De buitenvrouw

Wat haal je er toch allemaal voor onzin bij, Nell: "maakbaar leven", "machomannen", zwangerschapshormonen. Pfff, je zegt dat je vreemdgaan niet goed wilt praten, maar het lijkt er verdacht veel op. Al die dingen die je noemt, hebben geen drol te maken met vreemdgaan.

Oh, ik kan prima begrijpen dat iemand last heeft van zijn hormonen en daarom zijn pik niet in zijn broek/ haar benen niet dicht kan houden hoor. Maar de meeste mensen hebben gelukkig ook nog het verstand om dat gewoon niet te doen. Omdat ze hun geliefde namelijk niet willen besodemieteren.

Jij doet alsof mensen slaaf van hun hormonen zijn. En aangezien jij ooit een buitenvrouw bent geweest zul je nooit toegeven dat dat misschien wel heel fout was, zowel van jou als van die man. Dat het je op dat moment voor geen meter boeide hoe zijn vrouw zich moest voelen. Of wat het voor consequenties zou kunnen hebben. Nee, het kwam door de hormonen. Tuurlijk......

En dan kun je nu wel leuk gaan doen alsof je vreemdgaan hevig afkeurt, maar uit je posts spreekt heel wat anders. Jij noemt het begrip, ik noem het goedpraterij.

quote:nell schreef op 26 september 2009 @ 01:44:

Even dit ronnie: mannen hebben ook hormonen en die beïnvloeden hen net zo goed (wat dacht je van macho's?)



Of mijn hormonen de boventoon voeren? niet altijd, maar het is wel voorgekomen. Vooral bij mijn zwangerschappen had ik er last van omdat ze me misselijk maakten.



Ik heb het idee dat jij denkt dat ik vreemdgaan verdedig. No way, ik zou nooit vreemdgaan, ik zou mijn partner nooit bedriegen, ik ben er zelfs op tegen als mensen hun partner bedriegen ik vind dat regelrecht afkeurenswaardig, al begrijp ik sommigen wel. Maar als je mensen begrijpt, wil dat niet automatisch zeggen dat je het goedkeurt. Hier zit een zeer monogame muts te typen, die al meer dan 10 jaar een monogame relatie heeft met haar huidige geliefde, en daarvoor een langdurig monogaam huwelijk heeft gehad.

En ja, ik ben even buitenvrouw geweest, maar dat is allang verleden tijd, en dat was met de man waar ik nu gelukkig mee ben.



Nell,



Wat mij iriteerd is dat je vrouwen als hormoon afhankelijk beschrijft

wat ik er erg aan vind is het feit dat je mannen die vinden dat het enige recht van de vrouw het aanrecht is bevestigd terwijl dat voor mij en vele andere vrouwen totaal niet opgaat,ik ben geen buitenvrouw geweest, ik heb wel willens en wetens uit wraak een relatie buiten de deur gehad in de tijd dat ik met mijn ex samen was,maar zoals ik al zei: willens en wetens met een ongebonden man welliswaar,niet omdat ik mijn hormonen achterna liep het was heel berekenend van mij, ik wilde wraak en dat heb ik gekregen, en dat terwijl ik 100% monogaam ben.

Ik heb wel begrip voor andere mensen, maar ik heb ook zat levens ervaring,daarbij zijn er zat getrouwde kerels geweest die zich letterlijk en figuurlijk aan mij aanboden, het is zelfs zo erg geweest dat er kerels waren die met mij verder wilden (ik had niet eens wat met ze) en voor mij wilde scheiden,helaas pindakaas deze vrouw voelde zich te goed voor die kerels,vond dat ze er zelf ook wat in te zeggen had en als die kerels gescheiden waren mochten ze terug komen om verder te praten, auch wat die zelfde kerels niet wisten was dat ik iemand via internet veel beter had leren kennen en niet wilde laten schieten,auch een alleen staande vrouw heeft toch een vent nodig he,no way ik niet.

Na een jaar kwam mijn lief die ik via internet had leren kennen over en ojee hij is 19jaar jonger en we leven al 9jaar heel gelukkig samen, je had de kerels die dachten dat een gescheiden vrouw met 2 kids een vent nodig had op hun neus moeten zien kijken

By the weg Nell,



Toen ik zwanger was van mijn oudste werd ik super misselijk van haar vader, toen ik zwanger was van mijn jongste was ik super geil,oftewel ubergeil,maar niet met andere mannen,ik had gewoon mijn fantasien in mijn hoofd

Goh, ik ben psycholoog, dus ik ben gestord, fijn om te weten. bedankt voor je diagnose, Ronniemitchel.



Wel jammer dat je gelijk een hele beroepsgroep moet beledigen vanwege een forummer die het niet met je eens is, die waarschijnlijk niet eens tot die beroepsgroep behoort.

Beste Liv, ik heb niets fout gedaan door verliefd te worden op een getrouwde man , die nu overigens mijn man is. Ik maak er geen gewoonte van om getrouwde mannen te verleiden, ik ben er niet bewust op uit om dat te doen, dat ik een tijdje buitenvrouw ben geweest, is een éénmalige gebeurtenis.

Het is me wel overkomen, ik heb het niet opgezocht, en ik zat er emotioneel in verstrikt nog voordat ik het goed en wel in de gaten had. Ja Liv, dat kan. Het gevoel is sneller dan het verstand.

Het is zo gelopen en ik ben daar achteraf heel blij mee.

Achteraf ben ik blij dat ik wel zo verstandig ben geweest om hem de tijd te gunnen om te ontdekken wat hij zelf het liefste wilde met onze liefde, want als ik eerder had afgehaakt was hij nu niet mijn man. Hij had niet meteen paraat hoe hij zijn leven zou moeten inrichten, dat kan ik me goed voorstellen want zijn liefde voor mij was hem ook overkomen, hij had het niet opgezocht maar werd er wel mee geconfronteerd. Hij moest er iets mee, maar wat, dat had even tijd nodig.

Soms heb je het leven niet meer helemaal in de hand, en heb je te maken met toeval, speling van het lot, etc. We zijn nou eenmaal mensen en geen machines die je strak logisch kunt programmeren. Dus spijt? nee, in dit geval niet. Schuldgevoel? ook niet, want ik zou niet weten waarom ik me schuldig zou moeten voelen voor de liefde die ik voor mijn man voel.



ronni, hoe kun je beweren dat je monogaam bent, terwijl je willens en wetens vreemd bent gegaan??? Ik zie dat niet. Mij best hoor, maar noem het beestje maar gewoon bij de naam, je bent een vreemdganger als jij boos bent op je man.

Dat is trouwens niet zo vreemd, mannen gaan doorgaans vreemd uit pure geilheid, vrouwen gaan vreemd als ze boos zijn, daar is onderzoek naar gedaan en dat klopt.

Ik weet trouwens niet in wat voor wereld jij leeft dat jij zo belaagd bent geweest door al die getrouwde mannen. Kan het niet zo zijn dat je daar zelf aanleiding toe hebt gegeven?

Vlgs mij gaan veel mannen vreemd omdat ze gekwetst zijn door hun vrouw, zo van: 'dus jij zegt dat ik een klootzak ben, dan zal ik dat bewijzen ook.' Tenminste, dat heb ik in een artikel van een psych gelezen.

Bij mijn ex-minnaar was dat iig zo. Hij was duidelijk boos en teleurgesteld omdat zijn huwelijk (naar zijn zeggen uiteraard) niets meer voorstelde. Hij kwam thuis aandacht te kort, zijn vrouw raakte hem al jaren niet meer aan, blablabla. En ik trapte daar met open ogen in. Maar ik zal nooit zeggen dat die verhouding mij is 'overkomen'. Ik was wel degelijk in staat tot nadenken maar ik gaf steeds weer toe aan mijn gevoelens, ondanks mijn schuldgevoel richting zijn vrouw.

Het heeft een half jaar geduurd tot ik genoeg had van dat stiekeme gedoe, toen heb ik er een punt achter gezet.

Nell, ik gun je je geluk hoor, maar het gevoel is sneller dan het verstand? Kom op zeg......

[quote]nell schreef op 28 september 2009 @ 14:21:

Het is me wel overkomen, ik heb het niet opgezocht, en ik zat er emotioneel in verstrikt nog voordat ik het goed en wel in de gaten

Achteraf ben ik blij dat ik wel zo verstandig ben geweest om hem de tijd te gunnen om te ontdekken wat hij zelf het liefste wilde met onze liefde, want als ik eerder had afgehaakt was hij nu niet mijn man.



Hier spreek je jezelf wel een klein beetje tegen. Aan de ene kant zeg je "het is me overkomen, maar aande andere kant dat je zo verstandig was om hem de tijd te gunnen en niet bent afgehaakt. je geeft dus toe dat je wel degelijk de keuze had kunnen maken om af te haken, maar dat je dat niet gedaan hebt. verliefd worden overkomt je maar een relatie aangaan is een keuze. Jij koos ervoor om een relatie te beginnen met je toen nog gebonden minnaar. Daar had je je redenen voor, en daar kunnen we een mening over hebben. feit is wel dat dat een bewuste keuze was, en dat dat dus niet iets is wat je "overkwam", want als het je echt overkwam, dan had je niet kunnen kiezen om wel of niet af te haken.



Hij had niet meteen paraat hoe hij zijn leven zou moeten inrichten, dat kan ik me goed voorstellen want zijn liefde voor mij was hem ook overkomen, hij had het niet opgezocht maar werd er wel mee geconfronteerd. Hij moest er iets mee, maar wat, dat had even tijd nodig.



En wederom, zijn gevoelens overkwamen hem, maar dat hij vond dat ie daar iets me moest, dat was een keuze. Hij had ook kunnen besluiten om afstand van je te nemen en je nooit meer te zien, omdat zijn huwelijk m meer waard was dan die verliefdheid. Hij besloot anders, dus kennelijk was jij m meer waard dan dat huwelijk, maar dat was een keuze, niet iets dat m óverkwam".



Soms heb je het leven niet meer helemaal in de hand, en heb je te maken met toeval, speling van het lot, etc. We zijn nou eenmaal mensen en geen machines die je strak logisch kunt programmeren. Dus spijt? nee, in dit geval niet. Schuldgevoel? ook niet, want ik zou niet weten waarom ik me schuldig zou moeten voelen voor de liefde die ik voor mijn man voel.

quote]

Spijt en schuldgevoel hoef je wat mij betreft niet te hebben. maar dat het je " overkwam" is gewoon onzin. Jij koos ervoor om je gevoel zwaarder te laten wegen. Gelukkig voor jou is die keuze goed uitgepakt. maar stel dat je je nog eens 'overkomt" dat je gevoelens krijgt voor een ander? of dat het je man nog eens "overkomt"? ben je m dan pe definitie kwijt, of is het dan ineens wel een keuze om verliefdheid te negeren?

Liv: Ooit een impulsaankoop gedaan?



Kreng: Gevoelens overkomen je, die kun je echt niet plannen.

Een gewone verliefdheid overkomt je en is uiteraard makkelijk te negeren en die gaat vanzelf weer over en (heb ik in het verleden wel gedaan) Een gewone verliefdheid kan diep lijken, maar is in feite oppervlakkig want kan zomaar snel overgaan.Maar liefde, nee dat kun je niet negeren of wegdrukken, dat grijpt veel dieper

Bij ons was het liefde op het eerste gezicht.

Niet verliefdheid of gehechtheid die kwamen later pas, maar er was vanaf drie seconden dat we elkaar voor het eerst zagen sprake van liefde en vriendschap tussen ons, pas later besefte ik hoe diep het gevoel meteen zat.

Of ik dit ooit nog een keer zal meemaken in mijn leven. Ik kan niet in de toekomst kijken. Vooralsnog lijkt me dat onwaarschijnlijk. Ik leef in de veronderstelling dat ik nu met mijn grote liefde samen ben, geen idee wat ik met een ander zou moeten.

Dat dacht zijn eerste vrouw mss ook wel. dat het 'echte liefde"was. Toch overkwam het haar wel dat haar man haar verliet voor jou. En het verschil tussen een oppervlakkige verliefdheid en "echte liefde" zie je pas veel later, niet op het moment dat je moet beslissen om je partner trouw te zijn of te verlaten. Als je verliefd bent denk je op dat moment altijd dat het object van je affectie 'de ware"is. Soms is dat ook zo, soms kom je er door een verliefdheid op een ander achter dat je in je huidige relatie tekort komt. het kan allemaal.

Het is aan de betrokkenen om die keuze zo snel en eerlijk mogelijk te maken. Maar stop met ontkennen dat er een keuze is.

Misschien ben ik hopeloos romantisch kreng, en heb ik onwijs geboft, wie zal het zeggen.

Mijn geliefde heeft zijn vrouw vrijwel onmiddellijk op de hoogte gesteld van zijn gevoelens voor mij, ik geloof dat er twee dagen tussen zaten. Hij wilde het eerder vertellen, maar zocht het goede moment....

Er was niks geheims aan wat wij hadden, niet van zijn kant en ik kon ook niks geheim houden want mijn huis stond bol van de nieuwsgierige kinderen die toen nog erg afhankelijk van mij waren en hij ging gewoon mee op bezoek naar familie en vrienden.

Zij was het er mee eens dat hij moest uitzoeken wat hij met die gevoelens wilde.

Dus wat we hadden was in alle openheid. Zij dacht dat het wel weer zou overwaaien, maar dat gebeurde niet.

Maar dan zit je in een hele andere situatie dan de minnaressen die vooral geheim moeten blijven en zoet worden gehouden met mooie beloften alleen "het kan nu nog even niet omdat"..



Als een GM inderdaad daadwerkelijk de moed heeft om meteen tegen zijn vrouw te vertellen dat ie ook een ander ziet, geeft hij haar daarmee namelijk ook een keuze om niet af te wachten en hem te verlaten omdat ze niet wil delen.

dat is heel iets anders dan een situatie waarin de ene vrouw gelooft dat ze een monogame relatie heeft, terwijl manlief en en andere vrouw weten dat dat een leugen is. wat ik niet snap is dat in die gevallen, de minnares met eigen ogen ziet dat de man in staat is om te liegen en te verzwijgen, maar vervolgens hoogst verbaasd en teleurgesteld is als de mooie verhalen dat ie echt binnenkort gaat scheiden... ook leugens blijken en hij bij uitkomen van de affaire zijn eerste vrouw bezweerd dat die minnares er echt alleen maar voor de sex was, en dat vrouwlief de enige is waar ie echt van houdt.



Ik ben niet hopeloos romantisch, maar ook niet perse tegen kiezen met je hart in plaats van met je verstand. Als een gevoel zo overweldigend is, kan ik me best voorstellen dat je er voor kiest om dat niet te negeren. Maar ook dat is een bewuste keuze, en niet iets waar je willoos slachtoffer van bent.

Uiteindelijk maak je die keuze wel bewust, maar eerst wordt je zo overspoeld door gevoelens + dat je helemaal opnieuw het wiel moet uitvinden. Omdat je totaal geen ervaring hebt met zo'n situatie kun je nauwelijks van een bewuste keuze spreken.

Nee, slachtoffer ben je in zo'n geval niet, onderdeel van de situatie wel, en je weet op dat moment gewoon niet wat je overkomt, het kan totaal uit de hand lopen, maar zoiets overzie je dan niet.



Later kun je daar wel iets over zeggen, plus er allerlei analyses op loslaten, maar dat is achteraf gepraat.



Niet dat ik iemand ben die er zomaar op los leeft, heus niet, ik ben nog nooit in aanraking gekomen met justitie, behalve dat ik ooit in een ver verleden een relatie heb gehad met een jurist



Ik weet ook wel dat er in het merendeel van de gevallen waarin men een buitenechtelijke relatie begint, er sprake is van leugens en bedrog. Maar niet altijd dus, en dat deel wilde ik even kwijt.



De echtgenote die de leugens en het bedrog van haar man slikt en tot in het absurde vergeeft heeft net zo goed een bord voor haar hoofd als zijn minnares die al zijn smoezen gelooft. Het zijn beiden misleide vrouwen. Wanneer een verhouding aan het licht komt, is vaak de verwachting dat het huwelijk weer gelijmd gaat worden, maar waarom eigenlijk, de echtgenote is net zo misleid als de minnares. De minnares wordt algemeen afgeraden om door te gaan met haar liegende en bedriegende minnaar omdat hij liegt en bedriegt. Maar van de echtgenote wordt verwacht dat ze bij haar liegende en bedriegende man blijft ondanks dat hij liegt en bedriegt, omdat hij verder zo'n goede man is.

Snappen doe ik dat niet. Herkennen jullie dat? Is wederzijds vertrouwen niet de basis voor elke goede relatie? en als die weg is, wat heb je dan nog over?

Dat laatste ben ik absoluut met je eens. ik snap ook niet waarom je als bedrogen vrouw "dapper" bent als je niet gelijk de handdoek in de ring gooit en als minnares "verdorven".



Wel kan ik me voorstellen dat wanneer je samen met iemand kinderen hebt, en een geschiedenis van jaren, dat je dan eerder geneigd bent om liegen en bedriegen te vergeven, omdat je zoveel van die man houdt dat je ongelukkiger bent zonder hem, dan met hem in de wetenschap dat ie loog en bedroog, maar desondanks ook goede kanten heeft. Ik kan me dan voorstellen dat je iemand een tweede kans geeft, om te bewijzen dat het vreemdgaan een vergissing was, waar beide partners van geleerd hebben.



Als minnares denk ik dat het veel makkelijker is om iemand los te laten, dan wanneer je al jaren je leven met iemand deelt. Ook die afweging is er echter een die elk individu voor zichzelf moet maken. Ik denk dat ik het niet zou kunnen, iemand vergeven die willens en wetens achter mijn rug om een relatie met een ander begint. Ik vind ook dat vrouwen die hun man wel vergeven omdat "hun arme mannie er iks aan kon doen dat die gemene sloerie hem verleidde" zichzelf en hun man tekort doene n minstens net zo dom zijn als de minnares die gelooft dat ie echt wel gaat scheiden na de kerst/grote vakantie/diploma-uitreiking....

Hier ook even een andersluidend bericht. Ik was ook enkele maanden een "buitenvrouw". Tegen mijn principes, maar leven bestaat niet alleen uit regels.

Ben er nooit vanuit gegaan dat mijn lief voor mij zou kiezen. Wist wel dat ie compleet verliefd op me was. Heeft me nooit leugens verteld of beloftes gedaan.

Woont nu sinds 2 weken bij me. Ben gelukkig.

Totdat ook jij weer een paar jaartjes verder bent, wat minder goed in je vel zit...en je je afvraagt waarom hij zijn mobiel toch ineens overal mee naar toeneemt.



Geniet ervan, het kan zo maar (weer) voorbij zijn!