te houden en me niet kwijt te willen..! Het gaat nu heel goed maar jammer dat het op kwartje op deze manier bij hem moest vallen..!
Had het ook nodig, een aai over de bol, spontaan een kus noem maar op.. het gevoel dat je iemand bent, het gevoel dat ie van je houdt en geinteresseerd is in jouw als partner..! Heb hem dit een aantal x proberen duidelijk te maken, maar goed dan moet je praten en dat is eng dus...! .. uiteindelijk ben ik via internet een andere man tegengekomen en verliefd op geworden. Heb hem uiteindelijk nooit ontmoet, man is er achter gekomen en is zich rot geschrokken en is met beide benen op de grond terecht gekomen.! Bleek dus toch heel veel van me te houden en me niet kwijt te willen..! Het gaat nu heel goed maar jammer dat het op kwartje op deze manier bij hem moest vallen..!
maandag 14 september 2009 om 17:07
wat een herkenning he.
jong bij elkaar; je raakt in een moeder-zoon relatie omdat manlief nog niet op eigen benen heeft gestaan en jou als 2e moeder gaat zien, je doet immers graag de huishoudelijke taken.
dan kom je erachter dat hij eigelijk vrij weinig doet in het huishouden dus hee je kan het best alleen..
wat kan je nog meer alleen?
wonen?
hmm misschien wel.. maar dan komen de angsten.. kan ik wel zonder hem?
er is geen tot weinig intimiteit meer, weinig gesprek(stof), geen spontaniteit misschien soms een gezamelijk grapje tussendoor maar dat is nog het meest te vergelijken met een broer-zus momentje.
diepe gevoelens van rouw gaan er in je om want je bent in je hoofd al aan het loslaten, emotionele verbintenis die je mist probeer je in een ander te zoeken, buiten je relatie.. en dan kom je erachter dat dit echt niet alles is omdat je bij de eerste de beste man eigelijk al meer zin hebt om jezelf vrouw te voelen dan bij je eigen mannetje.
je kan je geen vrouw voelen, en je kan je geen meisje voelen.
hij kan zich ook geen man voelen, want jij staat als het ware boven hem (moeder - rol)
en nu....
weet je al wat je gaat doen.. na al deze verhalen waarin je jezelf zal herkennen?
jong bij elkaar; je raakt in een moeder-zoon relatie omdat manlief nog niet op eigen benen heeft gestaan en jou als 2e moeder gaat zien, je doet immers graag de huishoudelijke taken.
dan kom je erachter dat hij eigelijk vrij weinig doet in het huishouden dus hee je kan het best alleen..
wat kan je nog meer alleen?
wonen?
hmm misschien wel.. maar dan komen de angsten.. kan ik wel zonder hem?
er is geen tot weinig intimiteit meer, weinig gesprek(stof), geen spontaniteit misschien soms een gezamelijk grapje tussendoor maar dat is nog het meest te vergelijken met een broer-zus momentje.
diepe gevoelens van rouw gaan er in je om want je bent in je hoofd al aan het loslaten, emotionele verbintenis die je mist probeer je in een ander te zoeken, buiten je relatie.. en dan kom je erachter dat dit echt niet alles is omdat je bij de eerste de beste man eigelijk al meer zin hebt om jezelf vrouw te voelen dan bij je eigen mannetje.
je kan je geen vrouw voelen, en je kan je geen meisje voelen.
hij kan zich ook geen man voelen, want jij staat als het ware boven hem (moeder - rol)
en nu....
weet je al wat je gaat doen.. na al deze verhalen waarin je jezelf zal herkennen?
maandag 14 september 2009 om 20:19
quote:Cynthia5 schreef op 14 september 2009 @ 17:07:
wat een herkenning he.
jong bij elkaar; je raakt in een moeder-zoon relatie omdat manlief nog niet op eigen benen heeft gestaan en jou als 2e moeder gaat zien, je doet immers graag de huishoudelijke taken.
dan kom je erachter dat hij eigelijk vrij weinig doet in het huishouden dus hee je kan het best alleen..
wat kan je nog meer alleen?
wonen?
hmm misschien wel.. maar dan komen de angsten.. kan ik wel zonder hem?
er is geen tot weinig intimiteit meer, weinig gesprek(stof), geen spontaniteit misschien soms een gezamelijk grapje tussendoor maar dat is nog het meest te vergelijken met een broer-zus momentje.
diepe gevoelens van rouw gaan er in je om want je bent in je hoofd al aan het loslaten, emotionele verbintenis die je mist probeer je in een ander te zoeken, buiten je relatie.. en dan kom je erachter dat dit echt niet alles is omdat je bij de eerste de beste man eigelijk al meer zin hebt om jezelf vrouw te voelen dan bij je eigen mannetje.
je kan je geen vrouw voelen, en je kan je geen meisje voelen.
hij kan zich ook geen man voelen, want jij staat als het ware boven hem (moeder - rol)
en nu....
weet je al wat je gaat doen.. na al deze verhalen waarin je jezelf zal herkennen?Absoluut herkenbaar. Ik heb zo'n dubbel gevoel. Je wil hem aan de andere kant niet kwijt, want je bent al zo lang bij hem en hij is toch je vriend. je hebt zo je leven opgebouwd en je gezamenlijke vrienden die je niet kwijt wil. is ook moeilijk voor hem want hij begrijpt niet wat je exact bedoelt wat je mist. en komt er nog wel een ander die je wel kan geven wat je zoekt? dus twijfel over lekker opnieuw beginnen of blijven en genoegen nemen wat je hebt? denk niet dat ik daar ooit uitkom maar gewoonweg een keuze moet maken.
wat een herkenning he.
jong bij elkaar; je raakt in een moeder-zoon relatie omdat manlief nog niet op eigen benen heeft gestaan en jou als 2e moeder gaat zien, je doet immers graag de huishoudelijke taken.
dan kom je erachter dat hij eigelijk vrij weinig doet in het huishouden dus hee je kan het best alleen..
wat kan je nog meer alleen?
wonen?
hmm misschien wel.. maar dan komen de angsten.. kan ik wel zonder hem?
er is geen tot weinig intimiteit meer, weinig gesprek(stof), geen spontaniteit misschien soms een gezamelijk grapje tussendoor maar dat is nog het meest te vergelijken met een broer-zus momentje.
diepe gevoelens van rouw gaan er in je om want je bent in je hoofd al aan het loslaten, emotionele verbintenis die je mist probeer je in een ander te zoeken, buiten je relatie.. en dan kom je erachter dat dit echt niet alles is omdat je bij de eerste de beste man eigelijk al meer zin hebt om jezelf vrouw te voelen dan bij je eigen mannetje.
je kan je geen vrouw voelen, en je kan je geen meisje voelen.
hij kan zich ook geen man voelen, want jij staat als het ware boven hem (moeder - rol)
en nu....
weet je al wat je gaat doen.. na al deze verhalen waarin je jezelf zal herkennen?Absoluut herkenbaar. Ik heb zo'n dubbel gevoel. Je wil hem aan de andere kant niet kwijt, want je bent al zo lang bij hem en hij is toch je vriend. je hebt zo je leven opgebouwd en je gezamenlijke vrienden die je niet kwijt wil. is ook moeilijk voor hem want hij begrijpt niet wat je exact bedoelt wat je mist. en komt er nog wel een ander die je wel kan geven wat je zoekt? dus twijfel over lekker opnieuw beginnen of blijven en genoegen nemen wat je hebt? denk niet dat ik daar ooit uitkom maar gewoonweg een keuze moet maken.
dinsdag 15 september 2009 om 21:36
daar kom je ook niet uit. niemand gaat de keuze namelijk voor je maken. en zelfs al maakt iemand de keuze voor je, bedenk je maar eens in.
a. ..........
of
b. ..........
no way dat 1 van beiden dicht bij je hart ligt. je bent er gewoon nog niet. je bent nog niet sterk genoeg maar wel op het cruciale punt dat anderen vinden dat je hem aan het lijntje houdt wanneer je hen vertelt van je twijfels. dus laat het op zijn beloop. je hoeft het niet morgen de doen. het kwartje gaat vallen binnen nu een paar maanden maar als hij gevallen is moet je voor jezelf VERDER en verder werken naar een punt waarin het voor jou het beste is om hieruit te komen want je leeft voor jezelf.
a. ..........
of
b. ..........
no way dat 1 van beiden dicht bij je hart ligt. je bent er gewoon nog niet. je bent nog niet sterk genoeg maar wel op het cruciale punt dat anderen vinden dat je hem aan het lijntje houdt wanneer je hen vertelt van je twijfels. dus laat het op zijn beloop. je hoeft het niet morgen de doen. het kwartje gaat vallen binnen nu een paar maanden maar als hij gevallen is moet je voor jezelf VERDER en verder werken naar een punt waarin het voor jou het beste is om hieruit te komen want je leeft voor jezelf.
donderdag 17 september 2009 om 21:28
quote:Cynthia5 schreef op 15 september 2009 @ 21:36:
daar kom je ook niet uit. niemand gaat de keuze namelijk voor je maken. en zelfs al maakt iemand de keuze voor je, bedenk je maar eens in.
a. ..........
of
b. ..........
no way dat 1 van beiden dicht bij je hart ligt. je bent er gewoon nog niet. je bent nog niet sterk genoeg maar wel op het cruciale punt dat anderen vinden dat je hem aan het lijntje houdt wanneer je hen vertelt van je twijfels. dus laat het op zijn beloop. je hoeft het niet morgen de doen. het kwartje gaat vallen binnen nu een paar maanden maar als hij gevallen is moet je voor jezelf VERDER en verder werken naar een punt waarin het voor jou het beste is om hieruit te komen want je leeft voor jezelf.ik heb het gevoel dat het kwartje wel gevallen is...maar toch heb je angst en twijfel, neem je wel het juiste besluit. hoe lang moet je het anders nog laten voortduren? als je nu ziet dat je je er zelf gewoon niet voor de volle 100% voor kan geven?
daar kom je ook niet uit. niemand gaat de keuze namelijk voor je maken. en zelfs al maakt iemand de keuze voor je, bedenk je maar eens in.
a. ..........
of
b. ..........
no way dat 1 van beiden dicht bij je hart ligt. je bent er gewoon nog niet. je bent nog niet sterk genoeg maar wel op het cruciale punt dat anderen vinden dat je hem aan het lijntje houdt wanneer je hen vertelt van je twijfels. dus laat het op zijn beloop. je hoeft het niet morgen de doen. het kwartje gaat vallen binnen nu een paar maanden maar als hij gevallen is moet je voor jezelf VERDER en verder werken naar een punt waarin het voor jou het beste is om hieruit te komen want je leeft voor jezelf.ik heb het gevoel dat het kwartje wel gevallen is...maar toch heb je angst en twijfel, neem je wel het juiste besluit. hoe lang moet je het anders nog laten voortduren? als je nu ziet dat je je er zelf gewoon niet voor de volle 100% voor kan geven?
maandag 21 september 2009 om 16:25
quote:raiden schreef op 17 september 2009 @ 23:35:
Hey unlucky,
Ik wilde even vragen houd je nog van hem? En zo ja als je partner of als je man en je geliefde? Ik lees namelijk nergens dat je nog van hem houdt als je geliefde.Tja, vind het moeilijk dat verschil te zien. Hij is mijn eerste liefde en weet niet hoe het anders is. Denk dat ik van hem houd als mijn partner. Voel me niet meer tot hem aangetrokken. Dat je je niet meer verliefd voelt snap ik. Dat gaat over. Maar verder...
Hey unlucky,
Ik wilde even vragen houd je nog van hem? En zo ja als je partner of als je man en je geliefde? Ik lees namelijk nergens dat je nog van hem houdt als je geliefde.Tja, vind het moeilijk dat verschil te zien. Hij is mijn eerste liefde en weet niet hoe het anders is. Denk dat ik van hem houd als mijn partner. Voel me niet meer tot hem aangetrokken. Dat je je niet meer verliefd voelt snap ik. Dat gaat over. Maar verder...
dinsdag 22 september 2009 om 20:56
quote:marijn_81 schreef op 13 september 2009 @ 00:18:
[...]
Je bent nog maar 29! Je bent nog zo jong. Ik snap het wel, je bent op jonge leeftijd samen gekomen, het is altijd veilig geweest binnen de relatie en nu sta je op het punt om in het diepe te springen. Dapper! En heel verstandig. Lees je post nog eens goed door. Ik denk dat je heel goed weet wat je het liefste wil. Het is jouw leven. Straks tikken de jaren weg zonder dat je het durft. Als ik het zo lees is het ook geen kwestie van een tijdelijke indutting van de relatie of extreme ergernis en ruzie. Het is gewoon op, heb ik het idee. De koek is op. Moeilijk he, zo'n beslissing. Maar meid, je hebt maar 1 leven.Dat gevoel heb ik sterk. Daarbij heb ik het gevoel dat we beiden anders in het leven zijn gaan staan, vooral ik dan. Haal niet voldoende uit mijn relatie heb ik het gevoel. Niet blij meer zijn als ik hem zie, niet de behoefte voelen om hem te zoenen, knuffelen etc. Maar mijn man vind van niet. Hij is blij als hij me ziet. Maar is geen knuffelaar, nooit geweest. Hij vind dat ik me er niet genoeg voor inzet. Bovendien zegt hij, je gaat nog wel eens op je bek. Andere keer zegt hij laten we maar gewoon stoppen. Ik voel het van jou ook dat je niet (genoeg) meer van me houdt. En dan zegt hij: dan kun je een nieuw vriendje zoeken die perfect op je aansluit, en je komt er nog wel achter. Dat soort dingen. Hoe ga je daar nu mee om?
[...]
Je bent nog maar 29! Je bent nog zo jong. Ik snap het wel, je bent op jonge leeftijd samen gekomen, het is altijd veilig geweest binnen de relatie en nu sta je op het punt om in het diepe te springen. Dapper! En heel verstandig. Lees je post nog eens goed door. Ik denk dat je heel goed weet wat je het liefste wil. Het is jouw leven. Straks tikken de jaren weg zonder dat je het durft. Als ik het zo lees is het ook geen kwestie van een tijdelijke indutting van de relatie of extreme ergernis en ruzie. Het is gewoon op, heb ik het idee. De koek is op. Moeilijk he, zo'n beslissing. Maar meid, je hebt maar 1 leven.Dat gevoel heb ik sterk. Daarbij heb ik het gevoel dat we beiden anders in het leven zijn gaan staan, vooral ik dan. Haal niet voldoende uit mijn relatie heb ik het gevoel. Niet blij meer zijn als ik hem zie, niet de behoefte voelen om hem te zoenen, knuffelen etc. Maar mijn man vind van niet. Hij is blij als hij me ziet. Maar is geen knuffelaar, nooit geweest. Hij vind dat ik me er niet genoeg voor inzet. Bovendien zegt hij, je gaat nog wel eens op je bek. Andere keer zegt hij laten we maar gewoon stoppen. Ik voel het van jou ook dat je niet (genoeg) meer van me houdt. En dan zegt hij: dan kun je een nieuw vriendje zoeken die perfect op je aansluit, en je komt er nog wel achter. Dat soort dingen. Hoe ga je daar nu mee om?
