Relaties
alle pijlers
Zo'n spijt van die ene beslissing
zaterdag 26 september 2009 om 00:55
Vorig jr kwam ik erachter dat ik zwanger was,dat was niet gepland dus het was best even schrikken.
Ik heb het 2 dg voor me gehouden en toen aan mijn vriend verteld,waarom zo lang gewacht?
Toen ik hem leerde kennen zei hij meteen dat hij geen kinderen meer wilde,hij had er al 2 en dat was genoeg.
Ik heb zelf ook al een kind,dus ik vond het prima.
Maar ja,dan gebeurd het toch en vanaf het moment dat ik het wist was ik in de wolken.
Maar ik was ook angstig,ik wist dat mijn vriend het absoluut niet meer wilde.
In 1e instantie schrok hij ook,maar toen werd hij toch een beetje blij.
Het was toch nog wel leuk zei hij,misschien was het onze laatste kans,een kindje van ons samen,het was een cadeautje.
Ik was zo blij,had nooit gedacht dat hij zo zou reageren.
De afspraak was wel dat bij een negatieve uitkomst van de vlokkentest we er niet mee door zouden gaan,ik ben op een leeftijd dat je die test verplicht krijgt.
Maar 2 dg later sloeg mijn vriend om als een blad aan een boom,hij wilde het écht niet! hij wilde zijn vrijheid niet opgeven,we hadden de ruimte niet,we konden het financieel niet opbrengen,enz,enz.
Ik wist niet wat ik hoorde,ik was lamgeslagen en wilde dit natuurlijk helemaal niet horen.
Ik had in gedachten de babykamer al ingericht en nu kreeg ik dit,ik heb in 1e instantie gezegd dat ik hem wel begreep en dat we het dan maar niet moesten doen.
Maar naarmate de dg vorderde werd ik heel boos en besloot ik dat ik de baby wél wilde,ik heb hem dit diezelfde avond laten weten en toen belandde ik in een hel!
Hij was woest en schreeuwde dat ik hem erin geluisd had,hij liet zich niet voor het blok zetten riep ie en hij wilde ook niet dat er een kind van hem ergens zou rondlopen die hij niet wilde.
Maar ik vond dat ik baas in eigen buik was en dat ik er dan wel alleen voor zou gaan,hij heeft me vanaf dat moment totaal genegeerd.
Ik stond er helemaal alleen voor zei hij en hij heeft me iedere avond alleen thuis laten zitten,hij wilde nergens meer over praten.
2 dg na deze aanvaring had ik een termijn echo en daar ben ik alleen naartoe gegaan,daar werd mij verteld dat er geen hartslag was en dat ik een miskraam zou krijgen....ik was toen ongeveer 6 wk zwanger dachten ze.
Als verdoofd ben ik naar huis gegaan en heb dit aan mijn vriend laten weten,hij was natuurlijk opgelucht en zei dat hij het wel zielig voor me vond maar meer ook niet.
Na 2 wk was er nog geen miskraam en toen heb ik weer een echo gekregen,weer ben ik daar alleen naartoe gegaan en toen was er mega verwarring....ik was wél zwanger!
Ruim 9 wk,maar het kindje was héél klein en er was een hele zwakke hartslag....dat was dus niet goed!
Ik ben met lood in mijn schoenen naar huis gegaan,ik vertelde dit natuurlijk en toen begon de ellende weer van voren af aan.
Ik heb daarna 2 wk thuis gezeten,ik kon niet werken,ik at niet,ik sliep niet en heb alleen maar gehuild.
Ik wilde dit kindje zo graag!! maar ik wist niet of de baby wel gezond was,ik werd niet gesteund door mijn vriend en ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen.
In totaal heeft mijn vriend me 9 wk helemaal aan mijn lot over gelaten,bij mijn 3e echo werd duidelijk dat het met het kindje niet goed ging en dat ik waarschijnlijk toch nog een miskraam zou krijgen.
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik ben daarna 3 wk op vakantie gegaan en heb toen bijna geen contact met mijn vriend gehad,in totaal hebben we dus ruim 3 mnd alleen maar ruzie gehad.
Toen ik terug kwam was ik helemaal leeg,letterlijk en figuurlijk!
Ik ben weer gaan werken en dacht dat het goed ging,maar naar een mnd ben ik geknakt.
Ik kon alleen maar huilen,kon niet naar programma's over baby's kijken en als ik in een winkel een baby hoorde huilen dan werd ik misselijk.
Ik heb hulp gezocht en na 8 mnd kon ik het beetje een plek geven,dit is nu ruim een jr geleden en tóch bekruipt me het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld.
Had ik er tóch voor moeten gaan? ging het zo slecht met het kindje vanwege de stress in het begin van mijn zwangerschap? en is het normaal dat ik nog steeds met mijn vriend samen ben en dat hij er tot op de dg van vandaag niet over wil praten?
Ik mis het kindje dat ik nooit heb mogen krijgen,hij of zij was zo welkom geweest!
Ik heb het 2 dg voor me gehouden en toen aan mijn vriend verteld,waarom zo lang gewacht?
Toen ik hem leerde kennen zei hij meteen dat hij geen kinderen meer wilde,hij had er al 2 en dat was genoeg.
Ik heb zelf ook al een kind,dus ik vond het prima.
Maar ja,dan gebeurd het toch en vanaf het moment dat ik het wist was ik in de wolken.
Maar ik was ook angstig,ik wist dat mijn vriend het absoluut niet meer wilde.
In 1e instantie schrok hij ook,maar toen werd hij toch een beetje blij.
Het was toch nog wel leuk zei hij,misschien was het onze laatste kans,een kindje van ons samen,het was een cadeautje.
Ik was zo blij,had nooit gedacht dat hij zo zou reageren.
De afspraak was wel dat bij een negatieve uitkomst van de vlokkentest we er niet mee door zouden gaan,ik ben op een leeftijd dat je die test verplicht krijgt.
Maar 2 dg later sloeg mijn vriend om als een blad aan een boom,hij wilde het écht niet! hij wilde zijn vrijheid niet opgeven,we hadden de ruimte niet,we konden het financieel niet opbrengen,enz,enz.
Ik wist niet wat ik hoorde,ik was lamgeslagen en wilde dit natuurlijk helemaal niet horen.
Ik had in gedachten de babykamer al ingericht en nu kreeg ik dit,ik heb in 1e instantie gezegd dat ik hem wel begreep en dat we het dan maar niet moesten doen.
Maar naarmate de dg vorderde werd ik heel boos en besloot ik dat ik de baby wél wilde,ik heb hem dit diezelfde avond laten weten en toen belandde ik in een hel!
Hij was woest en schreeuwde dat ik hem erin geluisd had,hij liet zich niet voor het blok zetten riep ie en hij wilde ook niet dat er een kind van hem ergens zou rondlopen die hij niet wilde.
Maar ik vond dat ik baas in eigen buik was en dat ik er dan wel alleen voor zou gaan,hij heeft me vanaf dat moment totaal genegeerd.
Ik stond er helemaal alleen voor zei hij en hij heeft me iedere avond alleen thuis laten zitten,hij wilde nergens meer over praten.
2 dg na deze aanvaring had ik een termijn echo en daar ben ik alleen naartoe gegaan,daar werd mij verteld dat er geen hartslag was en dat ik een miskraam zou krijgen....ik was toen ongeveer 6 wk zwanger dachten ze.
Als verdoofd ben ik naar huis gegaan en heb dit aan mijn vriend laten weten,hij was natuurlijk opgelucht en zei dat hij het wel zielig voor me vond maar meer ook niet.
Na 2 wk was er nog geen miskraam en toen heb ik weer een echo gekregen,weer ben ik daar alleen naartoe gegaan en toen was er mega verwarring....ik was wél zwanger!
Ruim 9 wk,maar het kindje was héél klein en er was een hele zwakke hartslag....dat was dus niet goed!
Ik ben met lood in mijn schoenen naar huis gegaan,ik vertelde dit natuurlijk en toen begon de ellende weer van voren af aan.
Ik heb daarna 2 wk thuis gezeten,ik kon niet werken,ik at niet,ik sliep niet en heb alleen maar gehuild.
Ik wilde dit kindje zo graag!! maar ik wist niet of de baby wel gezond was,ik werd niet gesteund door mijn vriend en ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen.
In totaal heeft mijn vriend me 9 wk helemaal aan mijn lot over gelaten,bij mijn 3e echo werd duidelijk dat het met het kindje niet goed ging en dat ik waarschijnlijk toch nog een miskraam zou krijgen.
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik ben daarna 3 wk op vakantie gegaan en heb toen bijna geen contact met mijn vriend gehad,in totaal hebben we dus ruim 3 mnd alleen maar ruzie gehad.
Toen ik terug kwam was ik helemaal leeg,letterlijk en figuurlijk!
Ik ben weer gaan werken en dacht dat het goed ging,maar naar een mnd ben ik geknakt.
Ik kon alleen maar huilen,kon niet naar programma's over baby's kijken en als ik in een winkel een baby hoorde huilen dan werd ik misselijk.
Ik heb hulp gezocht en na 8 mnd kon ik het beetje een plek geven,dit is nu ruim een jr geleden en tóch bekruipt me het gevoel dat ik verkeerd heb gehandeld.
Had ik er tóch voor moeten gaan? ging het zo slecht met het kindje vanwege de stress in het begin van mijn zwangerschap? en is het normaal dat ik nog steeds met mijn vriend samen ben en dat hij er tot op de dg van vandaag niet over wil praten?
Ik mis het kindje dat ik nooit heb mogen krijgen,hij of zij was zo welkom geweest!
zaterdag 26 september 2009 om 01:01
zaterdag 26 september 2009 om 01:06
Jeetje meid,
Heftig hoor. Dat moet je maar allemaal zien te verwerken.
Ik denk dat de gedachte dat je er toch voor had moeten gaan en de gedachte dat het door de stress zou komen, niet reeel zijn.
Maar daar gaat het niet om. Je hebt een hele nare ervaring gehad, je hebt veel verdriet, je voelt je niet gesteund. Dus voel je je heel ellendig en dan gaan je gedachten met je op de loop en ga je dus echt denken dat het ook anders had kunnen lopen en dat je ergens nog schuld hebt ook.
Die laatste gedachten zijn dus onwenselijk en zorgen voor nog meer pijn. Dus wees een beetje lief voor jezelf en rouw om dit verlies en heb compassie met jezelf voor je eenzame gevoelens in dit hele gebeuren.
Sterkte!
Heftig hoor. Dat moet je maar allemaal zien te verwerken.
Ik denk dat de gedachte dat je er toch voor had moeten gaan en de gedachte dat het door de stress zou komen, niet reeel zijn.
Maar daar gaat het niet om. Je hebt een hele nare ervaring gehad, je hebt veel verdriet, je voelt je niet gesteund. Dus voel je je heel ellendig en dan gaan je gedachten met je op de loop en ga je dus echt denken dat het ook anders had kunnen lopen en dat je ergens nog schuld hebt ook.
Die laatste gedachten zijn dus onwenselijk en zorgen voor nog meer pijn. Dus wees een beetje lief voor jezelf en rouw om dit verlies en heb compassie met jezelf voor je eenzame gevoelens in dit hele gebeuren.
Sterkte!
zaterdag 26 september 2009 om 01:15
Ik droom wel eens dat ik met een baby in de wagen over straat loop,2 tellen later ren ik alle kanten op en zoek ik mijn baby.
Ik voel me idd heel erg schuldig,als ik misschien beter voor mezelf had gezorgd dan was het niet mis gegaan.
En hoe kun je zoiets moois nou niet willen??? waar 3 kinderen zijn kan er toch ook een 4e bij?
Ik voel me idd heel erg schuldig,als ik misschien beter voor mezelf had gezorgd dan was het niet mis gegaan.
En hoe kun je zoiets moois nou niet willen??? waar 3 kinderen zijn kan er toch ook een 4e bij?
zaterdag 26 september 2009 om 01:20
Het lijkt erop dat je de enige juiste beslissing hebt genomen. Als een echo al meerdere keren aangeeft dat het foetusje een zeer zwakke hartslag heeft mag je aannemen dat er iets niet goed zit. Dat je in alle standen verdrietig bent wil ik wel geloven, want zonder die problemen met je vriend, heb je al te maken met dat je lichaam zich hormonaal al helemaal instelde op een kind.Je bent emotioneler dan anders, ik heb zelf miskramen gehad, en was daarna ook emotioneler dan anders, en zeer verdrietig om de kindjes die ik niet mocht krijgen (ik heb er later trouwens nog genoeg gekregen, dus dat kan allemaal goed komen)
Eerst even dit verdriet verwerken meis, en daarna je gaan beraden of je wel de juiste vriend hebt. Want iemand die jou in zo'n moeilijke tijd zo laat zitten, verwacht daar maar niet veel goeds van in je verdere leven. Het leven gaat nou eenmaal niet altijd over rozen, er komen pieken, maar ook dalen. Als je liefje dan steeds blijft afhaken sta je wel erg alleen en dat is denk ik niet de bedoeling van het hebben van een relatie.
Veel sterkte
Eerst even dit verdriet verwerken meis, en daarna je gaan beraden of je wel de juiste vriend hebt. Want iemand die jou in zo'n moeilijke tijd zo laat zitten, verwacht daar maar niet veel goeds van in je verdere leven. Het leven gaat nou eenmaal niet altijd over rozen, er komen pieken, maar ook dalen. Als je liefje dan steeds blijft afhaken sta je wel erg alleen en dat is denk ik niet de bedoeling van het hebben van een relatie.
Veel sterkte
zaterdag 26 september 2009 om 01:33
Ik heb net een heel stuk geschreven waarin in inhoudelijk inging op je vragen. Ik heb het weer gewist. Ik had je er geen steek verder mee geholpen.
Mijn ervaring is dat deze gevoelens terug blijven komen. Misschien schrik je er minder van als je weet dat dat heel normaal kan zijn. Ze komen, en het 'plekje' wat jij het gebeurde gegeven hebt verandert steeds een beetje. Het blijft een onderdeel van je leven en je geschiedenis dus dat 'plekje' blijft ook bij je. Waarschijnlijk is het voor jou moeilijker omdat je er met je partner niet over kunt praten.
*knuffelsmiley*
Mijn ervaring is dat deze gevoelens terug blijven komen. Misschien schrik je er minder van als je weet dat dat heel normaal kan zijn. Ze komen, en het 'plekje' wat jij het gebeurde gegeven hebt verandert steeds een beetje. Het blijft een onderdeel van je leven en je geschiedenis dus dat 'plekje' blijft ook bij je. Waarschijnlijk is het voor jou moeilijker omdat je er met je partner niet over kunt praten.
*knuffelsmiley*
zaterdag 26 september 2009 om 07:06
Jammer dat je er 'n goede relatie mee kwijt bent geraakt.
Zo te lezen was 't kind niet goed en had je daar niks aan gehad (hooguit 'n hoop ellende wat niet alleen ten koste van jezelf, maar ook ten koste van je eerste leg zou gaan), als je het door had gezet. Als je, vanwege je hoge leeftijd of de andere factoren, eerder had besloten tot abortus had je nu je man nog gehad. En die mannen moeten 'ns leren zich te laten steriliseren zodat vrouwen hen niet voor 't blok kunnen zetten.
Zo te lezen was 't kind niet goed en had je daar niks aan gehad (hooguit 'n hoop ellende wat niet alleen ten koste van jezelf, maar ook ten koste van je eerste leg zou gaan), als je het door had gezet. Als je, vanwege je hoge leeftijd of de andere factoren, eerder had besloten tot abortus had je nu je man nog gehad. En die mannen moeten 'ns leren zich te laten steriliseren zodat vrouwen hen niet voor 't blok kunnen zetten.
zaterdag 26 september 2009 om 07:17
Misslove wat ongelovelijk verdrietig. Ik heb zoiets niet mee gemaakt maar hoe je het beschrijft, kippenvel. Wat zal je je alleen gevoelt hebben. En wat zal je nog veel onbeantwoorde vragen hebben.
Ik zou mbt je vragen over je kind naar iemand gaan die je verder kan helpen.
Ja en verder wil ik je alle liefs toewensen. Ik kan er helaas niets zinnigs verder over zeggen. Het is ook een stuk verwerking voor jezelf. En "wat als" ..... ja die is er niet dus dat is ook moeilijk om daar antwoord op te geven.
Heb je wel veel steun van vriendinnen en/of familie? En hoe is het nu tussen jouw vriend en jou?
Sterkte.
Ik zou mbt je vragen over je kind naar iemand gaan die je verder kan helpen.
Ja en verder wil ik je alle liefs toewensen. Ik kan er helaas niets zinnigs verder over zeggen. Het is ook een stuk verwerking voor jezelf. En "wat als" ..... ja die is er niet dus dat is ook moeilijk om daar antwoord op te geven.
Heb je wel veel steun van vriendinnen en/of familie? En hoe is het nu tussen jouw vriend en jou?
Sterkte.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 26 september 2009 om 07:22
quote:elninjoo schreef op 26 september 2009 @ 07:06:
Jammer dat je er 'n goede relatie mee kwijt bent geraakt.
Zo te lezen was 't kind niet goed en had je daar niks aan gehad, als je het door had gezet. Als je, vanwege je hoge leeftijd of de andere factoren, eerder had besloten tot abortus had je nu je man nog gehad. En die mannen moeten 'ns leren zich te laten steriliseren zodat vrouwen hen niet voor 't blok kunnen zetten.
Ik neem aan dat je vrouwen in het algemeen bedoelt en TO niet in het bijzonder?
Je voegt overigens niks toe met je post!
Sterkte misslove2!!
Jammer dat je er 'n goede relatie mee kwijt bent geraakt.
Zo te lezen was 't kind niet goed en had je daar niks aan gehad, als je het door had gezet. Als je, vanwege je hoge leeftijd of de andere factoren, eerder had besloten tot abortus had je nu je man nog gehad. En die mannen moeten 'ns leren zich te laten steriliseren zodat vrouwen hen niet voor 't blok kunnen zetten.
Ik neem aan dat je vrouwen in het algemeen bedoelt en TO niet in het bijzonder?
Je voegt overigens niks toe met je post!
Sterkte misslove2!!
zaterdag 26 september 2009 om 07:24
quote:Lilith75 schreef op 26 september 2009 @ 07:22:
[...]
Ik neem aan dat je vrouwen in het algemeen bedoelt en TO niet in het bijzonder?Idd in 't algemeen. Als man ben je gewoon de lul als 'n vrouw zich door haar hormonale verstandsverbijstering laat beinvloeden bij 'n ongelukje. Dus mannen moeten wijzer zijn en er 'n knoop in laten leggen zodat ze niet voor dit soort onaangename verrassingen kunnen komen te staan.
[...]
Ik neem aan dat je vrouwen in het algemeen bedoelt en TO niet in het bijzonder?Idd in 't algemeen. Als man ben je gewoon de lul als 'n vrouw zich door haar hormonale verstandsverbijstering laat beinvloeden bij 'n ongelukje. Dus mannen moeten wijzer zijn en er 'n knoop in laten leggen zodat ze niet voor dit soort onaangename verrassingen kunnen komen te staan.
zaterdag 26 september 2009 om 07:35
Elinjoo, wat kun jij ongelooflijk hard en bot reageren zeg....
Als twee volwassen mensen een relatie hebben, is de anti-conceptie ook een zaak van die twee mensen. Als daar op de een of andere manier iets fout gaat, moet je daar ook samen over kunnen praten lijkt me.
Weglopen, de kop in het zand steken of boos worden helpt niet echt.
Dat hij dan gaat schreeuwen dat hij erin geluisd is, vind ik onterecht, want hij was er bij toen ze seks hadden toch???
Ik kan me voorstellen dat je verdrietig bent, maar ik geloof niet dat je je schuldig moet voelen. Waarschijnlijk was het kindje niet in orde, want als er 3 x iets wordt gezien op een echo, mag je er van uitgaan dat er iets niet klopt.
Ik wens je sterkte om dit verdriet te verwerken.
Daarna kun je je eens gaan afvragen of een man die zó reageert in moeilijke zaken wel bij jou past...
Als twee volwassen mensen een relatie hebben, is de anti-conceptie ook een zaak van die twee mensen. Als daar op de een of andere manier iets fout gaat, moet je daar ook samen over kunnen praten lijkt me.
Weglopen, de kop in het zand steken of boos worden helpt niet echt.
Dat hij dan gaat schreeuwen dat hij erin geluisd is, vind ik onterecht, want hij was er bij toen ze seks hadden toch???
Ik kan me voorstellen dat je verdrietig bent, maar ik geloof niet dat je je schuldig moet voelen. Waarschijnlijk was het kindje niet in orde, want als er 3 x iets wordt gezien op een echo, mag je er van uitgaan dat er iets niet klopt.
Ik wens je sterkte om dit verdriet te verwerken.
Daarna kun je je eens gaan afvragen of een man die zó reageert in moeilijke zaken wel bij jou past...
zaterdag 26 september 2009 om 07:41
quote:elninjoo schreef op 26 september 2009 @ 07:06:
Jammer dat je er 'n goede relatie mee kwijt bent geraakt.
Zo te lezen was 't kind niet goed en had je daar niks aan gehad (hooguit 'n hoop ellende wat niet alleen ten koste van jezelf, maar ook ten koste van je eerste leg zou gaan), als je het door had gezet. Als je, vanwege je hoge leeftijd of de andere factoren, eerder had besloten tot abortus had je nu je man nog gehad. En die mannen moeten 'ns leren zich te laten steriliseren zodat vrouwen hen niet voor 't blok kunnen zetten.
Wat ben jij toch een idioot!
TO, wens je heel veel sterkte.
Jammer dat je er 'n goede relatie mee kwijt bent geraakt.
Zo te lezen was 't kind niet goed en had je daar niks aan gehad (hooguit 'n hoop ellende wat niet alleen ten koste van jezelf, maar ook ten koste van je eerste leg zou gaan), als je het door had gezet. Als je, vanwege je hoge leeftijd of de andere factoren, eerder had besloten tot abortus had je nu je man nog gehad. En die mannen moeten 'ns leren zich te laten steriliseren zodat vrouwen hen niet voor 't blok kunnen zetten.
Wat ben jij toch een idioot!
TO, wens je heel veel sterkte.
Ja, dat vind ik echt.
zaterdag 26 september 2009 om 07:48
quote:Nammma schreef op 26 september 2009 @ 07:35:
Als twee volwassen mensen een relatie hebben, is de anti-conceptie ook een zaak van die twee mensen. Als daar op de een of andere manier iets fout gaat, moet je daar ook samen over kunnen praten lijkt me.
Je gebruikt anticonceptie, dus de afspraak tussen 2 partners is geen kinderen. Dat de vrouw er bij 'n ongelukje anders over gaat denken en de geen kinderen afspraak over boord gooit, is de man voor het blok zetten. Hij heeft dan bij voorbaat al geen inspraak als de vrouw niet serieus abortus wil overwegen.
De man trekt aan 't kortste eind dus dan loop je idd de kans dat ze flippen en/of de relatie verbreken als de vrouw haar zin doorzet. En nogmaals: mannen moeten dit soort situaties natuurlijk zelf voorkomen door er 'n knoop in te laten leggen.
Als twee volwassen mensen een relatie hebben, is de anti-conceptie ook een zaak van die twee mensen. Als daar op de een of andere manier iets fout gaat, moet je daar ook samen over kunnen praten lijkt me.
Je gebruikt anticonceptie, dus de afspraak tussen 2 partners is geen kinderen. Dat de vrouw er bij 'n ongelukje anders over gaat denken en de geen kinderen afspraak over boord gooit, is de man voor het blok zetten. Hij heeft dan bij voorbaat al geen inspraak als de vrouw niet serieus abortus wil overwegen.
De man trekt aan 't kortste eind dus dan loop je idd de kans dat ze flippen en/of de relatie verbreken als de vrouw haar zin doorzet. En nogmaals: mannen moeten dit soort situaties natuurlijk zelf voorkomen door er 'n knoop in te laten leggen.
zaterdag 26 september 2009 om 08:03
Volgens mij heb je de juiste beslissing genomen, hoe moeilijk ook. Dit was vroeger of later waarschijnlijk een miskraam geworden, als al een paar keer slechte of geen hartacties te horen waren. Natuurlijk heb je het nu moeilijk, dat is het ook. Het is rouwen om een kindje die je toch graag had gehad.
Ik vind het erg dat je vriend er nog steeds niet over wil praten, lijkt me dat het nu na zo'n tijd wel eens kan.
Heel veel sterkte!!
Ik vind het erg dat je vriend er nog steeds niet over wil praten, lijkt me dat het nu na zo'n tijd wel eens kan.
Heel veel sterkte!!
zaterdag 26 september 2009 om 08:03
Miss Love, wat naar dat je je zo afschuwelijk voelt.
Er is helaas niets meer aan deze situatie te veranderen. Het is gebeurd. Waarom, hoezo en met welke reden> de antwoorden daarop veranderen er niks meer aan.
Zoals Hiltje zegt> probeer lief te zijn voor jezelf. Sommige keuzes in het leven zijn nou eenmaal te moeilijk om van te voren te overzien. Heb je het goed gedaan? Of niet? Je weet het gewoon niet altijd. Zo is het leven helaas. Niemand heeft de wijsheid in pacht. Jij ook niet.
Probeer te rouwen en je kind te begraven en een mooi plekje te geven in je hart. Succes meid, ik wens je rust in je hoofd.
Er is helaas niets meer aan deze situatie te veranderen. Het is gebeurd. Waarom, hoezo en met welke reden> de antwoorden daarop veranderen er niks meer aan.
Zoals Hiltje zegt> probeer lief te zijn voor jezelf. Sommige keuzes in het leven zijn nou eenmaal te moeilijk om van te voren te overzien. Heb je het goed gedaan? Of niet? Je weet het gewoon niet altijd. Zo is het leven helaas. Niemand heeft de wijsheid in pacht. Jij ook niet.
Probeer te rouwen en je kind te begraven en een mooi plekje te geven in je hart. Succes meid, ik wens je rust in je hoofd.
zaterdag 26 september 2009 om 08:19
Ook zonder stress van de perikelen rond het wel/niet willen van deze zwangerschap van je vriend had de foetus zich op deze manier ontwikkeld. Het ontbreken van een hartslag op de eerste echo, de zeer zwakke hartslag op de derde echo hadden ook zo geweest als deze bevruchting bewust en gewenst tot stand was gekomen. Je zult echt afstand moeten nemen van de ideeën en gevoelens dat je zelf de miskraam hebt veroozaakt. Dat is totaal ireëel. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt met een gewenste zwangerschap. De foetus ontwikkeld zich soms niet goed. Zo'n vrucht sterft of komt niet eens tot leven. De keuze voor een curretage is dan echt niet te vergelijken met een abortus van een kind. Dit vruchtje had geen schijn van kans een kind te worden. Zeer zwakke hartactie in zo'n jonge vrucht leidt tot niks. En weet je, dat komt vreselijk vaak voor. 25% van de vrouwen heeft in haar leven een of meerdere miskramen meegemaakt.
Het tweede deel van je vraag gaat over of het raar is dat je nog bij je vriend bent. Die vraag kun je alleen zelf beantwoorden. Kies je er nu bewust voor om je leven verder met hem te delen en zelf geen biologische kinderen te krijgen. Ben je in deze relatie gelukkig en voel je je veilig en geborgen. Blijf dan en geniet van wat je hebt.
Wil je wel eigen biologische kinderen en voel je je ongesteund en mis je iets essentieels? Kies dan voor jezelf en beeïndig de relatie met de kans dat je wellicht ooit iemand ontmoet die jou wel kan geven wat je zoekt in een relatie.
Het kindje missen, dat is natuurlijk. Je hebt je er, vanaf het moment dat je dacht dat je vriend er open voor stond, aan het idee gehecht dat je mama zou worden. Had je er toch voor moeten gaan? misslove, er was niks om voor te gaan. Niets dat je had kunnen doen had de uitkomst veranderd.
Mijn advies: neem eens rustig de tijd om te bepalen wat JIJ wilt, wat heb je nodig. Blijf bij jezelf en probeer niet iemand te zijn of worden die je niet bent. Je verdriet mag er zijn. Ook in de relatie met je vriend. Als er daar geen plek voor is en jij vindt dat OK, zoek dan iemand anders (vriendin, zus, moeder) om je verdriet mee te delen. Wegstoppen heeft geen zin, dan blifjt het je toch achtervolgen.
En met die knoop van Elninjo ben ik het wel eens.
Het tweede deel van je vraag gaat over of het raar is dat je nog bij je vriend bent. Die vraag kun je alleen zelf beantwoorden. Kies je er nu bewust voor om je leven verder met hem te delen en zelf geen biologische kinderen te krijgen. Ben je in deze relatie gelukkig en voel je je veilig en geborgen. Blijf dan en geniet van wat je hebt.
Wil je wel eigen biologische kinderen en voel je je ongesteund en mis je iets essentieels? Kies dan voor jezelf en beeïndig de relatie met de kans dat je wellicht ooit iemand ontmoet die jou wel kan geven wat je zoekt in een relatie.
Het kindje missen, dat is natuurlijk. Je hebt je er, vanaf het moment dat je dacht dat je vriend er open voor stond, aan het idee gehecht dat je mama zou worden. Had je er toch voor moeten gaan? misslove, er was niks om voor te gaan. Niets dat je had kunnen doen had de uitkomst veranderd.
Mijn advies: neem eens rustig de tijd om te bepalen wat JIJ wilt, wat heb je nodig. Blijf bij jezelf en probeer niet iemand te zijn of worden die je niet bent. Je verdriet mag er zijn. Ook in de relatie met je vriend. Als er daar geen plek voor is en jij vindt dat OK, zoek dan iemand anders (vriendin, zus, moeder) om je verdriet mee te delen. Wegstoppen heeft geen zin, dan blifjt het je toch achtervolgen.
En met die knoop van Elninjo ben ik het wel eens.
zaterdag 26 september 2009 om 08:54
Wat een ontzettend nare en pijnlijke situatie!
Ik kan me voorstellen dat je vriend geschrokken is en in eerste instantie nogal heftig heeft gereageerd, maar ik vind het onvoorstelbaar onvolwassen dat hij er niet met je over wil praten nu. Hij is zeg maar 'veilig', zijn situatie is gebleven zoals hij graag wou en hoe hard hij ook geen kinderen wou, hij moet toch echt enig begrip opbrengen voor het feit dat JOUW lichaam iets moeilijks heeft doorgemaakt en dat jij nu verdriet hebt. Ik vind het onrustbarend dat je vriend daar niet mee om kan gaan en vraag me wel af of dit niet de rest van je leven een rol blijft spelen tussen jullie.
Hoe je om moet gaan met het verdriet weet ik niet, al denk ik dat sommige tips hier heel goed zijn, maar je moet denk ik echt nog een keer (en nog een keer en nog een keer) met je vriend proberen te praten. Als hij er zich niks van aantrekt hoe verdrietig jij bent, lijkt me dat geen fijne basis van je relatie.
sterkte meid!
Ik kan me voorstellen dat je vriend geschrokken is en in eerste instantie nogal heftig heeft gereageerd, maar ik vind het onvoorstelbaar onvolwassen dat hij er niet met je over wil praten nu. Hij is zeg maar 'veilig', zijn situatie is gebleven zoals hij graag wou en hoe hard hij ook geen kinderen wou, hij moet toch echt enig begrip opbrengen voor het feit dat JOUW lichaam iets moeilijks heeft doorgemaakt en dat jij nu verdriet hebt. Ik vind het onrustbarend dat je vriend daar niet mee om kan gaan en vraag me wel af of dit niet de rest van je leven een rol blijft spelen tussen jullie.
Hoe je om moet gaan met het verdriet weet ik niet, al denk ik dat sommige tips hier heel goed zijn, maar je moet denk ik echt nog een keer (en nog een keer en nog een keer) met je vriend proberen te praten. Als hij er zich niks van aantrekt hoe verdrietig jij bent, lijkt me dat geen fijne basis van je relatie.
sterkte meid!
zaterdag 26 september 2009 om 08:59
quote:Kastanjez schreef op 26 september 2009 @ 08:54:
je moet denk ik echt nog een keer (en nog een keer en nog een keer) met je vriend proberen te praten. Als hij er zich niks van aantrekt hoe verdrietig jij bent, lijkt me dat geen fijne basis van je relatie.
Daar ben ik het wel mee eens. Maar aan de andere kant> hij is zich ook rotgeschrokken. Heeft daar ongetwijfeld ook heel veel emoties bij gehad. Heeft zijn eigen schrik, verdriet of boosheid. Daar moet je niet overheen stappen, alsof het alleen maar klootzakkerig gedrag is van een man in zo n situatie.
Probeer na te gaan hoe het voor je vriend is geweest, dan kan je ook beter begrijpen waarom hij gereageerd heeft zoals hij gereageerd heeft.
je moet denk ik echt nog een keer (en nog een keer en nog een keer) met je vriend proberen te praten. Als hij er zich niks van aantrekt hoe verdrietig jij bent, lijkt me dat geen fijne basis van je relatie.
Daar ben ik het wel mee eens. Maar aan de andere kant> hij is zich ook rotgeschrokken. Heeft daar ongetwijfeld ook heel veel emoties bij gehad. Heeft zijn eigen schrik, verdriet of boosheid. Daar moet je niet overheen stappen, alsof het alleen maar klootzakkerig gedrag is van een man in zo n situatie.
Probeer na te gaan hoe het voor je vriend is geweest, dan kan je ook beter begrijpen waarom hij gereageerd heeft zoals hij gereageerd heeft.
zaterdag 26 september 2009 om 09:12
Ik ben het ook met jou eens Nijntje, maar ik vind het dan toch ook raar van hém dat hij er een jaar later niet meer over wil praten. En... ik kan me niet voorstellen dat het voor een man een jaar later nóg zo ingrijpend is. Heb zelf geen kinderen, maar kan me voorstellen dat de veranderingen die je lichaam doormaakt met hormonen en alles, zo ingrijpend zijn terwijl de man 'alleen maar' geschrokken is.
zaterdag 26 september 2009 om 09:16
quote:misslove2 schreef op 26 september 2009 @ 00:55:
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik denk dat je het jezelf extra moeilijk maakt door dit idee. Je wilde niet wachten op de miskraam, die sowieso gekomen zou zijn, dus ben je gecuretteerd. Uit de rest van het verhaal krijg ik de indruk dat je denkt dat je nu een (gezond) kind had kunnen hebben als je niet gecuretteerd was. En daarmee maak je het voor jezelf moeilijker dan het is. Want ook zonder die curettage had je nu geen kind gehad.
Nuchter gezegd heb je dus een miskraam gehad en heeft die zwangerschap van alles overhoop gehaald in je relatie. Ik denk dat je het momenteel niet in het juiste perspectief ziet.
Uiteindelijk heb ik het kindje weg laten halen,ik wilde niet wachten op een miskraam.
Ik denk dat je het jezelf extra moeilijk maakt door dit idee. Je wilde niet wachten op de miskraam, die sowieso gekomen zou zijn, dus ben je gecuretteerd. Uit de rest van het verhaal krijg ik de indruk dat je denkt dat je nu een (gezond) kind had kunnen hebben als je niet gecuretteerd was. En daarmee maak je het voor jezelf moeilijker dan het is. Want ook zonder die curettage had je nu geen kind gehad.
Nuchter gezegd heb je dus een miskraam gehad en heeft die zwangerschap van alles overhoop gehaald in je relatie. Ik denk dat je het momenteel niet in het juiste perspectief ziet.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
