Relaties
alle pijlers
Ik wil scheiden, maar zie er zo tegenop...
donderdag 1 oktober 2009 om 15:12
Na een lange tijd van twijfels en heen en weer geslingerd worden in mijn gevoelens heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt, ik wil scheiden. Een tijdje geleden heb ik een onderwerp geplaatst dat ging over het aandacht vragen van mijn man op een negatieve manier. Hij drukt me totaal in een hoek. "Heb ik ook" is de meest gehoorde uitspraak, zowat elke dag. Tot de meest rare dingen/ziektes aan toe. Het veroorzaakt bij mij dat ik bepaalde dingen maar niet meer vertel, hij heeft het uiteindelijk ook allemaal meegemaakt vindt ie. Ik schaam me tegenover andere mensen voor zijn gedrag. Daar komt nog bij dat ie over veel dingen (ook onbelangrijke zaken) liegt.
Alleen vind ik het vreselijk dat ik het hem moet gaan vertellen en ik weet gewoon niet op welke manier.
Zijn er mensen die hun ervaringen met mij willen delen en misschien adviezen hebben? Hoe vertel je het, mijn ouders schrikken zich dood. En ik weet dat het mijn leven is, maar het is zo moeilijk.
Liefs
Alleen vind ik het vreselijk dat ik het hem moet gaan vertellen en ik weet gewoon niet op welke manier.
Zijn er mensen die hun ervaringen met mij willen delen en misschien adviezen hebben? Hoe vertel je het, mijn ouders schrikken zich dood. En ik weet dat het mijn leven is, maar het is zo moeilijk.
Liefs
donderdag 1 oktober 2009 om 15:44
donderdag 1 oktober 2009 om 15:50
Ik zou 't hem gewoon vertellen, dat je niet meer van hem houdt en van hem wilt scheiden. Hopelijk geeft ie dan ook zijn standaard antwoord: "Heb ik ook." 
Nee geintje natuurlijk. Ben zelf ook gescheiden en ik weet hoe veel jaren je erover doet totdat je tot die daadwerkelijke beslissing komt. Maar: wees en blijf rustig in je communicatie van hem. Vertel het hem net zo simpel als dat je het hier schrijft. En blijf kalm, hoe hij ook kan ontploffen of zich in zijn verdriet stort etc. En... maak je niet zo druk om je omgeving. Wat je ook doet: een mening hebben ze tóch, of je nou gaat scheiden of niet!
Nee geintje natuurlijk. Ben zelf ook gescheiden en ik weet hoe veel jaren je erover doet totdat je tot die daadwerkelijke beslissing komt. Maar: wees en blijf rustig in je communicatie van hem. Vertel het hem net zo simpel als dat je het hier schrijft. En blijf kalm, hoe hij ook kan ontploffen of zich in zijn verdriet stort etc. En... maak je niet zo druk om je omgeving. Wat je ook doet: een mening hebben ze tóch, of je nou gaat scheiden of niet!
donderdag 1 oktober 2009 om 15:51
Jawel...ik heb zelfs twee keer ervaring!
Bij ons was er een kind in het spel, maar toch heb ik doorgezet. Want een kind alleen mag niet de reden zijn om door te modderen. Ik heb een "goed" moment afgewacht en toen gezegd: Ik kan het niet meer, ik wil op deze manier niet oud worden...Omdat hij niet wilde scheiden, moest ik dus alles zelf regelen. Maar...dat heb ik gedaan.
De tweede keer was het iets makkelijker (andere man trouwens), omdat hij me zo belazerde..hij begreep toen ook wel, dat ik dit niet pikte en is dus ook weggegaan.
Ouders, familie, vrienden...die doen er even niet toe. Als jij maar snapt waarom je wilt scheiden!
Bij ons was er een kind in het spel, maar toch heb ik doorgezet. Want een kind alleen mag niet de reden zijn om door te modderen. Ik heb een "goed" moment afgewacht en toen gezegd: Ik kan het niet meer, ik wil op deze manier niet oud worden...Omdat hij niet wilde scheiden, moest ik dus alles zelf regelen. Maar...dat heb ik gedaan.
De tweede keer was het iets makkelijker (andere man trouwens), omdat hij me zo belazerde..hij begreep toen ook wel, dat ik dit niet pikte en is dus ook weggegaan.
Ouders, familie, vrienden...die doen er even niet toe. Als jij maar snapt waarom je wilt scheiden!
donderdag 1 oktober 2009 om 16:10
hey esje,
Hier ook ervaring. Ik ben 2,5 jaar geleden gescheiden, en weet net als Mootje dat het jaren kan duren voor je uiteindelijk tot die beslissing komt. Ik zat met dezelfde twijfels als jij, vooral wat betreft ouders, maar uiteindelijk begon ik in te zien dat het mijn leven is. En het is natuurlijk ook absurd om bij een man te blijven waar je niet meer van houdt om je ouders. Ik heb mijn ex uiteindelijk heel rustig (tijdens oud en nieuw nota bene) uitgelegd dat ik het zo niet meer zag zitten, dat ik echt niet meer gelukkig was en bij hem weg wilde. (Bij ons was er ook een kind in het spel).
Mijn ouders hebben me meer gesteund dan ik ooit verwacht had en hebben all the way achter me gestaan. Ze zouden je nog weleens kunnen vergazen, 't zijn toch je ouders!
Heel veel sterkte, ik weet hoe verschrikkelijk je je moet voelen.
Oh ja, als oppepper: ik voel me nu gelukkiger en beter dan ooit, en geniet met volle teugen van mijn 'nieuwe' leven.
Hier ook ervaring. Ik ben 2,5 jaar geleden gescheiden, en weet net als Mootje dat het jaren kan duren voor je uiteindelijk tot die beslissing komt. Ik zat met dezelfde twijfels als jij, vooral wat betreft ouders, maar uiteindelijk begon ik in te zien dat het mijn leven is. En het is natuurlijk ook absurd om bij een man te blijven waar je niet meer van houdt om je ouders. Ik heb mijn ex uiteindelijk heel rustig (tijdens oud en nieuw nota bene) uitgelegd dat ik het zo niet meer zag zitten, dat ik echt niet meer gelukkig was en bij hem weg wilde. (Bij ons was er ook een kind in het spel).
Mijn ouders hebben me meer gesteund dan ik ooit verwacht had en hebben all the way achter me gestaan. Ze zouden je nog weleens kunnen vergazen, 't zijn toch je ouders!
Heel veel sterkte, ik weet hoe verschrikkelijk je je moet voelen.
Oh ja, als oppepper: ik voel me nu gelukkiger en beter dan ooit, en geniet met volle teugen van mijn 'nieuwe' leven.
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
donderdag 1 oktober 2009 om 17:12
Fijn om jullie reacties te lezen.
Wat mij dwarszit is voornamelijk dat hij altijd in the picture wil staan en de aandacht wil hebben/het mannetje wil uithangen. Als ik aangeef dat ik gewoon met hem wil praten kruipt ie in zijn schulp en gaat ie zielig doen. Ik ben dus heel bang dat als ik zeg dat ik het niet meer wil hij weer op de zielige toer gaat. Wat dat betreft heeft hij 2 gezichten. Daar kan en wil ik niet meer mee leven.
Hebben jullie na de mededeling meteen jullie spullen gepakt en zijn bij ouders/vrienden gaan wonen?
Liefs Esje
Wat mij dwarszit is voornamelijk dat hij altijd in the picture wil staan en de aandacht wil hebben/het mannetje wil uithangen. Als ik aangeef dat ik gewoon met hem wil praten kruipt ie in zijn schulp en gaat ie zielig doen. Ik ben dus heel bang dat als ik zeg dat ik het niet meer wil hij weer op de zielige toer gaat. Wat dat betreft heeft hij 2 gezichten. Daar kan en wil ik niet meer mee leven.
Hebben jullie na de mededeling meteen jullie spullen gepakt en zijn bij ouders/vrienden gaan wonen?
Liefs Esje
donderdag 1 oktober 2009 om 18:02
Hey Esje,
Als jij zeker bent van je zaak, kun je hem toch gewoon vertellen dat je er niet meer 'intrapt', in dat zielige gedoe. Als hij helemaal niks in de gaten heeft, zal hij inderdaad niet gaan juichen en de vlag uithangen, denk ik.
Als ik naar mezelf kijk vond ik dat een hele donkere en moeilijke periode, maar ik heb me altijd voorgehouden dat er aan de horizon een betere versie van mezelf op me stond te wachten, maar dat ik wel eerst door deze moeilijke periode moest om die betere ik ook daadwerkelijk te kunnen worden.
Wat betreft het meteen vertrekken. Wij hebben ervoor gekozen dat niet te doen, omdat wij het ons kind samen wilden vertellen, en haar eraan te laten 'wennen' dat ik weg zou gaan, en haar de kans te geven er vragen over te stellen. Ik ben wel meteen op zoek gegaan naar een eigen woning, die ik overdag opgeknapt heb, en na ong. 6 maanden ben ik echt verhuisd. Die 6 maanden waren verre van ideaal, dus als je de mogelijkheid hebt, zou ik zo snel mogelijk weggaan.
Als jij zeker bent van je zaak, kun je hem toch gewoon vertellen dat je er niet meer 'intrapt', in dat zielige gedoe. Als hij helemaal niks in de gaten heeft, zal hij inderdaad niet gaan juichen en de vlag uithangen, denk ik.
Als ik naar mezelf kijk vond ik dat een hele donkere en moeilijke periode, maar ik heb me altijd voorgehouden dat er aan de horizon een betere versie van mezelf op me stond te wachten, maar dat ik wel eerst door deze moeilijke periode moest om die betere ik ook daadwerkelijk te kunnen worden.
Wat betreft het meteen vertrekken. Wij hebben ervoor gekozen dat niet te doen, omdat wij het ons kind samen wilden vertellen, en haar eraan te laten 'wennen' dat ik weg zou gaan, en haar de kans te geven er vragen over te stellen. Ik ben wel meteen op zoek gegaan naar een eigen woning, die ik overdag opgeknapt heb, en na ong. 6 maanden ben ik echt verhuisd. Die 6 maanden waren verre van ideaal, dus als je de mogelijkheid hebt, zou ik zo snel mogelijk weggaan.
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
donderdag 1 oktober 2009 om 18:04
Het is inderdaad een heel gedoe en je gaat (zeker in het begin) twijfelen of je er wel goed aan doet. Zeker als hij zielig gaat doen, en zeggen dat je alles voor hem bent en hij zonder jou niet verder kan bla bla bla.
Misschien besluit je ook nog wel om het toch nog maar te proberen (been there, done that).
Maar op een gegeven moment neem je een definitief besluit. En dan beginnen veel regeldingen. Iedereen op de hoogte brengen (hou het over het algemeen kort, niet iedereen zit te wachten op je verhalen over het precies-waarom), een eigen woonruimte zoeken, de scheiding in gang zetten, een nieuw leven in je eentje beginnen.
En natuurlijk vloeien er tranen en ook dat kan nog wel een tijdje aanhouden. Been there, done that
En dan kom je gewoon hier uithuilen/grommen/slap kletsen/praten over de man in het algemeen en hem in het bijzonder* en meldt je over een tijdje dat je je draai hebt gevonden en dat je de juiste beslissing hebt genomen. Been.... juist!
*=doorhalen wat niet van toepassing is
Misschien besluit je ook nog wel om het toch nog maar te proberen (been there, done that).
Maar op een gegeven moment neem je een definitief besluit. En dan beginnen veel regeldingen. Iedereen op de hoogte brengen (hou het over het algemeen kort, niet iedereen zit te wachten op je verhalen over het precies-waarom), een eigen woonruimte zoeken, de scheiding in gang zetten, een nieuw leven in je eentje beginnen.
En natuurlijk vloeien er tranen en ook dat kan nog wel een tijdje aanhouden. Been there, done that
En dan kom je gewoon hier uithuilen/grommen/slap kletsen/praten over de man in het algemeen en hem in het bijzonder* en meldt je over een tijdje dat je je draai hebt gevonden en dat je de juiste beslissing hebt genomen. Been.... juist!
*=doorhalen wat niet van toepassing is
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
donderdag 1 oktober 2009 om 18:08
En ja, familie en vrienden zullen geschokt zijn en zullen je vragen of je het wel zeker weet 'want het is toch een leuke man' (bijvoorbeeld) maar uiteindelijk willen ze allemaal dat JIJ gelukkig bent.
Wat betreft 'na de mededeling': ik heb zijn spullen buiten de deur gezet. Letterlijk. Het was mijn huis en gezien de dingen die de aanleiding waren tot onze breuk, vond ik dat niet meer dan logisch. Billen en blaren enzo.
Het wordt er niet leuker op als je eenmaal de beslissing hebt genomen om uit elkaar te gaan en toch bij elkaar blijft wonen, dus zorg dat jullie z.s.m. jullie eigen plek hebben.
Wat betreft 'na de mededeling': ik heb zijn spullen buiten de deur gezet. Letterlijk. Het was mijn huis en gezien de dingen die de aanleiding waren tot onze breuk, vond ik dat niet meer dan logisch. Billen en blaren enzo.
Het wordt er niet leuker op als je eenmaal de beslissing hebt genomen om uit elkaar te gaan en toch bij elkaar blijft wonen, dus zorg dat jullie z.s.m. jullie eigen plek hebben.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
donderdag 1 oktober 2009 om 18:09
Hey Esje,
Het is al heel wat dat je de beslissing genomen hebt! Zelf ben ik ook gescheiden en heb een kindje. Ik vertelde het hem 's avonds na het eten. Hij wilde het nog proberen maar ik had de beslissing genomen en stond (en sta) er voor 100% achter.
Die avond hebben we nog wel in 1 bed geslapen, ook omdat hij vond dat als we dat 8 jaar lang gedaan hadden het nu ook nog wel kon. Big mistake (voor mij dan). Ik voelde me er niet goed bij en toen hebben we het zo geregeld dat ik doordeweeks thuis was en hij elk weekend. Ik sliep elk weekend bij een vriendin.
Gelukkig had ik binnen 2 maanden een nieuw huis gekocht.
Als ik jouw verhaal zo lees snap ik dat je daar geen zin in hebt. Raap alle moed bijeen en vertel het hem! Dat is eerlijk tegenover hem maar zeker ook tegenover jezelf. Je zal zien dat je je daar in elk geval opgelucht over voelt.
Als ik het goed begrijp zijn er bij jou geen kinderen in het spel, als je dat prettig vindt kan je meteen ergens anders gaan slapen. Zou ik wel doen, samen slapen is geen goed idee (denk ik).
Succes!
Het is al heel wat dat je de beslissing genomen hebt! Zelf ben ik ook gescheiden en heb een kindje. Ik vertelde het hem 's avonds na het eten. Hij wilde het nog proberen maar ik had de beslissing genomen en stond (en sta) er voor 100% achter.
Die avond hebben we nog wel in 1 bed geslapen, ook omdat hij vond dat als we dat 8 jaar lang gedaan hadden het nu ook nog wel kon. Big mistake (voor mij dan). Ik voelde me er niet goed bij en toen hebben we het zo geregeld dat ik doordeweeks thuis was en hij elk weekend. Ik sliep elk weekend bij een vriendin.
Gelukkig had ik binnen 2 maanden een nieuw huis gekocht.
Als ik jouw verhaal zo lees snap ik dat je daar geen zin in hebt. Raap alle moed bijeen en vertel het hem! Dat is eerlijk tegenover hem maar zeker ook tegenover jezelf. Je zal zien dat je je daar in elk geval opgelucht over voelt.
Als ik het goed begrijp zijn er bij jou geen kinderen in het spel, als je dat prettig vindt kan je meteen ergens anders gaan slapen. Zou ik wel doen, samen slapen is geen goed idee (denk ik).
Succes!
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:43
Klopt inderdaad dat het ook bij mij al een proces is geweest van jaren om tot deze beslissing te komen. Wat betreft het zielig doen van zijn kant, hij weet dat hij me zo kan raken. Dan is het ook net of ik tegen een muur praat, hij zegt gewoon niks meer, erg kinderachtig.
Super bedankt voor jullie steun en eigen verhalen, ik hoop jullie snel meer te kunnen vertellen. Ik wil zo graag mijn eigen leven terug...
Liefs Esje
Super bedankt voor jullie steun en eigen verhalen, ik hoop jullie snel meer te kunnen vertellen. Ik wil zo graag mijn eigen leven terug...
Liefs Esje
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:49
Himalaya, mooi gesproken, herken me er heel erg in.
Esje, ik denk dat het voor nu gewoon heel belangrijk is om je eigen doel voor ogen te houden, en je minder op hem te focussen. Hij komt er wel overheen, hij is een volwassen man. En je weet nu dat hij je zal gaan manipuleren, dus blijf sterk.
En zoals Himalaya zegt, je zult ongetwijfeld gaan twijfelen of je de juiste beslissing hebt genomen in het begin. Dat herken ik heel sterk. Toen ik eenmaal verhuisd was en tussen de verhuisdozen in mijn eentje in mijn nieuwe appartement zat, heb ik ook mijn ogen uit mijn kop gejankt, en me afgevraagd of dit dan was wat ik zo graag wilde. Ik heb mezelf toegestaan er een dag om te mogen huilen, heb mezelf vervolgens bij elkaar geraapt, gezegd dat dit het inderdaad is, en ben naar de toekomst gaan kijken. En nu, 2,5 jaar later, kan ik je met enige trots melden dat dit het inderdaad is wat ik wilde. Ik heb een heel fijn leven, en ben heel erg gelukkig, in mijn ogen gelukkiger dan ik ooit had kunnen worden was ik in dat huwelijk gebleven!
Esje, ik denk dat het voor nu gewoon heel belangrijk is om je eigen doel voor ogen te houden, en je minder op hem te focussen. Hij komt er wel overheen, hij is een volwassen man. En je weet nu dat hij je zal gaan manipuleren, dus blijf sterk.
En zoals Himalaya zegt, je zult ongetwijfeld gaan twijfelen of je de juiste beslissing hebt genomen in het begin. Dat herken ik heel sterk. Toen ik eenmaal verhuisd was en tussen de verhuisdozen in mijn eentje in mijn nieuwe appartement zat, heb ik ook mijn ogen uit mijn kop gejankt, en me afgevraagd of dit dan was wat ik zo graag wilde. Ik heb mezelf toegestaan er een dag om te mogen huilen, heb mezelf vervolgens bij elkaar geraapt, gezegd dat dit het inderdaad is, en ben naar de toekomst gaan kijken. En nu, 2,5 jaar later, kan ik je met enige trots melden dat dit het inderdaad is wat ik wilde. Ik heb een heel fijn leven, en ben heel erg gelukkig, in mijn ogen gelukkiger dan ik ooit had kunnen worden was ik in dat huwelijk gebleven!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
vrijdag 2 oktober 2009 om 14:59
Ik moet hier een beetje glimlachen.
Ik lees van 2 mensen "kies een goed moment uit".
Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik was nog steeds een beetje aan het twijfelen toen mijn man op een gegeven moment zei: "Volgens mij gaat het niet zo lekker tussen ons".
En toen kwam alles eruit. Maar dan ook alles. In dat gesprek heb ik hem verteld dat ik wilde scheiden.
Ik schrok er zelf van.
Toen het hoge woord er eenmaal uit was, voelde ik voornamelijk opluchting.
Toen nog wel. Het verdriet kwam later echt wel.
Mijn man en ik hebben nog een maand of 4 bij elkaar in huis gewoond. Ik vond dat eigenlijk nog wel een leuke tijd.
We konden het nog steeds goed met elkaar vinden, we zijn nu nog steeds goede vrienden.
Het klinkt een beetje alsof dat er bij jou niet meer inzit.
Hij is trouwens wel direct naar de logeerkamer verhuist. Ik kon niet meer met hem in 1 bed liggen, dat zou echt heel fout hebben gevoeld.
Het aan mijn ouders vertellen vond ik heel moeilijk.
Mijn vader begon meteen te zuchten zoals hij altijd doet als hij zich zorgen maakt, en mijn moeder begon natuurlijk te huilen.
Was erg pijnlijk. Maar het is echt een kwestie van gewoon door de zure appel heenbijten.
Mijn scheiding is pas een jaar geleden, en ik zit nog steeds een beetje in de fase waarin ik me soms afvraag hoe dit nu beter is. De slechte dagen worden wel steeds minder frequent, en mijn goede dagen worden steeds beter. De twijfel aan of ik er wel goed aan gedaan heb wordt steeds minder.
Ik begin het licht aan het einde van de tunnel te zien zogezegd.
Ik wens je heel veel sterkte, je staat voor een hele moeilijke periode in je leven. Maar je komt er wel doorheen, en aan de andere kant van de ellende ligt een kans op echt gelukkig zijn.
Ik lees van 2 mensen "kies een goed moment uit".
Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik was nog steeds een beetje aan het twijfelen toen mijn man op een gegeven moment zei: "Volgens mij gaat het niet zo lekker tussen ons".
En toen kwam alles eruit. Maar dan ook alles. In dat gesprek heb ik hem verteld dat ik wilde scheiden.
Ik schrok er zelf van.
Toen het hoge woord er eenmaal uit was, voelde ik voornamelijk opluchting.
Toen nog wel. Het verdriet kwam later echt wel.
Mijn man en ik hebben nog een maand of 4 bij elkaar in huis gewoond. Ik vond dat eigenlijk nog wel een leuke tijd.
We konden het nog steeds goed met elkaar vinden, we zijn nu nog steeds goede vrienden.
Het klinkt een beetje alsof dat er bij jou niet meer inzit.
Hij is trouwens wel direct naar de logeerkamer verhuist. Ik kon niet meer met hem in 1 bed liggen, dat zou echt heel fout hebben gevoeld.
Het aan mijn ouders vertellen vond ik heel moeilijk.
Mijn vader begon meteen te zuchten zoals hij altijd doet als hij zich zorgen maakt, en mijn moeder begon natuurlijk te huilen.
Was erg pijnlijk. Maar het is echt een kwestie van gewoon door de zure appel heenbijten.
Mijn scheiding is pas een jaar geleden, en ik zit nog steeds een beetje in de fase waarin ik me soms afvraag hoe dit nu beter is. De slechte dagen worden wel steeds minder frequent, en mijn goede dagen worden steeds beter. De twijfel aan of ik er wel goed aan gedaan heb wordt steeds minder.
Ik begin het licht aan het einde van de tunnel te zien zogezegd.
Ik wens je heel veel sterkte, je staat voor een hele moeilijke periode in je leven. Maar je komt er wel doorheen, en aan de andere kant van de ellende ligt een kans op echt gelukkig zijn.
vrijdag 2 oktober 2009 om 15:04
quote:Miss thang schreef op 02 oktober 2009 @ 13:49:
En nu, 2,5 jaar later, kan ik je met enige trots melden dat dit het inderdaad is wat ik wilde. Ik heb een heel fijn leven, en ben heel erg gelukkig, in mijn ogen gelukkiger dan ik ooit had kunnen worden was ik in dat huwelijk gebleven!
Dank je hiervoor Miss Thang.
Voelt voor mij als een opsteker, of een hart onder de riem.
En nu, 2,5 jaar later, kan ik je met enige trots melden dat dit het inderdaad is wat ik wilde. Ik heb een heel fijn leven, en ben heel erg gelukkig, in mijn ogen gelukkiger dan ik ooit had kunnen worden was ik in dat huwelijk gebleven!
Dank je hiervoor Miss Thang.
Voelt voor mij als een opsteker, of een hart onder de riem.
vrijdag 2 oktober 2009 om 15:08
Ik heb een aantal jaren over mijn scheiding gedaan. Vanaf het moment dat ik voor mezelf de knoop doorhakte ben ik plannen gaan maken. Me in laten schrijven voor een woning, een eigen bankrekening openen waar ik maandelijks een bedrag op stortte, informatie opgevraagd over alles wat bij een scheiding komt kijken zodat ik beslagen ten ijs zou komen op het moment dat ik mijn ex zou inlichten. Dat was 2 jaar later. Ik heb een plek geregeld waar ik 2 maanden kon logeren, heb een koffer gepakt voor mij en de kids, heb het verteld, ben in de auto gestapt en niet meer terug gegaan. Mijn ex was een moeilijke, vandaar die jaren van voorbereiding.
Ik kan je dus alleen maar als tip meegeven: bereid jezelf goed voor en zorg dat je niet voor verrassingen komt te staan.
Het leven is kort en je leeft maar 1x. Alleen jij bent daarin belangrijk! Stel jezelf maar even in het middelpunt en je zult zien dat je sterk bent.
Succes... als je vragen hebt.. stel ze gerust!
Ik kan je dus alleen maar als tip meegeven: bereid jezelf goed voor en zorg dat je niet voor verrassingen komt te staan.
Het leven is kort en je leeft maar 1x. Alleen jij bent daarin belangrijk! Stel jezelf maar even in het middelpunt en je zult zien dat je sterk bent.
Succes... als je vragen hebt.. stel ze gerust!
vrijdag 2 oktober 2009 om 15:11
quote:Miss thang schreef op 02 oktober 2009 @ 13:49:
En nu, 2,5 jaar later, kan ik je met enige trots melden dat dit het inderdaad is wat ik wilde. Ik heb een heel fijn leven, en ben heel erg gelukkig, in mijn ogen gelukkiger dan ik ooit had kunnen worden was ik in dat huwelijk gebleven!Miss thang, heel herkenbaar. De eerste tijd is moeilijk en daarna wordt het alleen maar beter. Wat ik vooral heb geleerd.... alles komt uiteindelijk goed, hoe klote je jezelf ook voelt!
En nu, 2,5 jaar later, kan ik je met enige trots melden dat dit het inderdaad is wat ik wilde. Ik heb een heel fijn leven, en ben heel erg gelukkig, in mijn ogen gelukkiger dan ik ooit had kunnen worden was ik in dat huwelijk gebleven!Miss thang, heel herkenbaar. De eerste tijd is moeilijk en daarna wordt het alleen maar beter. Wat ik vooral heb geleerd.... alles komt uiteindelijk goed, hoe klote je jezelf ook voelt!
vrijdag 2 oktober 2009 om 16:20
Bergje, ik zeg altijd: Uiteindelijk komt alles goed, en als het nog niet goed is, dan is het nog niet het einde.
JaneDoe, goed om te lezen dat mijn woorden je helpen. Tijdens mijn scheiding heb ik hier op het forum ook meegeschreven in een scheidingstopic, en dat heeft me toen ook heel veel kracht gegeven, ben blij dat ik nu iets terug kan doen.
JaneDoe, goed om te lezen dat mijn woorden je helpen. Tijdens mijn scheiding heb ik hier op het forum ook meegeschreven in een scheidingstopic, en dat heeft me toen ook heel veel kracht gegeven, ben blij dat ik nu iets terug kan doen.
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
vrijdag 2 oktober 2009 om 23:12
quote:esje0108 schreef op 01 oktober 2009 @ 17:12:
Fijn om jullie reacties te lezen.
Wat mij dwarszit is voornamelijk dat hij altijd in the picture wil staan en de aandacht wil hebben/het mannetje wil uithangen.
En wat doe jij wat hem zal kunnen ergeren?
Als ik aangeef dat ik gewoon met hem wil praten kruipt ie in zijn schulp en gaat ie zielig doen.
Doet ie dat echt of vind jij dat hij dat doet, kom eens met objectieve voorbeelden?
Ik ben dus heel bang dat als ik zeg dat ik het niet meer wil hij weer op de zielige toer gaat. Wat dat betreft heeft hij 2 gezichten. Daar kan en wil ik niet meer mee leven.
Wat zou hij dan moeten doen? De vlag uitsteken en je bedanken voor de mooie tijd? Waarom mag hij niet zielig doen? Is het dan niet triest? Hoe vaak heb jij dit besproken met je man, en heb je hem wel eens verteld dat je twijfelt aan jullie relatie?
Hebben jullie na de mededeling meteen jullie spullen gepakt en zijn bij ouders/vrienden gaan wonen?
Liefs Esje
Fijn om jullie reacties te lezen.
Wat mij dwarszit is voornamelijk dat hij altijd in the picture wil staan en de aandacht wil hebben/het mannetje wil uithangen.
En wat doe jij wat hem zal kunnen ergeren?
Als ik aangeef dat ik gewoon met hem wil praten kruipt ie in zijn schulp en gaat ie zielig doen.
Doet ie dat echt of vind jij dat hij dat doet, kom eens met objectieve voorbeelden?
Ik ben dus heel bang dat als ik zeg dat ik het niet meer wil hij weer op de zielige toer gaat. Wat dat betreft heeft hij 2 gezichten. Daar kan en wil ik niet meer mee leven.
Wat zou hij dan moeten doen? De vlag uitsteken en je bedanken voor de mooie tijd? Waarom mag hij niet zielig doen? Is het dan niet triest? Hoe vaak heb jij dit besproken met je man, en heb je hem wel eens verteld dat je twijfelt aan jullie relatie?
Hebben jullie na de mededeling meteen jullie spullen gepakt en zijn bij ouders/vrienden gaan wonen?
Liefs Esje
zondag 4 oktober 2009 om 11:36
We hebben er meerdere keren over gesproken, het feit is dat hij steeds van iedereen de aandacht wil, heb hier al eens een onderwerp over geschreven: (Man vraagt aandacht op negatieve manier)
En natuurlijk, er zijn altijd twee "schuldigen". Ik wil hem geen pijn doen, terwijl ikzelf geregeld denk, moet dit nou zo? En ik weet, er zijn geen verkeerde keuzes, maar soms is het zo verdomd lastig.
Ik ben niet bang voor de toekomst, maar meer voor het moment zelf en de nasleep ervan. Gelukkig hebben we geen kinderen.
Goed te horen dat jullie het uiteindelijk als positief ervaren.
En natuurlijk, er zijn altijd twee "schuldigen". Ik wil hem geen pijn doen, terwijl ikzelf geregeld denk, moet dit nou zo? En ik weet, er zijn geen verkeerde keuzes, maar soms is het zo verdomd lastig.
Ik ben niet bang voor de toekomst, maar meer voor het moment zelf en de nasleep ervan. Gelukkig hebben we geen kinderen.
Goed te horen dat jullie het uiteindelijk als positief ervaren.
zondag 4 oktober 2009 om 11:40
ik begrijp het probleem niet zo goed, je zegt dat je je ergert aan zijn macho-gedrag en zijn geklaag. Maar ik neem aan dat hij dit altijd al heeft gedaan. Verder zeg je ook dat het je onzeker maakt dat hij op sexsites zit. Wat ik mis in dit verhaal is het gesprek met je man. Hoe reageert hij als je deze punten aankaart (dat je je onzeker voelt bijv.) En heb je al tegen hem gezegd dat je overweegt om een punt achter jullie relatie te zetten? Het komt allemaal zo eenzijdig over.
zondag 4 oktober 2009 om 11:42
overigens als je gaat scheiden is die onzekerheid natuurlijk niet weg. Dat is iets wat in jou zit. In je andere topic werd je aangeraden om hulp te zoeken voor jezelf. Heb je dat gedaan? Nu lijkt het alsof de oorzaak van je onbehagen bij je man ligt, dat is natuurlijk niet zo. Onbehagen zit in jezelf
