De buitenvrouw

quote:nell schreef op 22 september 2009 @ 09:12:

Emaille, een doorsnee vreemdganger is toch iets totaal anders dan een man die echt van zijn minnares houdt en een liefdesrelatie met haar heeft.



Dat betwijfel ik. In ieder geval zal ook de doorsnee vreemdganger tegen de minnares zeggen dat ze zijn "soulmate" is en dat het echte liefde is. . Ik denk ook dat de doorsnee vreemdganger wel degelijk verliefd wordt op die andere vrouw, want als het echt alleen om de sex ging, is het een stuk minder gecompliceerd om naar de hoeren te gaan. Dat uiteindelijk de verliefdheid voor de meesten geen reden is om huis en haard te verlaten, betekent niet dat er geen liefdesgevoelens zijn voor de minnares.



Sluit in elk geval niet uit dat er echte liefde in het spel kan zijn, bij ons was dat het geval (nog steeds, maar dan 'legaal')



En bewust een ander pijn doen? nee, dat wil je natuurlijk nooit .

Wat je wel heel zeker weet is dat het huwelijk van je lief op zijn minst ongelukkig is, dus die pijn van beide echtelieden was er al voordat je elkaar ontmoette, daar sta je als minnares buiten.



Hoe "zeker"ben je daarvan. je moet afgaan op de woorden van je GM, en "mijn vrouw begrijpt me niet" en "we hebben al jaren geen sex meer" staan bovenaan de smoezenlijst. Soms is het waar, dan zal de GM waarschijnlijk snel zijn partner verlaten, of in ieder geval de affaire aangrijpen om zijn eerste relatie duidelijk te maken dat het niet goed zit. Als de affaire verzwegen wordt en Gm gewoon doorgaat "voor de kinderen"of omdat zijn vrouw "labiel"is en "geen scheiding aankan" dan wet je wel zeker dat deze man liever voor zijn problemen vlucht in de armen van een ander. Ik geloof dat vreemdgaan nooit de oorzaak van een relatieprobleem is maar het gevolg van vluchten voor probleem. Ik ben het wel met je eens dat de minnares daar buiten staat en niet verantwoordelijk is vooor de pijn in de eerste relatie.



Vroeger redeneerde ik precies als jij, was ik heel resoluut in mijn afkeuring van buitenechtelijke relaties.Eén keer in mijn hele leven ben ik door de bocht gegaan met een getrouwde man, die nu mijn a.s. man is. Ik heb er nooit een seconde spijt van gehad, hij is het helemaal voor mij. (hij was het niet helemaal voor haar, dus dat komt mooi uit)



Zeg nooit nooit zal ik maar zeggen, jouw leven is nog lang niet voorbij, vele opties liggen opener dan je je voor kunt stellen.Ik zeg nooit nooit, maar ik breng mezelf liever niet in sitauties waarvan ik weet dat de kans op een slechte afloop voor mij groter is dan een goede. De man van mijn leven is niet getrouwd met een ander, en blijft zeker niet hangen in een relatie waarin ie eigenlijk ongelukkig is. Ik kan me heel goed voorstellen dat je voor een gebonden man kan vallen op het moment dat je eigenwaarde laag is, maar uiteindelijk is het dan beter om dat te herstellen uit jezelf. Want als blijkt dat die GM niks meenden van mooie woorden en complimenten en jou als een baksteen laat vallen zodra zijn vrouw m voor een keuze stelt, is je eigenwaarde waarschijnlijk nog lager dan ie was toen je je in de affaire stortte. Het "fijn" weegt al snel niet meer op tegen de pijn, en als je in een vroeg stadium wegloopt, valt het reuze mee met die pijn. persoonlijk snap ik echt niet dat vrouwen jaren kunnen blijven hangen in die nummer 2 positie, terwijl ze wel nummer 1 willen zijn.

Weer even een zijsprongetje: wat nu als er een enorme klik is met een gebonden man, zodanig dat je zeker weet dat deze echt helemaal bij je past. Ga je dan polsen of dit wederzijds is of laat je dit exemplaar dan schieten? En vanuit de man uit geredeneerd: je ziet een dame die veel beter bij je past dan je huidige partner. Wat doe je dan? Gooi je een balletje op of niet?



(dus even zonder dat men elkaar al in bed heeft aangetroffen )

Hé kreng, bedankt dat je zo uitgebreid gereageerd hebt.

Ik begrijp je en kan je goed volgen. Ben het in hogere zin ook met je eens, je moet dit niet willen, en ik zou nooit iemand aanraden hetzelfde te doen als ik.

Erg rationeel en berekenend was ik niet in die tijd, als ik dat wel was geweest, had ik er nooit aan begonnen.

Je zou kunnen zeggen dat in zee gaan met een getrouwde man een slechte gok is. Maar wat als je zo'n enorme klik hebt met een getrouwde man die je nooit eerder gehad hebt met een man en het is wederzijds zoals Iris schrijft, laat je zo iemand lopen?

Ik niet. (ik ben toch niet gek?)

Noem me slecht of dom of wat dan ook, prima. Ik kan er heel goed mee leven als mensen dat niet begrijpen, maar die hoeven ook niet hun grote liefde te laten lopen.

Ik op mijn manier heb dat ook niet gedaan en het voelt goed. We zijn heel gelukkig met elkaar. Ik wil niet zeggen dat ik hiermee een schoolvoorbeeld ben, maar wel dat mijn verhaal er net zo goed is als andere verhalen die meer tragisch verlopen. Dat komt omdat mijn lief altijd eerlijk is geweest naar alle partijen toe, dat zouden meer mannen moeten doen.

Polsen kan, een relatie beginnen niet. Eerst maar eens wachten tot de ene relatie afgerond is, voordat een volgende gestart wordt.

Ik vroeg dit trouwens omdat ik dus ooit wel een balletje heb opgegooid (met hintjes) bij een gebonden man, omdat hij echt helemaal mijn type was en ik ook erg verliefd op hem was geworden. Hij beantwoordde mijn gevoelens en na een lastige opstart (vriendin vertellen, spullen verdelen enz.) hebben we nog jarenlang een relatie gehad. Ik had dat niet graag gemist door direct met een boog om hem heen te gaan.



(voor de duidelijkheid: deze man woonde samen zonder kinderen, want met kinderen in het spel moet je wel heel erg voorzichtig zijn met wat je doet of juist niet doet)

Ik zou zelf niet zo snel het iniatief nemen, tenzij er duidelijk signalen komen van die ander. En dan idd polsen en praten kan altijd. Het is me trouwens ook eens overkomen, verliefd op een gebonden collega en wederzijds. Uitgesproken en ik heb aangegeven dat hij maar goed moest gaan nadenken wat hij wilde, en een keuze moest maken, omdat ik alleen geïnteresseerd zou zijn als ie helemaal voor me zou gaan.



Op dat moment kon hij die keuze niet maken, dus heb ik afstand genomen. Half jaar later liep zijn reltie alsnog stuk, maar inmiddels was ik er al achter dat hij helemaal niet zo goed bij me paste als op het eerste gezicht leek. Heb nog steeds goed contact als collega's met hem, en nergens spijt van.



Er is een groot gebied tussen "met een boog om iemand heenlopen" en minnares worden.

Keeprunning, jij zegt wachten.

Dat zou in een wereld vol kille berekenende mensen wel kunnen. Helaas niet in een wereld waarin mensen stapelgek op elkaar worden, tegen beter weten in.



't is puur menselijk, kijk maar om je heen.

Mensen die kunnen wachten en rekenen en alles perfect plannen die zijn niet eens in staat om zo uitzinnig verliefd te zijn.

quote:return_of_kreng schreef op 22 september 2009 @ 11:55:

Ik zou zelf niet zo snel het iniatief nemen, tenzij er duidelijk signalen komen van die ander. En dan idd polsen en praten kan altijd. Het is me trouwens ook eens overkomen, verliefd op een gebonden collega en wederzijds. Uitgesproken en ik heb aangegeven dat hij maar goed moest gaan nadenken wat hij wilde, en een keuze moest maken, omdat ik alleen geïnteresseerd zou zijn als ie helemaal voor me zou gaan.



Op dat moment kon hij die keuze niet maken, dus heb ik afstand genomen. Half jaar later liep zijn reltie alsnog stuk, maar inmiddels was ik er al achter dat hij helemaal niet zo goed bij me paste als op het eerste gezicht leek. Heb nog steeds goed contact als collega's met hem, en nergens spijt van.



Er is een groot gebied tussen "met een boog om iemand heenlopen" en minnares worden.Klopt, het lijkt me dan ook een ware ramp om iemands minnares te zijn en jezelf jarenlang voor de gek te houden, maar sommige hier zeiden zo nadrukkelijk dat ze gelijk afstand zouden nemen dat ik het me gewoon afvroeg....

Ik ben prima in staat om uitzinnig verliefd te zijn, maar mijn gevoel van eigenwaarde is zo groot, dat ik geen relatie wil met iemand die niet genoeg heeft an mij alleen en die niet volledig voor mij gaat. heeft niks met de mate van verliefd zijn te maken, maar met eigenliefde. Ik vind mezelf te goed om iemands nummer twee te zijn. als ik uitzinnig verliefd ben, wil ik dat die ander dat ook is, en dan ook alles uit zijn handen laat vallen om voor mij te gaan. Doet ie dat niet, dan haak ik af. Is niet makkelijk, is pijnlijk, maar voor mijn eigenwaarde wel beter dan gan zitten wachten of iemand wel echt voor me gaat gaan.

Kreng, soms moet je om iets te krijgen geduld kunnen opbrengen. Je bent als minnares niet automatisch nummer twee, door het zo voor te stellen degradeer je de situatie tot een soort van wedstrijd waarin in alle gevallen de vrouw van de getrouwde man als nummer één aan kop staat.



Zo werkt dat niet.



Daarmee ga je voorbij aan wat werkelijk speelt in situaties waarin een buitenechtelijke relatie kan ontstaan, en die is overal weer anders, daar zijn grote verschillen tussen. Eigenwaarde is ook niet altijd in het geding, is slechts één van de mogelijkheden.

Ik heb altijd geweten dat mijn lief zielsveel van mij hield, ook al had hij nog niet meteen paraat wat hij daar mee moest doen in zijn situatie. Dat had tijd nodig en die heeft hij gekregen. Hij heeft zijn keuze voor mij gemaakt meer dan 10 jaar geleden en is daar nooit van teruggekomen.

Het zou inderdaad kunnen dat de minnares op nummer 1 staat van de man. Maar dan nog zou ik dat niet willen, omdat er een andere vrouw (namelijk zijn vrouw) is die op die plaats hoort te staan. Net zoals je dat zelf zou willen in een relatie.

Zolang een man nog iedere avond bij die andere vrouw in bed kruipt en jij alleen mag bellen als zij niet thuis is, zolang niemand mag weten dat jij zijn geliefde bent, zolang jij met kerst en je verjaardag hooguit een sms krijgt vanaf de WC en je op zijn verjaardag niet welkom bent, zolang BEN je nummer 2 en is zijn vrouw nummer 1. Ik wil inderdaad die wedstrijd niet aangaan. Ik wil dat iemand voor me kiest. Daar wil ik best een poosje geduld voor opbrengen, maar dan wel zonder dat er sprake is van een relatie of sex, zolang die ander nog in relatie zit.



Jouw man gaf vanaf dag een bijzijn eerste vrouw aan dat jij er was, en uiteindelijk koos ie ook voor jou. dat is al een heel andere situate dan die van de geheime minnares, waarbij het nooit de bedoeling is dat de affaire uitkomt. Zo zijn er vast wel meer sitauties waarin de GM uiteindelijk wel bij zijn vrouw weggaat. misschien was het niet slecht voor jouw eigenwaarde om alvast op de reservebank te zitten, voor mij zou dat wel zo voelen, en dus begin ik er niet aan. mensen verschillen, keuzes verschillen. Ik geloof niet dat ik de liefde van mijn leven zal mislopen, omdat ik iemand die niet kan kiezen niet als zodanig zou beschouwen.

Betekent niet dat ik jou veroordeel of jou je geluk niet gun. Ik denk echter wel dat jouw situatie redelijk uitzonderlijk is en dat vaker de minnares met lege handen staat en achterblijft, omdat ze eigenlijk wel altijd de nummer 2 was. En voor die positie bedank ik.

Dat mijn situatie redelijk uitzonderlijk is zoals jij schrijft Kreng, dat wist ik pas op het moment dat hij zijn vrouw daadwerkelijk verliet. Al met al heeft die situatie wel een jaar geduurd voordat hij de knoop definitief door hakte.

Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik op de 'reservebank' zat, er was immers geen wedstrijd, ik was overtuigd van zijn liefde voor mij, maar wist tegelijkertijd ook dat hij iemand is die een ander niet zo gauw in de steek zal laten. (Heeft hij dus niet gedaan, hij heeft er alles aan gedaan om te zorgen dat zijn ex het heel goed heeft)



Kreng, de kans is reëel dat je als jij trouwt dat je in de positie komt van 'nummer één' die een man heeft die van 'nummer twee' droomt. Zou jij je dan nog 'nummer één' voelen? Als je het over posities hebt, moet je je dat ook kunnen voorstellen. Ik zou daar voor bedanken en van die man scheiden, ook al ben ik nog zo nummer één (heb ik in het verleden ook gedaan). Toch zijn er veel vrouwen die van hun man pikken dat die een relatie heeft met een andere vrouw, hoe zit het dan met het gevoel van eigenwaarde voor deze bedrogen vrouwen? Maakt het nou echt uit of je getrouwd bent als het gaat om gevoel van eigenwaarde?

Liv, even voor de duidelijkheid, het is bij mij aan beide kanten overkomen en zie...we leven nog gelukkig!

ps niet dat ik het goed praat

quote:zjena35 schreef op 22 september 2009 @ 14:25:

Liv, even voor de duidelijkheid, het is bij mij aan beide kanten overkomen en zie...we leven nog gelukkig!Tja, velen leven nog lang en gelukkig, dat maakt het nog niet oké (maar dat zeg je zelf ook al)

Oepserdefloepssssss zeg ik ben verliefd! Ik zou zelf nooit achter een getrouwde man aan gaan maar oepserdefloeps zeg, het is mij overkomen. Ik zag het echt niet aankomen hoor, toen ik steeds lievere sms-jes van hem kreeg. Ik voelde echt geen nattigheid toen ik steeds dichter bij hem ging zitten in de cafetaria. Er was echt nog niks aan de hand op het personeelsfeestje toen we gingen zoenen, dat moet toch gewoon kunne? Oepserdefloeps zeg, wat overkomt me me nou!?! Oepserdefloeps, ik ben een buitenvrouw!

quote:nell schreef op 22 september 2009 @ 13:10:

Kreng, de kans is reëel dat je als jij trouwt dat je in de positie komt van 'nummer één' die een man heeft die van 'nummer twee' droomt. Zou jij je dan nog 'nummer één' voelen? Als je het over posities hebt, moet je je dat ook kunnen voorstellen. Ik zou daar voor bedanken en van die man scheiden, ook al ben ik nog zo nummer één (heb ik in het verleden ook gedaan). Toch zijn er veel vrouwen die van hun man pikken dat die een relatie heeft met een andere vrouw, hoe zit het dan met het gevoel van eigenwaarde voor deze bedrogen vrouwen? Maakt het nou echt uit of je getrouwd bent als het gaat om gevoel van eigenwaarde?



Ik wil mijn man niet delen. Voor mij maakt het niet zoveel uit wie er nummer 1 of nummer 2 is, ik wil graag de enige zijn voor mijn partner, zoals die ook de enige voor mij is. als mijn man mij langdurig bedriegt, zal ik ook van hem scheiden, want ik wil niet in relatie zitten waarbij nog een 3e partij is betrokken. Een vrouw die weet dat haar man haar bedriegt en blijft is voor mij niet heel anders dan de minnares. beiden weten dat er een ander is, en beiden hebben kennelijk te weinig eigenwaarde om betreffende man liever kwijt te zijn dan half te hebben. Als het gaat om eigenwaarde maakt het voor mij dus inderdaad niet uit of je getrouwd bent of niet.

Daarom vind ik onderlinge solidariteit onder vrouwen ook grote onzin, want geen enkele vrouw zal de man waar zij verliefd op is/van houdt aan die ander geven, ookal past dat beter. Ik heb ook nooit begrepen dat wanneer twee vrouwen verliefd zijn op dezelfde man en proberen hem te behouden, de een een "vals loeder dat stookt in een huwelijk"is, en de ander een dappere vrouw die vecht voor haar gezin. de man is de lachende derde, die van twee walletjes eet, en in de watten wordt gelegd door twee dames die m eigenlijk beiden zouden moeten uitspugen. maarja liefde doet rare dingen met mensen, dat weet ik ook. Net zoals ik wet dat ik dit soort dingen meer rationeel benader dan de gemiddelde vrouw.



(Misschien, als ik ooit in die positie kom, dat ik dan toch anders reageer, zeker als er kinderen in het spel zijn. Ik kan alleen weergeven hoe ik nu denk te zullen reageren, de mogelijkheid tot minnares worden heb ik gehad en afgeslagen, dus daarvan weet ik dat ik doe wat ik zeg, bedrogen echtgenote hoop ik nooit te worden).

Heb alleen de 1e pagina gelezen, en daar lijkt iedereen het eens te zijn met het volgende: " van een bezette man blijf je af "



Ik ben het daar niet mee eens. Als je zelf vrijgezel bent, hoef je aan niemand verantwoording af te leggen en mag je met iedereen het bed in duiken bij wijze van spreken.

De man met partner daarentegen (behoudens een open relatie) is wel fout, hem kan het aangerekend worden.



In mijn opinie is een vrouw die met een bezette vrouw rommelt niet fout.

Kan ik ws mee eens zijn, Light. Blijf ik vinden dat zoiets je niet 'overkomt'.

Kreng, kort gezegd heb je dus grote verschillen tussen mensen, de één gaat planmatig te werk, de ander laat zich sneller meeslepen door gevoelens en emoties.

quote:Light80 schreef op 22 september 2009 @ 21:08:

Heb alleen de 1e pagina gelezen, en daar lijkt iedereen het eens te zijn met het volgende: " van een bezette man blijf je af "



Ik ben het daar niet mee eens. Als je zelf vrijgezel bent, hoef je aan niemand verantwoording af te leggen en mag je met iedereen het bed in duiken bij wijze van spreken.

De man met partner daarentegen (behoudens een open relatie) is wel fout, hem kan het aangerekend worden.



In mijn opinie is een vrouw die met een bezette vrouw rommelt niet fout.



Die vrouw is net zo goed heel erg fout, je geeft die man gelegenheid om met jou te rotzooien!

Een vrouw die met een gebonden man gaat is net zo goed hartstikke fout, als een man die aan gebonden vrouw zit!

Gelukkig heb ik nooit de behoefte gehad om te helpen om een andere vrouw in de vernieling te helpen, omdat ik perse in een geile hormoon volle,verstandlose periode zat, gelukkig loop ik niet mijn k*t achterna, met de smoes dat ik er och arme ik er niks aan kon doen, och arme ik het overkwam me,och arme ik door mijn hormonen kon ik niet meer nadenken, zie je niet hoe belachelijk dit soort vrouwen zijn, oeps mijn hormonen spelen op en mijn hersenen functioneren niet meer, wat een triest geval ben je als je daar niet je eigen verantwoording voor durft te dragen!



Ik zou me kapot schamen als mijn verstand verweekt door mijn hormonen!

Inderdaad. Lekker makkelijk om zo de verantwoordelijkheid van je af te schuiven. Je neukt nog altijd met andermans(vrouws) man. Dan ben je dus zeker net zo schuldig. Daar hoor je gewoon van af te blijven. Kwestie van normen en waarden.

Dus Liv en Ronniemitchel, jullie zien je man/vriend als een soort bezit?

Een bezit waar een hek omheen staat met een verbodsbordje?



Zo werkt het niet meiden, was het maar zo simpel.



Hormonen zijn helemaal niet verkeerd, iedereen wordt door hormonen gestuurd (bijvoorbeeld de vruchtbaarheidscyclus), zonder die hormonen lagen we allang met z'n allen onder de groene zoden want dan werd er helemaal nooit een kind geboren.

Ronniemitch, jouw bijdrage druipt van de hormonen en de adrenaline en is naar mijn mening weinig doordacht, meer emotioneel. Precies hetgeen waar jij tegen ageert.

Ik begrijp dat wel hoor, het is alleen maar menselijk, exact het punt waar ik het steeds over heb.Jij illustreert mijn stelling: je hebt mensen die planmatig te werk gaan, en je hebt mensen die zich snel laten meeslepen door gevoelens en emoties (en zich dan bijvoorbeeld grof en onbeheerst uiten) Daar is helemaal niks mis mee, verschil moet er wezen.

Ik zie mijn man inderdaad niet als bezit en ook niet als een hersenloze lul op pootjes die geen weerstand kan bieden aan verleidingen. Als mijn man denkt dat ie beter kan krijgen, s ie vrij om me t verlaten. ik hoop dan dat ie dat ook doet en niet achter mijn rug om gaat rotzooien.



Ik en mijn partner hebben afspraken, die afspraken heb ik niet met alle single vrouwen en zij niet met mij. Zij mogen neuken met wie ze willen, alleen mijn vent "mag" dat niet als ie een relatie met mij wil behouden. Ik verwacht niet van al die andere vrouwen dat ze van "mijn man"afblijven en ik kan ze niks kwalijk nemen als ze het proberen, zo leuk is ie wel. Van hem verwacht ik dat ie ze afwijst.



(Overigens heb ik wel eens een bezette man geneukt, maar niet omdat dat me overkwam, of omdat ik door mijn hormoontjs niet meer kon nadenken. Deze meneer presenteerde zichzelf als single op een datingsite, en hoewel ie tijdens de date toegaf niet single te zijn, heb ik me geen moment schuldig gevoeld t.o.v zijn vrouw. Hem daarna wel gezegd dat er geen tweede afspraak kwam, maar vooral omdat ik gen zin had in gedoe, niet omdat ik me schuldig voel naar zijn vrouw).