Psyche
alle pijlers
Omgaan met zelfdoding / nabestaande en betrokkenen
vrijdag 11 september 2009 om 23:14
Ik ben diaantje , ik heb helaas als betrokkene veel ervaring met zelfdoding.
Mijn moeder zit al 22 jaar in een inrichting en heeft meedere pogingen gedaan haar zelf van het leven te beroven.
Mij heeft het getekend, wat is jou verhaal?
En hoe ga je er mee om?
Mijn moeder zit al 22 jaar in een inrichting en heeft meedere pogingen gedaan haar zelf van het leven te beroven.
Mij heeft het getekend, wat is jou verhaal?
En hoe ga je er mee om?
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
zondag 13 september 2009 om 01:26
quote:haaasje schreef op 12 september 2009 @ 16:48:
[...]
Mooi dat je schrijft dat het nu weer een stuk beter met je gaat... en dat je inderdaad de mensen die tóen suïcide pleegden dat ook had gegund. Daar hadden we het gisteravond ook over: wanneer is de tijd rijp om eruit te stappen en hoe weet je zeker dat het nooit meer leuk word!
Of zoals iemand eerder schreef: suïcide kan een definitieve oplossing zijn voor een tijdelijk probleem.
Ik ben blij te lezen dat het leven weer de moeite waard is voor je! You go girl!!
Bedankt!
Omdat ik het leven nu weer de moeite waard vind, vind ik het ook heel moeilijk als mensen er een eind aan maken. Ik heb namelijk zelf ervaren dat het na vele ellendige jaren toch beter met je kan gaan. Ik heb ook heel lang gedacht: het wordt nooit meer wat met mij, het blijft altijd zo ellendig, er is geen hoop voor mij. Ondanks dat er heel veel ellendige dingen zijn gebeurd in mijn leven vind ik het leven toch de moeite waard. Dus als je dan vraagt: wanneer is de tijd rijp om eruit te stappen? Dan zeg ik: nooit. Want je weet nooit of het nooit meer leuk wordt. Je denkt het te weten (dat hoort bij een ernstige depressie) maar je kunt het niet weten. Niemand weet namelijk wat de toekomst zal brengen.
[...]
Mooi dat je schrijft dat het nu weer een stuk beter met je gaat... en dat je inderdaad de mensen die tóen suïcide pleegden dat ook had gegund. Daar hadden we het gisteravond ook over: wanneer is de tijd rijp om eruit te stappen en hoe weet je zeker dat het nooit meer leuk word!
Of zoals iemand eerder schreef: suïcide kan een definitieve oplossing zijn voor een tijdelijk probleem.
Ik ben blij te lezen dat het leven weer de moeite waard is voor je! You go girl!!
Bedankt!
Omdat ik het leven nu weer de moeite waard vind, vind ik het ook heel moeilijk als mensen er een eind aan maken. Ik heb namelijk zelf ervaren dat het na vele ellendige jaren toch beter met je kan gaan. Ik heb ook heel lang gedacht: het wordt nooit meer wat met mij, het blijft altijd zo ellendig, er is geen hoop voor mij. Ondanks dat er heel veel ellendige dingen zijn gebeurd in mijn leven vind ik het leven toch de moeite waard. Dus als je dan vraagt: wanneer is de tijd rijp om eruit te stappen? Dan zeg ik: nooit. Want je weet nooit of het nooit meer leuk wordt. Je denkt het te weten (dat hoort bij een ernstige depressie) maar je kunt het niet weten. Niemand weet namelijk wat de toekomst zal brengen.
zondag 13 september 2009 om 12:29
quote:haaasje schreef op 12 september 2009 @ 13:19:
Moondancer, wat een afschuwelijk verhaal!! Je beste vriendin! Ik kan me voorstellen dat dit je heel, heel erg geraakt heeft. Net nu de diagnose er was, net nu er hulp binnen handbereik kon komen.
Wat prachtig aan één kant, die kaart die ze voor jullie allen heeft geschreven.
Weer je, er bestaan van die beschermengeltjes. Van die mooie, lieve subtiele sieraadjes die je ter hoogte van je schouder als broche kunt dragen.
Misschien kan je er een kopen voor jezelf, met de steen van je vriendins sterrebeeld erin? (ik ga kijken of ik een plaatje kan vinden voor je) ik heb hem bij een reformzaak vandaan, ik heb er een voor mijn vriendin gekocht en zij één voor mij.
Welllicht geeft dat een klein beetje troost, dat ze een beetje bij je is??
Bedankt Haasje voor dit lieve en ook goede advies. Ik zit er zelf aan te denken om een klein engeltje op mijn schouderblad te laten tatoeeren om haar te gedenken. Als ik dat een jaar na haar dood nog wil ga ik het doen.
Heel lief van je om zo mee te denken.
Moondancer, wat een afschuwelijk verhaal!! Je beste vriendin! Ik kan me voorstellen dat dit je heel, heel erg geraakt heeft. Net nu de diagnose er was, net nu er hulp binnen handbereik kon komen.
Wat prachtig aan één kant, die kaart die ze voor jullie allen heeft geschreven.
Weer je, er bestaan van die beschermengeltjes. Van die mooie, lieve subtiele sieraadjes die je ter hoogte van je schouder als broche kunt dragen.
Misschien kan je er een kopen voor jezelf, met de steen van je vriendins sterrebeeld erin? (ik ga kijken of ik een plaatje kan vinden voor je) ik heb hem bij een reformzaak vandaan, ik heb er een voor mijn vriendin gekocht en zij één voor mij.
Welllicht geeft dat een klein beetje troost, dat ze een beetje bij je is??
Bedankt Haasje voor dit lieve en ook goede advies. Ik zit er zelf aan te denken om een klein engeltje op mijn schouderblad te laten tatoeeren om haar te gedenken. Als ik dat een jaar na haar dood nog wil ga ik het doen.
Heel lief van je om zo mee te denken.
zondag 13 september 2009 om 21:23
zondag 13 september 2009 om 21:58
Ik ben echt geschokt over de hoeveelheid leed die in korte tijd op dit topic is beschreven. Jullie verhalen zijn in- en intriest en ik vind hoe jullie ermee omgaan enorm dapper.
Ik wilde alleen nog voorzichtigjes toevoegen dat mensen met een minder duidelijk verhaal, met een gelukkige jeugd en veel zonneschijn, maar desondanks dezelfde wens (ooit), dezelfde pijn hebben (gehad) en ook in dit topic thuishoren, op welke manier dat per persoon ook past. Dat klinkt misschien een beetje jaren '70-macramé-actig, maar een paar jaar geleden zou ik geïntimideerd zijn geweest door zoveel evident verdriet en had ik mijn mond moeten houden van mezelf, terwijl dat jullie bedoeling helemaal niet is. Dit is dus zeker geen vingerwijzing, maar juist meer een welkom-mat.
Ik wilde alleen nog voorzichtigjes toevoegen dat mensen met een minder duidelijk verhaal, met een gelukkige jeugd en veel zonneschijn, maar desondanks dezelfde wens (ooit), dezelfde pijn hebben (gehad) en ook in dit topic thuishoren, op welke manier dat per persoon ook past. Dat klinkt misschien een beetje jaren '70-macramé-actig, maar een paar jaar geleden zou ik geïntimideerd zijn geweest door zoveel evident verdriet en had ik mijn mond moeten houden van mezelf, terwijl dat jullie bedoeling helemaal niet is. Dit is dus zeker geen vingerwijzing, maar juist meer een welkom-mat.
anoniem_74434 wijzigde dit bericht op 13-09-2009 22:12
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
% gewijzigd
zondag 13 september 2009 om 22:28
quote:Marriss schreef op 12 september 2009 @ 18:05:
[...]
Maar dat is het 'm nou juist. Wie zegt mij dat hij écht mentaal ziek was? En hoe kan het dan dat niemand daar iets van heeft gemerkt? En wat maakte dat hij niet over z'n gevoelens durfde/kon/wilde/mocht praten? Ik ben niet boos op hem, nooit geweest ook. Ik wil het zo graag begrijpen maar het lukt me niet... en dát frustreert.
Wat een vragen, en je zult er waarschijnlijk nooit meer antwoord op krijgen. Heel moeilijk.
Nee, ik weet (natuurlijk) ook niet of hij mentaal ziek was. Bij mijn kennis was dat het geval (die zou bijna opgenomen worden) en bij de mensen die ik ken van opname ook. (Nouja, wanneer is iemand ziek, het was duidelijk dat er psychische problemen waren).
Heel raar inderdaad als niemand iets gemerkt heeft aan hem, voordat hij een einde aan zijn leven maakte.
Sterkte.
[...]
Maar dat is het 'm nou juist. Wie zegt mij dat hij écht mentaal ziek was? En hoe kan het dan dat niemand daar iets van heeft gemerkt? En wat maakte dat hij niet over z'n gevoelens durfde/kon/wilde/mocht praten? Ik ben niet boos op hem, nooit geweest ook. Ik wil het zo graag begrijpen maar het lukt me niet... en dát frustreert.
Wat een vragen, en je zult er waarschijnlijk nooit meer antwoord op krijgen. Heel moeilijk.
Nee, ik weet (natuurlijk) ook niet of hij mentaal ziek was. Bij mijn kennis was dat het geval (die zou bijna opgenomen worden) en bij de mensen die ik ken van opname ook. (Nouja, wanneer is iemand ziek, het was duidelijk dat er psychische problemen waren).
Heel raar inderdaad als niemand iets gemerkt heeft aan hem, voordat hij een einde aan zijn leven maakte.
Sterkte.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 13 september 2009 om 22:53
Oei, een onderwerp wat mijn hart ook altijd even doet overslaan. Mijn moeder is overleden door suicide, dit jaar alweer 18 jaar geleden. Ik was 19 en had een jeugd met ups en veel downs met haar achter de rug, maar toch heb ik dit niet echt aan zien komen. Maar ze was zo labiel, zo triest en totaal zonder levensvreugde dat het ook niet echt verrassend was, maar ja dat zie je op die leeftijd niet. Ik blijf het altijd heel erg vinden dat er in die tijd zo weinig adequate hulp was, een gezin wat totaal ontwricht is door iemand met een psychische aandoening die dagen/wekenlang alles op zijn kop zetten, aan de drank was, om zich heen schopte en sloeg en daarna was alles maandenlang weer gewoon, gezellig met een moeder die wachtte met een kopje thee als je uit school kwam.Maar daaronder moet zoveel verdriet hebben gezeten wat er dan 1x in de zoveel tijd weer uitkwam en van een huisarts of politie die regelmatig langs kwam om de gemoederen te bedaren werd weinig ondernomen. Ik mis mijn moeder nog iedere dag, maar ben ook blij dat er rust in ons leven is gekomen, dat is heel erg tegenstrijdig. Ik heb mij ook jarenlang (en nog wel!) schuldig gevoeld dat ik niet meer voor haar heb kunnen doen, ook een gevoel dat ze ons niet waard vond om voor door te leven, maar als je zo ziek bent als zij was, dan speelt dat niet eens meer waarschijnlijk, dan zoek je rust, leegte, niets meer voelen en dat is haar dus na 1 poging gelukt, ook al zullen wij nooit weten of dit een slecht gelukte schreeuw om aandacht was of meteen doeltreffend raak is geweest. Mijn moeder is vredig in haar eigen bed ingeslapen na het innemen van behoorlijk zware medicijnen die ze eindelijk net sinds een paar maanden via de RIAGG had gekregen . Ze was het jaar daarvoor gescheiden van mijn vader en ik vond het echt heel goed dat ze wel eindelijk inzag dat ze hulp nodig had, maar misschien is het haar dus wel alleen te doen geweest om die medicatie, dat zullen we nooit weten. Zo'n treurig leven, zo jong geeindigd, ze was pas 42
Risotje
Risotje
zondag 13 september 2009 om 23:03
Ik snap wel wat je bedoelt met die andere tijd en zorg. (Voor mij werkt het haast andersom: als er 15 jaar geleden internet was geweest, had ik denk ik niet meer geleefd, zo naarstig op zoek als ik was naar een manier om te gaan, maar de trein niet aandurfde.)quote:risotje schreef op 13 september 2009 @ 22:53:
Ik heb mij ook jarenlang (en nog wel!) schuldig gevoeld dat ik niet meer voor haar heb kunnen doen, ook een gevoel dat ze ons niet waard vond om voor door te leven, maar als je zo ziek bent als zij was, dan speelt dat niet eens meer waarschijnlijk, dan zoek je rust, leegte, niets meer voelen Of misschien leefde zij juist in de overtuiging jullie goed te doen door hier niet meer te zijn. Jullie waren haar wel waard, zij was jullie niet meer waard. In haar ogen dan.
Ik heb mij ook jarenlang (en nog wel!) schuldig gevoeld dat ik niet meer voor haar heb kunnen doen, ook een gevoel dat ze ons niet waard vond om voor door te leven, maar als je zo ziek bent als zij was, dan speelt dat niet eens meer waarschijnlijk, dan zoek je rust, leegte, niets meer voelen Of misschien leefde zij juist in de overtuiging jullie goed te doen door hier niet meer te zijn. Jullie waren haar wel waard, zij was jullie niet meer waard. In haar ogen dan.
zondag 13 september 2009 om 23:07
risotje, jeetje wat een verhaal 
wat een ontzettend nare afloop
ik herken wel wat je schrijft; periodes richting de put (incl drank, drugs, dagenlang wegblijven) en periodes waarin ze weer een moeder, lieve moeder is, die wacht met thee als je thuiskomt
als ik wist hoe ik zo'n knuffel-icoontje kon maken, dan deed ik het
*knuffel
wat een ontzettend nare afloopik herken wel wat je schrijft; periodes richting de put (incl drank, drugs, dagenlang wegblijven) en periodes waarin ze weer een moeder, lieve moeder is, die wacht met thee als je thuiskomt
als ik wist hoe ik zo'n knuffel-icoontje kon maken, dan deed ik het
*knuffel
zondag 13 september 2009 om 23:10
quote:haaasje schreef op 12 september 2009 @ 00:31:
Misschien is egoïsme inderdaad geen goed woord. Sorry voor degenen die ik gekwetst heb met dit woord, dat was niet mijn bedoeling.
Ik ben ervan overtuigd dat mensen suïcide plegen omdat ze het echt verschrikkelijk helemaal niet meer zien zitten.
Ik bedoel, als je ervoor kiest om je kinderen moederloos op te laten voeden, dan moet je heel heel diep zitten,dat besef ik goed.
Degene die uiteindelijk de beslissing neemt, doet dat om zelf van de pijn af te zijn en dat bedoelde ik met egoïstisch. Maar ik zal het woord niet meer gebruiken, het is ongepast in deze context.
Ik quote mijn hele post nog even, rood met wit. En ja, ik sta nog steeds achter mijn woorden.
Met alle respect uiteraard....degene die zichzelf van het leven beroofd doet dit -in mijn optiek- uiteindelijk om van de pijn en het leed wat leven met zich meebrengt af te zijn.
En ik hoop niet dat ik iemand daarmee kwets, is dat wel het geval dan hoor ik het graag.
Het is en blijft een delicaat onderwerp en ik wil niemand voor het hoofd stoten.
Misschien is egoïsme inderdaad geen goed woord. Sorry voor degenen die ik gekwetst heb met dit woord, dat was niet mijn bedoeling.
Ik ben ervan overtuigd dat mensen suïcide plegen omdat ze het echt verschrikkelijk helemaal niet meer zien zitten.
Ik bedoel, als je ervoor kiest om je kinderen moederloos op te laten voeden, dan moet je heel heel diep zitten,dat besef ik goed.
Degene die uiteindelijk de beslissing neemt, doet dat om zelf van de pijn af te zijn en dat bedoelde ik met egoïstisch. Maar ik zal het woord niet meer gebruiken, het is ongepast in deze context.
Ik quote mijn hele post nog even, rood met wit. En ja, ik sta nog steeds achter mijn woorden.
Met alle respect uiteraard....degene die zichzelf van het leven beroofd doet dit -in mijn optiek- uiteindelijk om van de pijn en het leed wat leven met zich meebrengt af te zijn.
En ik hoop niet dat ik iemand daarmee kwets, is dat wel het geval dan hoor ik het graag.
Het is en blijft een delicaat onderwerp en ik wil niemand voor het hoofd stoten.
zondag 13 september 2009 om 23:19
Zo, voortuin gedaan. Keuken bijna helemaal (maar dan doe ik ook echt alles)......even weer wat ruimte in het hoofd.
Wat is het moeilijk. Schuld? Ja, jarenlang. Boos? Ja, want ondanks de incest; het vinden van mijn moeder op mijn elfde; noodgedwongen naar het buitenland verhuizen; pleeggezinnen, internaten; aantal jaar op straat leven; totaal alleen zijn op deze wereld; zwanger raken op mijn zeventiende; geworstel alleen met mijn 2 kinderen, toch proberen een opleiding te volgen; persoonlijkheidsstoornis, depressie, angsten,; uiteindelijk afgekeurd.............moet ik er niet aan denken dit mijn kinderen aan te doen.
En dit vind ik het moeilijkst te accepteren. Ik weet dat het toen een andere tijd was (geen internet). Ik weet dat ook zij een rotjeugd had. Ik weet dat ze geen leven bij mijn vader had, ik weet....maar toch.....
Hoe gaan jullie daar mee om, vooral degene die een ouder verloren heeft? Ik heb daarvoor al geen kind kunnen zijn, maar daarna al helemaal niet meer....en daar heb ik nu (op mijn 42ste nog last van)
Aan de ene kant kan ik enorm veel empathie voelen voor iemand die het moeilijk heeft, aan de andere kant kan ik zo boos worden op mensen die, in mijn ogen, bij het minst of geringste het bijltje erbij neergooien.....Bah, zoveel discrepantie in mij!
En nu het topic doorlezen.
Wat is het moeilijk. Schuld? Ja, jarenlang. Boos? Ja, want ondanks de incest; het vinden van mijn moeder op mijn elfde; noodgedwongen naar het buitenland verhuizen; pleeggezinnen, internaten; aantal jaar op straat leven; totaal alleen zijn op deze wereld; zwanger raken op mijn zeventiende; geworstel alleen met mijn 2 kinderen, toch proberen een opleiding te volgen; persoonlijkheidsstoornis, depressie, angsten,; uiteindelijk afgekeurd.............moet ik er niet aan denken dit mijn kinderen aan te doen.
En dit vind ik het moeilijkst te accepteren. Ik weet dat het toen een andere tijd was (geen internet). Ik weet dat ook zij een rotjeugd had. Ik weet dat ze geen leven bij mijn vader had, ik weet....maar toch.....
Hoe gaan jullie daar mee om, vooral degene die een ouder verloren heeft? Ik heb daarvoor al geen kind kunnen zijn, maar daarna al helemaal niet meer....en daar heb ik nu (op mijn 42ste nog last van)
Aan de ene kant kan ik enorm veel empathie voelen voor iemand die het moeilijk heeft, aan de andere kant kan ik zo boos worden op mensen die, in mijn ogen, bij het minst of geringste het bijltje erbij neergooien.....Bah, zoveel discrepantie in mij!
En nu het topic doorlezen.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 september 2009 om 23:39
@Risotje: Je voelt je soms schuldig, zeg je. Maar jij was het kind, zij de moeder. Had je voor haar moeten zorgen dan, in plaats van andersom?
(ik snap je wel hoor, maar wat had je kunnen doen op die jonge leeftijd...)
Ik weet hoe de knuffel-icoon werkt
: hug : maar dan zonder spaties.
(ik snap je wel hoor, maar wat had je kunnen doen op die jonge leeftijd...)
Ik weet hoe de knuffel-icoon werkt
: hug : maar dan zonder spaties.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 13 september 2009 om 23:39
quote:Marriss schreef op 12 september 2009 @ 11:10:
En tot mijn frustratie heb ik ook maar al te vaak gemerkt dat mensen niet weten wat ze tegen je moeten zeggen, en omdat ze niet weten wat te zeggen of doen, kiest men voor de makkelijkste weg: je ontwijken... ontzettend moeilijk vond ik dat! Herkenbaar, dat mensen niet weten hoe ze op je moeten reageren?
Dikke voor iedereen hier!
Heel herkenbaar. De aandacht van de omgeving verslapt ook als het om een ziekte of ongeluk gaat, maar als het om zelfdoding gaat, weet bijna niemand hoe er mee om te gaan. Ik voelde me beschaamd en "raar" dat dit mijn verhaal was. Op ten duur zei ik maar niets meer.
Ontzettend moeilijk dat je oom geen andere uitweg meer zag. Hoe is het nu met je moeder en je tante? Hebben zijn kinderen begeleiding gehad?
Ik moest met mijn vader halsoverkop mee naar Engeland (is Engelsman) Ik raakte daardoor niet alleen mijn moeder kwijt, maar ook mijn spullen, en het allerergste mijn 2 poezen (die heeft hij laten inslapen). Er mocht geen woord meer over gesproken worden. Gelukkig gingen we een jaar later terug naar Nederland. Ik heb kort daarna de benen genomen.
En tot mijn frustratie heb ik ook maar al te vaak gemerkt dat mensen niet weten wat ze tegen je moeten zeggen, en omdat ze niet weten wat te zeggen of doen, kiest men voor de makkelijkste weg: je ontwijken... ontzettend moeilijk vond ik dat! Herkenbaar, dat mensen niet weten hoe ze op je moeten reageren?
Dikke voor iedereen hier!
Heel herkenbaar. De aandacht van de omgeving verslapt ook als het om een ziekte of ongeluk gaat, maar als het om zelfdoding gaat, weet bijna niemand hoe er mee om te gaan. Ik voelde me beschaamd en "raar" dat dit mijn verhaal was. Op ten duur zei ik maar niets meer.
Ontzettend moeilijk dat je oom geen andere uitweg meer zag. Hoe is het nu met je moeder en je tante? Hebben zijn kinderen begeleiding gehad?
Ik moest met mijn vader halsoverkop mee naar Engeland (is Engelsman) Ik raakte daardoor niet alleen mijn moeder kwijt, maar ook mijn spullen, en het allerergste mijn 2 poezen (die heeft hij laten inslapen). Er mocht geen woord meer over gesproken worden. Gelukkig gingen we een jaar later terug naar Nederland. Ik heb kort daarna de benen genomen.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 september 2009 om 23:42
Poeh, Lin, wat heftig.
Wat betreft het verliezen van een ouder: ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee dus ik kan niet voelen wat jij voelt.
Het lijkt of je nooit écht kind hebt kunnen zijn. En dat haal je nooit meer in, dat is heel hard.
De meeste mensen hebben hun ouders nodig tot ver na hun 18e (heel ver na hun 18e, en daar is helemaal niks raars aan). Als je in je kindertijd al één van hen verloren bent slaat dat een enorm gat.
Had je ook geen andere mensen in de omgeving, die de ouderrol enigszins overnamen?
Wat betreft het verliezen van een ouder: ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee dus ik kan niet voelen wat jij voelt.
Het lijkt of je nooit écht kind hebt kunnen zijn. En dat haal je nooit meer in, dat is heel hard.
De meeste mensen hebben hun ouders nodig tot ver na hun 18e (heel ver na hun 18e, en daar is helemaal niks raars aan). Als je in je kindertijd al één van hen verloren bent slaat dat een enorm gat.
Had je ook geen andere mensen in de omgeving, die de ouderrol enigszins overnamen?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 13 september 2009 om 23:44
**Aan de ene kant kan ik enorm veel empathie voelen voor iemand die het moeilijk heeft, aan de andere kant kan ik zo boos worden op mensen die, in mijn ogen, bij het minst of geringste het bijltje erbij neergooien.....Bah, zoveel discrepantie in mij!**
Van Lin, ik heb effe geen zin om te quoten.
Allereerst, goed van je dat je lekker in de tuin en de keuken hebt gewerkt. Krijg je inderdaad een schoon hoofd van.
Jemig mens, wat jij in je leven hebt meegemaakt. Dat is toch teveel voor 1 mensenleven??
Logisch dat je bij sommigen denkt: zjiezzz, zet je schouders er eens onder. Gezien jouw referentiekader is dat niet meer dan logisch.
En prachtig dat je diepe empathie kan voelen. En dat je niet bij alles en iedereen denkt: "O ja, je zou eens moeten weten wat ík allemaal heb meegemaakt". Dat siert je alleen maar.
Jij kan er alles aan doen om je kinderen een betere jeugd te geven dan je zelf hebt gehad. En dat doe je...toch??
Ik kan niet meepraten over een ouder die suïcide heeft gepleegd. Mijn vader is wel overleden maar die is er "gewoon" tijdens een jungletocht op vakantie tussenuit `piept.
Dat is hele andere koek.
Van Lin, ik heb effe geen zin om te quoten.
Allereerst, goed van je dat je lekker in de tuin en de keuken hebt gewerkt. Krijg je inderdaad een schoon hoofd van.
Jemig mens, wat jij in je leven hebt meegemaakt. Dat is toch teveel voor 1 mensenleven??
Logisch dat je bij sommigen denkt: zjiezzz, zet je schouders er eens onder. Gezien jouw referentiekader is dat niet meer dan logisch.
En prachtig dat je diepe empathie kan voelen. En dat je niet bij alles en iedereen denkt: "O ja, je zou eens moeten weten wat ík allemaal heb meegemaakt". Dat siert je alleen maar.
Jij kan er alles aan doen om je kinderen een betere jeugd te geven dan je zelf hebt gehad. En dat doe je...toch??
Ik kan niet meepraten over een ouder die suïcide heeft gepleegd. Mijn vader is wel overleden maar die is er "gewoon" tijdens een jungletocht op vakantie tussenuit `piept.
Dat is hele andere koek.
zondag 13 september 2009 om 23:47
quote:Moondancer schreef op 12 september 2009 @ 11:50:
Oef, dit topic raakt me diep. Heel mooi hoe open en liefdevol iedereen hier met elkaar en over hun geliefden praat.
In januari van dit jaar heeft mijn hartsvriendin zelfmoord gepleegd. Alleen al deze zin typen kostte me een paar minuten en vele tranen. Ze had het al langer moeilijk, heeft veel meegemaakt en zat de laatste 2 jaar vrijwillig in een inrichting voor behandeling. 2 maanden voor haar dood werd eindelijk de diagnose gesteld: borderline. .
Heftig, en nog zo kort geleden. Heb je nog contact (gehad) met haar moeder? Heb je zelf hulp om dit te verwerken? Lijkt me heel moeilijk als je zo dicht bij iemand staat en het toch niet "beter" kunt maken. Ik ben zelf ooit gediagnosticeerd met trekken van borderline. Veel symptomen uit het rijtje heb ik niet, behalve heel heftig kunnen voelen. Dan gebeurd er iets en dan doet het zo'n pijn van binnen, daar is bijna niet uit te komen. Met veel therapie en simpelweg ouder worden is het een stuk minder geworden. Daarom vind ik het zo jammer van je vriendin, er is uit te komen. Maar misschien hangt dat ook of van hoe erg je het hebt.
In ieder geval een hele dikke knuffel voor jou.
Oef, dit topic raakt me diep. Heel mooi hoe open en liefdevol iedereen hier met elkaar en over hun geliefden praat.
In januari van dit jaar heeft mijn hartsvriendin zelfmoord gepleegd. Alleen al deze zin typen kostte me een paar minuten en vele tranen. Ze had het al langer moeilijk, heeft veel meegemaakt en zat de laatste 2 jaar vrijwillig in een inrichting voor behandeling. 2 maanden voor haar dood werd eindelijk de diagnose gesteld: borderline. .
Heftig, en nog zo kort geleden. Heb je nog contact (gehad) met haar moeder? Heb je zelf hulp om dit te verwerken? Lijkt me heel moeilijk als je zo dicht bij iemand staat en het toch niet "beter" kunt maken. Ik ben zelf ooit gediagnosticeerd met trekken van borderline. Veel symptomen uit het rijtje heb ik niet, behalve heel heftig kunnen voelen. Dan gebeurd er iets en dan doet het zo'n pijn van binnen, daar is bijna niet uit te komen. Met veel therapie en simpelweg ouder worden is het een stuk minder geworden. Daarom vind ik het zo jammer van je vriendin, er is uit te komen. Maar misschien hangt dat ook of van hoe erg je het hebt.
In ieder geval een hele dikke knuffel voor jou.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 september 2009 om 23:53
quote:Ciara schreef op 12 september 2009 @ 12:15:
Ik had het de mensen die nu dood zijn door suïcide ook zo gegund: dat ze door die moeilijke periode heen waren gekomen en dat ze hun leven weer als zinvol en als de moeite waard zouden zijn gaan ervaren. Suïcide is zoiets verschrikkelijks: voor de persoon zelf en voor alle nabestaanden.
Gelukkig ervaar je het leven nu weer als zinvol. Ik denk dat dat voor veel mensen geldt. Daarom zou ik soms uit pure frustratie suïcidale mensen door elkaar willen schudden en zeggen: "hou vol, hou vol"!
Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het moet zijn om op die leeftijd je vriendin te verliezen. Had niemand in haar omgeving iets opgemerkt? Heb je zelf iets opgemerkt? Vaak voel je het wel op die leeftijd, maar heb je er geen woorden voor, omdat je nog zo weinig ervaren hebt.
Ik had het de mensen die nu dood zijn door suïcide ook zo gegund: dat ze door die moeilijke periode heen waren gekomen en dat ze hun leven weer als zinvol en als de moeite waard zouden zijn gaan ervaren. Suïcide is zoiets verschrikkelijks: voor de persoon zelf en voor alle nabestaanden.
Gelukkig ervaar je het leven nu weer als zinvol. Ik denk dat dat voor veel mensen geldt. Daarom zou ik soms uit pure frustratie suïcidale mensen door elkaar willen schudden en zeggen: "hou vol, hou vol"!
Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het moet zijn om op die leeftijd je vriendin te verliezen. Had niemand in haar omgeving iets opgemerkt? Heb je zelf iets opgemerkt? Vaak voel je het wel op die leeftijd, maar heb je er geen woorden voor, omdat je nog zo weinig ervaren hebt.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 14 september 2009 om 00:06
Moonlight....We zijn (mijn vader en ik) na mijn moeders begrafenis (wat ook een drama was, politiebegeleiding en zo omdat de halfbroer van mijn moeder mijn vader wat aan wilde doen)...halsoverkop naar Engeland vertrokken. Naar mijn oma, de moeder van mijn vader. Lief mens, maar totaal niet opgewassen tegen mijn vader. 1 keer kreeg hij ruzie met haar en wilde vertrekken (ik zweette peentjes, wilde absoluut niet alleen met mijn vader zijn), gelukkig liep het met een sisser af.
Steun kreeg ik toen, gek genoeg, van de vrouw van mijn vaders broer. Ik kende haar niet, ze waren in Engeland omdat mijn tante ging trouwen. Maar zij heeft avonden aan mijn bed gezeten en mij getroost (in het Engels, ze woonde in Amerika), dat heeft mij heel erg goed gedaan. Later in pleeggezinnen was er ook steun (in eentje dan).....
Steun kreeg ik toen, gek genoeg, van de vrouw van mijn vaders broer. Ik kende haar niet, ze waren in Engeland omdat mijn tante ging trouwen. Maar zij heeft avonden aan mijn bed gezeten en mij getroost (in het Engels, ze woonde in Amerika), dat heeft mij heel erg goed gedaan. Later in pleeggezinnen was er ook steun (in eentje dan).....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 14 september 2009 om 00:16
Ja, haasje...ik zei al: "ik kan er 3 jaar goede tijden slechte tijden mee vullen" ....er is bijna geen onderwerp waar ik niet over mee kan praten, helaas.
Terror en Risotje...ik kom morgen terug op jullie verhaal....is wel weer genoeg...ga zo plat.
Alvast wel een knuffel, je moeder verliezen is geen kattenpis, zeker niet als je kind bent. Maar ook als je zelf kinderen krijgt, of wat dan ook meemaakt. Je moeder, daar hoor je bij weg te kruipen, die hoort je te beschermen. Je moeder, daar hoor je kind bij te zijn....
Moet ineens denken aan een liedje van Karin Bloemen over haar moeder (heel mooi) zal het opzoeken op youtube.
geen kind meer
Terror en Risotje...ik kom morgen terug op jullie verhaal....is wel weer genoeg...ga zo plat.
Alvast wel een knuffel, je moeder verliezen is geen kattenpis, zeker niet als je kind bent. Maar ook als je zelf kinderen krijgt, of wat dan ook meemaakt. Je moeder, daar hoor je bij weg te kruipen, die hoort je te beschermen. Je moeder, daar hoor je kind bij te zijn....
Moet ineens denken aan een liedje van Karin Bloemen over haar moeder (heel mooi) zal het opzoeken op youtube.
geen kind meer
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 14 september 2009 om 10:39
Ja dat herken ik wel, in je jeugd al geen kind kunnen zijn omdat je moeder bijna zelf nog in die rol zit en daarin de nodige aandacht opeist en na haar overlijden was je ook geen kind meer want ineens is je moeder weg en door de impact die het gebeuren op je heeft ben je ook in een klap volwassen. Hoe kun je dan nog lol maken en verder gaan met kind zijn, is mij in ieder geval niet gelukt. Ik voel me ook sterk omdat ik het gevoel heb dat ik het al heel lang in mijn eentje rooi maar toch zit er ergens nog wel een kind in mij verstopt die heel graag naar buiten wil en zich lekker klein en geborgen wil voelen. Dat zijn gevoelens waar ik nog vaak mee tob. En ja schuldig voel ik me zeker omdat je toch het gevoel hebt dat je meer had moeten doen, omdat zij zo op me leunde, maar ja als kind kun je gewoon niet veel doen voor iemand die zo ver heen is dat besef ik nu ook wel, alleen gevoel en verstand botsen vaak nog heel erg en laten me ook nog altijd niet los in die zin dat ik vrede kan hebben met haar dood terwijl ik gevoelsmatig weet dat dit voor haar het beste was, ze is op aarde gekomen, maar kon het leven niet aan, ik weet ook niet wat ze heeft meegemaakt in haar jeugd dat ze zo geworden is, maar dat het niet goed zat is wel een ding wat ik zeker weet. Dat maakt het hele verhaal zo triest, wanneer is zij ooit echt gelukkig geweest, ja misschien met haar kinderen maar niet gelukkig genoeg om door te kunnen leven.
maandag 14 september 2009 om 12:50
quote:Lin67 schreef op 14 september 2009 @ 00:06:
Moonlight....We zijn (mijn vader en ik) na mijn moeders begrafenis (wat ook een drama was, politiebegeleiding en zo omdat de halfbroer van mijn moeder mijn vader wat aan wilde doen)...halsoverkop naar Engeland vertrokken. Naar mijn oma, de moeder van mijn vader. Lief mens, maar totaal niet opgewassen tegen mijn vader. 1 keer kreeg hij ruzie met haar en wilde vertrekken (ik zweette peentjes, wilde absoluut niet alleen met mijn vader zijn), gelukkig liep het met een sisser af.
Steun kreeg ik toen, gek genoeg, van de vrouw van mijn vaders broer. Ik kende haar niet, ze waren in Engeland omdat mijn tante ging trouwen. Maar zij heeft avonden aan mijn bed gezeten en mij getroost (in het Engels, ze woonde in Amerika), dat heeft mij heel erg goed gedaan. Later in pleeggezinnen was er ook steun (in eentje dan).....
Pffff.... wat een narigheid. Heb je nog contact met je vader?
En met die tante?
En de pleegmoeder/vader?
Het lijkt me ook zo raar dat je geen normaal 'verleden' hebt. Geen leuke kinderfoto's waarbij je kunt zeggen: weet je nog...?
Volgens mij ben je best sterkt geworden ondanks alles (of juist door alles) maar kan me voorstellen dat het een stempel drukt op de rest van je leven.
Sterkte.
(oh en ik vond dat van de poezen zo zielig )
Moonlight....We zijn (mijn vader en ik) na mijn moeders begrafenis (wat ook een drama was, politiebegeleiding en zo omdat de halfbroer van mijn moeder mijn vader wat aan wilde doen)...halsoverkop naar Engeland vertrokken. Naar mijn oma, de moeder van mijn vader. Lief mens, maar totaal niet opgewassen tegen mijn vader. 1 keer kreeg hij ruzie met haar en wilde vertrekken (ik zweette peentjes, wilde absoluut niet alleen met mijn vader zijn), gelukkig liep het met een sisser af.
Steun kreeg ik toen, gek genoeg, van de vrouw van mijn vaders broer. Ik kende haar niet, ze waren in Engeland omdat mijn tante ging trouwen. Maar zij heeft avonden aan mijn bed gezeten en mij getroost (in het Engels, ze woonde in Amerika), dat heeft mij heel erg goed gedaan. Later in pleeggezinnen was er ook steun (in eentje dan).....
Pffff.... wat een narigheid. Heb je nog contact met je vader?
En met die tante?
En de pleegmoeder/vader?
Het lijkt me ook zo raar dat je geen normaal 'verleden' hebt. Geen leuke kinderfoto's waarbij je kunt zeggen: weet je nog...?
Volgens mij ben je best sterkt geworden ondanks alles (of juist door alles) maar kan me voorstellen dat het een stempel drukt op de rest van je leven.
Sterkte.
(oh en ik vond dat van de poezen zo zielig )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 14 september 2009 om 12:57
maandag 14 september 2009 om 17:29
quote:Lin67 schreef op 13 september 2009 @ 23:53:
[...]
Gelukkig ervaar je het leven nu weer als zinvol. Ik denk dat dat voor veel mensen geldt. Daarom zou ik soms uit pure frustratie suïcidale mensen door elkaar willen schudden en zeggen: "hou vol, hou vol"!
Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het moet zijn om op die leeftijd je vriendin te verliezen. Had niemand in haar omgeving iets opgemerkt? Heb je zelf iets opgemerkt? Vaak voel je het wel op die leeftijd, maar heb je er geen woorden voor, omdat je nog zo weinig ervaren hebt.
Toen ik hoorde dat mijn vriendin een einde aan haar leven had gemaakt was ik niet heel verbaasd. Ik vond het wel bij haar passen want ze was heel anders dan andere klasgenoten. Ik heb ook een paar keer over de zin van het leven en over zelfdoding met haar gepraat. Ik vond het leven toen nogal zinloos en zij ook. Maar zij had echt uitgebreide ideeën over hoe je je leven kon beëindigen en ik niet. Pas tien jaar later ben ik gaan informeren bij mensen die haar ook hadden gekend wat er eigenlijk met haar aan de hand was. Het bleek dat ze al een tijdje bij een kinderpsycholoog liep en psychotische verschijnselen had. Achteraf vielen alle puzzelstukjes op hun plek (haar 'anders' zijn etc) maar dat kwam pas toen ik zelf volwassen was.
Lin, jij hebt wel ontzettend veel meegemaakt. knap van je dat je nooit het bijltje er bij neer hebt gegooid! Ik heb zelf ook niet zo'n leuke jeugd gehad. Beide ouders met psychiatrische problematiek. Ik heb nooit gewoon kind kunnen zijn en moest altijd zorgen voor. Dit alles heeft geresulteerd in een persoonlijkheidsstoornis (borderline). Maar ik heb in therapie geleerd dat het kind in mij er nu wel mag zijn. Je kunt je jeugd niet meer over doen maar deze therapie helpt mij wel om het gat wat kleiner te maken. Dus ik geef nu elke dag aandacht aan "kleine Ciara" en ik vraag was zij wil en ik troost haar indien nodig. En dat helpt echt. Ik hoop dat jij ook op de een of andere manier het gat in jezelf kan vullen met iets.
[...]
Gelukkig ervaar je het leven nu weer als zinvol. Ik denk dat dat voor veel mensen geldt. Daarom zou ik soms uit pure frustratie suïcidale mensen door elkaar willen schudden en zeggen: "hou vol, hou vol"!
Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het moet zijn om op die leeftijd je vriendin te verliezen. Had niemand in haar omgeving iets opgemerkt? Heb je zelf iets opgemerkt? Vaak voel je het wel op die leeftijd, maar heb je er geen woorden voor, omdat je nog zo weinig ervaren hebt.
Toen ik hoorde dat mijn vriendin een einde aan haar leven had gemaakt was ik niet heel verbaasd. Ik vond het wel bij haar passen want ze was heel anders dan andere klasgenoten. Ik heb ook een paar keer over de zin van het leven en over zelfdoding met haar gepraat. Ik vond het leven toen nogal zinloos en zij ook. Maar zij had echt uitgebreide ideeën over hoe je je leven kon beëindigen en ik niet. Pas tien jaar later ben ik gaan informeren bij mensen die haar ook hadden gekend wat er eigenlijk met haar aan de hand was. Het bleek dat ze al een tijdje bij een kinderpsycholoog liep en psychotische verschijnselen had. Achteraf vielen alle puzzelstukjes op hun plek (haar 'anders' zijn etc) maar dat kwam pas toen ik zelf volwassen was.
Lin, jij hebt wel ontzettend veel meegemaakt. knap van je dat je nooit het bijltje er bij neer hebt gegooid! Ik heb zelf ook niet zo'n leuke jeugd gehad. Beide ouders met psychiatrische problematiek. Ik heb nooit gewoon kind kunnen zijn en moest altijd zorgen voor. Dit alles heeft geresulteerd in een persoonlijkheidsstoornis (borderline). Maar ik heb in therapie geleerd dat het kind in mij er nu wel mag zijn. Je kunt je jeugd niet meer over doen maar deze therapie helpt mij wel om het gat wat kleiner te maken. Dus ik geef nu elke dag aandacht aan "kleine Ciara" en ik vraag was zij wil en ik troost haar indien nodig. En dat helpt echt. Ik hoop dat jij ook op de een of andere manier het gat in jezelf kan vullen met iets.
maandag 14 september 2009 om 18:32
Hallo, ik moet toegeven dat ik niet het hele topic heb gelezen maar wil even iets in de groep gooien waar ik zelf mee worstel. Mijn vader heeft -intussen 5 jaar geleden- zelf een einde aan zijn leven gemaakt en ik heb nog altijd het gevoel dat ik hem tegenover iedereen moet verdedigen. Het was een enorm lieve en zachtaardige man die de druk van het huidig leven niet goed aankon. Hij is na een moeilijke belevenis in een psychotische depressie geraakt en tijdens die depressie is het gebeurd. Ik weet zeker dat hij echt niet besefte hoe hij ons -zijn vrouw en kinderen- daarmee kwetste, integendeel ik vermoed dat hij ons voor meer ellende wou behoeden. Vaak wordt er zo negatief gesproken over mensen die zelfmoord plegen (egoistisch, raar enz.) terwijl me (en mijn familie) dat echt pijn doet... Hoe gaan jullie als nabestaanden daarmee om? Of zijn jullie misschien wel boos op de persoon die dit gedaan heeft?
