Relaties
alle pijlers
En dan hangt ineens je relatie aan een zijden draadje...
maandag 21 september 2009 om 17:38
Hallo allemaal,
Ik moet weer even mijn hart luchten. Ik voel me als een strand dat net een tsunami heeft overleefd, en wel door het volgende.
Mijn relatie ging best goed, we gingen samenwonen en alles en ondanks kleine strubbelingen liep het verder wel gewoon. Tot afgelopen weekend. Zaterdag nog een onwijs leuke dag samen gehad, savonds nog even de stad in geweest, zondagmorgen heerlijk ontbeten op bed enzo. En ineens kwam vriendje bij me liggen en zei dat hij iets vervelends ging vertellen. Hij wilde toch niet samenwonen. Bam. Dat was wel even een klap in mijn gezicht, maar ik moest toegeven dat het misschien ook maar beter zou zijn om voorlopig nog te latten. Dus ik vroeg hoe het dan nu verder moest. En toen kwam klap nummer 2: Hij wist niet zeker of hij uberhaupt nog verder wilde...Nou toen kon je me opvegen.
Compleet out of the blue, ik heb dit werkelijk niet zien aankomen. We hadden een geweldig weekend gehad, we hadden 2 dagen eerder zelfs de nieuwe indeling van het huis besproken...
Nougoed, gesprek gehad, hij wilde nadenken en ik wist niet echt wat ik moest zeggen dus ik ben uiteindelijk weggegaan. 2 Vriendinnen later ben ik toch maar weer naar huis gegaan want ik had inmiddels een aantal vragen die ik toch graag beantwoord had. Niks van hem vernomen, zelf ook niks laten horen.
'S avonds heb ik hem een bericht gestuurd met hoe hij zich voelde en of ik hem nog zou zien. Hij was er vanuit gegaan dat hij niet bij mij zou slapen maar is uiteindelijk wel gekomen en dat was goed. Ik vond het heel fijn om hem te zien, we hebben wederom een goed gesprek gehad. Ik heb aangegeven dat ik het niet eerlijk vond dat hij mij ineens met mijn rug tegen de muur zette, en dat ik vond dat ik tenminste 1 kans verdien om te laten zien dat het zeker anders kan.
Vanmorgen gaf hij aan dat ik die kans krijg ( want ja, het ligt echt niet allemaal aan hem en dat besef ik nu weer dondersgoed) dus daar ben ik heel blij mee.
Alleen, hoe pak ik dit nu slim aan? Ik wil graag een paar stappen terug doen en hij dus ook, maar hoe begin je met zoiets? Ik had in mijn hoofd om hier de boel even op orde te brengen, zowel in huis als in mijn hoofd, en daarna hem eens te eten te vragen, of in de stad af te spreken ofzo...is dat wat? We zijn vanaf het begin heel hard van stapel gelopen en hebben de date-fase eigenlijk overgeslagen, is het slim om daar de draad rustig op te pakken?
Alle tips zijn meer dan welkom, bedankt alvast
Ik moet weer even mijn hart luchten. Ik voel me als een strand dat net een tsunami heeft overleefd, en wel door het volgende.
Mijn relatie ging best goed, we gingen samenwonen en alles en ondanks kleine strubbelingen liep het verder wel gewoon. Tot afgelopen weekend. Zaterdag nog een onwijs leuke dag samen gehad, savonds nog even de stad in geweest, zondagmorgen heerlijk ontbeten op bed enzo. En ineens kwam vriendje bij me liggen en zei dat hij iets vervelends ging vertellen. Hij wilde toch niet samenwonen. Bam. Dat was wel even een klap in mijn gezicht, maar ik moest toegeven dat het misschien ook maar beter zou zijn om voorlopig nog te latten. Dus ik vroeg hoe het dan nu verder moest. En toen kwam klap nummer 2: Hij wist niet zeker of hij uberhaupt nog verder wilde...Nou toen kon je me opvegen.
Compleet out of the blue, ik heb dit werkelijk niet zien aankomen. We hadden een geweldig weekend gehad, we hadden 2 dagen eerder zelfs de nieuwe indeling van het huis besproken...
Nougoed, gesprek gehad, hij wilde nadenken en ik wist niet echt wat ik moest zeggen dus ik ben uiteindelijk weggegaan. 2 Vriendinnen later ben ik toch maar weer naar huis gegaan want ik had inmiddels een aantal vragen die ik toch graag beantwoord had. Niks van hem vernomen, zelf ook niks laten horen.
'S avonds heb ik hem een bericht gestuurd met hoe hij zich voelde en of ik hem nog zou zien. Hij was er vanuit gegaan dat hij niet bij mij zou slapen maar is uiteindelijk wel gekomen en dat was goed. Ik vond het heel fijn om hem te zien, we hebben wederom een goed gesprek gehad. Ik heb aangegeven dat ik het niet eerlijk vond dat hij mij ineens met mijn rug tegen de muur zette, en dat ik vond dat ik tenminste 1 kans verdien om te laten zien dat het zeker anders kan.
Vanmorgen gaf hij aan dat ik die kans krijg ( want ja, het ligt echt niet allemaal aan hem en dat besef ik nu weer dondersgoed) dus daar ben ik heel blij mee.
Alleen, hoe pak ik dit nu slim aan? Ik wil graag een paar stappen terug doen en hij dus ook, maar hoe begin je met zoiets? Ik had in mijn hoofd om hier de boel even op orde te brengen, zowel in huis als in mijn hoofd, en daarna hem eens te eten te vragen, of in de stad af te spreken ofzo...is dat wat? We zijn vanaf het begin heel hard van stapel gelopen en hebben de date-fase eigenlijk overgeslagen, is het slim om daar de draad rustig op te pakken?
Alle tips zijn meer dan welkom, bedankt alvast
maandag 21 september 2009 om 17:41
Ben je dan helemaal niet boos of zo?
Ik kan me zo voorstellen dat als dat tegen mij gezegd zou worden (en het is ooit eens tegen me gezegd) dat ik ontzettend giftig zou worden.
Maar stappen terug doen in een relatie....ik denk niet dat dat werkt
Maar misschien voor jou wel.
Verder geen tips sorry...
Ik kan me zo voorstellen dat als dat tegen mij gezegd zou worden (en het is ooit eens tegen me gezegd) dat ik ontzettend giftig zou worden.
Maar stappen terug doen in een relatie....ik denk niet dat dat werkt
Maar misschien voor jou wel.
Verder geen tips sorry...
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 21 september 2009 om 17:46
maandag 21 september 2009 om 17:48
Eensch met Kym, en geloof me, ook ik heb het geprobeerd
Stappen terug, rekening houden met zijn gevoel
Maar wat is dan eigenlijk wat je aan het doen bent?
Precies, je eigen gevoel opzij zetten!
Ik zou voor jezelf kiezen, en ik zeg het nog maar eens..
Als het meant to be is komt het vanzelf ook wel weer goed.
Blijf heel goed voor ogen houden wat JIJ wil in deze situatie
Stappen terug, rekening houden met zijn gevoel
Maar wat is dan eigenlijk wat je aan het doen bent?
Precies, je eigen gevoel opzij zetten!
Ik zou voor jezelf kiezen, en ik zeg het nog maar eens..
Als het meant to be is komt het vanzelf ook wel weer goed.
Blijf heel goed voor ogen houden wat JIJ wil in deze situatie
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 21 september 2009 om 17:51
maandag 21 september 2009 om 17:52
Wat is precies zijn probleem? waarom wil ie niet meer samenwonen en misschien zlefs niet meer verder?
is hij tot de conclusie gekomen dat jullie toch niet zo goed bijelkaar passen?
Ik geloof niet zo in elkaar "kansen geven om te laten zien dat het anders kan" je bent wie je bent, kunt kleine dingen aanpassen, maar jezelf niet veranderen in een compleet ander persoon en dat moet je ook helemaal niet willen. je kunt beter je partner kwijtraken dan jezelf.
Voorbeeld: Ik ben een slons. En ik kan best kijn best doen en opruimen wannner vriend het vraagt, maar ik ga NOOIT uit mezelf zien dat de handdoeken scheef liggen, en het gaat voorkomen dat mijn sleutels in het wasbakje in het toilet liggen omdat ik nodig moest toen ik thuiskwam. kan een vent daar niet mee leven, kan ie niet met mij leven, al krijg ik 100 kansen.
Duas is de vraag: Kan en wil je met elkaar leven zoals het nu is, dus zonder dat er van alles anders moet? Of kun je beter besluiten dat jullie het samen leuk hadden, maar dat t tco niet gaat werken.
is hij tot de conclusie gekomen dat jullie toch niet zo goed bijelkaar passen?
Ik geloof niet zo in elkaar "kansen geven om te laten zien dat het anders kan" je bent wie je bent, kunt kleine dingen aanpassen, maar jezelf niet veranderen in een compleet ander persoon en dat moet je ook helemaal niet willen. je kunt beter je partner kwijtraken dan jezelf.
Voorbeeld: Ik ben een slons. En ik kan best kijn best doen en opruimen wannner vriend het vraagt, maar ik ga NOOIT uit mezelf zien dat de handdoeken scheef liggen, en het gaat voorkomen dat mijn sleutels in het wasbakje in het toilet liggen omdat ik nodig moest toen ik thuiskwam. kan een vent daar niet mee leven, kan ie niet met mij leven, al krijg ik 100 kansen.
Duas is de vraag: Kan en wil je met elkaar leven zoals het nu is, dus zonder dat er van alles anders moet? Of kun je beter besluiten dat jullie het samen leuk hadden, maar dat t tco niet gaat werken.
maandag 21 september 2009 om 17:53
PS: niet in een huis blijven wonen. Als hij deze twijfels heeft, en niet meer met jou willen samenwonen en misschien niet met jou verder. Nou laat hem dan vanaf nu maar bij een vriend slapen. Dan weet hij meteen hoe het is en of hij jou gaat missen. Moeilijk maar wel doen hoor, doormodderen in jouw huis zou ik niet adviseren.
maandag 21 september 2009 om 18:03
Heel herkenbaar, in soort gelijke situatie gezeten en uiteindelijk slecht afgelopen sorrie.
Wij hadden geen plannen om samen te wonen, uberhaupt nooit over gehad. Maar na een intensieve periode van bij elkaar zijn en ik eigenlijk bij hem inwoonde, kreeg hij ook twijfels. Ik reageerde als jij...uiteindelijk de "kans" gekregen, besloten een time-out te nemen van 1 week. Hij vertelde na een week ons niet te willen opgeven, teveel goede dingen te zien en ik wilde ook verder. Gevolg was dat we elkaar minder zagen, er iets gebroken was tussen ons en mijn vertrouwen een opdonder kreeg. Ik kreeg het gevoel dat wij stappen achteruit aan het maken waren ipv voorruit, wat ik niet wilde. Twee weken zo doorgegaan, ik was niet blij, werd onzeker over wat gebeurd was en had vaak ballen in mijn buik. Twee weken na onze time-out dit met hem besproken. Uiteindelijk gaf hij aan niet meer verder te willen en zijn we uit elkaar gegaan. Dit is nu 4 maanden geleden...
Eensch met alles wat iedereen schrijft. Als er twijfels ontstaan, stappen terug genomen moeten worden, geen goed teken! Waarom? Wat is er opeens veranderd?
Zorg en kies voor jezelf!! Sterkte
Wij hadden geen plannen om samen te wonen, uberhaupt nooit over gehad. Maar na een intensieve periode van bij elkaar zijn en ik eigenlijk bij hem inwoonde, kreeg hij ook twijfels. Ik reageerde als jij...uiteindelijk de "kans" gekregen, besloten een time-out te nemen van 1 week. Hij vertelde na een week ons niet te willen opgeven, teveel goede dingen te zien en ik wilde ook verder. Gevolg was dat we elkaar minder zagen, er iets gebroken was tussen ons en mijn vertrouwen een opdonder kreeg. Ik kreeg het gevoel dat wij stappen achteruit aan het maken waren ipv voorruit, wat ik niet wilde. Twee weken zo doorgegaan, ik was niet blij, werd onzeker over wat gebeurd was en had vaak ballen in mijn buik. Twee weken na onze time-out dit met hem besproken. Uiteindelijk gaf hij aan niet meer verder te willen en zijn we uit elkaar gegaan. Dit is nu 4 maanden geleden...
Eensch met alles wat iedereen schrijft. Als er twijfels ontstaan, stappen terug genomen moeten worden, geen goed teken! Waarom? Wat is er opeens veranderd?
Zorg en kies voor jezelf!! Sterkte
maandag 21 september 2009 om 18:08
Ach, soms willen mannen gewoon het gevoel van 'vrijheid' ervaren. Mijn vriend zag eerst ook erg op tegen samenwonen, was bang dat hij zijn eigen dingen niet meer kon doen. En omdat het voor hem zo'n grote druk legde op onze relatie wist hij ook niet meer of hij door wou gaan. Ik heb hem toen de ruimte gegeven en verder gegaan met mijn leven. Hij is bij me terug gekomen en nu wonen we alweer een paar jaar samen
maandag 21 september 2009 om 18:19
Je schrijft niet echt waarom hij opeens het uitmaakte. Wat was de reden?
Het kan zijn dat het hem gewoon allemaal even te benauwd en teveel werd, dat hele samenwoon idee. Te klef. In dat geval, geef hem even de ruimte. Doe niet teveel consessies aan je eigen gevoel, maar laat hem gewoon even zijn eigen ding doen. Dan komt hij wel terug.
Ik heb dit ook gehad met mijn vriend. Samenwonen speelt nog niet hoor... Maar het werd hem teveel, ik legde teveel een claim op hem (vond hij...). Nou speelt er nog wel meer, maar dat terzijde. Wij zijn wel doorgegaan en hij ervaart nu meer vrijheid en dus trekt hij juist meer naar mij toe. Is beter voor beiden, want ik doe meer mijn eigen ding en ik vind het eigenlijk ook leuker als iemand vrijwillig bij mij is
Het kan zijn dat het hem gewoon allemaal even te benauwd en teveel werd, dat hele samenwoon idee. Te klef. In dat geval, geef hem even de ruimte. Doe niet teveel consessies aan je eigen gevoel, maar laat hem gewoon even zijn eigen ding doen. Dan komt hij wel terug.
Ik heb dit ook gehad met mijn vriend. Samenwonen speelt nog niet hoor... Maar het werd hem teveel, ik legde teveel een claim op hem (vond hij...). Nou speelt er nog wel meer, maar dat terzijde. Wij zijn wel doorgegaan en hij ervaart nu meer vrijheid en dus trekt hij juist meer naar mij toe. Is beter voor beiden, want ik doe meer mijn eigen ding en ik vind het eigenlijk ook leuker als iemand vrijwillig bij mij is
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
maandag 21 september 2009 om 18:45
Heb even je vorige topic erbij gepakt. Ik krijg de indruk dat deze jongen helemaal niet toe is aan samenwonen en jij wel. Dat gaat niet werken. Jouw behoeftes zijn legitiem en de zijne ook. Maar een match is er voorlopig niet.
Weet je zeker dat je met hem verder wilt? Wil jij verder als dat voorlopig inhoudt dat jullie nog lang niet gaan samenwonen? En wat wil hij eigenlijk, kan hij dat onder woorden brengen?
Weet je zeker dat je met hem verder wilt? Wil jij verder als dat voorlopig inhoudt dat jullie nog lang niet gaan samenwonen? En wat wil hij eigenlijk, kan hij dat onder woorden brengen?
maandag 21 september 2009 om 19:25
Pffff half jaar geleden zelfde verhaal, out of the blue niet meer willen samenwonen....Ik was alleen zo boos en had (voor de zoveelste keer) het gevoel dat hij niet helemaal voor mij ging en niet wist wat hij had met mij. Ik heb t toen meteen uitgemaakt.
Voel me er zelf beter bij en hij geeft aan mij ontzettend te missen en me terug te willen. Maar ik had het echt even gehad.
Heel andere uitkomst dan bij jou dus, maar ik weet niet of het bij jullie de eerste keer was dat hij jou niet meer helemaal zag zitten. Bij mij was het dus niet de eerste keer en ik weigerde om me nog langer aan te passen.
Succes, want je zit in een moeilijke positie
Voel me er zelf beter bij en hij geeft aan mij ontzettend te missen en me terug te willen. Maar ik had het echt even gehad.
Heel andere uitkomst dan bij jou dus, maar ik weet niet of het bij jullie de eerste keer was dat hij jou niet meer helemaal zag zitten. Bij mij was het dus niet de eerste keer en ik weigerde om me nog langer aan te passen.
Succes, want je zit in een moeilijke positie
maandag 21 september 2009 om 19:34
Ik vind dat je je erg afhankelijk en minderwaardig opstelt tegenover van je vriend. Jij moet veranderen en hij geeft je een kans? Wat heb je dan in godsnaam fout gedaan? Ben je vreemd gegaan, heb je hem verder doelbewust slecht behandeld? Als het antwoord 'nee' is, waarom dan een nog een kans? Hij waardeert je dan blijkbaar niet om wie je bent.
maandag 21 september 2009 om 20:34
quote:Marysol schreef op 21 september 2009 @ 17:38:
Alleen, hoe pak ik dit nu slim aan? Ik wil graag een paar stappen terug doen en hij dus ook, maar hoe begin je met zoiets? Ik had in mijn hoofd om hier de boel even op orde te brengen, zowel in huis als in mijn hoofd, en daarna hem eens te eten te vragen, of in de stad af te spreken ofzo...is dat wat? We zijn vanaf het begin heel hard van stapel gelopen en hebben de date-fase eigenlijk overgeslagen, is het slim om daar de draad rustig op te pakken?Als jullie allebei een doorstart willen dan kun je dit beter met hem bespreken. Een nieuwe start vraagt immers van beide partners betrokkenheid, doorzettingsvermogen en energie. Zoiets kun je niet in je eentje voor elkaar krijgen.
Alleen, hoe pak ik dit nu slim aan? Ik wil graag een paar stappen terug doen en hij dus ook, maar hoe begin je met zoiets? Ik had in mijn hoofd om hier de boel even op orde te brengen, zowel in huis als in mijn hoofd, en daarna hem eens te eten te vragen, of in de stad af te spreken ofzo...is dat wat? We zijn vanaf het begin heel hard van stapel gelopen en hebben de date-fase eigenlijk overgeslagen, is het slim om daar de draad rustig op te pakken?Als jullie allebei een doorstart willen dan kun je dit beter met hem bespreken. Een nieuwe start vraagt immers van beide partners betrokkenheid, doorzettingsvermogen en energie. Zoiets kun je niet in je eentje voor elkaar krijgen.
maandag 21 september 2009 om 21:00
Jij hebt in de eerste maanden getwijfeld, hij had al vrij snel moeite met jouw manier van reageren..nu weet hij niet meer of hij nog wel door wil met de relatie. Ik denk, alles bij elkaar opgeteld, hij er te weinig vertrouwen in heeft dat deze relatie gaat werken.
En ook ik denk dat hij je een kans wil geven omdat hij een soort van medelijden met je heeft. Kan het zo zijn dat je erg weinig zelfvertrouwen hebt en veel bevestiging nodig hebt? En dat je daarom uit een soort van zelfverdedigingsmechanisme wat feller of emotioneler reageert op hem? In dat geval moet je jezelf afvragen met welke intentie hij het een kans wil geven. Is het uit liefde omdat hij in jullie gelooft, of omdat hij bang is voor jouw (heftige) reactie als hij het echt uitmaakt..
Ik zou ook heel eerlijk zijn naar jezelf toe en jezelf afvragen waarom je zo bang bent om met deze relatie te stoppen. Je twijfelde al vrij snel aan het begin, en volgens mij heeft het nooit echt lekker gelopen. Er waren altijd strubbelingen en jullie twijfel(d)en allebei op verschillende momenten. Denk dat jullie er allebei op termijn niet gelukkig van gaan worden.
En ook ik denk dat hij je een kans wil geven omdat hij een soort van medelijden met je heeft. Kan het zo zijn dat je erg weinig zelfvertrouwen hebt en veel bevestiging nodig hebt? En dat je daarom uit een soort van zelfverdedigingsmechanisme wat feller of emotioneler reageert op hem? In dat geval moet je jezelf afvragen met welke intentie hij het een kans wil geven. Is het uit liefde omdat hij in jullie gelooft, of omdat hij bang is voor jouw (heftige) reactie als hij het echt uitmaakt..
Ik zou ook heel eerlijk zijn naar jezelf toe en jezelf afvragen waarom je zo bang bent om met deze relatie te stoppen. Je twijfelde al vrij snel aan het begin, en volgens mij heeft het nooit echt lekker gelopen. Er waren altijd strubbelingen en jullie twijfel(d)en allebei op verschillende momenten. Denk dat jullie er allebei op termijn niet gelukkig van gaan worden.
anoniem_36142 wijzigde dit bericht op 21-09-2009 21:03
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
dinsdag 22 september 2009 om 05:03
Je zit in de reserve tijd nu.
Hij gaat je nog een kans geven met in zijn achterhoofd dat hij het uit gaat maken. Hij doet het in etappes. Geloof me, zijn besluit staat al vast. Niet willen samenwonen en ei-gen-lijk ook niet weten (jawel hoor) of hij wel door wil gaan met jullie relatie.
Het was een geweldig weekend, dat was het echt, dat speelde hij heus niet maar het kan gebeuren dat je zelfs tijdens een geweldig weekend, niet voelt wat je zou willen voelen voor een geliefde.
Zelfs als het héél leuk is, is het nog niet leuk genoeg met jou dus.
Deze doe ik even cursief, want dit is waar 'm denk ik de crux zit. Jij denkt dat jij er iets aan kunt doen dat het zo loopt, dat het jouw 'schuld' is. Maar van zoiets als schuld is geen sprake.
Het ligt niet aan jou. Het ligt ook niet aan hem. Hij geeft dit aan omdat hij dat zo voelt en daar is niet of nauwelijks tegenop te redeneren. Hij is vast en zeker een prima man en jij een prima vrouw, alleen als stel niet helemaal wat hij er van verwacht/wenst.
Jezelf in allerlei bochten gaan wringen om te zorgen dat hij ziet dat het 'allemaal anders kan' gaat je niet helpen. Op het moment dat jij denkt dat je het goed doet en je ontspant, dan doe je het weer verkeerd. Niet aan beginnen dus. Je bent zoals je bent en daar blijft het bij. Is dat niet goed genoeg dan is dat heel jammer maar heel erg helaas ook.
Dat vind ik ontzettend rot voor je maar probeer realistisch te blijven en ga niet op eieren lopen. Als het op is (al is het alleen van zijn kant) dan is het op.
Hij gaat je nog een kans geven met in zijn achterhoofd dat hij het uit gaat maken. Hij doet het in etappes. Geloof me, zijn besluit staat al vast. Niet willen samenwonen en ei-gen-lijk ook niet weten (jawel hoor) of hij wel door wil gaan met jullie relatie.
Het was een geweldig weekend, dat was het echt, dat speelde hij heus niet maar het kan gebeuren dat je zelfs tijdens een geweldig weekend, niet voelt wat je zou willen voelen voor een geliefde.
Zelfs als het héél leuk is, is het nog niet leuk genoeg met jou dus.
Deze doe ik even cursief, want dit is waar 'm denk ik de crux zit. Jij denkt dat jij er iets aan kunt doen dat het zo loopt, dat het jouw 'schuld' is. Maar van zoiets als schuld is geen sprake.
Het ligt niet aan jou. Het ligt ook niet aan hem. Hij geeft dit aan omdat hij dat zo voelt en daar is niet of nauwelijks tegenop te redeneren. Hij is vast en zeker een prima man en jij een prima vrouw, alleen als stel niet helemaal wat hij er van verwacht/wenst.
Jezelf in allerlei bochten gaan wringen om te zorgen dat hij ziet dat het 'allemaal anders kan' gaat je niet helpen. Op het moment dat jij denkt dat je het goed doet en je ontspant, dan doe je het weer verkeerd. Niet aan beginnen dus. Je bent zoals je bent en daar blijft het bij. Is dat niet goed genoeg dan is dat heel jammer maar heel erg helaas ook.
Dat vind ik ontzettend rot voor je maar probeer realistisch te blijven en ga niet op eieren lopen. Als het op is (al is het alleen van zijn kant) dan is het op.
dinsdag 22 september 2009 om 06:05
Ik sluit me aan bij Eleonora. Jezelf in bochten wringen heeft e.c.h.t. geen zin. Ik heb dat wel gedaan. Ik dacht dan: als dit er is of als we dat gaan doen dan is het nog leuker, ziet hij wat voor een geweldige vriendin ik ben en gaan zijn twijfels weg.
Ik kan je nu vertellen dat het steeds verzinnen van leuke dingen is vermoeiend, je hebt idd het gevoel dat je constant op eieren loopt en voor mijn (ex)vriend werd het een verslaving. Omdat ik wel hele leuke dingen kan verzinnen.
Uiteindelijk ging het toch uit. Hij voelde gewoon niet genoeg liefde voor mij. En ik? Ik was uitgeput en verdrietig en boos want ik had er zooo hard voor gevochten en ik had er zoveel energie in gestopt.
Zie je wat ik schrijf? Ik, ik, ik. Het is niet alleen ik in de relatie die er voor moet vechten. Ook hij. Zie ook de post van Wuiles.
Wat ik was vergeten is om samen te gaan zitten en uit te spreken dat ik zag dat hij niet gelukkig was, dat dit mij pijn doet en wat WE er aan kunnen doen. Ik deed dit niet omdat ik het doodeng vond om het aan te kaarten want hij zou dan zomaar kunnen vertellen dat hij het niet meer met mij zag zitten. Ipv daarvan ging ik weer wat leuks verzinnen, zodat we leuke herinneringen zouden opbouwen. (Kop in het zand, riedeltje..) Nu zie ik dat het uitstel van executie was. En dat ik mezelf al die moeite, tijd en energie had kunnen besparen en beter de confrontatie met hem aan kunnen gaan.
Mijn les: vechten voor een relatie is goed, maar niet in je eentje. Als je ervoor wilt gaan, doe het dan niet alleen maar probeer er samen uit te komen. Bespreek het met hem.
Mocht het alsnog uitgaan, dan is dit ook beter voor het verwerkingsproces omdat je samen tot een conclusie komt dat het niet werkt en je het beter kan accepteren.
Succes, dit is geen fijne situatie.
Ik kan je nu vertellen dat het steeds verzinnen van leuke dingen is vermoeiend, je hebt idd het gevoel dat je constant op eieren loopt en voor mijn (ex)vriend werd het een verslaving. Omdat ik wel hele leuke dingen kan verzinnen.
Uiteindelijk ging het toch uit. Hij voelde gewoon niet genoeg liefde voor mij. En ik? Ik was uitgeput en verdrietig en boos want ik had er zooo hard voor gevochten en ik had er zoveel energie in gestopt.
Zie je wat ik schrijf? Ik, ik, ik. Het is niet alleen ik in de relatie die er voor moet vechten. Ook hij. Zie ook de post van Wuiles.
Wat ik was vergeten is om samen te gaan zitten en uit te spreken dat ik zag dat hij niet gelukkig was, dat dit mij pijn doet en wat WE er aan kunnen doen. Ik deed dit niet omdat ik het doodeng vond om het aan te kaarten want hij zou dan zomaar kunnen vertellen dat hij het niet meer met mij zag zitten. Ipv daarvan ging ik weer wat leuks verzinnen, zodat we leuke herinneringen zouden opbouwen. (Kop in het zand, riedeltje..) Nu zie ik dat het uitstel van executie was. En dat ik mezelf al die moeite, tijd en energie had kunnen besparen en beter de confrontatie met hem aan kunnen gaan.
Mijn les: vechten voor een relatie is goed, maar niet in je eentje. Als je ervoor wilt gaan, doe het dan niet alleen maar probeer er samen uit te komen. Bespreek het met hem.
Mocht het alsnog uitgaan, dan is dit ook beter voor het verwerkingsproces omdat je samen tot een conclusie komt dat het niet werkt en je het beter kan accepteren.
Succes, dit is geen fijne situatie.
